Warszawa, dnia r. Pani Irena LIPOWICZ RZECZNIK PRAW OBYWATELSKICH WARSZAWA Al. Solidarności 77

Transkrypt

1 Warszawa, dnia r Pani Irena LIPOWICZ RZECZNIK PRAW OBYWATELSKICH WARSZAWA Al. Solidarności 77 Szanowna Pani Rzecznik Praw Obywatelskich I. Na podstawie art. Art w związku z Art i 2, Art ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego wnosimy o złożenie przez Panią rzecznik skarg o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnych wyroków sądów w pierwszej i drugiej instancji kończących postępowania w sprawie. Zgodnie z art. 208 ust.1 Konstytucji RP Rzecznik Praw Obywatelskich stoi na straży wolności i praw człowieka i obywatela określonych w Konstytucji oraz w innych aktach normatywnych. Wydane wyroki wymienione w załącznikach od 7 do 16 są integralną częścią wniosku, wyroki te zostały wydane z naruszeniem podstawowych zasad porządku prawnego, z rażącą obrazą art. 190 ust.1 w związku art. 2, art. 7, art.9, art.32, art. 64 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997r. Wyroki sądów powszechnych zostały oparte na bezprawnym rozszerzeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego K 4/99. Trzy piąte takiego samu składu orzekającego Trybunału Konstytucyjnego rozpatrującego skargi K 4/99 oraz K 30/99 nie mogły we wskazanych orzeczeniach zastosować różnego wzorca konstytucyjnego dotyczącego tego samego stanu prawnego tj. wyłączenia z systemu ubezpieczeń społecznych osób wymienionych w art. 6 ust.1 druga część zdania - wyłączenie dotyczy prokuratorów i art. 6 ust.3 ustawy wyłączenie dotyczy żołnierzy zawodowych pełniących służbę przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej zwaną ustawą o SUS Dz. U. Nr 137 poz. 887 z dnia 10 listopada 1998 r.), oraz poprzez art. 1 pkt.8 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów 1

2 powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U ), który dodał art do ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych i na podstawie tego przepisu zaprzestano odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne od wynagrodzenia sędziów. W przypadku orzeczenia K 30/99 Trybunał uznał przepisy ustawy o FUS jako przepisy wywołujące co oczywiste skutki pro futuro, to jest obejmując osoby, które po tej dacie nabyły prawo do uposażenia rodzinnego! To w orzeczeniu K 4/99 Trybunał nie mógł orzec inaczej niż to, że skutki prawne są pro futro i dotyczą tylko żołnierzy zawodowych włączonych do systemu ubezpieczeń społecznych rozpoczynających służbę po 31 grudnia 1998r, a wynika to bezpośrednio z art. 6 ust.3 ustawy o SUS w związku z art. 1 ust.2, art. 2 ust.1 i ust.2 oraz art. 186 ust.2 pkt.1 ustawy o FUS. II. Przy ewentualnym kwestionowaniu norm prawnych określonych w art. 6 ust.3 ustawy o SUS w stanie prawnym na dzień opublikowania w dzienniku ustaw (Dz. U. Nr 137 poz. 887 z dnia 10 listopada 1998 r.) oraz na dzień 1 styczeń 1999r data wejścia w życie norm prawnych określonych w przywołanej ustawie zał. nr 1 wnosimy o skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego przez Panią Rzecznik wniosku o zbadanie zgodności dokonanej nowelizacji art. 6 ust. 3 ustawy o SUS poprzez art. 1 pkt.3 lit. b oraz art. 16 w zakresie jakim art. 1 pkt.3 lit. b nadał moc obowiązująca z mocą wsteczną od 1 stycznia 1999r ustawy nowelizacyjnej ustawy o SUS (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r) zał. nr 3 z art. 2 art. 7, art. 190 ust.1 i ust.3 Konstytucji RP Trybunał Konstytucyjny badał już uchylone przepisy prawa z Konstytucją czyli nie zachodzą przesłanki uniemożliwiające badanie tej nowelizacji ostatni taki wyrok jest z 18 lipca 2013r sygn. SK 18/09, Trybunał badał przepis uchylony w 2006r III. Przy ewentualnym kwestionowaniu art. 190 ust.1 i ust.3 Konstytucji RP w związku z art. 2, art. 7 Konstytucji RP w zakresie kogo dotyczył wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 20 grudnia 1999r sygn. akt. K 4/99 wnosimy o skierowanie do Trybunału Konstytucyjnego przez Panią Rzecznik wniosku o zbadanie zgodności art. 6 ust.1 i ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993r o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (Dz. U nr10 poz. 36 z dnia 26 stycznia 1994r) i dokonanej nowelizacji poprzez art. 159 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o 2

3 emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych w związku z art. 6 ust.3 ustawy o SUS w związku z art. 2 ust.1, art. 186 ust.2 pkt.1 art. 195 ustawy o FUS z art. 190 ust.1 i ust. 2, art. 2 art. 7, art. 32 art. 64 Konstytucji RP. Trybunał w swoim orzecznictwie wskazał jednoznacznie, że przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być przepis nowelizujący a nowelizowany [ ] to nie przepis nowelizujący / / podlega stosowaniu rozumianemu jako wynik subsumcji, lecz przepis nim zmieniony / / w trybie skargi konstytucyjnej przedmiotem kontroli nie może być przepis nowelizujący / / a wynikająca z jego treści zmiana prawa winna być badana poprzez kontrolę konstytucyjności ustawy znowelizowanej (wyrok TK z , SK 20/04). Czego potwierdzeniem są wyroki TK z dnia 11 lipca 2000 r. sygn. akt K. 30/99. (Dz. U. z dnia 19 lipca 2000 r.) z dnia 24 czerwca 1998 r. sygn. akt K. 3/98. (M.P. z dnia 7 lipca 1998 r.) wyroki przywołane powyżej dotyczą spraw naruszeń wobec prawników tj. własnego środowiska czyli zachodzi nepotyzm zawodowy, w obu wyrokach podstawą zaskarżenia był przepis nowelizowany a nienowelizujący, a to tylko potwierdza, że zaskarżony przepis art. 159 pkt.1 mógł dotyczyć tylko zdarzeń pro futro zgodnie z art. 186 ust.2 pkt.1 ustawy o FUS. O tym kto został włączony do systemu ubezpieczeń społecznych określiła ustawa z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z dnia 10 listopada 1998 r. nr 137 poz. 887) i jej rozdział 2 Zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym. Na podstawie art. 6 ust.1 pkt.13 do systemu ubezpieczeń społecznych zostali włączeni żołnierze zawodowi z zastrzeżeniem art. 6 ust. 3. w ten sposób definitywnie został zamknięty krąg podmiotów należący do tego systemu. Art. 6 ust.1 Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają, z zastrzeżeniem ust. 3 oraz art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są: 13) żołnierzami zawodowymi, art. 6 ust. 3. Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby wymienione w ust. 1 pkt 13-18, które podjęły służbę po dniu wejścia w życie ustawy. oraz przepisy art. 1 ust.1 i ust.3 oraz art.2 ust.1 i ust.2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych zał. nr 2 w związku z art. 6 ust.1 pkt.1 druga część zdania, art. 6 ust.3 ustawy z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art.1 ustawy z dnia 10 grudnia 1993r ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin definitywnie zamknęły krąg podmiotów, do których 3

