kontener magazyn studentów Wyższej Szkoły Artystycznej #01

Transkrypt

1 kontener magazyn studentów Wyższej Szkoły Artystycznej #01

2 REDAKCJA kontener redaktor naczelna Monika Braksal dyrektor artystyczny Agata Manowska grafika Olek Piątek autorzy Robert Manowski Monika Braksal Maria Piątek Eliza Zakrzewska Katarzyna Dańko Karolina Jankiewicz Aleksandra Chrzanowska bohaterowie numeru Jarema Drogowski Andrzej Łubowski Anna Rudzińska Joanna Młynarczyk Roman Woźniak Katarzyna Brauła Mateusz Bidziński Magdalena Michalik korekta Tomasz Woźniak promocja Katarzyna Brauła kontakt WSA ul. Siennicka 6a Warszawa okładka Katarzyna Brauła Magazyn powstał przy współpracy z Wyższą Szkołą Artystyczną i Fundacją Homo Faber pierwszy rozładunek. Witajcie! Przedstawiamy Wam pierwszy numer magazynu kontener. Chcemy podzielić się w nim twórczością studentów, absolwentów oraz wykładowców Wyższej Szkoły Artystycznej. Prezentujemy sztukę artystów stawiających swoje pierwsze kroki, a także sztukę artystów z bogatym dorobkiem. Chcemy pokazać Wam nie tylko to, co dzieje się na Uczelni, ale przede wszystkim to, jak aktywnie działa społeczność WSA poza szkołą. Zapraszamy do lektury. Redakcja magazynu kontener WSA KIM JESTEŚMY... 4 PAN JAREMA MIĘDZY STREET-ARTEM, A KONCEPTUALIZMEM... 8 STREET-ART NA MURZE WSA PLENER MALARSKI Z JAREMĄ DROGOWSKIM MIEJSCE KAMIENICA ARTYSTYCZNA TARCZYŃSKA CZERŃ I BIEL WERNISAŻ WYSTAWY W STUDIO TĘCZA ANDRZEJ ŁUBOWSKI FOTOREALIZM W 3D ANNA RUDZIŃSKA PÓJŚĆ NA SPOTKANIE WŁASNEGO SPEŁNIENIA ROSYJSKA RULETKA SESJA ZDJĘCIOWA LUDZIE ROZMOWA Z DR. HAB. ROMANEM WOŹNIAKIEM BALKONY CYKL OBRAZÓW KASI CHIHIRO BRAUŁA MOJA WIELKA ODALISKA KLASYCYZM KONTRA SZTUKA POP-ARTU STREFA BLOGGERA SUBIEKTYWNY PRZEGLĄD BLOGÓW WSA W LUSTRZANYM ODBICIU RYSUNKI MATEUSZA BIDZIŃSKIEGO POLSKI HANDMADE RĘKODZIEŁO ZNOWU W MODZIE KATEDRA W FARAS WIZUALIZACJA 3D MŁODZI W DZIAŁANIU AKCJE STUDENTÓW WSA... 52

