URZĄD SKARBOWY RADZI..

Transkrypt

1 URZĄD SKARBOWY RADZI.. JEDNORAZOWA AMORTYZACJA - POMOC DE MINIMIS Przepisy ustaw podatkowych, o których mowa w art. 22k ust ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) zwanej dalej updof, i odpowiednio w art. 16k ust ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz.654, z późn. zm.) zwanej dalej updop, regulują zasady dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych. Dokonanie takiego odpisu stanowi pomoc de minimis, o której mowa w rozporządzeniach Komisji Europejskiej regulujących zasady stosowania tej pomocy i w konsekwencji możliwość skorzystania z jednorazowej amortyzacji mają jedynie podatnicy, którzy spełnią warunki określone w ww. rozporządzeniach, tj. m.in.: nie znajdują się w trudnej sytuacji ekonomicznej, nie wykonują działalności określonej w wyłączeniach, nie przekroczyli progu wskazanego w rozporządzeniu i otrzymali zaświadczenie o uzyskaniu pomocy de minimis od właściwego urzędu skarbowego. Z uwagi na konstrukcję pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji tj. o skorzystaniu z tej pomocy decyduje samodzielnie podatnik, bez wymogu wydania decyzji przez właściwy urząd skarbowy podatnik powinien samodzielnie sprawdzić spełnienie warunków uzyskania tej pomocy. Weryfikacji spełnienia warunków uzyskania pomocy, powinien dokonać urząd skarbowy wydając zaświadczenie o udzieleniu pomocy de minimis, dopiero wtedy bowiem pomoc publiczna o nieokreślonym charakterze staje się pomocą de minimis. Do czasu wydania takiego zaświadczenia podatnik nie może mieć pewności, iż zastosowana metoda jednorazowej amortyzacji stanowi pomoc de minimis i czy ta metoda może być zastosowana. W interesie zatem podatników leży poinformowanie urzędu skarbowego o skorzystaniu z jednorazowej amortyzacji. Biorąc pod uwagę, iż o wyborze tej metody decyduje sam podatnik, bez udziału urzędu skarbowego, urząd skarbowy może wszcząć postępowania o wydanie zaświadczenia de minimis jedynie w przypadku gdy uzyska informacje o skorzystaniu z tej metody przez podatnika tj. w przypadku, gdy podatnik poinformuje urząd skarbowy o tym fakcie, w wyniku przeprowadzonej kontroli lub gdy uzyskał informacje w inny sposób. W trakcie przeprowadzenia postępowania mającego na celu wydanie zaświadczenia, urząd skarbowy powinien sprawdzić czy spełnione są wszystkie warunki pozwalające na jego wydanie. Przy badaniu spełnienia warunków należy uwzględnić następujące wyjaśnienia. 1. DZIEŃ UDZIELENIA POMOCY Zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz. U. z 2007 r., Nr 59, poz. 404) przez dzień udzielenia pomocy w przypadku pomocy nie stanowiącej ulgi podatkowej należy rozumieć dzień, w którym podmiot ubiegający się o pomoc publiczną nabył prawo do otrzymania tej pomocy (...). Biorąc pod uwagę, iż jednorazowa amortyzacja nie stanowi ulgi podatkowej o której mowa w art. 3 pkt 6 ustawy Ordynacja podatkowa dniem udzielenia tej pomocy będzie dzień, w którym podatnik dokonał odpisu amortyzacyjnego. 2. JEDNORAZOWA AMORTYZACJA ŚRODKA TRANSPORTU W FIRMIE TRANSPORTOWEJ Przepisy ustaw podatkowych, o których mowa w art. 22k ust updof, i odpowiednio w art. 16k ust updop nie wykluczają możliwości dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych w stosunku do pojazdów transportu drogowego w tym: do samochodów ciężarowych przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego. 1

