PIŁKA NOŻNA. Mikołaj Kortus Redaktor Naczelny PiłkarskaPrawda.pl

Transkrypt

1

2 PIŁKA NOŻNA Wreszcie to chyba najlepsze słowa, jakie można napisać na początek. Po wielu miesiącach przygotowań i przeciwnościach losu, nasz projekt powoli wchodzi na salony prasy elektronicznej. Pracę doświadczonych, ale i tych uczących się dziennikarzy będziecie mogli czytać co miesiąc. Piszemy o polskiej piłce, podkreślam, całej polskiej piłce. Czasem kontrowersyjnie, czasem mniej. Swoją uwagę poświęcamy nie tylko Ekstraklasie, ale również niższym ligom. Co więcej, zaglądając do najnowszego numeru Piłkarskiej Prawdy przeczytacie o poczynaniach w ligach płci pięknej. Teoretycznie na tym mój monolog mógłby się skończyć, a Ty, drogi czytelniku, przeszedłbyś do dalszej części naszego magazynu. Jednak tak łatwo Ci na to nie pozwolę. Nie teraz. Tworzymy go my, młodzi ludzie, którzy od najmłodszych lat fascynują się rodzimą ligą. Nie obchodzą nas wyniki Barcelony czy Realu. Tego tutaj nie znajdziecie. Dla nas liczy się Polska piłka w każdym wydaniu. Męskim i kobiecym. Ktoś powie: gadam bzdury. Ja odpowiem: wspieraj lokalny futbol. Miej lokalnych idoli. Polskich piłkarskich idoli. Jest ich wielu. My właśnie postaramy się przybliżyć ich sylwetki w co miesięcznym wydaniu. Połączyliśmy w jednolitą całość twórczość młodych, ale też tych - zaproszonych do współpracy - doświadczonych, sportowych dziennikarzy. To właśnie tutaj znajdziesz niesamowite historie ludzi związanych z Widzewem - Wielkim Widzewem - o których opowiada Marek Wawrzynowski. Również w tym miejscu co miesiąc będziesz delektował się szczegółowymi analizami taktycznego eksperta, Andrzeja Gołomyska z portalu taktycznie.net. Nie zabraknie nam słów dotyczących 1.ligi, która przecież dla wielu jest #stylemżycia. Wszystkiego nie zdradzę. Naszych współpracowników będziecie poznawać z biegiem czasu. Bo, co za dużo, to nie zdrowo. Kto, co lubi. Będzie ostro, będzie kontrowersyjnie. Jeśli sytuacja zacznie tego wymagać, złagodniejemy. Jednak nie zapominajcie, że to co piszemy, to po prostu Prawda, Piłkarska Prawda. Mamy pomysł na nasz miesięcznik i będziemy go skutecznie realizować. To wszystko z miłości do futbolu i naszych czytelników. Usiądźcie wygodnie w fotelach, zaparzcie sobie kawę lub herbatę, weźcie pod rękę smaczne przekąski i wejdźcie do świata naszej rodzimej piłki. Mikołaj Kortus Redaktor Naczelny PiłkarskaPrawda.pl Magazyn współtworzyli: Michał Jurek, Łukasz Mackiewicz, Dawid Brilowski, Darek Lipski, Marcin Maliczowski, Kacper Chwedoruk, Mikołaj Kortus, Sandra Kacperczyk, Wiktor Dziamski, Marek Wawrzynowski, Michał Rygiel, Andrzej Gomołysek, Piotr Przyborowski, Kuba Kaczmarek, Mateusz Świerkowski, Oskar Jasiński, Krystian Działowy, Przemek Augustyn Wydawca: PiłkarskaPrawda Redaktor naczelny: Mikołaj Kortus Zastępca: Michał Jurek, Marcin Maciejewski Kontakt: redakcja@pilkarskaprawda.pl Oprawa graficzna: Karol Dolata, Dawid Haczyk Kaźmierczak Prawa autorskie (zdjęcia na okładce): Adam Ciereszko Foto środek: Użyto zdjęć dostępnych w sieci Internet. Jeśli autor wykorzystanej fotografii nie zezwala na publikację - prosimy o kontakt mailowy. Wrzesień/ nr 1

3 Farbowane lisy W historii polskiej Ekstraklasy mieliśmy kilku zagranicznych farbowanych lisów. Emanuel Sarki, zawodnik Wisły Kraków, niedawno niemal wystąpił w reprezentacji Haiti, dla której gra inny gracz Białej Gwiazdy, Wilde Donald Guerrier. Nie byłoby w tym niemal nic ciekawego, gdyby nie fakt, że w 2003 roku wystąpił na Mistrzostwach Świata U-17 w barwach Nigerii, czyli swojej ojczyzny. To nie pierwszy taki przypadek w rodzimej lidze. Znany nam z występów w Jagiellonii, a obecnie piłkarz GKS-u Bełchatów, Alexis Norambuena to Chilijczyk, ale zdecydował się na grę dla reprezentacji Palestyny. Z kolei Boubacar Dialiba, kopiący w Cracovii, poprzez okrężną drogę zdołał zaliczyć minuty w młodzieżówce Bośni i Hercegowiny (!) i dorosłej drużynie Senegalu. Jak widać, nie tylko Polacy mają swoje farbowane lisy. Lech i Cracovia talizmanami dla siebie nawzajem Lech w tej rundzie był bardzo bliski pokonania Legii i to w Warszawie, ale ostatecznie zaledwie zremisował 2:2. Dzień później Cracovia odniosła jednak zwycięstwo w prestiżowych Derbach Krakowa. Nie jest to pierwsza tego typu sytuacja. Kiedy to w sezonie 09/10 Lech pokonał na wiosnę stołeczną ekipę, tyle że u siebie 1:0, z kolei Pasy swoim przyjaciołom pomogły, wygrywając w bardzo ważnym meczu z Wisłą również 1:0, ale na wyjeździe. Ta wygrana zespołu ze stadionu z Kałuży bardzo przyczyniła się do tego, że to Lech został mistrzem Polski, a antybohaterem tego spotkania był Mariusz Jop, który zaliczył w końcówce koszmarnego samobója. W tych niedawnych derbach i też w końcówce błąd na wagę zwycięstwa popełnił inny obrońca Białej Gwiazdy, Richárd Guzmics, po którego kiksie podopieczni Roberta Podolińskiego dostali rzut rożny, po którym strzelili zwycięskiego gola.

