6. Podsumowanie pracy w grupach - spotkanie na forum

Transkrypt

1 1 2. WŻCH JAKO POWOŁANIE Plan spotkania: 1. Wprowadzenie do medytacji: 2. Medytacja: 3. Konferencja: 4. Refleksja: 5. Dzielenie w grupach: 6. Podsumowanie pracy w grupach - spotkanie na forum ZO 4: Naszą wspólnotę tworzą chrześcijanie: mężczyźni i kobiety, dorośli i młodzież, z różnych grup społecznych, którzy pragną bardziej naśladować Jezusa Chrystusa i współpracować z nim w budowaniu Królestwa Bożego, rozpoznając Wspólnotę Życia Chrześcijańskiego jako swoje osobiste powołanie w Kościele. 1. Czym jest powołanie? Powołanie jest wezwaniem Boga, które wyraża się w naszych najgłębszych pragnieniach i aspiracjach. Nasza odpowiedź na wezwanie Boże, podjęta w wolności, nadaje sens i godność naszemu życiu. 2. Powołanie chrześcijańskie To zamiar Ojca, który wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem, z miłości przeznaczył nas dla siebie, jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa ( Ef 1, 4-5). Chrystus zaprasza nas do naśladowania Go przez przyjęcie łaski Ducha, abyśmy mieli te same uczucia i postawy co On. Dzięki nim możemy przejść ze śmierci do prawdziwego życia. Jezus zaprasza do przyjaźni ze sobą (nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca J 15, 15-16), jak również do współpracy z Nim w Jego misji (Jak Ojciec mnie posłał tak i ja was posyłam J 20, 21). Powołanie chrześcijańskie jest wezwaniem do pójścia za Chrystusem w służbie dla innych. W odkrywaniu indywidualnego powołania chrześcijanie stają wobec zwyczajnych życiowych wyborów: małżeństwo, życie samotne, życie w kapłaństwie lub zakonie, wybór zawodu, obowiązki, gromadzenie dóbr, przyjaźnie, plany, interesy. 3. Powołanie do WŻCh Jest szczególnym powołaniem w Kościele. Jednak może być ono właściwie zrozumiane jedynie w świetle powszechnego powołania, do którego są wezwani wszyscy chrześcijanie. Powołanie do WŻCh jako część powołania chrześcijańskiego ma trzy podstawowe zasady:

2 2 - Powołanie ignacjańskie ĆD św. Ignacego są źródłem i specyficznym narzędziem duchowości WŻCh uczą dyspozycyjności na to wszystko, czego Bóg oczekuje od nas w konkretnej sytuacji życia, przygotowują do życia w dynamice wezwanie odpowiedź Rozeznawanie naglących i powszechnych wezwań naszego Pana staje się zwykłym sposobem podejmowania decyzji. Jest wymaganiem miłości, która zachęca nas, by w każdej chwili wypełniać Wolę Boga Współpraca z Jezusem w Jego uniżeniu i mocy, męce i zmartwychwstaniu to sposób postępowania WŻCh w jedności z najbiedniejszymi Matka Jezusa jest stale obecna przy Synu. Jest pośredniczką, natchnieniem i wzorem współpracy z Jezusem WŻCh łączy wiarę i życie w wymiarze osobistym, społecznym, zawodowym, politycznym i kościelnym Magis to poszukiwanie większej chwały Bożej Apostolski charakter, gdyż członkowie WŻCh to chrześcijanie, którzy bardziej pragną naśladować Chrystusa w budowaniu Królestwa Eklezjalność misja otrzymana od Chrystusa jest przekazywana za pośrednictwem Kościoła Ignacjański charakter wyraża się też w regularnej modlitwie, praktyce rachunku sumienia, rozeznawaniu apostolskim ( osobistym i wspólnotowym), częstym przystępowaniu do sakramentów - Powołanie wspólnotowe Członkowie WŻCh żyją duchowością ignacjańską we wspólnocie osób, które odczuwają pragnienie integracji wszystkich wymiarów swego życia z pełnią wiary chrześcijańskiej - Powołanie do życia świeckiego Wspólnotę tworzą chrześcijanie z różnych grup społecznych, którzy mają odpowiadać na wezwania Chrystusa w świecie, w którym żyją. Zadaniem ludzi świeckich, z tytułu właściwego im powołania, jest szukać Królestwa Bożego zajmując się sprawami świeckimi i kierując nimi po myśli Bożej( por. Sobór Wat. II, KK 31). 4. Predyspozycje do WŻCh. Powołanie do WŻCh zakłada pewne znamienne cechy, które są zasadniczo takie same jak te, których wymaga się u osób mających odprawić ĆD. Z ludzkiego punktu widzenia można mówić o: wrażliwości na świat społeczny i polityczny, umiejętności komunikowania się i znaczącej służbie dla innych, wielkodusznym pragnieniu prowadzenia życia wartościowego i dynamicznego, tęsknocie za lepszym światem i pragnieniu udoskonalania siebie; w relacji do Boga mówi się o pociągnięciu przez Jezusa i Jego misję, świadomości swojej grzeszności, otwartości na potrzeby innych, gotowości włączenia się w misję Kościoła ( por. Charyzmat WŻCh 4,35-36). Predyspozycje do WŻCh opisuje również materiał formacyjny Światowej Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego Program procesu formacji w WŻCh, Survay. W uwagach wstępnych mówi on, że WŻCh przeznaczone są dla:

