Tajemnicza mapa Rozdział 1I

Transkrypt

1 WSTĘPNIACZEK Witajcie w kolejnym, ostatnim numerze Przerwy. I co? Koniec roku szkolnego! Pamiętacie Wstępniaczek z poprzedniego numeru? Gdy pisałam, aby szybko poprawiać oceny, bo koniec roku tuż-tuż? No więc doczekaliśmy się tego końca roku! Co oznacza WAKACJE! ZNÓW BĘDĄ WAKACJE! NA PEWNO MAM RACJĘ! WAKACJE BĘDĄ ZNÓW!!! tak śpiewał Karol Śliwa, zwany także chomiczkiem, prawdziwa gwiazda Siódemki, na Święcie Szkoły. A Wam jak się podobało? Wyniki Mam Talent!, który się wtedy odbył każdy już zna, gdyż są powieszone w gablocie przy sklepiku szkolnym. A za nami: Komunie klas II, Święto Flagi Państwowej, Święto Konstytucji 3 maja, Święto Szkoły, Dzień Matki, Dzień Dziecka i WYCIECZKI SZKOLNE! Oj, dużo się działo w tych miesiącach, dużo A ja żegnam się z Wami w tym roku szkolnym. Dziękuję całej redakcji, pani Elżbiecie Rosiek, za podpowiedzi, za drukowanie, za opiekę nad redakcją, za znajdywanie czasu na spotkania gazetki no i oczywiście Wam, Drodzy Czytelnicy, za to, że regularnie kupowaliście i czytaliście naszą gazetkę. BARDZO WAM ZA TO DZIĘKUJEMY!!! Myślę, że byłam dobrą redaktor naczelną, dziękuję pani Rosiek, za to, że mogłam pełnić tę funkcję w całym roku szkolnym, relacjonować dla Was najważniejsze wydarzenia i oczywiście Wstępniaczki. Życzę wszystkim SZALONYCH, pełnych ZABAWY i RADOŚCI wakacji 24 godziny na dobę (żartuję :P), ale przede wszystkim, abyście odpoczęli od szkoły (która na pewno będzie tęsknić za nami, czyli za hukiem i krzykiem), mogli sobie poleniuchować. Żegnam także wszystkich uczniów klas VI, którzy opuszczają już mury szkolne. Życzę Wam miłych wakacji i abyście dostali się do wybranego przez Was gimnazjum, oraz żeby nauka ze Szkoły Podstawowej nie poszła w las i służyła Wam aż do końca nauki. Dziękując za wszystko Redaktor naczelna Przerwy 2012/2013 Julia Salamon Tajemnicza mapa Rozdział 1I Jejku ale tu ciemno! powiedziała Natalka po wejściu na strych Chyba zabrałam latarkę. Dziewczynka zaczęła grzebać w kieszeni bluzy i po kilku minutach szukania wyciągnęła małą latarkę. Zaświeciła ją. Natalka szła przed siebie, mogła ufać tylko świetle latarki, nie wiedziała co może czekać w mroku. Paula była spokojna bo już od pięciu minut nic nie słyszała. Odczekała jeszcze pięć minut i zaczęła wspinać się po stromych schodach. Natalko! Mogę wchodzić? zawołała jeszcze by się upewnić. Tak! z góry dobiegł znajomy głos i weszła na strych. Hej nic nie widzę! Gdzie jesteś? zawołała Paula. W odpowiedzi zobaczyła światło latarki. Podeszła. Niestety nie zauważyła niespodziewanej przeszkody i upadła potykając się o cegłę. Auć! zawołała Paula leżąc na podłodze. Spojrzała w tył i zobaczyła odsuniętą cegłę, a pod nią zakurzony zwitek papieru. Podniosła się, a potem sięgnęła po kartkę. Rozwinęła ją i zobaczyła mapę. W tym momencie przybiegła Natalka. Co co się stało? zapytała zmartwiona. Przewróciłam się, ale przy okazji znalazłam. powiedziała Paula. Co znalazłaś zapytała Natalka. Znalazłam mapę, ale jakąś dziwną powiedziała Paula. Nagle Paula zauważyła coś dziwnego w ścianie. Tam chyba jest korytarz! krzyknęła do Natalki. Dziewczyny podeszły bliżej. Tu naprawdę jest korytarz! zawołała Natalka zobaczywszy mały korytarzyk. Dziewczyny chwile patrzyły w ciemną przestrzeń, a potem popatrzyły na mapę. Tu tu też pokazany jest korytarz zauważyła Natalka A więc jeśli jest na mapie to chyba powinnyśmy nim iść. Dziewczynki weszły do korytarza. Nagle Natalka, która szła pierwsza zauważyła światło. Zaczęła

