2AKADEMICKI PRZEGLĄD SPORTOWY. [od redakcji] Pismo Zarządu Głównego AZS

Transkrypt

1

2 2AKADEMICKI PRZEGLĄD SPORTOWY Teksty: Katarzyna Rutkowska, Bartłomiej Korpak, Stanisław Petka Foto: Katarzyna Rutkowska, Andrzej Olszewski, Wiesław Sumiński, FISU Pismo Zarządu Głównego AZS Redaktor naczelny: Bartłomiej Korpak Sekretarz redakcji: Halina Hanusz Adres redakcji: Warszawa ul. Kredytowa 1a tel./fax (22) Projekt graficzny: Piotr Rachwaniec FALL tel. (12) , , Skład: Paweł Piętka Numer zamknięto 10 września 2007 r. Wydawnictwo zrealizowano ze środków Ministerstwa Sportu, nakład 5000 egz. ISSN [od redakcji] Nauki Zgasł znicz Uniwersjady w Bangkoku. Jeszcze jedna gigantyczna impreza sportowa zakończyła się wielkim sukcesem. Sportowym bo wszystkie przewidziane programem konkurencje zostały rozegrane. Medale wręczono, a sportowcy pobili kilkadziesiąt rekordów uniwersjadowych i stworzyli wiele pasjonujących pojedynków. Organizacyjnym bo nic nie zakłóciło wcześniejszych planów, kilka naście tysięcy ludzi bezpiecznie uczestniczyło w licznych spotkaniach, nie tylko sportowych. Kulturowym bo znowu idea równości, przyjaźni i tolerancji dała poczucie siły zgromadzonej w Bangkoku młodzieży z całego świata. To budzi podziw i nadzieję. Świat stawia na sport, coraz więcej państw pojawia się na sportowych arenach, zacierają się różnice. Na podium w Bangkoku stanęli reprezentanci ponad 70 krajów. Ale z drugiej strony, kolejny raz tryumfują państwa sportowo totalne. Walczą w finałach, mają swoich sędziów, komisarzy, a nawet zorganizowaną publiczność. Chiny, Rosja, Ukraina, Korea, Japonia. Ich dorobek medalowy należy mierzyć w dziesiątkach. Ci, którzy kiedyś wieszczyli koniec radzieckiej szkoły sportu, głęboko się pomylili. Nie tylko przetrwała, ale znakomicie sprawdza się w Rosji i innych krajach, takich jak Ukraina, Białoruś, Kazachstan. Wielu trenerów rosyjskich sprzedaje swoje usługi na całym świecie. Patrząc po wynikach, muszą być skuteczni. Centrum światowego sportu przesuwa się w kierunku Azji. Obrazek ostatniego tygodnia sierpnia Uniwersjada Bangkok, mistrzostwa świata w LA Osaka (Japonia), Finał Grand Prix w Siatkówce Kobiet Ningbo (Japonia). Poprzednie Uniwersjady gościły też w tym regionie. Pekin (2001), Daegu (Korea 2003), Izmir (Turcja 2005). To tam są wielkie pieniądze na budowę wszelkiej infrastruktury i państwowa mobilizacja. Podmiejski Tammasat Uniwersytet w Bangkoku ma na swoim terenie: stadion lekko atletyczny z widownią na widzów, pływalnię 50-metrową z basenem rozgrzewkowym i kompleksem do skoków z widownią na 3000 i 9 hal sportowych, wielofunkcyjnych z widownią od 1000 do Może łatwiej jest budować i eksploatować obiekty w tym klimacie, ale podziwu to nie zmniejsza. Uniwersjada to 9000 zarejestrowanych uczestników, tyle naliczono wydanych akredytacji. Kim są ci ludzie? W większości znakomita młodzież, uzdolniona sportowo, z aspiracjami na olimpijskie igrzyska. Już dawno kolor skóry, wyznanie, kraj pochodzenia nic nie znaczą. Kolorowa młodzież kształci się na najlepszych uniwersytetach. Wszyscy podobni. Po wyglądzie, strojach i języku nie da się niczego ustalić. Kto ma jakie możliwości, widać na