Rozdział III Szkolnictwo żydowskie

Transkrypt

1 Rozdział III Szkolnictwo żydowskie Nauka i edukacja od zarania dziejów miały podstawowe znaczenie dla mniejszości żydowskiej. Talmud - traktowany jako jeden z najstarszych pomników myśli ludzkiej odnosił się do zagadnienia mądrości oraz nauki. Znalazło to wyraz w sentencjach rabinów: Mędrzec idzie przed królem, Zmarłego mędrca nikt nie zastąpi, Mędrzec jest ważniejszy od proroka czy Biedny jest ten, kto nie ma wiedzy 135. Specyfika szkolnictwa starozakonnych wyrażała się w tym, że przez wieki było ono nośnikiem judaizmu. Można odnaleźć informacje dotyczące organizacji w zakresie nauczania odnoszące się do czasów starożytnych. Również w średniowieczu prężnie działały pierwsze szkoły tj. chedery, szkoły Talmud-Tora czy jesziwy. Jednakże, szczególnie sprzyjającym okresem dla rozwoju szkolnictwa żydowskiego było dwudziestolecie międzywojenne, gdzie Polska stała się światowym centrum kulturalnym, religijnym oraz oświatowym 136. Szkolnictwo mniejszości żydowskiej uwzględniało wielość orientacji społeczno politycznych, a także uwarunkowane było panującą w poszczególnych zaborach sytuacją sprzed odzyskania przez Polskę niepodległości. Dla przykładu, na ziemiach zaboru rosyjskiego zezwolono Żydom na tworzenie własnych szkół o charakterze wyznaniowym, gdzie większość dzieci uczęszczała do tradycyjnych szkół religijnych zwanych chederami 137. Nieco odmiennie ukształtowała się sytuacja w zaborze austriackim, gdzie dzieci pobierające naukę w chederach, traktowanych jako zakłady publiczne, nie zwolniono od spełnienia obowiązku szkolnego. Jednakże, stworzono im pewne możliwości, do których należy zaliczyć naukę religii i modlitw hebrajskich, zwolnienie z zajęć w dni świąt żydowskich, w piątki po południu oraz w szabaty, a także zezwolono na prowadzenie zajęć religijnych pozalekcyjnych w szkole. Obowiązek szkolny pogodzono z nauką w chederze w następujący sposób umożliwiając dzieciom w wieku 5 6 lat uczęszczanie do chederu, a następnie do szkół publicznych Z mądrości Talmudu, oprac. Sz. Datner, A. Kamińska, Warszawa 1988, s. 5, 98, G. Kawalec, Szkolnictwo żydowskie w Drugiej Rzeczypospolitej ( ), Rocznik Komisji Nauk Pedagogicznych, T. 56, Kraków 2003, s J. Wasiluk, Szkolnictwo żydowskie w Drugiej Rzeczypospolitej, Pogranicze. Studia Społeczne, T. III, Białystok 1993, s S. Mauersberg, op. cit., s

2 W okresie okupacji niemieckiej podczas I wojny światowej powstały na ziemiach polskich obok już istniejących szkół religijnych świeckie szkoły z językiem żydowskim, których początki sięgały Królestwa Kongresowego. Nadano im status szkół wyłącznie prywatnych, ale cieszyły się dużym poparciem ze strony władzy. Żydowskiemu Towarzystwu Religijnemu przyznano prawo do organizowania szkół dla młodzieży żydowskiej, a także zaliczono chedery do szkół początkowych, z tym jednak zastrzeżeniem, że w znacznym stopniu musiały obejmować nauczanie przedmiotów świeckich 139. Kwestia nauki początkowej została uregulowana w Przepisach tymczasowych o szkołach elementarnych w Królestwie Polskim z dnia 1 października 1917 r., które określiły, że dzieci wyznania mojżeszowego powinny uczęszczać do publicznych szkół elementarnych powszechnie dostępnych albo do szkół prywatnych. Zgodnie z panującą praktyką językiem wykładowym miał być język państwowy w przypadku szkół publicznych, zaś w szkołach prywatnych język nauczania był różny, uzależniony od osobistych preferencji zarówno rodziców jak i właścicieli szkół. Przewidziano także możliwość tworzenia osobnych szkół elementarnych lub oddziałów przestrzegających szabat w razie uzyskania odpowiedniej liczby zgłoszeń rodziców Szkoły publiczne Pierwsze postanowienia w zakresie organizacji szkolnictwa w międzywojennej Polsce zostały uregulowane w dekrecie z dnia 7 lutego 1919 r. Ustanawiał on obowiązek nauki w szkołach powszechnych dla wszystkich dzieci w wieku szkolnym. W celu realizacji tego postanowienia zapewniono odpowiednie środki finansowe, a obowiązek zdobywania edukacji był egzekwowany przez władze państwowe. Takie rozwiązanie wpływało na wzrost liczby dzieci żydowskich w szkołach publicznych 141. Również Mały traktat wersalski omawiał pewne kwestie z zakresu kształcenia mniejszości. W art. 9 przewidywał on w przypadku szkół publicznych znajdujących się w miastach bądź w okręgach zamieszkałych przez znaczny odłam obywateli polskich władających innym językiem niż polski wprowadzenie w zakresie nauki elementarnej ułatwień, dzięki którym dzieci mogły uczyć się w ich własnym języku, jednocześnie uznając język polski za obowiązkowy. Również poprzedni artykuł odnosił się 139 Ibidem, s ; J. Wasiluk, op. cit., S. Mauersberg, op. cit., s J. Wasiluk, op. cit., s

3 omawianego zagadnienia, przyznając obywatelom polskim prawo do zakładania, prowadzenia i kontrolowania m.in. szkół i innych zakładów wychowawczych utrzymywanych własnym kosztem, co oznaczało jednoczesne zaklasyfikowanie ich do instytucji o charakterze prywatnym 142. Oprócz postanowień odnoszących się do wszystkich mniejszości narodowych i wyznaniowych zagwarantowano specjalne prawa starozakonnym. Zgodnie z art. 10 traktatu, na warunkach określonych w art. 9 zapewniono rozdział stosunkowej części funduszów publicznych na rzecz podstawowych szkół żydowskich oraz komitetów szkolnych. Ponadto, artykuł ten stanowił, że postanowienia wynikające z art. 9 znajdą zastosowanie do wymienionych szkół 143. Kolejnym aktem prawnym określającym sytuację szkolnictwa na ziemiach polskich była Konstytucja marcowa. Ustanawiała ona powszechny obowiązek szkolny dla wszystkich obywateli państwa, gwarantując bezpłatność, a nawet przewidując stypendia dla niezamożnych a wybitnie uzdolnionych uczniów w zakładach średnich i wyższych. Ponadto, wprowadzono obowiązkowe nauczanie religii w zakładach naukowych, kształtujących młodzież poniżej 18 roku życia, a utrzymywanych w całości lub w części przez państwo lub ciała samorządowe. Kierownictwo i nadzór nauki religii w szkołach zaliczono do kompetencji właściwych związków religijnych, z zastrzeżeniem naczelnego prawa nadzoru dla państwowych władz szkolnych 144. Innym równie istotnym źródłem prawa dotyczącym organizacji nauczania w szkołach publicznych było Rozporządzenie Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z lutego 1923 r., zgodnie z którym w szkołach i oddziałach przeznaczonych wyłącznie dla dzieci wyznania mojżeszowego dniami wolnymi od nauki były uroczystości państwowe i dłuższe ferie przeznaczone dla wszystkich uczniów, a także szabaty i żydowskie święta. Nauka w szkołach mogła się odbywać bez żadnych ograniczeń w niedzielę i święta innych wyznań, chyba że miejscowy urząd parafialny zgłosiłby jakieś zastrzeżenia. Jeśli nauka nie odbywała się w niedzielę, to tygodniowy rozkład zajęć układano tak, aby nauczyciele innych wyznań nie prowadzili zajęć tego dnia. W sytuacji, gdy w jakiejś miejscowości funkcjonowała szkoła publiczna dla dzieci wszystkich wyznań to dzieci żydowskie zobligowane były do uczęszczania do szkoły również w soboty, aczkolwiek nie można było ich zmuszać w te 142 J. Szablicka-Żak, Szkolnictwo i oświata w pracach Sejmu Ustawodawczego II Rzeczypospolitej, Warszawa 1997, s Ibidem, s Dz. U. z 1921 r., Nr 44, poz. 267, s

