wiersze wybrane preludium uśmiechem witałem każdy dzień obietnica zwiastunem była wiosny co kolorami zasypać miała zimę

Transkrypt

1 wiersze wybrane V Almanach Młodych Końca Wieku retrospekcje preludium uśmiechem witałem każdy dzień obietnica zwiastunem była wiosny co kolorami zasypać miała zimę rzucona leciała przez miesiące naiwności przyjdzie mi komuś zazdrościć najpiękniejsza byłaś jesienią gdyś smutkiem przyświecała krzycząc spomiędzy drzew zaspanych beztroską wabiłaś pamiętam niezapamiętane choć smak uczucia tracę co krok roznoszę chwile ongiś znane wyciągam dłoń po zaczarowanie apogeum zda mi się że ze snu wyrwie ta jesień co zaprasza do wspomnień lecz boleść wielka ogłusza bo to ja ten liść co o życie uprasza ktoś mawiał będziecie na zawsze pasowały nasze spojrzenia drogowskazy życzliwie zmieniał leżę ogarnięty nieposłusznym lenistwem nie tknę niczego by nie przedawnić marzeń

2 epilog zerkam w głębie twoją nad ranem gdy słońce kłóci się o władze nie wiem czy przypadkiem los mnie rzucił czy wyjątkiem Bóg obdarzył nie obawiaj się jasności co grzechy spija nalej wina moja droga niech nas całkiem dzień zepsuje mieliśmy razem tutaj w tym miejscu tracić minuty naszego życia wyrzucać zaległe kilogramy rozczarowań tutaj w tym miejscu czy to możliwe że mnie zabrakło przed każdym czerwonym zachodem przyprowadzałem siebie by wiary zdradom nie dawać sprawdzać czy jeszcze mam ciebie czy to możliwe że mnie zabrakło gdzie byłem gdy traciłem wiarę w czerwone zachody czekałaś może rzeczywiście ja zbłądziłem (...)Najbardziej świadome i pogłębione, jeżeli chodzi o treść i poszukiwania formalne, wydają się być pośród polkowickich twórców wiersze Krzysztofa Kaczanowskiego. (...) czuje się, że Krzysztof Kaczanowski osiągnął już znaczny stopień samoświadomości. Nie jest to poezja narcystyczna, ale autentycznie refleksyjna. Joanna Lehman Głogowskie Stowarzyszenie Literackie IV Almanach Młodych Końca Wieku GENERACJA ŚWIDNICKA minąłem cię marzeniem snem tęsknoty wpół spełnionej i trąconym zbiorem uczuć czerniejącym co rok śniegiem gdzieś ucieka żywot nikły niezniszczalnych istnień skwar ja minąłem cię marzeniem na świdnickiej koło dat

3 NIEutopia będzie miłość NIEmiłości nie będzie będzie szczęście NIEszczęścia nie będzie będzie miło NIEmiło nie będzie będzie równość NIErówności nie będzie będzie uśmiech NIEuśmiechu nie będzie będzie radość NIEradości nie będzie będzie pokój na ostatnią wojnę pójdą politycy ale kiedy tato kiedy asertywny miałem odwagę napisać co myślę nie bądź zła kochanie to nie moja wina że do garnka włożysz nadzieję zamiast mięsa nie patrz na mnie synu takimi oczyma św. Mikołaj pod choinkę przyniesie moje zwolnienie z pracy nic nie poradzę że myśli mam odważne przebacz prawdziwy przyjacielu że poznałeś mnie w biedzie że nie cenię cię za robienie niczego i nie płacę miesięcznie trzykrotnej średniej krajowej III Almanach Młodych Końca Wieku nadrealne światy KAROLEK pierwszy raz w tym roku przykryłeś miasto niewinnością 28 listopada w innym systemie bieli nie szczędzono ogarniam wyzwania mroźnej chwili wzrok odjęła alegoria chmiel trwoni ciała komnaty pierwsza biel słowa tata ciemność wchłania jej zaborcze mgnienia tata oboje kochamy śnieżne wrażenia