3 WSA kim jestes my? Trzaskalskiego, pracownie rysunku i obrazu multimedialnego Wyższej Szkoły Artystycznej zaprezentowały swoje prace podczas VII edycji Berlin Biennale współtworząc film Jacka Taszakowskiego pt.: Battle of Berlin 45 a Ilona Szwarc absolwentka wydziału charakteryzacji zdobyła trzecie miejsce w konkursie World Press Photo w kategorii Ludzie Portrety. Młodzi w działaniu tekst: WSA foto: Malwina de Brade Wyższa Szkoła Artystyczna w Warszawie to niepubliczna Uczelnia zajmująca się kompleksowym i profesjonalnym nauczaniem w dziedzinie charakteryzacji teatralno-filmowej oraz projektowania graficznego. Kształcimy studentów w zakresie podstawowych technik charakteryzatorskich, sztuki makijażu, body paintingu, perukarstwa i fryzjerstwa. Dajemy możliwos ć rozwijania pasji i umiejętnos ci także w zakresie fotografii, scenografii, projektowania ubioru, malarstwa czy rzeźby. Student sam decyduje czy chce otrzymać dyplom licencjacki po 3,5 latach nauki w Wyższej Szkole Artystycznej, dyplom zawodowy po 2 latach nauki w Niepublicznym Studium Plastycznym czy może chce połączyć obie możliwos ci i skorzystać z Indywidualnej Oferty Nauki (ION). Może studiować w trybie stacjonarnym, niestacjonarnym, dziennym lub zaocznym. Kuźnia talentów Studenci Wyższej Szkoły Artystycznej to ludzie kreatywni, niebojący się nowych wyzwań, doskonale przystosowani do realiów panujących obecnie na rynku pracy. Osiągają sukcesy na polu zawodowym, spełniają się jako artyści i wciąż doskonalą w swoich profesjach. Swoją artystyczną twórczość pokazują szerokiej publiczności podczas organizowanych przez Uczelnię wernisaży i wystaw w najważniejszych miejscach stolicy. Ostatnimi czasy najlepsze prace studentów WSA były prezentowane na prestiżowym wernisażu w Arkadach Kubickiego na Zamku Królewskim w Warszawie a także w Studio Tęcza największym w Polsce filmowo fotograficznym studio produkcyjnym. Prace dyplomowe można było podziwiać miedzy innymi w Centrum Sztuki Współczesnej, Zachęcie czy Muzeum Etnograficznym. W przestrzeni Ogrodu Łazienkowskiego oraz na Zamku Królewskim w Warszawie studenci zaprezentowali charakteryzacje epokowe oraz własnoręcznie szyte dworskie suknie odzwierciedlające historyczne stroje XVII i XVIII-tego wieku. Jako charakteryzatorzy pracowali przy największych polskich produkcjach filmowych m. in. Mój rower w reż. Piotra Przede wszystkim zależy nam na tym, aby promować najlepszych studentów i ich prace poza murami szkoły, aby jak najwięcej ludzi dowiedziało się o ich działalności. Wynika to z pasji i zaangażowania w indywidualny rozwój ucznia. Zapewniamy studentom wiele możliwości odbywania praktyk w celu zdobywania tak cennego w tym zawodzie doświadczenia. Dotychczas współpracowaliśmy z Teatrem ROMA, Rampa, Bajka, Teatrem Witkacego w Zakopanem, Operą Narodową w Warszawie, Teatrem Telewizji, nawiązaliśmy współpracę z producentami programów telewizyjnych TVN przy produkcjach takich jak: Kuba Wojewódzki, Szymon Majewski Show czy TOP Model. Nasi Studenci aktywnie uczestniczą w przeróżnych akcjach artystycznych na terenie całej Warszawy: Noc Muzeów, Obudź Warszawę, Duchy Starówki a także w kolejnych odsłonach Artystycznych Gier Miejskich czy Body Art. Convention organizowanego w Pałacu Kultury i Nauki. Podsumowując... Jesteśmy dumni, że udało nam się stworzyć miejsce, w którym panuje twórcza i rodzinna atmosfera. Student nie jest traktowany anonimowo, wręcz przeciwnie może liczyć na pomoc i wsparcie w wyborze ścieżki rozwoju i dalszej kariery. W WSA świat nie kończy się na charakteryzacji on się tu zaczyna i prowokuje do wyjścia w inne, dalsze i bardziej wymagające przestrzenie artystyczne. Studenci proponują innowatorskie przedsięwzięcia związane z produkcjami multimedialnymi, graficznymi, kręcą filmy, teledyski video, posługują się wizualizacjami i instalacjami przestrzennymi. Teraz młodzi podjęli próbę stworzenia magazynu opisującego ich twórcze działania i autorskie projekty. Powodzenia! 4 kontener kontener 5

4 PAN JAREMA MIĘDZY STREET ARTEM A KONCEPTUALIZMEM tekst: Maria Piątek foto: Jarema Drogowski *Jarema Drogowski (ur. 1984, Warszawa) absolwent wydziału grafiki warszawskiej ASP, dyplom 2008 w Pracowni Litografii prof. Władysława Winieckiego. W roku 2012 uzyskał tytuł doktora na tejże uczelni. Od 2009 roku asystent prof. Wiesława Bieńkuńskiego w Pracowni Grafiki Instytutu Edukacji Artystycznej Akademii Pedagogiki Specjalnej w Warszawie. W 2012 roku prowadził plener malarski studentów Wyższej Szkoły Artystycznej. Jest stypendystą programu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Młoda Polska. 6 kontener sztuka kontener 7

