Opisy dawkowania i sposobupodawania leków które Ratownik Medyczny możepodać samodzielnie

Transkrypt

1 Opisy dawkowania i sposobupodawania leków które Ratownik Medyczny możepodać samodzielnie Opisy dawkowania i sposobów podawania leków które Ratownik Medyczny może podad samodzielnie w Zespole Ratownictwa Medycznego typu P. Poniższe opisy dawkowania i podawania pochodzą z charakterystyk produktu leczniczego. Należy pamiętad że najważniejsze są charakterystyki leków wydane przez producenta (które często się zmieniają). Zawarte informacje w charakterystyce leku to nic innego jak wytyczne postępowania z danym lekiem. Należy jednakże pamiętad o konieczności każdorazowego zapoznania się z charakterystyką leku który zamierzamy zastosowad bywają sytuacje gdzie dawkowanie leku z charakterystyki leku jest odmienne od różnych stanowisk klinicznych, wytycznych, towarzystw do danej jednostki chorobowej. Charakterystyki leków dostępne pod adresem pub.rejestrymedyczne.csioz.gov.pl W rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 29 grudnia 2006 r. w sprawie szczegółowego zakresu medycznych czynności ratunkowych, które mogą byd podejmowane przez ratownika medycznego (Dz. U. z 2007 r. Nr 4, poz. 33) nowelizacja rozporządzenia 20 kwiecieo 2016 w sprawie Medycznych Czynności Ratunkowych i Świadczeo Zdrowotnych innych niż Medyczne Czynności Ratunkowe które mogą byd udzielane przez Ratownika Medycznego. Uwaga spis nie zawiera wszystkich leków które Ratownik Medyczny może podad samodzielnie. BLOG Facebook Autor: Ratownik Medyczny Jakub Nelle

2

3 1.Acidum acetylsalicylicum - tabletki od 0,3 do 0,5 g (Polopiryna S, Aspiryna) Polopiryna S, 300 mg, tabletki Każda tabletka zawiera 300 mg kwasu acetylosalicylowego (Acidum acetylsalicylicum). Dawkowanie Przeciwbólowo i przeciwgorączkowo, zwykle stosuje się: Dorośli: od 300 mg do 600 mg (od 1 do 2 tabletek) co 4 godziny. Nie przyjmować więcej niż 3 g produktu na dobę. Młodzież w wieku powyżej 16 lat: od 600 mg do 900 mg (od 2 do 3 tabletek) na dobę. W stanach zapalnych według wskazań lekarza, zwykle stosuje się: w gorączce reumatycznej: 900 mg (3 tabletki) 4 razy na dobę; w reumatoidalnym zapaleniu stawów: 600 mg (2 tabletki) od 3 do 4 razy na dobę. Zawał mięśnia sercowego, profilaktyka zawału mięśnia sercowego: od 150 mg do 300 mg (od. do 1 tabletki) na dobę. Sposob podawania Produkt należy przyjmować doustnie, najlepiej w czasie lub po posiłku, z dużą ilością płynu. Tabletkę przed użyciem można również rozpuścić w. szklanki wody lub mleka. Leczenie objawowe bez porady lekarskiej można prowadzić nie dłużej niż 3 dni. Należy stosować możliwie najmniejsze skuteczne dawki. Adenozyna 1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 3 mg adenozyny (Adenosinum). Jedna fiolka z 2 ml roztworu zawiera 6 mg adenozyny Adenocor należy podawać w szybkim wstrzyknięciu dożylnym lub do cewnika żylnego zgodnie z podanym niżej schematem dawkowania. Adenocor jest przeznaczony do stosowania w warunkach szpitalnych. Produkt należy stosować w warunkach intensywnego nadzoru medycznego z możliwością natychmiastowego użycia sprzętu do resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Aby zapewnić dotarcie do układu krążenia, produkt należy wstrzyknąć bezpośrednio do żyły lub do cewnika żylnego. Jeśli produkt podaje się do cewnika żylnego, wstrzyknięcie należy wykonać możliwie najbardziej proksymalnie, a po podaniu natychmiast przepłukać cewnik 0,9% roztworem chlorku sodu. Jeśli podawanie następuje do żyły obwodowej, należy zastosować kaniule o dużym świetle. Należy monitorować czynność serca i ciśnienie tętnicze pacjenta. Pacjentom, u których w trakcie leczenia wystąpił blok przedsionkowo-komorowy dużego stopnia, nie należy podawać kolejnych dawek produktu. Szybkie przywracanie rytmu zatokowego w napadowym częstoskurczu nadkomorowym Dorośli: UWAGA!!! Wg aktualnych wytycznych ERC 2015 lek należy podać w schemacie 6 mg,12 mg,12 mg Schemat wg charakterystyki produktu leczniczego producenta leku. - dawka początkowa: 3 mg w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (w ciągu 2 sekund), a po podaniu natychmiast przepłukać cewnik solą fizjologiczną;

4 - druga dawka: jeśli po podaniu pierwszej dawki nie ustąpił częstoskurcz nadkomorowy w ciągu 1 do 2 minut, należy podać 6 mg także w szybkim wstrzyknięciu dożylnym, a po podaniu natychmiast przepłukać cewnik solą fizjologiczną; - trzecia dawka: jeśli po podaniu drugiej dawki nie ustąpił częstoskurcz nadkomorowy w ciągu 1 do 2 minut, należy podać 12 mg także w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Nie zaleca się stosowania następnych dawek ani dawek większych niż 12 mg. Dzieci i młodzież: Podczas podawania adenozyny musi być dostępny sprzęt do resuscytacji krążeniowo-oddechowej z możliwością natychmiastowego użycia. Podczas podawania adenozyny prowadzi się stale monitorowanie i zapis EKG. Zalecane dawkowanie w leczeniu napadowego częstoskurczu nadkomorowego u dzieci i młodzieży: - pierwszy bolus 0,1 mg/kg masy ciała (maksymalna dawka 6 mg) - zwiększanie o 0,1 mg/kg masy ciała, w zależności od potrzeby, do ustąpienia częstoskurczu nadkomorowego (maksymalna dawka 12 mg). Osoby w podeszłym wieku: Zalecane dawkowanie jak u dorosłych. Adrenalina ADRENALINA WZF 0,1%, 1 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Dorośli: Nagłe zatrzymanie krążenia resuscytacja krążeniowo-oddechowa: - Dożylnie 1 mg adrenaliny po 10-krotnym rozcieńczeniu albo bez rozcieńczania podając następnie bolus 10 ml 0,9% roztworu NaCl. W razie potrzeby dawki można powtarzać co 3-5 minut. Po przywróceniu rytmu serca, który zapewnia perfuzję, jeżeli stosowanie adrenaliny nadal jest konieczne należy ją podawać powoli dożylnie w małych dawkach (bolusy 50 do 100 μg), aż do uzyskania właściwego ciśnienia tętniczego krwi. Wstrząs anafilaktyczny oraz inne ostre reakcje alergiczne: - Domięśniowo lub podskórnie 0,3-0,5 mg. W ciężkich przypadkach nawet 1 mg w dawce jednorazowej. We wstrząsie anafilaktycznym preferowana jest domięśniowa droga podania. W razie potrzeby dawki mogą być powtarzane co minut, a w uzasadnionych przypadkach nawet co 5 min. - Powoli dożylnie 0,3-1 mg po rozcieńczeniu (10-krotnym lub większym). Podanie dożylne jest zarezerwowane wyłącznie dla pacjentów w ciężkim, zagrażającym życiu wstrząsie lub w sytuacjach szczególnych, np. w trakcie znieczulenia ogólnego. Napad astmy oskrzelowej - w celu przerwania skurczu oskrzeli: - Podskórnie lub domięśniowo 0,3 mg. Dawki można powtarzać trzykrotnie co 20 minut. Ciężka bradykardia: - Jeżeli atropina jest nieskuteczna należy rozważyć podanie adrenaliny we wlewie dożylnym z szybkością 2-10 μg/min. Preparat podawać do uzyskania oczekiwanego efektu. Wstrząs kardiogenny jako wazopresor: - Jako lek drugiego rzutu - we wlewie dożylnym 0,05 μg - 0,5 μg/kg mc./min.

5 Dzieci: Nagłe zatrzymanie krążenia resuscytacja krążeniowo-oddechowa: - Dożylnie 10 μg/kg mc. W razie potrzeby dawki można powtarzać co 3-5 minut. Po przywróceniu spontanicznego krążenia, jeśli jest to konieczne, adrenalinę można podać we wlewie dożylnym 0,05 1,0 μg/kg mc./min. Wlew podawać do uzyskania oczekiwanego efektu. U dzieci występują znaczące różnice osobnicze w odpowiedzi na adrenalinę. Wstrząs anafilaktyczny i inne ostre reakcje alergiczne: - Domięśniowo lub podskórnie 10 μg/kg mc., maksymalnie jednorazowo do 0,5 mg. We wstrząsie anafilaktycznym preferowana jest domięśniowa droga podania. W razie potrzeby dawki mogą być powtarzane co minut. - Powoli dożylnie 10 μg/kg mc. po rozcieńczeniu (10-krotnym lub większym). Podanie dożylne jest zarezerwowane wyłącznie dla pacjentów w ciężkim, zagrażającym życiu wstrząsie lub w sytuacjach szczególnych - np. w trakcie znieczulenia ogólnego. Napad astmy oskrzelowej - w celu przerwania skurczu oskrzeli: - Podskórnie lub domięśniowo 10 μg/kg mc., maksymalnie jednorazowo do 0,5 mg. Dawki można powtarzać dwukrotnie co 20 minut, a następnie w razie potrzeby co 4 godziny. Ciężka bradykardia: - Wlew dożylny 0,05 1,0 μg/kg mc./min. Wstrząs kardiogenny jako wazopresor: - Jako lek drugiego rzutu we wlewie dożylnym 0,05 1,0 μg/kg mc./min. W STANACH ZAGROŻENIA ŻYCIA! Dorośli - Jeżeli uzyskanie dostępu do żyły jest niemożliwe produkt można podać śródkostnie (doszpikowo) w dawkach stosowanych dożylnie. - Dotchawiczo 3 mg po rozcieńczeniu. W tym celu należy rozcieńczyć 3 ml adrenaliny do 10 ml 0,9% roztworem NaCl lub wodą do wstrzykiwań i podać przez rurkę intubacyjną. Rozcieńczenie wodą do wstrzykiwań powoduje lepszą absorpcję produktu. Dzieci - Jeżeli uzyskanie dostępu do żyły jest niemożliwe produkt można podać śródkostnie (doszpikowo) w dawkach stosowanych dożylnie lub dotchawiczo w dawce 100 μg/kg mc. po uprzednim rozcieńczeniu w 5 ml 0,9% roztworu NaCl. UWAGA: należy stosować tylko świeżo przygotowane roztwory. Adrenalinę najczęściej stosuje się w następujących stężeniach: 1: 1000 (1 mg adrenaliny/1 ml roztworu) gotowy produkt leczniczy, 1: (1 mg adrenaliny/10 ml roztworu), 1: (1 mg adrenaliny/100 ml roztworu). Produkt można rozcieńczać w następujących roztworach do infuzji: 0,9% roztwór NaCl, woda do wstrzykiwań lub 5% roztwór glukozy. Roztwory należy przygotować bezpośrednio przed podaniem. Nie używać produktu w przypadku stwierdzenia zmiany zabarwienia.

6 Amiodaron Jedna ampułka (3 ml) zawiera 150 mg amiodaronu chlorowodorku. W przypadku infuzji ciągłej lub powtarzanej amiodaron należy podawać przez centralny dostęp żylny, aby uniknąć niepożądanych reakcji w miejscu podania. Ze względu na ryzyko wystąpienia ciężkiego niedociśnienia tętniczego i zapaści krążeniowej amiodaron we wstrzyknięciu dożylnym można podawać tylko w nagłych sytuacjach, gdy inne leki są nieskuteczne, wyłącznie na oddziale intensywnej terapii, prowadząc ciągłe monitorowanie elektrokardiograficzne. Stosowana dawka wynosi około 5 mg/kg masy ciała. Za wyjątkiem przypadków resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjentów z migotaniem komór, gdy defibrylacja nie jest skuteczna, wstrzyknięcie dawki amiodaronu powinno trwać minimum 3 minuty. Produkt leczniczy Cordarone, roztwór do wstrzykiwań, wykazuje niezgodność z fizjologicznym roztworem chlorku sodu i może być stosowany wyłącznie z 5% roztworem glukozy. Roztwór amiodaronu o stężeniu mniejszym niż 300 mg (2 ampułki) w 500 ml 5% roztworu glukozy nie jest stabilny i nie należy go stosować. Infuzja dożylna Dawka nasycająca: zwykle dawka nasycająca wynosi 5 mg/kg mc. podana w 250 ml 5% roztworu glukozy w infuzji trwającej od 20 minut do 2 godzin. Infuzję można powtarzać 2 do 3 razy na dobę. Szybkość infuzji należy ustalić w oparciu o uzyskany efekt działania leku. Efekt terapeutyczny pojawia się w ciągu kilku pierwszych minut i następnie stopniowo słabnie, dlatego w celu jego przedłużenia należy kontynuować podawanie leku w infuzji. Dawka podtrzymująca: mg/kg mc./dobę (zazwyczaj 600 do 800 mg/24 godziny do dawki 1200 mg/24 godziny) w infuzji w 250 ml 5% roztworu glukozy przez kilka dni. W każdym przypadku należy dążyć do podawania minimalnej skutecznej dawki. Przejście z podawania dożylnego na doustne: gdy tylko zostanie uzyskany pożądany efekt terapeutyczny należy rozpocząć jednoczesne podawanie doustne amiodaronu w zwykłej dawce nasycającej (3 x 200 mg na dobę). Dawkę podawaną dożylnie należy zmniejszać stopniowo. Dawkowanie w nagłych sytuacjach: stosuje się mg amiodaronu w ml 5% roztworu glukozy w powolnym, trwającym co najmniej 3 minuty wstrzyknięciu. Następne wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po 15 minutach, nawet jeżeli w pierwszym wstrzyknięciu podano tylko roztwór z jednej ampułki (150 mg) ze względu na ryzyko wystąpienia zapaści krążeniowej. Jeżeli konieczne jest podanie następnych dawek amiodaronu, należy je podawać w infuzji dożylnej. Resuscytacja krążeniowo-oddechowa W szczególnym przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjenta z migotaniem komór opornym na defibrylację, pierwszą dawkę 300 mg (lub 5 mg/kg) amiodaronu, rozcieńczając dpowiednią objętość roztworu produktu Cordarone w 20 ml 5% roztworu glukozy, podaje się w formie bolusu dożylnego. W przypadku utrzymywania się migotania komór można rozważyć podanie dodatkowej dożylnej dawki amiodaronu w wysokości 150 mg (lub 2,5 mg/kg).nie należy mieszać innych leków z amiodaronem w tej samej strzykawce. Nie należy wstrzykiwać innych leków w ten sam dostęp żylny. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku Nie ma szczegółowych danych dotyczących dawkowania u osób w podeszłym wieku. Jednak u pacjentów w podeszłym wieku należy zachować szczególne środki ostrożności ze względu na możliwość wystąpienia ciężkiej bradykardii lub zaburzeń przewodzenia. Dzieci i młodzież Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amiodaronu u dzieci. Dlatego też, nie zaleca się stosowania leku u tych pacjentów. Dostępne obecnie dane są opisane w punktach 5.1. i 5.2. Ze względu na obecność alkoholu benzylowego, przeciwwskazane jest podawanie dożylne produktu Cordarone noworodkom, niemowlętom i dzieciom w wieku do 3. lat

