Studenckie Koła Naukowe

Transkrypt

1 Gazeta bezpłatna (nr 20) Kwiecień 2009 ISSN Presik Magazyn studentów Uniwersytetu Jana Kochanowskiego Uczelnia Studenckie Koła Naukowe Kultura Felieton Literacki Vox Populi Wywiad z Jerzym Kenigiem

2 Repertuar Teatru Żeromskiego 1 środa g MAŁY KSIĄŻĘ - Antoine de Saint-Exupery reż. Piotr 2 czwartek g MAŁY KSIĄŻĘ Premiera studencka 3 piątek g MAŁY KSIĄŻĘ - Antoine de Saint-Exupery reż. Piotr 4 sobota g MAŁY KSIĄŻĘ 5 niedziela g MAŁY KSIĄŻĘ 7 wtorek g MAŁY KSIĄŻĘ 8 środa g MAŁY KSIĄŻĘ - Antoine de Saint-Exupery reż. Piotr 15 środa g MAŁY KSIĄŻĘ 16 czwartek g MAŁY KSIĄŻĘ 17 piątek g MAŁY KSIĄŻĘ 18 sobota g ZABIĆ SUPERWAJZORA jak 14 tysięcy kurczaków Łukasza Rippera reż. Dawid Żłobiński 18 sobota g ZABIĆ SUPERWAJZORA jak 14 tysięcy kurczaków Łukasza Rippera reż. Dawid Żłobiński 19 niedziela MAŁY KSIĄŻĘ - Antoine de Saint-Exupery reż. Piotr Spektakl grany w Teatrze im. A Mickiewicza w Częstochowie 20 poniedziałek MAŁY KSIĄŻĘ - Antoine de Saint-Exupery reż. Piotr Spektakl grany w Teatrze im. A Mickiewicza w Częstochowie 23 czwartek g STACHURA piosenki Edwarda Stachury śpiewa Piotr Machalica gościnnie Teatr im. A. Mickiewicza z Częstochowy 23 czwartek g STACHURA piosenki Edwarda Stachury śpiewa Piotr Machalica gościnnie Teatr im. A. Mickiewicza z Częstochowy 24 piątek g TRANS - ATLANTYK - Witolda Gombrowicza reż. Piotr Sieklucki 25 sobota g TRANS - ATLANTYK - Witolda Gombrowicza reż. Piotr Sieklucki 26 niedziela g TRANS - ATLANTYK - Witolda Gombrowicza reż. Piotr Sieklucki 28 wtorek g MAŁY KSIĄŻĘ 29 środa g MAŁY KSIĄŻĘ 30 czwartek g MAŁY KSIĄŻĘ Dyrekcja zastrzega sobie prawo zmian w repertuarze Jestem odpowiedzialny za moją różę Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach Premiera nowego spektaklu Mały Książę w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcach wywołuje dużo emocji, także wśród dziennikarzy lokalnych mediów co mieliśmy okazję zaobserwować na konferencji prasowej, w której Presik uczestniczył przed premierowym przedstawieniem. W spotkaniu udział wzięli (poza dziennikarzami oczywiście): reżyser Piotr, Dawid Żłobiński, aktor, odtwórca jednej z ról oraz asystent reżysera, a także Ewelina Gronowska, kreująca rolę Małego Księcia. Inspiracją dla zaistnienia Małego Księcia na deskach kieleckiego teatru były piosenki pani Renaty Głasek-Kęski (na co dzień pracującej w teatrze w charakterze inspicjentasuflera) i znanego, polskiego kompozytora, Seweryna Krajewskiego. Dowiedzieliśmy się, że z tej okazji zostanie wydana płyta audio ze ścieżką dźwiękową. Forma dystrybucji krążków nie została jeszcze sprecyzowana. Co do samej sztuki, reżyser Piotr z początku był bardzo sceptyczny. Wychowany na Kubusiu Puchatku, Mistrz podołał zadaniu przeniesienia zupełnie niedramatycznego utworu na scenę. Sam przyznał, że: każdy ma swoje wyobrażenie Małego Księcia i konfrontacja ze sceną może (ale nie musi) być dla widza bolesna. Założeniem Piotra ego nie było tworzenie musicalu. Muzyka jest wpisana w spektakl i tworzy organiczną część dialogu. Zaś głosy aktorów mają oddawać charaktery poszczególnych postaci. Jednym słowem w tej sztuce piosenka bierze udział w akcji. Jednak tzw. newsem spotkania była wiadomość, że w rolę głównego bohatera wcieli się Ewelina Gronowska. Dlaczego aktorka zagra małego chłopca? Nikt inny nie odda tak subtelnych emocji, najbliższym naszym wyobrażeniom. Dojrzały mężczyzna lub dziecko nie podołaliby tej roli z prostych przyczyn: albo Mały Książę musiałby być już po mutacji głosu, albo przygotowanie małego chłopca do tak dużej roli przeciągnęłoby premierę jeszcze o parę miesięcy. Ewelina Gronowska ucieszyła się z propozycji zagrania głównej roli. Jej jedyne wątpliwości wiązały się z tym, czy podoła dwóm głównym rolom jednocześnie: mamy małego Michałka i Księcia. Sytuacja jeden Mały Książę na scenie, a drugi w garderobie w czasie prób była na porządku dziennym. Scenę zdominuje scenografia skrótu i symbolu, ale jak sam reżyser przyznał: nie chcemy zrobić z tego bai. Mały Książę zapowiada się jako typowa sztuka dla i o dorosłych, co nie znaczy, że tylko dorośli mogą jej zasmakować. Zapraszamy serdecznie. Kasia Janicka w(y)stępniak Witamy Was już po raz dwudziesty, bo tyle numerów Presika już się ukazało. Ten numer, jak każdy zresztą, jest w pewnym sensie wyjątkowy. Oto pojawiają się nowe dwa działy: PODEJRZANE NA UJK, gdzie poznacie najświeższe informacje i PRALNIA plotkarski dział o gwiazdach. Mamy nadzieje, że będą cieszyć się wśród Was popularnością. A oprócz tego: W UCZELNI dowiecie się o nowych kołach naukowych powstałych na naszej Alma Mater, a także o wycieczce do Lwowa. Dział STUDENT postarał się rozwikłać zagadkę, nurtującą nie tylko przyszłych żaków: magisterium czy licencjat który rodzaj studiów jest lepszy? Tutaj także głos mieli nasi czytelnicy, którzy wypowiedzieli się w sondzie na temat Uczelnianego Biura Karier. W KULTURZE garść najświeższych recenzji i relacji z koncertów, a także felieton literacki o dzisiejszej poezji. W VOX POPULI podjęto próbę odpowiedzi na pytanie: Strefa euro to szansa, czy zagrożenie? Tutaj także przeczytacie wywiad z Jerzym Kenigiem. W SPORCIE przeczytacie o zimowych sukcesach naszych reprezentantów. Jednak tematem wiodącym jest piłka nożna, a w szczególności reprezentacja. Studenci listy piszą, a Presik na nie odpowiada. Jak? To wszystko w dziale LISTY. Mamy nadzieje, że podczas przerwy wielkanocnej znajdziecie czas na lekturę Presika. Życzymy Wam wesołych i radosnych Świąt oraz zbierania sił na Juwenalia. Presik REDAKCJA Kielce, ul. Leśna 16. pokój 34 presik@ujk.kielce.pl Redaktor naczelny Marek Andrzejewski Z-cy redaktora naczelnego Katarzyna Janicka, Rafał Starosta Skład i łamanie Marek Andrzejewski, Rafał Starosta Rafał Starosta STUDENT: Karolina Socha, Ewelina Duda, Karolina Furyk, Katarzyna Kozińska, Dorota Popiel KULTURA: Magdalena Wach, Paulina Maleszak, Piotr Tkaczyk, Paula Tomczyk VOX POPULI: Łukasz Duraziński, Bartosz Oszczepalski, Radosław Jaworski, Urszula Wasińska, Wojciech Błaszczyk SPORT: Rafał Starosta, Paulina Łasińska, Wojciech Płeszka LISTY: Kamil Pietruczuk Korekta: Magda Warszawska, Paulina Łasińska Okładka: Magdalena Wójcicka PROMOCJA: Katarzyna Janicka (kontakt: kasia_janicka88@wp.pl Uczelnia Zdjęcie miesiąca nadesłał Daniel Gniadek o AMi Akademia Młodego Inwestora - str.4 o Przyjaciele Teatru i Filmu - str.4 o SKN Societas - str.4 o Weekend we Lwowie - str.5 Student o Pojedynek, czyli Wożnica vs Socha - str.6 o Było sympatycznie i miło, ale czasy były ponure Wywiad z prof. zw. dr hab. Tomaszem Mielczarkiem - str.7 o SONDA: Co wiemy o Uczelnianym Biurze Karier - str.8 o Poglądy Freuda, czyli psychoanaliza studenta - str.8 Kultura o Starożytnych można tylko mądrze powtarzać - Wywiad z Andrzejem Skorupskim - str.9 o Recenzje - str.10 o Poezja umarła - Felieton literacki - str.11 o Czesi grają po irlandzku - str.12 o Bang, bang! To MENoMiNi! - str.12 o Rzeźba poszukiwania - str.12 Vox Populi MIchał Anioł Po polsku o Czas lokalnych patriotów Wywiad z Jerzym Kenigiem - str.13 o Strefa Euro szansa, czy zagrożenie? - str.14 o Laissez faire, laissez passer! - str.15 o III Defenestracja Praska? - str.15 Sport DRUK PUH EMDRUK, tel: W n u m e r z e o Polska bramkarzami stoi... - str.16 o Polska zima - str.16 o Nie mogą przegrać - str.17 o Ostrowieckie legendy - str.17 Podejrzane na UJK o Promocja, jakich mało - str.18 Pralnia o Baby Boom - Polish Edition - str.18 Listy o Studenci listy piszą - str.19 WYDAWCA Uniwersytet Jana Kochanowskiego - Instytut Bibliotekoznawstwa i Dziennikarstwa, ul. Leśna 16, Kielce Nakład: 1000 egz. Zastrzegamy sobie prawo skracania i adiustacji tekstów oraz zmiany tytułów. Redakcja nie odpowiada za treść reklam i ogłoszeń. Wydawca ma prawo odmówić zamieszczenia ogłoszenia i reklamy, jeżeli ich treść lub forma są sprzeczne z linią programową lub charakterem pisma oraz wydawcy (art. 36 pkt 4 p.p.)

