W tym numerze: Numer 50 Marzec Newsy. Uczniak Marzec Relacja z Koncertu Talentów str. 2, 3. Wywiad z Ewą Audykowską- Wiśniowską str.

Transkrypt

1 Opiekun - M. Marszałek Redaktor naczelny i skład - M. Kruk Łamanie tekstu - P. Stanisławska Numer 50 Marzec 2011 W tym numerze: Relacja z Koncertu Talentów str. 2, 3 Wywiad z Ewą Audykowską- Wiśniowską str. 3-6 XIV Targi Edukacyjne str. 6, 7 Razem w XXI wiek - wywiad str. 7, 8 Komiks str. 9 Wywiad z Mariuszem Augustyniakiem str. 10, 11 Kącik poetycki str. 11 Newsy Trzecioklasiści, już za chwilę egazminy: 12, 13, 14 kwietnia! W czasie Koncertu Talentów wybraliście Top Model - Zuzannę Juraszczyk oraz super dziewczynę i chłopaka - Martę Markiewicz i Szymona Kolasińskiego. Gratulujemy! Kupon na nieprzygotowanie Uwaga! Już od marcowego numeru Uczniaka macie możliwość nabycia kuponu na nieprzygotowanie. W tym wydaniu bonus dotyczy lekcji polskiego. Podczas zgłaszania nieprzygotowania dajecie nauczycielowi kupon, który wycinacie z gazetki, tym samym nauczyciel nie może wstawić nieprzygotowania. Kupon jest ważny od 31 III do 30 IV. *Do nauczycieli: kupon jest ważny tylko z podpisem osoby sprzedającej, długopisem z niebieskim wkładem!

2 P ierwszy dzień kalendarzowej wiosny to doskonała okazja do zabawy, dlatego też XII Koncert Talentów odbył się właśnie 21 marca. Organizatorkami imprezy były p. Małgorzata Winiarczyk, p. Mariola Staniek, p. Marlena Ciesielska oraz p. Wiesława Przybyło- Cieślik, a w jej trakcie odbyła się zbiórka pieniędzy na rehabilitację Ani Olejnik. W tym roku Koncert poprowadzili Kuba Wojewódzki, Małgorzata Foremniak oraz Agnieszka Chylińska (czyt. Artur Kwiatkowski, Tomek Pawliszewski i Dominika Gontarek z IIIc). Na scenie pojawiło się wielu debiutantów. Artyści występowali solowo, w duetach, a także licznymi grupami. Jako pierwszy wystąpił zespół muzyczny na czele z Witkiem Pietkiewiczem, Mikołajem Rosińskim, Wojtkiem Rosińskim, Mariuszem Nawaryczem oraz Filipem Kozłowskim. Grupa wykonała dwie rockowe piosenki. Drugim artystą był Przemek Borowski z piosenką Marka Grechuty pt. Dni, których nie znamy. Następnie, odbył się pokaz TOP MODEL gimnazjum, w których udział wzięły Dominika Kołacha, Natalia Pertkiewicz, Zuzanna Juraszczyk i Emilia Kucharczyk, natomiast w skład JURY wchodzili: Emil Szczepaniak, Patryk Laudański, Klaudia Stoińska i jako Dżoana Krupa Julia Ślasko. Nie mogło także zabraknąć występów kabareciarzy, więc pierwszą grupą byli Witek Pietkiewicz, Bartek Wojtaszczyk i Norbert Przyborek. Zaprezentowali oni skecz kabaretu "Smile" pt. Ciężaróweczka. Wojtek Kucina wraz ze swoją partnerką pokazali jak się tańczy taniec towarzyski, Natalia Siennicka i Julia Cyrulska zaśpiewały piosenkę z filmu Herkules. Kolejnym artystą był Szymon Zgoła, który swoim występem z gimnastyką, pokazał wszystkim, że człowiek może zaplątać się w pęk. W szkole mamy także dużą ilość młodych poetów, jedna z nich postanowiła pokazać swój talent, była to Patrycja Jabłońska, która wyrecytowała wiersz swojego autorstwa. Następnie, uczennica klasy IIIc - Kasia Krakowska, wykonała utwór pt. Teksański zespołu "HEY", a towarzyszyła jej siostra Agnieszka, absolwentka, która grała na gitarze elektrycznej. Później, podziwialiśmy grupę taneczną AFTER HOURS, w której skład wchodzili: Patryk Laudański, Agnieszka Zawadzka, Ola Maurer, Karolina Dzięcioł, Karolina Kurczewska, Julia Ślasko, Ania Burakowska, Aneta Czechowicz, Randia Grek, Magda Osińska, Roksana Żak. Asia Pilawa z IIb zagrała na trąbce, a 2