2 iść coraz szybciej, coraz szybciej i nim się obejrzała biegła jak najszybciej mogła. Hej, zaczekaj! wołała za nią Paula, ale Natalka była już daleko i nie słyszała. W końcu Natalka zatrzymała się, a Paula widząc stojącą przyjaciółkę popędziła ku niej. Gdy stanęła obok zobaczyła małe okienko. Natalka próbowała dosięgnąć okna by zobaczyć co jest za nim, ale było za wysoko. Mam pomysł - może mnie podsadzisz, a potem ja ciebie i wtedy obie zobaczymy co widać przez okno? powiedziała Natalka. No, nie wiem czy to dobry pomysł,ale dobrze zgodziła się Paula. Paula uklękła i z rąk zrobiła koszyczek tak, aby Natalka mogła na niego wejść. Natalka jedną nogą włożyła do koszyczka i stanęła, a drugą kreśliła w powietrzu jakieś znaki. Co tam jest?! zapytała Paula. Pokój, ale jakiś dziwny powiedziała Natalka i zeskoczyła. Jak jak się tam dostać? Dziewczynki popatrzyły na mapę. Tu są wyraźnie narysowane drzwi. Paula zaczęła macać ręką koło okna i po chwili krzyknęła - Mam!. Paula wymacała coś co dotykiem przypominało zamek na klucz. Tak! Tak! Tu są drzwi! krzyczała uradowana. Nagle odwróciła się i pędem pobiegła na koniec korytarza. Hej, czekaj! krzyknęła Natalka, po czym pognała za przyjaciółką. Paula biegła bardzo szybko, więc Natalka nie mogła jej dogonić. Nie wiedziała co się dzieje i co robi Paula. Kiedy dziewczyna dobiegła do końca korytarza zastała Paule klęczącą i szukającą czegoś w skrzyni. Co się stało? Dlaczego tak biegłaś i czego tam szukasz? zapytała stając obok niej. Y y y co? Ach to ty. Wiesz przypomniałam sobie coś ciekawego jak odkryłyśmy te drzwi kiedy weszłam tutaj na strych widziałam w tej skrzyni klucz, ale teraz już go nigdzie nie ma. Nie mogę go znaleźć a na pewno tu był powiedziała po chwili namysłu Paula Pomóż mi go szukać. Dobrze, ale jak on właściwie wyglądał? zapytała Natalka. No był taki dość duży i zardzewiały powiedziała Paula. Dobra, najpierw wysypmy wszystko i wkładajmy jedną rzecz po drugiej. Jeśli tak nie znajdziemy klucza to musimy szukać gdzie indziej. Plan Natalki powiódł się i jakiś 20 minutach trzymały w ręce klucz. Pobiegły korytarzem, Paula wepchnęła klucz do drzwi i przekręciła. Pasuje! Pasuje! krzyczała. Dobra, otwórz wreszcie te drzwi i zobaczmy co tam jest! pospieszała ją Natalka. Paula otworzyła drzwi i zobaczyła pokój. Był mały w prawym rogu stało metalowe łóżko, naprzeciwko drzwi mieścił się balkon był niewielki i otwarty. Natalka podeszła do niego. Uchyliła drzwi trochę szerzej i wyjrzała. W końcu odważyła się i wyszła. Paulo! Chodź szybko. zawołała Natalka. Co się dzieje spytała Paula podchodząc bliżej balkonu. Chodź, Chodź wołała Natalka. Paula weszła na balkon. Z balkonu prowadziły schodki w dół. Paula prowadziła wzrokiem po małym balkoniku. Natalka gdzie jesteś zapytała nie widząc przyjaciółki. Na dole usłyszała. Paula spojrzała w dół schodów i zobaczyła Natalkę. Zaczęła schodzić. W końcu pokonała ostatni schód i zeszła na trawę. Spojrzała na mapę by upewnić się, że podążają zgodnie ze wskazówkami.paula odczytała pierwszą wskazówkę, a brzmiała ona tak : Przejdź 10 kroków na wprost i 5 w prawo potem 2 w lewo Natalka poszła pierwsza Paula za nią gdy przeszły w ogrodzie razem 17 kroków zobaczyły drewniane drzwi. Wszystko było ogrodzone krzakami więc nie dało się zobaczyć co czeka za drzwiami. Natalka podeszła do drzwi dotknęła klamki - To wchodzę - powiedziała po czym weszła. Paula usiadła na trawie. Po 10 minutach wstała dotknęła klamki i weszła - Sto lat, sto lat usłyszała, a zobaczyła wszystkich swoich przyjaciół, wielki stół, a na nim tort, balony, prezenty i wtedy Paula zdała sobie sprawę, że ma urodziny. Podbiegła do Natalki i zapytała : - No ale ale po co to wszystko? - zapytała. Bo dzisiaj są twoje urodziny i chcieliśmy ci zrobić