4 DAWNE nie wiedziałem co to będzie gdy odpowie echo słowem niezniszczalnym punktem miary któryś dni pyłków zdarzeń owijałem ciszą mowy niepewności zdolnej trwogę nie wiedziałem co to będzie gdy odezwie się głos marzeń cichy szept przemówił wtenczas zapewniając o istnieniu jakby twego głosu zdanie pozbawiło mnie pewności zawładnęło swym milczeniem okiełznane pole wrażeń przestrach bożej wyobraźni byłem tylko poruszeniem KRUCHYCH ŚWIATÓW ECHO nad wyraz cisza słowa co dźwiękom wadzi namiętnie rozpraszającym milczeniem przepełnieniem wstydliwych domysłów znów cisza co przerwę stanowi pomiędzy potokami wyjaśnień byleby nie wyjaśnić co kryją znaczenia cisza co sama stanowi niedopowiedzenie cisza co imię zaznacza blaskiem oczu niedopowiedzianym słowem dlaczego ta cisza zewsząd rozterką i czasu utraconego dowodem LAIBACH nie usnęło we mnie słońce księżyc wstać nie zechciał nocą pory roku zmiennie grały boże gdzieś jest oniemiały nie przyjąłem serca wzorów milcząc klamkę pożegnałem to pragnienie nie wiem czego boże tyś znów był oniemiały dotknąć zechciał wróg lokalny bram niewiary zewsząd znanej spojrzał ku mnie wnet rozdarty boże byłeś oniemiały i wzburzyłem gniew twój srogi ciszy jedność ociemniałej znów usłyszał moją bojaźń bóg co miał być oniemiały II Almanach Młodych Końca Wieku przez marzenia ku nieboskłonom

5 dla Kazimierza Przerwy - Tetmajera blask pierwszej świecy bólem jest i rozżaleniem świadomość nie pozwala marzeniu stać się spełnieniem tego poranka obudziła mnie samotność wystawiając rachunek za milczenie wczorajsze wino mniej wytrawne od wytrawnego uleciała dusza wieczornych kolacji poranek karmi mnie już tylko przeszłością I Almanach Młodych Końca Wieku bardziej od słów, rani mnie ich brak wyrok II nie sławę odebrawszy zmniejszyłbyś me znaczenie jednym spojrzeniem wzrok odjąwszy nie pogrzebałbyś mych pragnień lecz słów wartość przede mną schowawszy zabiłbyś we mnie życia pragnienie pomnik poety dla Kazimierza Przerwy - Tetmajera "Trzeba chcieć żyć i umieć umrzeć... Wyzywać śmierć i przeznaczenie". Napoleon Wielki gdzie kamień nagrobny syna dramat żywota wieńczy ojca unosząc epopeję łącząc rodu wielkość i pamięć wynosi co dnia rozpaczy tchnienie gdzie czas żłobi twarze oniemiałe pamiętny pochówku dzień przebija milczeniem gdzie łza rozpaczy żal żywota rodzi krzywda ojca jest przeznaczeniem gdzie tęsknota wielkości smutkiem i mym przeświadczeniem jakbym to ja... Twym synem był pod tym kamieniem

6 kobieta jest zmienna jak kursy walut w gniewie nocą spakuje fetysze mej bezradności i odejdę w podróż najdłuższej relacji w czarnym płaszczu z wyrzutem sumienia przez lata przemierzać będę dni należące do mojej głupoty opadam trącony zapomnieniem szansy straconej upokarzam sam siebie w bezruchu tkwiąc zasłużenie dałeś nam ogień gdy w słowach na ustach dziecinnych nosiłem uwielbienie podziw dla jego mądrości szacunek tęsknotę był moim bohaterem jak dumny dziś z mych czynów niedoszły przyjaciel nie dowiem się nigdy czy kochał w rozpaczy słowa nie podobne dziś noszę na ustach już nieco zmężniałych przegrałem chciałem by był moim przyjacielem ty i ja tak dla piękna twego ciała co w mojego zarys kładzie nigdy prawdę i wyznania wszak nie o to tutaj chodzi nigdy prawdę i wyznania tylko żart z banału życia nie dla bólu i rozpaczy łamię świata przyrzeczenia to nie ja i nie ty księżyca niszczysz mity to nie ty i nie ja winien jestem złośliwości rozpacz wszelka niech się zrodzi gdy dotknięta będzie męka a gdy noc płaszcz oczyści z grzechów naszych ciał niechcianych niechaj dusza chociaż niema cyrograf krwią podpisze bo czy warto karmić prawo słowem wiary nieistniałej błogosławić będę tego który rozkosz daje