3 zaraz po niej wystąpiła Weronika Jędraszkiewicz w piosence pt. Stop z repertuaru San Brown. Zespół muzyczny z Olą Paprocką, Krzyśkiem Sterniczukiem, Michałem Jóźwiakiem, Wojtkiem Rosińskim i Mikołajem Rosińskim wykonał utwór zespołu THE STONE ROSES. Krzyżówka to tytuł skeczu, który przedstawili Emil Szczepaniak i Damian Leszczyński. Zaraz po nich zatańczyła Basia Bień, a następnie Klaudia Stoińska wprowadziła nas w klimat wiosny piosenką Anny Jantar Tyle słońca w całym mieście. Talent taneczny zaprezentowały Marta Ratajek i Paulina Stępień, a Patrycja Jabłońska, Adam Lisowski i Łukasz Majchrowski rozśmieszyli nas skeczem Balkon kabaretu "Smile". Następnie po raz kolejnych mogliśmy zobaczyć TOP MODEL, później Ola Paprocka zaśpiewała solo, a cały Koncert zakończył pokaz mody, w którym udział wzięli: Agnieszka Zawadzka, Daria Bielska, Kinga Bielska, Magda Górniak, Szymon Szczerba, Kamil Pawłowski, Weronika Jędraszkiewicz, Marta Markiewicz, Edyta Gławenda, Witek Pietkiewicz, Michał Cieślicki, Szymon Koliński, Mikołaj Tarnowski, Ewelina Górmińska, Ania Zakrzewska, Marcelina Szymczak, Ola Pietras, Ewelina Ciechanowska, Ewelina Filipska, Mikołaj Rosiński, Mariusz Nawarycz i Piotrek Dudziński. Asik & Karola W ywiad z jedną z najlepszych aktorek w Teatrze Jaracza Ewą Audykowską-Wiśniwską, która opowiada, na czym polega praca aktora teatralnego. * R.: Jak wyglądała pani droga do aktorstwa? Czy marzyła pani o tym od dziecka, czy może ktoś odkrył pani talent? E.A.: Nie marzyłam o tym od dziecka, jednak od pierwszych klas mówiono mi, że bardzo pięknie recytuję wiersze na apelach i myślę, że podświadomie mi to wpojono. Miałam inne zainteresowania, przede wszystkim plastyczne, myślałam o Akademii Sztuk Pięknych. Później natomiast myślałam, że moja przyszłość będzie jakoś związana ze sportem: rehabilitacja, czy też nauczyciel WF-u. Będąc w trzeciej klasie ogólniaka, zmuszono nas do zrobienia teatrzyku na tzw. "Dzień Teatru". Przez dwa lata migaliśmy się od wystawienia przedstawienia, lecz wtedy zostaliśmy przyparci do muru. Na całe nieszczęście wygrali- śmy. W nagrodę pojechaliśmy na warsztaty teatralne, które odbywały się w Borach Tucholskich. Byłam nieszczęśliwa. Na tym obozie opiekunem był ówczesny dyrektor teatru w Bydgoszczy. Pamiętam, że przez dwa tygodnie ciągle się mną zachwycał, mówił, że jestem zdolna, że z takim talentem muszę zostać aktorką, bo to będzie ogromna strata. Ja natomiast się z tym męczyłam, bo trzeba było śpiewać różne piosenki, przygotowywać etiudy. Jednak on tak mi to wpoił do głowy, że postanowiłam spróbować. Najpierw zdałam egzaminy do Szkoły Teatralnej we Wrocławiu, lecz się nie dostałam. Zostałam przyjęta na AWF. Po dwóch latach studiów stwierdziłam, że jeszcze raz spróbuję. Dostałam się wtedy do Szkoły Teatralnej w Warszawie, lecz po roku zostałam wyrzucona. Po prostu nie podobałam się mojej pani profesor. Następnie kolega, którego również wyrzucono, namówił mnie, żebym jeszcze raz spróbowała. Dostałam 3