4 PIŁKA Piłka NOŻNA nożna Nożna Wehikuł czasu Cofnijmy się w czasie o ponad rok. Wtedy to właśnie, dokładnie 11 czerwca Franciszek Smuda po nieudanej przygodzie z kadrą Polski, a także po spuszczeniu do 3. Bundesligi SSV Jahn Regensburg powraca na stare śmieci. Podpisuje aż trzyletni kontrakt, co nie spotyka się z wielką aprobatą kibiców Wisły, ale na pewno jest na rękę właścicielowi klubu, Bogusławowi Cupiałowi. Nie miało to jednak wtedy większego znaczenia, ponieważ znajdująca się w głębokim kryzysie sportowym, a może przede wszystkim finansowym drużyna potrzebowała szkoleniowca który uporządkuje sytuację na boisku po tym jaki chaos zaprowadziła holenderska nawałnica pod postacią Stana Valckxa i Roberta Maaskanta. Czy ktoś wtedy spodziewał się, że po dwóch klęskach Smuda będzie w stanie tchnąć w tą drużynę nowego ducha? Śmiem twierdzić, że mimo przyjaźni łączącej obu panów sam Bogusław Cupiał nie był w stu procentach przekonany czy w końcu już nie pierwszej młodości- szkoleniowiec za trzecim, a zarazem zdecydowanie najtrudniejszym podoła wyzwaniu jakie zostało przed nim postawione. Franz zadeklarował że potrzebuje czterech okienek by postawić ten zespół na nogi. Już teraz, mimo porażki z Legią możemy stwierdzić, że mu się to udało. Nowy początek Najpierw jednak by chociaż trochę polepszyć sytuację finansową klubu musiał pozbyć się kilku graczy. Na odstrzał poszli m.in. podstarzały Sergei Pareiko, niewypał Kew Jaliens czy też totalny parodysta jakim niewątpliwie był Daniel Sikorski. Z zagranicznych wojaży powrócił za to Paweł Brożek, środek pola wzmocnił Ostoja Stjepanovic. To tylko niewielka część ruchów które poczynił klub, a które zdecydowanie zaczęły przypominać rewolucję. Kadra wyglądała bardzo biednie, mimo to już start rozgrywek pokazał, że Smuda nie zatracił swojego trenerskiego nosa w klubach. Już w piątej kolejce jego zawodnicy pokonali Lecha, pokazując, że nie będą chłopcami do bicia. Aż do 12 kolejki pozostali zresztą niepokonani. Co prawda tragiczna wiosna, spowodowana kontuzjami kluczowych graczy pokazała jak szczupłą kadrą dysponuje Wisła, jednak mimo to wszyscy w klubie byli zadowoleni z tego, że Biała Gwiazda do końca walczyła o udział w europejskich pucharach. Ponadto właśnie wiosną do klubu dołączył Semir Stilić. Bośniak po nieudanych wojażach zagranicznych(karpaty Lwów, Gaziatenpspor) postanowił powrócić pod skrzydła swojego ulubionego trenera, u którego rozbłysnął w barwach Lecha parę lat wcześniej. Jego powrót okazał się strzałem w dychę, nie dość że wychowanek FC Porto z miejsca wkomponował się w zespół, to Franz potrafił zaszczepić w nim swoją filozofię gry tj. angażowanie się każdego gracza drugiej linii w pomoc defensywie. Właśnie ta płynność w grze jakiej wymaga od swoich podopiecznych 66-letni trener charakteryzuje jego drużyny. Stilić stał się zawodnikiem bardziej odpowiedzialnym niż w Lechu, już nie człapie po boisku i nawet po stracie stara się walczyć o odzyskanie piłki. Do tego dochodzi oczywiście ten błysk który wyróżnia go na tle całej Ekstraklasy i sprawia, że jest w czołówce najlepszych jej graczy. Ci którzy regularnie śledzą naszą ukochaną ligę, a nawet ci którzy oglądają ją od czasu do czasu doskonale wiedzą o czym piszę. Co to będzie, co to będzie? Wszyscy wiedzieli na co stać takich graczy jak Dudka, Brożek czy też Stilić właśnie. Jednak nikt inny tylko Smuda tchnął w nich drugie życie, dał im szansę odbudowy.

5 Hucznie zapowiadane Derby Polski już za nami. Legia pokonała Wisłę aż 0:3, ale czy ten wynik tak naprawdę odzwierciedla rzeczywisty obraz tego pojedynku? Śmiem wątpić. Pierwsza bramka, która padła z wyraźnego spalonego mocno wpłynęła na dalszą część meczu, jednak uczciwie trzeba dodać, że Wisła nie miała dzisiaj najlepszego dnia. Spotkanie które miało być swego rodzaju papierkiem lakmusowym dla podopiecznych Franciszka Smudy rozczarowało i to pomimo trzech bramek, jednakże po części odpowiedziało nam w jakiej fazie tworzenia drużyny jest były selekcjoner reprezentacji Polski. Kolejny przypadek to zaciąg z Ruchu, a szczególnie Maciej Sadlok, który po latach kontuzji i jednym niepełnym, przeciętnym sezonie w Ruchu nagle wyrósł na czołowego lewego obrońcę ligi. Oczywiście, wielu zaapeluje o sceptycyzm w ocenianiu Smudy jako cudotwórcy który niczym za dotknięciem różdżki potrafi przywrócić piłkarzy do dawnej dyspozycji. Tutaj można przywołać przykład Arkadiusza Głowackiego, który jeszcze za kadencji Kulawika otwarcie mówił o tym, że zagra jeszcze jeden sezon i kończy karierę. Teraz jest podporą defensywy Białej Gwiazdy, nie kryje tego, że z przyjemnością przychodzi na treningi. O rozbracie z piłką na razie nie wspomina. Franciszek Smuda po raz kolejny stworzył ze swojego zespołu monolit, który po raz pierwszy od 2011 roku chociaż przez chwilę był liderem. Teraz, po dotkliwej porażce z Legią spadł na drugie miejsce, to fakt. Mimo to nikt nie rozpacza, bowiem w poprzednich spotkaniach Wisła pokazywała futbol jakiego od bardzo dawna nie widziano w jej wykonaniu. Również i w meczu ze stołeczną drużyną wszystko mogło się potoczyć ciut inaczej, gdyby nie błąd sędziego i uznana bramka którą strzelił Orlando Sa z dość dużego spalonego. Uważam jednak, że ta jedna porażka(pierwsza w tym sezonie) nie jest w stanie nagle zburzyć tego, co mozolnie od ponad roku stara się budować Smuda i miejsce w pierwszej trójce jest realnym celem do osiągnięcia. W Wiśle już bowiem nikt z przerażeniem nie pyta Co to będzie, co to będzie?. Teraz wychylając się w przyszłość usłyszeć można coraz to śmielsze głosy podśpiewujące Jeszcze będzie przepięknie. Krystian Działowy

6 PIŁKA NOŻNA Stefan Majewski po porażce młodzieżowej reprezentacji Polski z Grecją stwierdził, że młodzi piłkarze za szybko opuszczają ekstraklasę. Za granicą nie są w stanie przebić się do pierwszego składu, co wpływa na złą grę w kadrze. Taki stan rzeczy ma swoje przyczyny i z nimi należy się zmierzyć. Zwolennikami gry młodych w polskiej lidze są trenerzy, którzy twierdzą że powinni oni zbierać piłkarskie szlify w Polsce, a dopiero po 3-4 sezonach wyjechać za granicę. Jednak jak tu zdobywać to doświadczenie, kiedy szkoleniowcy zamiast stawiać na młodych Polaków wolą dać miejsce w składzie cudzoziemcom - o wątpliwych umiejętnościach. Często po prostu zwykły szrot. Popatrzmy na Gliwice. Tam Angel Perez Garcia woli postawić na 35-letniego Cifuentesa, niż dać szanse Polakowi, Szumskiemu. Sytuacja dla młodego zawodnika może budzić frustrację. Poniekąd ich decyzje o wyjeździe nie mogą dziwić. Gdzie tu logika. Przecież wyjedzie do takiej Bundesligi, sytuacja będzie analogiczna, jednak zarobi o wiele więcej. Teraz futbolem żądzą grube portfele. Mamy w Polsce kluby, które zrozumiały, że inwestowanie w młodzież to jedyna droga do sukcesu. Legia ma Żyrę, Bielika czy Kalinkowskiego. W Poznaniu z kolei bryluje Kownacki, Linetty i Kędziora, a do drużyny wchodzi Bednarek. Ci zawodnicy, jeśli regularnie będą otrzymywać swoje szanse, po rozegraniu jednego, dwóch sezonów będą, po pierwsze, o wiele lepszymi piłkarzami, a po drugie o wiele cenniejszymi niż na początku swojej kariery, co czyni sprzedaż bardziej opłacalną. Interes się kręci. Sami zainteresowani w takich sytuacjach wychodzą kontrastowo. Jednym uda się wyjechać w miarę młodego wieku - będąc gwiazdą ligi - i zawojować rozgrywki mocniejsze od rodzimych, drudzy w nich zginą. Przykład: Lewandowski w Bundeslidze, a Milik w Bundeslidze. Co prawda po przejściu tego drugiego do Holandii sytuacja nieco się zmienia, ale w Leverkusen czy Augsburgu nie było o nim za dużo słychać. Podsumowując, swoje zarobił, a doświadczenie z boisk zagranicznych przecież mu zostanie. Marcin Kamiński, który na początku swojej przygody z dorosłą piłką obwoływany był objawieniem, a przez dziennikarzy powoływany był do dorosłej reprezentacji, mimo propozycji z między innymi Palermo, pozostał na ten sezon w Poznaniu. Dotychczas zalicza zdecydowany regres formy i na razie nie wygląda na to, żeby jego gra uległa znacznej poprawie. Między innymi po jego błędach, czy fatalnym wykonaniu rzutu karnego w meczu z Ruchem, drużyna Lecha straciła początek sezonu. Jeśli dalej będzie utrzymywał ten poziom, podobonej propozycji do tej z Włoch już nie otrzyma. Podobieństwem obrońcy Lecha jest Michał Żyro. Nie tyle, co w jego poczynaniach na boisku, a w tym, że nie wyjechał i został w kraju. Po wejściu do drużyny szło mu kiepsko. Kibice Legii zaczęli go ostro wyśmiewać. Dopiero zmiana szkoleniowca w warszawskim klubie wyszła mu dobre. Henning Berg na początku swojej pracy dał szansę młodemu pomocnikowi, a ten jak nigdy nic - zaczął grać na wysokim. Niektórzy przecierali oczy, kiedy zobaczyli, co ten chłopak robił z piłką. Trener nie boi się stawiać młodzieżowego reprezentanta Polski, dał mu kredyt zaufania, który Żyro w pełni wykorzystuje. Dzięki temu, że szkoleniowiec nie bał się postawić na młodego - zyska każdy. Finansowo i piłkarsko. Już niedługo.