3 niespodziankę powiedziała. Napisała: Martyna Sommer z klasy III b Okiem krytyczek na szkołę (4) Nadszedł czerwiec, a z nim ostatnie Krytyczki pisane przez nas. My żegnamy się ze szkołą wspominając wiele radosnych chwil, ale także sytuacje, które uświadomiły nam, że szkoła to nie upragniony eden. A chcecie wiedzieć dlaczego?!!! - SZAFKI Kupiłaś/eś nową upragnioną kurtkę i chcesz przyjść w niej do szkoły. STOP!!! Zastanów się czy to się opłaca Tam już są dwie pary zimowych butów (rozmiar 40), które ociekają brudną wodą, wielka puchowa kurtka koleżanki, czapka królik, zapomniana bluza i Justin Bieber. Zaraz, zaraz chyba się zagalopowałyśmy ;-). Nawet, jeśli uda Ci się przedrzeć się do szafki pomiędzy tłumem rozwścieczonych uczniów, otworzyć ją i umiejętnie przytrzymać drugą kurtkę nogą, po czym wepchać swoją własną, to czy będzie wyglądała tak jak wcześniej? - OBCIĄŻENIE PSYCHICZNE - Typowy poniedziałek- wstajesz, ubierasz się, jesz, idziesz do szkoły. Jeszcze wierzysz, że życie ma sens. Lekcja pierwsza (jeszcze nie wiesz, że to początek horroru), nauczyciel zapowiada test, kolejna godzina to zadanie na kilka stron i następna to zapowiedź kartkówki. Przez kolejne godziny to samo. Wracasz do domu- nie chce Ci się żyć. I budzisz się rano z książką do przyrody na kolanach, ubierasz się powtarzając słówka z j. angielskiego, jesz myśląc o historii, idziesz do szkoły próbując przypomnieć sobie budowę pantofelka i przy tym nie wejść w słup. Życie nie ma już sensu. Jedyną rzeczą, która trzyma cię przy życiu, to wspomnienie piosenki Wakacje w wykonaniu szkolnego Chomika. - SZPIEGOWSKI WZROK Sprawdzian. Nagle twój długopis przestaje pisać. Odwracasz się żeby pożyczyć nowy. Wtedy super czujny wzrok nauczyciela zawiesza się na tobie i padają złowrogie słowa: Ściąga. Zdezorientowana nie wiesz jak z tego wybrnąć. Nauczyciel uznaje to milczenie za potwierdzenie swoich przypuszczeń. Nie ufaj długopisom! Nawet nie wiesz jak mogą cię zawieść - WRZASK- Niektórzy nauczyciele są bardzo nerwowi. - SKLEPIK- O tym już pisałyśmy. - MUNDURKI Bez komentarza, ale na wybiegach ich raczej nie zobaczycie No to chyba wszystko. Nawet nie wiecie jak fajnie krytykowało się naszą szkołę. Pałeczkę wraz z prawami autorskimi przekazujemy dalej. Żegnaj szkoło! Po raz ostatni Anonimki

4 szalonych reporterów. Również zadano kilka pytań Pani Renacie Byrczek. Nikola i Ola z IV a przeprowadziły wywiad z Panią Martą Ryżak. Nikola i Ola: Dzień dobry. Możemy z Panią przeprowadzić krótki wywiad? P.Ryżak: Jeżeli krótki, to tak. N.i O.: Jak Pani była mała to kim chciała zostać? P.R.: Hmmm Sama nie wiem ( zdziwiona mina). Bardzo często bawiłam się w nauczycielkę. N. i O.: Jaki był Pani największy wybryk? P.R.: Jaki był mój największy wybryk? No, na pewno nie byłam aniołkiem O, już wiem! Gdy byłam mała, chodziłam do szkoły muzycznej i uczyłam się grać na skrzypcach. Mój nauczyciel na jednej z lekcji dostał ataku padaczki, a ja się wtedy bardzo bałam i dlatego przez dwa tygodnie wychodziłam z domu i szłam na skrzypce. W rzeczywistości plątałam się po mieście. Rodzice o tym nic nie wiedzieli. N. i O.: czy Pani lubi swój zawód? P.R.: Bardzo, chociaż czasem jestem zmęczona. N. i O.: A dlaczego Pani lubi swój zawód? P.R. Wydaje mi się, że to takie moje życiowe zadanie. N. i O.: Jak się Pani czuje, gdy stawia uczniom pały ( jedynki)? P.R.: Okropnie, nie znoszę takich sytuacji. Jest mi wtedy przykro, że moi uczniowie się nie uczą. N. i O.: co Pani odczuwa, gdy wchodzi do szkoły? P.R.: Nie odczuwam lęku. Ale jak byłam młodym nauczycielem to bałam się, że mi coś nie wyjdzie. N. i O.: Dziękujemy za wywiad. P.R.: Ja również dziękuję Nie tylko Pani Marta Ryżak dostała się w ręce naszych - Jakie jest Pani największe marzenie? - Wyprawa na Kilimandżaro - Czy lubi Pani swój zawód? - Tak, lubię. - Kiedy Pani zaczęła się interesować matematyką? - Już w szkole podstawowej - Jaki przedmiot Pani lubiła w szkole