boisku, bieżni, pływalni. Wśród naszych zawodników coraz mniej ludzi z kompleksami. Większość mówi po angielsku, większość nie ma uprzedzeń. Gdzieś tam w złości ktoś wyrzuci obiegowy zwrot żółtek, skośnooki, ruski, najczęściej wtedy, kiedy przegrywa. Zmieniają się preferencje młodzieży, jeżeli chodzi o kierunki studiów. Tym razem w polskiej ekipie reprezentanci 56 uczelni i kilkunastu kierunków. Agnieszka Staroń (strzelectwo) podjęła studia doktoranckie, Małgorzata Bereza i Hanna Cygan (szermierka) kończą uniwersytecką psychologię, Adam Gładyszewski (strzelectwo) ciągnie dwa kierunki na UMCS-ie, kilkanaście osób studiuje w Europie i USA. Może to znak czasu. Warto organizować Uniwersjady. Redaktor aps nr (254)

3 Na szczęście Centrum Olimpijskie w Warszawie to szczęśliwe miejsce dla polskich sportowców. Tam na co dzień i od święta krzyżują się drogi polskiego sportu. Już po raz drugi w PKOl-u żegnaliśmy polską akademicką reprezentację przed wylotem na Uniwersjadę. Potężne przedsięwzięcie, ponad 200 osób trzeba przewieźć do Bangkoku, ubrać, zaopatrzyć w wiele niezbędnych rzeczy. Odpowiedzialność za przygotowania sportowe w większości dyscyplin wzięły na siebie związki sportowe i kluby. To XXIV Letnia Uniwersjada. Poprzednie 22 starty (Uniwersjadę w Tokio w 1967 roku Polska musiała z przyczyn politycznych zbojkotować) przyniosły naszym sportowcom 209 medali. Ten ostatni w Izmirze był wręcz oszałamiający od sukcesów. Otylia Jędrzejczak, Kasia Szotyńska, Kamila Skolimowska, Wioletta Potempa, Tomasz Majewski, Paweł Korzeniowski, siatkarki i wielu innych dało Polsce 28 medali i mocną pozycję w dziesiątce najlepszych państw. Przedstawiciel Ministra Sportu dyrektor Tomasz Marcinkowski życzył ekipie powtórzenia tych sukcesów. Ambasador Tajlandii w Polsce jeszcze raz zaprosił do Bangkoku i życzył wielu ciekawych wrażeń z pobytu w tym mieście. Ślubowanie w imieniu zawodników złożyli tenisistka Joanna Sakowicz i siatkarz Paweł Woicki. Gaudeamus, trochę specyfików tajskiej i polskiej kuchni, dziennikarze, zdjęcia. W drogę. Bangkok wita Dla Europejczyków lot do Bangkoku to dobre dziesięć godzin podróży. Dla Polaka to dodatkowo 4 5 godzin na dolot do jakiegoś większego lotniska, skąd kursują samoloty do Tajlandii. Dlaczego [Bangkok 2007] LOT nie lata do światowego centrum wypoczynku? Każdy jest zmęczony, ale przywitanie na lotnisku przenosi szybko w świat uśmiechu i radości. Girlandy kwiatów na szyję, piękne dziewczyny w tradycyjnych strojach, ręce złożone jak do modlitwy z wyrazami usłużnej uprzejmości. Wpadamy w tryby procedury i tak będzie aż do chwili, w której na tym samym lotnisku organizatorzy Uniwersjady dostarczą nas do wskazanego na bilecie samolotu. Lotnisko przewspaniałe, supernowoczesne, sterylnie czyste, ze stanowiskami odlotów i przylotów aż po horyzont. W sytuacji kiedy od pół roku trwa walka na warszawskim Okęciu o uruchomienie terminalu 2, z sarkazmem można stwierdzić, że to, co powstaje w stolicy mogłoby służyć za pomieszczenie gospodarcze dla lotniska w Bangkoku. Nie pierwsza to taka refleksja. Druga będzie już za chwilę. Autobusy z lotniska przemieszczają się do miasta po autostradach, którymi Bangkok i