4 Uczniak Marzec 2011 Się do PWSFTViT w Łodzi, którą skończyłam, więc jestem aktorką. Była to długa droga. R.: Jak wspomina pani okres studiów? E.A.: W filmówce wszystko zależy od profesora, który jest twoim opiekunem. My trafiliśmy na Jana Zdrojewskiego, który był niezwykła osobowością i miał "indywidualny" program nauczania. Każdy powinien mieć indywidualne podejście do pracy ze studentami. W tym zawodzie wszystko zależy od szczęścia. Nie da się ocenić go w żaden sposób. Potem w życiu też tak jest. Nawet, jeżeli masz wielki talent i inni to widzą, to nie znaczy, że zrobisz karierę i osiągniesz sukces. Ja nie mogę narzekać, ponieważ mam pracę w świetnym teatrze Teatrze Jaracza. Lecz z drugiej strony to nie jest żaden sukces, połączony z kamerą. Wiele zależy od tego, z jakimi ludźmi pracujesz. Ja mam świetny, niezwykle profesjonalny zespół, pełen ludzi ambitnych, pracowitych. Bardzo trudno jest być w tym zawodzie. Trzeba mieć żelazny charakter, silną psychikę. Często związany jest ze skromnym życiem mam na myśli finanse. Chyba, że ktoś będzie miał szczęście i dostanie rolę w serialu. Jednak do tego trzeba mieć specyficzny charakter: być przebojowym, aroganckim, dziewczyny muszą mieć dużo seksapilu i umieć go wykorzystywać. Generalnie trzeba mieć większy talent marketingowy, by potrafić sprzedać siebie. Wracając do pytania, w samej szkole było wspaniale. Mieliśmy cudowny rok. Pracowaliśmy do dwunastej w nocy, a rano, na 8 do szkoły. Byliśmy zdolnymi pracusiami. Natomiast studenci rok od nas starsi mobilizowali się na pierwszy tydzień przed sesją, a przez całe semestry imprezowali. R.: Jak wygląda praca aktora? E.A.: Gdy już się dostanie rolę, praca rozpoczyna się od tzw. "prób stolikowych", które powinny trwać minimum 2 tygodnie. Polegają one na tym, że siadamy sobie przy stoliku z egzemplarzami i czytamy je, analizujemy. Reżyser mówi nam o wizji spektaklu, jak chce to zrobić. Powinien powiedzieć, czego oczekuje od każdej postaci. Jest to długa i żmudna praca psychologiczna. Reżyser właśnie pod tym kątem powinien być przygotowany do pracy z aktorem. Musi "psychologicznie" zanalizować, jakim jesteś człowiekiem i jak na ciebie zadziałać, aby stworzyć kogoś zupełnie innego. Niestety reżyserzy tego raczej nie potrafią. Owszem, są tacy, którzy się na tym znają, ale są to na ogół ludzie bardzo doświadczeni i dojrzali. Po próbach stolikowych, przechodzimy na scenę. Umownie mamy ustawione meble, rekwizyty lub pustą przestrzeń. Wtedy próbujemy ze sobą dialogować, nawiązać kontakt emocjonalny, próbujemy stworzyć sztukę. R.: Jak uczy się pani tekstu? E.A.: Podczas prób stolikowych oraz 4

5 5 gdy dysponuję czasem wolnym. R.: Czym wg pani różni się praca aktora teatralnego od filmowego? E.A.: Aktor teatralny to jest tak naprawdę prawdziwa istota tego zawodu. Masz odpowiednio dużo czasu na to, aby stać się zupełnie kimś innym, niż jesteś. Jeśli dostanę rolę w serialu, to dostaję ją z dnia na dzień. Przeważnie jest to jakiś epizod. Nigdy nie dostałam roli, którą mogłabym grać np. przez rok. Lecz z tego, co wiem, tekst pisany jest z dnia na dzień. Dostajesz tekst i jutro już musisz go pamiętać, więc wątpię, żeby można było stworzyć jakąś głęboką, inną postać od siebie. To jest taka praca "na pstryk". Polega to na tym, że tym, kim jesteś, to jesteś, grasz sobą. Jeśli los obdarzy cię dobrym reżyserem, wówczas jest szansa na stworzenie ciekawej postaci. Wszystko zależy od okoliczności. W teatrze używa się innych środków. Na dużej scenie słowo jest szerzej mówione, samogłoska jest