7 Atropina ATROPINUM SULFURICUM WZF, 0,5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań ATROPINUM SULFURICUM WZF, 1 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 0,5 mg lub 1 mg atropiny siarczanu Dawkowanie Dorośli, młodzież w wieku powyżej 12 lat oraz pacjenci w podeszłym wieku. Bradykardia zatokowa, arytmia Domięśniowo lub dożylnie: 0,3 do 0,6 mg co 4-6 godziny do dawki całkowitej 2 mg. W reanimacji: 0,5 mg; dawkę można powtarzać w odstępach 5-minutowych do momentu ustabilizowania rytmu serca. W przypadku zatrzymania akcji serca należy podać dożylnie jednorazową dawkę 3 mg. Jeżeli nie można podać atropiny dożylnie podczas reanimacji, należy podać przez rurkę dotchawiczą dawkę 2-3 razy wyższą niż dawka stosowana dożylnie. Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego (premedykacja) Domięśniowo lub podskórnie: 0,3 do 0,6 mg podana minut przed zabiegiem lub ta sama dawka podana dożylnie bezpośrednio przed zabiegiem. Zatrucie insektycydami fosforoorganicznymi, zatrucie lekami cholinomimetycznymi, zatrucie grzybamizawierającymi muskarynę. Domięśniowo lub dożylnie: 1 do 2 mg, dawkę można powtarzać co 5 do 60 minut do zaniku objawów zatrucia; nie przekraczać maksymalnej dawki 100 mg w ciągu pierwszych 24 godzin. Odwracanie blokady nerwowo-mięśniowej Dożylnie od 0,6 mg do 1,2 mg podawać kilka minut przed lub jednocześnie z neostygminą w dawce od 0,5 mg do 2 mg (używając oddzielnych strzykawek). Pomocniczo w stanach spastycznych mięśniówki gładkiej w jamie brzusznej (kolka wątrobowa, nerkowa) Domięśniowo lub dożylnie: od 0,5 mg do 1 mg. W diagnostyce radiologicznej, gdy pożądane jest wywołanie rozkurczu mięśniówki gładkieji zwolnienie pasażu jelitowego Domięśniowo: 1 mg. Dzieci w wieku poniżej 12 lat Zwykle dawka domięśniowa, dożylna lub podskórna wynosi 10 mikrogramów/kg mc. (0,01 mg/kg mc.); nie przekraczać 0,4 mg. Jeżeli zachodzi konieczność dawki te można powtórzyć co 4-6 godzin. W zagrożeniu życia w przypadku wystąpienia ciężkich zaburzeń serca W celu ratowania życia: dożylnie 20 mikrogramów/kg mc. (0,02 mg/kg mc.); minimalna dawka: 0,01 mg, którą można powtarzać co 5 minut do maksymalnej dawki 0,1 mg. Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego (premedykacja) Domięśniowo lub podskórnie; podawać minut przed zabiegiem chirurgicznym. Dzieci o masie ciała do 3 kilogramów: 100 mikrogramów (0,1 mg). Dzieci o masie ciała od 7 do 9 kilogramów: 200 mikrogramów (0,2 mg).

8 Dzieci o masie ciała od 12 do 16 kilogramów: 300 mikrogramów (0,3 mg). Dzieci o masie ciała powyżej 20 kilogramów: dawki jak dla pacjentów dorosłych. Odwracanie blokady nerwowo-mięśniowej Dożylnie; noworodki, niemowlęta i dzieci: 20 mikrogramów/kg mc. (0,02 mg/kg mc.). Maksymalna dawka 0,6 mg. Zatrucie insektycydami fosforoorganicznymi, zatrucie lekami cholinomimetycznymi, zatrucie grzybami zawierającymi muskarynę Domięśniowo lub dożylnie: 50 mikrogramów/kg mc. (0,05 mg/kg mc.) co minut; podawać do momentu zaniku objawów zatrucia. Sposób podawania Podanie podskórne, domięśniowe lub dożylne. Budesonidum ( Zawiesina do nebulizacji, np. Nebbud, Neplit, Pulmicort) Pulmicort, 0,125 mg/ml, zawiesina do nebulizacji Pulmicort, 0,250 mg/ml, zawiesina do nebulizacji Pulmicort, 0,500 mg/ml, zawiesina do nebulizacji Budesonidum 1 ml zawiesiny zawiera: odpowiednio 0,125 mg, 0,250 mg lub 0,500 mg budezonidu zmikronizowanego. 1 pojemnik plastykowy zawiera odpowiednio 0,25 mg, 0,50 mg lub 1 mg budezonidu w 2 ml zawiesiny Należy rozcieńczyć do 2 ml 0,9% roztworem chlorku sodu lub innym zalecanym płynem, patrz punkt Zespół krupu Zwykle stosowana dawka u niemowląt i dzieci z zespołem krupu to 2 mg budezonidu podane w postaci nebulizacji. Można podać tę dawkę w całości lub podzielić ją na dwie i podać dwie dawki po 1 mg w odstępie 30 minut. Ten sposób dawkowania może być powtarzany co 12 godzin, maksymalnie do 36 godzin lub do uzyskania poprawy stanu klinicznego. Sposób dawkowania Produkt Pulmicort zawiesina do inhalacji należy stosować za pomocą nebulizatora wyposażonego w ustnik lub maskę twarzową. W celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia zakażeń grzybiczych w obrębie jamy ustnej i gardła, pacjent powinien wypłukać jamę ustną wodą po każdorazowym zastosowaniu inhalatora. Należy również poinformować pacjenta o konieczności umycia skóry twarzy wodą po zastosowaniu nebulizatora z maską twarzową, aby zapobiec podrażnieniu skóry twarzy. Nie należy stosować nebulizatorów ultradźwiękowych, ponieważ nie dostarczają pacjentowi wystarczającej dawki budezonidu. Zestaw do nebulizacji (nebulizator i kompresor) powinien wytwarzać większość kropli o średnicy od 3 do 5 um. Dawka budezonidu dostarczonego pacjentowi wynosi od 11 do 22% dawki znajdującej się w nebulizatorze i zależy od: - czasu nebulizacji - objętości komory - właściwości technicznych kompresora i nebulizatora (zestawu do nebulizacji)

9 - objętości oddechowej pacjenta - stosowania ustnika lub maski twarzowej. W celu dostarczenia maksymalnej dawki budezonidu należy zapewnić odpowiedni przepływ przez nebulizator (5 do 8 l/min). Objętość komory powinna wynosić 2 do 4 ml. U małych dzieci należy używać dobrze dopasowanej maski twarzowej w celu dostarczenia jak największej ilości budezonidu. Produkt Pulmicort może być mieszany z 0,9% roztworem chlorku sodu oraz z roztworami terbutaliny, salbutamolu, fenoterolu, acetylocysteiny, kromoglikanu sodowego lub ipratropium. Sporządzona mieszanina powinna być zużyta w ciągu 30 minut. Zawiesina znajdująca się w plastykowym pojemniku może być dzielona w celu uzyskania odpowiedniej dawki substancji czynnej. Pojemniki plastykowe, stanowiące opakowania jednostkowe, są oznakowane poziomą linią (Pulmicort 0,25 mg/ml i 0,5 mg/ml). Po odwróceniu linia ta oznacza objętość 1 ml. Jeśli ma być użyty tylko 1 ml, należy usunąć płyn znajdujący się nad linią wskaźnikową. Otwarty pojemnik plastykowy należy przechowywać w folii ochronnej bez dostępu światła. Zawartość otwartego pojemnika należy zużyć w ciągu 12 godzin. Captoprilum tabletki Captopril Jelfa, 12,5 mg, tabletki Captopril Jelfa, 25 mg, tabletki Captopril Jelfa, 50 mg, tabletki Jedna tabletka zawiera 12,5 mg, 25 mg lub 50 mg kaptoprylu (Captoprilum). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: jedna tabletka zawiera 42,15 mg, 84,30 mg lub 168,60 mg laktozy jednowodnej. Dawkę należy określić indywidualnie, w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Zalecana, maksymalna dawka dobowa wynosi 150 mg na dobę. Kaptopryl można podawać przed, podczas i po posiłku. Nadciśnienie tętnicze: Zalecana dawka początkowa wynosi 25 do 50 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych. Dawkę można stopniowo zwiększać, w odstępach co najmniej dwutygodniowych, do dawki 100 mg do 150 mg na dobę w dwóch dawkach podzielonych, aby osiągnąć docelowe ciśnienie krwi. Kaptopryl można stosować w monoterapii lub z innymi lekami przeciw nadciśnieniu, zwłaszcza z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Podawanie kaptoprylu raz na dobę może być właściwe wprzypadku leczenia skojarzonego z lekami przeciw nadciśnieniu takimi jak tiazydowe leki moczopędne. U pacjentów z dużą aktywnością układu renina-angiotensyna-aldosteron (hipowolemia, nadciśnienie naczyniowo-nerkowe, niewyrównana niewydolność serca) zaleca się rozpoczęcie leczenia od pojedynczej dawki 6,25 mg lub 12,5 mg. Leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza. Następnie taką dawkę należy podawać 2 razy na dobę. Dawkę można stopniowo zwiększać do 50 mg na dobę, w jednej lub dwóch dawkach podzielonych, a w razie konieczności do 100 mg w jednej lub dwóch dawkach podzielonych. Niewydolność serca: Leczenie niewydolności serca kaptoprylem należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza. Zazwyczaj stosowana dawka początkowa wynosi 6,25 mg do 12,5 mg dwa lub trzy razy na dobę. Zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej (75 mg do 150 mg na dobę) należy przeprowadzać w zależności od reakcji pacjenta, stanu klinicznego i tolerancji leku, do dawki maksymalnej 150 mg na dobę w dawkach podzielonych. Dawkę należy zwiększać stopniowo, w odstępach co najmniej dwutygodniowych, aby ocenić reakcję pacjenta.

10 Zawał mięśnia sercowego: - Leczenie krótkotrwałe: stosowanie kaptoprylu należy rozpocząć w warunkach szpitalnych tak szybko, jak to możliwe po wystąpieniu objawów podmiotowych i (lub) przedmiotowych, u pacjentów stabilnych hemodynamicznie. Początkowo należy podać dawkę próbną 6,25 mg, po 2 godzinach 12,5 mg, a po 12 godzinach 25 mg. Jeżeli u pacjenta nie stwierdza się niepożądanych objawów hemodynamicznych, począwszy od następnego dnia kaptopryl podawać należy w dawce 100 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych, przez okres 4 tygodni. Pod koniec czterotygodniowego leczenia należy ponownie ocenić stan pacjenta przed podjęciem decyzji o leczeniu w okresie po przebytym zawale mięśnia sercowego. - Leczenie długotrwałe: jeżeli stosowania kaptoprylu nie rozpoczęto w ciągu pierwszych 24 godzin od wystąpienia ostrego zawału mięśnia sercowego, zaleca się rozpoczęcie leczenia między trzecią a szesnastą dobą po zawale, o ile wyrównano zaburzenia wymagające leczenia (stabilny stan hemodynamiczny i leczenie ewentualnego utrzymującego się niedokrwienia). Leczenie należy rozpocząć w warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem lekarza (szczególnie dotyczącym kontroli ciśnienia tętniczego), do osiągnięcia dawki 75 mg. Początkowa dawka musi być mała (patrz punkt 4.4), szczególnie u pacjentów z prawidłowym lub obniżonym ciśnieniem tętniczym krwi w chwili rozpoczynania leczenia. Dawka początkowa wynosi 6,25 mg, następnie przez 2 doby podaje się 12,5 mg 3 razy na dobę, a następnie 25 mg 3 razy na dobę o ile nie stwierdza się niepożądanych objawow hemodynamicznych. Dawka zalecana w celu osiągnięcia skutecznego działania kardioprotekcyjnego w leczeniu przewlekłym wynosi 75 mg do 150 mg na dobę w dwoch lub trzech dawkach podzielonych. W przypadku objawowego niedociśnienia, np. na skutek niewydolności serca, można zmniejszyć dawkę lekow moczopędnych i (lub) innych podawanych jednocześnie lekow rozszerzających naczynia krwionośne, w celu utrzymania stałej dawki kaptoprylu. Jeżeli jest to konieczne, dawkę kaptoprylu należy dostosować do reakcji klinicznej pacjenta. Kaptopryl można podawać w skojarzeniu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu zawału mięśnia sercowego, takimi jak leki trombolityczne, β-adrenolityczne i kwas acetylosalicylowy. Nefropatia w przebiegu cukrzycy typu I: Zalecana dawka dobowa kaptoprylu w przypadku nefropatii w przebiegu cukrzycy typu I wynosi75 do 100 mg w dawkach podzielonych. Jeżeli wymagane jest dalsze obniżenie ciśnienia tętniczego,dodać można inne leki przeciwnadciśnieniowe. Niewydolność nerek Ponieważ kaptopryl jest wydalany głownie przez nerki, u pacjentow z zaburzeniami czynności nerekdawkę należy zmniejszyć lub wydłużyć przerwę między dawkami. Jeżeli konieczne jest jednoczesnepodawanie lekow moczopędnych, u pacjentow z ciężką niewydolnością nerek zaleca się stosowaniediuretykow pętlowych (na przykład furosemidu) zamiast tiazydow moczopędnych. Pacjenci w podeszłym wieku Tak jak w przypadku innych lekow przeciw nadciśnieniu, u pacjentow w podeszłym wieku z możliwymosłabieniem czynności nerek i zaburzeniami dotyczącymi innych narządow, należy rozważyć rozpoczęcieleczenia od mniejszej dawki początkowej (6,25 mg 2 razy na dobę) Dawkę należy dostosować w zależności od uzyskiwanych wartości ciśnienia tętniczego. Należy podawaćnajmniejszą skuteczną dawkę. Dzieci i młodzież Nie w oceniono w pełni skuteczności i bezpieczeństwa stosowania kaptoprylu. Stosowanie produktuleczniczego u dzieci i młodzieży należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarza. Dawka początkowa wynosi 0,3 mg/kg mc. W przypadku pacjentow wymagających szczegolnych środkow ostrożności (dzieciz zaburzeniami czynności nerek, wcześniaki, noworodki i niemowlęta, ponieważ ich czynność nerek jestinna niż u dzieci starszych i dorosłych) należy stosować dawkę początkową wynoszącą 0,15 mg/kg mc.zazwyczaj kaptopryl podaje się dzieciom 3 razy na dobę, ale dawkę i odstęp między dawkami należyokreślić indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta. Clemastinum

11 Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 1 mg klemastyny (Clemastinum) w postaci klemastyny fumaranu. Produkt należy podawać dożylnie lub domięśniowo. Przed podaniem dożylnym należy zawartość ampułki rozcieńczyć pięciokrotnie (1:5) 0,9% roztworem NaCl lub 5% roztworem glukozy. Wstrzykiwać powoli w ciągu 2-3 minut. Dorośli Leczenie wspomagające we wstrząsie anafilaktycznym, obrzęku naczynioruchowym: dożylnie lub domięśniowo 2 ml (1 ampułka) dwa razy na dobę. Zapobiegawczo, przed zabiegiem mogącym wywołać uwolnienie histaminy: dożylnie 2 ml (1 ampułka) bezpośrednio przed zabiegiem Clonazepam 1 ml roztworu zawiera 1 mg klonazepamu (Clonazepamum). Dawkowanie i czas leczenia należy określić dla każdego pacjenta indywidualnie, w zależności od stanu klinicznego i wieku pacjenta. Dorośli Zwykle 1 mg; jeśli konieczne, dawkę można powtorzyć. Nie należy przekraczać 20 mg na dobę. Niemowlęta i dzieci Zwykle 0,5 mg; zawartość poł ampułki rozcieńczona taką samą ilością rozpuszczalnika, w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Pacjenci w podeszłym wieku Pacjenci w podeszłym wieku są bardziej wrażliwi na leki działające na ośrodkowy układ nerwowy. Stosując klonazepam w tej grupie wiekowej należy zachować szczegolną ostrożność. Sposob podawania Produkt można podawać wyłącznie po uprzednim rozcieńczeniu. Roztwory produktu Clonazepamum TZF należy podawać powoli. Szybkość wstrzyknięcia dożylnego u dorosłych pacjentow nie powinna przekraczać 0,25 mg 0,5 mg na minutę (0,5 1 ml roztworu po rozcieńczeniu). Podczas podawania dożylnego należy monitorować EEG, drożność oddechową i ciśnienie krwi; zawsze powinien być też dostępny zestaw do resuscytacji. Wstrzyknięcia dożylne Roztwor produktu Clonazepamum TZF należy podawać powoli w duże żyły podłokciowe Wlew dożylny Produkt Clonazepamum TZF można podawać w powolnym wlewie kroplowym, po uprzednim rozcieńczeniu glukozą lub płynem fizjologicznym Przygotowanie roztworow Wstrzyknięcia domięśniowe Zawartość ampułki rozcieńczyć co najmniej 1 ml wody do wstrzykiwań i podawać powoli w duże grupy mięśni. Wstrzyknięcia dożylne