Tajlandia dosyć ciasno jest opleciona. Nawet ruch lewostronny nie może nas zbić z tropu, że drogi są porządne, biegną i krzyżują się na kilku poziomach, mimo upałów i deszczów nie widać kolein. Bangkok nie ma początku ani końca. Miasto- -moloch, oficjalnie 14 milionów mieszkańców, ale tych, co wpadli na chwilę i się zasiedzieli, jest pewnie jeszcze milion. Czasowo mieszkają przy autostradach, pod estakadami, w plenerze. Trzy deski, kawałek brezentu, folia, skrzynka po napojach. Dla tych czasowych mieszkańców inni organizują wyżywienie i wszelkie usługi. Typowy bar przy drodze to stolik, kuchenka, dwa plastykowe foteliki, w wiadrze z lodem chłodzą się napoje. Musi być tanio, bo o pieniądze nie jest łatwo. Kilka metrów dalej kolosy ze szkła i aluminium, drogie samochody na parkingach, garnitury, teczki. Wioska miasto Przyjęto nazywać miejsce zakwaterowania sportowców wioską. Od kilkunastu Uniwersjad to są już miasta z całą specjalną infrastrukturą. Dla uczestników zawodów w Bangkoku jej gospodarzem jest Uniwersytet Thammasat. To oczywiście takie uproszczenie wynikające 3

4 z faktu, że tam mieszkamy, śpimy, jemy, spędzamy czas wolny. Dobrych 300 ha terenu z kompletnym zapleczem. 4 osiedla domów akademickich, w których zamieszkało ponoć uczestników Uniwersjady. Do tego kompleks żywieniowy, w którym przez całą dobę coś do jedzenia i picia się znajdzie, a przez kilka godzin dziennie, w porze śniadania, obiadu i kolacji, można jeść bez ograniczeń wiele specyfików kuchni tajskiej i europejskiej, szykowanych przez catering Tajskich Linii Lotniczych. Królują krewetki. Rano w zupie mlecznej, w południe na 3 sposoby, a wieczorem na 5. Pycha. Pokoje klimatyzowane, za to korytarze to istne piekło (klimatyzatory oddają właśnie tam ciepło) z temperaturą w granicach 50 O. Wyposażenie skromne, ale czysto. Bywalcy naszych polskich akademików na próżno rozglądają się za karaluchem, pluskwą czy muchą. W Tajlandii królują gady. Za armaturą chowają się jaszczurki, zza rur wyłupiastymi ślepiami ze zdziwieniem spoglądają zielone stwory. Pomiędzy akademikami płynie (częściej stoi) woda. W niej siedzą trochę większe dziwolągi. Półtorametrowe jaszczury są ponoć bardzo łagodne. Czy wielki wąż, który chciał zapleść się na nodze Adama Marka (trener judo), miał pokojowe zamiary, trudno wyrokować, ponieważ obdarowany względami salwował się ucieczką. Upowszechniany przez organizatorów komunikat głosił, że wszystkie niebezpieczne gady, krokodyle, węże zostały przed Uniwersjadą usunięte z wioski, a dinozaury jak twierdzą naukowcy wyginęły. Zagadką była oficjalna maskotka Uniwersjady, został nią królik Magoty Mai-tri. Dlaczego nie jaszczur? A to dlatego, że to królik patronuje zodiakalnemu okresowi, w którym Król Tajlandii Bhumibol Adulyadej będzie świętował swoje 80. urodziny. Gospodarzem wioski jest rektor Uniwersytetu profesor Surapon Nitikraipot. Mamy okazję do spotkania. W centrum flagowym odbywa się uroczystość przywitania Polski. Są przemówienia, przemarsze. Przy dźwiękach Gaudeamus igitur siatkarz Bartosz Gawryszewski uczestniczy w ceremonii wciągnięcia flagi. Biało-czerwona załopotała na maszcie jako jedna z pierwszych. Symboliczne