7 Obecnie zawodnik Legii, Arkadiusz Piech, to świetny i bardzo uniwersalny przykład polskiego piłkarza za granicą. Były napastnik Zagłębia Lubin swój szczyt formy osiągnął w Ruchu Chorzów, gdzie spędził okres od 15 lutego 2007 roku wyjechać do Dortmundu. W tamtejszej Borussii Kuba dostał szansę już na początku i wykorzystał ją genialnie - dając swojej drużynie bramkę. Z meczu na mecz było lepiej i dzięki temu zyskał poparcie kibiców. Co więcej, będą, bowiem w porównaniu do wielkich klubów i pieniędzy, które na nich tam czekają, Ekstraklasa nie jest jeszcze w stanie być dla nich atrakcyjna. Marcin Maliczowski 2010 roku do stycznia 2013 roku. Wówczas zimą zmienił klub i przeniósł się do Turcji - strzelając jedną bramkę w siedmiu meczach. Po tym czasie wrócił do kraju z podkulonym ogonem. Porównywalna sytuacja do przypadku z Milikiem, jednak na tyle inna, że zawodnik Ajaxu jest młodszy i do Polski nie wrócił. Kuba Błaszczykowski zagrał w Wiśle Kraków 51 spotkań by w w następnym sezonie gry został nominowany na miano najlepszego zawodnika BVB. Każdą pracę należy jakoś podsumować lub chociaż wyciągnąć finalne wnioski. Mogę powiedzieć, że w Polsce, jeśli chodzi o piłkarską młodzież to idzie ku lepszemu. Powoli kluby dają młodym odpowiednie możliwości. Nikogo nie może jednak dziwić fakt, że młodzi nadal wyjeżdżają i wyjeżdżać

8 Mistrz Polski sezonu 2013/14 przygodę z Ligą Mistrzów zaczął bardzo przeciętnie, czyli od remisu 1:1 na własnym boisku z półamatorską drużyną, St. Patrick s Athletic. Nie tyle wynik był kompromitujący, a styl w jakim został on wywalczony. Po meczu pisano o Legii bez stylu, zaangażowania i pomysłu. Podobnie było na inauguracje sezonu w Pomimo wygranego dwumeczu, aż 6:1, Legia nie awansowała do kolejnej, ostatniej fazy eliminacji do Ligi Mistrzów. Wszystko przez niedopatrzenie i nie znajomość regulaminu kierownictwa drużyny. Na boisko wszedł zawodnik nieuprawniony do gry, który powinien ten mecz przesiedzieć na ławce. Tym samym UEFA przyznała Ekstraklasie. Po raz kolejny mecz u siebie i znów marna gra, czego skutkiem była przegrana z beniaminkiem (nomen omen późniejszym czarnym koniem rozgrywek). Na szczęście rewanż należał już do Legii, która wygrała wysoko, bo 5:0 i do kolejnej rundy wszyscy już podchodzili z większym spokojem. Kiedy okazało się, że kolejnym rywalem ma być Celtic Glasgow (wielka firma z tradycjami i bogatą historią) niektórzy byli sceptycznie nastawieni, ale znalazło się równie dużo optymistów. Oczywiście każdy okazywał szacunek wobec rywala, jednak wiedzieliśmy o tym, że to nie ten sam Celtic, co kiedyś i jest szansa by go pokonać. To znalazło swoje potwierdzenie już w pierwszym meczu i Legia rozgromiła przeciwnika 4:1, choć powinna strzelić co najmniej 3 bramki więcej. Vrdoljakowi na pewno do dzisiaj śnią się przestrzelone karne, które mogły nam przecież przynieść awans, pomimo nałożonej kary przez UEFA. No właśnie walkower zespołowi z Glasgow i ostatecznie wynik dwumeczu brzmiał 4:4 i tym samym awans wywalczył Celtic. Do tej pory zastanawiam się, dlaczego trener Berg sięgnął akurat po tego zawodnika. Wynik był bezpieczny i nic złego już się stać nie mogło. Można było wprowadzić byle kogo, nawet

9 Miesiąc sierpień dla polskiego kibica był prawdziwym emocjonalnym rollercoasterem. Wysoka wygrana Legii z Celtikiem, aby potem w śmieszny sposób odpaść z walki o Ligę Mistrzów. Historyczny wyczyn Ruchu w europejskich pucharach przyćmiony kompromitacją Lecha Poznań z półamatorską drużyną. Równie ciekawie działo się w naszej rodzimej Ekstraklasie. Pora podsumować nasz piłkarski, polski miesiąc. się stać nie mogło. Można było wprowadzić byle kogo, nawet juniora, aby zdobył doświadczenie. Szczególnie jeśli sam nie był w pełni przekonany, co do słuszności tej decyzji Niestety było inaczej i pomimo wszystkich możliwych apelacji warszawska drużyna musiała zadowolić się walką o fazę grupową, ale Ligi Europejskiej. O nią walczyły jeszcze trzy polskie drużyny. Wicemistrz Polski 13/14 Lech Poznań, trzecia drużyna ligi Ruch Chorzów oraz zwycięzca Pucharu Polski Zawisza Bydgoszcz. Ten ostatni odpadł najwcześniej, natomiast Lech, który miał zapewnić fazę grupową przyćmiewał swoją okropną grą, rewelacyjny Ruch. Kolejorz nie był w stanie strzelić nawet jednej bramki półamatorskiej drużynie z Islandii i co gorsza odpadł z nią po porażce na własnym stadionie. Osobiście, po raz pierwszy od kiedy chodzę na mecze poznańskiej drużyny (czyli kilkunastu lat), widziałem aby ponad obecnych kibiców oklaskiwało przyjezdną drużynę po meczu. Kompromitacja, to zbyt słabe słowo aby opisać ten dwumecz. Był jedynie gwoździem do trumny dla Mariusza Rumaka, który po tygodniu pożegnał się z drużyną, choć wielu oczekiwało tego już po meczu. O dobre imię naszej polskiej ligi dbał Ruch Chorzów, który na początku eliminacji wyeliminował groźną FC Vaduz (3:2), a następnie równie ciężki Esbjerg fb (2:2), dzięki golom na wyjeździe. Już samo pojawienie się chorzowskiego zespołu w IV rundzie eliminacji sprawiło sporą niespodziankę, więc wylosowanie Metalista Charków zapowiadało jednostronny mecz. Na całe szczęście miło nas zaskoczono, ponieważ Ruch w niektórych momentach gry był nawet lepszy! Kiedy większość kibiców oglądało spotkanie Legii z Aktobe, Ruch grał najlepsze spotkanie w tym sezonie. Po bezbramkowym remisie w Gliwicach (niestety obiekt przy ul. Cichej nie został przez UEFA dopuszczony do rozgrywek) ekipa Jana Kociana leciała na otoczoną wojną Ukrainę z wielkimi nadziejami i po historyczny sukces. Niestety błąd w dogrywce kosztował ich odpadnięciem z Ligi Europy. Niepowtarzalna szansa - choć do nie dawna w przypadku Ruchu nie wielu by użyło tego słowa - przemknęła im koło nosa i to dosłownie. W jednej chwili stracono okazję na zarobienie ogromnych pieniędzy, zebrania doświadczenia i poczucia czym są tak naprawdę europejskie puchary. Mimo wszystko Ruch zagrał najlepsze eliminacje spośród wszystkich polskich drużyn i to z niego powinniśmy być naprawdę dumni. Niebiescy udowodnili, że nie liczy się budżet, czy klasa piłkarza, ale serce do walki i wspólne dążenie do celu. Tymczasem w Ekstraklasie Przede wszystkim zmiany, zmiany i jeszcze raz zmiany W Lechu Poznań - po wcześniej wspomnianej kompromitacji - wpierw na miejsce Mariusza Rumaka pojawił się mało znany Krzysztof Chrobak, który do tej pory pracował jedynie z zespołem młodzieżowym Kolejorza. Władze poznańskiego klubu uległy przed kibicami i zwolniły trenera nie mając jeszcze jego następcy. Ratowali sytuację zatrudniając trenera tymczasowego, który jedynie mógł pomóc pozbierać kilka punktów drużynie, nic więcej. Cała ta sytuacja wyglądała, jakbyśmy oglądali komedie Stanisława Bareji Ja rozumiem, że wam jest zimno, ale jak jest zima to musi być zimno!. Na szczęście Lech znalazł nowego trenera, a został nim Maciej Skorża. Czy to odpowiedni trener dla tego klubu? Na pewno ma ogromne doświadczenie z za granicy, jak również z czasów Legii Warszawa, którą wyprowadzał z fazy grupowej Ligi Europejskiej. Mam jednak nadzieję, że jego współpraca z włodarzami klubu nie skończy się konfliktem. Już na swojej pierwszej konferencji Skorża zapowiadał, że ławka rezerwowych musi się powiększyć, aby łatwo było zastąpić kontuzjowanego, czy zmęczonego zawodnika. Jak wiemy, z tym problemem Kolejorz zmaga się nie od dziś, a główną przyczyną jest brak pieniędzy. Pierwszym krokiem była sprzedaż Teodorczyka (z czego Maciej Skorża zadowolony nie był) i pozyskanie w ostatnich dniach okienka ferowego Zaura Sadajewa. Trener Skorża może być pewien, że kibice rozliczą go z każdego spotkania.