4 dni do pisania, rysowania i robót ręcznych, bowiem prace te zgodnie z Halachą zaliczano do tzw. melachot czyli czynności, których wykonywanie w szabat jest zabronione. Jeśli w danej miejscowości nie było szkoły dla dzieci żydowskich, wówczas kierownik szkoły posiadał uprawnienie, na podstawie którego mógł zwolnić dzieci od nauki w soboty, ale wyłącznie na indywidualne żądanie rodziców. Z czasem, przepis zakazujący zmuszania młodzieży żydowskiej do melachot został rozciągnięty okólnikiem ministra wydanym w listopadzie 1925 r. na młodzież wyznania mojżeszowego uczęszczającą do państwowych szkół średnich ogólnokształcących 145. Szkoły publiczne dla Żydów tworzone przez władze oświatowe w niewielkim stopniu różniły się od szkół publicznych dla dzieci polskich. Różnice dotyczyły: nauki religii mojżeszowej 2 godziny tygodniowo, ustanowienia sobót oraz świąt żydowskich dniami wolnymi od nauki, możliwości prowadzenia zajęć w niedzielę i święta rzymskokatolickie oraz krótszych ferii letnich w związku z dniami wolnymi z okazji przypadających w ciągu roku świąt żydowskich. Owe szkoły zwano szabasówkami. Domagano się wprowadzenia do szkół żydowskich nauki języka hebrajskiego, jednakże dążenia te okazały się bezskuteczne 146. Szkół publicznych z polskim językiem wykładowym dla dzieci żydowskich w roku szkolnym 1922/23 było 191. Tylko niewielka część tych dzieci uczęszczała do oddzielnych szkół. Liczba dzieci wyznania mojżeszowego uczących się w szkołach dla uczniów różnych wyznań wciąż wzrastała. Natomiast liczba szkół oddzielnych wykazywała tendencje spadkowe wskutek łączenia tych szkół ze szkołami dla dzieci polskich, co powodowało liczne sprzeciwy ze strony społeczności żydowskiej, ze względu na stosowany przymus uczestnictwa w lekcjach w soboty. Protestowali także Polacy członkowie kół nacjonalistycznych, którzy wyrażali pragnienie odseparowania młodzieży polskiej od żydowskiej i stworzenia dla Żydów kulturalnego getta 147. W szkołach średnich osób narodowości żydowskiej było , a ogólna liczba uczniów w tych szkołach wynosiła Państwowe szkoły zawodowe wykazywały stosunkowo niski odsetek uczniów pochodzenia żydowskiego i stanowił on zaledwie 145 Z. Greenwald, op. cit., s ; S. Mauersberg, op. cit., s ; M. Woźniak, Żydowskie szkoły w II Rzeczypospolitej. Zarys problematyki, Acta Universitatis Wratislaviensis Prace Pedagogiczne CIII, Wrocław 1994, s S. Mauersberg, op. cit., s Ibidem, s

5 10,3 % ogółu młodzieży. W przypadku uczelni wyższych, początkowo liczba studentów była wysoka, jednak wskutek wprowadzonych ograniczeń stopniowo malała Szkoły prywatne Obok istniejących szkół publicznych funkcjonowały również szkoły prywatne, powstałe wskutek braku państwowych szkół z żydowskim lub hebrajskim językiem wykładowym. W związku z panującą sytuacją, Żydzi, chcąc uczyć swoje pociechy w tych językach, podjęli działania w celu stworzenia szkolnictwa o charakterze prywatnym. Charakteryzowało się ono ogromnym zróżnicowaniem pod względem wychowania, odzwierciedlającym różne preferencje społeczne, religijne czy narodowe. Wśród szkół prywatnych dokonano pewnego rozróżnienia, dzieląc je na szkoły o profilu religijnym, świeckim i narodowohebrajskim 149. Szkolnictwo prywatne w okresie Drugiej Rzeczypospolitej rozwijało się. W pierwszej połowie lat dwudziestych dominowały szkoły z żydowskim językiem nauczania. Jednakże działacze żydowscy wielokrotnie oskarżali władze oświatowe o prześladowanie szkół początkowych prowadzących nauczanie w języku jidysz. Szkoły te zamykano, jednak najprawdopodobniej nie ze względu na żydowski język ale z powodu nieodpowiednich i prymitywnych warunków pracy. W połowie lat trzydziestych nastąpiło wzmocnienie pozycji szkolnictwa hebrajskiego w wyniku dynamicznego rozwoju ruchu syjonistycznego w Polsce, zaś pod koniec popularność zyskały szkoły dwujęzyczne (żydowsko-hebrajskie, polsko-żydowskie, polskohebrajskie) 150. A. Szkoły religijne Charakterystycznym zjawiskiem panującym wśród mniejszości żydowskiej był stosunkowo niski odsetek analfabetów. Dane statystyczne z 1931 r. wskazują, że wśród osób wyznania mojżeszowego w wieku 5 i więcej lat znajomość pisania i czytania posiadało 79,7 %, zaś dla Żydów w wieku 10 i więcej lat wskaźnik ten wynosił 82,8 %. Porównując wskaźniki osiągnięte przez starozakonnych z wynikami dla całej ludności Polski można stwierdzić, że były one wyższe. W przypadku mieszkańców Drugiej 148 M. Woźniak, op. cit., s Ibidem, s H. Chałupczak, op. cit., s. 179; J. Wasiluk, op. cit., s