12 Zawartość ampułki rozcieńczyć co najmniej 1 ml wody do wstrzykiwań i podawać powoli w żyłę podłokciową. Wlew dożylny Dawkę do 3 mg (3 ampułki) rozcieńczyć w 250 ml 0,9% roztworu chlorku sodu lub w 5% lub 10% roztworze glukozy. Roztwory klonazepamu należy podawać zaraz po przygotowaniu. Clopidogrelum Każda tabletka powlekana zawiera 75 mg klopidogrelu (w postaci klopidogrelu bezylanu). Dorośli i osoby w podeszłym wieku Klopidogrel należy podawać w pojedynczej dawce 75 mg na dobę. U pacjentow z ostrym zespołem wieńcowym: - bez uniesienia odcinka ST (niestabilna dławica piersiowa lub zawał mięśnia sercowego bez załamka Q): leczenie klopidogrelem należy rozpocząć od pojedynczej dawki nasycającej 300 mg i następnie kontynuować dawką 75 mg raz na dobę (z kwasem acetylosalicylowym (ASA) 75 mg do 325 mg na dobę). Ponieważ większe dawki ASA były związane z większym ryzykiem krwawienia, zaleca się żeby dawka ASA nie byławiększa niż 100 mg. Optymalny czas trwania leczenia nie został wyraźnie ustalony.dane z badań klinicznych potwierdzają stosowanie do 12 miesięcy, a maksymalniekorzystny wynik leczenia obserwowano po 3 miesiącach (patrz punkt 5.1). - z ostrym zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST: leczenie klopidogrelem należy rozpocząć od dawki nasycającej 300 mg, a następnie podawać dawkę 75 mg raz na dobę w skojarzeniu z ASA i lekami trombolitycznymi lub bez lekow trombolitycznych. U pacjentow w wieku powyżej 75 lat leczenie klopidogrelem należy rozpocząć bez podawania dawki nasycającej. Leczenie skojarzone należy rozpocząć jak najszybciej po wystąpieniu objawow i kontynuować przez co najmniej 4 tygodnie. Nie badano korzyści z jednoczesnego stosowania klopidogrelu i ASA w okresie powyżej 4 tygodni w tym modelu leczenia (patrz punkt 5.1). U pacjentow z migotaniem przedsionkow, klopidogrel należy podawać w postaci pojedynczejdawki dobowej 75 mg. Rownocześnie należy rozpocząć i kontynuować stosowanie kwasu acetylosalicylowego ( mg na dobę) (patrz punkt 5.1). W razie pominięcia dawki: -Przed upływem 12 godzin od przewidzianego czasu przyjęcia dawki: pacjent powinien niezwłocznieprzyjąć pominiętą dawkę i przyjąć następną dawkę w przewidzianym czasie. - Po upływie 12 godzin: pacjent powinien przyjąć następną dawkę w przewidzianym czasie i nieprzyjmować podwojnej dawki. Dzieci i młodzież Klopidogrelu nie należy stosować u dzieci, ze względu na wątpliwości dotyczące jego skuteczności. Zaburzenie czynności nerek Doświadczenie terapeutyczne u pacjentów z zburzeniami czynności nerek jest ograniczone. Zaburzenie czynności wątroby

13 Doświadczenie terapeutyczne u pacjentow z umiarkowanie nasilonymi chorobami wątroby, którzy mogą mieć skłonność do krwawień, jest ograniczone (patrz punkt 4.4). Sposob podawania Do podawania doustnego. Produkt leczniczy może być przyjmowany jednocześnie z posiłkiem lub bez posiłku. Dexaven 1 ml zawiera 4 mg deksametazonu fosforanu (Dexamethasoni phosphas) w postaci deksametazonu sodu fosforanu (Dexamethasoni natrii phosphas). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: sodu siarczyn. Dawkowanie produktu leczniczego należy indywidualizować w zależności od wskazania, stanu chorego i jego reakcji na produkt leczniczy. Ogólne wytyczne dawkowania Od 4 do 16 mg/dobę, wyjątkowo do 32 mg/dobę. Zwykle jednorazowa dawka wynosi 4 do 8 mg. W razie potrzeby dawkę można powtarzać w odpowiednich odstępach kilka razy w ciągu doby. Zwykle dawki początkowe są większe, a po uzyskaniu pożądanego efektu terapeutycznego zmniejsza się je do ustalenia najmniejszej dawki umożliwiającej utrzymanie korzystnego efektu terapeutycznego, lub aż do odstawienia produktu leczniczego. Sytuacje stresowe u pacjenta mogą spowodować konieczność zwiększenia dawkowania. Po długotrwałym stosowaniu, produkt leczniczy należy odstawiać powoli. Stosowanie u osób w podeszłym wieku Stosowanie produktu leczniczego u osób w podeszłym wieku nie wymaga specjalnego dawkowania, jednak przy doborze dawki należy uwzględnić większą podatność takich pacjentów na działania niepożądane (patrz punkt 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania oraz punkt 4.8 Działania niepożądane). Sposób podawania Produkt leczniczy można podawać we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym, albo we wlewie kroplowym. Obowiązkowe jest ścisłe przestrzeganie aseptycznej techniki podawania. Domięśniowe podanie powinno być głębokie, do dużej masy mięśni. Bezpośrednio przed podaniem we wlewie zawartość ampułki rozcieńcza się izotonicznym roztworem chlorku sodu lub roztworem glukozy 5%. Diazepamum roztwór do wstrzykiwań lub wlewka doodbytnicza (do 10 mg/2,5 ml) (Relanium, Neorelium, Relsed Każdy ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 5 mg diazepamu (Diazepamum). Substancje pomocnicze o znanym działaniu: 100 mg etanolu 96% i 15 mg alkoholu benzylowego w 1 ml, oraz sodu benzoesan. W celu uzyskania optymalnego działania produktu, należy starannie określić dawkowanie indywidualnie dla każdego pacjenta. Dorośli Ostre stany lękowe lub pobudzenie: 10 mg we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym; wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po czterech godzinach. Delirium tremens: 10 do 20 mg we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym. Konieczne może być podanie większych dawek w zależności od nasilenia objawów.

14 Ostre stany spastyczne mięśni: 10 mg we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym; wstrzyknięcie można powtórzyć nie wcześniej niż po czterech godzinach. Tężec: dawka początkowa podawana dożylnie wynosi od 0,1 mg/kg mc. do 0,3 mg/kg mc., powtarzana co 1 do 4 godzin. Można także podawać w ciągłym wlewie dożylnym trwającym 24 godziny w dawce od 3 mg/kg mc. do 10 mg/kg mc. Wybrana dawka powinna zależeć od nasilenia objawów, w bardzo ciężkich przypadkach można stosować większe dawki. Stan padaczkowy, drgawki w przebiegu zatrucia: 10 do 20 mg dożylnie lub domięśniowo; dawkę można powtórzyć po minutach. Jeśli jest to wskazane, można zastosować powolny wlew dożylny (maksymalna dawka 3 mg/kg mc. w ciągu 24 godzin). Premedykacja przedoperacyjna lub przed zabiegami diagnostycznymi: 0,2 mg/kg mc. Zazwyczaj stosowana dawka u dorosłych wynosi 10 mg do 20 mg, lecz może być konieczne podawanie większych dawek w zależności od reakcji klinicznej. Pacjenci w podeszłym wieku lub osłabieni Podawane dawki nie powinny być większe niż połowa dawek zazwyczaj zalecanych. Pacjenci w tej grupie powinni być regularnie monitorowani na początku leczenia w celu minimalizacji podawanych dawek i (lub) częstości ich podawania, aby uniknąć przedawkowania w wyniku kumulacji leku. Dzieci Stan padaczkowy, drgawki w przebiegu zatrucia, drgawki gorączkowe: 0,2 mg/kg mc. do 0,3 mg/kg mc. dożylnie lub domięśniowo lub 1 mg na każdy rok życia. Tężec: dawkowanie jak u dorosłych. Premedykacja przedoperacyjna lub przed zabiegami diagnostycznymi: 0,2 mg/kg mc. Leczenie należy ograniczyć do niezbędnego minimum, lek podawać wyłącznie pod ścisłym nadzorem lekarza. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania benzodiazepin podczas długotrwałego leczenia są ograniczone. W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia działań niepożądanych podczas dożylnej sedacji, należy lek wstrzykiwać powoli (0,5 ml roztworu w ciągu pół minuty) do wystąpienia senności u pacjenta, opadnięcia powiek i niewyraźnej mowy, przy czym pacjent powinien wciąż być zdolny do spełniania poleceń. Stanowczo zaleca się wykonywanie wstrzyknięć dożylnych produktu do dużej żyły w dole łokciowym, przy czym przez cały czas trwania zabiegu pacjent powinien być ułożony na plecach. Podczas przestrzegania powyższych zaleceń dotyczących podawania dożylnego produktu, ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego lub bezdechu jest znacznie zmniejszone. Z wyjątkiem stanów nagłych, podczas podawania dożylnego leku powinna zawsze być obecna druga osoba; zawsze powinien być też dostępny zestaw do resuscytacji. Zaleca się, aby pacjenci pozostawali pod nadzorem lekarza co najmniej godzinę od podania leku. W domu pacjentowi powinna zawsze towarzyszyć odpowiedzialna osoba dorosła; należy poinformować pacjenta o zakazie prowadzenia pojazdów i obsługiwania urządzeń mechanicznych przez 24 godziny po podaniu leku. Zazwyczaj nie należy rozcieńczać roztworu produktu Relanium. Wyjątek stanowi podawanie produktu w powolnym wlewie dożylnym w dużej objętości roztworu NaCl 0,9% lub glukozy w leczeniu tężca i stanu padaczkowego. Nie należy rozcieńczać więcej niż 40 mg diazepamu (8 ml roztworu) w 500 ml roztworu do wlewu. Roztwór należy przygotowywać bezpośrednio przed podaniem i zużyć w ciągu 6 godzin.

15 Produktu nie należy mieszać z innymi lekami w roztworze do wlewu lub w jednej strzykawce, ponieważ nie można zagwarantować jego stabilności w przypadku nieprzestrzegania powyższego zalecenia. Produkt przeznaczony jest do podawania dożylnego lub domięśniowego. RELSED, 5 mg/2,5 ml, mikrowlewka doodbytnicza, roztwór 2,5 ml roztworu zawiera 5 mg diazepamu (Diazepamum). Każdy ml roztworu zawiera 2 mg diazepamu (Diazepamum). Substancje pomocnicze o znanym działaniu: każda mikrowlewka zawiera 250 mg etanolu 96% i 37,5 mg alkoholu benzylowego w 2,5 ml oraz benzoesan sodu. Każda mikrowlewka (2,5 ml roztworu) zawiera 5 mg diazepamu. Dzieci Drgawki gorączkowe, stan padaczkowy, napady lęku, stany ze zwiększonym napięciem mięśniowym, tężec, premedykacja przed różnymi zabiegami diagnostycznymi i chirurgicznymi oraz sedacja w okresie pooperacyjnym: niemowlęta od 7. miesiąca życia: do 0,5 mg/kg masy ciała; dzieci o masie ciała kg: 1 mikrowlewka (5 mg diazepamu); dzieci o masie ciała powyżej 15 kg: 2 mikrowlewki po 5 mg (10 mg diazepamu). Jeśli drgawki nie ustępują należy powtórzyć dawkę po minutach. U dzieci z dużym ryzykiem nawrotów drgawek gorączkowych podaje się produkt w mikrowlewkach co 8 godzin w okresie gorączki powyżej 38,5 C. Dorośli Stan padaczkowy, rzucawka ciężarnych, napady lęku, stany ze zwiększonym napięciem mięśniowym, tężec: początkowo 1 lub 2 mikrowlewki (5 do 10 mg diazepamu). W razie braku skuteczności dawkę powtórzyć po około minutach - podać maksymalnie do 30 mg diazepamu. Premedykacja przed różnymi zabiegami diagnostycznymi i chirurgicznymi oraz sedacja w okresie pooperacyjnym: w dniu poprzedzającym zabieg: 2 do 4 mikrowlewek (10 do 20 mg diazepamu); minut przed znieczuleniem ogólnym: 1 do 2 mikrowlewek (5 do 10 mg diazepamu); po zabiegu: 1 do 2 mikrowlewek (5 do 10 mg diazepamu). U pacjentów w podeszłym wieku, z niewydolnością nerek i wątroby, z niewydolnością krążenia i oddechową należy stosować mniejsze dawki. Najlepiej rozpoczynać od podania 5 mg/dobę i dopiero wtedy, kiedy pacjent dobrze toleruje taką dawkę, można ją stopniowo zwiększać. Sposób podawania Podanie doodbytnicze. Podczas podawania produktu i przez 15 minut po jego podaniu pacjent powinien leżeć poziomo, twarzą w dół (na brzuchu). Posmarować kaniulę żelem nawilżającym. Otworzyć poprzez przekręcenie końcówki kaniuli. Wprowadzić całą kaniulę do odbytu (w przypadku małych dzieci do połowy). Opróżnić zbiorniczek przez silny ucisk kciukiem i palcem wskazującym. Wyjąć kaniulę z odbytu nie zwalniając ucisku na zbiorniczek. Drotaverini hydrochloridum roztwór do wstrzykiwań (No-Spa) 1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 20 mg chlorowodorku drotaweryny (Drotaverini hydrochloridum). 2 ml (1 ampułka) zawierają 40 mg chlorowodorku drotaweryny.

16 Dawkowanie Dawka dobowa wynosi 40 do 240 mg i należy ją podawać w 1 do 3 dawkach podzielonych, podskórnie lub domięśniowo. W przypadku ostrego napadu kamicy żółciowej lub nerkowej stosuje się 40 do 80 mg drotaweryny powoli (ok. 30 sek.) dożylnie. W innych spastycznych bólach brzucha stosuje się 40 do 80 mg drotaweryny domięśniowo lub podskórnie. W razie konieczności dawkę produktu można powtórzyć maksymalnie do 3 razy na dobę. Przeciwwskazania dzieci. Fentanylum 1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 50 mikrogramów fentanylu (Fentanylum) w postaci fentanylu cytrynianu Sposób podawania Fentanyl WZF można podawać: - domięśniowo, - dożylnie w szybkim wstrzyknięciu (bolus), we wlewie ciągłym lub metodą PCA, - podskórnie we wstrzyknięciu, we wlewie ciągłym, - zewnątrzoponowo podając dawkę jednorazową, we wlewie ciągłym lub metodą PCA, - podpajęczynówkowo podając dawkę jednorazową lub we wlewie ciągłym. Podanie dożylne w bolusie lub we wlewie Podanie domięśniowe Fentanyl WZF można podawać dożylnie dorosłym i dzieciom. Dawki fentanylu należy dostosować do wieku, masy ciała, ogólnego stanu pacjenta, chorób towarzyszących, zastosowanych innych leków oraz rodzaju zabiegu operacyjnego i rodzaju znieczulenia. Dorośli Spontaniczne oddychanie dawka początkowa 50 do 200 μg (mikrogramów), dawka dodatkowa 50 μg Oddychanie wspomagane dawka początkowa 300 do 3500 μg, dawka dodatkowa 100 do 200 μg Dawki powyżej 200 μg można stosować tylko w znieczuleniach. W premedykacji można podać 1 do 2 ml (50 μg do 100 μg) fentanylu domięśniowo 45 minut przed indukcją znieczulenia. Podanie dożylne 2 ml (100 μg) fentanylu pacjentom dorosłym, nie poddanym premedykacji powinno zapewnić skuteczne zniesienie bólu na minut w czasie zabiegu powodującego niewielkie dolegliwości bólowe. Podanie 10 ml (500 μg) fentanylu w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) daje zniesienie bólu przez około godzinę. Wywołana analgezja jest skuteczna w zabiegach ze średnim nasileniem bólowym. Podanie dawki 50 μg/kg mc. fentanylu wywołuje zniesienie bólu przez 4 do 6 godzin w czasie operacji o dużym nasileniu bólu. Fentanyl WZF można podawać również we wlewie dożylnym. U pacjentów z oddechem kontrolowanym można podać dawkę nasycającą fentanylu w szybkim wlewie około 1 μg/kg mc./min przez pierwsze 10 minut, a następnie we wlewie około 0,1 μg/kg mc./min.