5 Kulturysta Nowy Jork jego zniecierpliwienia związanego z biurokracją panującą w instytucjach kultury. Ale i tym razem Pan Jarema nie zamyka artystycznego komunikatu w jednym tylko znaczeniu. Umieszczając fotografię siłacza w wielu kontekstach prowokuje różne odczytania swego zwięzłego znaku. Trzy prace z kulturystą znalazły się m.in. na słynnym murze w Betlejem, gdzie artysta, jak sam mówi, chciał zmierzyć się z tym ważnym dla street artu miejscem, nie zapominając z pewnością, że wizerunek umięśnionego, bezgłowego mężczyzny będzie miał, właśnie tu, również szersze interpretacje. Jarema Drogowski postrzegany jest głównie jako artysta street-artowy. Zdecydowały o tym jego pierwsze cykle prac wielkoformatowych wlepek/organizmów, a także chyba najbardziej znany Kulturysta. Ten ostatni to wlepka bezgłowej sylwetki umięśnionego mężczyzny umieszczana na murach miejskich począwszy od Warszawy po Zachodni Brzeg. Twórczość Jaremy wymyka się jednak jednoznacznym kwalifikacjom szczególnie w kontekście ostatniej wystawy artysty w warszawskim CSW Przestrzeń otwarta / przestrzeń zamknięta, gdzie twórca umieszcza swoje prace już nie na murach, a w gablotach opatrzonych rozległym komentarzem. W swoich poszukiwaniach artystycznych Jarema Drogowski nie ogranicza się nigdy do jednego środka wyrazu. Tworząc prace czy to w przestrzeni publicznej czy też realizując projekt w galerii ze swobodą korzysta z doświadczeń grafika warsztatowego, sięga po rysunek czy fotografię, przywołuje język street artu jednocześnie wpisując swój projekt w ramy o charakterze konceptualnym. Jedne z pierwszych prac Drogowskiego to wspomniane wcześniej gigantyczne wlepiane organizmy sygnowane Pan Jarema. Pojawiły się one w 2009 roku na murach Warszawy, Lublany, Berlina, Londynu, Nowego Jorku. Abstrakcyjne formy rysunkowe z czasem przybierają organiczną, niemal żywą postać. Sam autor mówi o nich: Moje plamy to dla mnie plastyczne odzwierciedlenie moich myśli. To niewyraźny twór przybierający różne kształty i postaci. Czasem zamienia się w zwierzę, czasem w człowieka, a czasem przyjmuje zupełnie nieokreśloną formę. ( ) Moje plamy powstają w dużym stopniu poza mną. To znaczy: często czuję się jak zepsuta drukarka wypluwająca abstrakcyjne, nielogiczne obrazy z niewiadomego źródła. W cyklu organizmów z jednej strony Pan Jarema pokazuje się widzowi jako rysownik operujący wrażliwą, dynamiczną kreską, twórca prezentujący niemal tradycyjny warsztat, gdzie ważną rolę odgrywają poszukiwania czysto plastyczne. Z drugiej jednak strony, wskazując w swych wypowiedziach na powody, dla których wybiera jako teren swoich działań przestrzeń miejską (a jest to kontestacja mechanizmów biurokratycznych w galeriach), Jarema jawi się nam jako buntownik wybierający ulicę jako teren manifestacji swego niezadowolenia. Moje plamy to dla mnie plastyczne odzwierciedlenie moich myśli Swoją irytację skostniałymi instytucjami sztuki Jarema potwierdza przy kolejnym projekcie street artowym Kulturyście. Tym razem sięga po kolejne medium fotografię. Rozklejany przez artystę wizerunek odwróconego plecami do przechodniów, bezgłowego kulturysty został umieszczony m.in. przy wejściu do warszawskiego Muzeum Sztuki Nowoczesnej, co wyraźnie nawiązuje do Kulturysta Warszawa Ortros Mityzny dwugłowy pies i Herakles jako symbole walki USA i państw Bliskiego Wschodu Poza projektami ściśle związanymi z przestrzenią publiczną Jarema Drogowski realizuje też projekty, które prezentuje w przestrzeniach galerii, i które możemy mocniej sytuować w obszarze działań konceptualnych (choć zawsze pamiętając, że trudno tu o ścisłe definicje i przyporządkowania). Jednym z takich działań jest zaprezentowany na wystawie towarzyszącej Biennale Sztuki w Wenecji w 2011 projekt Whispermark, którego celem jest wprowadzenie do powszechnego użycia nowego znaku interpunkcyjnego znaku szeptu. Również szereg prac pokazanych na przełomie 2012 i 2013 roku w warszawskim CSW podczas wystawy Przestrzeń otwarta / przestrzeń zamknięta to wynik, jak mówi sam artysta, prowadzonych przez niego badań nad poszerzaniem i rozwijaniem rzeczywistości. Poza grafikami, zdjęciami opatrzonymi równie istotnymi dla prezentacji tekstami Jarema tym razem zdecydował się też na zaprezentowanie instalacji video, której tytuł nadał nazwę całemu pokazowi. Praca odwołując się do gry w squash a opowiada o sytuacji dla artysty symbolicznej, a polegającej na zobrazowaniu przekonania, że mając otwarty umysł, możemy przekraczać swoje możliwości mimo naszych ograniczeń. 8 kontener sztuka sztuka kontener 9

6 PLENER Z PANEM JAREMĄ tekst: Monika Braksal foto: Karolina Jankiewicz We wrześniu 2012 roku Jarema Drogowski poprowadził plener malarski ze studentami Wyższej Szkoły Artystycznej w oparciu o swój autorski program skupiony wokół sztuki street-artu. Polem artystycznych zmagań młodych ludzi stała się się wewnętrzna powierzchnia muru otaczającego uczelnię. Po niespełna dwóch tygodniach pomalowana na biało ceglana ściana zapełniła się kolorowymi muralami, które po dziś dzień cieszą oczy każdego, kto wygląda przez okna budynku przy Siennickiej. Na murze gości zwierzyniec: gadające króliki, kocia głowa, dziki wilk, płazy i gady różnej maści. Jest też Matka Ziemia i ukazujący się pod wieloma postaciami... człowiek. Młodym zadanie się spodobało, a ciśnienie kreatywne znalazło też ujście na szkolnej bramie garażowej, gdzie powstał wizerunek geometrycznej, latającej świni autorstwa studenta o pseudonimie PONC. 10 kontener sztuka sztuka kontener 11