6 Rzeczypospolitej wynosiły one 69,6 % oraz 72,4 %. Takie ukształtowanie sytuacji wynikało przede wszystkim z przekonania panującego i kultywowanego wśród mniejszości żydowskiej, zgodnie z którym obowiązkiem każdego ojca było uczenie syna Tory oraz posyłanie w miarę możliwości finansowych do szkoły bądź zatrudnianie prywatnego nauczyciela domowego. Już po narodzinach noworodka składano rodzicom życzenia, których formuła brzmiała: obyś był godny wychować je do Tory, małżeństwa i do dobrych uczynków 151. Całe szkolnictwo o profilu religijnym skupione było wokół jednej partii politycznej Agudas Israel, która zrzeszała ortodoksów. Zgodnie z jej założeniami, koncentrowała się na pielęgnowaniu i krzewieniu judaizmu. Sprawowała opiekę nad placówkami szkolno-wychowawczymi, a od 1929 r. patronat nad szkołami religijnymi dla żydowskich chłopców objęła powołana Centralna Organizacja Oświatowa Chorew, będąca pod auspicjami Agudas Israel 152. Najstarszym typem żydowskiej szkoły religijnej były chedery, prowadzone przez ubogich nauczycieli zwanych mełamedami. Do chederów uczęszczały dzieci płci męskiej w wieku 5-12 lat. Program nauczania był dwustopniowy obejmował naukę języka hebrajskiego, tłumaczenie Biblii oraz naukę Talmudu i jego komentarzy. Nauka w chederach opierała się przede wszystkim na metodzie pamięciowej i powtarzaniu na głos, a zdobywana w nich wiedza kształciła umysł, lecz nie była związana z codziennym życiem i do niego nie przygotowywała. Wspomnienia z nauki w chederze opisał m.in. poprzednik obecnego Naczelnego Rabina Polski Michaela Schudricha Pinchas Menachem Joskowicz: Dzieci książek nie miały. Uczyły się więc liter na pamięć. Kiedy jeden się uczył, to reszta się bawiła. (...) Gdy dziecko pierwszy raz szło do szkoły, okrywano je tałesem. (...) To miał być dzień świąteczny. Dziecko musiało uważać, by się nie pobrudzić. Miało być święte w tym dniu. W szkole ściągało tałes, siadało obok nauczyciela, brało tabliczki z alfabetem i uczyło się liter. Dotykało ich palcem. A tabliczki były pociągnięte miodem. Specjalnie je przygotowano. Czytanie mogło być dla nich słodyczą. (...) Zaczynało się od pierwszych trzech liter alef, bet, gimel. Potem rozdawano cukierki. Często w chederze mełamed rzucał z góry cukierki albo rodzynki na książkę lub modlitewnik, kiedy dziecko czytało i było zajęte, tak że nie mogło zauważyć, skąd te łakocie się wzięły. Mełamed wówczas mówił: "- Widzisz, 151 J. Tomaszewski, Ojczyzna..., s. 112; S. Piątkowski, op. cit., s G. Kawalec, op. cit., s

7 dobrze czytasz, bo aniołowie obrzucają cię cukierkami". A dziecko z nosem w książce nie wiedziało, że tym "aniołem" był rebe 153. Inną relację podał dziennikarz i publicysta Bernard Singer (pseudonim Regnis), będąc niechętnym środowiskom ortodoksyjnym, opisał swoje szkolne doświadczenie w sposób następujący: Nie byłem bity w sposób uroczysty, ale uderzenie w ucho, w plecy, w twarz, należało do zwykłych ćwiczeń mełameda. Kilka dni chodziłem ze spuchniętą twarzą, mimo to nie chciałem powiedzieć, kto mnie bił. Chłopcy opowiadali sobie, jak im się udało oszukać rodziców i nie podać przyczyny siniaków. Zresztą dla wielu rodziców była to część składowa metody wychowania chederowego 154. Rysunek 5. Cheder Źródło: [data: ]. Warunki panujące w chederach były złe. Zajęcia prowadzili zazwyczaj ludzie bez kwalifikacji pedagogicznych i odbywały się one najczęściej w prywatnych domach. Wiele z nich stanowiło działalność nielegalną, ponieważ ich właściciele nie posiadali odpowiednich koncesji. Wśród uczniów przeważali synowie ludzi ubogich. Choć pobór nauki nie był drogi, dla wielu Żydów pochodzących z najbiedniejszych warstw społeczeństwa opłacenie nauczyciela stanowiło spory problem. Na podstawie przeprowadzonej w 1935 r. ankiety w 30 % szkół opłata wynosiła od 2 do 4 zł miesięcznie, w 62 % - od 5 do 10 zł, a w 8 % - powyżej 10 zł. W dużej części tego typu placówek istniała możliwość wnoszenia opłaty w naturze tzn. żywnością, artykułami przemysłowymi czy nawet w formie świadczenia usług. Natomiast przedstawiciele zamożnej części polskiego żydostwa zatrudniali dla swoich pociech prywatnych nauczycieli zwanych preceptorami P. M. Joskowicz, Opowieść o radości i cierpieniu, Warszawa 1996, s , 31-32; S. Piątkowski, op. cit., s. 115; M. Woźniak, op. cit., s K. Zieliński, Szkolnictwo żydowskie w Polsce w latach , Almanach Historyczny t. 5, Kielce 2003, s Ibidem, s ; S. Piątkowski, op. cit., s

8 Na mocy Dekretu Naczelnika Państwa z lutego 1919 r. o tzw. przymusie szkolnym, wszystkie dzieci bez względu na ich narodowość czy poglądy religijne zobligowane były do realizacji programu nauczania, zgodnie z wymogami określonymi przez władze państwowe. Rezultatem takiego rozwiązania była potrzeba pogodzenia nauki w chederach z obowiązkami w zakresie szkolnictwa państwowego. W związku z tak ukształtowaną sytuacją pojawiły się dwa warianty. Pierwszy z nich, utrzymywał tradycyjne chedery, które zwano także Talmud-Torą i nie podporządkował szkół religijnych państwowym wymogom w dziedzinie oświaty, nie wprowadzając do programów nauczania świeckich przedmiotów ani języka polskiego. Jednocześnie uczęszczanie do tych szkół nie oznaczało wypełnienia obowiązku szkolnego i należało dodatkowo posyłać dzieci do publicznych szkół powszechnych. Drugi wariant zakładał pobór nauki w chederach zreformowanych, w których tradycyjny program nauczania wzbogacono o przedmioty świeckie 156. We wspomnianych chederach zreformowanych nauka trwała 8 lat i dzieci rozpoczynały ją w 6 roku życia. Na naukę religii przeznaczono od 27 do 37 godzin tygodniowo, a na przedmioty świeckie około 12 godzin. Uczniów tej szkoły zwolniono od wykonywania obowiązku szkolnego w 1922 r. Tabela 2. Rozkład godzin przedmiotów ogólnokształcących w chederze zreformowanym 157 Klasy Przedmiot I II III IV V VI VII VIII J. polski Rachunki Historia Przyroda Geografia Geometria Razem Nauczyciele przedmiotów religijnych musieli posiadać obywatelstwo polskie i wykazywać się nieskazitelnością. Niezbędnym wymogiem było odpowiednie 156 G. Kawalec, op. cit., s. 39; S. Piątkowski, op. cit., S. Mauersberg, op. cit., s

9 przygotowanie zawodowe nauczycieli przedmiotów o charakterze religijnym zobowiązano do zdania egzaminu ustnego przed Państwową Komisją Edukacyjną w Warszawie, który obejmował znajomość Biblii wraz z ze znajomością hebrajskiej gramatyki biblijnej, historię Żydów, a także literaturę hebrajską i dydaktykę 158. Kolejne postanowienia w zakresie programu nauczania w chederach nowego typu zawierał okólnik Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z kwietnia 1935 r., który uzależnił zgodę na uznanie nauki w chederach za wypełnienie obowiązku szkolnego od warunku zapewnienia realizacji pierwszego i drugiego szczebla programowego z najważniejszymi składnikami szczebla trzeciego zreformowanej szkoły powszechnej w ciągu 8 lat. Wydany okólnik określił szereg wymogów o charakterze organizacyjnym, do których zaliczono: ilość godzin nauki przedmiotów świeckich w ciągu 8 lat nie mniejszą niż 112 godzin tygodniowo; program 8-letniej nauki przewidujący na naukę języka polskiego 38 godzin, 8 godzin historii, 10 godzin geografii, 10 godzin przyrody, 22 godziny arytmetyki z geometrią, 5 godzin rysunków, 8 godzin zajęć praktycznych, 5 godzin śpiewu oraz 6 godzin ćwiczeń gimnastycznych. Plan zajęć przewidywał naukę przedmiotów świeckich w porach przedobiadowych i rozpoczynających się nie później niż po 3 godzinach nauki przedmiotów religijnych; siatkę godzin dostosowaną do wieku i rozwoju ucznia, nie przekraczającą 36 godzin. Ponadto, zajęcia świetlicowe miały trwać po przerwie obiadowej do godziny 19:00 oraz uwzględniono w nazwie stwierdzenie, że szkoła jest 8-letnia, 6-klasowa 159. Inną regulację w zakresie szkolnictwa wprowadziło pismo Ministerstwa z listopada 1936 r., które uznawało szkoły żydowskie zorganizowane przez inne stowarzyszenia czy osoby prywatne, ale z zastrzeżeniem uprzedniego przedstawienia przez właściciela szkoły konkretnego programu nauczania i wychowania 160. Szkoły żydowskie o profilu religijnym były przeznaczone wyłącznie dla chłopców, toteż swoistym novum w oświacie były tworzone szkoły żeńskie. Pierwszą taką placówkę utworzyła w Wilnie w 1912 r. Debora Kuperstein, gdzie językiem wykładowym był jidysz. Istniały również ochronki i przedszkola z językiem żydowskim K. Zieliński, op. cit., s S. Mauersberg, op. cit., s Ibidem, s K. Zieliński, op. cit., s

