HYMN SZKOŁY HISTORIA SZKOŁY

Transkrypt

1 HYMN SZKOŁY My ze Staszica gniewni i młodzi cieszmy się z Ŝycia, choć trudne jest. Pobyt w tej szkole czas wynagrodzi, W ciągły, mozole to Ŝycia chrzest. Więc nie ustawaj chłopcze, dziewczyno I świat poznawaj ze wszystkich sił, by duch tej szkoły w Tobie nie zginął, a Ty radosny byś zawsze był. A po Staszicu pełni miłości ufajmy Ŝyciu, choć gorzkie jest. Wróćmy pamięcią do lat młodości I zawsze z chęcią spotkajmy się. Więc nie ustawaj chłopcze, dziewczyno I świat poznawaj ze wszystkich sił, skrzydła swych marzeń abyś rozwinął, przejął ster zdarzeń i godnie Ŝył. HISTORIA SZKOŁY Historia szkoły opracowana na podstawie monografii napisanej przez pana Władysława Błaszczyka. Liceum Ogólnokształcące im. S. Staszica w Zgierzu jest najstarszą szkołą średnią w naszym mieście. Od lat społeczność liceum za datę powstania swojej szkoły uznaje rok 1918, kiedy to formalnie nadano imię Stanisława Staszica ośmioklasowemu gimnazjum. A przecieŝ większość znaczących liceów nie przyjmuje aktu upaństwowienia i nadania imienia jako daty swojego powstania, lecz sięgają fundamentów. Przykładem mogą być : I LO im. Mikołaj Kopernika w Łodzi, I LO im. Jarosława Dąbrowskiego w Tomaszowie Maz., czy LO im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie. Korzenie naszej szkoły sięgają końca XIX wieku Podjęto wówczas starania o utworzenie w Zgierzu szkoły średniej typu gimnazjalnego. Miasto znajdowało się wówczas pod zaborem rosyjskim, a społeczeństwo unikało zrusyfikowanych szkół średnich. Zaczęło więc szukać innych rozwiązań, prawnie dopuszczalnych. Doprowadziło to do powstania w Polsce znacznej ilości szkół prywatnych i samorządowych. Szczególnie szybko rozwijały się szkoły

2 handlowe, które nie były naraŝone na tak częstą i wnikliwą inwigilację słuŝb carskich jak np. gimnazja. Jako język wykładowy obowiązywał w nich co prawda język rosyjski, ale język polski był na terenie szkół w powszechnym uŝyciu. W 1898 roku - dzięki zgierskiemu Stowarzyszeniu Kupców, powołano do Ŝycia szkołę handlową podległą Ministrowi Skarbu. Jej siedzibę ufundował Juliusz Borst oddając lokal na rogu ul. Długiej i Nowego Rynku. Ówczesne szkoły handlowe dbały o wysoki poziom nauczania, a programowo niewiele róŝniły się od gimnazjów państwowych. Ogólnie mniejszy nacisk kładziono na poznawanie języków obcych, elementów kultury, form obycia towarzyskiego. Na dobrym poziomie stały przedmioty przyrodnicze z geografią i matematyczno fizyczne. Podczas rewolucji r. społeczność uczniowska zgierskiej szkoły handlowej wzięła udział w sławnym strajku szkolnym, kiedy to uczniowie szkół Królestwa walczyli o narodowe cele i upowszechnienie nauczania w języku polskim. Odnieśli sukces - ukaz carski z r. zezwalał osobom prywatnym i stowarzyszeniom oświatowym na zakładanie i prowadzenie szkół z polskim językiem nauczania, lecz szkoły te traciły prawa rządowe. Zgierska Szkoła Handlowa, wówczas jeszcze męska, równieŝ je utraciła, ale uzyskała za to prawo do nauczania przedmiotów w języku polskim oraz większej swobody wewnętrznej. Odszedł ze szkoły dyrektor Paweł Mikołajewicz Nowikow, Rosjanin, powszechnie przez zgierzan ceniony za tolerancję i przychylność wobec aspiracji narodowych. Odtąd kolejnymi dyrektorami szkoły zgierskiej będą juŝ Polacy: Jan Czeraszkiewicz, a od 1912 r. Stefan Pogorzelski. Od 1904 r. czyniono starania o uzyskanie moŝliwości edukacji na poziomie średnim dla dziewcząt. Zakończyły się one zgodą władz na przekształcenie dotychczasowej szkoły męskiej w koedukacyjną, ale dopiero w 1908 r.