2 Z przepisów tych wynika, że amortyzacja jest pomocą de minimis, udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego. Jednakże przepisów rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1998/2006 w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.), regulującego zasady pomocy de minimis nie stosuje się m.in. do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego. Uwzględniając stosowanie na gruncie polskiego systemu prawa reguły wykładni językowej i celowościowej należy zauważyć, iż uregulowania powołanego rozporządzenia Komisji dotyczą pomocy na nabycie pojazdów transportu. Natomiast w ramach jednorazowej amortyzacji istnieje jedynie możliwość szybszego lub wolniejszego, niż według innych metod, rozliczenia w kosztach podatkowych wartości początkowej tych środków poprzez odpisy amortyzacyjne. Same w sobie odpisy nie stanowią zwrotu wydatków na nabycie środka trwałego. Dokonywany jednorazowo odpis amortyzacyjny nie jest zatem formą pomocy na nabycie pojazdów transportu drogowego, lecz przesunięciem w czasie rozliczenia kosztów rozliczenia tych środków. Fakt, iż amortyzacji podlegają m.in. nabyte środki trwałe nie oznacza, że w wyniku wyboru takiej a nie innej metody amortyzacji, państwo zwraca podatnikom poniesione wydatki na ich nabycie. Możliwości dokonywania jednorazowo odpisu amortyzacyjnego nie można w żadnym przypadku literalnie utożsamiać z pomocą na nabycie pojazdów transportu drogowego. Możliwość dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych nie została przy tym uwarunkowana formą nabycia środka trwałego. Nie ma przeszkód do stosowania tej metody amortyzacji, gdy nabycie środka trwałego nastąpiło w sposób inny niż w drodze kupna (np. aport wniesiony do spółki, nabycie w drodze spadku), a także do ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją środków trwałych. Biorąc powyższe pod uwagę, dokonanie jednorazowej amortyzacji - jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie jest to pomoc na nabycie środka trwałego. 3. OGRANICZENIA SEKTOROWE STOSOWANIA JEDNORAZOWEJ AMORTYZACJI. Zgodnie z zapisami updof i updop jednorazowa amortyzacja stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis. W bezpośrednio obowiązującym prawie wspólnotowym warunki udzielania pomocy de minimis zostały uregulowane w: rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z , str. 5); rozporządzeniu Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1860/2004 (Dz. Urz. L 193, , str. 6); rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis w sektorze produkcji rolnej (Dz. Urz. L 337, , str. 35). 1) Zakres stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis: 1.1) ograniczenie - Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 pomocy de minimis nie udziela się: w sektorze rybołówstwa i akwakultury, objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 104/2000 z dnia 17 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji rynków produktów rybołówstwa i akwakultury (Dz. Urz. WE L 17 z , str. 22; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 4, t. 4, str. 198), 2

3 na działalność w zakresie produkcji podstawowej produktów rolnych, w zakresie przetwarzania i wprowadzania do obrotu produktów rolnych, w przypadkach gdy: a) wartość pomocy jest ustalana na podstawie ceny lub ilości takich produktów zakupionych od producentów surowców lub wprowadzonych na rynek przez podmioty prowadzące działalność gospodarczą objęte pomocą, b) udzielenie pomocy zależy od jej przekazania w części lub w całości producentom surowców; na działalność związaną z wywozem do państw członkowskich Unii Europejskiej lub państw trzecich, bezpośrednio związanej z ilością wywożonych produktów, tworzeniem i prowadzeniem sieci dystrybucyjnej lub innymi wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności eksportowej, gdy jest uwarunkowana pierwszeństwem użycia towarów produkcji krajowej w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy, podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą w sektorze węglowym w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie pomocy państwa dla przemysłu węglowego (Dz. Urz. WE L 205 z , str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 8, t. 2, str. 170), na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego udzielanej podmiotom prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego, podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, znajdującym się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej. 1.2) próg pomocy de minimis: Podmiot prowadzący działalność gospodarczą może uzyskać pomoc de minimis, jeżeli wartość tej pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis otrzymanej przez ten podmiot, w okresie bieżącego roku kalendarzowego i dwóch poprzednich lat kalendarzowych, nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość 200 tys. euro. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą w sektorze transportu drogowego może uzyskać pomoc de minimis, jeżeli wartość tej pomocy brutto łącznie z wartością innej pomocy de minimis otrzymanej przez ten podmiot w okresie bieżącego roku kalendarzowego i dwóch poprzednich lat kalendarzowych nie przekracza kwoty stanowiącej równowartość 100 tys. euro. 2) Zakres stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 875/2007 z dnia 24 lipca 2007 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis dla sektora rybołówstwa i zmieniające rozporządzenie (WE) nr 1860/ ) ograniczenie - Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 875/2007 pomocy de minimis dla rybołówstwa nie udziela się w przypadku: pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych do obrotu; pomocy udzielanej na działalność związaną z wywozem, a mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucyjnej lub wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności eksportowej; pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem korzystania z towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy; pomocy przeznaczonej na zwiększenie zdolności połowowej pod względem tonażu i mocy, określonej w art. 3 lit. n) rozporządzenia (WE) nr 2371/2002, chyba że dotyczy to pomocy na modernizację głównego pokładu, określonej w art. 11 ust. 5 wspomnianego rozporządzenia; pomocy na zakup i budowę statków rybackich; pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym znajdującym się w trudnej sytuacji. 3

4 2.2) próg pomocy de minimis dla rybołówstwa: euro dla jednego przedsiębiorstwa, euro dla Polski. 3) Zakres stosowania rozporządzenia Komisji (WE) nr 1535/2007 z dnia 20 grudnia 2007 r. w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy de minimis w sektorze produkcji rolnej. 3.1) ograniczenie - Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1535/2007 pomocy de minimis w sektorze produkcji rolnej nie udziela się w przypadku: pomocy, której wysokość ustalona jest na podstawie ceny lub ilości produktów wprowadzonych do obrotu; pomocy udzielanej na działalność związaną z wywozem, a mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, z tworzeniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucji lub wydatkami bieżącymi związanymi z prowadzeniem działalności eksportowej; pomocy uwarunkowanej preferowaniem towarów krajowych w stosunku do towarów sprowadzanych z zagranicy; pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom zagrożonym. 3.2) próg pomocy de minimis dla produkcji rolnej: euro dla jednego przedsiębiorstwa, euro dla Polski. Udzielanie pomocy de minimis w formie jednorazowej amortyzacji w sektorze produkcji rolnej i rybołówstwa oraz wydawanie zaświadczeń o udzielonej pomocy de minimis w tym zakresie odbywa się na zasadach dotyczących stosowania pomocy do tych sektorów. Dalsze wyjaśnienia odnoszą się jedynie do udzielania pomocy zgodnej z rozporządzeniem Komisji Europejskiej nr 1998/ PRZEDSIĘBIORCA W TRUDNEJ SYTUACJI EKONOMICZNEJ Pojęcie podmiotu gospodarczego znajdującego się w trudnej sytuacji, o którym mowa w rozporządzeniu Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 379 z ), uznaje się za tożsame z pojęciem przedsiębiorstwa zagrożonego, zdefiniowanym w pkt 9 11 Wytycznych Wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji zagrożonych przedsiębiorstw (Dz. U. UE C 244 z ). Zgodnie z pkt 9 ww. Wytycznych, uznaje się przedsiębiorstwo za zagrożone, jeżeli ani przy pomocy środków własnych, ani środków, które mogłoby uzyskać od właścicieli/akcjonariuszy