10 Początki szkół religijnych dla dziewcząt wiążą się z powstaniem ruchu Bejs Jakow (hebr. dom Jakuba), który rozpowszechnił ten rodzaj edukacji na ziemiach polskich. Założycielką pierwszej szkoły żeńskiej była Sara Szenirer, która otworzyła ją w 1917 r. w Krakowie. Szkoła cieszyła się ogromną popularnością, choć program nauczania ograniczał się jedynie do zagadnień związanych z religią i tradycją, które poruszano na lekcjach prowadzonych popołudniami w wymiarze 7 godzin tygodniowo. Zgodnie ze statystykami w 1938 r. do 250 szkół uczęszczało około 38 tys. uczennic. Ponadto, ruch Bejs Jakow organizował także szkoły średnie handlowe oraz seminaria nauczycielskie dla kobiet 162. Kolejnym rodzajem żydowskich szkół religijnych funkcjonujących na terytorium Drugiej Rzeczypospolitej były jesziwy zwane także jeszybotami, które miały dwustopniową organizację. Jesziwy małe odpowiadały w hierarchii oświaty szkołom średnim i posiadały wyłącznie religijny charakter. Wyjątkiem była jeszybota warszawska, kształcąca rabinów urzędowych, toteż obok przedmiotów religijnych wykładano przedmioty świeckie. Kandydaci, aby zostać przyjęci do tych szkół, musieli ukończyć cheder lub Talmud Torę oraz mieć 13 lat. Poza tymi placówkami istniała także sieć średnich szkół religijnych pod nazwą Jesziwot Bejs Josef, której inicjatorem był rabin Josef Joizł Hurwic przywódca ruchu religijnego Nowaredok Musar, skupiającego swą uwagę nad etycznymi zagadnieniami judaizmu 163. W przypadku jesziw wielkich kształcono w nich uczniów, którzy w przyszłości mieli zostać rabinami, sędziami religijnymi, mełamedami, kierownikami szkół religijnych czy znawcami Talmudu. Wiele z jeszibotów wielkich osiągnęło światową sławę, jak np.: jesziwa w Mirze czy powstała w 1930 r. z inicjatywy rabina i posła na Sejm w latach Majera Szapiro Jesziwat Chachamej Lublin (hebr. Jesziwa Mędrców Lublina). Inne jesziwy funkcjonowały w miastach: Białymstoku, Brześciu Litewskim, Bobowej, Baranowiczach, Kobryniu, Klecku, Łomży, Nowogródku, Grodnie, Otwocku, Ostrogu, Pabianicach, Pińsku, Równem, Radzyniu, Raduniu, Słucku, Warszawie czy Wilnie. Wiele polskich jeszybotów utrzymywało się dzięki ofiarności słuchaczy z różnych krajów ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, krajów Ameryki Łacińskiej lub z Europy Zachodniej S. Mauersberg, op. cit., s G. Kawalec, op. cit., s. 40; M. Woźniak, op. cit., s G. Kawalec, op. cit., s ; M. Woźniak, op. cit., s. 98; K. Zieliński, op. cit., s

11 Łącznie w 1936 r. w Polsce działało 147 jesziw, w których naukę pobierało około 19 tys. słuchaczy, zamieszkujących przeważnie internaty. Natomiast w przeddzień wybuchu II wojny światowej łącznie z Jesziwą Mędrców Lublina liczba jeszybotów podległych organizacji Chorew wynosiła B. Szkoły świeckie Szkołami postępowymi były szkoły świeckie z jidysz jako językiem wykładowym. Zaczęto je tworzyć już pod koniec I wojny światowej i ich pomysłodawcami były ugrupowania żydowskie. Najwięcej szkół tego rodzaju założono w okręgu warszawskim, wileńskim i łódzkim 166. Ich geneza sięga lat tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, a dokładniej ma związek z I Zjazdem Szkolnym, który odbył się w Warszawie w 1921 r. Wtedy to utworzono CISzO Centrale Jidysze Szul Organizacje (Centralną Żydowską Organizację Szkolną). Wkrótce przekształciła się w Zjednoczenie Szkół Żydowskich. Na jej działalność wywierały ogromny wpływ robotnicze partie socjalistyczne. W placówkach szkolnych nie prowadzono nauki religii, przede wszystkim zajmowano się naukami o profilu humanistycznym i przyrodniczym. Ponadto, rozpowszechniano wśród uczniów żydowski folklor oraz muzykę w jidysz. Stwarzano także możliwości doskonalenia swoich talentów muzycznych i tworzenia własnych zespołów muzycznych. Ważnym elementem edukacji CISzO było łączenie pracy fizycznej z umysłową, nauka nie tylko zmagania się z codziennym życiem, ale i przygotowania młodzieży pod kątem pracy w społeczeństwie socjalistycznym 167. Szkoły prowadzone przez CISzO dążyły do wprowadzenia w życie następujących założeń wychowawczych: jidysz jako język wykładowy, wyłącznie świecki charakter szkoły ze szczególnym naciskiem na naukę przedmiotów przyrodniczych i humanistycznych, łączenie pracy fizycznej z umysłową, poświęcanie uwagi kwestii rozwoju fizycznego dziecka, kładzenie dużego nacisku na wychowanie świadomych obywateli polskich, nauka polskiego jako języka obowiązkowego, a także historii Polski. Język hebrajski traktowano jako przedmiot nadobowiązkowy, zaś 165 K. Zieliński, op. cit., s J. Wasiluk, op. cit., s S. Mauersberg, op. cit., s. 180; K. Zieliński, op. cit., s