szeroka, musisz mieć wyćwiczony głos, by słyszano cię w ostatnim rzędzie. Z kolei jak grasz na małej scenie, możesz grać bardziej "filmowo", czyli gra się myślą to, co pomyślisz, powinno być widoczne na twojej twarzy. Na dużej scenie także trzeba grać myślą, tylko, że ekspresja i gest są większe, a ciało intensywniej pracuje. R.: Nie ma pani odczucia znużenia, grając pięćdziesiąty raz w tym samym przedstawieniu? E.A.: Oczywiście że mam. Sen nocy letniej graliśmy już dwieście pięćdziesiąt razy trzynaście lat. Sama muszę się bardzo mobilizować i to jest trudne. Trzeba ciągle dbać o świeżość grania. Pomimo tego, że coś ci się dzieje, masz jakieś kłopoty w rodzinie, musisz iść do teatru i grać. Nie ma tutaj czegoś takiego jak zwalnianie się, ponieważ jest to odpowiedzialność zespołowa. Jeśli ty nie przyjdziesz na spektakl i go odwołasz, to dużo osób nie zarobi pieniędzy, a być może to jedyny spektakl w miesiącu. R.: Którą z granych przez panią ról szczególnie pani lubiła? E.A.: Lubię, jak ta postać jest całkowicie inna ode mnie. Nie mam roli, którą najbardziej kocham, ale za to mam spektakl: Merylin Mongoł. Był on fantastyczny. Napisał go Nikołaj Kolada Rosjanin. Uwielbiam spektakle, które mają dobry tekst, dobrą dramaturgię. Męczę się, kiedy tekst jest kiepski, źle skonstruowany. Lubię wszystkie role, które stworzyłam. Im więcej wysiłku wkładam w budowę postaci, tym bardziej ją kocham i szanuję. R.: Jaka jest pani wymarzona rola? E.A.: Nigdy nie miałam tej wymarzonej. Chciałam zawsze grać bogate osobowościowo role i robić to wybitnie, by moja gra poruszała ludzkie serca. R.: Ma pani jakiegoś idola wśród aktorów? E.A.: Kiedyś oczywiście miałam aktorkę - Meryl Streep. Jej twarz zawsze była niezwykle żywa. Widziałam w niej człowieka, nie maskę, którą teraz nakładają aktorki. Fascynowała mnie zawsze jej gra. Glenn Close jest również wspaniała. Oczywiście są też fantastyczni aktorzy np. Gene Hackman, Robert De Niro, Anthony Hopkins, który moim zdaniem jest geniuszem, Brad Pitt był fajniejszy w czasach swojej młodości. Miał w sobie więcej nieobliczalności. Al. Pacino to jest stara kadra i myślę, że już nie ma takiej wspaniałej rasowości wśród obecnego pokolenia aktorów. Wspaniali są francuscy aktorzy. Potrafią pokazać człowieka. Nie są komercyjni. Natomiast mistrzami gry teatralnej są rosyjscy aktorzy. Są wybitni, wielcy i nieporównywalni. R.: W jakim spektaklu aktualnie można

6 panią zobaczyć? E.A.: Teraz można mnie zobaczyć w spektaklu: Survival, wyreżyserowany przez Barbarę Sass, znaną, polską reżyserkę, z dużym dorobkiem filmowym. Jest to współczesna sztuka. Gram również w spektaklach Mariusza Grzegorzka wybitnego reżysera zarówno filmowego jak i teatralnego - Lew na ulicy i Makbet. R.: Dziękuję pani bardzo za ciekawą rozmowę. Życzę wielu sukcesów zawodowych i satysfakcji z pracy. Rudolfina W dniach marca 2011 roku wszyscy uczniowie 3 klas gimnazjum z Łodzi i okolic, brali udział w corocznych Targach Edukacyjnych, odbywających się w Hali Expo. Miały one na celu zaprezentowanie nam łódzkich szkół ponadgimnazjalnych, techników i liceów. Przy każdym stoisku z ulotkami stali przedstawiciele danej szkoły, gotowi odpowiedzieć na nasze pytania, dotyczące placówki. Na targach mogliśmy zobaczyć szkoły, przygotowujące do prawie każdego rodzaju studiów lub pracy. Gdzieniegdzie przewijali się