7 przez chwilę odczuć co kryją duszy najgłębsze doznania by świadomym być i poznać najszczersze jej wyznania co tknięte chwilą nagłej różnorodności jak aniołów zastępy ukarzą słabość naszej ludzkiej boskości późna już pora sen kładzie aniołów ramiona ten jeden najmniejszy bez skrzydła jednego ten bliski mi bardzo za mną się chowa i tuli w rozpaczy łzy gubi jak pióra zraniony niepamięcią dzieciństwa dni chowa sercem otaczam jego zranione spojrzenie przed snem i ja odczuwam rąk drżenie bo chciałbym uwierz mi Boże wtulić w swe ramiona jeszcze jednego anioła łódź zatonęła przy Twoim porcie od lat innego oręża chorągwie wiatr trąca oddając rozkoszy łzy świadomości złamanych przyrzeczeń darować nocy chwile ukojenia sumień i ciekawości spalonego papierosa i oddechów czerpanych z wysiłkiem nie nazywać niczego po imieniu nie wyrzekać się zdarzeń dokonanych traktować wszystek jak pragnienie teraźniejszości i wybaczyć sobie nawzajem że imion swych nie znamy ongiś miecza łączył nas zasięg i spojrzeń zło rzecznych istota ongiś cierpienie znane z przyrzeczeń łamanych z satysfakcją emocji a emocje to dzisiaj innych wymiar słów skrywanych z tajemnicą wstydu i nie do końca zrozumianych zachowań dążeń empirycznych i nietrzeźwości braku dorosłej umiejętności rozróżnienia nie dane mi słuszne wnioski wyciągnąć nie pojętych targań ośrodka rozpaczy zabij mnie gdy do innego ciała swe rany zaczniesz przykładać w obawie skrywane naszych serc przekonania wplatane we włosy spojrzenie to rąk naszych pierwsze przewinienie a przecież wrogie wspomnienia rozstań i powrotów zamilkły słowa... pocałowałaś swego wroga

8 jak anioł na śniegu nie będę prosił o litość gdy nocą burzliwą otworzę zdrady bramy w jednym fałszywym spojrzeniu odkryjesz me zamiary a potem obumarłe serce starca któremu prawda na imię opowie jak wiele już stracono dusz odzianych w korony cierniowe nie karm mnie pytaniem kto winien tego stanu zwątpienie ( niewierny ) pełen goryczy miąż wypiłem z czaszki swej z prochu powstały sen do raju chciał mnie nieść rzuciwszy czaszę swą wprost do anielskich białych rąk wieczysty spokój naruszyłem swój płomieniom oddając grób wyznanie duszy II (Armia Boga II) miłość umiera gdy gniew przywołuje rozstanie przepaść zwiększasz pomiędzy brzegami zbędna twa miłość jak zbędne twe słowa nie odchodź odejdź i tak cię tu nie ma przeciwko Bogu Twa nienawiść rozkwitła nad Jego dziećmi rozwinąłeś swe skrzydła a celem Twych działań było piekło utwierdzić w raju Aniele Gabryjelu ile bieli na Twych skrzydłach zostało zima najpiękniej ubiera cmentarze

9 dla M.M. pozbawiłaś mnie nadziei zostało ze mnie niewiele lecz źle skończyłaś i ty mój upadły aniele przyjaźń Monice Gawarzyńskiej pośród wszystkich naszych drzew ukryte wspomnienia imiona nań zostawione tam nad rzeką której nie ma to tam wśród czasu który nas nie słuchał porażek i fałszywych słów to tam gdzie kamień obok kamienia wyrosła jednak przyjaźń 30 IV '97 łez za Tobą nie uronił nikt gdyś była onegdaj wśród nas dzisiaj aż głupio mówić łez od deszczu nie sposób odróżnić tam nad rzeką której nie ma tak wiem nie jestem ideałem Dla E.B. III daleko jemu do mnie umarłem wczoraj dziś tylko wspomnienie wabi mnie ku Tobie obojętność łez cierpienie poległem pod kolejnym Twego serca tchnieniem ja umarłem wczoraj choć dla niepoznaki cień swój zostawiłem w Twych ramionach przeniknij ciszą gdy szepniesz słowo i cień mój skona myśl przeszłość-- młodość pogrzebana teraźniejszość-- dzień którego nie oswoisz przyszłość-- permutacja z powtórzeniami

10 prośba wybacz mi Panie bo grzeszę bezprawnie sadząc Twoje czyny ku Szatana uciesze śmierć drugiej połowy wypominam Ci wybacz mi Panie bo grzeszę i nie wiem co będzie dalej noc kroczy ku mej galaktyce zamknąłem oczy może dziś mnie nie zobaczy pojutrze umrze dzień jutrzejszy 1 XI co rok kradnę głos jednej chwili by uczcić pamięć tych których już nie ma wśród żywych nie powiem ani słowa więcej moje milczenie będzie protestem złożę broń w pogardzie nie rzeknę ni słowa więcej Drukarnia i Wydawnictwo Druk-Ar; Głogów / Polkowice; r.