12 historia narodu żydowskiego nie stanowiła odrębnego przedmiotu, lecz wchodziła w zakres nauczania historii powszechnej 168. Tabela 3. Program nauczania w szkołach powszechnych CISzO w roku szkolnym 1924/ Klasy Przedmiot I II III IV V VI VII J. jidysz J. polski Przyroda Geografia fizyczna i środowiska kulturowego Historia Algebra i geometria Zajęcia aktywizujące Plastyka Muzyka Wychowanie fizyczne J. hebrajski Razem CISzO była pod ogromnym wpływem organizacji żydowskich, głównie Bundu. Uczniami tych placówek były przede wszystkim dzieci wywodzące się z niezamożnych środowisk klasy robotniczej, drobnego handlu i rzemiosła. Szkoły miały charakter koedukacyjny, choć dominowały w nich dziewczęta, gdyż chłopców posyłano przeważnie do szkół religijnych. Początkowo wykazywały dynamiczne tendencje rozwojowe, otrzymywały pomoc finansową od JOINTu. Jednakże sytuacja uległa pogorszeniu w latach trzydziestych, kiedy to w 1932 r. przeprowadzono rządową reformę szkolnictwa znaną także jako reformę jędrzejewiczkowską oraz wskutek braku funduszy. Ponadto, władze państwowe dopatrywały się w działalności szkół należących do CISzO siedliska sił wywrotowych 170. Oprócz funkcjonujących szkół, CISzO sprawowało opiekę nad przedszkolami, prowadziło około 60 kursów wieczorowych, dokształcających oraz kursów specjalnie zorganizowanych dla analfabetów. Co więcej, Centralna Żydowska Organizacja 168 J. Wasiluk, op. cit., s K. Zieliński, op. cit., s Ibidem, s. 219; G. Kawalec, op. cit., s

13 Szkolna troszczyła się także o domy dziecka i gimnazja, kierowała seminarium dla nauczycieli 171. Kolejną organizacją oświatową było stowarzyszenie Unzere Kindern (jid. Nasze Dzieci), stworzone w Warszawie w 1920 r., którego podstawowym celem było prowadzenie placówek o charakterze edukacyjnym z językiem nauczania jidysz. Stowarzyszenie stanowiło jedno z najbardziej aktywnych organizacji działających na terenie niepodległej Polski. Już rok po jego założeniu, kierowało około 25 szkołami powszechnymi i 2 ochronkami. Ze względu na wysuwane przez państwo zarzuty dotyczące ulegania wpływom komunistycznym, towarzystwo zakończyło swój byt prawny. Sprawy nie pozostawiono, gdyż postanowiły zareagować środowiska żydowskie, których posłowie wnieśli interpelacje atakując Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego za dopuszczenie do zamknięcia szkół. Ostatecznie nie osiągnięto planowanego rezultatu i sprawę rozwiązano w ten sposób, iż Unzere Kindern przestało istnieć. Stwierdzono, że nie spełniło odpowiednich warunków egzystencjonalnych, a część szkół prowadzonych przez nie przejęły inne organizacje 172. Inną instytucją żydowską o charakterze utraktywistycznym, zajmującą się organizacją szkolnictwa był Szul-Kult - Szul un kultur farband (jid. Związek Szkolny i Kulturalny) powstały w 1928 r. z udziałem m.in. Szaloma Asza, Icchaka Shipera i Abrahama Goldberga. Kładł on nacisk na naukę języka hebrajskiego. Dużą popularnością cieszyły się szkoły dwujęzyczne: polsko-żydowskie oraz polsko-hebrajskie, które stopniowo odsuwały na dalszy plan szkoły z językiem wykładowym żydowskim lub hebrajskim. Przyczyną takiego ukształtowania sytuacji było zaspokajanie podstawowych potrzeb praktycznych i kulturalnych mniejszości żydowskiej, a także właściwe przygotowanie młodzieży do aktywnej działalności państwowej, poprzez naukę języka polskiego oraz przekazanie niezbędnej wiedzy z zakresu przedmiotów ogólnokształcących. Jednocześnie szkoły te nie rezygnowały z religii czy kultury żydowskiej, ale prowadziły naukę przedmiotów judaistycznych (np.: palestynografia i żydowska demografia) w języku jidysz lub hebrajskim 173. Do szkół Szul-Kultu uczęszczała głównie młodzież uboga, pochodzącą z rodzin rzemieślniczych, robotniczych i drobnokupieckich. Pomoc finansową otrzymywały od JOINTu. Stosunek władzy państwowej względem Związku Szkolnego i Kulturalnego 171 K. Zieliński, op. cit., s Ibidem, s. 220; G. Kawalec, op. cit., s. 43, S. Mauersberg, op. cit., s H. Chałupczak, op. cit., s ; S. Mauersberg, op. cit., s. 183; K. Zieliński, op. cit., s

14 charakteryzował się przychylnością, chociaż ciężko wskazać na dużą popularność wśród społeczeństwa żydowskiego. Sytuacja szkół ulegała znacznemu pogorszeniu wskutek trudności finansowych, jakie pojawiły się w latach trzydziestych. Wpłynęło to na ograniczenie ich liczby i tak jak w 1930 r. Szul-Kult dysponował 25 szkołami, w ramach których naukę pobierało uczniów, tak kilka lat później w 1934/1935 r. działało już tylko 10 szkół, zrzeszających uczniów 174. Co do kwestii średnich szkół dwujęzycznych o profilu polsko-hebrajskim utrzymywane były przede wszystkim przez funkcjonujący Związek Zrzeszeń Społecznych Utrzymujących Żydowskie Szkoły Średnie. Do podstawowych celów tego Związku należało: zapewnienie wykształcenia uczniom zgodnie z wymogami nakładanymi przez państwo ale przy jednoczesnym uwzględnieniu języka hebrajskiego i przedmiotów judaistycznych; odrodzenie narodowego języka hebrajskiego oraz pobudzanie uczucia miłości w stosunku do Palestyny oraz krzewienie zasad etycznych judaizmu wśród młodzieży. W roku szkolnym 1937/38 w Polsce istniały 34 licea z polskim i hebrajskim językiem nauczania oraz 38 gimnazjów, do których należało uczniów 175. W przypadku żydowskich prywatnych liceów ogólnokształcących dominował polski jako język wykładowy. Szkoły te posiadały dużą liczbę zwolenników wśród żydowskich kahałów, gdyż prowadząc zajęcia w języku państwowym lepiej przygotowywały młodzież do studiów podejmowanych na uczelniach wyższych, które stanowiły cel dążeń znacznej części młodzieży żydowskiej. Na początku roku szkolnego 1938/39 było 66 liceów ogólnokształcących i 81 gimnazjów 176. C. Szkoły narodowohebrajskie W Drugiej Rzeczypospolitej równie prężnie rozwijało się szkolnictwo z hebrajskim jako językiem wykładowym. Zwano je szkołami narodowohebrajskimi. Ich początki związane były z I Światowym Kongresem Syjonistycznym zorganizowanym w Bazylei w 1897 r. W Polsce pierwszą prywatną szkołą tego typu, była założona w 1915 r. w Wilnie szkoła hebrajska dr J. Epsteina. Szkoły te do głównych postulatów edukacyjnych zaliczały szerzenie idei narodowych wśród 174 S. Mauersberg, op. cit., s. 185; K. Zieliński, op. cit., S. Mauersberg, op. cit., s Ibidem, s