ludzie, ubrani w kostiumy różnorodnych zwierząt, oczywiście z wyszytymi hasłami reklamującymi daną placówkę. Zewsząd atakował nas grad ulotek: szkół tańca, tanich i przeskutecznych kursów językowych oraz korepetycji z przeróżnych przedmiotów. Minusem Targów był brak uporządkowania. Gimnazja pomieszane były z liceami, stoiska szkół były poustawiane w sposób chaotyczny, który nie pozwalał na szybkie znalezienie celu, który nas interesował. Tłumy ludzi przechodzące wszędzie, także nie ułatwiały odnalezienia punktu, do którego się dążyło. Można było się poczuć jak po wyjściu z chińskiego metra, gdzie potok ludzi pcha wszystkich w jednym kierunku, bez możliwości odwrotu. Kiedy już znaleźliśmy, czego szukaliśmy, dostawaliśmy za swoje. Przecież, po co się tam pchali- śmy? Najpierw trzeba było postać chwilę w kolejce, w której nikt nie respektował zasad dobrego wychowania, bo i po co? Kiedy już odsłuchało się i odczuło swoje i dotarło się do samego stoiska, aby wziąć upragnioną ulotkę, trzeba było stanąć twarzą w twarz z przedstawicielem danego liceum. Nie wiem, na jakiej zasadzie prowadzona była selekcja ludzi przeznaczonych do tego i chyba lepiej nie wiedzieć, ale przedstawiciele placówek oświatowych nie zawsze byli uprzejmi i gotowi do pomocy. Jedni na siłę wciskali ludziom ulotki, zachęcając przyjaznymi słowami, a do drugich strach było podejść, bez obaw o swoje zdrowie. Po zdobyciu ulotki, dowiadywaliśmy się, że większość zawierała informacje, które można było zdobyć, wchodząc na stronę internetową danej szkoły. Spotkałam tam wielu gimnazjalistów, którzy nie fatygowali się chodząc i szukając odpowiedniego stoiska, tylko szli do 6

7 punktu sprzedaży przewodników po szkołach ponadgimnazjalnych, zawierających potrzebne im informacje i na tym kończyli swoją podróż. Wielkość stoisk była bardzo zróżnicowana: jedne zajmowały olbrzymie powierzchnie, drugie natomiast ledwo mogły pomieścić dwóch uczniów, reprezentujących placówkę, a co dopiero mówić o masie ludzi zadających pytania. Uważam, że Targi, pomimo wielu wad i niedociągnięć organizacyjnych, były przydatne dla wszystkich niedoszłych absolwentów gimnazjów, ponieważ uświadomiły nam jak ogromny mamy wybór różnorodnych placówek, do których możemy się udać. Bardzo przydatna była też możliwość zadania pytań przedstawicielom, ponieważ można było poznać daną szkołę od kuchni. Mam nadzieję, że w przyszłych latach organizatorzy postarają się o to, aby stoiska poustawiane były kolejno, numerami szkół, a nie tak chaotycznie jak w tym roku. Życzę wszystkim trzecioklasistom powodzenia na zbliżającym się egzaminie! Black Pearl N asze reporterki gazetki Uczniak prz prowadziły wywiad z p. Barbarą Antosik, która jest odpowiedzialna za organizację imprezy Razem w 21 wiek. * P. M.: Razem w 21 wiek to wydarzenie, które przeszło do tradycji naszej szkoły. Skąd pomysł na taką imprezę? B.A.: Najpierw był pomysł, aby zrobić jakąkolwiek imprezę, bo zbliżał się nowy wiek. Kiedy siedzieliśmy razem z p. Cieślik i p. Tomczyk przyszedł mi do głowy pomysł na imprezę, dla ludzi, którzy nie mają pieniędzy i możliwości pojechać do Łodzi na koncerty itd. Chcieliśmy po prostu wyciągnąć tych ludzi z domu, by nie siedzieli całymi dniami przed telewizorem. Nazwę wymyśliłam kilka dni przed imprezą. Dużo młodzieży wzięło udział w organizacji tej uroczystości, zwłaszcza 