4 miały zastosowanie przepisy do świadczeń na warunkach i w wysokości określonych w ustawie o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych. Takim świadczeniem między innymi jest waloryzacja. Po ogłoszeniu wyroku przez Trybunał Konstytucyjny z 20 grudnia 1999r sygn. akt. K 4/99 (Dz. U. z dnia 24 grudnia 1999 r. Nr 106 poz. 1215) było bezprawne znowelizowanie art. 6 ust.3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, które spowodowało rozszerzenie zakresu podmiotowego i przedmiotowego przywołanego wyroku i włączenie na podstawie art. 4 pkt.13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z systemu ubezpieczeń społecznych podmiotów nienależących do tego systemu w dniu ogłoszenia przywołanego wyroku. Definicja słowa Ubezpieczony art. 4 pkt.13 w dniu ogłoszenia wyroku wydanego przez TK sygn. akt 4 K/99 miała tylko i wyłącznie zastosowanie do podmiotów wymienionych w art. 195 pkt.1, 5-7,10 ustawy o FUS w związku z art. 6 ust.1 pkt.1-20 z zastrzeżeniem ust.3 Nowelizacja art. 6 ust.3 została dokonana przez art. 1 pkt.3 lit. b ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r), oraz art. 16 wskazanej ustawy nowelizacyjnej, który określił wejście w życie nowelizacji z mocą wsteczną od dnia r naruszyła obowiązujący ład prawny określony w Konstytucji RP. Zgodnie z postanowieniami art. 190 ust.1 Konstytucji RP Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. W związku z tym po ogłoszeniu wyroku wydanego przez Trybunał Konstytucyjny sygn. akt K 4/99 została naruszona powaga rzeczy osadzonej dokonana przez organy władzy wykonawczej i ustawodawczej tym samym naruszono art. 2, art. 7, art. 32, art. 64, art. 190 ust.1 i ust. 2 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny w swoim wyroku nie mógł rozstrzygać o zgodności art. 159 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych w stosunku do podmiotów, których ustawa nie wymieniła w przepisach merytorycznych oraz do podmiotów wyłączonych w przepisach merytorycznych. (zakaz ten wynika również z Uchwały nr 147 Rady Ministrów z dnia 5 listopada 1991r załącznik ZTP 2 ust.3 w związku z 4 Uchwały nr 147 RM). Krąg podmiotów, których dotyczą przepisy ustawy o FUS został wyraźnie określony i zamknięty poprzez art. 1 ust.2 ustawowe wyłączenie wymienionych podmiotów oraz art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o FUS w związku z art. 6 ust.3 ustawy o SUS krąg ubezpieczonych. Pospieszna i bezprawna nowelizacja art. 6 ust.3 ustawy SUS po ogłoszeniu wyroku jest tego potwierdzeniem to 4

5 potwierdzenie znajduje się w Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r. art. 1 pkt.3 lit. b oraz art. 16. Odrębność systemów emerytalnych została potwierdzona w kolejnym wyroku Trybunału Konstytucyjnego i jego uzasadnieniu, wyrok z dnia 27 stycznia 2003 r. sygn. akt. SK 27/02. Trybunał Konstytucyjny dokonał wykładni i wyjaśnienia podstawowych zasad i zmian w systemie emerytalno-rentowym, przewidzianym dla tzw. służb mundurowych, a także dopuszczalność tworzenia odrębnych systemów emerytalnych dla określonych grup zawodowych. W uzasadnieniu tego wyroku w części III Trybunał Konstytucyjny orzekł między innymi, że:... Aktualnie więc kwestie emerytalno-rentowe służb mundurowych, regulowane są przez dwa odrębne akty prawne, w zależności od tego czy służba była pełniona przed 1 stycznia 1999 r., czy też po tej dacie. Funkcjonariusze służb mundurowych, którzy pozostawali w służbie przed 1 stycznia 1999 r., podlegali i podlegają nadal przepisom ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Natomiast każdy funkcjonariusz podejmujący służbę od 1 stycznia 1999 r. podlega przepisom ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych...". Ta odrębność wynikała z art. 1ust.2 i art. 2 ust.1 i 2 ustawy FUS w związku z art. 6 ust.3 ustawy SUS w stanie prawnym na dzień 1 stycznia 1999r, odrębność systemów wyraźnie została określona w art. 2 ustawy FUS - Świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują ubezpieczonym - w razie spełnienia warunków nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, członkom rodziny pozostałym po ubezpieczonym albo po osobie uprawnionej do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Świadczeniami określonymi w ustawie o FUS jest jej waloryzacja, skoro do tego sytemu zostali włączeni żołnierze zawodowi, którzy rozpoczęli służbę po 1 stycznia 1999r art. 6 ust.3 ustawy SUS to przepisów ustawy o FUS nie można było przenieść na podmioty wyłączone z tego systemu art. 6 ust.3 ustawy o SUS. Rola konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego: 1. Państwo prawne: klauzula generalna, zasada konstytucyjna, system wartości 2. Normatywny charakter zasady wyrażonej w art. 2 Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 r. niezwykle ważna dyrektywa w zakresie stanowienia i stosowania prawa wyrok 9 V 2005 r. w sprawie Ts 216/04, OTK ZU 2006, seria B, nr 2 poz Zasada demokratycznego państwa prawnego jako zasada zasad: Zasada pochodna I stopnia: zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie 5