3 U c z e l n i a AMI Akademia Młodego Inwestora: II Edycja Już od ponad 15 lat na naszej uczelni działa Studenckie Koło Naukowe Przyjaciół Teatru i Filmu. Od samego początku jego opiekunem jest filmoznawca i metodyk mgr Andrzej Kozieja. Jest to jedno z prężniej działających kół naukowych na UJK. Jego członkowie jeżdżą na liczne wycieczki, organizują spotkania, święta instytutowe, seanse filmowe i chodzą razem na premiery teatralne. SKN jedzie w Polskę Co roku członkowie SKN Przyjaciół Teatru i Filmu wyjeżdżają na zwiedzanie najciekawszych miast w Polsce. Uczelnia finansuje część kosztów tych wojaży, resztę wykładają z własnej kieszeni, zwiedzają miejsca związane z historią sztuki filmowej i teatralnej w naszym kraju. W tamtym roku odwiedzili Łódź, gdzie odwiedzili Muzeum Kinematografii, Muzeum Sztuki Współczesnej oraz Teatr im. Stefana Jaracza. W styczniu wybrali się natomiast do Muzeum Emila Zegadłowicza w Zgorzeniu Życie studencko-naukowe, jeśli chodzi o codzienną obecność na zajęciach, jest z pozoru nudne. Kilka osób studiujących politologię, postanowiło więc nieco ożywić życie szarego żaka i postawiło sobie za cel reaktywować do życia Studenckie Koło Naukowe Societas. Od zakończenia ubiegłej kadencji zarządu tkwiło ono w głębokim kryzysie. Wraz z pogłębiającymi się zapałami studentów Instytutu Nauk Politycznych, nieliczna grupa studentów Politologii w składzie: Hubert Zieja, Andrzej Zientara, Monika Skóra, Aleksandra Malinowska oraz Sylwia Mitręga postanowiła zawiązać od nowa struktury dobrze do tej pory prosperującego Koła Naukowego. Nowe władze nadały nowy charakter i statut nowo powstałej komórki, co spotkało się z aprobatą wszystkich członków Koła oraz Studenckie Koło Naukowe KON EPT, działające na Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym Jana Kochanowskiego w Kielcach, chcąc przekazać fundamentalną wiedzę, która niezbędna jest do umiejętnego poruszania się w świecie finansów organizuje Akademię Młodego Inwestora. Akademia Młodego Inwestora jest projektem organizowanym po raz drugi na naszej uczelni. Pierwsza edycja projektu miała miejsce w maju 2008 roku, spotkała się z dużym zainteresowaniem ze strony studentów. W tym roku, podczas dwóch dni szkoleń, wykładów i konferencji, gośćmi będą maklerzy, brokerzy, biznesmeni oraz inwestorzy giełdowi. Projekt stwarza możliwości własnego rozwoju poprzez poznanie zasad funkcjonowania giełdy papierów wartościowych, sposobów inwestowania, a przede wszystkim poprzez możliwości skorzystania z doświadczenia inwestorów. Projekt jest skierowany do wszystkich studentów kieleckich uczelni. Pragniemy nadmienić, iż Patronat Honorowy nad projektem objęła Rektor UJK Prof. zw. dr hab. Regina Renz oraz Prezydent Miasta Kielce Wojciech Lubawski. Natomiast patronat medialny objęła TVP Kielce, radio Planeta oraz Echo Dnia. Serdecznie zapraszamy wszystkich zainteresowanych problematyką rynku kapitałowego na Akademię Młodego Inwestora, która odbędzie się w dniach kwietnia 2009 roku w Instytucje Ekonomii i Administracji UJK. W ramach programu odbędą się wykłady Przyjaciele teatru i filmu oraz odwiedzili Wadowice i Kraków. Już pod koniec maja planują trzydniową wycieczkę do Wrocławia, by poznać miasto pełne teatrów i chłonąć atmosferę stolicy Dolnego Śląska. Na festiwalu NURT Już od kilku lat SKN czynnie uczestniczy w Przeglądzie Form Dokumentalnych NURT. Członkowie Koła tworzą studenckie jury, które ogląda wszystkie filmy i ocenia je. Co roku przyznają oni swoją nagrodę Wielkiego Pluszowego Misia, która trafia do najlepszego ich zdaniem filmu. W tym roku, po burzliwych naradach i dyskusji, studencką nagrodę zdobył Wypalony w reżyserii Anny Więckowskiej, doceniono w nim mistrzostwo kompozycji filmowego obrazu, który idealnie współgrał z niezwykłością losów głównego bohatera. Wspólnie z Instytutem Filologii Polskiej Przy różnych okazjach SKN Przyjaciół Teatru i Filmu zajmuje się organizacją imprez w auli Instytutu Filologii Polskiej. W tym roku SKN Societas opiekuna, którym jest Pani dr Agnieszka Kasińska Metryka. Na Walnym Zebraniu Koła, które odbyło się r. nowo wybranymi władzami zostali: Prezes Hubert Zieja, Wiceprezes Andrzej Zientara, Sekretarz Aleksandra Malinowska. Dziś SKN Societas skupia ok. 20 członków. To ta grupa sympatyków wspólnej integracji studenckiej doprowadziła do zorganizowania mikołajkowej akcji charytatywnej Studenci Dzieciom 2008 (nie mylić z akcją mikołajkową MS UJK PRESIK ), która odbiła się szerokim echem w społeczności studenckiej oraz wśród kadry akademickiej Wydziału Zarządzania i Administracji UJK. Ponadto członkowie Koła biorą czynny udział w konferencjach naukowych oraz innych inicjatywach studenckich. Tematyka, jaką na temat roli Banku Centralnego w polityce pieniężnej, rynku finansowego na świecie, inwestowania długo i krótkoterminowego oraz szkolenia dotyczące obligacji, bonów skarbowych, lokat, papierów wartościowych, rachunku inwestycyjnego czy też innych rzeczy, które dotyczą giełdy. Szczegółowe informacje znajdziecie na plakatach, które w najbliższym czasie pojawią się na Waszych wydziałach oraz na stronie internetowej Anna Krzysztofek Koordynator projektu Akademia Młodego Inwestora Łukasz Duraziński Koordynator ds. PR MS PRESIK były to między innymi mikołajki, podczas których studenci wymieniali się prezentami i zorganizowali wieczór poezji śpiewanej. Także za sprawą SKN odbyła się instytutowa wigilia, podczas której wykładowcy i studenci podzielili się opłatkiem i wspólnie zaśpiewali kolędy. Studenci organizują także Slamy Poetyckie, a pierwszego dnia wiosny spotykają się, by utopić Marzannę i wziąć udział w instytutowym karaoke. Ciekawi ludzie oznaczają dobrą zabawę SKN Przyjaciół Teatru i Filmu skupia ludzi z pasją, którzy rozumieją, że studiowanie to coś więcej niż ćwiczenia, wykłady i ślęczenie w notatkach. Chcą zrobić coś ciekawego dla uczelni i innych żaków, a jednocześnie dobrze się przy tym bawić. SKN jest ciągle otwarty na nowych członków, od piętnastu lat następuje tam ciągła wymiana pokoleń, ale entuzjazm i zapał do pracy pozostaje niezmienny. Anna Książ zajmuje się SKN Societas jest szeroka i sięga stosunków międzynarodowych, marketingu politycznego, public relations oraz integracji europejskiej. Każdy student zainteresowany działalnością koła może nas odwiedzić. Znajdujemy się na Instytucie Nauk Politycznych UJK w Kielcach na ul. Świętokrzyskiej 21, w pokoju 21A na pierwszym piętrze. Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji na temat koła naukowego Socjeta, napisz do nas na adres Hubert_zieja@interia.eu. Udzielimy Ci wszelkich informacji. Pod podany adres pocztowy możecie także wysyłać aplikacje do SKN Socjetas. Hubert Zieja Prezes SKN Socjetas Łukasz Duraziński Koordynator ds. PR MS PRESIK Wszystko zaczęło się od ogłoszenia na tablicy informacyjnej Instytutu Chemii. Idąc korytarzem rzuciły mi się w oczy zdjęcia wydrukowane na małej karteczce. Okazało się, iż jest to oferta wycieczki na Ukrainę, a konkretnie do Lwowa. Bez chwili namysłu zadzwoniłam do Wojtka. Niewygórowana cena spowodowała, że swobodnie mogliśmy sobie pozwolić na wyjazd. 27 lutego, godzina 21:00 zbiórka pod budynkiem Rektoratu przy ul. Żeromskiego. Jak to na wycieczkach bywa sprawdzanie listy. Wszyscy obecni. Jedziemy. Podróż po polskiej stronie przez Tarnobrzeg, Kolbuszową, Rzeszów przebiegała bardzo spokojnie, aż do pojawienia się na przejściu granicznym w Korczowej. Prawie pięciogodzinne oczekiwanie na wbicie wizy do paszportu wyjaśniło niedoinformowanym, dlaczego czterystukilometrowa trasa została przez nas pokonana w 13 godzin. Słońce stało już na niebie, kiedy znaleźliśmy się na terenie naszych wschodnich sąsiadów. Jakież było nasze zdziwienie po tym, co zobaczyliśmy. Powitały nas drogi nieremontowane od czasów Piłsudskiego, lasy, pola, łąki, kilka małych domków i piękny, podolski krajobraz. Po dotarciu do centrum Perły Jagiellonów z miejsca urzekały swoim fascynującym wyglądem lwowskie zabytki. Właściwą wycieczkę rozpoczęliśmy od zwiedzania katedry cerkiewnej św. Jura, w której akurat odbywało się nabożeństwo. Następnie zawitaliśmy na Cmentarz Łyczakowski i po napisach na nagrobkach w języku polskim, niemieckim, ukraińskim i rosyjskim zdołaliśmy się przekonać jak bardzo wielokulturowe jest to miasto. Zaraz przy nekropolii na Łyczakowie znajduje się słynny z politycznych powodów Cmentarz Orląt Weekend we Lwowie Lwowskich, na którym pochowani są obrońcy Lwowa z czasów wojny polsko-ukraińskiej. Ciekawostką jest fakt, iż właśnie z Cmentarza Orląt pochodzi ciało pochowane obecnie w Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Wracając do centrum miasta mieliśmy przejeżdżać obok najdroższego pomnika na Ukrainie. Mowa tu o mocno kontrowersyjnym monumencie przedstawiającym Stepana Banderę. Jest najdroższy z tego względu, iż dzień i noc pilnuje go kilku policjantów. Gdy autokar zaparkował przy prospekcie Swobody, był czas na chwilę wytchnienia od zwiedzania, co dało okazję do zobaczenia Lwowa takim, jakim jest dzisiaj. Swoje kroki skierowaliśmy w stronę polecanej nam knajpki o nazwie Пузата Хата ( Puzata Chata ). Po najedzeniu się do syta i wypiciu kilku kufli piwa Оболон (Obołon) za śmieszne pieniądze, udaliśmy się do Lwowskiego Akademickiego Teatru Opery i Baletu im. Salomei Kruszelnickiej, czyli mówiąc krótko do Opery Lwowskiej. Wnętrze budynku wprost urzeka. Wszystko utrzymane w złotej i czerwonej tonacji. Niesamowicie prezentowała się sala lustrzana. Tuż pod sufitem były tam namalowane obrazy z najpopularniejszych sztuk polskich, które zostały wystawione na deskach Teatru Wielkiego we Lwowie. Po wyjściu z budynku opery, przyszła pora na kilka kościołów różnych wyznań. Na pierwszy ogień poszła katedra łacińska, później malutka kapliczka ormiańska z niezwykle wyglądającym ołtarzem. Greckokatolicka świątynia Złota U c z e l n i a Cerkiew wzięła swoją nazwę od wystroju wnętrza budowli wszystko było wykonane ze złota. Na deser została nam katedra ormiańska, w której uwagę przyciągały freski. Postaci na nich ukazane wyglądały jak żywe. Po ukończeniu świątynnych wojaży pospacerowaliśmy na chwilę przed odjazdem po zaułkach stolicy Podola. Schodząc z częściej użytkowanych traktów mogliśmy dowiedzieć się między innymi tego, że Lwowiacy mają problemy z wodą, która jest im wydzielana na kilka godzin w ciągu doby. Swoistą perełką odnalezioną właśnie w trakcie penetrowania ślepych uliczek i zakamarków miasta była Czarna Kamienica, która wyróżnia się spośród sąsiadujących z nią budynków niezwykle oryginalną fasadą w kolorze hebanu. Około godziny 21:00, wykończeni powróciliśmy do autokaru, szykując się do odjazdu. Opuściliśmy centrum, lecz jeszcze nie sam Lwów, gdyż do drodze przygotowano dla nas wizytę w supermarkecie Арсен (Arsen), który okazał się być naszym przyjacielem. Za 80 hrywien (równowartość 40 zł) zrobiliśmy zakupy, które w Polsce byłyby trzy razy droższe. Tanie piwo, wino, wódka i papierosy były przyczyną oblężenia stoisk z tymi suwenirami. Po zakupach wyruszyliśmy w podróż powrotną. Podczas drogi do domu wyglądaliśmy wszyscy jak niedobitki armii powstańczej i na całe szczęście po przekroczeniu polskiej granicy mogliśmy cofnąć wskazówki zegarków o godzinę co dawało nam błogosławiony, bonusowy sen. Paulina Łasińska Wojciech Płeszka

4 s t u d e n t Pojedynek, czyli Woźnica vs Socha Kim jestem? Nazywam się Elżbieta Woźnica, studiuję dziennie politologię na Wydziale Zarządzania i Administracji. Mam już za sobą pięć semestrów, a przed następnych pięć. Czasami pisuję do Presika, zajmuję się PR em SKN Homo Politicus. Prywatnie - po nocach czytuję perełki z zakresu komunikacji społecznej, projektuję i wykonuję biżuterię. Kręci mnie fotografia. Co ja tu robię? Wybrałam ten kierunek, a nie znalazłam się tu z przypadku. Jest w nim coś pociągającego, coś, co otwiera wiele drzwi. Wszechstronny program nauczania pozwala znaleźć pracę w różnych sektorach rynku. Począwszy od działalności naukowej, przez pracę w agencjach reklamowych, po realizację siebie na polu politycznym. Po studiach chciałabym pracować w administracji rządowej lub w którejś z agencji zajmującej się szkoleniami i motywacją. W procesie rekrutacji miałam możliwość wyboru pomiędzy jednolitymi pięcioletnimi studiami a dwustopniowym tokiem według systemu bolońskiego. Zostałam przyjęta na zdeklarowane przeze mnie studia magisterskie i ciągle nabieram przeświadczenia, że była to trafna decyzja. Pięć lat to optymalny czas dla człowieka, żeby mógł się nacieszyć tym najpiękniejszym okresem w życiu, jakim są studia. Przez pierwsze lata dojrzewamy, poznajemy się wzajemnie. Docieramy się z rzeczywistością. W tym okresie zajmujemy się tzw. studiowaniem i uczeniem. Gdy już wdrożymy się w system przychodzi drugi i trzeci rok. Niepowtarzalny czas. Możemy go przeznaczyć na podjęcie pierwszej pracy lub zaangażować się w działalność różnych kół naukowych. Opcji jest wiele: uczestnictwo w kursach, szkoleniach, konferencjach, debatach. Trzy