klucze dostała polska misja, a w rewanżu Uniwersytet Thammasat na pamiątkę lalkę w stroju krakowskim. Każde miasto rządzi się swoimi prawami. To uniwersjadowe pilnowane było 24 godziny na dobę przez armię i policję, dyskretnie z uśmiechem, ale jednak. Wejście do strefy zamieszkania z lotniskową procedura kontrolną. Rekwirowano wszelkie niebezpieczne narzędzia i alkohol. Szybko jednak pojawili się śmiałkowie, którzy wytyczyli przejścia przez zieloną granicę. Życie nie znosi próżni. W mieście, jak to w mieście. Kilka kościołów różnych wyznań, sklep całodobowy, basen, totalny kiermasz pod nazwą Tajlandia wita, 50 stanowisk do masażu stóp i całego ciała, w każdym bloku darmowa pralnia, własne linie komunikacyjne i plac spotkań. Na tym placu codziennie muzyka, tańce, konkursy, prezentacje, a pod koniec Uniwersjady wymiana i handel koszulkami i gadżetami. Klub kibica Nie ma ponoć zakątka na kuli ziemskiej, gdzie nie ma Polaków. Jeżeli są w Bangkoku, to na pewno się nie ujawnili. Klub kibica polskiej reprezentacji powstał głównie dzięki pracownikom naszej ambasady i rodzicom Zbyszka Bartmana. W dniu 8 sierpnia, przed wyjściem ekipy na ceremonię otwarcia, ze sportowcami spotkał się Bogdan Góralczyk, ambasador Polski w Tajlandii. Było przywitanie na tajlandzkiej ziemi, słowa zachęty do poznawania tego kraju i życzenia sukcesów na sportowych arenach. A potem na trybunach okrzyki: Polska, Polska, śpiewanie, klaskanie. W ocenie samych sportowców królem kibiców okrzyknięto Krzysztofa Dobrowolskiego (I Sekretarz Ambasady), pojawiał się na wielu arenach, znakomicie orientował się w występach Polaków, przejmował się każdym startem. Okazją do wymiany refleksji uniwersjadowych było spotkanie z medalistami. W polskiej ambasadzie zjawili się strzelcy: Agnieszka Staroń, Adam Gładyszewski, Piotr Daniluk, Łukasz Czapla, i ich opiekunowie Jolanta Tołczyk i Krzysztof Kisiel, szpadzistka Małgorzata Bereza i kierownictwo Misji. Siedziba placówki dyplomatycznej mieści się na 23. piętrze, co dało szansę spojrzenia na to olbrzymie miasto z pewnej perspektywy. Informacje uzyskane podczas blisko godzinnej rozmowy z panem Ambasadorem dały dużo dodatkowych informacji o sytuacji politycznej i gospodarczej Tajlandii. Znicz zapłonął Każda uroczysta ceremonia otwarcia to wielka niewiadoma. I nie chodzi tu o program oficjalny i artystyczny, ale o miejsce w tym spektaklu przewidziane dla sportowców. Scenarzystom tych ceremoniałów 4 aps nr (254)

5 błędnie wydaje się, że największą atrakcją wieczoru jest defilowanie. Najpierw przez 3 godziny wszystkich gromadzą w pobliżu stadionu, potem z wielkim mozołem próbują ich poustawiać w jakieś rzędy i szeregi, a potem i tak nikt nad tym nie panuje. Ten syndrom w pełni powtórzył się w Bangkoku. Trudno o autentyczny entu zjazm stadionu na widok maszerujących od godziny sportowców, zwłaszcza że stadion w połowie jest pusty. Polską ekipę wprowadził na stadion Radosław Glonek, florecista z gdańskiego AZS AWFiS. W Izmirze Radek zdobył srebrny medal. Kiedy wreszcie wszyscy sportowcy pojawili się już na płycie, cały stadion żył dawno własnym życiem. Dużo gwaru, radosnych okrzyków, lekkiego bałaganu. Wszystko