6 prawa (zasada lojalności państwa wobec obywateli K. 45/05, z 21 XII 2005 r., OTK ZU 2005, seria A, nr 11, poz. 140). - zawiera zasady pochodne II stopnia: ochrony praw nabytych, poszanowania interesów w toku, zakazu retroakcji, stosownego vacatio legis, nakazu umieszczania przepisów przejściowych - konsekwencją jest także obowiązek urzędowej promulgacji powszechnie obowiązującego aktu normatywnego przed jego wejściem w życie. Skoro do 20 grudnia 1999r nie nastąpiła urzędowa promulgacja nowej normy prawnej art. 6 ust.3 ustawy o SUS, Trybunał Konstytucyjny 20 grudnia 1999r sygn. akt K 4/99 z mocy Konstytucji RP nie mógł badać zgodności normy prawnej określonej w art. 159 pkt.1 w stosunku do podmiotów określonych w art. 6 ust.3 ustawy SUS oraz do podmiotów określonych w art.1 ust.2 i art. 2 ust.1 i 2 ustawy FUS w związku z art. 6 ust. 3 ustawy SUS w stanie prawnym na dzień wejścia w życie wskazanych norm prawnych, oraz w dniu ogłoszenia wyroku K 4/99. Z powyższego wynika, że wprowadzona przez ustawę emerytalną modyfikacja prawa o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych, która weszła w życie 1 stycznia 1999 r., wywołując co oczywiste skutki pro futuro, to jest obejmując osoby, które po tej dacie nabyły prawo do zaopatrzenia emerytalnego co wynika z przywołanych powyżej przepisów prawa oraz art. 186 ust 2 pkt.1 ustawy o FUS. Trybunał Konstytucyjny jeśli by podjął badanie nowej normy prawnej określonej w art. 159 pkt.1 ustawy o FUS w stosunku do osób, które pełniły służbę przed 1 stycznia 1999r zgodnie ze swoim orzecznictwem musiałby orzec o niezgodności normy prawnej określonej w art. 159 pkt.1 ustawy FUS do podmiotów przywołanych powyżej. Wyrok TK z dnia 11 lipca 2000 r. Sygn. K. 30/99 Uzasadnienie pkt..4 Wprowadzona przez ustawę emerytalną modyfikacja prawa o usp weszła w życie 1 stycznia 1999 r., wywołując co oczywiste skutki pro futuro, to jest obejmując osoby, które po tej dacie nabyły prawo do uposażenia rodzinnego. Ustawodawca nie naruszył zasady lex retro non agit, co więcej jednak, nie zamieścił także odnośnie sędziów i ich rodzin żadnych przepisów intertemporalnych. Wątpliwości co do możliwości zastosowania nowej normy wobec osób, które uzyskały prawo do uposażenia rodzinnego przed dniem wejścia w życie ustawy emerytalnej rozstrzygnął negatywnie Sąd Najwyższy, na wniosek Ministra Sprawiedliwości, w uchwale siedmiu sędziów z 21 kwietnia 1999 r., sygn. akt III ZP 6/99 (OSN IAPiUS Nr 19(127)/99, poz. 619), z którego poglądami Trybunał Konstytucyjny zgadza się całkowicie, nadmieniając jednocześnie, że ewentualne wprowadzenie przez ustawodawcę retroaktywności kwestionowanej normy, wymagałoby analizy konstytucyjności takiego unormowania w aspekcie zasady ochrony praw nabytych. Skoro norma art. 152 pkt. 1-2 ustawy emerytalnej nie może zostać zastosowana w odniesieniu do osób, które nabyły prawa przed 1 stycznia 1999 r., uznać trzeba, że sytuacja rodzin sędziów została zróżnicowana, to zaś wymaga analizy pod kątem zgodności z zasadą równości. Zasada bezpieczeństwa prawnego nakazuje poszanowanie przez ustawodawcę istniejących stosunków prawnych. Dokonywanie w procesie stanowienia prawa, nieusprawiedliwionych żadnymi okolicznościami obiektywnymi, zmian przekreślających wcześniejszy kierunek procesu legislacyjnego narusza zasadę demokratycznego państwa prawnego (wyrok z 12 kwietnia 2000 r., K 8/98 6

7 Ten kierunek został ukształtowany w ustawie z dnia 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin. Ustawodawca odszedł od ustalania kwoty bazowej żołnierzom zawodowym do 250% na rzecz podstawy wymiaru na ostatnio zajmowanym stanowisku art. 5 ustawy wue oraz zmniejszenie jej wysokości do 75% podstawy wymiaru emerytury art. 18 ust.1 ustawy wue. Podstawę wymiaru emerytury i renty z ustawy FUS określa art. 15, a ust.5 tego artykułu ustala tę stawkę bazową do 250%. Na gruncie art. 2 Konstytucji prawo do sprawiedliwego traktowania odnoszone do sfery stosunków objętych gwarancjami konstytucyjnymi, choćby ujętymi ogólnie, podlega szczególnej ochronie. Państwo ma obowiązek stać na straży sprawiedliwości społecznej poprzez zaniechanie stanowienia przepisów prawa, które stałyby w sprzeczności, bądź godziłyby w tę zasadę (wyrok z 24 kwietnia 2002 r., P 5/01). ( ) na treść zasady sprawiedliwości społecznej składa się cały szereg wartości, które muszą być chronione i realizowane przez państwo. ( ) zasada sprawiedliwości społecznej zakazuje m.in. wprowadzania niesprawiedliwych zróżnicowań podmiotów prawa. Zakaz ten wyrażony został również w art. 32 ust. 2 Konstytucji. W wypadku stwierdzenia naruszenia zasady równości Trybunał orzekłby jednoczesne naruszenie zasady sprawiedliwości społecznej, a ściślej wynikającego z tej zasady zakazu wprowadzania niesprawiedliwych zróżnicowań podmiotów prawa (wyroki z: 6 maja 1998 r., K 37/97, 29 maja 2007 r., P 8/06, 7 kwietnia 2009 r., P 7/08) Obniżenie podstawy wymiaru emerytury w stosunku do podmiotów, o których mowa powyżej narusza zasadę równości i sprawiedliwości społecznej. Nowelizacja art. 6 ust.3 ustawy SUS poprzez art. 1 pkt.3 lit. b oraz art. 16 ustawy nowelizacyjnej ustawy SUS (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r) naruszyła zasadę nie działania prawa wstecz. Trybunał w swoim orzecznictwie dopuszcza możliwość działania prawa wstecz o ile nie powodują pogorszenia sytuacji prawnej jej adresatów. Ponadto w dniu uchwalenia ustawy FUS ustawodawca jak i wnioskodawca tej ustawy znał regulacje prawne określone w ustawie z 13 października 1998r o SUS, tj. o ustawowym wyłączeniu z sytemu ubezpieczeń społecznych podmiotów określonych w art. 6 ust.1 pkt.1 oraz art. 6 ust.3 a także o ustawowym wyłączeniu na postawie art ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych. Działanie prawa wstecz nie oznacza naruszenia art. 2 Konstytucji, o ile tak wprowadzone przepisy polepszają sytuację prawną niektórych adresatów danej normy prawnej i zarazem nie pogarszają sytuacji prawnej pozostałych jej adresatów (wyroki z: 25 września 2000 r., K 26/99, 8 marca 2005 r., K 27/03, 19 marca 2007 r., K 47/05). Jeśli problem rozwiązywany przez te regulacje nie był znany ustawodawcy wcześniej i nie mógł być rozwiązany z wyprzedzeniem bez użycia przepisów działających wstecz (wyrok z 12 maja 2009 r., P 66/07). 1. Stan prawny wynikający z przepisów prawa określony w rozdziale VIII Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997r na dzień uchwalenia przez Sejm ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z systemu ubezpieczeń społecznych był następujący. 7