najbardziej? - Oczywiście matematykę. - Czy ma Pani jakieś hobby? - Moim hobby są podróże. Lubię poznawać nowe zakątki Polski i świata. - Co lubi Pani robić po przyjściu do domu ze szkoły? - Lubię bawić się z moją córeczką, układać puzzle, czytać książki. - Jaki jest Pani ulubiony film lub książka? - Mało oglądam filmów, natomiast czytam dużo książek. Są to głównie książki podróżnicze i przygodowe. Moją ulubioną książką jest Królowa Deszczu Katharine Scholes. - Czy boi się Pani czegoś? - Boję się, że nie zdążę zrealizować swojego marzenia W Muzeum Historycznym Pytania zadawały: Natalka Przepiórka i Paulina Piekarz z V b

5 Koniec roku szkolnego to czas klasowych wycieczek. Uczniowie poszczególnych klas wraz z wychowawcami wyruszają na wycieczki Wycieczka klas piątych 3 czerwca o godz zebraliśmy się przed szkołą by udać się na zaplanowaną wycieczkę do Bobrki, Dukli i Rymanowa Zdroju. Podróż zajęła nam ok. 2 godzin. Po przyjeździe do Bobrki poszliśmy do Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. I. Łukasiewicza, które powstało pod koniec XIX w. obejrzeliśmy tam wiele ciekawych starych budowli i urządzeń do wydobywania ropy naftowej. pogoda nam nie sprzyjała, ale i tak mieliśmy dobre humory. Następnie pojechaliśmy do Dukli i tam zwiedziliśmy Muzeum Historyczne. Zobaczyliśmy pamiątki związane z I i II wojną światową. Odwiedziliśmy również Klasztor Bernardynów, miejsce kultu św. Jana z Dukli. Następny punkt wycieczki to Huta Szkła Sabina w Rymanowie. Jej nazwa pochodzi od imienia córki założyciela huty. Właściciel pokazał nam jak wyrabia się różne rzeczy ze szkła. Mieliśmy czas na kupienie pamiątek. Moja przyjaciółka Agnieszka kupiła szklaną kulę, a ja łabędzia i kwiatka. Ale pamiątek! Co tu kupić?! Zahaczyliśmy również o inne uzdrowisko Iwonicz Zdrój, by degustować lecznicze wody. Spróbowaliśmy wody Iza. Nie wszystkim ona smakowała. Kilku chłopców z mojej klasy degustowało Karola 2. Czas wolny wykorzystaliśmy na zakup pamiątek. Agnieszka i ja obejrzałyśmy różne rzeczy i kupiłyśmy po dwie pamiątki. Prawie wszyscy kupowali zabawki diabełki i zaczęli nimi rzucać. Niestety, potem czekało ich sprzątanie na co nie wszyscy mieli ochotę. W drodze powrotnej świeciło słońce i deszcz przestał padać. Do Nowego Sącza wróciliśmy ok. godziny Wszyscy byli zadowoleni z atrakcyjnej wycieczki. do domów wróciliśmy zmęczeni ale z głowami pełnymi wrażeń. Natalka Przepiórka z V b 3 czerwca (prezent na Dzień Dziecka), uczniowie klas piątych wybrali się na wycieczkę szkolną do Bóbrki, Dukli, Rymanowa i Iwonicza Zdroju. Zbiórka przed szkołą była o godz Niestety, deszcz lał jak z cebra i wszyscy czekali na szkolnym korytarzu. Gdy przyszły nasze panie, zostaliśmy policzeni i poszliśmy na przystanek autobusowy przed C.H. Europa II. Do autokaru mogły się zmieścić dwie klasy, więc pojechaliśmy jak zwykle od pierwszej klasy, 5a z 5d i 5c z 5b. Podróż trwała mniej więcej półtorej godziny, minęła nam W Muzeum Przemysłu Naftowego

6 dość szybko, ale gdy byliśmy już w Bóbrce, nikomu nie chciało się wychodzić z autokaru, gdyż i tam lał deszcz. Uzbrojeni w parasole i peleryny ociężale wyszliśmy ze schronienia i poszliśmy do muzeum ropy naftowej. Było naprawdę bardzo ciekawie, mieliśmy okazję zobaczyć maszyny do wydobywania ropy, mogliśmy zejść pod ziemię, do multimedialnej prezentacji Później znowu wsiedliśmy do autokaru i pojechaliśmy na zwiedzanie muzeów i kościoła w Dukli. Tam także było bardzo ciekawie. Najbardziej fascynującym punktem wycieczki była Huta Szkła w Rymanowie. Gdy dojechaliśmy na miejsce, oczom naszym ukazał się dość duży budynek oraz ogród pełen szklanych kwiatów, owadów i ozdób. Były naprawdę piękne! W środku budynku było bardzo ciepło, szczególnie w pomieszczeniu