lata to mało, żeby się tym nacieszyć. Ostatni rok to przedsionek pełniej samodzielności i starcia z rzeczywistością. Kolejną przewagą studiów jednolitych jest poczucie prestiżu, jaki daje tytuł mgr przed nazwiskiem. Wykształcenie wyższe to już standard. Dla wielu osób licencjat daje niezbędne minimum i pozwala dalej realizować się według własnego pomysłu. Niekoniecznie związanego z kierunkiem studiów. Sama idea takiego toku nie jest zła. Jednak w Polsce nie została ona dopracowana. Często powtarza się opinię, że pierwszy i drugi stopień to w zasadzie magisterium przecięte na pół. W tym momencie, programy, zamiast dawać podstawy do wykonywania zawodu, są przeładowane materiałem. Zajęcia trwają do wieczora, wysysając siły ze studentów. Liczba egzaminów jest zdecydowanie dłuższa niż w systemie jednolitym. Za to większa ilość semestrów i sesji powoduje, że prawdopodobieństwo porażki na magisterium jest wyższe. Wtedy całe wysiłki włożone przez np. cztery lata idą na marne. Coś za coś. Kolejnym niedociągnięciem nowego systemu jest niemożność kontynuacji edukacji. Istnieją kierunki, których oferta zamyka się na pierwszym stopniu i aby móc realizować się dalej, należy szukać szczęścia w innych miastach. Ktoś może powiedzieć, że to żaden problem dla młodych i ambitnych, ale często te osoby nie zdają sobie sprawy, że jeżeli ktoś realizuje się w jednym miejscu, ciężko jest mu zmieniać otoczenie. Nawet nie chodzi o wygodę i lenistwo, ale o asymilację. Pokuszę się o stwierdzenie, że każdemu żyje się lepiej w środowisku, które już poznał. Wiem jedno, gdybym podjęła studia licencjackie pewnie w tym momencie pisałabym kolejny rozdział swojej pracy, zamiast tworzyć z zapałem ten butny felieton. Magisterium czy licencjat? Jestem studentką drugiego roku informacji naukowej i bibliotekoznawstwa. Sama nazwa kierunku nie zachęcała mnie do podjęcia tych studiów, natomiast specjalność (prasoznawstwo z elementami dziennikarstwa) jak najbardziej. Obecnie samo wykształcenie nie jest wystarczające do podjęcia pracy w zawodzie. Jestem jednak zdania, że połączenie go z doświadczeniem w zawodzie (choćby częściowe) jak najbardziej może mi pomóc. Właśnie dlatego pisuję dla naszego magazynu studenckiego Presik i jestem kierownikiem działu Student. Nie miałam możliwości wyboru pomiędzy studiami trzy, a pięcioletnimi. W roku 2007, kiedy podjęłam studia, wszedł w życie tzw. system boloński studiów, czyli podział na trzy lata licencjatu i dwa lata magisterium. Dlatego też nie miałam wyboru, jak w latach poprzednich. Powiedzmy, że byłam skazana na licencjat. W tej chwili mogę stwierdzić, że licencjat to lepszy wybór, aniżeli magisterium. Może nie z racji posiadanego później wykształcenia, ale na pewno jest to dużo wygodniejszy sposób studiowania. 1. Mam możliwość łatwiejszego przeniesienia się na inną uczelnię po obronie licencjata. Kiedy tylko uznam, że ktoś gwarantuje mi lepszą edukację, tytuł magistra mogę obronić w innym mieście i na innej uczelni. 2. W przypadku kredytu studenckiego nie muszę zobowiązywać się na całe pięć lat. Mogę swobodnie po trzech latach nauki przedłużyć kredyt lub zaniechać jego dalszy tok. 3. Gdy będę zmęczona dotychczasową nauką, mogę odpocząć rok, dwa lata itp. itd. 4. Mogę zrezygnować z tytułem licencjata, choć nie jest to dobra opcja. Z podjęciem pracy jest dosyć ciężko z racji przyspieszonego programu. Jak to mówią: dla chcącego nie ma nic trudnego. Grunt to dobra organizacja czasu. Zawsze można poszukać pracy z nienormowanymi godzinami pracy lub typowo weekendowej. Jak już wspomniałam na moich studiach jest znacznie więcej zajęć, aniżeli w poprzednich latach na magisterskich. Czasami trzeba zacisnąć pas i przyspieszyć tempo. Pocieszający jest jednak fakt, że nauka ogranicza się tylko do trzech lat. Potem zostają już seminaria i pojedyncze zajęcia. Czyż to nie bajka? Jeśli miałabym wybór pomiędzy licencjatem, a magisterium, zostałabym przy moim obecnym wymiarze studiów. Niektórzy mogą twierdzić, że idę na łatwiznę. Mimo wszystko mogę spakować manatki po tych trzech latach, skończyć studia w innym mieście, jednocześnie pracując. Zawsze mogę też odpocząć i podjąć decyzję, czy rzeczywiście ten kierunek chcę ukoronować tytułem magistra. A jeśli mój wybór studiów nie okazał się trafny? Mogę zacząć kolejne, a obecne skończyć w wymiarze zaocznym. Mam wiele więcej możliwości wyboru niż koleżanka obok. s t u d e n t Było sympatycznie i miło, ale czasy były ponure Z prof. zw. dr hab. TOMASZEM MIELCZARKIEM dyrektorem Instytutu Bibliotekoznawstwa Presik: Jak wspomina Pan swoje życie studenckie? Tomasz Mielczarek: To były czasy dość ponure. Ja zacząłem studia w 1979 roku, był to bardzo niespokojny okres, pełen konfliktów społecznych. W sumie swoje życie akademickie wspominam dość wesoło. Studiowałem na Uniwersytecie Warszawskim, na wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych. Ciekawi ludzie, bardzo ciekawi wykładowcy. Większość z tych interesujących ludzi zrobiło później potężne kariery polityczne. Na moim roku taką najbardziej znaną i kontrowersyjną osobą był Włodzimierz Czarzasty, rok niżej ode mnie studiował Robert Kwiatkowski, były prezes TVP, a rok wyżej Zbigniew Siemiątkowski, minister, koordynator służb etc. Na chwilę obecną, jeden z moich kolegów jest na tymże uniwersytecie profesorem. Więc w większości, była to bardzo ambitna młodzież i znakomici dziennikarze, jak chociażby Wojciech Jagielski, pracujący obecnie w Gazecie Wyborczej. Ówczesne życie studenckie, jak przypuszczam, niczym się nie różniło od dzisiejszego. Składało się z paru elementów, załóżmy, że jednym z nich było pobieranie nauki, a drugim życie typowe dla młodego człowieka rozrywki, zabawy. Choć jak powiadam, był to czas rozpolitykowany, zwłaszcza, kiedy w 1980 roku, nieustannie, na tym uniwersytecie, wydziale odbywały się wiece, spotkania, manifestacje, rozdawano tysiące ulotek. Później był stan wojenny. Zawsze przypominam sobie, że mniej więcej raz w miesiącu nie można było wejść do naszego budynku, bo człowiek był zapłakany z powodu gazu łzawiącego, który był używany nie tylko na Nowym Świecie. Było takie przejście podziemne, dziś już zlikwidowane, pomiędzy naszym wydziałem, czyli pod ulicą Nowy Świat, gdzie gaz łzawiący zawsze się tam gromadził, bo jak wiadomo jest cięższy od powietrza. Z jednej strony bardzo sympatycznie i bardzo miło wspominam studiowanie, ale czasy były ponure. Samo życie studenta sprzed 30 lat raczej nie może