8 1.1. ustawa z dnia 30 czerwca 1970r o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych poniższe przepisy stanowiły art.2 ust.1 Żołnierze zawodowi pełnią służbę wojskową w interesie Rzeczypospolitej Polskiej. Służba ta wymaga w każdych okolicznościach zdyscyplinowania, lojalności i poświęcenia. ust.2 Państwo zapewnia żołnierzom zawodowym warunki umożliwiające pełne oddanie się służbie Narodowi i Ojczyźnie oraz zapewniające godziwe życie, rekompensując odpowiednio trud i wyrzeczenia związane z pełnieniem zawodowej służby wojskowej Art.70 ust.1 Żołnierzom zawodowym nie wolno tworzyć i zrzeszać się w związkach zawodowych. Obowiązkiem Państwa jest zagwarantowanie żołnierzowi zawodowemu godziwych warunków służby i uposażenia 1.2. ustawa z dnia 10 grudnia 1993r o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin art. 1 tej ustawy stanowił i stanowi nadal, że żołnierze zawodowi otrzymują z budżetu państwa zaopatrzenie emerytalne, art. 7 przywołanej ustawy na podstawie nowej Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997r nie może doprowadzać do dyskryminacji określonej w art. 32 Konstytucji RP art. 1 brzmiał i brzmi Żołnierzom zwolnionym z zawodowej służby wojskowej przysługuje z budżetu państwa, na zasadach określonych w ustawie, zaopatrzenie emerytalne z tytułu wysługi lat lub w razie całkowitej niezdolności do służby, a członkom ich rodzin - w razie śmierci żywiciela art. 7 brzmiał W razie zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w niniejszej ustawie z prawem do emerytury lub renty przewidzianych w innych przepisach, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej, wypłaca się świadczenie wyższe lub wybrane przez osobę uprawnioną. Wybór emerytury lub renty przewidzianych w innych przepisach nie pozbawia osoby uprawnionej innych świadczeń i uprawnień przysługujących emerytom lub rencistom wojskowym tekst pierwotny z 1993 oraz tekst jednolity 2002r art. 7 obecnie brzmi następująco W razie zbiegu prawa do emerytury lub renty przewidzianych w niniejszej ustawie z prawem do emerytury lub renty albo do uposażenia w stanie spoczynku lub uposażenia rodzinnego przewidzianych w odrębnych przepisach wypłaca się świadczenie wyższe lub wybrane przez osobę uprawnioną, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Wybór świadczenia przewidzianego w odrębnych przepisach nie pozbawia osoby uprawnionej innych 8

9 świadczeń i uprawnień przysługujących emerytom i rencistom wojskowym. tekst jednolity ustawy 2004r 1.3. ustawa z 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych na podstawie art. 6 ust.1 pkt.13 do systemu ubezpieczeń społecznych zostali włączenie żołnierze zawodowi z zastrzeżeniem art. 6 ust.3 ustęp ten określił, że do tego systemu zostali włączeni żołnierze zawodowi, którzy rozpoczęli służbę po 1 stycznia 1999r. przepis art. 6 ust.3 brzmiał następująco Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby wymienione w ust. 1 pkt 13-18, które podjęły służbę po dniu wejścia w życie ustawy 1.4. ustawa z dnia 28 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U ) poprzez dodanie art do ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych zaprzestano odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne od wynagrodzenia sędziów Uchwała Nr 147 Rady Ministrów z dnia 5 listopada 1991 roku w sprawie zasad techniki prawodawczej (M.P. 1991, Nr 44, poz. 310) na podstawie 1 uchwały naczelne i centralne organy administracji państwowej oraz inne jednostki podległe Radzie Ministrów i Prezesowi Rady Ministrów stosują przy opracowywaniu i rozpatrywaniu projektów aktów normatywnych Zasady techniki prawodawczej, stanowiące załącznik do uchwały. A na podstawie 4 uchwały komórki obsługi prawnej organu lub innej jednostki, która opracowuje projekt aktu normatywnego, kontrolują zgodność projektu z Zasadami techniki prawodawczej i w razie stwierdzenia niezgodności dostosowują projekt do wymagań Zasad. Przepisy prawa określone w ZTP 2 pkt.1-3, 16 pkt.1-2, 28 pkt.1 i pkt.4, oraz przywołane przepisy Uchwały Nr 147 Rady Ministrów wykluczały na etapie projektu ustawy jakąkolwiek zmianę prawa w stosunku do podmiotów wyłączonych z regulacji prawnych. Po uchwaleniu ustawy strona postępowania jako wnioskodawca ustawy nie mała prawa rozszerzać zakresu podmiotowego i przedmiotowego uchwalonej i opublikowanej ustawy. Zasada prawidłowej legislacji a zasady techniki prawodawczej: pojęcia pokrewne, ale nie tożsame. Istotne naruszenie zasad techniki prawodawczej stanowi jednocześnie naruszenie zasad prawidłowej legislacji.. Zasady techniki prawodawczej stanowią prakseologiczny kanon, jaki powinien być przestrzegany przez ustawodawcę w demokratycznym państwie prawnym wyrok z dnia 21 kwietnia 2009 r. K. 50/07 9

10 1.6. Inne akty prawne wynikające z art. 9 Konstytucji RP, które w dniu uchwalania ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych Rzeczpospolita Polska ratyfikowała miedzy innymi Europejska Konwencja Praw Człowieka Konwencja została ratyfikowana przez Polskę 19 stycznia 1993 r. i tego samego dnia Konwencja Europejska weszła w życie Protokół nr 1 do Konwencji Polska ratyfikowała protokół 26 lipca 1994r Protokół nr 1 chroni mienie słusznie nabyte, a emerytura jest takim mieniem słusznie nabytym w związku z tym podlegała ochronie Europejska Karta Społeczna sporządzona w Turynie dnia 18 października 1961 r. (Dz. U. Nr 8 poz.67 z dnia 29 stycznia 1999 r.). Zgodnie z artykułem 35 ustęp 3 wymieniona Karta weszła w życie w stosunku do Rzeczypospolitej Polskiej dnia 25 lipca 1997 r. (Oświadczenie Rządowe z dnia 30 listopada 1998 r. w sprawie ratyfikacji przez Rzeczpospolitą Polską Europejskiej Karty Społecznej, sporządzonej w Turynie dnia 18 października 1961 r. Dz. U. Nr 8 poz. 68 z dnia 29 stycznia 1999 r.) Z art. 12 ust.2 Europejskiej Karty Społecznej wynika, iż Polska zobowiązała się do: utrzymywać system zabezpieczenia społecznego na zadowalającym poziomie, równym co najmniej poziomowi niezbędnemu dla ratyfikowania Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy (nr 102) dotyczącej minimalnych norm zabezpieczenia społecznego ; W preambule karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej Państwo Polskie zobowiązało się do respektowania orzeczeń ETPCz.., które mają charakter standaryzujący rozwiązania prawne państw członkowskich. W orzeczeniach sądów państw członkowskich, przestrzegających zapisy Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, wystąpiły już przykłady rozwiązań prawnych analogicznych dla naszych sytuacji. I tak w uzasadnieniach wyroków Wysokiego Trybunału Sprawiedliwości Anglii i Walii: : (Purja i inni EWHC 445/2003 z roku; Gurung i inni EWHC 1946/2008 z roku) stwierdza się, że jeśli prawa do określonego mienia zostały słusznie nabyte a emerytury są takim mieniem słusznie nabytym - to podlegają one ochronie z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, a ograniczenie tego prawa z jakiejkolwiek przyczyny w świetle art. 14 Konwencji jest dowodem dyskryminacji. 10