lub wierzycieli, nie jest ono w stanie powstrzymać strat, które bez zewnętrznej interwencji władz publicznych prawie na pewno doprowadzą to przedsiębiorstwo do zniknięcia z rynku w perspektywie krótko- lub średnioterminowej Stąd można wskazać ogólną definicję, którą powinien posługiwać się urząd skarbowy oceniając dwa aspekty: prawdopodobieństwo zniknięcia przedsiębiorstwa z rynku w przypadku nie uzyskania pomocy publicznej, brak możliwości poprawy swojej sytuacji ekonomicznej za pomocą własnych środków, środków akcjonariuszy/właścicieli lub zewnętrznych źródeł finansowania, np. kredytów bankowych udzielanych na zasadach rynkowych. 4

5 W przypadku, gdy przedsiębiorstwo może funkcjonować dalej bez pomocy, a pomoc jedynie ułatwia wyeliminowanie przejściowych problemów tego przedsiębiorstwa pomoc de minimis może być udzielona. W celu dokonania dokładnej oceny kondycji przedsiębiorcy i oceny czy jest on zagrożony, należy brać pod uwagę: skwantyfikowane kryteria: przedsiębiorstwa, których ponad ½ kapitału (zarejestrowanego lub wykazanego w sprawozdaniu finansowym) została utracona, w tym ponad ¼ w okresie poprzednich 12 miesięcy, przedsiębiorstwa, które według przepisów krajowych, podlegają procedurze upadłościowe. Po spełnieniu jednego z ww. kryteriów, przedsiębiorstwo uznaje się za zagrożone. opisowe kryteria: przedsiębiorca traci zdolność do konkurowania na rynku, co wyraża się rosnącymi stratami, zmniejszeniem obrotów przedsiębiorstwa, nadwyżkami produkcji, wzrostem zapasów, wzrostem zadłużenia i niemożnością uzyskania bankowych kredytów, poręczeń lub gwarancji itp., w skrajnych przypadkach przedsiębiorstwo jest w stanie niewypłacalności lub już objęte postępowaniem upadłościowym (tu: pomocą restrukturyzacyjną będzie wszelka pomoc, która prowadzi do utrzymania się przedsiębiorstwa na rynku. Opisowe kryteria pozwalają na ocenę sytuacji ekonomiczno-finansowej przedsiębiorcy w szerszym kontekście. Nawet, jeśli przedsiębiorca nie spełnia jednego z kryteriów skwantyfikowanych, może nadal zostać uznany za znajdującego się w trudnej sytuacji ekonomicznej, jeśli wystąpi u niego szereg zjawisk opisanych powyżej, które świadczyć będą o zagrożeniu upadłością firmy. 5. AMORTYZACJA NIE STANOWIĄCA POMOCY PUBLICZNEJ Zgodnie z przepisami updof i updop podatnik ma prawo dokonać wyboru metody amortyzacji podatkowej (w zakresie określonym w ww. ustawach), którą będzie stosował w odniesieniu do konkretnego środka trwałego. Przyjęte metody amortyzacji: liniowa w tym liniowa ze współczynnikami zwiększającymi lub zmniejszającymi, degresywna i według stawek indywidualnych pozwalają dostosować podatnikowi okres amortyzacji i kwoty odpisów w poszczególnych okresach rozliczeniowych do specyfiki prowadzonej przez niego działalności i sposobu wykorzystywania środka trwałego. I tak współczynniki zwiększające stawkę amortyzacji w metodzie liniowej mają zastosowanie w przypadku użytkowania środka trwałego w pogorszonych lub złych warunkach, czy też z faktu występowania szybkiego postępu technicznego w niektórych dziedzinach. Stosowanie w amortyzacji metody degresywnej pozwala przedsiębiorcy na zwiększenie kwoty odpisów w początkowym okresie (pierwszych latach) wykorzystywania środka trwałego. Stosowanie tej metody nie zawsze oznacza krótszy okres amortyzacji w stosunku do amortyzacji liniowej z wykorzystaniem wskaźników zwiększających. Stosowanie amortyzacji indywidualnej związane jest z kolei z wykorzystywaniem używanych środków trwałych, a zróżnicowanie stawek (lub okresów) amortyzacji wynika z wartości środka trwałego lub specyfiki używania takiego środka (np. wykorzystywaniem samochodu lub budynku). Tak więc wszystkie ww. metody amortyzacji mogą być stosowane przez podatnika i tym samym powinny stanowić punkt odniesienia przy wyliczaniu wartości pomocy w przypadku jednorazowej amortyzacji. Przyjęcie ww. metod nie stanowi pomocy publicznej i tym samym powinno stanowić punkt odniesienia dla wyliczania wartości pomocy publicznej w formie jednorazowej amortyzacji. 5