dziwić Na pewno większość dzisiejszych studentów byłaby nimi nieco zaszokowana. Presik: Jaką ma Pan wizję dzisiejszego dziennikarza, bądź studenta pretendującego do tej roli? T.M.: Ja już stoję z drugiej strony i jestem ze i Dziennikarstwa rozmawia Rafał Starosta studentów niezadowolony. Dlatego, że oni się za mało uczą, za mało czytają, za mało wiedzą. Ale z drugiej strony to właściwość wieku, taka ciekawość świata. Zresztą ludzie, którzy interesują się dziennikarstwem, to ludzie poszukujący odpowiedzi na pytania dlaczego?, dlaczego ten świat tak wygląda?, dlaczego coś się dzieje? Więc, jeśli stawia się tego typu pytania, jest się człowiekiem myślącym, z czego tylko trzeba się bardzo cieszyć. Można także się zastanawiać nad tym, jaki był model dziennikarstwa przed i po 1989 roku. Ja to widzę tak, że przed 1989 rokiem, większość dziennikarzy, wbrew pozorom, nie była skrajnymi konformistami, jak się dzisiaj zakłada. Większość tych dziennikarzy, mimo wszystko, próbowała zmieniać tę rzeczywistość, kłócili się o coś, coś im tam nie pasowało, choć w minimalnym stopniu chcieli to zmienić. Dzisiaj dziennikarz opisuje świat, nie wnika dlaczego tak jest, nie stawia tego typu pytań. Liczy się pogoń za newsem, nie ważne, co tak naprawdę się dzieje, jaka jest okoliczność wydarzenia, jakie mogą być tego społeczne konsekwencje. Presik: Nie zauważa Pan jednak jakiś wyjątków od tej wizji dzisiejszego dziennikarza? T.M.: Są tu pewne takie odstępstwa, można mówić o dziennikarstwie obywatelskim, głównie to występuje w Internecie. Można stawiać pytanie, czy to jest dziennikarstwo, czy donosicielstwo, bo takie opinie także słyszałem. Jest zupełnie inne szybkie, przez co niestety powierzchowne, nacechowane pewną emocją. Przez te 20 lat tego pseudokapitalizmu w Polsce to się zupełnie zmieniło, ja też nie chcę tego oceniać. Osobiście wolę pewną analizę, refleksję. Chcę się czegoś dowiedzieć od tego człowieka, który chwyta za pióro, ale nie robię tego, bo po prosu taki jest świat. Presik: Jest Pan dyrektorem IBID-u wydawcy naszego pisma jak ocenia Pan jego obecny kształt, jego wymiar estetyczny i spektrum tematyczne? IBiD T.M.: To jest realizowane poprawnie pod względem warsztatowym. Dodać trzeba, że jest to pismo nieco kosztowne. Między innymi mamy tu pełen kolor, ale przez to zdjęcia są wyraźne. Sposób łamania jest dość statyczny, bez jakiś eksperymentów. To są takie spostrzeżenia techniczne. Co do tematyki, to każdy problem interesujący brać studencką jest tu prezentowany. Dobrze by było mieć większy kontakt z czytelnikami. Warto pamiętać o tym, by ich nie obrażać. Czytelnik ma zawsze rację. Nie można traktować ich ot persona, na tej zasadzie, bo ja taki dobry tekst napisałem. To oczywiście mija z wiekiem, bo każdy kocha swoje dzieci, zwłaszcza te pierwsze, one są najpiękniejsze, po latach widać, że są brzydkie i koślawe. Dobrze jest nawiązać współpracę z różnymi wydziałami m.in. z politologią. Ważne jest również, żebyście mieli więcej form kronikarskich, krótkich. Presik: Jako prasoznawca, do jakiej grupy zakwalifikowałby Pan nasze pismo pod względem zawartości? T.M.: To jest pismo warsztatowe, wy macie ochotę i chęć, chcecie się nauczyć. To jest oczywiście jak najbardziej potrzebne. Widzę, że głównie operujecie artykułem, pojawiają się także jakieś felietony i reportaże. Nie odbiega to poziomem od znanych mi pism. Jak w każdej gazecie i tu powinien być ład i logika we wszystkim. Nie mogę powiedzieć o Presiku złego słowa. Dla mnie jest to istotne, że wy doszkalacie, czy wykształcacie sobie jakieś praktyczne umiejętności. Jednocześnie dobrze by było, aby prezentowany był materiał ukazujący życie studenckie na skali całej uczelni, całe to spektrum. Są pewne granice, państwo o tym wiecie, w kwestii etyki oraz prawa, które nie należy tutaj łamać i naginać, ale trzeba mówić własnym głosem, jak to widzicie, jak to oceniacie, co was boli. Mnie się to podoba w takim kształcie, w jakim ja to widzę Presik: Dziękuję za rozmowę

5 s t u d e n t SONDA Co wiemy o Uczelnianym Biurze Karier? Studiujemy zazwyczaj po to, żeby pracować. Natomiast, aby pracę miećmusimy ją sobie znaleźć. Tym razem zapytaliśmy studentów UJK czy wiedzą, i co wiedzą, o uczelnianym Biurze Karier i czy kiedykolwiek korzystali z usług tegoż biura lub innych agencji pracy. Wiola, II rok filologii polskiej: Dopiero dziś moja koleżanka powiedziała mi, że takie biura funkcjonują i można z nich korzystać. Natomiast agencje pracy owszem tak wiem, że istnieją i prosperują, ale nigdy z nich nie korzystałam. Angelika, II rok filologii polskiej: Wiem, że coś takiego istnieje. Dowiedziałam się o tym, gdy w Internecie poszukiwałam pracy. Jednak ze zgromadzonych ofert nie mogłam znaleźć niczego dla siebie. Nie wiem też, czy to biuro się rozwija, ale wydaje mi się, że po prostu żyje własnym życiem. Natomiast w agencjach pracy nie było dużego wyboru wśród propozycji dla studentów, dlatego nie skorzystałam z ich usług. Kaśka, III rok zarządzania informacją: Wiem, że coś takiego na pewno jest w Kielcach słyszałam o tym w radiu. Jednak nigdy nie dotarła do mnie informacja o uczelnianym Biurze Karier czy coś takiego w ogóle jest? Do tej pory żaden z moich znajomych z tego nie korzystał. Iza, III rok zarządzania informacją: Słyszałam, że takie biuro jest, ale czy studenci korzystają z niego, tego nie wiem. Nie jestem z Kielc, więc i z miejskich agencji pracy nie korzystam. Na dzień d z i s i e j s z y nie jest mi to p o t r z e b n e, p o n i e w a ż mam pracę. Sebastian, II rok filologii polskiej: Wiem, że Biuro Karier przy naszym Uniwersytecie działa i można udać się tam w celu znalezienia odpowiedniej oferty lub zasięgnięcia informacji na temat rynku pracy. Osobiście nie korzystałem z takich usług, ponieważ rozglądam się raczej za pracą dorywczą, a w tym wypadku Biuro Karier nie jest potrzebne. Ilona, III rok bibliotekoznawstwa: Obiło mi się coś o uszy. Słyszałam taką nazwę, ale nie korzystałam z tego rodzaju usług. Możliwe, że coś takiego jest u nas na Uniwersytecie, jednak ani nie wiem gdzie się udać, ani jak się tam dostać. Katarzyna Janicka Poglądy Freuda, czyli psychoanaliza studenta Na pewno większość z Was słyszała kiedyś o Zygmuncie Freudzie, ale nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, jak wiele jego poglądów może się odnieść do życia studenta. Wbrew oczekiwaniom nie padnie tu temat seksu (z czym przede wszystkim kojarzony jest Freud). Chcę pokazać, jak ciekawie można