11 Ponadto, z orzeczenia: Gurung i inni EWHC 1946/2008 z roku wynika, że naruszeniem praw słusznie nabytych do określonego mienia a takim mieniem jest emerytura jest ograniczenie z jakichkolwiek przyczyn praw materialnych przysługujących już w momencie rozpoczęcia służby. W stosunku do żołnierzy zawodowych taka ochrona występuje od momentu ratyfikacji przez Polskę Protokołu nr 1 A zatem, zastosowanie wobec żołnierzy zawodowych nie będącymi sędziami prokuratorami wojskowymi oraz bliżej nieokreślonymi żołnierzami zawodowymi określonymi w art. 7 wojskowej ustawy emerytalnej a będącymi już na emeryturze oraz tych będących w służbie jakichkolwiek zmian w ustawie o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin jest ewidentnym i niedopuszczalnym naruszeniem przez Państwo Polskie art. 14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka w związku z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji. Zachowuje swoją aktualność wyrażany w sprawach z: 8 marca 1995 r., sygn. W. 13/94 (OTK z 1995 r., cz. I, poz. 21); 11 stycznia 2000 r., sygn. K 7/99 (OTK ZU nr 1/2000, poz. 2) pogląd Trybunału o znaczeniu dla oceny konstytucyjności reguł poprawnej legislacji sformułowanych w Zasadach techniki prawodawczej, zawartych w załączniku do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej (Dz. U. Nr 100, poz. 908, ze zm.). Zasady techniki prawodawczej stanowią swoisty kanon, który powinien być respektowany przez ustawodawcę demokratycznego państwa prawnego. Według tych zasad, przepisy ustawy powinny być zredagowane tak, aby dokładnie i w sposób zrozumiały dla adresatów zawartych w nich norm wyrażały intencje prawodawcy, a więc były precyzyjne, komunikatywne i adekwatne do zamiaru prawodawcy. Za naruszające tę zasadę należałoby zatem uznać uchwalenie ustawy, w której używane pojęcia byłyby wzajemnie sprzeczne lub umożliwiały dowolną interpretację (por. wyrok TK z 14 września 2001 r., sygn. SK 11/00, OTK ZU nr 6/2001, poz. 166). Każdy przepis prawny powinien być skonstruowany poprawnie z punktu widzenia językowego i logicznego. Dopiero spełnienie tego podstawowego warunku pozwala na jego ocenę w aspekcie pozostałych kryteriów. Trybunał Konstytucyjny konsekwentnie prezentuje stanowisko, że nakaz przestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji jest funkcjonalnie związany z zasadami pewności i bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania do państwa i prawa. Poza aspektami proceduralnymi, zasady przyzwoitej legislacji obejmują również wymaganie należytej określoności przepisów, które powinny być formułowane w sposób poprawny, precyzyjny i jasny. Z zasady państwa prawnego wynika obowiązek poprawnej legislacji w zakresie dotyczącym kompetencji organów państwa, realizujących prawem określone funkcje, a przez to ustrojowa poprawność w zakresie zasad organizacji państwa w poszczególnych płaszczyznach jego aktywności. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego utrwalony jest pogląd, że zasady wynikające z art. 2 Konstytucji powinny być przestrzegane szczególnie restryktywnie, gdy chodzi o akty prawne odnoszące się do fundamentalnych wartości 11

12 chronionych przez Konstytucję. Szczególnie doniosłe znaczenie powinny one mieć w odniesieniu do wolności i praw człowieka i obywatela (por. cytowany wyrok TK o sygn. K. 33/00). Starannej realizacji dyrektyw wynikających z zasad przyzwoitej legislacji należy wymagać od ustawodawcy zwykłego zwłaszcza przy reglamentacji prawnej tych sfer, które zostały uznane za szczególnie newralgiczne przez samego ustrojodawcę (por. wyrok TK z 7 stycznia 2004 r., sygn. K 14/03; OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 1). 2. Stan prawny wynikający z przepisów prawa określonych w rozdziale VIII Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997r na dzień ogłoszenia wyroku z dnia 20 grudnia 1999r przez Trybunał Konstytucyjny sygn. akt K 4/99 był następujący 2.1. przepisy prawa, o których jest mowa w pkt.1 do ze szczególnym uwzględnieniem pkt.1.3 i ustawowemu wyłączeniu z systemu ubezpieczeń społecznych podmiotów określonych w art. 6 ust.3 ustawy o SUS 2.2. ustawa z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z systemu ubezpieczeń społecznych Art Ustawa określa: 1) warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, 2) zasady ustalania wysokości świadczeń, 3) zasady i tryb przyznawania oraz wypłaty świadczeń. 2. Warunki nabywania prawa do emerytury i rent oraz innych świadczeń przysługujących z tytułu pobierania emerytury lub renty, a także zasady ustalania wysokości tych świadczeń dla: 1) żołnierzy zawodowych, 2) funkcjonariuszy Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Straży Granicznej, Służby Więziennej i Państwowej Straży Pożarnej, którzy w dniu wejścia w życie ustawy pozostawali w służbie oraz dla członków ich rodzin, określają przepisy o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. 3. Świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują jednak osobom wymienionym w ust. 2, jeżeli nie spełniają one warunków nabywania prawa do świadczeń określonych w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym tych osób. 4. Warunki nabywania prawa do świadczeń pieniężnych przysługujących z ubezpieczenia z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej oraz wysokość tych świadczeń określają odrębne przepisy Art. 2. Świadczenia na warunkach i w wysokości określonych w ustawie przysługują: 1) ubezpieczonym - w razie spełnienia warunków nabywania prawa do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, 2) członkom rodziny pozostałym po ubezpieczonym albo po osobie uprawnionej do świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń emerytalnego i rentowych Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Art Rozpatrzeniu na podstawie ustawy podlegają wnioski: 12