z piecem. Poszliśmy do niego, usiedliśmy na krzesłach i mogliśmy się przyglądać fascynującemu zajęciu. Właściciel, który własnoręcznie zbudował Hutę Tymek próbuje swoich sił w dmuchaniu szklanej kuli pokazywał nam w jaki sposób zrobić kotka i pingwina ze szkła. Dwoje uczniów, Maja i Tymoteusz z 5c zgadło podczas robienia tych figurek co to będzie i w nagrodę mogli wydmuchać szkło! Kiedy na przykład Tymek dmuchał szkło, zrobiła się wielka bańka, która powiększała się niepokojąco, więc pan delikatnie dotkną palcem w tę bańkę, a ona rozprószyła się na kawałki i kawałeczki. To szkło było bardzo delikatne! Gdy już wychodziliśmy z tego pomieszczenia, dotknęłam dość dużego fragmentu tego szkła. Rozpadł się, ale zanim to się stało, poczułam jakbym dotykała twardą folię plastikową, a nie szkło! Następnie poszliśmy na górę schodami do galerii. Mogliśmy zobaczyć p r z e p i ę k n e wyroby ze szkła: wazony, zwierzęta, puchary, lampy, posążki, kolekcję szklanych żabek i dużo, DUŻO więcej! Na koniec poszliśmy coś kupić. Większość kupiła piękne, szklane kule w cenie 20zł, ale niektórzy zdecydowali się na inne piękne rzeczy: ptaszki, jabłka, świeczniki, naszyjniki, łabędzie, słoniki TO BYŁY NAPRAWDĘ PRZEPIĘKNE, NIEDOOPISANIA RZECZY! Później ponowie poszliśmy do naszego autokaru i pojechaliśmy do uzdrowiska Iwonicz Zdrój. Mogliśmy się napić (bezsmakowej) wody, a później kupiliśmy sobie pamiątki. Większość chłopców kupiła diabełki i straszyła nimi dziewczyny, ale my chwilę potem zrobiliśmy to samo i odwdzięczyliśmy się chłopakom! Mieliśmy chwilę przerwy, mogliśmy kupić sobie lody lub coś innego w Delikatesach. Następnie wróciliśmy (już po raz ostatni) do autokaru i odjechaliśmy do Nowego Sącza. Ta wycieczka była naprawdę udana, było pełno śmiechu i radości, oraz zabawy. Mogliśmy zwiedzić dużo ciekawych muzeów, kościół, Hutę Szkła i uzdrowisko. Nigdy nie zapomnimy tej wycieczki, gdyż dostarczyła nam dużo niesamowitych wrażeń i czekamy na więcej podobnych wycieczek! Julia Salamon z V c Niezbyt smaczna ta woda

7 Nagrodzona praca konkursowa Kamili z III a ZAGADKA zagadnijcie kto kryje się pod maską gazową? Uczniowie klas III a oraz III d zdobyli ex aequo I miejsca w Międzyszkolnym Konkursie Literacko- Plastycznym pt.: Smoki, smoczki i inne straszydła. Jedną z nagrodzonych prac możecie przeczytać w bieżącym numerze Przerwy Pewnego słonecznego dnia dzieci z klasy trzeciej podstawówki wybrały się na wycieczkę do Smoczej Jamy. Była to grota skalna mieszcząca się pod ruinami zamku krzyżackiego. Oprowadzała ich Pani Ząbek wraz z przewodnikiem. W pierwszej parze szły dwie dziewczynki Kasia i Ola. Uczennice wsłuchiwały się w legendy opowiadane przez przewodnika i dzielnie odpowiadały na pytania zadawane przez Panią Ząbek. Idąc za przewodnikiem Kasia zauważyła rozrzucone skorupy, przywołała swoją koleżankę Olę: - Olu, patrz jakieś dziwne skorupy. - Przypomina mi to pęknięte jajo, zbierzmy je zaproponowała. Część grupy z Panią Ząbek zatrzymało się przy dziewczynkach. Przewodnik poważnie stwierdził, że to jajo smoka. Wszyscy nagle zdrętwieli ze zdziwienia, co niektórzy mieli przerażenie w oczach. - Smok! Jak to jajo smoka? - Skąd tu się wziął smok? Ktoś wpadł na pomysł, żeby zebrane skorupki połączyć. Powoli układanka nabierała kształtu, owal był większy od jaja strusia, co mogło wskazywać, że to jajo smoka. Wszyscy byli bardzo zaciekawieni, rozglądali się dokoła oczekując, że z za rogu zaraz wyłoni się smok. Dziewczyny z przerażenia złapały się za ręce, tak jakby miało się stać coś strasznego i niesamowitego. Janek wyskoczył zza skały krzycząc ła!!!. Dziewczyny podskoczyły piszcząc ze strachu. Przewodnik lekko uśmiechając się powiedział: - Swoim zachowaniem obudzicie smoka.