10 transferowego Zaura Sadajewa. Czy Skorża podoła wyzwaniu? Może być pewien, że kibice rozliczą go z każdego spotkania. Zmiany nastąpiły również w Wiśle Kraków. Burzliwa kadencja Jacka Bednarza nareszcie dobiegła końca i kibice wspólnie odetchnęli z ulgą, bo już od dawna domagali się zwolnienia prezesa swojego klubu. Klub zmaga się z problemami finansowymi, praktycznie stracił płynność finansową, a na dodatek kibice nie chcieli przychodzić na mecze (frekwencja spadła o 60%!). Cała sytuacja przez jaką Pan prezes stracił posadę jest świetnym scenariuszem do filmu komediowego. 25 lipca rada nadzorcza, wbrew stanowisku prezesa, wprowadziła do zarządu klubu Tadeusza Czerwińskiego. Jego zadaniem było prowadzenie negocjacji ze Stowarzyszeniem Kibiców Wisły Kraków i tym samym uratowanie posady Jacka Bednarza. Jednak całe te negocjacje skończyły się fiaskiem i podpisaniem się Czerwińskiego pod komunikatem, w którym były zamieszczone obraźliwe sformułowania pod adresem Bednarza. Na reakcję nie trzeba było długo czekać, bo ówczesny prezes natychmiast zwołał radę nadzorczą (której głównym zadaniem było odwołanie Czerwińskiego). Rada się zebrała, ale ostatecznie posadę stracił Jacek Bednarz. Całą tą sytuację można opisać, po raz kolejny, sławnym cytatem: Kto pod kim dołki kopie, ten sam w nie wpada. Patryk rozrabiaka Już od bardzo dawno nie słyszeliśmy żadnych skarg, ani wybryków z udziałem Patryka Małeckiego. Na swoim koncie ma już ich tyle, że mógłby spokojnie zacząć pisać autobiografio - poradnik, pt. Jak stać się boiskowym rozrabiakom. Jego lista jest praktycznie nieskończona, a wymienić można chociażby: obraźliwe słowa w stosunku do kibiców za gry w Wiśle Kraków - Chciałbym, żeby pikniki w ogóle nie przychodziły na stadion Wisły. Irytują mnie, bo jak wszystko jest dobrze, to klepią po plecach, a gdy tylko coś się nie uda - gwiżdżą. Nie pomagają nam, tylko przeszkadzają. Takich kibiców nie potrzebujemy.- za które klub ukarał go finansowo. Dyskryminujące słowa do Saidiego Ntibazonkizy, które brzmiały mniej więcej tak: Co, kur...? Spier..., czarnuchu jeb.... Trzeba przyznać, że język miał niewyparzony. Po derbach Krakowa nie wstydził się nawet zaatakować dziennikarza Gazety Wyborczej mówiąc: My sobie, k..., pogadamy! Zobaczysz, k..., na Wiśle! Chłopaki też są na ciebie wkurw...!. Cały Patryk Małecki Spokorniał to prawda, ale do dziś zdarzają mu się podobne incydenty. Ostatnio podpadł Pogoni Szczecin i to dwukrotnie.

11 Ostatnio podpadł Pogoni Szczecin i to dwukrotnie. Za pierwszym razem z powodu braku miejsca w pierwszym składzie, kiedy to Pogoń miała grać z Górnikiem Łęczna. Zawodnik odmówił wyjazdu na mecz i postanowił zagrać ale z rezerwami, tłumacząc: Wolę zagrać cały mecz w rezerwach, aby odbudować formę, niż siedzieć na ławce w Łęcznej. Natomiast czego dotyczyła druga sytuacja? Chyba nikogo nie zaskoczę, bo takie sytuacje z udziałem Patryka są na porządku dziennym. Były piłkarz Wisły Kraków w wulgarnych słowach dał upust swoim emocjom po zmianie w 62. minucie. Krzyczał i kopał niczemu winną ławkę rezerwowych, aż nawet siedzący na niej Edi Andradina wyraźnie się przestraszył. W Krakowie za takie zachowania już dawno straciłby pracę, jednak Dariusz Wdowczyk to spokojna osoba i choć przyznaje, że tolerować takiego zachowania nie będzie, to daje mu szansę mówiąc: Wiemy, że jest to chłopak impulsywny. Musi sobie z tym jednak radzić. Nikt nie chce go tu skrzywdzić, a pomóc. Na pewno ma nasze wsparcie. No cóż Patryk Małecki już po prostu taki jest. główną winowajczyni wykluczenia klubu z Ligi Mistrzów. W latach odpowiadał za sprawy organizacyjne w reprezentacji Polski; w trakcie Euro 2012 pełnił funkcję dyrektora technicznego kadry prowadzonej przez Franciszka Smudę. Kuba Kaczmarek Pozostałe informacje w pigułce: Mariusz Rumak pomimo ogólnokrajowej kompromitacji szybko znalazł sobie klub. Mowa o Zawiszy Bydgoszcz, która sezon zaczęła od bilansu Zadaniem Rumaka jest wyciągnięcie drużyny z piłkarskiego dołka. Jednak, czy skandowany w Poznaniu Na Rumaku lepszej klasy trener, jest w stanie dokonać cudu? Rekordowi piłkarze Ruchu. Najpierw Łukasz Surma stał się rekordzistą ligi polskiej pod kątem rozegranych meczów na najwyższym szczeblu rozgrywkowym (452), a później Marcin Malinowski rozegrał swój 200. mecz w barwach Niebieskich. Nowy kierownik w Legii Warszawa! Konrad Paśniewski zastąpił Martę Ostrowską, która została uznana za