1kl gimnazjum. Występowali ludzie w wieku 5 a nawet 70 lat. Co roku przyjeżdża do nas ktoś nowy np. Kordian Kacperski i Agata Krwawnik. P. M.: Którą rocznicę tej uroczystości integracyjnej obchodziliśmy w tym roku? B.A.: Obchodziliśmy jedenastą rocznicę. P. M.: Jak ocenia Pani zaangażowanie gimnazjalistów w przygotowaniach do tego przedsięwzięcie? B.A.: Bardzo duże zaangażowanie gimnazjalistów było w każdym roku, ale w tym przyszły nawet absolwentki. Wiedziały, że ja jestem organizatorką i bierze w tym udział dużo klas 1 i 2, więc by nie robić dużo szumu postanowiły nam pomóc w sprzątaniu, szykowaniu i rozdawaniu prezentów, które co roku różne klasy robią przede wszystkim na lekcjach religii. Nauczyciele również bardzo się angażują, np. pan od muzyki musi przygotować chór na występ. P. M.: Kto uczestniczy w tej imprezie ze strony widzów i jak ona jest przez nich odbierana? B.A.: Bardzo dobrze jest odbierana, bo nawet przychodzą do nas podziękowania na ręce pani dyrektor. Zawsze dziękują i nawet przysyłają kwiatki do mnie P. M.: Tej uroczystości towarzyszą występy gimnazjalistów i nie tylko. W tym roku gościnnie przybył pan Zbigniew Macios. Jak udało się Pani namówić artystę do występu? 7

8 B.A.: Szczerze, to jesteśmy kolegami jeszcze ze szkoły i podwórka. Znamy się wiele, wiele lat, choć co prawda Zbyszek jest ode mnie o rok starszy. Nasi synowie chodzili nawet do jednej klasy. Kiedyś już marudziłam mu, raz, drugi, trzeci aż w końcu się udało dobrać z nim termin. Rozmawialiśmy nawet, żeby zaprosić go do szkoły, by pokazał się młodzieży. 8 P. M.: Skąd poszukiwane są środki na przygotowanie imprezy? B.A.: Od sponsorów. Co roku mamy taką pewną grupę, która się przewija. Powiem szczerze, że nie było sytuacji, żeby któryś z nich nie odmówił, bo każdy wie, czy może pomóc czy nie. P. M.: Jest Pani kojarzona z tą imprezą jako główny organizator. Jak udaje się Pani ogarnąć całość organizacyjną? B.A.: Po prostu każdy wie co robić, zasady są jasne i proste, każdy przed imprezą wie co ma robić. Ja wiem,że ja prowadzę,że muszę rozdać zaproszenia, wszystko przygotować, znaleźć sponsorów. P. M.: Czy myśli Pani o kontynuacji tego przedsięwzięcia? Jeśli tak to może zdradzi nam Pani jakiś pomysł na przyszłość? B.A.: Szczerze mówiąc ja już myślałam o tym żeby skończyć z organizowaniem tej imprezy, ponieważ tak się zastanawiałam czy się nie znudzi czy jak.. różne mogą być powody, ale powiedzmy tak : dopóki będę pracować tutaj w szkole, to na pewno będę organizować tą imprezę a czy znajdzie się ktoś kto będzie chciał to dalej ciągnąć to już z czasem się zobaczy. P. M.: Czy media zainteresowane są tym wydarzeniem w naszym mieście? B.A.: Tak. Zainteresowały się media, ale jakoś szczególnie nie zabiegam o to by było to w jakiś sposób rozgłaśniane. Bardziej traktuję to jako formę pewnego podziękowania dla sponsorów i wszystkich którzy pomogli w organizacji tej imprezy. P. M.: Czego my jako redakcja Uczniaka powinniśmy Pani życzyć? B.A.: Trudno mi powiedzieć, może tego samego co Wam. Po prostu uważam, że wszyscy byli kiedyś w szkole. Dla mnie ważne jest to, żebyście mieli dobre wzorce, czyli, żebyście wiedzieli, ze nie jesteście tutaj sami na tym świecie i żeby wyrabiać sobie szacunek. Ta impreza również uczy szacunku, bo uczniowie muszą przyjąć gości, sprzątać, a nawet zmywać. Tam wykonywało się może taką pracę, którą w domu czasem się nie robi. Dziękujemy za wywiad i poświęcony nam czas. Paulina i Marlena