8 Cała grupa szła dalej nasłuchując i rozglądając się dokoła, ale niektórzy słowa przewodnika wzięli sobie do serca i chcieli wracać. Pani Ząbek była bardzo zdziwiona słysząc prośby o powrót do autokaru. Te dzieci, które się bały wróciły z Panią do autokaru. Reszta poszła dalej wyznaczonym szlakiem. Idąc w głąb jaskini wszyscy oczekiwali niesamowitych wrażeń, gdyż przewodnik opowiadał przypowieści o smoku opisując dokładnie jego postać. Był to zwierz duży o trzech głowach, ziejący ogniem. Jedna z głów posiadała jedno nieruchome oko. Skóra chropowata w różnych odcieniach zieleni z krostami, z których jak zwierz był zły wydobywała się śmierdząca woń o zapachu zgnitego jaja. Mimo odrażającego wyglądu smok był bardzo przyjazny i uwielbiał dzieci. Doskonale bawił się w ich towarzystwie, lubił słuchać wyliczanek i piosenek. Grupa weszła do niewielkiej jamy. Ich oczom ukazała się zielona skała. Wszyscy ucichli i przystanęli. Przewodnik zachęcił uczestników wycieczki by podeszli bliżej. Co odważniejsi przybliżyli siuę do smoka. Dzieci wybuchły śmiechem był to zielony worek wypełniony smoczymi maskotkami. Pluszami przeznaczone były dla zwiedzających Smoczą Jamę, którzy wykazali się odwagą i ciekawością. Natomiast dzieci w autokarze z niecierpliwością czekały na swoich kolegów, ci zaś wracali z uśmiechem. Nikt nie spodziewał się takiego finału. Do dziś dzieci wspominają wycieczkę do Smoczej Jamy twierdząc, że strach ma tylko wielkie oczy ( ) Kamila Litzenberger / III a/ Uczniowie klas szóstych oraz piątych uczestniczyli w spektaklu przygotowanym przez uczniów Gimnazjum nr 3 pt. Przebudzenie. Przedstawienie opowiadało o zbuntowanej nastolatce imieniem Alex, która nie lubiła siebie, swoich rodziców. W ramach protestu chodziła ubrana w czarne stroje i glany. Nosiła mocny czarny makijaż. Pewnego dnia spotkała Adama, który wytłumaczył jej, że rodzina to największy skarb. Kilka dni później Adam umiera. Alex nie pozwala, by jego śmierć poszła na marne. Postanawia pogodzić się z rodzicami i zmienić styl życia. Początkowo idzie jej ciężko, ale z czasem rodzina dziewczyny staje się miłą, ciepłą rodziną, w której każdy ma czas dla innych. Spektakl bardzo mi się podobał. Dzięki temu, że aktorzy byli prawie naszymi rówieśnikami i że posługiwali się językiem współczesnej młodzieży mogliśmy lepiej zrozumieć treść przesłania jakie niosła sztuka. Mam nadzieję, że wielu z nas wyciągnie z przedstawienia właściwe wnioski dla siebie.

9 Czekamy na więcej podobnych wrażeń. Julia Salamon Nasza szkoła ściśle współpracuje z Sądeckim Muzeum Okręgowym. Siódemka jest współorganizatorem Międzynarodowego Konkursu Moja przygoda w muzeum organizowanego przez tą placówkę. Uczniowie korzystają z oferty Działu Edukacji Muzeum. Biorą udział w różnego rodzaju warsztatach pisaliśmy o tym we wcześniejszych numerach Przerwy. Zajęcia prowadzone były na bardzo wysokim poziomie, cechował je wysoki profesjonalizm i cieszyły się ogromnym zainteresowaniem nauczycieli i uczniów. Uczniowie chętnie w nich uczestniczą. Nasze reporterki spotkały się z Panią Anną Wideł Kierownikiem Działu Edukacji Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu My: Jak przebiega współpraca muzeum z siódemką? Pani Wideł: Jako przedstawiciel Muzeum Okręgowego jestem dumna z tej współpracy. Realizujemy razem różne projekty. Naszym głównym projektem jest konkurs Moja przygoda w muzeum. M: Co ciekawego muzeum oferuje uczniom? P.W: Muzeum to instytucja, której głównym zadaniem jest edukacja. Mamy bogaty pakiet zajęć z projektu Bon kultury. Jest to projekt realizowany przy wsparciu urzędu marszałkowskiego. Jeżeli chodzi o tematy są to formy bardzo różne np. lekcje muzealne, projekcje, prezentacje, pokazy, konkursy, różnego rodzaju konferencje. My tylko przygotowujemy ofertę, a odzew z waszej strony jest naprawdę zdumiewający. Jestem pewna, że nasze relacje nadal będą świetne. My też czekamy na wasze propozycje. M: wiemy, ze Pani kiedyś chodziła do naszej szkoły, jak Pani wspomina te lata? P.W: Te lata wspominam najmilej. Zawsze patrzę czułym okiem na tę szkołę. Bardzo mnie cieszy to że, jest taka piękna, odnowiona. Jest to zasługa grona pedagogicznego, a przede wszystkim Pana dyrektora. M: Dziękujemy za wywiad. Od Redakcji: Karolina Małota, Alicja Tomasiak, Olga Bober z 6a Mając na względzie edukację regionalną dzieci i duże zainteresowanie warsztatami prowadzonymi głównie w ramach Bonu Kultury liczymy na dalszą współpracę w latach następnych