uciszyło się tylko na chwilę, gdy przemawiał następca tronu, książę Sirivannavari Nariratana. Monarchia cieszy się w Tajlandii powszechnym szacunkiem. To widać w wielu miejscach Bangkoku (pomniki, portrety), a żółte koszulki są w powszechnym noszeniu nie tylko w dni świąteczne. Wątek królewski pojawił się wcześniej przy okazji zapalenia znicza uniwersjadowego. Na ostatniej zmianie przyniosła święty płomień księżniczka z panującej dynastii, Bhumibhol-Poom Palang. Podpaliła coś na kształt armatnich wyrzutni, które w kaskadzie iskier i płomieni Złote przeniosły ogień kilkaset metrów dalej do ogromnego znicza na koronie stadionu. Kolejną już Uniwersjadę otworzył George Killian, Prezydent FISU, wybrany ponownie w Bangkoku na to stanowisko. Co do programu artystycznego zdania były podzielone. Część niewiele widziała, bo akurat forsowała przejście z płyty stadionu na trybuny, część była zmęczona czekaniem na defiladę. Zresztą artyści kierowali swój kunszt w stronę trybuny głównej, czyli zupełnie gdzie indziej niż siedzieli sportowcy. Występy i ruchome obrazy pokazywały historię tej tajlandzkiej ziemi, sceny z przeszłości, plastyczne alegorie. Lekkie ożywienie wniósł prawdziwy słoń paradujący po bieżni w orszaku. Ponieważ przyklęknął przed księciem, tym samym sportowcom pozostał widok słonia z tyłu. Ale trąbę miał do góry, aby szczęście dopisało wszystkim. Belgrad zaprasza O tym, co się wydarzyło na sportowych arenach podczas zmagań uniwersjadowych, informujemy w relacjach z poszczególnych dyscyplin. W zasadniczej części oparte są one na ocenach trenerów, wypowiedziach zawodników i refleksjach obserwatorów. Do tego komplet polskich wyników. Po dziesięciu dniach zmagań na kilkudziesięciu arenach przyszła pora na zakończenie Uniwersjady. We wspólnym przemarszu Witold Bańka, Wojciech Chybiński, Daniel Dąbrowski, Piotr Kędzia, Piotr Klimczak lekkoatletyka, 4 x 400 m Siatkówka Kobiet Srebrne Łukasz Czapla strzelectwo, sylwetka biegnącego dzika 10 m, Łukasz Czapla strzelectwo, sylwetka biegnącego dzika 10 m mieszany Adam Gładyszewski strzelectwo, karabinek pneumat. 50 m Igor Janik lekkoatletyka, oszczep Piotr Klimczak lekka atletyka, 400 m Brązowe Polscy medaliści 24. Letniej Uniwersjady Bangkok 2007 Małgorzata Bereza szermierka, szpada Piotr Daniluk strzelectwo, pistolet szybkostrzelny, 25 m Koszykówka Kobiet Sylwia Ejdys lekkoatletyka, 1500 m Urszula Jasińska lekkoatletyka, oszczep Iwona Machałek judo, 52 kg Magdalena Sobieszek lekkoatletyka, kula Agnieszka Staroń strzelectwo, karabinek 50 m w 3 pozycjach Łukasz Wójt pływanie, 200 m zmienny pojawili się na Rajamangala National Stadium liczni jeszcze uczestnicy Uniwersjady. Wcześniej w wiosce wydawało się, że jest pusto, na stołówce bez kolejki. A tu niespodzianka, kilka tysięcy ludzi. Kto z jakiego kraju, rzecz nie do ustalenia. Dwie noce wcześniej rozpoczęła się na centralnym placu zabawa w zamienianie wszystkiego na wszystko. Teraz śniadzi Brazylijczycy defilują w koszulkach Rossia, rudy Szkot ma na głowie słomiany kapelusz wietnamski, wszystko zlewa się w kolorową tęczę. Nasi zawodnicy niesamowici. Elementy stroju jak nowe, poprane, poprasowane. Z daleka nas widać. Zaczyna się ceremoniał i ulewa. Taka to pora w Tajlandii. Władze FISU dziękują za wspaniałą imprezę. Reprezentanci wszystkich kontynentów uruchamiają przycisk, strumienie wody gaszą znicz. Deszcz leje solidnie, a program artystyczny nabiera tempa. Kolory, lasery, rytmiczna muzyka. Flaga FISU wędruje w ręce przedstawicieli Belgradu (Serbia). Zmieniają się rytmy, kolory, stroje. Dla Polaków echa bałkańskiej muzyki, śpiewu i tańca są bardzo rozpoznawalne. Zawodowa grupa tańca współczesnego, zgrabne dziewczyny na obcasach czynią cuda, by nie leżeć na mokrej płycie boiska. Pora deszczowa. SEE YOU IN BEL- GRADE

6 [rozmowa] Dobry wynik Rozmowa APS z Marianem Dymalskim, ponownie wybranym w skład Komitetu Wykonawczego Międzynarodowej Federacji Sportu Uniwersyteckiego (FISU) w czasie Walnego Zgromadzenia w Bangkoku. 6 APS. Serdeczne gratulacje, to wielki twój osobisty sukces, a także potwierdzenie pozycji naszej organizacji w świecie sportu akademickiego. Co 4 lata zbiera się Walne Zgromadzenie członków FISU w celu określenia najważniejszych kierunków działania Federacji i przeprowadzenia statutowych wyborów. Z zapowiedzi, jakie docierały do Polski od kilku miesięcy, wynikało, że walka wyborcza może być dosyć trudna. Wielu kandydatów, zapowiadana pokoleniowa zmiana warty. Czy takiego przebiegu wyborów się spodziewałeś? Zgromadzenie Generalne FISU odbyło się w dniach br. w Bangkoku. Przygotowania do wyborów trwały od 2 lat. Największa walka była o tzw. Steer ing Commitee, tj. Prezydium FISU, w którego skład wchodzi 8 osób: prezydent, wiceprezydenci i skarbnik. Oznacza to, że przypadają po dwa miejsca na Europę, Azję, Amerykę i Afrykę. Próbowałem walczyć o pozycję skarbnika. Niestety, zwarty blok azjatycko-afrykański spowodował, że walkę tę przegrałem 52:71. Mimo to myślę, że poparcie 52 krajów to dobry wynik. W wyborach do Komitetu Wykonawczego uzyskałem czwarty wynik (86 głosów na 123 oddanych), co uważam za swój duży sukces. APS. Jak ostatecznie ukształtował się skład Komitetu Wykonawczego na najbliższe 4 lata? Czy odpowiada on układowi sił w światowym sporcie akademickim? Na jakich problemach chciałbyś się skupić w swojej działalności? Uważam, że obecny skład Komitetu jest bardziej reprezentatywny niż poprzedni. W skład Komitetu powrócili przedstawiciele Ameryki Południowej. Po 8 latach nieobecności w składzie Komitetu Wykonawczego znalazła się przedstawicielka Niemiec. Ponadto w skład Komitetu weszli z urzędu prezydenci kontynentalnych federacji sportu akademickiego, co dobrze wróży współpracy z tymi federacjami w przyszłości. Jeżeli chodzi o moje plany, to zgodnie z przedwyborczymi zapowiedziami, skupię się na sprawach finanso wych FISU. Ponadto będę w dalszym ciągu zabiegał o wzrost prestiżu FISU poprzez doprowadzenie do wejścia przedstawiciela FISU do MKOl. APS. Patrząc na rozwój światowej rywalizacji w sporcie akademickim, wydaje się, że FISU wyraźnie okrzepło. Coraz więcej imprez, coraz lepsza organizacja, coraz większe pieniądze. Czy przyjęto na Walnym Zgromadzeniu jakieś kierunkowe ustalenia w tym zakresie na przyszłość? FISU działa na trzech płaszczyznach: organizacji zimowych i letnich