9 Uczniak Marzec

10 W tym miesiącu nasi redaktorzy Artur i Klaudia przeprowadzili wywiad z bardzo ważną dla naszego miasta osobą. Niektórzy kuszą się na nazywanie go Ojcem Kultury Konstantynowa. On sam o sobie wyraża się skromnie, a o swojej pracy mówi z pasją. Wywiad z zastępcą dyrektora MOKu w Konstantynowie p. Mariuszem Augustyniakiem. K. A.: Pełni pan obecnie funkcję z-cy dyrektora MOK-u czy zawsze chciał pan działać na rzecz kultury? M.A.: Czy zawsze? Hmm trudno mi powiedzieć, ale zawsze jakieś pomysły związane z działalnością kulturalną miałem. Moja pierwsza praca to szkoła podstawowa, a w tym samym czasie ze znajomymi włączałem się w działalność nieformalnej grupy, która robiła różne dziwne wydarzenia od przedstawień teatralnych do np. nocy z Freddiem Mercurym zaraz po jego śmierci. Oprócz tego w czasach licealnych też tam walczyłem z kulturą, to chyba tak. K. A.: A jak ocenia pan zainteresowanie kulturą w naszym mieście? M.A.: To nie jest proste pytanie. Nie mogę odpowiedzieć na to dwoma zdaniami, bo zwykło się mówić zwłaszcza w gronie dorosłych, że np. młodzież w ogóle nie interesuje się kulturą. Ja uważam, że najtrudniej wyjść z działalnością kulturalną do ludzi w tzw. średnim wieku. To są 30-latkowie, 40- latkowie, tak do 50. Ponieważ grupa uniwersytetu trzeciego wieku, seniorów to są ludzie, którzy coraz bardziej się uaktywniają. Babcia i dziadek sprzed 20 lat to już niedzisiejsi nowocześni seniorzy. Dzisiejsi ludzie w starszym wieku są aktywni, chcą coś w życiu zrobić, chcą żeby było ich widać. Młodzież i dzieci to zawsze były aktywne. Najtrudniej jest właśnie z tą grupą średnią. Mówi się o młodzieży, że nie korzystają z dóbr kultury, co nie jest prawdą. Po prostu świat się zmienił i korzystacie z tego, ale inaczej. Portale społecznościowe i w ogóle Internet to jest przestrzeń, w której wydaje mi się, nie tylko mi, taki jest raport o stanie kultury, że młodzież korzysta z kultury inaczej. Może nie tyle chodzicie do kina i teatru, że o operze nie będę wspominał, bo wg badań to jest raz na 131 lat w życiu (!), ale korzystacie. Najczęściej przesyłanymi danymi oprócz wymiany informacji, to są informacje dotyczące kultury. To są pliki muzyczne, pliki wideo i różne rzeczy, które dotyczą kultury. Także wydaje mi się, że zainteresowanie kulturą jest niemałe natomiast może taką kulturą, jaką proponuje miasto, czyli my czy inne instytucje no tu by się można zastanawiać czy są to trafione czy nie zawsze trafione propozycje. K. A.: Prowadzi pan praktycznie każdą imprezę kulturalną w Kanzasie, czy są to przedstawienia, koncerty, festiwale, 10

11 jubileusze. Czy czuje się pan swoistym ojcem kultury Konstantynowa? M.A.: Ojej, nie (śmiech). Myślę, że ojców i matek jest wiele. Nie można przypisać sobie, czy to ja czy pan Andrzej- żaden nas pracowników nie może przypisać sobie sukcesu kultury w mieście, ponieważ to jest bardzo złożone działanie, praca wielu osób, nigdy jednej. Także myślę, że może jestem jednym z ojców. K. A.: Organizuje pan wiele różnorakich imprez muzycznych i tutaj w MOK-u jak też innych miejscach, a jakiej muzyki słucha pan w domowym zaciszu, takiej ulubionej? M.A.: Ulubionej? To bardzo różnie. Od klasyki do muzyki rockowej w każdym