10 Czy oglądanie musicali może być interesujące? Większość Polaków i moich rówieśników krzywi się na dźwięk słowa Musical. Zastanawiam się, dlaczego. Przecież wszyscy lubią muzykę i filmy, a musicale to nic innego, niż obie te rozrywki razem wzięte. Nie każdy film tego gatunku przypomina High School Musical, który pomimo kiepskiej jakości stał się hitem. Dużo osób nie lubi typowo musicalowej muzyki. Dlatego na początek polecam takie filmy jak: Moulin Rouge!, Mamma Mia, a dla fanów Beatlesów Across the Universe, w których wykorzystano piosenki popularnych wykonawców. Dla nas młodzieży - najlepsze będą takie produkcje, jak Hairspray i Grease klasyczne musicale dla nastolatków, wystawiane kiedyś tylko na deskach Broadwayu. Gdy wciągniecie się w ten gatunek, możecie sięgnąć po Nędzników lub Upiora w Operze, czyli rasowe musicale. Naprawdę polecam wam filmy muzyczne, sama jestem ich fanką. Oczywiście najlepiej byłoby wybrać się do dobrego teatru i zobaczyć ich wykonanie na żywo, ale nie każdy ma na to czas i możliwości. Dlatego zachęcam was do wizyty w wypożyczalni filmowej i obejrzenia ich z kubkiem popcornu w zaciszu własnego salonu. Miłego oglądania! Leśny fruride Kasia Król z IV a Ciekawa świata kropla deszczu Spływa chełpliwie po spokojnym skrzydle wróbla. Sosnowy zapach lasu Spływa na parną wilgotność poszycia leśnego Motyl leniwie polatuje Grzyby wspinają się po omszałych Pniach i skoczniach Zasłaniając owadzie królestwa. Ja zjeżdżam na rowerze Pokonuję lęk i słabości W obliczu przyrody i adrenaliny. Stan umysłu staje się dobry I oczyszcza od trosk miast I niepokoju szos. Logika Patrzę, jestem zdecydowany, Jednak lekko zaskoczony On jest zły. Uprzejma zieleń błyszczy w jego oczach Cóż,doprawdy

11 Dylemat godny uwagi Czy zniszczyć zatrutą kroplę deszczu Co to da chmurze? Mózg nie wytrzymuje zagadnienia Próbuje zapomnieć o świecie To pomaga. Piętno władzy lekkomyślnie Zsuwa się z mózgu na palce Stoję Na przeciw mnie czarna legenda Z rozwartymi szeroko oczami. Ja z tą głupią pustką Tępo patrząc, jak krew ścieka Tryumfalnie obracając dylematy w żart. Adam Stelmach z V b Chwila Biało Czysto Zimno W tle pobrzmiewa muzyka, delikatna, z minionej epoki. Finał konkursu "Ziemia Sądecka - od przeszłości do współczesności" W ratuszu Miasteczka Galicyjskiego odbyło się podsumowanie XIII edycji konkursu wiedzy historycznej "Ziemia Sądecka - od przeszłości do współczesności" oraz uroczystość wręczenia nagród i wyróżnień laureatom. Konkurs, organizowany był pod patronatem prezydenta Miasta Nowego Sącza Ryszarda Nowaka oraz Starosty Powiatu Nowosądeckiego Jana Golonki. Karolina Gadzina i Olga Bober odbierają nagrody. Obie nasze koleżanki uplasowały się na III miejscu. Jakub Susuł otrzymał wyróżnienie. W kącie przysiadła osoba. Srebrna kropla błysnęła na policzku. Ból wykrzywił twarz na chwilę, by ustąpić miejsca radosnym wspomnieniom, zachowanym w grymasie ust. Alicja Tomasiak 6a