3 Jesienią 1911 r. powstał zastęp skautowy przy Szkole Handlowej, który zrzeszał 6 druhen. W roku 1912 działały dwa zastępy, a w 1913 r. dwa plutony po 25 druhen kaŝdy. Zastępy zbierały się w małych grupach w mieszkaniach prywatnych u państwa Szymanowskich i u państwa Lebrechtów. Z plutonów powstała druŝyna licząca 50 druhen, która za patronkę wybrała Emilię Plater. Działalność druŝyny przebiegała w konspiracji, gdyŝ zaborcy nie zezwolili na działalność skautową na terenie Zgierza. W 1917 roku dotychczasowa siedmioklasowa Szkoła Handlowa została przekształcona w ośmioklasowe gimnazjum z dwiema klasami wstępnymi, tzw. realne, bez języków klasycznych, ale kładące nacisk na naukę przedmiotów matematyczno - przyrodniczych. W tym samym 1917 r. odbył się ostatni egzamin dojrzałości siedmioklasowej szkoły handlowej, pozostałe zaś oddziały zamieniono na klasy gimnazjalne. Przyjęto program nauczania ośmioklasowego gimnazjum. Koniec 1918 r. był przełomowy dla szkolnictwa polskiego, a dla ośmioklasowego gimnazjum realnego w Zgierzu w szczególności. JuŜ 5 września tego roku przedstawiciele przedsiębiorstw i kupców m. Zgierza przekazali powstałe z przekształcenia szkoły handlowej gimnazjum odradzającemu się państwu polskiemu. Był to początek jego upaństwowienia. Od tego momentu szkoła zaczęła podlegać Departamentowi Ministra Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (dalej MWRiOP) i przekształcono ją w Królewsko - Polskie Gimnazjum Koedukacyjne" w Zgierzu. Wcześniej nieco, z inicjatywy dyrektora S. Pogorzelskiego i grona pedagogicznego, powstała koncepcja nadania szkole imienia Stanisława Staszica. Wybór patrona nie był przypadkowy. W Zgierzu S. Staszic był postacią powaŝaną i cenioną. Pośrednio i bezpośrednio przyczynił się do zlokalizowania tu pręŝnego ośrodka sukienniczego. Gimnazjum nie bez przyczyny przyjęło więc imię wielkiego Polaka i matematyczno - przyrodniczy profil kształcenia.

4 W ogłoszonym, w 1919 r., pierwszym urzędowym spisie gimnazjów państwowych na terenie byłego Królestwa Polskiego pod poz. 54 wymieniono zgierskie gimnazjum jako: PAŃSTWOWE GIMNAZJUM KOEDUKACYJNE im. STANISŁAWA STASZICA, dawniej siedmioklasowa miejska szkoła handlowa. Odbyło się to bez Ŝadnych perturbacji, płynnie, jakby z dnia na dzień. Do tego upaństwowionego juŝ gimnazjum, po przekształceniu z gimnazjum realnego, weszły: - ten sam budynek dydaktyczny mieszczący się przy Placu im. J. Kilińskiego 8 (róg ul. Długiej), - ten sam status szkoły koedukacyjnej ośmioklasowego gimnazjum, ta sama struktura organizacyjna szkoły wraz z układem klas, oddziałów, profili i programem nauczania, - ten sam dyrektor, S. Pogorzelski, który zmierzał do tych przeobraŝeń i przewodził tym szkołom w latach , - ci sami nauczyciele jako rada pedagogiczna, - ci sami uczniowie, którzy nawet nie odczuli dokonanych zmian organizacyjnych i wprowadzonego nazewnictwa, - ci sami rodzice i wybrany przez nich komitet rodzicielski, - ci sami opiekunowie Szkoły, jak J. Krushe i S. Długoszewski, którzy doprowadzili do upaństwowienia gimnazjum realnego, - te same organizacje młodzieŝowe, m. in. szkolna druŝyna harcerska działająca od 1911 r., - księgozbiór, dokumentacja szkolna, archiwum... Istniała prawie całkowita zgodność organizacyjna, strukturalna, programowa, narodowa i ideowa przekształcanych szkół. Zaszły tylko zmiany ewolucyjne, normalne podczas burzliwego okresu wojennego i u zarania niepodległego państwa.