wydaniu tak naprawdę. K. A.: A ma pan jakieś hobby? Coś, co pozwala oderwać się od pracy i daje energetycznego kopa? M.A.: Oprócz muzyki? Bo muzyka już nie jest moją pracą. Jest jednym z elementów. Czasem lubię się wyciszyć, wyjechać. A moim hobby są wyjazdy. I muzyka zawsze. Działalność pozarządowa teraz od niedawna. Czyli działanie na rzecz ludzi, razem z ludźmi, ale w oderwaniu od takie instytucjonalności. K. A.: Jest pan bardzo pozytywnie nastawiony do życia, do świata. Jak pan to robi? Skąd ta energia i optymizm? M.A.: Z otoczenia, z rodziny, tego, że obcuje z wieloma ludźmi w różnym wieku, w różnych zawodach. Myślę, że to ta jednorodność w kulturze, w życiu. A myślę, że jest to też cecha charakteru. Pracuje w kulturze i nie wyobrażam sobie żeby ktoś, kto jest animatorem społecznym był zamkniętym w sobie, smutnym człowiekiem, bo to chyba nie to miejsce. K. A.: Dziękujemy serdecznie za wywiad i życzymy sukcesów na polu zawodowym i nie tylko. M.A.: Ja również dziękuję. Klaudia i Artur List Co dzień wspominam Walentynkowy poniedziałek Jako największy błąd życia Dostałeś wtedy List ode mnie I choć miałeś się nie dowiedzieć Kim jestem To przez durny przypadek Się dowiedziałeś I choć wiem, że moje przeprosiny Już nic nie zmienią To tym wierszem Chcę ci powiedzieć Przepraszam Za to, że jestem. M. M. Moore 11 Trzy lata Wszystko się kiedyś zaczęło I wszystko się kiedyś skończy Gdy dziś zejdę ze sceny Za kulisy Wszystko się skończy Tajemnice i kłamstwa Życie i wiara Odejdą marzenia i Wspomnienia Zniknie wszystko Co budowałam przez trzy lata Trzy lata złudzeń Że zostanę zapamiętana.

12 Koziorożec ( ) Idzie wiosna, więc warto wziąć się za siebie. Zrób coś, na co od dawna masz ochotę lub wymyśl coś nowego. Wodnik ( ) Całą zimę siedziałeś w domu, więc czas teraz wyjść z nory i wystawić twarz do słońca. Może ludzie nie będą z tego zadowoleni, ale tobie poprawi się humor. Ryby ( ) Czas trudnych decyzji już coraz bliżej, ale nie martw się, wszystko powinno pójść dobrze. Warto pomyśleć o nowym image u na wiosnę. Baran ( ) Byk ( ) Bliźnięta ( ) Wyluzuj! Posłuchaj muzyki, spotkaj się z przyjaciółmi, tylko nie zamartwiaj się tak wszystkim. Spróbuj czegoś nowego. Warto czasem zwrócić uwagę na to, co czują inni. Nie zawsze wszystko wygląda tak, jak ci się wydaje. Spacer dobrze ci zrobi. Nie zapominaj o tym, że nie tylko ty się liczysz. Podziel się czasem z psem kanapką, a jeśli nie masz psa to z kumplem. Rak ( ) Wiosna... jakie to piękne, wszyscy chodzą tacy zakochani, a ty taki sam i taki nieszczęśliwy. Porozmawiaj z osobą, która ci się podoba. Lew ( ) Za dużo narzekasz, nikt nie prosił cię o podwyższenie średniej krajowej. Najwyższa Rada Głównych Narzekaczy ogłasza cię Największym Narzekaczem, teraz możesz już przestać. Panna ( ) Wszystko dobre, co się dobrze kończy, ale nie w twoim przypadku. Twoja inwencja twórcza na lekcjach zostanie uhonorowana pałą. Waga ( ) Skorpion ( ) Strzelec ( ) Przestań być ciągle o wszystko zazdrosny i z tego powodu robić z siebie nieszczęśnika! Weź się z garść, wiosna to czas przemian, możesz jeszcze wszystko zmienić. Może jednak warto odpuścić, o cokolwiek walczysz, przestań! To nic nie da. Znajdź jakieś hobby... zacznij zbierać znaczki pocztowe... Twoja miłość cię odnajdzie i będziecie żyli, jak w brazylijskiej telenoweli, długo i szczęśliwie. Do maja... 12