15 młodzieży żydowskiej, idei państwa żydowskiego w Palestynie oraz odrodzenia kultury hebrajskiej. W okresie międzywojennym istniały dwa rodzaje szkół o charakterze narodowohebrajskim, tworzonych przez organizację Tarbut i Jabne 177. Pierwszą grupą szkół były placówki podporządkowane organizacji Tarbut (Kultura), powstałej w 1922 r. w Warszawie. Tarbut związana była z ruchem syjonistycznym, odwoływała się do dorobku haskali i opierała na zasadach wychowawczych wypracowanych przez Uszera Ginzburga. W swym programie nauczania podkreślano świecki charakter. Religię traktowano jako naukę stanowiącą jeden z elementów żydowskiej kultury, Biblię zaś jako źródło dostarczające wiedzy historycznej i pomoc dydaktyczną, a także jako wzór kreatywności starozakonnych i podstawowe źródło etyczne. Plan nauczania dążył do upowszechnienia języka hebrajskiego oraz zakorzenienia jego znajomości w życiu codziennym, tak aby stał się nie tylko językiem ksiąg religijnych, ale aby był językiem żywym. Ponadto, nauczano także przedmiotów takich jak np.: współczesna literatura hebrajska, historia narodu żydowskiego, geografia i kultura Palestyny, język i literatura polska, język niemiecki i łacina, etyka, filozofia, psychologia, itp 178. Szkoły pozostające pod patronatem organizacji Tarbut tworzono głównie w województwach wschodnich województwie nowogródzkim, wileńskim i wołyńskim. Sieć szkół była świetnie rozwinięta. Według statystyk w roku szkolnym 1934/35 funkcjonowały 183 szkoły elementarne, 9 szkół średnich, 72 przedszkola, 4 seminaria nauczycielskie, szkoła rolnicza i 4 szkoły prowadzące lekcje w godzinach popołudniowych. Ogólna liczba placówek działających przy organizacji Tarbut wynosiła 268. Co więcej, poziom nauczania w tych ośrodkach edukacyjnych był bardzo wysoki i niektórym z nich udało się uzyskać prawa publiczne, dzięki czemu świadectwa maturalne zostały uznane na równi ze świadectwami wydanymi w szkołach państwowych 179. Kolejną organizacją, która zajęła się kwestią oświaty było stowarzyszenie Jabne, znajdujące się pod wpływem partii Mizrachi. Charakter szkół tworzonych przez nie był mieszany, gdyż zawierał elementy religijno-narodowe i łączył tradycyjne nauki judaistyczne z wiedzą świecką. Za język nauczania przyjęto hebrajski, chociaż niektóre przedmioty ogólnokształcące wykładano w języku polskim. Szkoły te stanowiły syntezę 177 H. Chałupczak, op. cit., s. 180; K. Zieliński, op. cit., s G. Kawalec, op. cit., s. 43; K. Zieliński, op. cit., s G. Kawalec, op. cit., s ; K. Zieliński, op. cit., s

16 szkół religijnych i hebrajskich. Jednakże, podobnie jak inne placówki edukacyjne głosiły postulaty odrodzenia narodowego Żydów, stworzenia państwowości w Palestynie oraz odrodzenia kultury hebrajskiej. Uczęszczanie do szkół organizowanych przez Jabne uznano w 1925 r. za spełnienie obowiązku szkolnego w świetle obowiązujących przepisów. Szkoły sprawiały wrażenie cieszących się przychylnością władzy państwowej. Świadczy o tym fakt, że pomimo mniejszej liczby godzin przeznaczonych na przedmioty ogólnokształcące niż określały to wymogi ustalone przez państwo - programy nauczania były zatwierdzane. W przeciwieństwie do CISzO lub Tarbutu rozmieszczenie szkół obejmowało całą Polskę, choć 74 % z nich funkcjonowało w województwach centralnych i południowych. Rozwój tych szkół przypada przede wszystkim na lata trzydzieste. Zgodnie z przeprowadzonymi badaniami statystycznymi w 1931 r. uczniami 56 placówek było Żydów, zaś w kolejnych latach, a dokładniej w roku szkolnym 1934/35 pod patronatem Jabne znajdowało się 220 szkół powszechnych, 3 szkoły średnie, 2 seminaria kształcące rabinów i 4 jeszyboty Żydowskie wyższe instytuty naukowe W okresie Drugiej Rzeczypospolitej powstały także dwa żydowskie wyższe instytuty naukowe Jidiszer Wisnszaftlecher Institut (jid. Żydowski Instytut Naukowy, zwany w skrócie JIWO) w Wilnie oraz Instytut Nauk Judaistycznych w Warszawie 181. JIWO był pierwszym żydowskim instytutem naukowym i powstał w 1925 r. w Berlinie. Centralę posiadał w Wilnie, a z czasem utworzono kilka filii, które mieściły się w Warszawie, Nowym Jorku, Berlinie i Paryżu. Początki JIWO nie były łatwe, gdyż brakowało środków finansowych. Z czasem sytuacja się polepszyła, a Jidiszer Wisnszaftlecher Institut wypracował program swojej działalności, który dotyczył zbierania i opracowywania materiałów świadczących o życiu starozakonnych na świecie ze szczególnym zwróceniem uwagi na sytuację Żydów zamieszkujących wschodnią Europę, kwestie historyczno-kulturowe oraz przygotowanie badaczy do podjęcia pracy nad tymi zagadnieniami H. Chałupczak, op. cit., s ; K. Zieliński, op. cit., G. Kawalec, op. cit., s Ibidem, s. 45; J. Tomaszewski, Niepodległa..., s

17 Do osiągnięć wileńskiego instytutu należało m.in.: stworzenie biblioteki bogatej w liczne zbiory ksiąg i unikatowe woluminy; utworzenie archiwum, którego część zbiorów znajduje się obecnie w Nowym Jorku; zorganizowanie muzeum; uruchomienie studiów podyplomowych; publikacja kwartalnika JIWO-Bleter ; wydawanie wielu prac. W związku z działalnością JIWO w Warszawie powstało Koło Historyczne Stowarzyszenia Przyjaciół JIWO, którego członkami byli Rafał Mahler i Emanuel Ringelblum. Jednym ze współpracowników Żydowskiego Instytutu Naukowego był Jakub Szacki 183. Rysunek 6. Komitet Jidiszer Wisnszaftlecher Institut w Wilnie przed budynkiem Instytutu, podczas jego budowy w 1929 r. Źródło: J. Tomaszewski, Niepodległa..., s Kolejnym instytutem naukowym był Instytut Nauk Judaistycznych założony w Warszawie, który mieścił się w pobliżu Wielkiej Synagogi przy ul. Tłomackie obecna siedziba Żydowskiego Instytutu Historycznego w Polsce. Podwaliny pod istnienie tej placówki stworzyło w 1920 r. Towarzystwo Krzewienia Nauk Judaistycznych, kształcące nauczycieli pod kątem poszerzania wiedzy judaistycznej i znajomości judaizmu. Działalność w Warszawie rozpoczął w 1928 r. Podstawą funkcjonowania były dotacje otrzymywane z budżetu państwa, ale i fundusze pochodzące od zagranicznych organizacji żydowskich 184. Aktywność, jaką przejawiał instytut związana była z prowadzeniem studiów w zakresie nauk biblijnych, filozofii, religii, Talmudu, socjologii, języków semickich oraz literatury hebrajskiej. Instytut posiadał własną bibliotekę, zawierającą liczne 183 Ibidem, s , Ibidem, s ; G. Kawalec, op. cit., s

18 zbiory. Ponadto, skupiał wiele znanych osobowości jak np.: rabina Mojżesza Schorra jednego z twórców historiografii polskich Żydów, Majera Bałabana, Ignacego Schipera czy Filipa Friedmana. Rysunek 7. Profesor Mojżesz Schorr w Brześciu nad Bugiem w 1930 r. Źródło: J. Tomaszewski, Niepodległa..., s Największym ośrodkiem historycznym było działające seminarium prof. Bałabana na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończyli m.in.: Artur Eisenbach, Józef Kermisz czy Izajasz Trunk 185. Ponadto, w ramach działalności wyższych żydowskich instytutów naukowych powstały liczne syntezy dziejów Żydów w Polsce. Wśród nich należy wymienić trzytomową Historję i literaturę żydowską ze szczególnym uwzględnieniem historji Żydów w Polsce Majera Bałabana, Historję Żydów w Polsce, na Litwie i na Rusi Jakuba Schalla oraz zbiorowe dzieło Żydzi w Polsce Odrodzonej Antysemityzm na uczelniach wyższych Geneza zjawiska antysemityzmu sięga czasów nie tak odległych, choć są tacy co twierdzą, że jest on tak stary jak stare jest pokolenie Izraela. Słowo antysemityzm zostało użyte po raz pierwszy przez austriackiego literaturoznawcę, profesora 185 J. Tomaszewski, Niepodległa...,, s Ibidem, s