3 3 Osób, które zajmują się problemami ludzi w różnych dziedzinach... Mężczyzn i kobiet, którzy pragną pomagać i służyć innym... Tych, którzy chcą służyć bardziej... Św. Ignacy pisał do swoich towarzyszy, aby przypatrzyli się swemu powołaniu: zobaczycie pisał św. Ignacy że to, co w przypadku innych nie byłoby mało, w waszym przypadku nie wystarczy...pamiętajcie, że żyjecie w czasie, w którym jest rzeczą ze wszech miar konieczną czynami udowodnić to pragnienie ( List św. Ignacego O doskonałości i gorliwości apostolskiej). Ludzi otwartych, ciągle czuwających...( por. Survay, Uwagi wstępne) Rozeznanie specyficznego powołania do WŻCh dokonuje się przede wszystkim w czasie odprawiania ĆD. 5. Przymierze z WŻCh ZO 7 Jednoczy nas wspólne Przymierze... Przynależność do WŻCh zakłada osobiste powołanie. Kandydat w czasie określonym przez dokumenty jest wprowadzany w styl życia właściwy dla WŻCh. Ten czas pozwala jemu i wspólnocie rozeznać jego powołanie do WŻCh. Powołanie jest postrzegane na początku jako niejasne pragnienie, na tyle jednak silne, by zachęcić do kontaktów z WŻCh. Kiedy kandydaci stają się członkami wspólnoty przez złożenie deklaracji, zapoznają się ze sposobem życia WŻCh i jej drogą wzrastania. Podczas tego etapu kandydat powinien uczestniczyć w dniach skupienia, brać udział w działaniach grupy, spotykać się z kierownikiem, odprawić ĆD, podejmować działania duszpasterskie, poznawać dokumenty: ZO i NO. Przez to włącza się stopniowo w styl życia WŻCh. Na tej drodze doświadczy różnych uczuć i to pozwoli mu stwierdzić, czy, to jest droga prowadząca go bliżej do Boga. Wspólnota zaś wspiera go w rozeznawaniu i podejmowaniu dalszych kroków. Po jakimś czasie przychodzi moment, gdy musi zastanowić się, czy ta droga jest dla niego wezwaniem i łaską od Boga ( po okresie uczestnictwa nie dłuższym niż 4 lata i nie krótszym niż 1 rok).ta chwila może się pojawić spontanicznie lub być umieszczona w procesie formacji. W naszej wspólnocie krajowej są organizowane spotkania dla prewspólnot, które mają na celu przybliżyć członkom uczestniczącym charyzmat WŻCh, ułatwić im identyfikację z tym charyzmatem oraz podjąć decyzję o podjęciu przymierza. Pomocą w podjęciu takiej decyzji są także Ćwiczenia Duchowne. Wraz z podjęciem decyzji, potwierdzonej przez wspólnotę, członkowie uczestniczący podejmują czasowe przymierze i z pomocą wspólnoty rozwijają życie zgodnie z celem i duchem WŻCh. Przymierze czasowe wyraża pragnienie życia zgodnie z zasadami WŻCh. Przymierze na tym etapie oznacza poszukiwanie powołania, do którego Bóg wzywa konkretne osoby i rozeznanie tego powołania. Ważnym aspektem tego rozeznania jest pytanie: czy chcę i pragnę pogłębiać moje doświadczenie Boga poprzez ĆD i żyć we wspólnocie dla większej służby?. Istotnymi środkami formacji i stałego wzrostu są spotkania we wspólnocie podstawowej, które umożliwiają dzielenie się wiarą i życiem. Czasowe przymierze nie powinno być zredukowane do zestawu zobowiązań, ale powinno być naszą pełną miłości odpowiedzią Bogu, który nas pierwszy umiłował. Przymierze czasowe ( odnawiane) trwa do chwili podjęcia przez członka, po rozeznaniu, decyzji o włączeniu się na stałe w WŻCh, chyba, że sam zdecyduje wycofać się ze wspólnoty lub zostanie z niej wykluczony. Po upływie odpowiedniego czasu, określonego w dokumentach następuje podjęcie przymierza stałego,