17 Dawkę nasycającą można podawać również w szybkim wstrzyknięciu dożylnym (bolus). Szybkość wlewu należy dostosować do reakcji pacjenta na podawany fentanyl; zaleca się stosowanie możliwie najniższych dawek fentanylu. Jeżeli nie planuje się zastosowania u pacjenta oddychania wspomaganego w okresie pooperacyjnym, wlew należy zakończyć 40 minut przed końcem zabiegu operacyjnego. Niższe dawki fentanylu, np. 0,05 do 0,08 μg/kg mc./min podaje się w przypadku podtrzymania spontanicznego oddychania. Wyższe dawki (do 3 μg/kg mc./min) są stosowane w kardiochirurgii. Z powodu dużej różnicy ph, fentanyl wykazuje niezgodność chemiczną ze środkami stosowanymi w indukcji znieczulenia, takimi jak tiopental i metoheksytal. Dzieci i młodzież Dzieci w wieku od 12 do 17 lat: Należy stosować dawki przeznaczone dla dorosłych. Dzieci w wieku od 2 do 11 lat: Zazwyczaj stosowane dawkowanie u dzieci: Spontaniczne oddychanie wiek 2-11 lat, dawka początkowa 1 do 3 μg/kg mc., dawka dodatkowa 1 do 1,25 μg/kg mc. Oddychanie wspomagane wiek 2-11 lat, dawka początkowa 1 do 3 μg/kg mc., dawka dodatkowa 1 do 1,25 μg/kg mc. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku oraz osłabionych Zaleca się zmniejszenie dawki początkowej fentanylu. Podczas podawania dawki początkowej należy wziąć pod uwagę reakcję pacjenta i jeśli zachodzi konieczność, dokonać korekty dawki dodatkowej. Ponadto w leczeniu silnego bólu fentanyl można podawać: Podskórnie Dorośli: dawki dostosowuje się do stanu pacjenta; podaje się we wstrzyknięciu lub we wlewie ciągłym. Dzieci o masie ciała poniżej 50 kg: początkowo 0,5 do 2,0 μg/kg mc./godz. we wstrzyknięciu lub we wlewie ciągłym. Dla dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy dawka początkowa wynosi ¼ do ⅓ dawki podanej wyżej, następna jest modyfikowana zależnie od efektu. Dzieci o masie ciała powyżej 50 kg: początkowo 25 do 75 μg co 1 godzinę. Zewnątrzoponowo Dawka jednorazowa: 50 do 100 μg (1 do 2 μg/kg mc.); Wlew ciągły: 25 do 100 μg/godz.; Metoda PCA: nasycenie 75 do 100 μg; wlew zasadniczy: 30 do 75 μg/godz.; dawka na żądanie: 10 do 15 μg; czas blokady pompy 6 minut. Podpajęczynówkowo Zaleca się podawanie fentanylu podpajęczynówkowo w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Dawka jednorazowa: 5 do 25 μg/dawkę; Wlew ciągły: 0,8 μg/kg mc./godz. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku oraz osłabionych Zaleca się zmniejszenie dawki fentanylu. Podczas podawania dawki początkowej należy wziąć pod uwagę reakcję pacjenta i jeśli zachodzi konieczność, dokonać korekty dawki dodatkowej. Fentanyl WZF można podawać:

18 - domięśniowo, - dożylnie w szybkim wstrzyknięciu (bolus), we wlewie ciągłym lub metodą PCA, - podskórnie we wstrzyknięciu, we wlewie ciągłym, - zewnątrzoponowo podając dawkę jednorazową, we wlewie ciągłym lub metodą PCA, - podpajęczynówkowo podając dawkę jednorazową lub we wlewie ciągłym. Produkt Fentanyl WZF może być podawany z 0,9% roztworem NaCl lub 5% roztworem glukozy. Jeżeli zachodzi konieczność, sporządzony roztwór można przechowywać, na odpowiedzialność użytkownika, maksymalnie przez 24 godziny, pod warunkiem, że rozcieńczenie przygotowuje się w kontrolowanych i walidowanych aseptycznych warunkach. Niewykorzystany w ciągu 24 godzin roztwór należy wyrzucić. Flumazenilum (anexate) Anexate 100 µg/ml, roztwór do wstrzykiwań Flumazenilum Lek podaje się w postaci rozcieńczonej lub nierozcieńczonej w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub we wlewie kroplowym. Dorośli Dawkowanie w anestezjologii: Dawka początkowa wynosi 200 mikrogramów podawanych w powolnym wstrzyknięciu dożylnym w czasie 15 sekund. Jeśli w czasie 60 sekund dawka ta nie pozwala na osiągnięcie pożądanego stanu świadomości, wówczas można podać kolejną dawkę 100 mikrogramów, którą można następnie powtarzać co 60 sekund do osiągnięcia właściwego stanu świadomości chorego lub do osiągnięcia dawki całkowitej 1 mg. Zwykle stosowana dawka to mikrogramów. Dawkowanie w intensywnej terapii: Dawka początkowa wynosi 300 mikrogramów podawanych dożylnie. Jeśli w czasie 60 sekund nie osiągnięto pożądanego stanu świadomości chorego, można wówczas podać kolejną dawkę 100 mikrogramów i jeśli potrzeba powtarzać ją w odstępach, co 60 sekund do całkowitej maksymalnej dawki 2 mg. W przypadku nawrotu senności można zastosować powolny, ciągły wlew dożylny w dawce mikrogramów na godzinę do czasu osiągnięcia pożądanego stanu świadomości pacjenta. Jeśli kolejne powtarzane dawki nie pozwalają na uzyskanie istotnej poprawy stanu świadomości lub własnego oddechu wówczas lekarz prawdopodobnie zaprzestanie podawania leku Anexate i zastosuje inne metody leczenia. W przypadkach, w których stosowano leczenie benzodiazepinami, podanie leku Anexate może spowodować wystąpienie objawów z odstawienia, takich jak napady niepokoju, zawroty głowy i pocenie się. Objawy odstawienne mogą wystąpić nawet wówczas, gdy benzodiazepiny odstawiono kilka tygodni przed podaniem leku Anexate. W celu zmniejszenia nasilenia tych objawów lekarz może zastosować powolne, dożylne wstrzyknięcie niewielkich dawek benzodiazepin. Dzieci powyżej 1 roku życia Zalecane jest stosowanie dawki początkowej 10 mikrogramów/kg masy ciała (do 200 mikrogramów) w ciągu 15 sekund, dożylnie. Jeśli po upływnie 45 sekund od zastosowania leku nie osiągnięto pożądanego stanu świadomości pacjenta, może być zastosowana kolejna dawka 10 mikrogramów/kg masy ciała (do 200 mikrogramów Kolejne dawki w wysokości 10 mikrogramów/kg mc. (do 200 mikrogramów) mogą być stosowane co 60 sekund (ale maksymalna łączna liczba dawek nie może być większa niż 4, a maksymalna dawka całkowita nie może być większa niż 50 mikrogramów/kg mc. lub 1 mg - w zależności od tego, która z tych dwóch dawek jest mniejsza). Dawka leku będzie ustalana indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta.

19 Nie ma danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania kolejnych dawek leku Anexate u dzieci poniżej 1 roku życia. Osoby w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku lub u pacjentów z chorobami wątroby dawkę leku Anexate należy ustalać szczególnie ostrożnie. Leczenie Anexate jest zakończone z chwilą całkowitego odzyskania świadomości pacjenta. Ponieważ jednak działanie leku szybko słabnie i może być konieczne podawanie kolejnych dawek, pacjent powinien pozostawać pod ścisłym nadzorem do czasu całkowitego ustąpienia wszelkich objawów senności. Furosemidum Każda ampułka po 2 ml zawiera 20 mg furosemidu, co odpowiada 10 mg furosemidu w 1 ml. Dawkowanie Zawsze należy stosować najmniejszą dawkę, zapewniającą pożądaną reakcję. Czas leczenia powinien być ustalony przez lekarza, w zależności od rodzaju i stopnia nasilenia choroby. Pozajelitowe podanie furosemidu jest wskazane w przypadkach, w których podanie doustne jest niemożliwe lub nieskuteczne (np. w przypadku zmniejszonego wchłaniania jelitowego) lub, gdy niezbędne jest szybkie działanie produktu leczniczego. Jeżeli produkt leczniczy podawany jest pozajelitowo, zaleca się rozpoczęcie podawania doustnego tak szybko, jak to możliwe. Aby osiągnąć maksymalną skuteczność i zapobiec przeciwnemu działaniu, zaleca się podawanie furosemidu w infuzji ciągłej, zamiast w powtarzanych bolusach. Kiedy niemożliwe jest podawanie furosemidu w infuzji ciągłej, w celu kontynuowania leczenia po podaniu jednej lub kilku dawek w szybkim bolusie, korzystniej jest podać kilka małych dawek w krótkich odstępach czasu (co około 4 godziny) niż podawać w bolusie większe dawki w dłuższych odstępach czasu. Dożylnie furosemid należy podawać powoli, nie szybciej niż 4 mg na minutę oraz nie należy podawać innych produktów leczniczych w tej samej strzykawce. Podanie domięśniowe furosemidu musi być ograniczone jedynie do wyjątkowych przypadków, kiedy niemożliwe jest doustne lub dożylne podanie produktu leczniczego. Należy zaznaczyć, że domięśniowe podanie nie jest odpowiednie w stanach ostrych, takich jak obrzęk płuc. W przypadku braku przeciwwskazań, zalecana dawka początkowa dla dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 15 lat wynosi od 20 do 40 mg (1 lub 2 ampułki), podawana dożylnie (bądź w wyjątkowych przypadkach domięśniowo); maksymalna dawka jest zależna od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Jeżeli wymagane jest zastosowanie większej dawki, należy ją zwiększać jednorazowo o 20 mg i nie podawać częściej niż co 2 godziny. U dorosłych, maksymalna zalecana dawka dobowa furosemidu wynosi 1500 mg. Zmniejszenie masy ciała spowodowane nasiloną diurezą nie powinno być większe niż 1 kg/dobę. Dzieci i młodzież Dzieci i młodzież (w wieku poniżej 18 lat) Dożylne podanie furosemidu dzieciom i młodzieży w wieku poniżej 15 lat zalecane jest tylko w wyjątkowych przypadkach. Dawkę należy dostosować do masy ciała, a zalecana dawka wynosi od 0,5 do 1 mg/kg masy ciała na dobę, maksymalnie do całkowitej dawki dobowej 20 mg. Zaburzenia czynności nerek

20 U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (stężenie kreatyniny w osoczu >5 mg/dl) nie zaleca się stosowania infuzji o szybkości większej niż 2,5 mg na minutę. Pacjenci w podeszłym wieku Zalecana dawka początkowa wynosi 20 mg na dobę, zwiększana stopniowo aż do uzyskania pożądanej reakcji. Specjalne zalecenia dotyczące dawkowania U dorosłych dawka jest ustalona następująco: Obrzęk związany z przewlekłą i ostrą zastoinową niewydolnością serca Zalecana dawka początkowa wynosi 20 do 40 mg na dobę. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Dawka dobowa powinna być podana w dwóch lub trzech dawkach podzielonych w przewlekłej zastoinowej niewydolności serca, a w postaci bolusa w ostrej zastoinowej niewydolności serca. Obrzęk związany z chorobami nerek Zalecana dawka początkowa wynosi 20 do 40 mg na dobę. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Całkowitą dawkę dobową można podać w dawce pojedynczej lub w kilku dawkach podzielonych. Jeżeli zastosowanie tej dawki nie powoduje pożądanego zwiększenia wydalania płynów, wówczas należy podać furosemid w ciągłej infuzji dożylnej, o początkowej szybkości 50 mg do 100 mg na godzinę. Przed zastosowaniem furosemidu należy skorygować hipowolemię, niedociśnienie i zaburzenia równowagi kwasowo-zasadowej i elektrolitowej. U pacjentów dializowanych, zazwyczaj stosowana dawka podtrzymująca wynosi od 250 mg do 1500 mg na dobę. Z powodu zwiększonego ryzyka wystąpienia działań niepożądanych u pacjentów z zespołem nerczycowym, dawkę produktu leczniczego należy dostosować ostrożnie. Przełom nadciśnieniowy (jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego) Zalecana dawka początkowa w przełomie nadciśnieniowym wynosi 20 mg do 40 mg, podawana we wstrzyknięciu dożylnym w postaci bolusa. W razie konieczności, dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Obrzęk związany z chorobami wątroby Jeżeli bezwzględnie konieczne jest dożylne podawanie produktu leczniczego, dawka początkowa powinna wynosić od 20 mg do 40 mg. Dawkę można dostosować w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Całkowita dawka dobowa może być podana w dawce pojedynczej lub w kilku dawkach podzielonych. Furosemid może być stosowany w skojarzeniu z antagonistami aldosteronu w przypadkach, w których te produkty lecznicze są nieskuteczne w monoterapii. Aby uniknąć objawów niepożądanych, takich jak objawy ortostatyczne lub zaburzenia równowagi elektrolitowej i kwasowo-zasadowej lub encefalopatii wątrobowej, należy ostrożnie dostosować dawkę w celu uzyskania stopniowej utraty płynów. Zastosowana dawka może powodować u dorosłych zmniejszenie masy ciała wynoszące około 0,5 kg na dobę. Obrzęk płuc (w ostrej niewydolności serca) Dawka początkowa furosemidu podawana dożylnie wynosi 40 mg. Jeżeli wymaga tego stan pacjenta, po minutach można podać następną dawkę 20 mg do 40 mg furosemidu we wstrzyknięciu. Furosemid należy stosować jako uzupełnienie innego postępowania leczniczego.