13 1) osób, które nie odpowiadały warunkom wymaganym do uzyskania prawa do emerytury lub renty na podstawie przepisów dotychczasowych, jeżeli osoby te odpowiadają warunkom do uzyskania świadczeń na podstawie ustawy, 2) osób, które przedłożyły nowe dowody mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. 2. Przepisy ustawy stosuje się do wniosków o świadczenia zgłoszonych: 1) począwszy od dnia wejścia w życie ustawy, 2) przed dniem wejścia w życie ustawy, jeżeli choćby jeden z warunków do uzyskania Art Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 1999 r., z tym że art. 182 wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2004 r Ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym poprzez art. 19 ust.1 zobowiązała Trybunał Konstytucyjny do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, a na podstawie art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w związku z art. 474 k.p.c. Trybunał o uchybieniach pracodawcy powinien zawiadomić prokuratora. W stosunku do żołnierzy zawodowych pracodawcą było i jest Państwo, to Państwo zdecydowało o ustawowych uregulowaniach stosunku służbowego z pominięciem Kodeksu pracy i zwykłej umowy o pracę, to Państwo zdecydowało, że ustawa z dnia 30 czerwca 1970r o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych była umową o pracę żołnierz zawodowy nigdy nie podpisywał żadnej innej umowy o pracę z Państwem. Po zakończeniu służby jako dopełnienie przez Państwo umowy przywołanej powyżej ustawy, było zobowiązanie do wypłacania zaopatrzenia emerytalnego z budżetu państwa, a nie z powszechnego systemu ubezpieczeniowego, a od 1 stycznia 1999r z systemu ubezpieczeń społecznych art. 19 ust.1 brzmiał i brzmi następująco Trybunał w toku postępowania powinien zbadać wszystkie istotne okoliczności w celu wszechstronnego wyjaśnienia sprawy art. 20 brzmiał i brzmi następująco W sprawach nie uregulowanych w ustawie do postępowania przed Trybunałem stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego Art. 474 k.p.c. brzmiał następująco W razie stwierdzenia w toku rozpoznania sprawy poważnego uchybienia przepisom prawa przez zakład pracy lub organ rentowy, sąd zwraca na nie uwagę właściwemu organowi, a w razie potrzeby zawiadamia o tym prokuratora Art. 474 k.p.c. został wyrugowany z porządku prawnego poprzez art.1 pkt.44 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw 1), 2) (Dz. U. z dnia 2 listopada 2011 r. 13

14 nr 233 poz. 1381), przepis nie obowiązuje od 2 maja 2012r. Powód wyrugowania mógł być jeden zagrożenie karno prawne, a tym samym bytowe dla sędziów, którzy nie wypełniali tego przepisu będąc w składach orzekających w stosunku do oczywistych naruszeń ustaw stanowiących wywiązywanie się Państwa ze stosunku służbowego wynikającego z ustawowej umowy o pracę w stosunkach prawnych z żołnierzami zawodowymi oraz innymi funkcjonariuszami służb. Zasada swobody ustawodawcy w kształtowaniu treści obowiązującego prawa a obowiązek poszanowania proceduralnych i materialnych aspektów państwa prawnego. wyrok z dnia 14 października 2009 r. Kp 04/09 W dotychczasowym orzecznictwie Trybunał Konstytucyjny przyjmował, że stwierdzenie naruszenia przepisów procedury jest wystarczającą przesłanką uznania niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu i że w takiej sytuacji zasadniczo nie ma już potrzeby badania zarzutów merytorycznych (por. wyroki z: 24 czerwca 1998 r., sygn. K. 3/98 OTK ZU nr 4/1998, poz. 52, 23 lutego 1999 r., sygn. K. 25/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 23, 19 czerwca 2002 r., sygn. K 11/02, OTK ZU nr 4/A/2002, poz. 43). Z drugiej jednak strony Trybunał przyjmował niekiedy, że stwierdzenie niekonstytucyjności ze względu na tryb, nie zawsze wyłącza dopuszczalność badania zarzutów materialnych (zob. orzeczenie z 22 września 1997 r., sygn. K. 25/97, OTK ZU nr 3-4/1997, poz. 35). Treść art. 42 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) potwierdza, że wskazane w niej kryteria oceny konstytucyjności można stosować łącznie. Badanie określonego aktu (przepisu) może więc polegać na równoczesnej ocenie jego prawidłowości materialnej, kompetencyjnej i proceduralnej. Niekonstytucyjność sposobu uchwalenia kontrolowanych przepisów zawsze wymaga uwzględnienia (nawet gdy nie zgłoszono tego wyraźnie w samym wniosku; dopuszczalne bowiem w takim wypadku jest badanie z urzędu). Natomiast nie zawsze stwierdzenie niekonstytucyjności sposobu uchwalenia (tryb), automatycznie prowadzi do zbędności analizy kwestionowanych przepisów z punktu widzenia zgłoszonych zarzutów materialnoprawnych, dotyczących treści zaskarżonych przepisów. Kwestia, czy stwierdzenie niekonstytucyjności poddanego kontroli przepisu ma być dokonywane zarówno na płaszczyźnie materialnej, jak i proceduralnej, jest rozstrzygana przez Trybunał na płaszczyźnie celowości. Ma bowiem znaczenie to, czy dany przepis (ustawa) jest kwestionowany w trybie kontroli prewencyjnej, czy następczej (zob. wyrok z 28 listopada 2007 r., sygn. K 39/07, OTK ZU nr 10/A/2007, poz. 129). 3. Decyzje oraz stanowiska prawne organów państwa określonych w art. 10 Konstytucji RP od dnia wejścia w życie ustaw ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych tj. od 1 stycznia 1999r do ogłoszenia wyroku z 20 grudnia 1999r wydanego przez Trybunał Konstytucyjny sygn. akt K 4/99 zostały wydane z naruszeniem art. 2, art. 7, art. 8, art.9, art.10 ust.2, art. 30, art. 32, art. 64 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997r w związku z art. 87 ust. 1 i ust.2, art. 88 ust. 1, art. 93 ust.1 14

15 Konstytucji RP. Organy państwa, organa władzy wykonawczej oraz organ najwyższej władzy sądowniczej na przełomie marca i kwietnia 1999r wykorzystując swoje sprawstwo władcze naruszyły Konstytucyjną zasadę demokratycznego państwa prawnego, która stanowi o obowiązku urzędowej promulgacji powszechnie obowiązującego aktu normatywnego przed jego wejściem w życie marca 1999r dyrektor ekonomiczny MON płk Ryszard Chyrzyński na urzędowym papierze Ministerstwa Obrony Narodowej z godłem Rzeczypospolitej Polskiej bezprawnie poinformował 16 dyrektorów WBE o sposobie waloryzacji emerytur i rent dla żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin niebędącymi sędziami i prokuratorami wojskowymi pismo Nr 736/8. W związku z tym, że w wojsku nie ma zwrotu decyzyjnego w postaci informacji, zwrot w przywołanym piśmie dyrektorzy WBE potraktowali jako rozkaz. Płk Ryszard Chyrzyński wydając ten rozkaz dokonał naruszenia art. 6 ust.3 w związku z art. 6 ust..1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, oraz art. 1, art. 2, art. 186 ust. 2 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych krąg podmiotów, których dotyczyły obie ustawy na podstawie przywołanych przepisów został zamknięty, tym samym urzędnik naruszył przywołane powyżej normy prawne określone w Konstytucji RP kwietnia 1999r Sąd Najwyższy w składzie Przewodniczący: SSN Teresa Romer, Sędziowie SN: Jerzy Kuźniar, Maria Mańkowska, Zbigniew Myszka (współsprawozdawca), Stefania Szymańska, Maria Tyszel, Barbara Wagner (sprawozdawca), wydając uchwałę we własnej sprawie bo tak należy traktować podjętą uchwałę wobec rodzin po zmarłych sędziach i prokuratorach, w tym po zmarłych sędziach i prokuratorach wojskowych dokonali w swoim uzasadnieniu w punkcie rzymska czwórka niezgodnego z art. 6 ust.3 w związku z art. 6 ust..1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych, oraz art. 1, art. 2, art. 186 ust. 2 pkt.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych stwierdzenia, że unormowanie w tym zakresie stało się konieczne dlatego, że żołnierze zawodowi oraz funkcjonariusze Policji, Urzędu Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Straży Granicznej i Służby Więziennej podlegający do 31 grudnia 1998 r. systemowi zaopatrzeniowemu zostali z dniem 1 stycznia 1999 r. włączeni do systemu ubezpieczenia rentowego 15