12 PIŁKA Piłka NOŻNA nożna Nożna Marek WAWRZYNOWSKI: Wszystko miało być załatwione po cichu. Dziennikarze nagle stracili władzę w piórach, a w Łodzi wierzono, że moc sprawcza prezesa Ludwika Sobolewskiego jest tak wielka, że może on zmienić bieg wydarzeń. Uwierzył również Stanisław Burzyński i to był błąd. Mój cykl, jako autor książki o Wielkim Widzewie, rozpoczynam od dramatycznej historii tego znakomitego bramkarza łódzkiego klubu. Ale też musimy pamiętać, że cała ta historia była konsekwencją jego wyboru, stylu życia. Dziś to postać w sumie nieco zapomniana, ale w latach 70. Była to postać niemalże wybitna. Niemalże, bo jednak w kadrze narodowej nie miał wielkich szans. Miejsce było zarezerwowane dla Jana Tomaszewskiego. O tym drugim mówiono, że w lidze był co najwyżej dobry, ale w kadrze już fantastyczny. Burzyński był fantastyczny w lidze, ale nie był w stanie przebić się wyżej. Jego kariera skończyła się kilkaset metrów za skrzyżowaniem ulic Rzgowskiej i Kosynierów Gdyńskich. Rozpędzony Fiat 125P uderzył w przechodzącego niedozwolonym miejscu (członkowie rodziny uważają, że było inaczej) Ignacego Olczyka. 85-latek zdążył, według świadków, wycedzić jedynie: Nie wiem co się stało, mam prąd w nogach. I to były jego ostatnie słowa. Może nawet Burzyński zdołałby się z tego wybronić, gdyby był trzeźwy. W końcu oświetlenie nawaliło, a Olczyk, jak twierdził sprawca i jego pasażer (Piotr Gajda, drugi bramkarz), przechodził na skróty, kilkadziesiąt metrów za pasami. Dziś na temat tej historii powstało sporo teorii. Wieloletni przyjaciel Burzyńskiego i jego trener z drużyny juniorów, Roman Rogocz, powiedział mi, że w samochodzie były trzy osoby, a ten trzeci był kryty przez sprawców. Tego jednak nigdy nie dowiedziono. Pewnymi sprawami gazetom nie wolno było się zajmować, dlatego o procesie można było wyczytać tylko w Polityce i magazynie Prawo i Życie. Co wszyscy, którzy pisali o piłce regularnie, teraz zostali ubezwłasnowolnieni. No cóż, nie można obrażać się na rzeczywistość. Burzyński z Gajdą próbowali zbiec z miejsca wypadku (gdy rozmawiałem z Gajdą wił się: ale co ja mogłem zrobić, byłem jedynie pasażerem, nic nie zrobiłem ) ale dogonił ich taksówkarz i spisał numery rejestracyjne. Potem kierowca i pasażer się oddalili. Prosto do domu Zibiego. Dlaczego? Tomek Zimoch, który zresztą był na procesie Burzyńskiego, mówił, że po prostu Boniek mieszkał najbliżej. No nie wiem. Jednak nie ma przypadku w tym, że zawsze gdy coś się działo był tam Zibi. I to w kluczowej roli. Tego wieczora, a było po 18, to właśnie on wyciągnął z barku butelkę koniaku i polał sprawcy. Można tylko domyślać się w jakim celu, przecież to jedna z najbardziej standardowych sztuczek pijanych sprawców wypadków. I zawsze ta sama formułka. Na zdenerwowanie. W każdym razie zakład medycyny sądowej był bezlitosny. Burzyński miał dwa badania. Za pierwszym razem stwierdzono 0,95 promila, za drugim 0,77. Być może procesu udałoby się uniknąć, gdyby nie postawa Widzewa. Nawet z PZPN dzwoniono do Sobolewskiego i sugerowano, by Burzyński nie grał do czasu wyjaśnienia sprawy. Ale w Łodzi nikt się tym nie przejął, bo przecież prezes wszystko załatwi a trzeba pamiętać, że Sobolewski to nie był jakiś tam prezes. To był facet, który chwytał już w garść polską piłkę. Oczywiście nie był to jeszcze jego najlepszy czas, bo ten przyszedł z największymi sukcesami Widzewa, ale już wtedy powołanie się na nazwisko Sobolewski otwierało wiele drzwi. Ale jego pukania do tych z napisem biuro prokuratora generalnego nikt nie usłyszał. Gdyby Burzyński nie zagrał zaraz po wypadku, można było to wszystko wyciszyć, ale to obnoszenie się z wszechmocą rozwścieczyło rodzinę Olczyka. Jego córka, Kazimiera Najberg odrzuciła propozycje gruba koperta za dyskrecję, napisała list do wspomnianego prokuratora, a ten postawił twardo na swoim. Burzyński poszedł do więzienia, a zastąpił go Józef Młynarczyk, wkrótce najlepszy bramkarz w Polsce, a są tacy (jak np. Tadeusz Świątek) którzy twierdzą, że w tym czasie nawet na świecie.

13 (jak np. Tadeusz Świątek) którzy twierdzą, że w tym czasie nawet na świecie. Burzyński był skończony. Jacek Machciński, ówczesny trener Widzewa, opowiadał mi, że bramkarz chwilę przed wypadkiem, pożyczył od niego sporą sumę. Miał kupić meble i oddać po pierwszej wypłacie za grę w Anglii. Ale jak już wiemy do Anglii nie pojechał. Jego znajomi przekonują, że chodziło o Ipswich Town i tak napisałem w książce, choć padały jeszcze inne kandydatury jak Everton (ówczesny menedżer zaprzeczył) czy Derby. Gra w Ipswich Bobby ego Robsona, to byłoby coś niezwykłego. Zamiast tego musiał zadowolić się treningami w Odrze Opole (miał żal, że wymieniono go na Młynarczyka, ale cóż, znowu rzeczywistość), ale tylko popołudniami, bo w godzinach poranych i w nocy przebywał w zakładzie zamkniętym w Choruli. Wyszedł po wprowadzeniu stanu wojennego. Jego znajomi sugerują, że był to czas, gdy zwalniano sprawców wypadków i lżejszych przestępstw, żeby zasiedlić więzienia nowymi lokatorami, tzw. politycznymi. Burzyński grał jeszcze na wybrzeżu, w Bałtyku, Arce i MOSIRze Gdańsk. Jako człowiek powoli stawał się wrakiem. Ale bardziej pod względem psychicznym. Fizycznie trzymał się nieźle, choć dość mocno nadużywał alkoholu. Zdążyłem spotkać się ze świętej pamięci Andrzejem Czyżniewskim, który był przyjacielem Burzyńskiego. Czyżyk jako że sam miał kilka prób samobójczych powiedział mi, że Stasiu nie mógł przeboleć tego transferu o Ipswich. Nie mógł pogodzić się ze straconą szansą. Mógł być kimś, a został pracownikiem w warsztacie. Nie wytrzymał psychicznie i 5 października 1991 roku wyskoczył z okna swojego mieszkania mieszczącego się na 9 piętrze wieżowca na Chyloni w Gdyni. Tak naprawdę sprawa Burzyńskiego odsłania jednak spory problem polskiej piłki czy sportu w ogóle. Zobaczcie na byłych piłkarzy, kto tak naprawdę dorobił się pieniędzy? Może Boniek. Pozostali sobie radzą, lepiej albo gorzej. Oczywiście nie liczę ludzi pokroju Ryszarda Sobiesiaka, tacy zawsze wyjdą na swoje. Zatrudnienie w sporcie znalazło być może kilka procent zawodników, a co z resztą? Przy pracy nad książką o Widzewie spotykałem czasem ludzi, którzy mogli umówić się tylko rano, bo potem szli na drugą zmianę. Albo tylko w piątek, bo od poniedziałku do czwartku zawsze są w trasie. Nic w tym złego, żyją i pracują normalnie. Piękne beztroskie czasy się skończyły. Hubet Kostka powiedział, że za komuny piłkarze zarabiali zbyt dużo by żyć normalnie i jednocześnie zbyt mało, by zaoszczędzić. Po zakończeniu kariery zostaje nawyk wydawania sporych pieniędzy, ale źródełko wysycha w bardzo szybkim tempie. I to samo w sumie jest dziś, tyle że pieniądze, które zarabiają zawodnicy są większe, podobnie jak możliwości rozwijania prywatnego interesu. Kto ma mądrą żonę, ten sobie poradzi, kto źle wybrał, no cóż W każdym razie nie zmieniono jednego jak nie było, tak nie ma żadnych zabezpieczeń dla zawodników. Jakiś czas temu rozmawiałem z naszym hokeistą w NHL, Wojtkiem Wolskim, który mówił, że podpi-

14 PIŁKA NOŻNA w NHL, Wojtkiem Wolskim, który mówił, że podpisując kontrakt został wręcz zmuszony do zatrudnienia doradcy, który inwestuje zarobione przez niego pieniądze. To było 10 procent dochodów. Doradca kupował duże mieszkania, przerabiał je na luksusowe apartamenty i wynajmował. Dzięki temu po iluś tam latach kariery zawodnik będzie miał stałe źródło dochodu. Oczywiście nigdy nie ma gwarancji, że wszystkiego nie przepuści. Przecież bankructwa zawodników NFL to niemal epidemia, ale cóż, dorosłych dzieci nie można upilnować.