21 Sposób podawania Furosemide może być mieszany z obojętnymi i słabo zasadowymi roztworami o ph wynoszącym 7-10, takimi jak 0,9% roztwór chlorku sodu i roztwór płynu Ringera z mleczanami. (Nitrogliceryna, Nitromint) aerozol do stosowania podjęzykowego Nitromint, 0,4 mg/dawkę, aerozol podjęzykowy, roztwór Dorośli Leczenie ostrych napadów dławicy piersiowej Na początku napadu należy rozpylić pod język 1 dawkę (dawka = 400 mikrogramów). Jeśli objawy nie ustąpią, dawkę można powtarzać w odstępach czasu co 5 minut, do podania łącznie 3 dawek (rozpyleń aerozolu). Jeśli objawy nie ustąpią po 3 dawkach (rozpyleniach), pacjent powinien wezwać pogotowie ratunkowe. Najlepiej, aby pacjent pozostawał w pozycji siedzącej z uwagi na ryzyko objawowej hipotonii ortostatycznej. Zapobieganie napadom dławicy piersiowej dawkę (rozpylenie aerozolu) można podać przed wysiłkiem, który może wywoływać u pacjenta napady dławicy piersiowej. Leczenie ostrego kardiogennego obrzęku płuc W leczeniu pacjentów z ostrym kardiogennym obrzękiem płuc bez hipotonii (tzn. ze skurczowym ciśnieniem tętniczym > 100 mmhg) można podać podjęzykowo 0,4 mg triazotanu glicerolu i powtarzać tę dawkę w odstępach czasu co 5-10 minut, kontrolując jednocześnie stan kliniczny pacjenta, w tym ciśnienie tętnicze. W razie potrzeby pacjenta można następnie przestawić na preparat dożylny lub inny lek wazodylatacyjny, w zależności od odpowiedzi klinicznej. Pacjenci w podeszłym wieku Spadek ciśnienia tętniczego i omdlenie mogą stanowić szczególny problem przy stosowaniu azotanów u osób w podeszłym wieku. Pacjentom należy poradzić, aby każdorazowo przy przyjmowaniu nitrogliceryny postarali się znaleźć miejsce siedzące. Dzieci i młodzież Jak dotąd brak dostępnych danych dotyczących stosowania leku w pediatrii. Sposób podawania Do stosowania podjęzykowo Nitromint aerozol podjęzykowy jest sprzedawany albo w przezroczystym plastikowym, albo w aluminiowym pojemniku. Pompa dozownika powinna zostać napełniona przed pierwszym podaniem leku przez zdjęcie nasadki ochronnej i wykonanie kilku naciśnięć w powietrze aż do pojawienia się aerozolu. Może zaistnieć konieczność ponownego napełnienia, jeśli pompa nie była używana przez długi czas. Nie ma potrzeby wstrząsania pojemnika przed użyciem. Pojemnik należy trzymać pionowo z zaworem dozownika ustawionym do góry. Wylot zaworu dozownika należy umieścić blisko ust i rozpylić dawkę aerozolu pod język. Natychmiast po podaniu każdej dawki należy zamknąć usta. Nie należy wdychać aerozolu. Należy pouczyć pacjentów, aby nauczyli się lokalizować wylot zaworu dozownika tak, aby podanie leku w nocy nie sprawiało im trudności. Najlepiej, aby w czasie aplikacji leku pacjent siedział wyprostowany. Glucagon hydrochloride roztwór do wstrzykiwań (1 mg/fiol. + rozpuszczalnik) :

22 Rozpuścić liofilizowany proszek w rozpuszczalniku dołączonym do zestawu zgodnie z instrukcją. Wskazania terapeutyczne (ciężka hipoglikemia) Dawkowanie u pacjentów dorosłych: Podawać 1 mg Dawkowanie u dzieci: Podawać 1 mg (dzieci o macie ciała powyżej 25 kg lub starsze niż 6-8 lat) Podawać 0,5 mg ( dzieci o masie ciała poniżej 25 kg lub młodsze niż 6 8 lat) Podawać podskórnie lub domięśniowo. Reakcja powinna nastąpić w ciągu 10 min. Po odzyskaniu przytomności należy podać pacjentowi doustnie węglowodany, aby uzupełnić zapasy glikogenu wątrobowego i zapobiec nawrotowi hipoglikemii. Jeśli w ciągu 10 min stan pacjenta się nie poprawia należy podać dożylnie grukozę. Pacjenci u których wystąpiła ciężka hipoglikemia wymagają konsultacji medycznej. Przygotowanie: Wstrzyknąć wodę do wstrzykiwań do fiolki zawierającej liofilizowany glukagon. Delikatnie potrząsać fiolką do momentu aż glukagon rozpuści się całkowicie, a roztwór będzie przejrzysty. Nabrać całą zawartość fiolki z powrotem do strzykawki. Sporządzony roztwór jest przejrzysty i bezbarwny. Zawiera 1 mg glukagonu w 1 ml i może być podany podskórnie lub domięśniowo. Glucosum 20% roztwór do wstrzykiwań (200 mg/ml) GLUCOSUM 200 mg/ml roztwór do wstrzykiwań: 1 ml roztworu zawiera 200 mg glukozy. 1 ampułka (10 ml) zawiera 2,0 g glukozy. Roztwór 20 % i 40 % glukozy stosuje się dożylnie, we wstrzyknięciach lub we wlewach kroplowych, w dawkach dobieranych indywidualnie zależnie od stanu zdrowia, wieku i masy ciała pacjenta. Zaleca się uważne monitorowanie stężenia glukozy i elektrolitów we krwi, zwłaszcza podczas długotrwałego żywienia pozajelitowego. Dorośli: - u pacjentów wyniszczonych i niedożywionych można podawać do 300 g glukozy w postaci powolnego wlewu. Podczas stosowania stężonych roztworów glukozy istnieje konieczność podawania insuliny w dawce 1 j.m. insuliny na około 4 g glukozy. - w żywieniu pozajelitowym: wymagana dawka wynosi zwykle 1,5 g - 3,0 g glukozy/kg mc. na dobę, dawką zalecaną jest 3 g glukozy/kg mc. na dobę, podawane w powolnym wlewie do żyły centralnej. - w hipoglikemii: należy podawać dożylnie 20 % lub 40 % roztwór glukozy (0,2 g/kg mc.) aż do uzyskania prawidłowego stężenia glukozy we krwi, Dzieci: - u dzieci w hipoglikemii: podaje się 0,5 g glukozy/kg mc. - podczas zabiegów resuscytacyjnych: od 0,5 g do 1 g glukozy/kg mc., dożylnie. Heparinum natricum HEPARINUM WZF, IU/ml, roztwór do wstrzykiwań

23 Produkt jest przeznaczony do podawania dożylnego w powtarzanych wstrzyknięciach lub po uprzednim rozcieńczeniu w 5% roztworze glukozy lub 0,9% roztworze NaCl w ciągłym wlewie. Dawki i szybkość wlewu produktu należy ustalać indywidualnie na podstawie wyników testów czynności układu krzepnięcia zalecane jest uzyskanie 1,5-2,5 krotnego przedłużenia czasukaolinowo-kefalinowego (APTT) w porównaniu do średniej wartości prawidłowej lub wartości przedleczeniem. Produkt stosuje się zwykle przez 7 do 10 dni. Leczenie zakrzepowego zapalenia żył głębokich, zatoru tętnicy płucnej, niestabilnej dławicy piersiowej, ostrych obwodowych zatorów tętniczych Dorośli Dawka wstępna: dożylnie IU (1 ml roztworu), w ciężkich zatorach tętnicy płucnej dawkę można zwiększyć do IU (2 ml roztworu). Dawki podtrzymujące: od do IU/h we wlewie dożylnym lub od do IU we wstrzyknięciach dożylnych powtarzanych co 4 godziny. Pacjenci w wieku podeszłym U pacjentów w wieku podeszłym może być wymagane zmniejszenie dawek. Dzieci oraz dorośli o małej masie ciała Dawka wstępna: dożylnie 50 IU/kg mc. Dawki podtrzymujące: od 15 do 25 IU/kg mc./h we wlewie dożylnym lub 100 IU/kg mc. We wstrzyknięciach dożylnych powtarzanych co 4 godziny. Pacjenci poddani krążeniu pozaustrojowemu i hemodializie Dorośli Krążenie pozaustrojowe: Dawka wstępna: 300 IU/kg mc., następnie kontynuujemy podawanie starając się utrzymać czas koagulacji aktywowanej (ACT) w zakresie sekund. Hemodializa: Dawka wstępna: od do IU. Dawki podtrzymujące: od do IU/h, aby utrzymać czas krzepnięcia powyżej 40 minut. Produkt należy podawać dożylnie - w powtarzanych wstrzyknięciach lub po uprzednim rozcieńczeniu w 5% roztworze glukozy lub 0,9% roztworze NaCl w ciągłym wlewie. Wszystkie czynności związane z rozcieńczaniem produktu należy wykonywać w kontrolowanych i walidowanych aseptycznych warunkach. Należy zachować zasady aseptyki zarówno w odniesieniu do Heparinum WZF, jak i sprzętu użytego podczas podawania produktu. Po rozcieńczeniu, otrzymany roztwór można przechowywać w temperaturze poniżej 25 C nie dłużej niż 6 godzin. Hydrocortisonum (Corhydron) Corhydron mg proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji.. Lek może być podany we wstrzyknięciu dożylnym, infuzji lub wstrzyknięciu domięśniowym. W razie koniecznośći powtórnego podania domięśniowego wskazana jest zmiana miejsca podania. Przed podaniem domięśniowym zachowując zasady postępowania aseptycznego należy rozpuścić zawartość fiolki używając rozpuszczalnika (wody do wstrzykiwań) znajdującego się w dołączonej

24 ampułce. W tym celu należy pobrać z ampułki za pomocą strzykawki 2 ml rozpuszczalnika i wprowadzić go do fiolki z proszkiem. Delikatnie rozpuścić proszek powolnymi, okrężnymi ruchami. Nie należy mocno wstrząsać, ponieważ może to spowodować wytworzenie pęcherzyków gazu. Zawartość fiolki wymieszać do otrzymania jednorodnego roztworu. Rozpuszczanie leku może trwać do 10 min. Tak przygotowany roztwór gotowy jest do wstrzyknięcia domięśniowego, dożylnego lub może być użyty do przygotowania roztworu infuzji. Jeśli po rozpuszczeniu roztwór jest spieniony lub zawiera widoczne cząstki nie należy go podawać. W celu przygotowania roztworu do infuzji najpierw należy sporządzić roztwór jak wyżej opisano a następnie zachowując warunki aseptyczne należy go podać do ml roztworu 5% glukozy do wstrzykiwań. Jeżeli u pacjenta nie należy ograniczać podaży sodu lek można rozpuścić w roztworze 0,9 chlorku sodu do wstrzykiwań. Zaleca się natychmiastowe zużycie przygotowanego roztworu. Dawkowanie: Dorośli i dzieci powyżej 14 lat: Zwykle dawka jednorazowa wynosi mg, w ciągu doby do 1,5 g W stanach ciężkich podaje się mg w infuzji. Jeżeli wskazane, dawka może być powtórzona po dwóch, czterech lub sześciu godzinach. Zwykle leczenie dużymi dawkami glikokortykosteroidów stosuje się nie dłużej niż godzin. Stosowanie leku u osób w podeszłym wieku. Stosowanie leku u osób w podeszłym wieku nie wymaga specjalnego dawkowania. Dzieci do 14 lat. U każdego dziecka dawkę leku dobiera się indywidualnie w zależności od stanu klinicznego, wieku i masy ciała. Zwykle stosuje się jednorazowo u dzieci do 12 miesiąca życia dawki 8-10mg/kg mc, a u dzieci 2-14 lat 4-8 mg/kg mc. na dobę. W uzasadnionych przypadkach dawki mogą być większe. Nie stosuję się u dzieci dawek mniejszych niż 25 mg na dobę. Jeżeli to możliwe nie należy przedłużać stosowania hydrokortyzonu lub innych glikokortykosteroidów u noworodków i dzieci ponieważ leki te mogą opóźniać wzrost. Hydroxyzinum (roztwór do wstrzykiwań, tabletki.) HYDROXYZINUM TEVA, 50 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Produkt leczniczy Hydroxyzinum Teva przeznaczony jest wyłącznie do podawania domięśniowego. Produkt Hydroxyzinum Teva należ stosować w najmniejszej skutecznej dawce. Czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. Dawka maksymalna U dorosłych i dzieci o masie ciała powyżej 40 kg, maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg. U osób w podeszłym wieku, maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg (patrz punkt 4.4). U dzieci o masie ciała do 40 kg, maksymalna dawka dobowa wynosi 2 mg/kg mc./dobę. Dawkowanie u dorosłych pacjentów Przeciwlękowo: dorośli: maksymalna dawka to 100 mg

25 Uspokajająco: dorośli: 50 mg, w pojedynczej dawce. Wspomagająco w premedykacji w okresie przed- i pooperacyjnym: dorośli: 25 mg do 100 mg, Dawkę leku należy dostosować do reakcji pacjenta. Dawkowanie u dzieci Uspokajająco: dzieci: 0,6 mg/kg mc. Wspomagająco w premedykacji w okresie przed- i pooperacyjnym: dzieci: 1 mg/kg mc. Pacjenci w podeszłym wieku Na początku leczenia zaleca się zastosować mniejszą dawkę leku. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek i (lub) wątroby Dawkę leku należy dostosować do reakcji pacjenta. HydroxyzinumVP, 10 mg,tabletki powlekane HydroxyzinumVP, 25 mg,tabletki powlekane Produkt leczniczy Hydroxyzinum VP należy stosować w najmniejszej skutecznej dawce. Czas leczenia powinien być możliwie jak najkrótszy. U dorosłych i dzieci o masie ciała powyżej 40 kg, maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg. Dorośli Objawowe leczenie lęku: 50 mg na dobę w 2 lub 3 dawkach podzielonych. W ciężkich przypadkach można stosować doustnie dawki do 100 mg/dobę. Objawowe leczenie świądu: Leczenie należy rozpocząć od dawki 25 mg przed snem.w późniejszym okresie, w razie konieczności, dawkę można zwiększyć do 25 mg, 3 do 4 razy na dobę. Premedykacja przed zabiegami chirurgicznymi: Po 50 mg w dwóch podaniach lub 100 mg w pojedynczej dawce doustnie. Szczególne grupy pacjentów Dawkowanie należy dostosować indywidualnie, w zalecanym zakresie dawek, w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Dzieci i młodzież U dzieci o masie ciała powyżej 40 kg, maksymalna dawka dobowa wynosi 100 mg. U dzieci o masie ciała do 40 kg, maksymalna dawka dobowa wynosi 2 mg/kg mc./dobę. Objawowe leczenie świądu: - dzieci w wieku od 12 miesięcy: 1 mg/kg m.c. na dobę do 2 mg/kg mc. w dawkach podzielonych. Premedykacja przed zabiegami chirurgicznymi: 0,6 mg/ kg mc. doustnie, w pojedynczej dawce. Skumulowana dawka dobowa nie powinna przekraczać 2 mg/kg mc. na dobę.