interpretować jego poglądy w odniesieniu do studenckich nawyków- a uwierzcie mi, że można. O tym, jak dużo zawdzięczamy temu psychologowi, powinny wiedzieć przede wszystkim studentki. Ciekawostką jest bowiem fakt, że przed Freudem, nerwicę uważano za stricte kobiecą przypadłość, a tłumaczono ją złym wpływem... macicy. Tak, tak właśnie takie to były dziwne czasy. Poznajcie prawdę, a prawda Was wyzwoli. Dzisiaj chyba co drugi student przed sesją doświadcza takiego złego wpływu macicy. Nie martwcie się więc w naszym przypadku nie jest to chroniczne, mija po sesji. Poza tym wg Freuda wszelkie nasze błędy są wpływem podświadomości. Nie można winić człowieka za błędy wynikające z pod- świadomości, gdyż nie ma on na nie wpływu. Zatem następnym razem, gdy pomylicie się na kolokwium, możecie powiedzieć wykładowcy, że to nie Wasza wina. Przecież nie możecie panować nad sferą id. Wszelkie nasze pomyłki biorą się właśnie z niej. A jeśli się już pomylicie, to na pewno nie będzie przypadkowa pomyłka. Wszystkie są bowiem celowym działaniem id. Jak więc można normalnie funkcjonować, skoro jakieś ono mówi nam, co mamy robić? Co poza tym? Cały czas słyszymy, co nam wolno, a co nie. Częściej, jakie mamy obowiązki, a nie prawa. Musimy się im podporządkować dla dobra ogółu- takie są wymagania kultury. Znawca psychologii to prosto tłumaczy- Wielka część winy, jeśli chodzi o naszą nędzę, spada na tzw. kulturę; bylibyśmy o wiele szczęśliwsi, gdybyśmy się jej wyrzekli i wrócili do stanu prymitywnego. Studencie, po co więc się ograniczać? Sam Freud mówi, że jest to niezgodne z naszą naturą (warto dodać, że był on bardzo dobrym psychologiem). Gdy kolejnym razem wrócicie z imprezy lekko podchmieleni i wywoła to czyjeś oburzenie, powiedzcie, że nie chcecie trzymać superego na uwięzi. Kiedy będziecie mijać ulicą niezadowolonych malkontentów średniego wieku, plujących Wam w twarz hasłem - O tempora, o mores!- powiedzcie, że to oni powinni się doedukować. Superego blokuje nam drogę do swobodnego działania, a przez to może doprowadzić do kompleksów i neurozy. I jak jeszcze raz ktoś Wam zarzuci, ze postępujecie nieracjonalnie, to obrońcie się faktem, że w końcu nie macie wpływu na popędy. W procesie działalności ludzkiej Freud pomijał działalność rozumu. Na głównym miejscu stawiał popędy, jakie kierują człowiekiem. Jeśli zachce się Wam jeść w środku nudnego wykładu- to po prostu wyjdźcie! Moja była polonistka powtarzała nam zawsze, że żadna interpretacja nie jest zła. Nawet, jeśli w niektórych przypadkach jest to nadinterpretacja, to cóż z tego? Bo co powiedział Hegel, kiedy udowodniono mu, że jego twierdzenia nie pokrywają się z faktami? Tym gorzej dla faktów - rzekł dyplomatycznie. Zaprawdę mądry człowiek... Katarzyna Kozińska Z Starożytnych można tylko mądrze powtarzać k u l t u r a ANDRZEJEM SKORUPSKIM reżyserem, scenarzystą i dramaturgiem, twórcą teatru Presik: Jakie były początki teatru Pegaz? Andrzej Skorupski: Założyłem teatr w 1997 r., kiedy ćwiczyliśmy w filii Kieleckiego Centrum Kultury w klubie Ziemowit. Po zrobieniu naboru, postanowiłem, że ma to być teatr w pełni autorski, który gra swoje własne teksty. Rekrutacje nowych aktorów robię zawsze w połowie października, kiedy studenci już nieco okrzepną. Przychodzi z reguły około pięćdziesięciu osób, są to licealiści i żacy. Zwykle zostaje solidna grupa dziesięciu osób. Nie ma żadnej selekcji, reszta młodych ludzi sama się wykrusza. Przez Pegaza przewinęła się setka aktorów, niektórzy pokończyli potem różne szkoły teatralne. Presik: Jak wygląda obecna działalność teatru? A.S.: Spotykamy się standardowo dwa razy w tygodniu, także w weekend, jeżeli zbliża się premiera. Robimy próby po 4-5 godzin. Zadaniem tego teatru jest przygotowanie spektaklu, nie prowadzenie zajęć laboratoryjnych samych dla siebie, jak niektórzy to robią. Człowiek uczy się najlepiej grając w sztuce. To tak, jakby ktoś chciał kogoś nauczyć gry w piłkę nożną, a zabronił mu wyjść na boisko. Dla mnie odpowiedni warsztat to przejście przez procesy psychiczne, związane z publicznym wystąpieniem, pokonaniem tremy. Współpracuję też z doświadczonymi aktorami np. przy tworzeniu ostatniej sztuki byli to Mirosław Biliński i Małgorzata Żółkowska. Presik: Co mieści się w Pańskim dorobku artystycznym? A.S.: Najpierw zaczynałem pisać teksty piosenek. Współpracowałem wówczas z Wiesławem Andrzejewskim z Wojewódzkiego Domu Kultury w Kielcach i nieżyjącym już Henrykiem Morysem. Pamiętam, że powstało w tamtym czasie czterdzieści piosenek. Potem zająłem się tworzeniem sztuk teatralnych. Jeszcze pożyjemy to dwunasta, jaką wystawiłem. W 2005 r. zdobyliśmy nagrodę publiczności. Związek Artystów Scen Polskich robi taki przegląd, gdzie występują teatry zawodowe i amatorskie. Zaprosili tylko osiem teatrów i tam właśnie dostaliśmy wspomnianą wcześniej nagrodę za spektakl. Presik: Jaka jest Pana ulubiona sztuka z tych dotychczas napisanych, autorskich? A.S.: Myślę, że ostatnie trzy, tj. Powinna nadjeść wiosna, Potęga wyobraźni i Jeszcze pożyjemy. Ja cały czas uczę się pisać sztuki, dobierać odpowiedni tekst, który najlepiej się sprawdzi na scenie. Pegaz rozmawiają Magdalena Wach i Marek Andrzejewski Presik: Jakie są Pańskie inspiracje artystyczne? W Jeszcze pożyjemy da się dostrzec motyw konfliktu płci rodem z epoki europejskiego modernizmu, w tym zwłaszcza dramatów Augusta Strindberga. A.S.: Nie posiadam żadnych konkretnych inspiracji autorskich. Dziś ktoś mi powiedział, że w 1971 r. był wystawiany w Krakowie spektakl o brzmiącym podobnie tytule Jeszcze pożyjecie, ja tego nie znam. Przykładowo w mojej ostatniej sztuce jest zwrot Mój śnie, mój śnie. Potem znalazłem to samo u Tuwima. Presik: Powiela Pan nieświadomie? A.S.: Tak. Nie wiedziałem, że to było wcześniej przez kogoś użyte. Poza tym, jakby się wpatrzeć w Szekspira, to w jego twórczości znajdziemy również dalekie echa dramatu antycznego. Starożytni powiedzieli o człowieku wszystko, co da się o nim rzec, można ich tylko mądrze powtarzać. Ale, siła jest w słowie, ja się staram łączyć język współczesności z tradycją, żeby przekaz werbalny byt metafizyczny, nie potoczny. Sztuka nie musi być skorelowana w czasie z panującymi problemami statycznymi, może je wyprzedzać. Presik: Co sądzi Pan o pokrewnych inicjatywach jak Ecce Homo czy S.T.R.E.F.A? A.S.: Dobrze, że takie teatry powstają. Ja prowadzę bardziej teatr słowa, tamte są uliczne, opierają się na ruchu. Powiedziałbym nawet, że Teatr im. Stefana Żeromskiego, który