Uniwersjad, Akademickich Mistrzostw Świata w 30 dyscyplinach sportu oraz na płaszczyźnie edukacyjnej, organizując fora FISU i konferencje CESU. Sztandarową imprezą stała się letnia Uniwersjada, o której prawo organizowania toczą się prawdziwe boje. Na Zgromadzeniu Generalnym podjęto decyzję o dalszym wspieraniu, także fi- nansowym, federacji kontynentalnych. Oznacza to wyraźny wzrost znaczenia m.in. Europejskiej Federacji Sportu Studenckiego. APS. Jak Polska i AZS oceniane są na międzynarodowym forum? My sami szczycimy się prawie stuletnią tradycją i dużą aktywnością. Nie ma roku, aby Polska nie organizowała imprez rangi światowej. Polska od lat niezmiennie jest oceniana jako jeden z bardziej aktywnych członków FISU. W 2006 r. organizowaliśmy trzy Akademickie Mistrzostwa Świata. Podobnie będzie w 2008 r. Z okazji 100-lecia AZS w 2008 r. Kraków będzie gościł uczestników Forum FISU. Wszystkie imprezy organizowane są na bardzo wysokim poziomie. APS. Przy okazji igrzysk studenckich w Bangkoku wróciło jak bumerang pytanie, kiedy Polska skutecznie będzie mogła ubiegać się o prawo organizacji Letniej Uniwersjady? Czy coś się zmieniło w kryteriach ubiegania się o prawo organizacji? Jak już wspominałem, jest bardzo wielu chętnych do organizacji letniej Uniwersjady. Miasta, które występują o organizację Uniwersjady, zdają sobie sprawę, że jest to znakomita i stosunkowo tania promocja. Na ostatnim posiedzeniu Komitetu Wykonawczego FISU zostałem powołany w skład komisji, która przygotuje nowe zasady selekcji kandydatów. 1 września br. rusza wyścig o prawo organizacji letniej Uniwersjady 2013 r. Poznań, który już trzykrotnie ubiegał się o Uniwersjadę, zamierza zrobić to ponownie. Myślę, że szanse na sukces, mimo dużego zaangażowania władz Poznania, nie są duże. aps nr (254)

7 [koszykówka kobiet] Historia lubi się powtarzać Dwa lata wcześniej w Izmirze zwycięstwo nad Chinkami pozwoliło na późniejsza walkę w czołowej ósemce Uniwersjady. W Bangkoku pierwszy mecz z tym samym przeciwnikiem. Nasza ekipa to prawie całkowicie nowe dziewczyny, chociaż dla wychodzących w pierwszej piątce Kasi Czubak i Justyny Żurowskiej to jednak już druga Uniwersjada i konkretne doświadczenia. Poziom spotkania niech ocenią fachowcy, kibice dostali ogromną dawkę emocji. Po wyrównanej pierwszej połowie, w trzeciej kwarcie zdobywamy wyraźną przewagę, momentami 15 punktów. I naraz całkowita klapa, ostry pressing Azjatek, niecelne rzuty Polek, dużo strat i na kilka minut przed końcem 6 punktów straty. Co gorsze, z całego zespołu zaczęło schodzić powietrze, ławka zamarła, trenerzy ucichli, wśród kibiców rozpoczęło się krakanie. No i wtedy się zaczęło. Naszym zawodniczkom wychodziło wszystko, a Chinkom prawie nic. Zwycięstwo. Trener Dariusz Maciejewski: Pierwszy mecz jest zawsze bardzo ciężki. Tym bardziej się cieszę, że jest wygrany. Zawodniczki z Chin postawiły nam bardzo trudne warunki. Pozostałe drużyny w grupie Brazylia, Australia również grają na wysokim poziomie. Myślę, że nasza grupa urasta do rangi najsilniejszych. Tu o każde zwycięstwo będzie trzeba bardzo mocno walczyć. Po dwóch kwartach systematycznie zwiększającej się przewagi