26 Dla dzieci w wieku od 12 miesięcy do 6 lat zalecane jest stosowanie produktu leczniczego zawierającego hydroksyzynę w postaci syropu doustnego, który zapewnia właściwe dawkowanie i nie powoduje ryzyka zachłyśnięcia. Pacjenci w podeszłym wieku: Leczenie należy rozpoczynać stosując połowę dawki zalecanej dla osób dorosłych. U osób w podeszłym wieku, maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg. Pacjenci z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek: Ponieważ u pacjentów z umiarkowaną i ciężką niewydolnością nerek wydalanie cetyryzyny (która jest metabolitem hydroksyzyny) jest zmniejszone, należy u nich stosować mniejsze dawki produktu leczniczego Hydroxyzinum VP. Pacjenci z niewydolnością wątroby U pacjentów z niewydolnością wątroby zaleca się zmniejszenie dawki dobowej o 33%. Produkt leczniczy HydroxyzinumVP stosuje się doustnie.tabletki należy przyjmować po posiłkach i popijać wodą. Nie należy ich rozgryzać. Ibuprofenum Ibuprofen Teva, 200 mg, tabletki powlekane Dawkowanie Wielkość dawki została określona w poniższej tabelce. Dawkowanie ibuprofenu u dzieci i młodzieży zależy odpowiednio od masy ciała i wieku, tj. od 7 do 10 mg/kg mc. w postaci jednej dawki do maksymalnej dobowej dawki 30 mg/kg mc. Przerwa w dawkowaniu zależy od objawów oraz maksymalnej całkowitej dobowej dawki produktu i nie może być krótsza niż 6 godzin. Nie należy przekraczać maksymalnej zalecanej dawki. Od 20 kg do 29 kg (dzieci: 6 lat do 9 lat) dawka pojedyncza 200 mg ibuprofenu, maksymalna dawka dobowa 600 mg Od 30 kg do 39 kg (dzieci: 10 lat do 11 lat) dawka pojedyncza 200 mg ibuprofenu, maksymalna dawka dobowa 800 mg Powyżej 40 kg (młodzież od 12 lat oraz dorośli ) dawka pojedyncza 200 mg 400 mg ibuprofenu, maksymalna dawka dobowa 1200 mg Pacjenci w podeszłym wieku: Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania. Ze względu na profil ewentualnych działań niepożądanych należy obserwować stan pacjentów w podeszłym wieku ze szczególną ostrożnością. Zaburzenia czynności nerek: W przypadku pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek nie ma konieczności zmniejszenia dawki. Zaburzenia czynności wątroby W przypadku pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie ma konieczności zmniejszenia dawki. Dzieci i młodzież Nie zaleca się stosowania produktu Ibuprofen Teva, u dzieci o masie ciała poniżej 20 kg lub w wieku poniżej 6 lat, gdyż dawka produktu jest za duża. Sposób podawania Do stosowania doustnego. Produkt Ibuprofen Teva należy przyjmować w całości z dużą ilością płynu (np.: szklanką wody) niezależnie od posiłku.w przypadku pacjentów z nadwrażliwością żołądka zalecane jest stosowanie produktu podczas posiłków. Przyjmowanie produktu w najmniejszej dawce

27 skutecznej przez najkrótszy okres konieczny do złagodzenia objawów zmniejsza ryzyko działań niepożądanych. Ketoprofenum roztwór do wstrzykiwań (100 mg/2ml) Ketonal, 50 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Zalecane dawkowanie: Dorośli i dzieci w wieku powyżej 15 lat Podanie domięśniowe 1 ampułka (100 mg ketoprofenu) jeden lub dwa razy na dobę. W razie potrzeby leczenie pozajelitowe może być uzupełnione leczeniem doustnym lub przezskórnym. Podanie dożylne Ketoprofen w infuzji dożylnej można podawać jedynie w warunkach szpitalnych. Infuzję należy podawać w ciągu ½ do 1 godziny, przez maksymalnie 48 godzin. Maksymalna dawka ketoprofenu wynosi 200 mg na dobę. Infuzja krótkotrwała Zawartość 1 do 2 ampułek (100 mg do 200 mg ketoprofenu) należy uzupełnić do 100 ml 0,9% roztworem chlorku sodu i podawać w ciągu ½ do 1 godziny. Infuzję można powtórzyć po 8 godzinach. Maksymalna dawka wynosi 200 mg na dobę. Infuzja ciągła Zawartość 1 do 2 ampułek (100 mg do 200 mg ketoprofenu) należy uzupełnić do 500 ml płynem infuzyjnym (0,9% roztwór chlorku sodu, mleczanowy roztwór Ringera, 5% roztwór glukozy) i podawać w ciągu 8 godzin. Infuzję można powtórzyć po 8 godzinach. Maksymalna dawka wynosi 200 mg na dobę. Ketoprofen można podawać jednocześnie z lekami przeciwbólowymi o działaniu ośrodkowym. Roztwór można zmieszać w tej samej butelce z morfiną: 10 mg do 20 mg morfiny i 100 mg do 200 mg ketoprofenu rozcieńczyć w 500 ml 0,9% roztworu chlorku sodu lub mleczanowego roztworu Ringera. Infuzję można powtórzyć po 8 godzinach. Podawanie leku w najmniejszej dawce skutecznej przez najkrótszy okres konieczny do łagodzenia objawów zmniejsza ryzyko działań niepożądanych. Maksymalna dawka dobowa ketoprofenu wynosi 200 mg. Przed rozpoczęciem leczenia dawką 200 mg na dobę należy dokładnie rozważyć stosunek ryzyka do korzyści, a stosowanie większej dawki nie jest zalecane. Pacjenci w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku leczenie ketoprofenem należy z zasady rozpoczynać od najmniejszej dostępnej dawki i kontynuować terapię najmniejszą dawką skuteczną. U pacjentów w podeszłym wieku ryzyko ciężkich skutków działań niepożądanych jest większe. Uwaga - Nie wolno mieszać w tej samej butelce roztworu tramadolu i ketoprofenu ze względu na możliwość wytrącenia osadu. - Butelki do infuzji należy owijać czarnym papierem lub folią aluminiową, gdyż ketoprofen jest wrażliwy na światło. Magnesii sulfas roztwór do wstrzykiwań (200 mg/ml) Inj. Magnesii Sulfurici 20% Polpharma, 200 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań

28 Inj. Magnesii Sulfurici 20% Polpharma przeznaczony jest do wstrzyknięć dożylnych lub domięśniowych u dorosłych i dzieci. Zaleca się, aby szybkość wstrzyknięcia nie przekraczała 1,5 ml na minutę 10% roztworu lub jego odpowiednika. Inj. Magnesii Sulfurici 20% Polpharma może być rozcieńczony w razie konieczności w 5% roztworze glukozy lub 0,9% roztworze chlorku sodu. Dawki należy zmniejszyć w niewydolności nerek. Podczas leczenia należy monitorować stężenie magnezu. Zwykle stosuje się: W stanach zagrożenia rzucawką i w rzucawce: ml 20% roztworu siarczanu magnezu, domięśniowo; 2. Po 4 godzinach następne 30 ml 20% roztworu siarczanu magnezu, domięśniowo; 3. Po 4 godzinach następne 30 ml 20% roztworu siarczanu magnezu, domięśniowo; 4. Przerwa w podawaniu - 12 godzin. Jeżeli objawy zatrucia utrzymują się, powtórzyć podawanie jak wyżej; 5. W kontroli drgawek można zastosować od 1 do 2 g produktu/godz. w ciągłej infuzji. Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek: W ciężkiej niewydolności nerek dawka siarczanu magnezu wynosi 20 g w ciągu 48 godzin. W stanach ostrego niedoboru magnezu: Domięśniowo 250 mg/kg mc. w odstępach większych niż 4 godziny. Alternatywnie: w dożylnym wlewie kroplowym 5 g siarczanu magnezu w 1 litrze 5% roztworu glukozy lub 0,9% NaCl (soli fizjologicznej) w ciągu 3 godzin. W stanach średniego niedoboru magnezu: Domięśniowo 1 g siarczanu magnezu co 6 godzin (w 4 dawkach podzielonych). Jako dodatek do odżywiania pozajelitowego: U dorosłych: od 0,5 do 3 g siarczanu magnezu (4 do 24 meq Mg2+) na dobę. U niemowląt: od 0,25 do 1,25 g siarczanu magnezu (2 do 10 meq Mg2+) na dobę. W kontroli drgawek pochodzenia padaczkowego, związanych z kłębuszkowym zapaleniem nerek lub niedoczynnością tarczycy: U dorosłych: 1 g siarczanu magnezu domięśniowo lub dożylnie. U dzieci z chorobą nadciśnieniową, encefalopatią, w drgawkach występujących w ostrym zapaleniu nerek produkt stosuje się domięśniowo w dawce 100 mg/kg mc., w razie potrzeby co 4-6 godzin. W kontroli drgawek u dzieci produkt można zastosować również domięśniowo, w dawce od 20 do 40 mg/kg mc. (0,1 do 0,2 ml/kg mc. 20% roztworu siarczanu magnezu). W ciężkich stanach produkt należy podawać dożylnie w powolnym wlewie kroplowym, jako 1-3% roztwór w dawce od 100 do 200 mg/kg mc. w sposób ciągły kontrolując ciśnienie tętnicze. Dawkę całkowitą należy podać w ciągu 1 godziny, natomiast połowę tej dawki w ciągu pierwszych minut. W leczeniu zaburzeń rytmu: Napadowy częstoskurcz nadkomorowy: od 3 do 4 g siarczanu magnezu dożylnie w ciągu 30 sekund. Należy zachować dużą ostrożność podczas podawania produktu. Arytmie zagrażające życiu (np. częstoskurcz komorowy i torsade de pointes): - z zatrzymaniem tętna: od 1 do 2 g rozcieńczone w 10 ml 5% roztworu glukozy dożylnie lub śródkostnie przez 5 do 20 minut. - z obecnością tętna: od 1 do 2 g rozcieńczone w 50 do 100 ml 5% glukozy dożylnie przez 5 do 60 minut jako dawkę początkową, a następnie w dożylnej infuzji od 0,5 do 1 g na godzinę. W leczeniu ostrego napadu astmy: Od 1,2 g do 2 g siarczanu magnezu dożylnie przez 20 minut. Metamizolum natricum (Pyralgin)

29 Pyralgin, 0,5 g/ml, roztwór do wstrzykiwań Dawkowanie jest uzależnione od natężenia bólu lub gorączki i indywidualnej wrażliwości pacjenta na metamizol. Zawsze należy stosować najmniejszą dawkę skuteczną. Zwykle stosuje się: Dorośli i młodzież w wieku powyżej 15 lat (o masie ciała powyżej 53 kg) Jednorazowa dawka wynosi od 0,5 g do 1 g metamizolu (1 ml-2 ml), podawana dożylnie lub domięśniowo. W razie konieczności można podać dawkę jednorazową wynoszącą 2,5 g (5 ml), jednak ze względu na możliwość zmniejszenia ciśnienia krwi należy zachować ostrożność. Jednorazową dawkę można podawać w razie konieczności, co 6-8 godzin. Maksymalna dawka dobowa wynosi 5 g (10 ml). Dzieci Jedynym wskazaniem u dzieci jest ciężka, zagrażająca życiu gorączka, kiedy inne leki przeciwgorączkowe są nieskuteczne lub przeciwwskazane. Produkt należy stosować tak krótko, jak to jest tylko możliwe. Masa ciała 9-15 kg, droga podania i.m lub i.v, 0,2-0,5 ml ( mg) Masa ciała kg droga podania i.m lub i.v, 0,3-0,8 ml ( mg) Masa ciała kg droga podania i.m lub i.v, 0,4-1,0 ml ( mg) Masa ciała kg droga podania i.m lub i.v, 0,5-1,0 ml ( mg) Masa ciała kg kg droga podania i.m lub i.v, 0,8-1,8 ml ( mg) Jednorazową dawkę można podawać w razie konieczności, co 6-8 godzin. Pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci w złym stanie ogólnym i obniżonym klirensem kreatyniny U pacjentów w podeszłym wieku, u pacjentów w złym stanie ogólnym i obniżonym klirensem kreatyniny dawkę należy zmniejszyć z uwagi na spowolniony metabolizm leku. Pacjenci z zaburzeniami wątroby i nerek Pacjenci z zaburzeniami wątroby powinni unikać dużych dawek podawanych wielokrotnie, gdyż wydalenie leku i jego metabolitów jest w tych stanach spowolnione. Krótkotrwałe stosowanie nie wymaga zmniejszenia dawki. Brak danych na temat długotrwałego stosowania metamizolu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami wątroby i nerek. Sposób podawania i środki ostrożności Pozajelitowe podanie produktu powinno odbywać się pod ścisłym nadzorem lekarza. Aby zmniejszyć ryzyko wstrząsu anafilaktycznego oraz reakcji hipotensyjnych w czasie podawania leku drogą dożylną należy zachować następujące środki ostrożności: - przed podaniem roztwór należy ogrzać do temperatury ciała; - wstrzyknięcie dożylne należy wykonywać bardzo powoli (500 mg/1 min.). Konieczność podania dawki metamizolu większej niż zalecana powyżej w dawkowaniu należy wnikliwie rozważyć, ponieważ ryzyko niebezpiecznego spadku ciśnienia tętniczego prawdopodobnie rośnie wraz ze zwiększaniem dawki. Przed podaniem dożylnym zaleca się wcześniejsze rozcieńczenie produktu w stężeniu 1:10 (2 ml produktu w 20 ml, 5 ml produktu w 50 ml). Produkt leczniczy można rozcieńczać roztworem glukozy 5%, roztworem chlorku sodu 0,9% lub roztworem Ringera. Ponieważ stabilność tego rodzaju mieszanin jest ograniczona, należy je podawać niezwłocznie po przygotowaniu. Po rozcieńczeniu może nastąpić zmiana i (lub) pogłębienie zabarwienia w kierunku barwy żółtej, bez zmiany właściwości produktu. Metamizolu nie należy łączyć z innymi produktami leczniczymi w tej samej strzykawce.

30 Leżąca pozycja pacjenta i stałe kontrolowanie ciśnienia krwi, częstości bicia serca oraz częstości oddechu, ułatwia wczesne rozpoznanie reakcji anafilaktycznych i anafilaktoidalnych oraz reakcji hipotensyjnych. Czas stosowania Czas stosowania jest uzależniony od rodzaju i stopnia zaawansowania choroby. W przypadku długotrwałego leczenia z użyciem leku Pyralgin niezbędne są regularne kontrolne badania krwi, w tym morfologii krwi z rozmazem. Metoclopramidum roztwór do wstrzykiwań (10 mg/2ml) Metoclopramidum 0,5% Polpharma, 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Roztwór należy podawać dożylnie lub domięśniowo. Dożylne dawki należy podawać w powolnym bolusie (przez co najmniej 3 minuty). Wszystkie wskazania (dorośli) W celu zapobiegania PONV zalecana pojedyncza dawka wynosi 10 mg. Objawowe leczenie nudności i wymiotów, w tym nudności i wymiotów związanych z ostrym napadem migreny oraz zapobieganie nudnościom i wymiotom związanym z radioterapią (RINV): zalecana dawka pojedyncza wynosi 10 mg, którą można powtarzać do trzech razy na dobę. Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 30 mg lub 0,5 mg/kg masy ciała. Produkt leczniczy należy stosować dożylnie możliwie jak najkrócej, a następnie należy możliwie jak najszybciej zastosować leczenie doustne lub doodbytnicze. Wszystkie wskazania (dzieci i młodzież w wieku 1-18 lat) Zalecana dawka wynosi 0,1 do 0,15 mg/kg mc., powtarzana do trzech razy na dobę drogą dożylną. Maksymalna dawka dobowa wynosi 0,5 mg/kg mc. Tabela dawkowania Wiek 1-3 lat, masa ciała kg, dawka 1 mg, częstość do 3 razy na dobę Wiek 3-5 lat, masa ciała kg, dawka 2 mg, częstość do 3 razy na dobę Wiek 5-9 lat, masa ciała kg, dawka 2,5 mg, częstość do 3 razy na dobę Wiek 9-18 lat, masa ciała kg, dawka 5 mg, częstość do 3 razy na dobę Wiek lat, masa ciała ponad 60 kg, dawka 10 mg, częstość do 3 razy na dobę Maksymalny czas trwania leczenia wynosi 48 godzin w przypadku leczenia nudności i wymiotów po zabiegach chirurgicznych (PONV). Maksymalny czas trwania leczenia wynosi 5 dni w przypadku zapobiegania opóźnionym nudnościom i wymiotom po chemioterapii (CINV). Sposób podawania Należy przestrzegać co najmniej sześciogodzinnego odstępu pomiędzy podaniem kolejnych dawek, nawet w przypadku wystąpienia wymiotów i odrzucenia dawki. Szczególne grupy pacjentów Pacjenci w podeszłym wieku: U pacjentów w podeszłym wieku należy rozważyć zmniejszenie dawki w zależności od czynności nerek i wątroby oraz ogólnego stanu zdrowia. Niewydolność nerek: U pacjentów z krańcową niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 15 ml/min), należy zmniejszyć dawkę dobową o 75%. U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny ml/min), należy zmniejszyć dawkę dobową o 50%. Niewydolność wątroby: U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby, należy zmniejszyć dawkę o 50%.