jest teatrem zawodowym, nie miał takiego międzynarodowego sukcesu jak Ecce Homo, który został zaproszony do Edynburga na największy na świecie festiwal teatrów ulicznych i plenerowych. Presik: Jakie ma Pan plany na najbliższą przyszłość, związane z Pegazem? A.S.: Teraz była premiera nowej sztuki Jeszcze pożyjemy. Chciałbym ją jeszcze zagrać wiele razy w tym roku, również zaprezentować ten spektakl poza Kielcami, by dotarł nie tylko do miejscowych widzów. Presik: Stanisław Ignacy Witkiewicz napisał kiedyś, że Kielce to zaścianek, patrząc na to z dzisiejszej perspektywy, trzeba zadać pytanie: Jaka będzie przyszłość sztuki na naszej regionalnej scenie? A.S.: To stereotyp, że gdzie indziej jest dobrze, a Kielce to skansen i prowincja. W tej chwili najlepsze teatry wcale nie są w Warszawie i Krakowie. Wiele jest ciekawych w np. Wałbrzychu, Legnicy i innych miastach. Wszystko to kwestia tego, jacy są ludzie i środki na kulturę, samo miejsce jest nieistotne. Istnieją silne ośrodki kultury z tradycją artystyczną, ale Kielce nie mają się czego wstydzić. I tu może powstać coś ciekawego. Presik: Współczesna kultura masowa spowodowała swego rodzaju dezintegrację osobowości młodego człowieka. Czy sztuka wysoka, jak np. teatr, może dziś pełnić tak jak dawniej rolę panaceum i nieść katharsis? A.S.: W psychiatrii funkcjonuje teoria prof. Dąbrowskiego o tzw. dezintegracji pozytywnej, że ten proces rozpadu i zagubienia może mieć wymiar leczniczy i prowadzić do renesansu ducha. Mnie uczono, że sztuka powinna pełnić rolę terapeutyczną i potęgować zdrowie psychiczne, a nie je niszczyć. Dezintegracja w sensie pozytywnym jest możliwa dzięki teatrowi. Dlatego cenię sztuki, które mieszczą w sobie niezmienne prawidła i uniwersalia, które są zawsze ponadczasowe. Presik: Prosimy o puentę dla studentów Uniwersytetu Jana Kochanowskiego, naszych Czytelników. A.S.: Warto bawić się w teatr, zatrzymać się w czasie i zadać sobie kilka pytań egzystencjalno-filozoficznych na temat piękna młodości, które trwa. Jak je odpowiednio przeżyć, by go nie przegrać, nieodwracalnie zaprzepaścić. Nie należy popadać w dekadencję i nihilizm, odwracać się od świata i negować jego integralną część, jaką jest każdy z nas. Jeszcze pożyjemy o tym trzeba pamiętać. Presik: Dziękujemy za rozmowę. fot. : Marcin Jarosław Białek

6 k u l t u r a k u l t u r a kalendarium Voo Voo - Mundo Cafe // 16.04, godz Jimi Hendrix - Wild T and The Spirit Maria Awaria - DŚT // 17.04, godz Recital Marii Koterbskiej - DŚT // 18.04, godz Kat i Roman Kostrzewski - Mundo Cafe // 18.04, godz Marika & DJ Bart - Chillout Club // 18.04, godz Co było, nie wróci - Dominika Żukowska i Andrzej Korycki - DŚT // 19.04, godz Neo-Nówka WDK, godz Pod Krechą, godz Koncerty Vavamuffin - Mundo Cafe // 23.04, godz Punky Reggae Live 2009: Farben Lehre, Leniwiec, Tabu, Zmaza - Mundo Cafe // Pink Freud & Pete Wareham - DŚT // 26.04, godz T-Love - hala przy ul. Bocznej // 26.04, godz Filharmonia Arcydzieła symfoniki - Filharmonia Świętokrzyska // 17.04, godz Listy z Placu Zgody - Filharmonia Świętokrzyska // 25.04, godz Wystawy Z Sycylii - Małgorzata Bielecka - Fotografia - Biblioteka Główna UJK // od Bliżej nieba - fotografia - Kino Moskwa // od Dyplom 2009 uczniów Plastyka - BWA // od 3.04 Agnieszka Juszczyk i Katarzyna Leśniewska - Malarstwo i rysunek - DŚT // od 9 do Drzwi do bajki - Luba Radomska - Malarstwo - DŚT // od Więcej informacji na stronie wici Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za ewentualne zmiany w repertuarze. ~KONKURS~ Mamy dla Was bilety do Kina Moskwa. Przyślijcie do nas maila z odpowiedzią na pytanie: Ile statuetek i w jakich kategoriach otrzymał film Mała Moskwa na rozdaniu nagród Orły 2009? Wrath Lamb of God / USA (2009) Lamb of God zespół zyskujący w ostatnich latach coraz większą popularność, ogłoszony przez pewne kręgi spadkobiercą Slayera i Pantery. Fanom ciężkiego grania nie trzeba go przedstawiać. Podejmę to ryzykonie każdy jest przecież thrash metalowcem. Kapelę tworzą: wokalista Randy Blythe, basista John Campbell, gitarzyści Mark Morton i Willie Adler oraz perkusista Chris Adler (ci dwaj ostatni to bracia). Gatunek przez nich wykonywany można sklasyfikować jako szeroko pojęty metalcore, a konkretniej połączenie thrashcore u i groove metalu. Ich płyty sprzedały się w milionach egzemplarzy. Wydawnictwami Ashes of the Wake i As the Palaces Burn zyskali wielką popularność, a ostatni album Sacrament z 2006 roku zebrał bardzo entuzjastyczne recenzje. Nergal z Behemotha napisał o tej płycie: Cholernie miło popatrzeć, że w całym tym gównianym, nowomodnym zalewie amerykańskich bandów Lamb Of God stoi ponad przeciętnością, świadomie i dumnie robiąc swoje. Z ręką na sercu polecam każdemu, kto ceni sobie thrashowy groove, intrygującą melodykę i niegłupie teksty. Dla mnie jedna z najlepszych płyt roku. Coś w tym jest do Sacrament powracam często. Nowy album LoG miał premierę 24 lutego. Wielu oczekiwało, że zespół pójdzie w stronę, Ocena: 4.5/5 Pułapka Dramat, Thriller / USA (2005) Jeff (Patrik Wilson), artysta, fotografik czatuje z czternastoletnią Hayley (Ellen Page). Z pozoru niewinna znajomość jest jednak rozmyślnie zaplanowanym scenariuszem oprawcy. Dochodzi do spotkania w kawiarni. Jeff okazuje się przystojnym, bogatym i przemiłym mężczyzną. Wkrótce Hayley trafia do jego domu. Po rozmowie i kilku drinkach dziewczynka decyduje się na sesję zdjęciową, w trakcie której mężczyzna traci przytomność. Pułapka w reżyserii Davida Saladea jest filmem o zaskakującej fabule. Zaskakującej na tyle, że nawet po obejrzeniu filmu, widz ma mieszane uczucia i sam nie wie, czy Ocena: 4/5 jaką zaprezentował na swojej ostatniej płycie. Presja była spora, wymagano wręcz obrania kierunku technicznego z bardzo charakterystycznymi riffami. Należy zaznaczyć, że tytuł Wrath jest bardzo trafny, uświadczycie tam wiele mocnego grania, furia aż wylewa się z głośników. I o to chodzi! Po spokojnym intrze zostajemy zaatakowani ciężarem kawałka In Your Words. Najbardziej warte uwagi są utwory takie jak Contractor, Fake Messiah, Set to Fail, czy też Everything to Nothing. Nowa płyta nie przynosi jednak radykalnych zmian w brzmieniu zespołu nadal grają ostro, agresywnie i bezkompromisowo. Jedni powiedzą, iż ta formuła się już wypaliła, ale kto powiedział, że każdy album musi być milowym krokiem naprzód w historii metalu? Na płycie nie brakuje ciekawych gitarowych riffów i niezłych solówek. Perkusja brzmi