6 6. UWARUNKOWANIA PRZEKROCZENIA KWOTY POMOCY DE MINIMIS Podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność gospodarczą, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych. Podatnicy mogą dokonywać takich odpisów amortyzacyjnych nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją - począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych według metody degresywnej lub liniowej w tym przy zastosowaniu podwyższonych lub obniżonych stawek amortyzacyjnych. Suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych. Na wyliczenie pomocy mają wpływ przyjęte przez podatnika zasady korzystania z jednorazowej amortyzacji. Podatnik mając swobodę wyboru może dokonać w pierwszym roku podatkowym jednorazowej amortyzacji w wysokości odpisu amortyzacyjnego w wysokości niższej niż 100% wartości środka trwałego. Podobna sytuacja wystąpi, gdy podatnik dokonując odpisu amortyzacyjnego przekroczyłby kwotę 50 tys. euro. Wskutek powyższego podatnik będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od pozostałej wartości środka trwałego w kolejnych latach, co powinno być odzwierciedlone przy wyliczeniu wartości pomocy. W przypadku przekroczenia progu pomocy de minimis dalsze dokonywanie odpisów amortyzacyjnych będzie oznaczało korzystanie przez podatnika z pomocy niedozwolonej. Pomoc niedozwolona podlega obowiązkowi zwrotu wraz z należnymi odsetkami. 7. WYLICZANIE WARTOŚCI EDB Dokonując wyliczenia wartości pomocy w przypadku dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, z uwagi na brak wzoru w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach, Ministerstwo Finansów uzgodniło z Urzędem Ochrony Konkurencji i Konsumentów pomocniczy wzór wyliczania wartości pomocy. Wzór ten podlega modyfikacji w zależności od tego, czy w jednym roku dokonano odpisu całości czy części wartości środka trwałego. Wartość pomocy stanowi różnicę zdyskontowanych wartości odpisów amortyzacyjnych z wykorzystaniem zasad jednorazowej amortyzacji i amortyzacji na ogólnych zasadach (wskazanych wyżej). Przy ustalaniu wartości pomocy należy uwzględnić jako punkt odniesienia - w przypadku: nowych środków trwałych - metodę liniową, metodę liniową z zastosowaniem współczynników zwiększających, metodę amortyzacji degresywnej, używanych środków trwałych - metodę liniową, metodę liniową w zastosowaniem współczynników zwiększających, metodę amortyzacji degresywnej lub metodę amortyzacji indywidualnej, w zależności od tego, którą z metod podatnik przyjąłby do stosowania z punktu widzenia własnych korzyści. Urzędy skarbowe mogą posiłkowo stosować wzór określony w 4 pkt 15 ww. rozporządzania Rady Ministrów w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej 6

7 udzielanej w różnych formach, który po wydzieleniu pierwszego odpisu amortyzacyjnego przyjmuje postać: i T 1 i R 1 EDB = AP 1 t+ Σ Ap i t - Σ A i t, i=z 1 +r i= r gdzie: AP 1 - wartość jednorazowego odpisu amortyzacyjnego stanowiącego pomoc publiczną, ustalaną dla celów podatkowych w pierwszym roku, Ap i - wartość odpisu amortyzacyjnego ustalona po odliczeniu jednorazowego odpisu, ustalaną dla celów podatkowych w danym roku, A i - wartość odpisu amortyzacyjnego niestanowiącego pomocy, jakiego dokonałby beneficjent pomocy lub podmiot ubiegający się o pomoc w danym roku, i - kolejny rok amortyzacji, T - liczbę lat amortyzowania danego środka dla metody amortyzacji stanowiącej pomoc publiczną, z - pierwszy okres w którym dokonywany jest odpis amortyzacyjny w drugim roku amortyzacji stanowiącej pomoc publiczną, t - stawkę podatkową, r stopę dyskonta, R - liczbę lat amortyzowania danego środka dla amortyzacji niestanowiącej pomocy publicznej. Prezentowany wzór składa się z trzech elementów: wartości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego w pierwszym roku (nie musi to być pełna wartość środa trwałego), wartość