31 Dzieci i młodzież: Metoklopramid jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci w wieku poniżej 1 roku życia. Metoprololi tartas (Betaloc, Metoprolol) Betaloc, 1 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Betaloc powinien być podawany przez personel mający doświadczenie w leczeniu tym produktem. Pacjent powinien mieć kontrolowane ciśnienie tętnicze i zapis EKG. Dostępne musi być wyposażenie i leki konieczne do resuscytacji pacjenta. Leczenie częstoskurczów Początkowo podaje się dożylnie 5 mg metoprololu z szybkością od 1 mg do 2 mg na minutę. Dawka ta może być powtarzana w 5-minutowych odstępach aż do uzyskania oczekiwanego skutku klinicznego. Całkowita dawka 10 mg do 15 mg jest zwykle wystarczająca. Dawki 20 mg i większe prawdopodobnie nie spowodują dodatkowej korzyści klinicznej. Należy zachować szczególną ostrożność, jeżeli metoprolol jest podawany dożylnie pacjentom z ciśnieniem skurczowym mniejszym niż 100 mmhg. Podanie metoprololu może dodatkowo obniżyć ciśnienie tętnicze. Zawał mięśnia sercowego Betaloc we wstrzyknięciu dożylnym powinien być zastosowany jak najszybciej od wystąpienia objawów zawału mięśnia sercowego. Leczenie należy rozpocząć na oddziale kardiologicznym lub podobnym, niezwłocznie po ustabilizowaniu stanu hemodynamicznego pacjenta od podania dożylnie dawki 5 mg. Następnie należy podać 5 mg we wstrzyknięciach w bolusie, w odstępach co 2 minuty, maksymalnie do całkowitej dawki 15 mg, w zależności od stanu hemodynamicznego pacjenta (patrz punkty 4.3 i 4.4). U pacjentów, którzy tolerowali całkowitą dawkę dożylną (15 mg), po upływie 15 minut od podania ostatniej dawki dożylnie należy podać 50 mg metoprololu winianu doustnie i kontynuować podawanie dawki 50 mg winianu metoprololu doustnie co 6 godzin przez 2 doby. U pacjentów, którzy nie tolerowali pełnej dawki dożylnej (15 mg) produktu Betaloc, należy doustne leczenie rozpoczynać ostrożnie, od połowy zalecanej dawki doustnej. Zalecana dawka podtrzymująca metoprololu winianiu wynosi 100 mg dwa razy na dobę (rano i wieczorem) lub 200 mg metoprololu bursztynianu raz na dobę. Po podaniu każdej dawki (5 mg) produktu Betaloc dożylnie, należy kontrolować ciśnienie tętnicze oraz częstość skurczów serca. Nie należy podawać kolejnej dawki produktu, jeżeli czynność serca jest wolniejsza niż 40/min, ciśnienie skurczowe jest mniejsze niż 90 mmhg i odstęp PQ jest dłuższy niż 0,26 s. Nie należy również podawać kolejnej dawki, jeżeli nastąpi zaostrzenie duszności lub skóra pacjenta będzie spocona i zimna. Pacjenci z niewydolnością nerek Nie ma konieczności modyfikowania dawki u pacjentów z niewydolnością nerek. Pacjenci z niewydolnością wątroby Z reguły nie ma konieczności modyfikowania dawki u pacjentów z marskością wątroby, bo metoprolol wiąże się z białkami w małym stopniu (5-10%). Jeśli występują objawy bardzo ciężkiej niewydolności wątroby (np. u pacjentów z zespoleniem wrotno-czczym), należy rozważyć zmniejszenie dawki. U

32 pacjentów ze znaczącą klinicznie niewydolnością wątroby może być konieczne zmniejszenie dawki produktu Betaloc. Pacjenci w podeszłym wieku Nie ma konieczności zmiany dawki produktu u pacjentów w podeszłym wieku. Dzieci i młodzież Doświadczenia ze stosowaniem produktu Betaloc u dzieci są niewielkie. Przygotoanie: Produkt Betaloc jest roztworem gotowym do użycia. Produkt Betaloc może być również mieszany z roztworami: 0,9% roztworem chlorku sodu, mannitolem 150 mg/ml, glukozą 100 mg/ml, glukozą 50 mg/ml, roztworem Ringera. W 1000 ml roztworu można rozcieńczyć maksymalnie 40 mg metoprololu. Roztwory produktu Betaloc należy zużyć w ciągu 12 godzin od ich sporządzenia. Nie należy mieszać produktu Betaloc z dekstranem. Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie z lokalnymi przepisami Midazolamum (Midanium) MIDANIUM, 1 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań MIDANIUM, 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Standardowe dawkowanie Midazolam jest silnie działającym lekiem uspokajającym, który należy podawać powoli, stopniowo. Zaleca się stopniowe podawanie midazolamu, aby bezpiecznie osiągnąć pożądany stopień sedacji w zależności od klinicznych potrzeb, stanu zdrowia i wieku pacjenta oraz innych jednocześnie podawanych leków. Podczas określania dawki u osób w wieku 60 lat i powyżej, osłabionych lub przewlekle chorych oraz dzieci, należy wziąć pod uwagę czynniki ryzyka specyficzne dla każdego pacjenta. Standardowe dawkowanie znajduje się w tabeli. Szczegółowe dane zamieszczono poniżej tabeli.

33 SEDACJA Z ZACHOWANIEM ŚWIADOMOŚCI Przed zabiegami diagnostycznymi lub drobnymi chirurgicznymi, midazolam należy podawać dożylnie. Dawkę należy dostosować do indywidualnego stanu pacjenta i podawać stopniowo. Nie należy wstrzykiwać szybko lub podawać w pojedynczym wstrzyknięciu (bolusie). Początek działania uspokajającego zależy od stanu pacjenta i sposobu podawania leku (np. szybkości podawania, wielkości dawki). W razie konieczności, jeśli wymaga tego stan pacjenta, można podać kolejne dawki. Działanie leku rozpoczyna się po około 2 minutach po podaniu. Najsilniejszy efekt obserwuje się po 5-10 minutach. Dorośli Midazolam należy podawać powoli dożylnie, z szybkością około 1 mg na 30 sekund. U osób poniżej 60 lat dawka początkowa to 2 mg do 2,5 mg podana od 5 do 10 minut przed rozpoczęciem zabiegu. W razie konieczności można podać dodatkowe dawki po 1 mg. Dawka całkowita powinna mieścić się w przedziale od 3,5 mg do 7,5 mg. Zazwyczaj nie jest konieczne podanie dawki większej niż 5 mg. U osób powyżej 60 lat, osłabionych lub przewlekle chorych, dawkę początkową podaną od 5 do 10 minut przed rozpoczęciem zabiegu, należy zmniejszyć do 0,5-1 mg. W razie potrzeby można podać dodatkowe dawki po 0,5 mg do 1 mg, ponieważ u tych pacjentów efekt maksymalny osiągany jest wolniej, dodatkowe dawki midazolamu powinny być podawane bardzo powoli i z zachowaniem

34 ostrożności. Zazwyczaj nie jest konieczne podawanie dawki całkowitej większej niż 3,5 mg. Dzieci Dożylnie: midazolam należy podawać powoli, w małych dawkach do osiągnięcia pożądanego klinicznego efektu. Dawka początkowa midazolamu powinna być podana w ciągu 2 do 3 minut. Przed powtórzeniem dawki należy odczekać 2 do 5 minut, aby ocenić działanie uspokajające. Jeśli wymagane jest podtrzymanie uspokojenia, należy kontynuować podawanie małych dawek, do osiągnięcia właściwego poziomu uspokojenia. Niemowlęta i małe dzieci poniżej 5 lat mogą wymagać znacznie większych dawek (w mg/kg mc.) niż starsze dzieci i młodzież. Dzieci poniżej 6 miesięcy są szczególnie narażone na niedrożność dróg oddechowych i hipowentylację. Dlatego nie zaleca się podawania midazolamu w celu osiągnięcia sedacji u dzieci poniżej 6 miesięcy. Dzieci od 6 miesięcy do 5 lat: dawka początkowa 0,05 mg/kg mc. do 0,1 mg/kg mc. Dla uzyskania zamierzonego efektu może być konieczne podanie do 0,6 mg/kg mc., jednak nie należy przekraczać dawki całkowitej 6 mg. Po podaniu dużych dawek midazolamu wzrasta ryzyko hipowentylacji i przedłużenia się sedacji. Dzieci od 6 do 12 lat: dawka początkowa 0,025 mg/kg mc. do 0,05 mg/kg mc. Można podać do 0,4 mg/kg mc. Dawka maksymalna 10 mg. Po podaniu dużych dawek midazolamu wzrasta ryzyko hipowentylacji i przedłużenia się sedacji. Dzieci od 12 do 16 lat: dawkowanie jak u dorosłych. Doodbytniczo: całkowita dawka midazolamu wynosi zwykle od 0,3 mg/kg mc. do 0,5 mg/kg mc., podana jednorazowo. Podanie doodbytnicze powinno być wykonane z użyciem strzykawki z założonym plastikowym aplikatorem. Jeśli objętość roztworu przeznaczona do podania jest zbyt mała, należy dodać wody do maksymalnej objętości 10 ml. Nie należy powtarzać podawania dawki doodbytniczo. Nie zaleca się podawania midazolamu tą drogą dzieciom poniżej 6 miesięcy. Domięśniowo: dawki mieszczą się w zakresie od 0,05 mg/kg mc. do 0,15 mg/kg mc. Całkowita dawka większa niż 10 mg zwykle nie jest konieczna. Domięśniowe podawanie leku powinno być ograniczone do sytuacji wyjątkowych, ponieważ jest bolesne. Dzieciom o masie ciała poniżej 15 kg nie zaleca się podawania roztworu midazolamu w stężeniu wyższym niż 1 mg/ml. Większe stężenia leku należy rozcieńczać do 1 mg/ml. ZNIECZULENIE - Premedykacja przed wprowadzeniem do znieczulenia ogólnego Premedykacja z użyciem midazolamu podanego na krótko przed zabiegiem wywołuje sedację (powoduje senność lub wywołuje sen lub jego podtrzymanie) i niepamięć dotyczącą okresu okołooperacyjnego. Midazolam może być również podawany z lekami antycholinergicznymi. W takim przypadku midazolam powinien być podawany głęboko domięśniowo w duże grupy mięśni od 20 do 60 minut przed wprowadzeniem do znieczulenia. U dzieci metodą z wyboru jest podanie doodbytnicze (patrz poniżej). Po podaniu leku, należy pacjenta obserwować, czy nie wystąpią objawy nadwrażliwości lub przedawkowania. Dorośli W celu osiągnięcia sedacji przedoperacyjnej i niepamięci dotyczącej okresu okołooperacyjnego, osobom zaliczonym do I i II grupy według klasyfikacji ASA oraz pacjentom poniżej 60 lat zaleca się podanie dożylne dawki 1-2 mg, którą można powtórzyć lub domięśniowe 0,07 mg/kg mc. do 0,1 mg/kg mc. midazolamu. U osób powyżej 60 lat, osłabionych, przewlekle chorych dawkę należy zmniejszyć i dostosować do indywidualnego stanu pacjenta. - Wstrzyknięcie dożylne: dawka początkowa 0,5 mg; jeżeli zachodzi konieczność, dawkę można powoli zwiększać. - Wstrzyknięcie domięśniowe od 0,025 mg/kg mc. do 0,05 mg/kg mc. Zwykle stosowana dawka to 2 do 3 mg.

35 W przypadku jednoczesnego podawania leków narkotycznych dawkę midazolamu należy zmniejszyć. Dzieci Noworodki i dzieci poniżej 6 miesięcy Nie zaleca się stosowania produktu u dzieci poniżej 6 miesięcy, ponieważ dane dotyczące stosowania są ograniczone. Dzieci powyżej 6 miesięcy Doodbytniczo: całkowita dawka midazolamu, zwykle mieszcząca się w zakresie od 0,3 mg/kg mc. do 0,5 mg/kg mc. powinna być podana od 15 do 30 minut przed wprowadzeniem do znieczulenia. Podanie doodbytnicze powinno być wykonane z użyciem strzykawki z założonym plastikowym aplikatorem. Jeśli objętość przeznaczona do podania jest mała, można dodać wody do całkowitej objętości 10 ml. Domięśniowo: ponieważ podanie tą drogą jest bolesne, należy je ograniczyć tylko do sytuacji wyjątkowych. Zaleca się podawanie doodbytnicze. Dawki podawane domięśniowo, skuteczne i bezpieczne mieszczą się w zakresie od 0,08 mg/kg mc. do 0,2 mg/kg mc. Dzieci od 1 roku życia do 15 lat wymagają stosunkowo dużych dawek w porównaniu z dorosłymi, w przeliczeniu na masę ciała. Dzieciom o masie ciała poniżej 15 kg nie zaleca się podawania roztworu midazolamu w stężeniu wyższym niż 1 mg/ml. Większe stężenia należy rozcieńczać do 1 mg/ml. - Wprowadzenie do znieczulenia ogólnego Dorośli Jeśli midazolam jest stosowany w celu wprowadzenia do znieczulenia, przed podaniem innych środków znieczulających, indywidualne reakcje pacjentów na lek mogą być różne. Dawkę należy podawać stopniowo do osiągnięcia zamierzonego efektu, biorąc pod uwagę wiek i stan pacjenta. Jeśli midazolam jest podawany przed innymi lekami dożylnymi lub środkami do inhalacji stosowanymi do wprowadzenia do znieczulenia lub jednocześnie z tymi lekami, zazwyczaj stosowaną dawkę początkową każdego ze środków należy znacząco zmniejszyć, niekiedy aż do 25% dawki wstępnej. Pożądany efekt znieczulenia osiąga się podając lek stopniowo. Dawkę midazolamu podawaną dożylnie wprowadzającą do znieczulenia ogólnego należy wstrzykiwać powoli, w sposób frakcjonowany. Każdą dawkę nie większą niż 5 mg należy wstrzykiwać w ciągu sekund, zachowując 2- minutową przerwę pomiędzy kolejnymi dawkami. Pacjenci poniżej 60 lat poddani premedykacji: zazwyczaj stosowana dawka dożylna to 0,15 mg/kg mc. do 0,2 mg/kg mc. Pacjenci w wieku poniżej 60 lat bez premedykacji - dawka powinna być wyższa (dożylnie 0,3 mg/kg mc. do 0,35 mg/kg mc.). Jeśli to konieczne do pełnej indukcji, można podawać dodatkowe wstrzyknięcia po ok. 25% dawki wstępnej. Można również dokończyć wprowadzenie do znieczulenia ogólnego za pomocą anestetyków wziewnych. W przypadku dużej tolerancji, można podać w celu osiągnięcia indukcji do 0,6 mg/kg mc. midazolamu, ale po takich dużych dawkach wybudzanie może być przedłużone. Pacjenci powyżej 60 lat poddani premedykacji, osłabieni lub przewlekle chorzy: dawkę należy znacząco zmniejszyć, tj. do 0,05 0,15 mg/kg mc. podawać dożylnie przez sekund i poczekać 2 minuty na efekt. Pacjenci bez premedykacji w wieku powyżej 60 lat: wymagają zazwyczaj zastosowania większej dawki midazolamu do wprowadzenia do znieczulenia zaleca się dawkę początkową 0,15 mg/kg mc. do 0,3 mg/kg mc. Pacjenci z ciężkimi chorobami układowymi lub osłabieni, u których nie stosowano premedykacji, wymagają zazwyczaj zastosowania mniejszej dawki midazolamu - zwykle wystarcza