7 KAMIENICA ARTYSTYCZNA TARCZYŃSKA 3 tekst: Maria Piątek foto: Olek Piątek Ulica Tarczyńska na warszawskiej Ochocie położona jest tuż obok Placu Zawiszy hałaśliwego węzła komunikacyjnego, gdzie szum tramwajów przeplata się z klaksonami samochodów i wielkomiejskim gwarem. Tym mocniej zaskoczy nas wyciszona aura tego miejsca, gdy trafimy na tę spokojną uliczkę skręcając tuż za Hotelem Sobieski. Tarczyńska to okolica objęta mikroprogramem rewitalizacji dzielnicy Ochota, co oznacza, że miasto otoczyło to miejsce specjalną troską. Kilka kamienic na Tarczyńskiej zostało odremontowanych i przeznaczonych na cele kulturalne. Do współpracy zaproszono organizacje pozarządowe, które wprowadzają programy mające na celu integrację lokalnej społeczności i stworzenie nowych ochockich miejsc na kulturalnej mapie Warszawy. I to właśnie tu, w przedwojennej kamienicy pod numerem 3, znaleźli swoją siedzibę artyści ze Stowarzyszenia Artystycznego Front Sztuki i Galeria Fotografii Obserwacja współtworzący Kamienicę Artystyczną TA3. Historia TA3 rozpoczęła się od dyskusji o kształcie działań rewitalizacyjnych na Tarczyńskiej. Biorący udział w rozmowach ochoccy animatorzy kultury i ówczesna Naczelnik Biura Kultury Halina Gąsiorowska, wpadli na pomysł stworzenia w kamienicy dynamicznego centrum przyjaznego tak artystom, jak i ochockiej społeczności. W wyniku spotkań i docierania się kolejnych pomysłów powstała koncepcja kamienicy, która z jednej strony jest miejscem pracy malarzy, grafików, fotografików (być może w niedalekiej przyszłości również ludzi teatru i twórców multimedialnych), a z drugiej strony, dzięki oferowanemu przez artystów programowi, miejscem otwartym na wiele międzyśrodowiskowych działań artystycznych. W Kamienicy odbywa się wiele imprez cyklicznych. W każdy pierwszy wtorek miesiąca artyści zapraszają do Dyskusyjnego Klubu o Sztuce (DKS). Z kolei czwartki poświęcone są pokazom filmów. W soboty Kamienica otwiera sie na najmłodszych miłośników sztuki podczas warsztatów Małej Malarni. Raz w miesiącu można też odwiedzić Kamienicę i przyjrzeć się artystom przy pracy w ramach projektu Otwarte Pracownie. Istnieje możliwość skorzystania z konsultacji artystycznych podczas Ostrego Dyżuru Artystycznego. Artyści Kamienicy organizują wystawy, akcje artystyczne, giełdy sztuki i designu, biorą udział w Nocy Muzeów, Mironaliach, Pikniku Sąsiedzkim. W planach mają projekty współpracy z twórcami z Berlina w ramach panelu artystycznego pomiędzy środowiskiem warszawskim i berlińskim. W programie Kamienicy znalazło się też miejsce na współpracę z wydziałami artystycznymi warszawskich szkół wyższych takich jak: Akademia Sztuk Pięknych, Instytut Edukacji Artystycznej Akademii Pedagogiki Specjalnej, Wyższa Szkoła Artystyczna i Polsko Japońska Wyższa Szkoła Technik Komputerowych. Studenci tych uczelni mają możliwość pokazania swoich prac w przestrzeni Kamienicy w ramach cyklu prezentacji poszczególnych uczelni. Mogą też przyłączyć do współtworzenia artystycznej oferty tego miejsca czynnie uczestnicząc w projektach TA3. Kamienica Artystyczna TA3 to miejsce zupełnie nowe, dynamicznie się zmieniające. Jego kształt zależeć będzie nie tylko od artystów tam pracujących, ale także od tych, którzy zdecydują się na zaangażowanie we współtworzenie artystycznych działań i wyjątkowego klimatu TA3. mural na klatce schodowej kamienicy Sabina Twardowska 12 kontener miejsce miejsce kontener 13