16 To stwierdzenie w uzasadnieniu należy traktować jako nadużycie władzy sądowniczej i naruszenie podziału władzy określony w art. 10 Konstytucji RP. (wyrok z 26 lutego 2008r., SK 89/06). Zasadę demokratycznego państwa prawnego, a zwłaszcza zasadę zaufania, należy uwzględniać, rekonstruując wzorzec sprawiedliwego (rzetelnego) postępowania sądowego. Konstytucyjne prawo do sądu oraz zasada państwa prawnego pozostają ze sobą w związku Żaden sąd w tym Sąd Najwyższy z mocy Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997r nie posiada władzy ustawodawczej. Sąd Najwyższy na podstawie art. 183 ust.1 sprawuje nadzór nad działalnością sądów powszechnych i wojskowych w zakresie orzekania, oraz Sąd Najwyższy decyzją Suwerena z dniem 1 października 1997r. został pozbawiony statusu naczelnego organu sądowniczego, o którym była mowa w art. 51 Konstytucji z 1952r. Sąd Najwyższy nie jest upoważniony z mocy Konstytucji do zmiany treści ustaw, Sąd Najwyższy jest tylko wykonawcą postanowień Konstytucji, ustaw i innych przepisów prawa i dokonuje oceny zgodności orzeczeń wydawanych przez sądy powszechne i wojskowe. Ten nepotyzm zawodowy zaczął być powielany przez prawników reprezentujących Państwo Polskie w sporach z żołnierzami zawodowymi będącymi na zaopatrzeniu emerytalnym z pracodawcą jakim było i jest Państwo Polskie, zaczął być powielany przez sądy powszechne w swoich bezprawnych wyrokach, zaczął być powielany przez inne sądy orzekające Sądu Najwyższego w sprawach skarg kasacyjnych oraz przez sądy administracyjne. Te błędne wywody sędziów SN były i są powielane przez prawników wydających opinie prawne dotyczące reformy emerytalnej dokonanej w 1998r., tak jak sędziowie SN prawnicy wydający opinie prawne pomijają najważniejszą ustawę jaką jest ustawa z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych, ukrywają, że do systemu ubezpieczeń społecznych zostali włączeni tylko i wyłącznie żołnierze zawodowi, którzy rozpoczęli służbę po dniu wejścia w życie ustaw SUS i FUS. Ukrywają, że tylko po przez bezprawne działania organów państwa po ogłoszeniu wyroku z dnia 20 grudnia 1999r sygn. akt K 4/99 najpierw zostali włączeni żołnierze zawodowi będący na zaopatrzeniu emerytalnym na podstawie ustawy nowelizacyjnej z 23 grudnia 1999r (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r), a następnie pełniący służbę żołnierze zawodowi przed dniem wejścia w życie ustaw SUS i FUS, pomimo, że byli z tego systemu wyłączeni na podstawie art. 6 ust.3 ustawy SUS oraz art. 1 ust.2 ustawy FUS. 16

17 Pozornie z sytemu ubezpieczeń społecznych wszyscy żołnierze zawodowi zostali wyłączeni na podstawie art. 1 pkt.2 lit. a i b oraz art.10 pkt.1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw 1) (Dz. U. z dnia 22 września 2003 r. Nr 166 poz ) Pozorność wyłączenia z systemu ubezpieczeniowego wynika z faktu dokonywania od 23 grudnia 1999r (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r) nowelizacji ustawy z dnia 10 grudnia 1993 o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin z rażącą obrazą art. 2, art. 7, art. 9, art. 32, art. 64, art. 87, art. 93 ust.1, art. 190 ust.1 Konstytucji RP Nikt nie kwestionował i nie kwestionuje uprawnień Rady Ministrów do składania projektów ustaw, oraz uchwalania ustaw przez Sejm, natomiast czymś innym jest projektowanie i uchwalanie ustaw niezgodnych z Konstytucją RP przy tym naruszając prawa nabyte, naruszając prawa człowieka i obywatela, czymś innym jest wprowadzenie normy prawnej przez organy państwa nie uchwalonej przez ustawodawcę i nieogłoszonej w dzienniku ustaw. 29 marca 1999r dyrektor ekonomiczny MON płk Ryszard Chyrzyński nie mógł wprowadzić normy prawnej ogłoszonej 30 grudnia 1999r (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r) do obiegu prawnego. Za swoje zasługi płk Ryszard Chyrzyński otrzymał w 2000r Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w umacnianiu suwerenności i obronności, a następnie został uhonorowany ciepłą posadką dyrektora w MSW i A. zapewne z uposażeniem zbliżonym do niektórych rocznych emerytur lub rent wojskowych. 21 kwietnia 1999r siedmiu sędziów Sądu Najwyższego w swoim uzasadnieniu do uchwały III ZP 6/99 w świetle normy prawnej określonej w art. 6 ust. 3 ustawy o SUS nie mogło powagą organu sądowniczego użyć jednoznacznego stwierdzenia o włączeniu żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy pozostałych służb, którzy podlegali do 31 grudnia 1998 r. systemowi zaopatrzeniowemu zostali z dniem 1 stycznia 1999 r. włączeni do systemu ubezpieczenia rentowego Zasada demokratycznego państwa prawnego jako zasada zasad: Zasada pochodna I stopnia: zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa (zasada lojalności państwa wobec obywateli K. 45/05, z 21 XII 2005 r., OTK ZU 2005, seria A, nr 11, poz. 140). - zawiera zasady pochodne II stopnia: ochrony praw nabytych, poszanowania interesów w toku, zakazu retroakcji, stosownego vacatio legis, nakazu umieszczania przepisów przejściowych 17