36 dawka 0,15 mg/kg mc. do 0,25 mg/kg mc. - Jako składnik uspokajający w znieczuleniu złożonym Dorośli Midazolam można podawać jako składnik uspokajający w złożonym znieczuleniu w postaci powtarzanych małych dawek podawanych dożylnie (0,03 mg/kg mc. do 0,1 mg/kg mc.) lub wlewu dożylnego (0,03 mg/kg mc./godz. do 0,1 mg/kg mc./godz.) zazwyczaj w skojarzeniu z lekami przeciwbólowymi. Dawki i przerwy pomiędzy podaniem kolejnych dawek zależą od indywidualnej reakcji pacjenta. U pacjentów powyżej 60 lat, osłabionych i przewlekle chorych należy stosować mniejsze dawki podtrzymujące. SEDACJA W ODDZIAŁACH INTENSYWNEJ OPIEKI MEDYCZNEJ Pożądany stopień sedacji jest osiągany poprzez stopniowe podawanie midazolamu, a następnie ciągły wlew dożylny lub powtarzane wstrzyknięcia w zależności od potrzeb klinicznych, stanu i wieku pacjenta oraz ewentualnie innych stosowanych leków (patrz pkt 4.5). Dorośli Dożylna dawka nasycająca: 0,03 mg/kg mc. do 0,3 mg/kg mc. midazolamu podawana powoli, w kolejnych wstrzyknięciach. Każde pojedyncze wstrzyknięcie w ilości 1 mg do 2,5 mg powinno zostać wykonane w ciągu 20 do 30 sekund, z zachowaniem 2 - minutowej przerwy między kolejnymi wstrzyknięciami. W przypadku pacjentów z hipowolemią, skurczem naczyń krwionośnych lub hipotermią dawkę nasycającą należy zmniejszyć lub pominąć. Jeśli midazolam jest podawany z silnie działającymi lekami przeciwbólowymi, leki te powinny być podane w pierwszej kolejności, aby bezpiecznie dostosować uspokajające działanie midazolamu w zależności od nasilenia sedacji spowodowanej lekiem przeciwbólowym. Dożylna dawka podtrzymująca: 0,03 mg/kg mc./godz. do 0,2 mg/kg mc./godz. W przypadku pacjentów z hipowolemią, skurczem naczyń krwionośnych lub hipotermią dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć. Poziom sedacji powinien być regularnie oceniany. Podczas długotrwałej sedacji, może rozwinąć się tolerancja w takim przypadku zachodzi potrzeba zwiększenia dawki. Dzieci Dzieci powyżej 6 miesięcy U dzieci powyżej 6 miesięcy, zaintubowanych i sztucznie wentylowanych, dawkę nasycającą: 0,05 mg/kg mc. do 0,2 mg/kg mc. należy podawać dożylnie, powoli przez 2 do 3 minut do osiągnięcia pożądanego klinicznego efektu. Midazolamu nie należy podawać w szybkim wstrzyknięciu dożylnym. Po dawce nasycającej, podaje się ciągły wlew dożylny od 0,06 mg/kg mc./godz. do 0,12 mg/kg mc./godz. (1 do 2 mg/kg mc./min.). Szybkość wlewu można zwiększać lub zmniejszać w zależności od potrzeby (zazwyczaj o 25% początkowej lub późniejszej szybkości) lub podawać dożylnie dawki dodatkowe midazolamu, aby zwiększyć lub podtrzymać działanie leku na pożądanym poziomie. Zaleca się obserwację czynności oddechowej i wysycenia krwi tlenem. Noworodki i niemowlęta do 6 miesięcy Midazolam należy podawać w ciągłym wlewie dożylnym, rozpoczynając od 0,03 mg/kg mc./godz. (0,5 mg/kg mc./min.) u noworodków w wieku płodowym poniżej 32 tygodnia lub 0,06 mg/kg mc./godz. (1 mg/kg mc./min.) u noworodków w wieku płodowym powyżej 32 tygodnia i niemowląt do 6 miesięcy. Nie zaleca się stosowania dawek nasycających u wcześniaków, noworodków i niemowląt do

37 6 miesiąca życia. Lek należy podawać we wlewie, przez pierwsze kilka godzin szybszym, w celu osiągnięcia stężenia terapeutycznego w osoczu. Należy dokładnie i często kontrolować szybkość wlewu, szczególnie po pierwszej dobie, aby podać możliwie najmniejsze skuteczne dawki i zapobiec ewentualnej kumulacji leku. Rozpoczynając podawanie midazolamu pacjentom z upośledzoną czynnością układu krążenia należy podawać dawkę leku w niewielkich kolejnych wstrzyknięciach i obserwować te osoby pod kątem wystąpienia objawów niestabilności hemodynamicznej, np. niedociśnienia. Pacjenci ci są również wrażliwi na działanie midazolamu powodujące wystąpienie depresji oddechowej i wymagają szczególnej obserwacji czynności oddechowej i wysycenia krwi tlenem. Nie zaleca się stosowania roztworu midazolamu w stężeniu większym niż 1 mg/ml u wcześniaków, noworodków i dzieci o masie ciała poniżej 15 kg. Większe stężenia należy rozcieńczyć do 1 mg/ml. Stosowanie w szczególnych populacjach pacjentów Zaburzenia czynności nerek U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 10 ml/min.) farmakokinetyka niezwiązanego midazolamu po podaniu dożylnym jest podobna do odnotowywanej u zdrowych ochotników. Jednak po zastosowaniu długotrwałego wlewu w oddziałach intensywnej opieki medycznej działanie sedatywne w przypadku populacji pacjentów z niewydolnością nerek było bardziej nasilone ze względu na kumulację glukuronidu α-hydroksymidazolamu. Nie ma danych dotyczących pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min) otrzymujących midazolam w celu wprowadzenia do znieczulenia ogólnego. Zaburzenia czynności wątroby Zaburzenia czynności wątroby zmniejszają klirens midazolamu podanego dożylnie ze zwiększeniem okresu półtrwania. Dlatego działanie kliniczne może być silniejsze i wydłużone. W takim przypadku dawkę midazolamu należy zmniejszyć oraz monitorować stan pacjenta (patrz pkt 4.4). Dzieci Dzieci poniżej 6 miesięcy są szczególnie podatne na niedrożność dróg oddechowych i hipowentylację, dlatego też zaleca się podawanie leku stopniowo, z małymi przerwami, do osiągnięcia pożądanego efektu oraz obserwację czynności oddechowej i nasycenia tlenem. Produkt można mieszać z 500 ml następujących roztworów do infuzji: - roztworem glukozy 5%; - roztworem NaCl 0,9%; - roztworem glukozy 4% z roztworem NaCl 0,18%. Sporządzony roztwór zachowuje fizykochemiczną stabilność podczas przechowywania w temperaturze pokojowej przez 24 godziny. Z mikrobiologicznego punktu widzenia, sporządzony roztwór powinien być natychmiast wykorzystany. Jeśli nie został natychmiast wykorzystany, odpowiedzialność za czas oraz warunki przechowywania przed zastosowaniem, ponosi użytkownik. Nie potwierdzono, aby midazolam ulegał adsorpcji na plastikowych elementach aparatury do infuzji lub strzykawkach. Morphini sulfas roztwór do wstrzykiwań (10 mg/ml; 20 mg/ml) MORPHINI SULFAS WZF, 10 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań MORPHINI SULFAS WZF, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Dawkowanie Dawkowanie należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta. Dawkowanie zwykle stosowane: Dorośli:

38 - w ostrym bólu zwykle 10 mg do 15 mg (0,1 do 0,15 mg/kg mc.) podskórnie lub domięśniowo, Albo 2 mg do 8 mg dożylnie (z szybkością 2 mg/min). W razie potrzeby dawki można powtarzać co 4 godziny. - w bólu przewlekłym 5 mg do 20 mg doustnie, podskórnie lub domięśniowo co 4 godziny Pacjentom w podeszłym wieku zazwyczaj podaje się połowę dawki przeznaczonej dla młodszych osób dorosłych. Dzieci: - zwykle stosuje się podskórnie lub domięśniowo 0,1 do 0,2 mg/kg mc., w razie potrzeby co 4 godziny; nie należy przekraczać 15 mg na dawkę; - nie zaleca się podawania morfiny doustnie; - u noworodków zalecana dawka to 0,1 mg/kg mc. podskórnie, w razie potrzeby co 4 do 6 godzin. W przypadku stosowania produktu u noworodków lub niemowląt zaleca się stałą obserwację. Produkt należy stosować systematycznie. Jeśli zachodzi taka potrzeba, lekarz może dokonać zmian w dawkowaniu. Sposób podawania Produkt podaje się podskórnie, domięśniowo lub dożylnie. Dorosłym pacjentom lekarz może zalecić rozcieńczenie zawartości ampułki wodą i zażycie doustne. Rozcieńczanie: Produkt Morphini sulfas WZF, 10 mg/ml i Morphini sulfas WZF, 20 mg/ml może być podawany bez rozcieńczenia lub po rozcieńczeniu: - w 0,9% roztworze NaCl do wstrzykiwań - w wodzie do wstrzykiwań w stosunku 1:10. Stężenie siarczanu morfiny w roztworze otrzymanym po rozcieńczeniu wynosi odpowiednio: 1 mg/ml (Morphini sulfas WZF, 10 mg/ml); 2 mg/ml (Morphini sulfas WZF, 20 mg/ml). Naloxoni hydrochloridum roztwór do wstrzykiwań (0,4 mg/ml) NALOXONUM HYDROCHLORICUM WZF, 400 mikrogramów/ml, roztwór do wstrzykiwań Naloxonum hydrochloricum WZF można podawać dożylnie, domięśniowo lub podskórnie. Dawka naloksonu i droga podania zależą od stanu pacjenta, rodzaju oraz ilości podanego opioidu. Zatrucie opioidami Dorośli Zazwyczaj podaje się dożylnie początkową dawkę jednorazową 400 do 2000 mikrogramów. W razie potrzeby dawkę dożylną można powtarzać co 2-3 minuty, aż do powrotu świadomości i równego, miarowego oddechu. Jeśli po podaniu 10 mg nie nastąpiła choćby chwilowa poprawa czynności oddechowej i powrót świadomości, przyczyną wystąpienia tych objawów prawdopodobnie nie jest przedawkowanie opioidów. Produkt można podawać również domięśniowo lub podskórnie. W stanach zagrożenia życia lek należy podawać dożylnie. Dzieci Zwykle początkowa jednorazowa dawka dożylna 10 mikrogramów/kg mc. W razie potrzeby można podać dodatkową dawkę 100 mikrogramów na kg mc. Jeśli nie można podać naloksonu dożylnie, lek stosować domięśniowo lub podskórnie w dawkach

39 podzielonych. Wyprowadzanie ze znieczulenia wywołanego opioidami Dorośli Zwykle dożylnie 100 do 200 mikrogramów, tj. 1,5-3 mikrogramów na kg mc. W niektórych przypadkach, zwłaszcza gdy zastosowano lek opioidowy o długim czasie działania może być konieczne podanie domięśniowo dodatkowej dawki naloksonu w ciągu 1-2 godzin. Lek można również podać we wlewie dożylnym. Dzieci Dożylnie 10 mikrogramów/kg mc. W razie potrzeby można podać dodatkową dawkę 100 mikrogramów na kg mc. Jeśli nie można podać naloksonu dożylnie, lek stosować domięśniowo lub podskórnie w dawkach podzielonych. Lek można również podać we wlewie dożylnym. Znoszenie depresji ośrodka oddechowego noworodków, spowodowanej podaniem rodzącej opioidowych leków przeciwbólowych podczas porodu Noworodki W przypadku bezdechu należy przed podaniem leku upewnić się, że zachowana została drożność układu oddechowego. Dożylnie, domięśniowo lub podskórnie 10 mikrogramów na kg mc. W razie potrzeby dawkę można powtórzyć po 2-3 minutach. Możliwe jest również podanie domięśniowe jednorazowej dawki naloksonu 200 mikrogramów (tj. około 60 mikrogramów na kg mc.). Różnicowe rozpoznawanie zatrucia opioidami Podanie dożylne dawki 0,5 mikrogramów na kg mc. umożliwia stwierdzenie, czy zahamowanie oddychania lub utrudnienie oddawania lub zatrzymanie moczu nie są spowodowane przez opioid. Następnie dawkę naloksonu można stopniowo zwiększać, unikając zbyt dużych dawek. Duże dawki usuwają wszelkie działanie opioidu, z działaniem przeciwbólowym włącznie, a także powodują pobudzenie układu współczulnego i układu krążenia. Produkt podaje się dożylnie, domięśniowo lub podskórnie, lub we wlewie dożylnym po uprzednim rozcieńczeniu. W przypadku wykonania wlewu dożylnego, roztwór należy rozcieńczyć roztworem chlorku sodu 0,9% lub roztworem glukozy 5%, w następujący sposób: 2000 mikrogramów (5 ml roztworu zawierającego 400 mikrogramów/ml naloksonu) w 500 ml rozcieńczalnika. Uzyskany po rozcieńczeniu roztwór zawiera 4 mikrogramy naloksonu w 1 ml. Roztwór należy przygotować bezpośrednio przed podaniem. Papaverini hydrochloridum PAPAVERINUM HYDROCHLORICUM WZF, 20 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań Dorośli Podawać domięśniowo lub podskórnie, bez rozcieńczenia: od 40 mg do 120 mg (od 2 ml do 6 ml). W razie konieczności dawka może być powtórzona po 3 godzinach, maksymalnie 4 razy na dobę. Dzieci Z uwagi na brak odpowiednich danych klinicznych, produktu Papaverinum hydrochloricum WZF nie należy stosować u dzieci. Roztwór podaje się we wstrzyknięciach, bezpośrednio po pobraniu z ampułki, bez rozcieńczenia. Paracetamolum (Roztów do wstrzykiwań, czopki) Paracetamol B. Braun, 10 mg/ml, roztwór do infuzji.

40 Butelka o pojemności 100 ml jest przeznaczona wyłącznie do stosowania u dorosłych, młodzieży i dzieci o masie ciała powyżej 33 kg. Butelka o pojemności 50 mg jest przeznaczona wyłącznie do stosowania u małych dzieci i dzieci o masie ciała ponad 10 kg i do 33 kg. Ampułka o pojemności 10 ml jest przeznaczona wyłącznie do stosowania u donoszonych noworodków, niemowląt i małych dzieci o masie ciała do 10 kg. Dawkowanie:

41 Ciężka niewydolność nerek: Podczas podawania paracetamolu pacjentom z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny 30 ml/min) zaleca się zmniejszenie dawki i zwiększenie minimalnego odstępu pomiędzy każdym podaniem do 6 godzin (patrz punkt 5.2). Dorośli z niewydolnością wątroby, przewlekłą chorobą alkoholową, przewlekłym niedożywieniem (małe rezerwy glutationu w wątrobie), odwodnieniem: Maksymalna dawka dobowa nie może przekraczać 3 g (patrz punkt 4.4). Sposób podawania Należy zachować ostrożność przepisując i podając Paracetamol B.Braun, aby uniknąć błędów w dawkowaniu w związku z pomyleniem miligramów (mg) z mililitrami (ml), co mogłoby prowadzić do nieumyślnego przedawkowania i śmierci. Należy zadbać o to, aby przepisać i podać właściwą dawkę. Wypisując receptę, należy podać obie wartości dawki całkowitej: w mg i w ml. Należy upewnić się, że dawka jest odmierzona i podawana właściwie. Podanie dożylne. Roztwór paracetamolu podaje się w infuzji dożylnej trwającej 15 minut. Pacjenci o masie ciała < 10 kg: Dawka, jaką należy podać, powinna być pobrana z ampułki i rozcieńczona w roztworze chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) lub w roztworze glukozy 50 mg/ml (5%) lub w mieszaninie tych roztworów w stosunku 1:10 (1 część Paracetamol B.Braun i 9 części rozcieńczalnika) i podawana przez 15 minut. Patrz także punkt 6.6. W celu odmierzenia dawki odpowiedniej dla masy ciała dziecka oraz pożądanej objętości należy użyć strzykawki o pojemności 5 lub 10 ml, jednakże nigdy więcej niż 7,5 ml na dawkę. W celu uzyskania informacji odnośnie dawkowania użytkownik powinien zapoznać się z informacją dla użytkownika. Paracetamol B. Braun można rozcieńczyć w roztworze chlorku sodu 9 mg/ml (0,9%) lub w roztworze glukozy 50 mg/ml (5%) lub w mieszaninie tych roztworów w stosunku 1:10 (1 część Paracetamol B. Braun i 9 części rozcieńczalnika). W tym przypadku rozcieńczony roztwór należy zużyć z ciągu godziny od przygotowania (wlicza się w to czas wlewu). Instrukcje rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem.