116

Transkrypt

1 A to Polska właśnie... Urodziłem się w 1983 roku. Z wykształcenia jestem lekarzem, pracuję w Klinice Pediatrii i Żywienia, Instytutu Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Od 2006 roku należę do Związku Polskich Fotografów Przyrody. Fotografią zainteresowałem się na studiach, znajdując w niej sposób na utrwalenie ulotnych i zmiennych krajobrazów w czasie górskich wędrówek. Po pewnym czasie poszerzyłem pasję o inne dziedziny jak makrofotografia, fotografia fauny i flory. Najważniejsze w fotografii są dla mnie nie tyle efekty końcowe, co chwile, moment tworzenia zdjęcia, wszystko, co się dzieje przed wciśnięciem spustu migawki. Aparat pozwala mi intensywniej korzystać z obcowania z przyrodą, inaczej ją odbierać i znajdywać w niej to, co jest piękne i jednocześnie ulotne. Uważam, że fotografowanie nie musi wiązać się z odkrywaniem nowych pejzaży, a odkrywaniem na nowo ulubionych miejsc. Lubię powracać w dane miejsca wielokrotnie, o różnych porach dnia, roku, starając się uchwycić ich niepowtarzalność. Według mnie polską naturę cechuje niezwykła różnorodność i piękno motywów przyrodniczych. Moimi ulubionymi są Bałtyk zimą i Bieszczady jesienią. Od strony technicznej, fotografuję lustrzanką analogową i cyfrową z wymiennymi obiektywami, o zakresie ogniskowych od 16 do 500 mm. Stosuję filtry polaryzacyjne, szare połówkowe, na plenerach nie rozstaję się ze statywem. Fotografia jest dla mnie rodzajem impresji, staram się inspirować malarstwem, uczyć się od mistrzów pędzla kompozycji, kolorystyki i operowania światłem. Dodatkową przyjemnością, ale i pewnego rodzaju wyzwaniem, jest również próba przelania na fotografie ulubionych utworów literackich oraz muzycznych. Moim mottem fotograficznym są słowa H.C. Bressona kiedy fotografuję, to otwartym okiem patrzę na świat, a zamkniętym spoglądam w głąb siebie. Fotografia uspokaja mnie i uczy wrażliwości potrzebnej mi w pracy lekarza. Zapraszam do zapoznania się z serią fotografii A to Polska właśnie.... Piotr Buda www: piotrbuda@plusnet.pl; Klinika Pediatrii i Żywienia, Instytut Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka, Al. Dzieci Polskich 20, Warszawa Fot. 1. Dolina Kościeliska w Tatrach. Gra chmur, cieni i światła, została wzmocniona efektem szerokokątnego obiektywu. Kolorystyka jest zasługą slajdu i zastosowanego filtra szarego połówkowego

2 Fot. 2. Ta złota rzeka to Szklarka w Karkonoszach. Główną atrakcją turystyczną jest wodospad o tej samej nazwie, a idąc szlakiem w górę, można znaleźć jeszcze piękniejsze motywy. Kolor strumienia to zasługa opadłych na dno liści, letniej zimy i długiego czasu migawki. Fot. 3. Majówka. Częsty widok morza mniszków lekarskich w polskich sadach. Skrót perspektywy udało się uzyskać dzięki manualnemu obiektywowi mojego Dziadka (fotografa) 180 mm/2.8. Fot. 4. Bałtycka plaża, po zachodzie słońca. Szybko wysychające kałuże po falach przybierają często ciekawe kształty. Jedna z nich skojarzyła mi się z profilem Ignacego Paderewskiego! Postępy Biochemii 59 (1)

3 Fot. 5. Jesień nad Wisłą w pełnej krasie. Kilkanaście kilometrów od centrum Warszawy można znaleźć dzikie plaże, a woda obmywająca brzegi tworzy ciekawe kształty, podkreślone szerokokątnym ujęciem. Fot. 6. W czasie tego pleneru wstałem z samego rana oczekując barwnych, ciepłych kolorów wschodzącego słońca, pogoda jednak okazała się pochmurna, deszczowa i ponura. Moją uwagę zwróciła pajęczyna, pasująca nastrojem do zastanych warunków. Fot. 7. O malowniczy zachód słońca łatwiej było nad Bałtykiem. Starałem się uchwycić jego pastelowe barwy i ostatnie promienie na kamykach i wodzie. Zdjęcie wykonane na długim czasie i ze stałym moim zestawem pejzażowym: statyw, filtr szary połówkowy i wężyk spustowy migawki

4 Fot. 8. Słynne krokusy w Dolinie Chochołowskiej nieopodal schroniska. Morze kwiatów otoczone górami to niezapomniany widok i popularny motyw wśród fotografujących. Fot. 9. Zdjęcie zrobiłem będąc na nartach. Zachwycony zachodem słońca, zboczyłem z nartostrady i znalazłem ten urokliwy zakątek. Złote światło trwało kilka minut. Fot. 10. Wiosenna impresja, będąca skutkiem zabawy głębią ostrości. Kolorowe tło stanowią rozmazane trawy i kwiaty innych gatunków, a w osiągnięciu efektu pomogło mi dodatkowo kadrowanie z żabiej perspektywy. Postępy Biochemii 59 (1)

5 Fot. 11. Zdjęcie przedstawia wypalanie traw, w tle charakterystyczne dla Mazowsza wierzby. Rozmazane sylwetki drzew to efekt gorącego powietrza. Cały zadymiony, załzawiony wyszedłem z płonącego pola, zrobiwszy kilka ujęć, czując prawdziwy oddech ziemi... Fot. 12. Obóz wędrowny w Bieszczadach, rok Niezapomniany widok na Połoninie Caryńskiej słońce oświetliło połacie borówki przez kilka minut, chwilę później rozpętała się burza, przed którą udało nam się schronić. Fot. 13. Wydmy Słowińskiego Parku Narodowego są zimą bardzo rzadko odwiedzane przez turystów. Zdarza się, że przez cały dzień wędrowania szlakami bądź plażą nie spotka się żywej duszy. Czasem można znaleźć ślady, przykryte śniegiem, owiane piaskiem, zmierzające ku morzu

6 Fot. 14. Bałtyk zimą. Przy długo utrzymujących się mrozach, fale morskie przy brzegu potrafią zamarzać, mieszając się z piaskiem tworząc niezwykłe formy i kształty. Fot. 15. Wyrzucony na brzeg Bałtyku olbrzymi dorsz, który stanowił posiłek dla mew, dopóki pewien fotograf nie zaczął się nim bardziej interesować... Zdjęcie zakończone zalaniem mnie i sprzętu przez fale. Chyba było warto poświęcić się! Fot. 16. Fotografia z nagrodzonej w konkursach fotograficznych nadmorskiej serii, którą nazwałem Bałtycką Rapsodią. Zrobione o ulubionej porze dnia, godzinę po zachodzie, o tzw. niebieskiej godzinie, gdy cienie przybierają różne odcienie błękitu. Postępy Biochemii 59 (1)

7 122