Temat: Indywidualne środki ochrony przed skażeniami lub bronią masowego rażenia.

Wielkość: px

Rozpocząć pokaz od strony:

Download "Temat: Indywidualne środki ochrony przed skażeniami lub bronią masowego rażenia."

Monika Rogowska
7 lat temu
Przeglądów:

1 Temat: Indywidualne środki ochrony przed skażeniami lub bronią masowego rażenia. 1. Podział środków ochrony przed skażeniami i bronią masowego rażenia. a) indywidualne środki ochrony dróg oddechowych b) indywidualne środki ochrony skóry 2. Indywidualne środki ochrony dróg oddechowych. a) maski przeciwgazowe - maski filtracyjne, które oczyszczają skażone powietrze za pomocą filtrów, filtropochłaniaczy albo pochłaniaczy - maski izolacyjne (np. o zastosowaniu medycznym), w których sprężone w wysokociśnieniowej butli powietrze doprowadzane jest do maski elastycznymi przewodami lub regenerowane na drodze reakcji z odpowiednimi substancjami chemicznymi b) półmaski filtracyjne, np. PS-21 c) środki zastępcze 3. Definicja maski przeciwgazowej. Maska przeciwgazowa to indywidualne urządzenie, przylegające do twarzy i wykonane z gumy, silikonu lub innych materiałów, służące do ochrony dróg oddechowych, oczu i skóry twarzy przed działaniem bojowych środków trujących, pyłów radioaktywnych a także bakterii i wirusów chorobotwórczych. Maska przeciwgazowa ma zastosowanie militarne dla ochrony przed atakami z użyciem broni chemicznej, w przemyśle chemicznym, dla ochrony przed lotnymi zanieczyszczeniami przemysłowymi oraz górnictwie i pożarnictwie. 4. Historia rozwoju masek przeciwgazowych. Najwcześniejsze patenty na maski przeciwgazowe pojawiły się ok Już w 1799 maski przeciwgazowe wprowadził do użytku w kopalniach Aleksander von Humboldt, wówczas pracujący w przemyśle wydobywczym jako pruski inżynier górnictwa. W początkowym okresie I wojny światowej żołnierze armii kanadyjskiej wykorzystywali polowe środki doraźne w celu ochrony przed niemieckimi atakami z użyciem chloru - zwykle ochraniali drogi oddechowe szmatami nasączonymi moczem, trzymając je przy twarzy podczas ataku gazowego. Pierwsze proste konstrukcje funkcjonalnych masek opracowano na początku XX wieku, w 1912 amerykański wynalazca Garret A. Morgan stworzył, a następnie w 1914 opatentował, urządzenie złożone z wełnianego kaptura z którego wystawały elastyczne węże zwisające do ziemi, umożliwiając oddychanie powietrzem które w założeniach miało być mniej zanieczyszczone niż znajdujące się powyżej gruntu opary gazu. Rolę filtra spełniały umieszczone u wlotu węży wilgotne gąbki. Morgan zyskał uznanie w 1916, kiedy to jego brat wraz z dwoma ochotnikami, wyposażeni w maski jego konstrukcji uratowali wielu ludzi znajdujących się w wypełnionych szkodliwymi oparami i dymem tunelach znajdujących się pod Jeziorem Erie, na terenie elektrowni wodnej w Cleveland. W roku 1915 brytyjski oficer dr. Cluny MacPherson, pełniący funkcję doradcy wojskowego do spraw gazów trujących w Królewskim Regimencie Nowofundlandzkim, opracował w czasie służby podgallipoli konstrukcję opartą o hełm należący do pochwyconego więźnia z nieprzyjacielskiej armii. Hełm pełnił rolę stelaża lub ramy, do której przymocowana była osłona wykonana z materiału, ze szklanymi okularami służącymi do obserwacji. Materiał nasączony był związkiem chemicznym absorbującym często używany w atakach chemicznych chlor. Urządzenie MacPhersona było pierwszym ogólnym rozwiązaniem kwestii przeciwdziałania atakom z użyciem gazu trującego w armii brytyjskiej. Pierwszą działającą maskę przeciwgazową z pochłaniaczem węglowym opracował w 1915 rosyjski chemik Nikołaj Zielinski. W czasie I wojny światowej używano jej przeciwko niemieckim atakom z użyciem broni chemicznej. W 1916 maska ta została zaakceptowana przez państwa ententy jako stały element uzbrojenia armii. Obecnie jest to najbardziej popularny typ maski przeciwgazowej na świecie. 5. Budowa typowej maski filtracyjnej. Składa się następujących elementów: Część twarzowa - zwykle wykonana z gumy lub silikonu, posiadająca otwory do patrzenia wykonane z przeźroczystego materiału, zawory wdechowy i wydechowy oraz gwint umożliwiający podłączenie odpowiedniego pochłaniacza. Nowoczesne

konstrukcje masek mają często podwójny zawór wydechowy, aby uniemożliwić zasysanie skażonego powietrza w momencie rozpoczynania wdechu oraz membranę umożliwiającą komunikację głosową (np.