8 CZERŃ I BIEL Wernisaż wystawy w Studio Tęcza tekst: Monika Braksal DW grudniu 2012 roku w Studio Tęcza miała miejsce wystawa prac młodych artystów, studentów 3 roku warszawskiej Wyższej Szkoły Artystycznej. Wystawiono najciekawsze prace semestralne, które połączył wspólny temat CZERN i BIEL. Realizacje te miały w założeniu stanowić połączenie elementów charakteryzacji, kostiumu, scenografii i rekwizytu scenicznego. Zadaniem młodych twórców było zmierzenie się z inspirującym ograniczeniem projektowym stworzenie projektu bez użycia koloru. Wbrew temu, pozornie drastycznemu ograniczeniu, powstały prace o zaskakującej różnorodności. Ciała modeli zostały potraktowane jako podobrazia, na których powstały graficzne wizerunki. Bywało, że postać zagrała główną rolę, a innym razem znikła w większej kompozycji igrając z percepcją wzrokową widzów. Prace te powstały głównie w oparciu o techniki charakteryzatorskie, ale nierzadko dopełnione zostały elementami przestrzennymi. Zaprezentowane na wystawie prace udowodniły, iż w sztuce charakteryzacji narodził się nowy nurt łączący w sobie różnorodne dziedziny i techniki artystyczne. Studenci swobodnie poruszali się w materii plastycznej, odnajdując indywidualny język swojej twórczości. Dodatkowo, podczas wernisażu, odbył się pokaz animowanej, przestrzennej instalacji Anny Korzeb z pogranicza działań multimedialnych, rzeźby i video-art projektu. Autorka prezentowała swoją pracę dyplomową powstałą pod opieką profesora Andrzeja Macieja Łubowskiego. autor: Magdalena Michalik foto: Dawid Olczak modelka: Barbara Kozłowska 14 kontener wydarzenie wydarzenie kontener 15

9 autor: Mateusz Bidziński foto: Malwina de Brade autor: Iga Orłowska foto: Malwina de Brade 16 kontener wydarzenie wydarzenie kontener 17

10 autor: Monika Braksal foto: Bartłomiej Komorowski model: Karol Bernacki autor: Joanna Młynarczyk oto: Wojtek Mosiołek model: Agnieszka Kurek Johnson 18 kontener wydarzenie wydarzenie kontener 19

11 autor: Katarzyna Burszewska foto: Malwina de Brade model: Diego autor: Katarzyna Teresa Sporn foto: Malwina de Brade 20 kontener wydarzenie wydarzenie kontener 21

12 autor: Marta Lis foto: Aleksander Silvertone modelka: Dagmara Zmaczyńska / D VISION 22 kontener wydarzenie wydarzenie kontener 23

13 ANDRZEJ ŁUBOWSKI Fotorealizm w 3D tekst: Robert Manowski foto: Malwina de Brade *Andrzej Łubowski (ur. w 1946r. w Poznaniu) w 1971 ukończył ASP w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem S. Gierowskiego. W latach był profesorem w Wyższej Szkole Sztuki Stosowanej Schola Posnaniensis w Poznaniu. Obecnie jest profesorem oraz dziekanem Wydziału Artystycznego Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu i Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie. Posiada dorobek naukowy i artystyczny w zakresie malarstwa. Profesor sztuk plastycznych, animator życia artystycznego, dyrektor Galerii u Jezuitów w Poznaniu (2008), działacz Związku Polskich Artystów Plastyków, pedagog zaangażowany na stanowisku profesora zwyczajnego w Wyższej Szkole Artystycznej w Warszawie. Laureat Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2010r). Andrzej Maciej Łubowski urodził się w 1946r. w Poznaniu. W 1971 ukończył ASP w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem S. Gierowskiego. W latach był profesorem w Wyższej Szkole Sztuki Stosowanej Schola Posnaniensis w Poznaniu. Obecnie jest profesorem oraz dziekanem Wydziału Artystycznego Wyższej Szkoły Umiejętności Społecznych w Poznaniu i Wyższej Szkoły Artystycznej w Warszawie. Posiada znaczny dorobek naukowy i artystyczny w zakresie malarstwa. Oprócz dzialalności dydaktycznej jest animatorem życia artystycznego, dyrektorem Galerii u Jezuitów w Poznaniu (2008) i aktywnym działaczem Związku Polskich Artystów Plastyków. Łubowski jest też laureatem medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2010r). Andrzej Maciej Łubowski początkowo tworzył malarstwo w konwencji informel. W latach 70-tych zaczął uprawiać malarstwo figuratywne. Obecnie uważany jest za przedstawiciela fotorealizmu. Jego obrazy wyglądają tak, jakby były uchwycone za pomocą kamery lub aparatu cyfrowego. Co ciekawe, te obrazy wyglądają bardzo współcześnie, choć niektóre powstały wiele lat temu (np: obraz: S lady, 1979 r. Muzeum Sztuki w Łodzi). Przy dzisiejszym stopniu zaawansowania fotografii cyfrowej tworzenie fotorealistycznych obrazów nie jest wielkim wysiłkiem. Problem pojawia się wtedy, gdy ma się do dyspozycji wyłącznie klasyczny warsztat malarski. Wtedy to artysta powinien wylegitymować się umiejętnością kładzenia dobrze wymieszanych na palecie barw na płaszczyznę płótna. W tym kontekście ciekawym przykładem twórczości łączącej klasyczny warsztat z awangardowym myśleniem są instalacje malarskie Andrzeja Macieja Łubowskiego. Poprzez łamanie powierzchni obrazu autor tworzy obiekty na pograniczu rzeźby i malarstwa. Autor dzieli portret na kilka części, aby pionowe fragmenty twarzy utworzyły samoistne obiekty - przestrzenne instalacje malarskie. W ten sposob artysta zawłaszcza przestrzeń. Te obrazy udowadniają, że malarstwo nie musi być dwuwymiarowe. Przez wiele stuleci malarze zastanawiali się, jak osiągnąć iluzję przestrzeni za pomocą płaskiego malowidła. Stosowali perspektywę wykreślną i powietrzną. A malarz Łubowski zrobił to po swojemu. Wypchnął fizycznie powierzchnię płótna w przestrzeń rzeczywistą (takie analogowe 3D). Bez imitacji i naśladowania, bez umowności tak obecnej w malarstwie, które znamy. Ta dekompozycja obrazu lokuje Łubowskiego w gronie prekursorów - w gronie autorów obrazów olejnych w formacie 3D. 24 kontener sztuka wydarzenie kontener 25