odpisów amortyzacyjnych w latach następnych po dokonaniu jednorazowego odpisu (w przypadku gdy nie dokonano jednorazowego odpisu środka trwałego w pierwszym roku w przeciwnym razie wartość tego składnika wynosi ZERO), wartość odpisów hipotetycznych amortyzacyjnych niestanowiących pomocy publicznej. W przypadku dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonanego w pierwszym roku stanowiącego pełną wartość środka trwałego wzór przyjmuje postać: R 1 EDB = AP t- Σ A i t, 1 + r i= 1 i Ww. wzory są poprawne w przypadku dokonywania odpisów w układzie rocznym, gdy odpisu dokonano w pierwszym miesiącu roku podatkowego. W praktyce wymaga to dostosowania do właściwych okresów amortyzacji (miesięcznych, kwartalnych, rocznych), co jest zgodne z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowego sposobu obliczania wartości pomocy publicznej udzielanej w różnych formach (Dz. U. Nr 194, poz. 1983, ze zm). Rozporządzenie to w 2 pkt 8 definiuje okres płatności, wskazując zmiany w metodzie wyliczania EDB, gdy okres płatności jest inny niż rok - wówczas należy ustalić stopę r, w odniesieniu do krótszych okresów (dni, miesiące, kwartały i półrocza). W praktyce w celu zastosowania wzoru do obliczeń wartości pomocy można przyjąć, iż odpisu dokonano w ostatnim dniu okresu amortyzacyjnego. Przykłady wyliczeń wskazano w załączniku. 7

8 8. PROCEDURA WYBORU METODY AMORTYZACJI STANOWIĄCEJ PUNKT ODNIESIENIA DO WYLICZENIA WARTOŚCI POMOCY Zastosowanie wzoru do wyliczenia wartości pomocy wymaga uzyskania informacji jaką metodę amortyzacji przyjąłby podatnik, gdyby nie zastosował jednorazowej amortyzacji. Z uwagi na swobodę wyboru metody przez podatnika (w ramach ustaw podatkowych) o wyborze metody nie może decydować urząd skarbowy. To podatnik powinien wskazać: jaką metodę przyjąłby do amortyzowania środka trwałego, gdyby nie zastosował jednorazowej amortyzacji, jaki okres dokonywania odpisów przyjąłby, czy w równych ratach co miesiąc, co kwartał, czy jednorazowo na koniec roku. W przypadku, gdyby podatnik nie wskazał ww. informacji urząd skarbowy powinien samodzielnie obliczyć wartość zdyskontowanych odpisów amortyzacyjnych dla dozwolonych metod amortyzacji i przyjąć do dalszych obliczeń wartość najkorzystniejszą dla podatnika. 9. ZAŚWIADCZENIA O UDZIELONEJ POMOCY DE MINIMIS DLA JEDNORAZOWEJ AMORTYZACJI Przepisy ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej, jak również przepisy wykonawcze do tej ustawy nie mają bezpośredniego zastosowania w zakresie trybu wydawania zaświadczeń o udzielonej pomocy de minimis dla jednorazowej amortyzacji. Wobec powyższego, do wydawania zaświadczeń o pomocy de minimis, w zakresie nieuregulowanym w przepisach ustawy o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej mają odpowiednio zastosowanie przepisy art. 306a 306d ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) regulujące procedurę wydawania zaświadczeń przez organy podatkowe, tj. np. nie ma zastosowania przepis stanowiący, że zaświadczenie wydaje się na żądanie podatnika, a stosuje się zapis stwierdzający, iż zaświadczenie wydaje się bez zbędnej zwłoki. Przy wydawaniu zaświadczeń o udzieleniu pomocy w formie jednorazowej amortyzacji możliwe jest odpowiednie zastosowanie wzorów zaświadczeń o udzieleniu pomocy de minimis obowiązujących w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 marca 2007 r. w sprawie zaświadczeń o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (Dz. U. Nr 53, poz. 354). Biorąc pod uwagę powyższe oraz generalną zasadę wyrażoną w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532, ze zm.), iż opłacie skarbowej podlegają w sprawach indywidualnych z zakresu administracji publicznej, wyłącznie zaświadczenia wydawane na wniosek zainteresowanego, należy stwierdzić, że przedmiotowe zaświadczenia o pomocy de minimis i ich korekty nie podlegają opłacie skarbowej, jako wydawane z urzędu przez podmiot udzielający pomocy. 8