2 konstrukcje masek mają często podwójny zawór wydechowy, aby uniemożliwić zasysanie skażonego powietrza w momencie rozpoczynania wdechu oraz membranę umożliwiającą komunikację głosową (np. maski wojskowe). Innym udogodnieniem są złącza umożliwiające spożywanie płynów, zwykle przy użyciu specjalnie przystosowanych manierek lub camelbaków. Torba przeznaczona do przechowywania i transportu maski oraz dodatkowego wyposażenia, np. stosowanych w zimie wkładek zabezpieczających przed szronem lub zestawu odkażającego. Pochłaniacz lub filtropochłaniacz - element mocowany na dole maski, wykonany z cienkiej blachy lub tworzywa sztucznego, uformowany w kształcie płaskiej lub podłużnej walcowatej puszki. Filtropochłaniacze najczęściej są zintegrowane z częścią twarzową maski, przykręca się je do gwintu lub mocuje za pomocą specjalnych zamocowań. Większe filtropochłaniacze, podczas użytkowania znajdujące się w torbie, przyłącza się do maski za pomocą giętkiej karbowanej rury. 6. Budowa typowej maski przeciwgazowej izolacyjnej z chemicznym źródłem tlenu. Składa się z następujących elementów: części twarzowej połączonej z karbowaną rurą łączącą. Część twarzowa maski tego rodzaju nie posiada żadnych zaworów. pochłaniacza regeneracyjnego, wypełnionego nadtlenkami sodu oraz potasu i zaopatrzonego w specjalne urządzenie inicjujące. worka oddechowego wykonanego z nieprzepuszczalnej, nagumowanej tkaniny, zaopatrzonego w zawór usuwający nadmiar tlenu. Worek w niektórych modelach masek ma kształt toroidalny i jest zakładany na szyję użytkownika. torby do przenoszenia maski i dodatkowego wyposażenia Działanie maski polega na tym, że w trakcie wydechu zużyte powietrze przechodzi przez pochłaniacz regeneracyjny, po czym gromadzi się w worku. Następnie, kiedy rozpoczyna się wdech powietrze wraca tą samą drogą do płuc użytkownika. Regeneracja zużytego powietrza wewnątrz pochłaniacza odbywa się według reakcji: 4NaO 2 + 2CO 2 2Na 2 CO 3 + 3O 2 4NaO 2 + 2H 2 O 4NaOH + 3O 2 Ponieważ reakcje są egzotermiczne, powietrze z pochłaniacza wychodzi podgrzane co wielu przypadkach jest niekorzystne. Pewnym mankamentem masek tego rodzaju jest to, że raz zainicjowany pochłaniacz musi zostać zużyty bez żadnych przerw w pracy i nie wolno go wykorzystywać powtórnie. Ze względu na fakt całkowitej izolacji od otoczenia maska może być używana nawet przy bardzo wysokich stężeniach szkodliwych substancji a także w warunkach braku tlenu w otaczającej atmosferze. Ponadto niektóre typy masek izolacyjnych przystosowane są do pracy pod wodą na głębokości do kilku metrów. 7. Przykładowe maski przeciwgazowe. Niemiecka maska przeciwgazowa z okresu II wojny światowej

Obecnie wycofywana na rzecz maski MP-5. Jest to polska kopia amerykańskiej maski M-17. Produkowana do lat 90.

3 Polska wojskowa maska przeciwgazowa typu MUA używana w latach 70/80 XX w. Maska przeciwgazowa MP-4 (potocznie nazywany "Buldog") - maska przeciwgazowa używana w Wojska Polskiego. Obecnie wycofywana na rzecz maski MP-5. Jest to polska kopia amerykańskiej maski M-17. Produkowana do lat 90. Maska chroni przed działaniem bojowych środków trujących, biologicznych oraz przed substancjami promieniotwórczymi. Natomiast nie zapewnia ona ochrony przed tlenkiem węgla i amoniakiem

Konstrukcja umożliwia także pobieranie płynów oraz prowadzenie rozmowy. Maska MP-6 Maska przeciwgazowa MP-6 Apollo polska wojskowa maska przeciwgazowa.