14 ANNA RUDZIŃSKA Pójść na spotkanie własnego spełnienia tekst: Eliza Zakrzewska i Katarzyna Dańko foto: Beata Michalczyk photo AMD modelka: Eliza Zakrzewska wyjątkowych ludzi, z którymi, mam nadzieję dalej spotykać się i tworzyć. Największe wrażenie zrobiły na mnie zajęcia z charakteryzacji teatralno filmowej z Joanną Minkiewicz, która jest cudowną, szalenie kreatywną i energetyzującą kobietą. Pofoto: Beata Michalczyk photo AMD modelka: Eliza Zakrzewska Pedagog oraz plastyk technik scenograficznych z wykształcenia, aktorka Teatru Sztuki Mimu Stefana Niedziałkowskiego. Ukończyła studia magisterskie na Wydziale Nauk Społecznych w Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP w Warszawie (2008) a także Aktywne Studium Plastyczne Technik Teatralno-Filmowych w Warszawie (2011). Pasjonuje ją teatr. W swoich działaniach łączy elementy pantomimy z charakteryzacją teatralną. Ania Rudzińska w rozmowie z Elizą Zakrzewską i Katarzyną Dańko opowie o życiowych dylematach, pracy aktora mima i marzeniach, które naprawdę się spełniają. Jak zaczęła się Twoja przygoda z teatrem? Odkąd pamiętam, marzyłam, by być blisko teatru. Już jako mała dziewczynka fantazjowałam: choćbym miała tam tylko sprzątać, chcę czuć zapach teatru. Marzenie zaczęło się spełniać, kiedy trafiłam do Teatru Sztuki Mimu Stefana Niedziałkowskiego. Tam poznałam niezwykłą pracę artysty mima, której oddaję się od siedmiu lat. Później dostałam się do warszawskiej Wyższej Szkoły Artystycznej, w której nauczyłam się technik charakteryzatorskich. To połączenie pozwoliło mi marzyć o pracy reżysera, o której śnię od dłuższego czasu. Dlaczego zaczęłaś studiować właśnie w Wyższej Szkole Artystycznej? Gdy studiowałam w Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP w Warszawie, czułam, że to nie jest to, czym chcę się zajmować w życiu. Wciąż miałam wrażenie, że powinnam się rozwijać w zupełnie innym kierunku. Brałam pod uwagę rozpoczęcie równoległych studiów w Akademii Teatralnej jednak znacząco przekonał mnie program Wyższej Szkoły Artystycznej. Ta uczelnia zarówno pozwoliła mi posmakować wiedzy o teatrze, jak i dała mi możliwość działań praktycznych. Zakochałam się od razu w klimacie szkoły. Poznałam foto: Beata Michalczyk photo AMD modelka: Eliza Zakrzewska 26 kontener ludzie ludzie kontener 27