18 - konsekwencją jest także obowiązek urzędowej promulgacji powszechnie obowiązującego aktu normatywnego przed jego wejściem w życie. 4. Stan prawny wynikający z przepisów prawa określony w rozdziale VIII Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997r oraz art. 190 ust.1 i ust.2 Konstytucji, w dniu 23 grudnia 1999r. czyli na dzień uchwalenia nowelizacji art. 6 ust.3 ustawy z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych przez Sejm na wniosek Rady Ministrów oraz publikacji przywołanej nowelizacji w dzienniku ustaw 30 grudnia 1999r był następujący grudnia 1999r na wniosek grupy posłów Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności art. 159 pkt.1 z art. 2 Konstytucji RP. Trybunał Konstytucyjny przy wyrokowaniu o zgodności art. 159 pkt.1 z art. 2 Konstytucji mógł wydać ten wyrok tylko i wyłącznie wobec podmiotów wymienionych w art. 6 ust.1 pkt.13 z zastrzeżeniem art. 6 ust.3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, tylko wobec podmiotów określonych w art. 1 ust.1 i ust.3, art. 2 ust.1 i ust.2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych w związku z ustawą z dnia 13 października o systemie ubezpieczeń społecznych z pominięciem osób wymienionych w art. 6 ust.1 w związku z art. 6 ust.3. do wskazanych podmiotów nie należeli żołnierze zawodowi będący na zaopatrzeniu emerytalnym, którzy pełnili służbę przed dniem wejścia w życie ustaw o SUS i FUS, do tego systemu również nie należeli żołnierze zawodowi, którzy pełnili służbę przed dniem wejścia w życie przywołanych powyżej ustaw. Trybunał wielokrotnie w swoim uzasadnieniu wskazywał, że dokonana zmiana jest na przyszłość, a brak zwrotu pro futro nie może być uzasadnieniem do wprowadzenia tej zmiany inaczej niż Trybunał uznał w wyroku K 30/99 z dnia 11 lipca 2000r grudnia 1999r wyrok Trybunału Konstytucyjnego K 4/99 jest powszechnie obowiązującym prawem poprzez ogłoszenie w dzienniku ustaw (Dz. U. nr 106 poz 1215 z dnia 24 grudnia 1999 r.) wyrok jest ostateczny i niepodległa żadnemu rozszerzeniu zakresu podmiotowego i przedmiotowego poprzez nowelizację ze wsteczną datą żadnej ustawy grudnia 1999r Sejm RP na wniosek Rady Ministrów trzy dni po ogłoszeniu wyroku TK K 4/99 nowelizuje art. 6 ust.3 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 137 poz. 887) i nadaje mu 18

19 nowe brzmienie przez art. 1 pkt.3 lit. b ustawy z dnia 23 grudnia 1999 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r), a art. 16 wskazanej ustawy nowelizacyjnej, określił wejście w życie nowelizacji z mocą wsteczną od dnia r chronologia art.. 6 ust.3 ustawy o SUS jest następująca od 1 stycznia do 30 grudnia 1999r. (tego dnia nowelizacja ukazała się w dzienniku ustaw) art. 6 ust.3 ustawy z dnia 13 października 1998r brzmiał następująco Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby wymienione w ust. 1 pkt 13-18, które podjęły służbę po dniu wejścia w życie ustawy Nowelizacja art. 6 ust.3 ustawy z dnia 13 października 1998r dokonana po ogłoszeniu wyroku sygn. akt K 4/99 była następująca wyrazy "które podjęły służbę po dniu wejścia w życie ustawy" zastępuje się wyrazami "które nie pozostawały w służbie w dniu wejścia w życie ustawy.", Nowe brzmienie art. 6 ust.3 ustawy z dnia 13 października o systemie ubezpieczeń społecznych wprowadzone na mocy art. 16 ustawy nowelizacyjnej z dnia 23 grudnia 1999r z mocą wsteczną od 1 stycznia 1999r. (Dz. U. z dnia 30 grudnia 1999 r. Nr 110 poz. 1256) było następujące: Obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby wymienione w ust. 1 pkt 13-18, które nie pozostawały w służbie w dniu wejścia w życie ustawy 4.4. Przywołana nowelizacja w pkt.4.3 została ogłoszona w dzienniku ustaw w dniu 30 grudnia 1999r (Dz. U nr 110 poz z dnia 30 grudnia 1999r), czyli 10 dni od ogłoszenia wyroku przez Trybunał Konstytucyjny sygn. akt K 4/99, oraz 7 dni od opublikowania przywołanego wyroku w dzienniku ustaw. Ten fakt przesądza o bezprawnych wyrokach sądów powszechnych w sprawach odwołań żołnierzy zawodowych będących na zaopatrzeniu emerytalnym, są to wyroki niezgodne z prawem i na zamówienie polityczne i mogą dowodzić również, że doszło do zmowy organów państwa. 5. Przywołane przepisy prawa w pkt.1-4 oraz pozostałe nowelizacje ustawy z dnia 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin w tym dokonanie włączenia do systemu ubezpieczeń społecznych żołnierzy zawodowych 19

20 pełniących służbę w dniu wejścia w życie ustaw ustawy z dnia 13 października 1998r o systemie ubezpieczeń społecznych, ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z funduszu ubezpieczeń społecznych w 2003 roku zakończyło proces bezprawnych i niezgodnych z Konstytucją RP naruszeń praw słusznie nabytych przez żołnierzy zawodowych pełniących służbę w poprzednim systemie ustrojowym, a niebędącymi sędziami i prokuratorami wojskowymi, generałami pobierającymi emerytury bezpośrednio z MON i których dyrektor ekonomiczny MON płk Ryszard Chyrzyński nie wymienia w piśmie adresowanym do dyrektorów WBE. Również nie wiadomo na jakiej podstawie prawnej pobierają zaopatrzenie emerytalne żołnierze zawodowi będący na etatach w Ministerstwie Obrony Narodowej w kontekście kwestionowania praw nabytych określonych w Konstytucji i ustawach przez innych żołnierzy zawodowych. W nowelizacji ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 23 grudnia 1999r dodano w artykule 6 nowy ust. 6 w następującym brzmieniu Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, osoby spośród wymienionych w ust. 1 pkt.13-16, wobec których nie stosuje się przepisów ustawy, uwzględniając konieczność zapewnienia form i metod realizacji zadań służb specjalnych stanowiących tajemnicę państwową."; Czy wśród tych osób o których mowa w nowym art. 6 ust.6 są urzędnicy Ministerstwa Obrony Narodowej tak zaciekle zwalczający prawa nabyte pozostałych żołnierzy zawodowych?????? Wskazane bezprawie w pkt.1-5 może wskazywać na zmowę urzędniczą przeciwko tysiącom Obywateli będącymi na zaopatrzeniu emerytalnym Żołnierzami Zawodowymi. Na zaopatrzeniu emerytalnym uzyskanym w sposób legalny i na podstawie umów z państwem, państwem które samo ustaliło umowę o pracę w formie ustaw, a następnie to samo państwo skrycie i bezprawnie naruszyło rzeczy osądzone i niepodlegające rozszerzeniu. Jednocześnie przedstawiciele tego Państwa napuszczają jednych Obywateli na drugich, że Żołnierze Zawodowi mieli jakieś przywileje, których inni nie mają, że Żołnierze zawodowi pobierają niebotyczne emerytury i dla jakieś sprawiedliwości społecznej należało im to odebrać. Nic mylnego to państwo Żołnierzom Zawodowym w trakcie służby nie wypłacało należności za prace w nadgodzinach, za pracę w dni wolne od pracy, za pracę w godzinach nocnych tym samym zaniżając im uposażenia od tych należności państwo nie odprowadzało za Żołnierzy Zawodowych składek na ubezpieczenia społeczne. To te samo państwo nie może 20