4 Maska przeciwgazowa MP-5 etatowa maska przeciwgazowa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Maska ta przeznaczona jest do ochrony dróg oddechowych użytkownika przed zawartymi w powietrzu środkami trującymi, pyłemradioaktywnym i aerozolami bakteryjnymi. Konstrukcja umożliwia także pobieranie płynów oraz prowadzenie rozmowy. Maska MP-6 Maska przeciwgazowa MP-6 Apollo polska wojskowa maska przeciwgazowa. Następca używanych do tej pory masek MP-5. Maska MP-6 (kryptonim Apollo) przeznaczona jest do ochrony układu oddechowego żołnierza przed bojowymi środkami trującymi, pyłem radioaktywnym i aerozolami bakteryjnymi. Ponadto konstrukcja maski umożliwia pobieranie płynu oraz prowadzenie rozmowy podczas jej noszenia.

5 Maska dla formacji OC MT-213/2 Maska przeciwgazowa SR-1 przeznaczona jest dla żołnierzy rannych w głowę. Kaptur ochronny (maska ucieczkowa).

Półmaska filtracyjna FS-21 FFPD2 D Zastosowanie: Średnio toksyczne cząstki stałe, pyły azbestu, miedzi, baru, tytanu, wanadu, chromu, manganu, pyły drewna twardego, pył

6 Półmaska filtracyjna FS-21 FFPD2 D Zastosowanie: Średnio toksyczne cząstki stałe, pyły azbestu, miedzi, baru, tytanu, wanadu, chromu, manganu, pyły drewna twardego, pył węglowy zawierający wolną krzemionkę powyżej 10%, przemysł górniczy, chemiczny, hutniczy (wersja z zaworem wydechowym), przy obróbce drewna twardego. Pojemnik ochronny dla niemowląt.

a) odzież etatowa L-1 bluza + spodnie + rękawice

C., straż pożarna); OP-1 ogólnowojskowy płaszcz

ochronne, nakrycia głowy, buty gumowe, rękawice,

7 8. Indywidualne środki ochrony skóry. Do indywidualnych środków ochrony skóry należą: a) odzież etatowa L-1 bluza + spodnie + rękawice trzypalcowe (dla zwiadowców); L-2 kombinezon (O.C., straż pożarna); OP-1 ogólnowojskowy płaszcz + pończochy (peleryna, płaszcz, kombinezon, półzestaw namiotowy). b) środki zastępcze: kombinezony, okulary ochronne, nakrycia głowy, buty gumowe, rękawice, peleryny przeciwdeszczowe. Odzież ochronna lekka L -1 i L -2 Ogólnowojskowy płaszcz ochronny OP -1

Filtracyjna Odzież Ochronna (FOO-1) - filtracyjny strój ochronny będący obecnie na wyposażeniu Wojska Polskiego. Zaprojektowany jako następca strojów OP-1 i L-2.

Przystosowana jest do użycia łącznie z maską przeciwgazową MP-5.

8 Filtracyjna Odzież Ochronna (FOO-1) - filtracyjny strój ochronny będący obecnie na wyposażeniu Wojska Polskiego. Zaprojektowany jako następca strojów OP-1 i L-2. FOO-1 przeznaczona jest do indywidualnej ochrony żołnierza przed skażeniami chemicznymi, biologicznymi i promieniotwórczymi, występującymi w postaci par, aerozoli i pyłów. Przystosowana jest do użycia łącznie z maską przeciwgazową MP-5. Strój podobnie jak nowoczesne stroje ochronne ma strukturę dwuwarstwową: warstwę wierzchnią stanowi tkanina mundurowa o wykończeniu wodoodpornym i oleofobowym, a warstwę wewnętrzną materiał filtrosorpcyjny. Rękawice i buty są wykonane z gumy butylowej. Stój przystosowany jest do noszenia zamiast munduru. FOO-1 wykonywany jest w sześciu rozmiarach, buty ochronne w trzech. W skład zestawu FOO-1 wchodzą: Ubranie filtracyjne (kurtka z kapturem i spodnie) Rękawice gumowe z bawełnianymi wkładkami ocieplającymi Buty ochronne Torba na buty i rękawice Zasobnik na strój Całkowita waga odzieży ochronnej wynosi średnio ok. 5,5 kg.

Podobne dokumenty

Indywidualne środki ochrony przed skażeniami

Indywidualne środki ochrony przed skażeniami Do ochrony przed skażeniami i zakażeniami służą indywidualne środki ochrony. Zabezpieczają one przed bojowymi środkami trującymi, biologicznymi, pyłem radioaktywnym