5 W tej formie szkoła trwała do 1932 r., kiedy to za dyrektorstwa Zygmunta Lazara została przekształcona w 4-letnie Gimnazjum Ogólnokształcące z tzw. małą maturą i 2-letnie Liceum Matematyczno-Przyrodnicze. Ostatnim dyrektorem przed II wojną światową był Władysław Michna ( ), zaś pierwsze po okupacji posiedzenie rady pedagogicznej, pod kierownictwem Wiesława Dzwonkowskiego ( ), odbyło się 26 lutego 1945 r.. Nauka w szkole została uroczyście wznowiona z dniem 1 marca 1945 roku. Od 1950 r. szkoła stała się Liceum Ogólnokształcącym, a jej kolejnymi dyrektorami byli: Teodor Gębicki ( ), Franciszek Sieraga ( ), Józef Sado ( ) i Jerzy Warmuziński ( ). W międzyczasie szkoła przeniosła się w 1961 r. do nowego budynku przy ul. 3 Maja 41 (d. Świerczewskiego) oraz uległa kolejnemu przekształceniu w 1977 r. stworzono Zespół Szkół Ogólnokształcących składającu się z LO dziennego i Liceum dla Pracujących. Dyrektorami szkoły byli: w latach Stanisław Giernalczyk, w latach Wojciech Dobruchowski, a od 1 września 2003 r. funkcję tę pełni Beata Baszczyńska-Misztal.. Obecnie jesteśmy świadkami kolejnej zmiany. Ten rok szkolny jest drugim dla 3-letniego zreformowanego liceum. Przyjęte kierunki nauczania: humanistyczny, przyrodniczy, matematyczno-informatyczny, informatyczny, medialno-informatyczny i językowy są dostosowane do potrzeb uczniów. Mogą oni pogłębiać swoją wiedzę, takŝe w zakresie rozszerzonym, w oparciu o nowoczesne zaplecze komputerowe. Długa historia szkoły dowodzi, jak kręte były drogi polskiej oświaty. Zgierski Staszic nigdy nie odrzucał związków z dawną Szkołą Handlową i powstałym z niej gimnazjum realnym, ale za datę powstania przyjął rok odzyskania niepodległości. Tradycja ta ukształtowała się w okresie II Rzeczypospolitej w 1928 r. odbył się I Zjazd Absolwentów z okazji 10-lecia Szkoły. Zwyczaj ten

6 utrwalono po wojnie - II Zjazd miał miejsce w 1950 r., kolejny - w 1968 r. i ostatni w roku 1993 z okazji 75-lecia szkoły. Szkoła genetycznie wywodzi się jednak z powstałej w roku 1898 siedmioklasowej Szkoły Handlowej, pierwszej szkoły średniej w Zgierzu. Jest jej prawnym, ideowym i programowym spadkobiercą. Ulegając kolejnym przekształceniom jest ona w chwili obecnej 3-letnim Zespołem Szkół Ogólnokształcących im. S. Staszica. Dzięki pracy Władysława Błaszczyka, byłego nauczyciela i dyrektora Liceum dla Dorosłych, moŝemy powrócić do pierwotnych źródeł naszej szkoły. Ten fakt będzie jednocześnie moralnym zadośćuczynieniem dla tego pokolenia zgierzan, które tworzyło zręby pierwszej szkoły średniej w naszym mieście, wywalczyło i utrwaliło jej polski charakter.