15 Andrzej GOMOŁYSEK:...czyli co dla kadry znaczy dobry defensywny pomocnik Cena jaką w mediach za wizytę u Eugena Polanskiego zapłacił Adam Nawałka była wysoka, zaś sama misja z góry wydawała się skazana na niepowodzenie. Co więc skłoniło szkoleniowca reprezentacji do tak ryzykownego posunięcia? Czy zawodnik Hoffenheimu jest dla kadry na tyle niezbędny, aby dla niego ryzykować powagą swojego stanowiska? W poszukiwaniu odpowiedzi na to pytanie cofnijmy się kilka lat wstecz. Jerzy Engel, poszukując swojej optymalnej jedenastki również długo poruszał się po omacku. I jemu zdarzyło się przepraszać ze strzelającym w Bundeslidze gola za golem Andrzejem Juskowiakiem. Te eliminacje są pamiętane przede wszystkim jako popis Emmanuela Olisadebe, który znalazł się wśród najlepszych strzelców rozgrywek w skali całej Europy. Miały one jednak i innego, nieco bardziej cichego bohatera. Radosław Kałużny jest pamiętany przede wszystkim za swoje gole, zdobywane z Białorusią i Ukrainą w eliminacjach, ewentualnie za przegrywane pojedynki główkowe z niższymi o naście centymetrów graczami z Korei. Tymczasem w ustawieniu 4-4-2, które preferował Engel, wspólnie z Piotrem Świerczewski umiejętnie ryglowali środek pola. Kałużny był przy tym również całkiem kreatywnym zawodnikiem, który szybko potrafił przenieść się do ataku, co przy braku klasycznego ofensywnego pomocnika i płasko grającej dwójce w ataku, miało kluczowe znaczenie. Zawsze jednak w sytuacjach, kiedy zespół się bronił, formowane było płaskie 4-4-2, skutecznie zabezpieczające środek pola. Poza kompromitującym spotkaniem z Armenią, Polacy bronili się stosunkowo dobrze, zwłaszcza w końcowej fazie rozgrywek.

16 PIŁKA NOŻNA Engela zastąpił Zbigniew Boniek, który do sprawy podszedł nieco bardziej pragmatycznie. W kluczowym dla jego kariery selekcjonera spotkaniu z Łotwą postawił na duet Lewandowski Kukiełka. Obaj byli kompetentni w zakresie rozprowadzania krótkich piłek do blisko ustawionych zawodników, nie popisywali się natomiast sprawnym rozgrywaniem akcji. W efekcie ilość szans stworzonych przez Polaków była na tyle niewielka, że ich za wysokie ustawienie przy bramce Laizansa i zostawienie mu miejsca wystarczyło, aby nasza drużyna przegrała 0-1 i nie wyszła z grupy eliminacyjnej. U Janasa nastąpiła zmiana nastawienie. Zamiast dwóch pomocników do wszystkiego ( a jak ktoś jest do wszystkiego, to jest do niczego ), wprowadzono dość wyraźną specjalizację. Ofensywnym i głównym kreatorem gry został Szymkowiak, podczas gdy bliżej obrońców operował zawodnik, który do dziś definiuje w kadrze pozycję defensywnego pomocnika Radosław Sobolewski. Ustawienie zmieniło się na diamentowe 4-4-2, z szeroko grającymi skrzydłowymi, a Polacy dzięki stabilnej grze w defensywie i spontanicznemu, acz skutecznemu atakowi, zdołali awansować na niemiecki Mundial.

17 Klęska koncepcji (i selekcji Janasa) sprowadziła do Polski Leo Beenhakkera. Za jego czasów świadomość taktyczna kadry osiągnęła apogeum, zaś operujący między liniami Sobolewski osiągnął szczyt formy. Przy stosowanym przez Holendra pomocnik Wisły mógł przesuwać się w strefę bezpośredniego zagrożenia, gdzie podwajał krycie, dzięki czemu często odbierał piłkę. Umiejętność czytania gry pozwalała mu przy tym na notowanie dużej ilości przechwytów. Dzięki tym czynnikom, Polacy w bardzo dobrym stylu wyszli z trudnej grupy eliminacyjnej. Działo się to 5 lat temu. Na dobrą sprawę był to ostatni duży sukces kadry. Zbiegło się to z zakończeniem kariery reprezentacyjnej przez Sobolewskiego. Wraz z odejściem tego zawodnika w kadrze powstała dziura, której nie udawało się zapełnić w żaden możliwy sposób. Zarzucono , używając tego ustawienia już tylko sytuacyjnie i przechodząc docelowo na W roli defensywnego pomocnika używano głównie Mariusza Lewandowskiego, który nieco dojrzał do tej roli grą w Szachtarze i Sewastopolu na pozycji obrońcy. O tym, że przez ostatnie lata jawił się on jako jedyny zawodnik mogący równać się w roli zabezpieczającego partnerów defensywnego pomocnika było awaryjne powo- Lewandowski miał jedną podstawową zaletę. W ostatnich miesiącach swojej gry na Ukrainie był bardzo skuteczny pod kątem odbiorów i przechwytów. Zwłaszcza na tle reszty zawodników w swoich ostatnich spotkaniach w kadrze nie zawiódł. Nie dziwi więc, że nie mając innego wyjścia w starciach z silnymi rywalami, Nawałka szukał wsparcia dla linii pomocy. Na ten moment sytuacja w pomocy zaczyna przypominać tę z czasów Bońka. W pomocy znajdują się zawodnicy, którzy są w stanie w pewnym zakresie odebrać piłkę, w pewnym zakresie rozprowadzić akcję. Nie ma natomiast zawodnika specjalisty, który służyłby zabezpieczeniem dla bardziej ryzykownych akcji w ofensywie, dobrze czytał grę i radził sobie w odbiorach. Naturalnym jest, że Nawałka zwrócił się do zawodnika, który jest w ścisłej czołówce pożądanych na tej pozycji statystyk w Bundeslidze. W całych Niemczech nie ma ten moment zawodnika, który częściej odbierałby piłkę, a i przechwytujących ją znajdzie się niewiele. Polanski jest ważnym ogniwem Hoffenheimu, który w tym sezonie mierzy w lidze naszych zachodnich sąsiadów w miejsce premiowane startem w pucharach. Zawodnikiem, który dla zespołu, który niespecjalnie dobrze jest w stanie utrzymywać się przy piłce, mógłby zapewnić nieco więcej spokoju w tyłach i w najmniej skutecznym wypadku, opóźniać chociaż akcje rywala. W skrócie, kimś na kogo musimy czekać od czasów ostatnich sukcesów i Sobolewskiego. I jeszcze przez jakiś czas będziemy musieli poczekać.