4 4 zakładając ciągły rozwój stylem życia WŻCh. Okres między złożeniem czasowego i stałego przymierza nie powinien trwać dłużej niż 8 lat i nie krócej niż 2 lata. Podjęcie przymierza stałego dokonuje się po odprawieniu pełnych Ćwiczeń. 6. Przymierze stałe W powołaniu do WŻCh przymierze stałe odpowiada dojrzałemu etapowi życia apostolskiego, kiedy to osobiste powołanie przeżywane jest jako apostolska misja. Powołanie w pełni rozwija się i wyraża się w misji. Przymierze stałe pojawia się, gdy członkowie wspólnoty zakończyli proces rozeznawania swojego powołania i wybrali stan życia. Czasowe przymierze jest związane z procesem formacji, szczególnie z wołaniem Króla i wyborem. Stałe - z przyjęciem sposobu życia WŻCh i z ufnym zawierzeniem z Kontemplacji do uzyskania miłości. Przymierze stałe jest wyrażeniem modlitwy: Zabierz Panie i przyjmij jako odpowiedź na przymierze Boga, który dał mi tak wiele, mieszka we mnie, dając mi życie, działa i pracuje dla mnie. Stałe przymierze to punkt kulminacyjny rozeznania powołania, w którym wyrażamy nasze pragnienie odkrywania Woli Bożej i wypełniania jej w naszym życiu apostolskim. 7. Dlaczego przymierze? a. Korzenie przymierza nie są w nas samych, ale w Bogu. Podstawą i fundamentem naszego przymierza jest trwałe przymierze Boga z Jego ludem. On pierwszy nam się powierzył i jest wierny b. Jesteśmy ludźmi, którzy przez zmysły potrzebują wyrażać swoje najgłębsze doświadczenie. Nasza więź z Bogiem wyraża się najlepiej w widzialnych, sakramentalnych znakach c. Naszego powołania i misji nie przeżywamy jako jednostki, ale we wspólnocie. Wspólnota jest świadkiem naszego przymierza Przeżywamy je we wspólnocie, ogłaszamy wobec wspólnoty. To pomoże żyć zgodnie z przyjętymi zobowiązaniami 8. Dlaczego stałe? Przymierze stałe to nie ryzykowna decyzja, która ogranicza naszą przyszłą wolność. Jest to wewnętrzna wolność, która jest podstawą naszej decyzji i jej owocem. Prawdziwa wolność istnieje o tyle, o ile jesteśmy zdolni kierować naszym życiem zgodnie z naszymi najgłębszymi pragnieniami. Jesteśmy wolni w takim stopniu, w jakim jesteśmy zdolni do życia odpowiedzią na nasze najgłębsze pragnienia. Jesteśmy wolni, gdy nasze decyzje czynimy nie tylko aktem woli, ale wypełniamy je z wiarą i nadzieją. Radykalny charakter naszego przymierza nie opiera się zbyt mocno na naszych możliwościach, ale na słowach Pisma św.: Chrystus nas wyswobodził. Wolność do złożenia przymierza nie oznacza tylko gotowości do wyboru, ale oznacza oddanie siebie, zawierzenie Bogu i całkowite zaufanie Jemu. To Bóg pierwszy nas umiłował i zawarł z nami przymierze. Z Jego miłości wypływa nasza wolność i Jemu ją ofiarujemy. 9. Dlaczego publicznie? Wspólnota jest świadkiem. Proszę ją o pomoc i towarzyszenie mi na mojej drodze. Otwarte wyrażenie daru wiary w jakiś sposób nadaje mu sakramentalny charakter. Na tym etapie formacja powinna być ciągła, żebyśmy byli zawsze w dobrej apostolskiej formie i zdolni do dawania odpowiedzi : Co powinienem uczynić dla Chrystusa?.