19 uniwersytetów w Wiedniu, Strasburgu i Berlinie - Wilhelma Sherera, który w styczniu 1879 r. w jedynym ze swoich artykułów określił mianem antysemitów ludzi nastawionych wrogo do Żydów. Co więcej, termin ten przejął Wilhelm Marr w prowadzonej przez siebie propagandzie o wydźwięku antyżydowskim. Z czasem, pojęcie to zaczęto traktować we wszystkich językach jako wrogość wobec jednego narodu spośród narodów pochodzących od Semitów potomków Sema, który zgodnie z przekazem biblijnym był synem Noego 187. W Drugiej Rzeczypospolitej, która uważała się od wieków za jedno z najbardziej tolerancyjnych państw, z antysemityzmem spotykamy się poruszając zagadnienie szkolnictwa wyższego. Kwestię żydowską podnosiła głównie prawa strona działająca na polskiej arenie politycznej, powiązana z powstałym w 1926 r. Obozem Wielkiej Polski. Największą aktywność przejawiała młodzież zafascynowana włoskim faszyzmem, przeciwna Piłsudskiemu i rządom parlamentarnym, pragnąca wywrzeć jakiś wpływ na władzę. Po rozwiązaniu Obozu Wielkiej Polski, w 1934 r. został utworzony Obóz Narodowo-Radykalny, którego założenia programowe związane z postawą antyżydowską przejął po rozłamie Ruch Narodowo-Radykalny. Wśród głoszonych haseł zakładał uwalnianie polskiego szkolnictwa od Żydów oraz zamknięcie dla nich życia kulturalnego 188. A. Numerus clausus Areną starć polsko-żydowskich stały się uczelnie wyższe. Popularnością cieszyła się teza o tzw. nadprodukcji inteligencji, stosunkowo wysokim odsetku młodzieży żydowskiej na uczeniach wyższych. Innych przyczyn należy dopatrywać się w wysokim poziomie konkurencji panującej na rynku pracy ze względu na znaczącą obecność starozakonnych w wolnych zawodach, a także fakt, że większość z nich była dziećmi fabrykantów, handlowców, lekarzy, prawników czy też rzemieślników. Ponadto, ciężka sytuacja związana z niewielkimi szansami znalezienia pracy w działach administracji państwowej była powodem, który decydował o wyborze kierunku 187 A. Klugman, op. cit., s A. Graboń, Problematyka żydowska na łamach prasy akademickiej w okresie międzywojennym, Kraków 2008, s

20 studiów. Stąd też, młodzież żydowska wybierała kierunki takie jak prawo czy medycyna, aby móc w przyszłości praktykować w zawodzie lekarza czy adwokata 189. Tabela 4. Udział procentowy studentów Żydów wśród ogółu studiujących oraz ich struktura według kierunków studiów w Polsce 190 Kierunek Studiów Lata akademickie 1922/ / / / / / /29 % ogółu Struktura % ogółu struktura5 % ogółu Struktura % ogółu struktura % ogółu Struktura % ogółu Struktura % ogółu Struktura Razem 23, , , , , , ,3 100 Prawo i nauki 22,1 25,8 25,9 26,4 24,0 25,2 24,6 26,1 23,7 28,1 25,7 33,2 26,0 35,3 polityczne Medycyna 34,0 19,7 30,2 14,7 25,4 12,5 22,1 10,1 18,6 8,5 17,9 8,3 18,9 8,2 Farmacja ,9 1,4 31,0 1,9 29,8 2,2 25,0 1,9 11,0 0,9 10,5 1,0 Weterynaria 18,1 0,9 16,5 0,7 15,5 0,8 12,9 0,8 8,9 0,7 5,0 0,4 6,0 0,6 Stomatologia 62,9 2,9 41,1 1,2 35,4 1,5 25,0 1,1 18,2 0,8 19,2 1,0 20,3 1,0 Filozofia 29,2 38,9 35,4 43,8 30,1 46,3 28,6 47,8 27,4 47,1 25,2 40,9 24,5 36,0 Rolnictwo 0,7 0,2 0,8 0,2 0,9 0,2 2,3 0,5 2,8 0,6 1,6 0,3 2,0 0,5 Komunikacja i inżynieria 10,1 1,9 0,5 1,7 8,7 1,8 8,6 1,8 8,1 1,6 0,7 1,9 10,9 2,2 Architektura 12,4 0,9 13,6 1,0 12,0 1,0 10,7 0,9 11,2 0,9 10,9 1,0 12,2 1,1 Mechanika i elektr. 17,0 4,8 16,2 4,2 15,1 3,9 13,5 3,7 13,8 3,5 14,1 3,4 14,3 3,7 Chemia 24,9 2,8 25,0 2,6 21,9 2,5 18,6 2,1 16,6 1,8 14,9 1,6 16,4 1,8 Miernictwo i ogólna 20,0 0,2 1,6 0,0 7,4 0,2 16,4 0,6 16,7 0,7 15,2 0,7 12,4 0,6 technika Górnictwo i hutnictwo 1,1 0, ,2 0, ,2 0, Sztuki piękne 7,1 0,2 7,4 0,2 9,3 0,3 10,1 0,4 11,6 0,9 4,1 0,3 9,1 0,7 Nauki handlowe 4,9 0,6 12,9 1,9 8,9 1,9 8,2 1,9 10,5 2,7 14,8 6,0 16,1 7,3 189 M. Natkowska, Numerus clausus, getto ławkowe, numerus nullus, paragraf aryjski. Antysemityzm na Uniwersytecie Warszawskim ; Warszawa 1999, s S. Bronsztejn, Ludność żydowska w Polsce w okresie międzywojennym, Wrocław 1963, s