18 PIŁKA Piłka NOŻNA nożna Nożna Od kiedy Barcelona zaczęła regularnie wygrywać swoje spotkania (i to nierzadko w stosunku 4:0, 5:0), wielu ludzi z podnieceniem w głosie informowało: to jest to! jakby chcieli stwierdzić nie będzie już lepszej taktyki w tej dyscyplinie. Ta jest idealna. Owszem, oglądając lekkość, z jaką piłkarze Blaugrany pokonywali kolejnych rywali i sięgali po kolejne trofea, można było odnieść wrażenie, że niemożliwym jest walczyć jak równy z równym przeciw temu klubowi. A przecież sukcesy w tym czasie święciła również reprezentacja Hiszpanii, która w zasadzie była przełożeniem katalońskiej szkoły na poziom międzynarodowy. Najpiękniejszym komplementem dla stylu gry klubu z Katalonii, były powtarzające się teksty o śmierci tiki-taki niemalże po każdej porażce tego klubu. A więc teksty pojawiające się bardzo rzadko. Im dłużej jesteś przy piłce, tym mniej czasu ma rywal na strzelenie gola w tym prostym stwierdzeniu wielu ludzi znalazło coś dla siebie. Czasami można odnieść wrażenie, że znalazło o wiele więcej, niż ów stwierdzenie jest warte. Posłużmy się przykładem. W naszej Ekstraklasie grać jak Barcelona próbowała Cracovia. I nie ma w tym stwierdzeniu żadnej przesady. Podopieczni Wojciecha Stawowego starali się wykonywać podobne schematy, dobrze znane z gry katalońskiego klubu. Czy to powrót defensywnego pomocnika do linii obrony. Czy szerokie rozstawienie w fazie ataku dwóch stoperów. Czy wysokie i bardzo szerokie ustawienie bocznych obrońców. Wreszcie utrzymywanie się przy piłce i wymiana sporej liczby podań. W tym elemencie gry Pasy osiągnęły wynik 59,81% czasu przy piłce i przebiły nawet mistrza kraju, Legię Warszawa! I tutaj pojawił się ogromny problem. Zanim jednak o nim, zaznaczmy, że podobna strategia o mało nie zakończyła się spadkiem tego zespołu. Cracovia pod batutą Stawowego przegrała aż 17 meczów (na 37 spotkań) i znalazła się o zaledwie 3 punkty nad strefą spadkową. Konsekwencją słabych wyników było pożegnanie się ze szkoleniowcem. Na czym polegał największy błąd w tej sytuacji? I dlaczego posiadanie piłki nie przełożyło się na lepsze wyniki? Wszystkiemu winna była decyzja szkoleniowca, by przenieść bardzo trudną taktykę na polski grunt, mając najwyżej dwóch piłkarzy gotowych spełnić jego oczekiwania (Dawid Nowak, Saidi Ntibazonkiza). Inna sprawa, że nie można było opierać sukcesów na wspomnianej dwójce, gdyż są to zawodnicy podatni na urazy. Piłkarze Cracovii nie byli w stanie skutecznie realizować założeń taktycznych i wyglądali częściej jak owieczki we mgle. Zadania najzwyczajniej w świecie ich przerosły, a najbardziej brakowało im w tym wypadku umiejętności czysto technicznych. W pamięci utkwił mi zwłaszcza przegrany 1:5 mecz z Piastem Gliwice, kiedy zawodnicy Pasów kilkanaście (bodajże 15) razy tracili piłkę na własnej połowie w przeciągu 20 minut! Chyba nie muszę dodawać, że to piłkarski kryminał? Często podopieczni Stawowego notowali również straty w środkowej strefie boiska były to zazwyczaj straty na kontry. Aby się o tym przekonać, wystarczy obejrzeć skrót z tego spotkania (link poniżej). W nim zawarta jest kwintesencja tego, jak tragicznie wyglądała Cracovia, próbująca imitować styl dobrze znany z hiszpańskich boisk. I dlaczego gra na posiadanie piłki nie mogła mieć w tym wypadku żadnego pozytywnego wpływu na jej wyniki. Co równie istotne średnia 59% w posiadaniu piłki nijak ma się do ok. 70% wykręcanych przez Barcelonę czy teraz Bayern prowadzony przez Pepa Guardiolę. Różnica w tych wynikach to także efekt o wiele słabszych umiejętności technicznych, przekładający się na zdecydowanie większą ilość strat. Oczywiście, można powiedzieć, że przypadki Barcelony czy Cracovii to skrajności. Warto więc zadać sobie pytanie, na ile posiadanie piłki w istocie ma wpływ na wynik? Na ile bycie przy piłce (samo w sobie) jest w stanie zapewnić większe prawdopodobieństwo zdobycia punktów? Do tego celu przeanalizowałem dwa ostatnie sezony w czterech czołowych ligach Europy (angiel-

19 Coraz częściej spotykam się ze stwierdzeniem, że kluczem do sukcesu w piłce nożnej jest posiadanie piłki. Era Barcelony miała przynieść nam zwycięstwo piękna, maestrii nad ociężałym i brzydkim futbolem. Przyniosła jednak również spore grono wyznawców ślepo zapatrzonych w jeden punkt posiadanie piłki. Widać to w zasadzie na całym świecie. Nie ma kraju, w którym jakiś klub nie wzorowałby się na Barcelonie w tym aspekcie Do tego celu przeanalizowałem dwa ostatnie sezony w czterech czołowych ligach Europy (angielska, hiszpańska, włoska i niemiecka). Analizie poddałem wyłącznie mecze z udziałem czołowych sześciu drużyn każdej z lig (tylko mecze bezpośrednie między tymi drużynami). Wszystko po to, by jak najmniejszy wpływ na wynik miały różnice między zespołami. Przykładowo gdyby wziąć pod uwagę spotkania pokroju Gibraltar Polska, obraz byłby zakłamany, gdyż częstsze posiadanie piłki przez zespół zwycięski wynikało bardziej z ogromnej różnicy w umiejętnościach, aniżeli obranej strategii. Siłą rzeczy drużyna wyraźnie lepsza będzie częściej przy piłce i najczęściej konkretne spotkanie wygra. Wynika to z braku jakichkolwiek argumentów rywala, by dłużej utrzymać się przy futbolówce. Jak i z braku jakichkolwiek argumentów, by przez 90 minut skutecznie odpierać ataki rywala. W przypadku Barcelony czy Bayernu wszystko idzie w parze a więc wyraźna przewaga nad rywalami w kwestii szeroko pojętego przygotowania do sezonu z nałożoną taktyką, mającą stłamsić przeciwnika. Mi natomiast zależało na tym, aby przeanalizować mecze zespołów, które osiągały zbliżone wyniki w konkretnych sezonach by zminimalizować różnice w umiejętnościach, a uwypuklić samo posiadanie piłki.