5 5 10. Życie przymierzem - rewizja Życie przymierzem jest to odpowiadanie na miłość Boga w moim życiu. A Bóg wzywa nas do magis ( bardziej, głębiej, lepiej). Zadania w naszym przymierzu zmieniają się w kontekście naszego życia. Dlatego tak ważne jest dokonywanie rewizji mojego przymierza, która przypomina rachunek sumienia modlitwę miłującej uwagi. Czynimy to, aby odkryć, do jakiej zmiany wzywa mnie Bóg, jak ma konkretnie wyglądać moja modlitwa i zaangażowanie. Rewizja przymierza dokonuje się na każdym etapie: przymierza czasowego i stałego. Życie przymierzem ( szczególnie stałym) oznacza życie stylem życia WŻCh: modlitwą ignacjańską, refleksyjnym podejściem do każdego dnia czyli rachunkiem sumienia, oznacza życie w dynamice Ćwiczeń Ignacjańskich ( przylgnięcie do Jezusa w Jego krzyżu i chwale), pójście w obszary zaniedbane i te, po których można spodziewać się więcej owoców, to podjęcie większej odpowiedzialność za wspólnotę na różnych jej poziomach. Życie przymierzem to także wzrastająca świadomość, że jesteśmy jedną wspólnotą światową i bliskie jest mi to, czym żyje WŻCh w różnych zakątkach świata. 11. Gdy prewspólnota przekształca się we wspólnotę Gdy większość członków wspólnoty podejmuje przymierze wówczas wspólnota przekształca się z prewspólnoty we wspólnotę. Oznacza to, że wspólnota ma kroczyć drogą magis. Wspólnota przyjmuje wówczas imię (nazwę), które oznacza jej istotę, powołanie i zadanie. Warto, aby wspólnota żyła chryzmatem tego imienia i wracała do tego w chwilach trudnych. 12. Przymierze na Zgromadzeniu Ogólnym w Fatimie i Zgromadzeniu Europejskim w Alicante Fatima : Apostolska siła Ciała, jaką jest WŻCh na świecie zależy od głębi zaangażowania w styl życia właściwy WŻCh, co skłoniło Zgromadzenie do ponownego spojrzenia na znaczenie czasowego i stałego przymierza w WŻCh. Zgromadzenie poleca, aby wspólnoty narodowe oceniły swoje aktualne podejście do Przymierza w WŻCh i aby Światowa Rada Wykonawcza udostępniła dokumentację, która oceni istniejącą praktykę we wspólnotach narodowych i określi na podstawie istniejących materiałów klarowną koncepcję powołania, Ciała Apostolskiego i Przymierza ( por. Dokument Końcowy Zgromadzenia Ogólnego cz. III, 3.6; 3.7). Chociaż członkostwo powinno być zawsze rozeznane jako osobiste powołanie, czujemy się wezwani do proponowania WŻCh jako sposobu życia dla ludzi wszystkich stanów, o różnym statusie społecznym i w różnym wieku, wychodząc także naprzeciw tym, którzy są często pominięci w życiu społecznym i kościelnym ( por. Dokument Końcowy III, 3.4). Alicante: Coraz bardziej doceniana jest również rola przymierza z WŻCh jako narzędzia umacniającego życie wspólnoty i inicjatywy apostolskie oraz jako publicznego wyznania głębokiego zaangażowania w styl życia WŻCh... Wciąż...istnieje potrzeba dalszego wyjaśniania idei przymierza oraz praktyk [z nim związanych]. Wspólnoty narodowe, posiadające pozytywne doświadczenia w tej dziedzinie, mają tu szczególną okazję, aby pomóc innym wspólnotom, które chciałyby wzrastać w kwestiach dotyczących przymierza ( por. Dokument Końcowy Zgromadzenia Europejskiego p. 13).

6 6 Tekst do refleksji osobistej:...przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga. On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami ( 2Tm 1, 6-9). PYTANIA DO REFLEKSJI I DZIELENIA: 1. Czego potrzebuję ja i moja wspólnota (podstawowa, lokalna), aby żyć Przymierzem? 2. Co mogę zrobić, aby członkowie po Przymierzu stałym, którzy utracili pierwotną gorliwość, mogli na nowo ożywić w sobie charyzmat, który odkryli na swojej drodze wiele lat temu? 3. Jaki według Ciebie jest związek między kryzysem odpowiedzialności we wspólnocie a powołaniem i życiem Przymierzem w WŻCh? 4. Dlaczego członkowie zwyczajni w WŻCh nie odnawiają Przymierza? 5. Co zrobić w sytuacji, kiedy we wspólnocie są osoby, które przez wiele lat nie składają Przymierza? 6. Jak skuteczniej pomagać nowym członkom w odczytaniu przez nich powołania do WŻCh? Bibliografia: 1. Charyzmat WŻCh (wersja robocza, W-wa 1997; wersja poprawiona, Mielno 2002) 2. Uchwała Programowa, Zgromadzenie Krajowe, Wolbórz Konstytucja dogmatyczna o Kościele w: Konstytucje, Dekrety, Deklaracje w: Dokumenty Sobór Watykański II, W-wa Dokument Końcowy, Zgromadzenia Europejskiego, Alicante Dokument Końcowy, Zgromadzenie Ogólne, Fatima Zasady Ogólne Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego, W-wa 1991 Opracowała: Małgorzata Sosińska