15 nadto zajęcia z kostiumografii i wiedzy o teatrze u Pani Moniki Mokrzyckiej-Pokory, na których odkrywałam to, co mnie zawsze hipnotyzowało. Natomiast, kiedy zaszłam w ciążę, musiałam porzucić zarówno szkołę, jak i teatr. Po narodzinach mojej córeczki Jagódki musiałam wybierać: wracam do teatru albo kończę szkołę. I tak, odkrywając macierzyństwo, ukończyłam z wyróżnieniem artystyczną szkołę. Tęsknota do teatru była jednak tak wielka, że w mojej pracy dyplomowej nie mogło zabraknąć formy teatralnej. Powstał krótki spektakl Teatru ruchu i obrazu Rafa Koralowa. Kolor znaczy życie. Co najbardziej fascynuje Cię w teatrze? Czuję i wiem, jak ruch może istnieć w charakteryzacji, a charakteryzacja może zaistnieć w ruchu. W teatrze najbardziej pociąga mnie ciało ludzkie w pełnej charakteryzacji. Pasjonuje mnie jego układanie podczas sesji zdjęciowych czy w trakcie pokazów mody. Podpuszczam modela, wykorzystując zdobyte techniki, aby nie tylko pozował, ale przede wszystkim, by zagrał z obiektywem. Uwielbiam podpowiadać ucharakteryzowanej postaci, jak ma się poruszać, kiedy zatrzymać, kiedy zamrozić emocje. Pan Stefan Niedziałkowski powiedział: Aktor mim jest rzeźbiarzem własnego ciała. Staram się działać według tego motta rzeźbiąc w trakcie swojej pracy. Jakie masz plany na przyszłość? Pójść na spotkanie własnego spełnienia, jak śpiewa Kasia Nosowska. Obecnie dzięki dofinansowaniu z Unii Europejskiej rozpoczynam własną działalność. Otwieram firmę, która połączy ze sobą usługi: artystyczne, charakteryzatorskie i warsztatowe foto: Beata Michalczyk photo AMD modelka: Eliza Zakrzewska w formie zarówno usługowej, jak i edukacyjnej. W ramach usług między innymi dostępne będą makijaże od ślubnych po artystyczne, wszelkie rodzaje charakteryzacji na przykład do sesji zdjęciowych. Natomiast mówiąc o działaniach edukacyjnych, mam na myśli różnego rodzaju warsztaty, szkolenia dla dzieci, młodzieży i dorosłych z zakresu ruchu scenicznego, choreografii teatralnej i wizerunku. Planów i pomysłów mam bardzo wiele, nie mogę wszystkiego zdradzić od razu. Zdobyte w WSA doświadczenie, umiejętności i wiedza oraz nieustający rozwój w Studio Mimów u Pana Stefana Niedziałkowskiego (do którego powróciłam) pozwoliły mi przede wszystkim określić samą siebie i moje fascynacje. * Szczególne podziękowania dla Pana Romana Woźniaka za udostępnienie Teatru Academia na czas wykonania zdjęć oraz nagrania mini spektaklu Rafa Koralowa Kolor znaczy życie Zdjęcia praca dyplomowa na ASPTTF Anny Rudzińskiej Krótki spektakl teatru ruchu i obrazu Rafa Koralowa Kolor znaczy życie foto: Beata Michalczyk photo AMD modelka: Eliza Zakrzewska 28 kontener ludzie ludzie kontener 29

16 rosyjska RULETKA foto: Katia Serek stylizacja: Karolina Tyniec makijaż i fryzura: Joanna Młynarczyk modelka: Dominika Anastazja Ziniewicz 30 kontener moda moda kontener 31