21 Ponadto, czynnikami determinującymi chęć ukończenia studiów wyższych przez przedstawicieli mniejszości żydowskiej było pragnienie poprawy sytuacji materialnej. Wskazywano na rentowność wolnych zawodów i większą niezależność. Co więcej, dawało to możliwość dostania się do elity, a także ułatwiało wstęp do kręgów nieżydowskich. Ukończenie studiów i uzyskanie dyplomu traktowano równoznacznie z osiągnięciem wyższego szczebla w hierarchii społecznej 191. Wobec zaistniałej sytuacji podjęto działania w celu ograniczenia liczby studentów żydowskich, wprowadzając surowsze kryteria naboru oraz limit przyjęć czyli stosując wobec nich numerus clausus. Istotą było zmniejszenie liczby studentów należących do mniejszości żydowskiej do poziomu, który byłby adekwatny względem procentowej liczby wyrażającej ich obecność w stosunku do całego państwa. Głównymi zwolennikami takiego rozwiązania była Młodzież Wszechpolska i temat ten był wciąż żywym na łamach prasy akademickiej. Argumenty za przyjęciem numerus clausus były podnoszone na organizowanych wiecach, wykorzystywano także sprawę niedostarczania przez kahały trupów żydowskich do prosektoriów 192. Stosunek do Żydów kreowany przez polską prasę był raczej mało przychylny. Pierwsze głosy w kwestii żydowskiej mówiły o zbliżającym się zalewie starozakonnych napływających z Rosji, którzy desperacko uczą się nocami języka polskiego, aby zalewać nasze uniwersytety (...), gdzie uczą się dla chwały mocarstwa anonimowego. Drwią oni z Polski, nazywając ją krajem inteligencji narodowo-żydowskiej bądź Judeo- Polonią lub nawet kolonią Palestyny 193. Ośrodkiem, który rozpoczął działania mające na celu ograniczenie liczby Żydów na uczelniach wyższych był Lwów. Organizowano wiece, manifestacje czy rezolucje. Dla przykładu, kiedy studenci żydowscy wystąpili przeciw władzom akademickim, zarzucając im nadużycia polegające m.in. na żądaniu wypełnienia w kwestionariuszu osobowym Towarzystwa Akademickiego rubryki zatytułowanej narodowość reakcja polskiej młodzieży akademickiej była natychmiastowa. Zwołano więc w październiku 1922 r. wiec, na którym podjęto kwestię zażydzenia uczelni. Rezultatem była rezolucja, której treść zawierała stwierdzenia tj.: niemożliwość zniesienia numerus clausus na wydziałach filozoficznych i lekarskim, gdyż uniemożliwiłoby to studiowanie na tych wydziałach i skutkiem tego byłby brak dostępu młodzieży uniwersyteckiej do 191 Ibidem, s M. Natkowska, op. cit., s. 7; A. Graboń, op. cit., s A. Graboń, op. cit., s

22 studiów i ich kontynuacji; pomysł rozszerzenia ograniczenia na wydział prawniczy; postulat wprowadzenia przyjmowania na studia według kolejności ustalonej na podstawie kryterium przyznającego pierwszeństwo w naborze studentom zasłużonym w walce o państwowość polską; wprowadzenie ograniczenia zgodnie z procentowym udziałem ludności żydowskiej w państwie 194. Po raz pierwszy hasło numerus clausus stało się głośne w czerwcu 1923 r., kiedy to komisja oświatowa Sejmu uchwaliła projekt ustawy, a ówczesny Minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Stanisław Głąbiński, będący jednocześnie działaczem Narodowej Demokracji zlecił uczelniom zastosowanie numerus clausus, podejmując tą decyzję samowolnie. Dzięki interwencji francuskiej i angielskiej nie wprowadzono tych postanowień, ponieważ ustawa pozostawała w sprzeczności z traktatem mniejszościowym oraz z uchwaloną ustawą zasadniczą. Wkrótce też i upadł rząd, w związku z czym projekt został pogrzebany 195. Kwestia numerus clausus była podnoszona nieustannie, choć koniec lat dwudziestych i początek lat trzydziestych przyniósł dużą liczbę informacji. Dane statystyczne dały obraz polskich wszechnic, które znajdowały się pod ogromnym wpływem starozakonnych. W roku akademickim 1927/28 na Uniwersytecie Jagiellońskim najprawdopodobniej było ich około 2 000, z czego na wydziale prawa 928, filozofii 116, medycznym 117, a na rolniczym 18. Skutkowało to niechęcią i sprzeciwem młodzieży studenckiej, która żywo reagowała poprzez organizowanie wieców, np. 22 lutego 1928 r. podjęto rezolucję, domagając się w niej wprowadzenia numerus clausus, a także formułując nowy postulat, jakim było zawieszenie krzyży w aulach i salach wykładowych na lwowskich uczelniach. Wystąpienia antyżydowskie wzmogły się wskutek tragicznej śmierci zabitego przypadkowo przez Żyda w Wilnie, w trakcie zamieszek ulicznych, studenta polskiego Stanisława Wacławskiego w 1931 r., a także studenta weterynarii Jana Grotkowskiego, który zginął z rąk żydowskich 196. Jedną z grup społeczno-zawodowych, względem której zastosowano numerus clausus była adwokatura. W znaczeniu ścisłym oznaczało to ograniczenie dostępu do adwokatury nowych osób, natomiast w znaczeniu szerokim ograniczenie liczby członków nie będących Polakami. Już w 1922 r. w jednym z artykułów Myśli Narodowej pojawiły się postulaty wskazujące na chęć przeciwdziałania zbyt dużej 194 Ibidem, s J. Tomaszewski, Niepodległa..., s A. Graboń, op. cit., s. 38,

23 liczbie żydowskich prawników, adwokatów, doktorów i uczonych. Pierwsze formalne próby ograniczenia dostępu do adwokatury podjęto w latach dwudziestych, a mianowicie w 1925 r., kiedy dr Jan Przeworski wystąpił z projektem wprowadzenia numerus clausus o zasięgu terytorialnym 197. Kolejne działania podjęto w latach trzydziestych, a dokładniej w listopadzie 1936 r., kiedy to na Walnym Zgromadzeniu Izby Adwokackiej w Krakowie doszło do bojkotu obrad przez grupę 169 polskich adwokatów i jej załagodzenie wymagało interwencji Naczelnej Rady Adwokackiej, która rozkazała przeprowadzenie arbitrażu w celu jak najszybszego zakończenia tego konfliktu. Co więcej, Naczelna Rada Adwokacka wydała kolejne dyspozycje, które dotyczyły zachowania spokoju i unikania tego typu sytuacji konfliktowych, których podłożem były antagonizmy zawodowe, koleżeńskie, narodowościowe, wyznaniowe. Dodatkowo, nakazała poszczególnym Radom Adwokackim szczególne uwzględnienie negatywnych skutków tych wystąpień i w razie ich wykrycia szybką interwencję oraz pociągnięcie do odpowiedzialności dyscyplinarnej wszystkich tych adwokatów, którzy uchybili godności sprawowanego przez nich stanowiska 198. Pogorszenie sytuacji nastąpiło w latach , kiedy przyczynami konfliktu była słaba sytuacja ekonomiczna, wzrost bezrobocia, niskie zarobki przede wszystkim adwokatów, którzy zarabiali nie więcej niż przeciętny robotnik. Oczywiście, nie dotyczyło to wszystkich, ponieważ istnieli też tacy prawnicy, którzy osiągali wysokie dochody. Jednak takich była niewielka garstka. Ponadto, po ukończeniu studiów coraz trudniej było dostać pracę aplikanta adwokackiego. Zdarzały się sytuacje, kiedy Żydzi płacili swojemu patronowi, ponieważ w przeciwnym razie bez ukończonej aplikantury nie mogli wykonywać samodzielnie zawodu 199. Dalsze działania podjęli uczestnicy Walnego Zgromadzenia Klubu Adwokatów w Warszawie dnia 26 marca 1936 r. Skierowali wniosek do naczelnych władz adwokackich, który zakładał regulację prawną wymierzoną przeciw zjawisku jakim była duża liczba żydowskich adwokatów działających na terytorium Drugiej Rzeczypospolitej. Uzasadniano to argumentami, które podkreślały, że adwokat oprócz posiadanej wiedzy prawniczej i kwalifikacji, powinien rozumieć wagę interesów 197 J. Koredczuk, Numerus clausus w adwokaturze polskiej okresu międzywojennego, [w:] Mniejszości narodowe. Problemy ustrojowo-prawne Materiały VIII Konferencji historyków państwa i prawa. Łągów 8-11 lipca 2004, Wrocław 2005, s Ibidem, s J. Tomaszewski, Niepodległa..., s