12 Jak to dawniej w szkole bywało, czyli moje badania Laureaci konkursu wraz z opiekunami i zaproszonymi gośćmi przed ratuszem w Miasteczku Galicyjskim historyczne Postanowiłam przeprowadzić badania historyczne dotyczące życia codziennego uczniów w dawnej szkole. Źródłem informacji byli członkowie rodziny: rodzice, dziadkowie, pradziadkowie i sąsiedzi pamiętający dawne czasy. Zadanie okazało się świetnym pretekstem do rozmowy w rodzinnym gronie. Najwięcej udało się zebrać wypowiedzi dziadków, którzy wspominali swoje szkolne czasy z lat 50-tych i 60-tych ubiegłego wieku. Zebrane informacje okazały się dla mnie bardzo ciekawe. Uświadomiły mi, jak wiele zmian nastąpiło w ciągu zaledwie dwóch pokoleń, ile przybyło urządzeń ułatwiających dzieciom życie. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych uczniowie chodzili do szkoły w specjalnych fartuchach czarnych lub granatowych uszytych z materiału przypominającego podszewkę lub nylonowych. Koniecznym elementem fartucha była tarcza (trzeba ją było także nosić na rękawie kurtki lub płaszcza) oraz biały kołnierzyk. W latach siedemdziesiątych wprowadzono do szkół obowiązkowe obuwie na zmianę zwane juniorkami. Było to coś w rodzaju tenisówek, zwykle w kolorze granatowym. Uczniowie woleli chodzić w tzw. adidasach, które po pierwsze niewiele miały wspólnego z firmowym pierwowzorem, a po drugie strasznie trudno było je upolować w fatalnie zaopatrzonych sklepach. Bardzo powszechne(bo tanie i dostępne w sklepach), choć nielubiane były małe kwadratowe tornistry z tektury Nie było w ogóle zwyczaju przynoszenia napojów do szkoły. Napoje sprzedawano wtedy w butelkach szklanych, które łatwo było stłuc i narobić sobie kłopotu. Jeszcze w latach 60-tych w wielu szkołach uczniowie siedzieli w ławkach, których pulpity połączone były z siedziskiem na stałe ( nie można było się dosunąć). W pulpicie była okrągła dziura, w której umieszczało się kałamarz z atramentem. Nauczycielka co jakiś czas dolewała do kałamarzy atramentu z wielkiej butelki. Pisało się obsadką ze stalówką, którą trzeba było maczać w kałamarzu.

13 Dowcipni koledzy topili w kałamarzach papierki i małe kawałki jabłek. Wtedy łatwo było o zrobienie ohydnego kleksa w zeszycie. W tamtych czasach zeszyty miały niebieskie lub szare okładki i wyposażone były w specjalne bibuły do osuszania tego, co się napisało. Ale i tak kleksy i zamazane strony były na porządku dziennym. A ręce dzieci były w plamach atramentu i trudno je było doszorować do czysta. Większość podręczników była czarno- biała Podczas przerw obowiązywało tzw. spacerowanie. Było tak nawet w liceach i technikach. Uczniowie ustawiali się na korytarzu w wielki krąg i pod nadzorem nauczycieli chodzili w kółko. Bieganie po korytarzach i schodach było niemożliwe! Ponieważ nie było kserokopiarek zadania na klasówce trzeba było najpierw przepisać z tablicy, a potem dopiero rozwiązać. Kiedy w późnych latach 60-tych pojawiły się pierwsze flamastry, były strasznie drogie i dostępne nielicznym za dolary w sklepach Pewexu. Każda dziewczynka marzyła wtedy o flamastrach i cieszyła się, kiedy nauczyciel używał tego cuda do poprawiania klasówek. Nie było kalkulatorów, za to każde dziecko miało własne liczydła. Nie było komputerów ani telefonów komórkowych. Mało kto miał telefon stacjonarny, na założenie którego czekało się w kolejce długie lata. Dzieci częściej się odwiedzały w domach, chociażby po to, by po nieobecności w szkole dowiedzieć się o lekcje. W szkole popularnością cieszył się przedmiot, który nazywał się roboty ręczne, a potem prace ręczne. Dzieci uczyły się na nim między innymi gotować, szyć, wyszywać, robić szydełkiem i na drutach, wbijać gwoździe, robić różne rzeczy z drewna i papieru. Nie było korektorów ani zamazywaczy do piór. Każdy starszy uczeń chciał mieć chińskie wieczne pióro, do którego wciągało się atrament za pomocą pompki. Nauczyciele uważali, że pisanie przez dzieci długopisem zniekształca na stałe charakter pisma. Kupienie w księgarni lektury lub słownika graniczyło z cudem, bo ciągle brakowało atrakcyjnych książek, a kiedy się pojawiały, ustawiały się długie kolejki. W szkole były ośle ławki a niesforni uczniowie dostawali linijką po łapach. Prawda, że ustalenia są ciekawe? Pamiętajcie, historia jest na wyciągnięcie ręki. Nie zapomnijcie zapytać swoich dziadków o ciekawe wspomnienia z przeszłości. Szperaczka przeszłości