17 32 kontener moda moda kontener 33

18 34 kontener moda moda kontener 35

19 36 kontener moda moda kontener 37

20 Roman Woźniak tekst: Aleksandra Chrzanowska i Karolina Jankiewicz foto: Karolina Jankiewicz Mroźny piątkowy wieczór, mroczne zakątki warszawskiej Pragi i cisza przyprawiają o dreszcz. Przy ul. 11 Listopada znajduje się praska kolebka kultury, czyli teatr Academia. Nieoświetlone podwórko, pordzewiała brama a za nią stara, odrapana kamienica. Wydaje się, że nie mieszka tu już nikt. To tu mieści się siedziba teatru. To w tym miejscu umówiłyśmy się na spotkanie z założycielem Academii Romanem Woźniakiem. Drzwi otworzył nam zupełnie normalny facet. Papieros w ustach, zwyczajna bluza. Nic z nonszalanckiego sznytu przypisywanego zwykle postaciom tak mocno zaangażowanym w rozwój kultury i sztuki. Buntuję się Pan? Nie, nie robię nic nadzwyczajnego. No dobrze, a koronkowa damska sukienka, dziecięce cymbałki i Pan przebrany w to wszystko? Wtedy to była konkretna sytuacja, do której musieliśmy się odnieść. Otaczająca rzeczywistość PRL-u wymagała przewrotnych komentarzy. Teatr Academia zawsze był silnie związany z ASP. Czy do dnia dzisiejszego tak jest? Oczywiście, że nie. Każdy może odwiedzić mój teatr. Gramy dla wszystkich otwartych na sztukę i chcących zobaczyć coś innego, znacznie różniącego się od wielkich, komercjalnych produkcji. Co zatem odnajdzie widz przychodząc do pańskiego teatru? Hmm... Czy uprawiała Pani kiedyś wspinaczkę? Tak, ale tylko hobbistycznie. Co to ma do rzeczy? Widzi Pani, poznałem kiedyś dziewczynę, która była w tym bardzo dobra. Zafascynował mnie sposób jej poruszania. Zainspirowany, postanowiłem to wykorzystać w mojej sztuce. Do czego zmierzam? Szukam nowych, ciekawych wyzwań, czegoś, co wyzwoli niesamowite wrażenia i zastrzyk świeżych emocji u odbiorcy. W Pana sztukach można zauważyć motywy religijne, devotio moderna. Czy jest Pan osobą wierzącą? Tematów religijnych wolałbym nie poruszać. W takim razie, jakie tematy są obecnie dla Pana ważne? Dla mnie ważne są przede wszystkim wrażenia wizualne. Lubię przedstawiać sztukę, jako grę światła, muzyki i tańca. Jako że obecnie patronujemy realizacjom gościnnym, w tej chwili nie wystawiamy nic osobistego. Na ile pana twórczość jest artystycznym działaniem, a na ile rzemieślniczą pracą? (śmiech) Widzi Pani, będąc wykładowcą na ASP mam odpowiednie ku temu umiejętności i ugruntowaną wiedzę. Tak jak Panie tworzą grafikę komputerową, to jest grafikę wyłącznie na komputerze, operując jedynie narzędziem do tworzenia większych i mniejszych projektów, tak ja, mimo że mam do dyspozycji półprodukty i co raz to zmyślniejsze narzędzia zastępujące dłuto, nigdy jego nimi nie zastąpię. Dłuto pozwala czuć, pozwala operować nim w taki sposób by nadać odpowiedni wyraz naszym działaniom. No dobrze, ale jednak to nie gwarantuję, że Pana dzieło będzie dziełem faktycznym. Oczywiście. Rzadko robi się rzeźby w celach użytkowych. W przeciwieństwie do grafiki, która nie jest jako tako dziedziną sztuki, acz czystym rzemiosłem. Ma pan jakąś szczególną misję? Nie. Tworzę malutką sztukę. A sztuka z natury rzeczy jest niepotocznością. Nie robię nic, co wychodziłoby poza ramy jej zakresu. Teraz wszystko musi szokować, wtedy dopiero przykuwa wzrok widza, jednak ten wzrok bywa różny. *dr. hab. Roman Woźniak (ur w Płocku) Rzeźbiarz, performer, autor instalacji, scenograf, reżyser teatralny, animator kultury, wykładowca ASP i WSA. 38 kontener ludzie ludzie kontener 39

21 BALKONY Cykl obrazów Kasi Chihiro Brauła tekst: Monika Braksal foto: Paweł Jabłonowski Balkon.1 60x90 cm olej na płótnie Cykl BALKONY, powstały w ramach aneksu w pracowni malarstwa dr hab.rafała Kochańskiego, zawiera 8 obrazów malowanych techniką olejną na płótnie. Przedstawia kolorowe i ekspresyjne przestrzenie zamknięte w prostokątnych formach. Kontrastowe zestawienia barw wynikają z fascynacji autorki kolorem i jego siłą wyrazu. Sama artystka mówi: Lubię, kiedy kolory krzyczą a Rafał Kochański nazwał tą kompozycję orgią koloru. Akt twórczy, zabawa konsystencją farb i mieszaniem kolorów, fascynuje autorkę bardziej niż efekt końcowy. W wyniku zastosowania pewnego eksperymentu plastycznego skończone obrazy bywały często zaskoczeniem dla samej autorki. Farby nakładane były szpachlą a następnie rozcierane palcami. Pomysł na powstanie cyklu BALKONY zrodził się ze wspomnień z dzieciństwa: Kiedy byłam mała i jeździłam z rodzicami samochodem do Warszawy często mijaliśmy szare i smutne blokowiska. Zazwyczaj były tam balkony, na których mieszkańcy suszyli pranie, wystawiali niepotrzebne graty i meble niemieszczące się w mieszkaniach. Z dużej odległości widziałam tylko kolorowe, rozmyte i bezkształtne plamy. Moja wyobraźnia wtedy szalała wspomina autorka. Jej obrazy w abstrakcyjny sposób przedstawiają właśnie te balkony zapamiętane z dzieciństwa. Artystka nie narzuca jednak tej osobistej interpretacji. Przede wszystkim zależy jej na tym, aby widz patrzył na obrazy zgodnie z własną wrażliwością i dostrzegł w nich to, co tylko chce. W 2011 roku Kasia Brauła zaprezentowała cykl obrazów BALKONY podczas indywidualnej wystawy w Galerii Z elazna. W tym roku zobaczyliśmy je ponownie podczas obrony pracy licencjackiej w siedzibie WSA przy ul. Siennickiej 6a. Balkon.5 90x116 cm olej na płótnie 40 kontener młodzi młodzi kontener 41