rewelacyjnie, charakteryzują ją szybkie werble i dynamiczne przejścia, idealnie komponuje się z sekcją melodyczną i agresywnym wokalem, będącym szalonym połączeniem growlu i krzyku. Jedyne, co mogę zarzucić tej płycie, to pewna wtórność, ale przecież za ten sprawdzony styl Lamb of God jest tak uwielbiany. Obecnie zespół uważany jest za jednego z najważniejszych przedstawicieli metalu i ta płyta to udowadnia. Czy inni się z tym zgadzają, to ich sprawa, przed werdyktem polecam jednak zajrzeć na oficjalny MySpace LoG. Znaleźć tam można wszystkie kawałki z Wrath. Album być może nie zapadnie mi w pamięć tak jak Sacrament, ale i tak zasługuje na wysoką ocenę. Vodzoo opowiada się za oprawcą, czy za jego ofiarą. Nic w tym dziwnego, gdyż w zamyśle twórców płynna miała być granica między tymi postaciami. W każdej chwili zwierzyna może zmienić się w drapieżnika i na odwrót. I choć momentami niektóre sekwencje dramatyczne stawały się nudne poprzez nazbyt długie ich trwanie, to ogólna ocena budowania napięcia jest pozytywna. Ogromny atut stanowi zaskakujące zakończenie. Kolejnym jest ciekawa i realistyczna gra aktorska, która nie pozwala znużyć odbiorcy. Przybliża nas do postaci oraz sprawia, że potrafimy utożsamić się z bohaterem. Film porusza kwestię zbrodni i kary. Może być również próbą odpowiedzenia na pytanie, czy zło musi zawsze rodzić zło i czy istnieje pojęcie dobrego zła. Zobaczcie i postarajcie się odnaleźć własną odpowiedź. Paulina Maleszak FELIE TON Literacki Nie tak dawno temu w ramach XVII Tygodnia Kultury Języka odbył się Slam Poetry. Byłem, widziałem i swoje trzy grosze oczywiście wtrącę. To interesujące, co w dzisiejszych czasach jest nazywane poezją i czy jest to zjawisko w jakikolwiek sposób różniące się od poezji z lat poprzednich? Kto poezję czyta i kto ją pisze? Czy jest ona jeszcze komukolwiek potrzebna? Warto się nad tym zastanowić. Za siedmioma górami, za siedmioma lasami Jeśli ktoś oglądał film 8. mila z Eminemem, to z pewnością pamięta walki raperskie w jakich uczestniczyli on i jego koledzy. Rozentuzjazmowana publiczność, zawodnicy, dla których ta rozgrywka była prawdziwym wydarzeniem i szansą na karierę to wszystko tam było. Pierwsze Slamy Poetyckie w USA były wzorowane na słownych walkach raperów i bardzo podobnie wyglądały. Publiczność była bezlitosna, nie obawiała się komentować występów nawet w czasie ich trwania. Jeśli ktoś przez swoją marną poezję popadł w niełaskę tłumu, był wygwizdywany, wyśmiewany, publiczność kończyła za niego wersy przy użyciu częstochowskich rymów, a nawet obrzucała wszystkim co miała pod ręką. Były też naturalnie poetyckie gwiazdy, osoby, które publiczność kochała, występowali oni w każdej poetyckiej walce i zdobywali aplauz i uznanie. U nas jest kultura Od tego czasu minęło wiele lat, Slam Poetry zawędrował do kraju Polan i niewiele z jego pierwotnego kształtu pozostało. Obecnie publiczność siedzi na krzesełkach w jakimś dziwnym letargu. Poeci w większości wygłaszają wiersze kiepskie (bo zawsze i wszędzie jest tak, że dobrych wierszy jest niewiele), a na sali nic, żadnej oznaki niezadowolenia, żadnego komentarza, nawet chichotu. Organizator już na wstępie informuje wszystkich, że wyrażanie swojego zdania jest mile widziane, ale tylko po występach i w kulturalny sposób. Boże, co za nuda. Analogiczna sytuacja powstaje, gdy na scenie pojawia się ktoś z naprawdę dobrymi wierszami. Nie otrzymuje on należytej nagrody ze strony publiki. Zastanawiałem się nad tym i doszedłem do wniosku, że publiczność w ogóle nie słucha tego, co się dzieje na scenie. W sumie mają rację, skoro nie mogą skomentować, zadziałać w jakiś sposób, włączyć się w tworzenie widowiska, to właściwie, po Poezja umarła co absorbować uwagę. W świecie, gdzie na każdym kroku natykamy się na działania mające na celu uatrakcyjnienie naszego życia, Slam Poetycki oferuje niewiele. Tak, jestem nagi, a kolega wiezie mnie na taczce Gdzie odeszły te czasy międzywojnia, kiedy twórcy Awangardy Krakowskiej ratowali swoje życie uciekając przed rozwścieczoną publicznością po wieczorze poetyckim? Gdzie się podziały zachowania poetów tak samo niekonwencjonalne jak ich wiersze? Kto dziś pamięta, że ci futuryści, o których uczy się grzecznych młodzieńców w liceum, rozbierali się do naga i wozili się na taczkach po ulicach Warszawy, recytując przy tym wiersze? Chyba rozumieją teraz Państwo, dlaczego ludzie z Dwudziestolecia Międzywojennego czytali poezję, znali ją i niesamowicie ekscytowali się wierszami. Tak to kiedyś bywało, ale teraz w zamian mamy kulturalne komentarze po zakończeniu występów. Komu poezję? Są twórcy, którzy twierdzą, że poezja jest przeznaczona dla elit, że niewiele osób jest na tyle wrażliwych, na tyle rozumnych, na tyle ble ble ble ble Tak naprawdę chodzi zwykle o to, że ich wiersze są tak kiepskie, że nikt ich nie chce czytać, ale naturalnie słowo elitarne brzmi lepiej niż słabe. Kielce są miejscem, gdzie o sztukę układania wierszy dba się wyjątkowo dobrze, są konkursy, są występy, młodzi i starzy mogą prezentować się do woli i wielu z tej okazji korzysta. Jednak niezmiernie często, słuchając tych twórców, mam wrażenie, że znalazłem się w czasach Jana Kochanowskiego. Sylaby policzone, średniówka na miejscu, ptaki śpiewają, las szumi, czarne chmury nadciągają, a poeta siedzi pod lipą. Ci smutni ludzie tak obsłuchają się w szkole tych tekstów sprzed kilku wieków, że zachowują się tak, jakby to był jedyny i najświętszy kształt poezji. Kilka lat temu, na jednym ze Slamów, prowadzący wszedł na scenę ze łzami w oczach po występie takiego młodego Kochanowskiego i natchniony powiedział: Mój Boże, przepięknie, któż w dzisiejszych czasach pisze jeszcze sonety?. No właśnie nikt, chyba, że jakiś hibernatus z XVI wieku, bo współcześni rozumieją, że ten kształt wiersza to przeżytek. Poetyckie wojny: nowa nadzieja Żeby twórczość poetycka zaczęła znowu coś znaczyć we współczesnej kulturze, musiałaby nastąpić jakaś wielka rewolucja w umysłach twórców i odbiorców. W tej chwili utworom brakuje witalności, nie jest to poezja krocząca, odważna, raczej można odnaleźć tendencje do cofania się, do spoglądania przez ramię na to, co już było. Wspaniale byłoby, gdyby w jednym miejscu spotkało się kilka wielkich talentów literackich, którzy postanowiliby zaszokować wszystkich, zburzyć stary porządek i zbudować nową poezję. Będę na to czekał z niecierpliwością i szczerze liczę na to, że się doczekam. Piotr Tkaczyk fot. za: www. sxc. hu 10 11