20 PIŁKA NOŻNA Wnioski: Drużyny częściej utrzymujące się przy piłce oddają więcej strzałów W istocie. Częstsze operowanie piłką i bycie pod grą sprawia, że drużyna siłą rzeczy wykonuje statystycznie więcej ataków na bramkę rywali. Przekłada się to przede wszystkim na liczbę oddawanych strzałów. I to dość wyraźnie. W analizowanych meczach zespoły częściej posiadające piłkę oddawały średnio o 4 strzały więcej, niż drużyny skupione na defensywie, tudzież czające się na kontry (15 do 11). Ilość strzałów NIE przekłada się wyraźnie na ich jakość I tutaj pierwszy argument, świadczący o tym, że posiadanie piłki wcale nie ma tak wielkiego wpływu na wynik. Jeżeli bowiem weźmiemy pod uwagę strzały celne, to przewaga na korzyść zespołów utrzymujących się częściej przy futbolówce topnieje do średnio jednego strzału na mecz (5,2 do 4,2). Ta różnica jednak całkowicie zanika w momencie, gdy przejdziemy do strzelonych goli. W tej statystyce proporcje wynoszą 1,31 do 1,26 na korzyść drużyn nie skupiających się na posiadaniu piłki! Drużyny częściej utrzymujące się przy piłce zdobywają mniej punktów(!) Wiem, bardzo ciężko w to uwierzyć, zwłaszcza w erze Barcelony i reprezentacji Hiszpanii. Drużyny częściej broniące dostępu do swojej bramki i czyhające na kontry osiągnęły wyśrodkowany wynik 1,55 pkt (przy 1,22 pkt opozycji!). Mało tego, zespoły będące rzadziej przy piłce wygrywały w 45% analizowanych spotkań. W przypadku drużyn utrzymujących się częściej przy futbolówce ten bilans wynosi 31%. Nie ma jednak czemu się dziwić. Kiedy grają ze sobą drużyny o porównywalnych umiejętnościach, samo posiadanie piłki nie znaczy nic. O wyniku decydują w tym momencie nawet nie tylko detale, co jak najmniejsza ilość popełnionych błędów w grze defensywnej. Na wyrównanym (również wysokim) poziomie ta umiejętność jest kluczem do zgarnięcia kompletu punktów. Czy aby jednak posiadanie piłki nie jest również umiejętną grą w defensywie? W takim razie skąd te różnice przemknęło mi przez myśl. Odpowiedź w zasadzie jest prosta aby osiągnąć wyraźną skuteczność za pomocą utrzymywania się przy piłce, należałoby mieć ją w posiadaniu co najmniej przez 65% czasu gry Zaznaczmy od razu, że i tutaj są oczywiście wyjątki. Niemniej, przy posiadaniu piłki co najmniej przez 65% czasu tak Barcelona, jak i Bayern osiągały średnią 2,55 pkt! Czemu zatem nie przekłada się to na spotkania z rywalami o porównywalnych umiejętnościach? Bardzo ciężko bowiem osiągnąć podobną średnią procentową w posiadaniu piłki w meczach drużyn o wyrównanym potencjale. Po przeanalizowaniu trzech sezonów w Lidze Mistrzów, w których Barcelona i Bayern miały najlepszy bilans posiadania piłki (09/10, 10/11, 13/14), obu drużynom udało się osiągnąć co najmniej 70% czasu przy piłce w zaledwie 1/3 analizowanych meczów. Kolejna 1/3 to osiągnięcie ledwie granicy minimalnej (więc najczęściej 65-68%). Pamiętajmy jednocześnie, że część z tych meczów, to spotkania przeciw zespołom Jose Mourinho, który świadomie oddaje pole rywalowi i wcale nie wychodzi na tym źle (to jeden z wyjątków). Ponadto w 37,5% przypadków obu drużynom nie udało się osiągnąć granicy 65%. A przecież mówimy o zespołach przygotowanych perfekcyjnie do gry o posiadanie piłki! Także, nie dość, że przewaga w posiadaniu piłki przy meczu dwóch zespołów o podobnym potencjale nie przekłada się wybitnie na zdobycze punktowe, to w dodatku klubom w tych spotkaniach bardzo ciężko osiągnąć próg 65%, który statystycznie wyraźnie podwyższa szanse na wygranie meczu. To również jeden z powodów, dla których Cracovia nie była w stanie poradzić sobie z rywalami w Ekstraklasie. Wyrównany poziom ligi (oraz fakt, że Pasy nie dysponowały wcale kadrą na czołówkę ligową) nie pozwolił im przebić się nawet przez średnią 60%, a więc samym posiadaniem piłki nie zwiększyli wcale szans na zdobycze punktowe. W dodatku przy słabej kadrze, niezdolnej do realizacji założeń taktycznych, otrzymujemy tak mizerny wynik podopiecznych Stawowego. Oskar Jasiński

21 Co się stało, że zagrał Pan tak mało w I Lidze (obecnie Ekstraklasie)? Umiejętności czy kontuzje? - No to fakt. Niestety zagrałem w niej bardzo mało, ale udało mi się zagrać w innych, ważnych spotkaniach. Zagrałem w finale Pucharu Polski, pucharach europejskich. Uważam, że nie było to spowodowane ani brakiem umiejętności, ani kontuzjami. Największym wydarzeniem w pańskiej karierze piłkarskiej był mecz przeciwko Atletico Madryt w Pucharze UEFA czy może coś innego? - Nie był to najważniejszy mecz w mojej karierze. Najważniejsze było spotkanie w finale Pucharu Polski i Superpucharze. Oba te mecze wygraliśmy. Jako piłkarz nie zaszedł Pan daleko. To przede wszystkim dlatego dość wcześnie zakończył Pan karierę. - Uważam, że zagrałem tyle ile mogłem. Trafiłem do naprawdę dobrego klubu, Amiki Wronki. Z bramkarzami tak jest, że możesz być dobry i równocześnie możesz nie grać. Moim rywalem był świetny rywal, który był nawet powołany do reprezentacji. Przejdźmy teraz do trochę milszych tematów. Mianowicie pańska kariera trenerska. Zacznijmy może od stażów. Schalke, Bayer czy Hannover? Z którego z nich wyniósł Pan najwięcej? - Nie chcę mówić z którego najwięcej. Z każdego wyniosłem trochę. Przede wszystkim poznałem sposób myślenia w innych realiach, w innych krajach i o innych możliwościach. Głównie starałem się poznać tych ludzi i ich tok myślenia, a następnie wzorować się na nich. Co Panu najbardziej zostało w głowie po tych stażach? - Zostało mi dużo rzeczy, dużo ciekawostek. Nie chciałbym o tym opowiadać, bo jest tego naprawdę bardzo dużo. Jest bardzo dużo niuansów i, jak to mówi Tomek Hajto, detali. Dużo rzeczy i naprawdę warto jest pojechać, zobaczyć i poznać nowych ludzi. Na pewno to jest dobre, ale trzeba pamiętać, że trzeba mieć swój rozum i wprowadzać własne rzeczy, jednak też musimy umieć skorzystać z tych stażów i z tego, co przekazują tamci trenerzy. W 2004 roku był już Pan w drodze do Gdyni. Miał Pan zostać trenerem Arki, ale ostatecznie został Pan szkoleniowcem Lecha. - Byłem już dogadany z Arką, ale Lech to Lech. Pojawiła się oferta i ją przyjąłem. Oglądałem spotkania i nie żałuje tego. To był świetny okres. Od razu sukcesy. Najdłuższy okres pracy w mojej karierze, bo prowadziłem Lecha trzy lata. Piękne miasto również i to też miało wpływ na moją decyzję. Kiedy był Pan trenerem Lecha Poznań to byliśmy świadkami niecodziennej sytuacji. Nie miał Pan licencji PZPN i na papierze szkoleniowcem Kolejorza był Ryszard Łukasik. - Tak, to była bardzo dziwna sytuacja. Byłem jednym z nielicznych trenerów, który po prostu był po studiach, miał magistra wychowania fizycznego i był trenerem drugiej klasy, a ktoś wymyślił, że nie dostanę tej licencji. Widzimy jak to się wszystko odbywało. W tamtym czasie musiałem zakończyć kurs i nie żałuje tego. Wtedy to ja byłem trenerem, a wszystko inne to była fikcja. Wygrał Pan z Lechem Puchar i Superpuchar Polski, ale mimo to dwa lata później rozstał się Pan z tym klubem. - Po prostu skończył się kontrakt. Wtedy to był zupełnie inny zespół i tak nasze drogi się rozeszły. Inny klub, inne realia, inny właściciel. Jednak nie zostałem zwolniony, ale najzwyczajniej w świecie skończyła się umowa pomiędzy mną a Lechem. Od maja do października 2006 roku był Pan bezrobotny, jednak robił Pan wiele aby poprawić swoje umiejętności trenerskie. Był Pan na stażu w Anglii. Zaskoczyła Pana intensywnością i ogólnie pracą, jaką się wykonuje na co dzień w takim klubie jak Tottenham? - Nie, nie zostałem niczym zaskoczony, a było wręcz przeciwnie. Potwierdziły się tylko moje przewidywania. Wcześniejsze obserwowanie innych trenerów tylko udowodniły moje oczekiwania. W Anglii jest zupełnie inna specyfika ligi. Gra się praktycznie cały rok, są zupełnie inne obciążenia. Był to na pewno bardzo ciekawy wyjazd i też ciekawy staż, który później wykorzystałem w Lubinie i w innych klubach. Powrócił Pan ze stażu i od razu pojawiła się oferta z Zagłębia Lubin? - Nie. Troszkę to trwało. Miałem też inne oferty. Bardzo chciał mnie prezes Groclinu, ale postanowiłem wybrać Lubin. Mistrzostwo Polski, a do tego Superpuchar Polski z tym klubem to chyba największy pański sukces?