zdobyliśmy aż 18-punktową zwyżkę. W trzeciej kwarcie miała jednak miejsce istna punktowa rewolucja Podstawowy gracz Justyna Żurowska załapała czwarte przewinienie. Później Joasia Zalesiak. Kłopoty pojawiły się w rozegraniu. Ze względu na kontuzję Magdy Gawrońskiej nie mogliśmy sobie pozwolić na zmiany. Chinki wykorzystały ten moment i poszły za ciosem. Cieszę się, że wytrzymałem to jednak i mimo wszystko zaoszczędziłem te zawodniczki do samego końca. Było kilka zawodniczek, które miały dobre lub bardzo dobre fragmenty, ale też były momenty, w których wyglądało to słabiej. Szczególne wyróżnienie za grę w pierwszej i drugiej kwarcie należą się Justynie Żurowskiej i Kasi Czubak. Bardzo dobrze zagrała Asia Zalesiak. Kasia Krężel rzuciła trójkę na dojście do stanu 73:74 i również miała dobre fragmenty. Jednak najrówniej grała Iza Piekarska. Drugi mecz w grupie z sąsiadkami z naszego bloku w wiosce, z Brazylijkami. Aby się spotkać na parkiecie, obie ekipy musiały jechać dobrą godzinę. To są uroki Bangkoku. Nie było w walce przyjaźni, pewna wygrana Polek 63:44. W każdej kwarcie byliśmy lepsi. Najwięcej punktów wśród naszych zawodniczek zdobyły Iza Piekarska (20) i Justyna Żurowska (11), a dla Brazylijek Luciana Angelino (12). Trenerzy uspokajają emocje i spekulacje. Turniej dopiero się rozpoczyna, a do finałowych rozgrywek jeszcze daleko. Ostatni pojedynek w grupie miał decydować nie tylko o wyjściu z grupy, ale także o ustawieniu w dalszej części turnieju. Od początku ton nadawały Australijki. Tak spotkanie skomentowała nasza rozgrywająca Joanna Zalesiak: Zaczęłyśmy bardzo kiepsko. W pierwszej kwarcie przeciwniczki uzyskały 12 punktów przewagi. Później przez cały mecz musiałyśmy odrabiać straty. Po połowie wyprowadziłyśmy, wyszłyśmy na prowadzenie. Jednak ostatecznie to rywalki okazały się lepsze. Były silne, bardziej agresywne, skoczne, szybsze niż my. Ale należy przyznać, że jest to zespół do ogrania. Każdy mecz należy potraktować tak samo, czyli, że gramy o wszystko. Każdy jest tak samo ważny. Polki przechodzą do dalszej fazy rozgrywek z zaliczoną porażką z Australią. W tej fazie mamy w grupie jeszcze Turcję i Kanadę. Jak to bywa w turnieju uniwersjadowym, wyniku przewidzieć się nie da. Mecz z Turcją, niby łatwiejszym przeciwnikiem, był dramatycznym wydarzeniem. Polskie koszykarki po łatwym prowadzeniu doprowadziły do horroru. Sędziowie i zegar też zgłupieli w ostatnich 3 sekundach. Zwycięstwo 1 punktem jednak dla Polek. Pojedynek z Kanadą miał zdecydować, który zespół będzie walczył o medale. Piekielnie trudne spotkanie. Początek znakomity. Wszystko się udaje. Po pierwszej kwarcie prowadzimy 18:11. Ale podobnie było we wszystkich poprzednich pojedynkach. Druga kwarta bardzo słaba. Nie brakuje waleczności, ale coraz gorzej ze skutecznością rzutów. Większość punktów zdobywamy z wejść, rzuty z dystansu tańczą na obręczy. O rzutach za 3 punkty lepiej w ogóle nie wspominać. W całym meczu na 19 prób tylko 2 celne. Na przerwę schodzimy z wynikiem 37:35 dla Kanady. Spotkanie zaczyna się jakby od początku. Kilka niecelnych podań, dalej mizerna skuteczność w rzutach z dystansu, pani sędzina dopatruje się fauli w dosyć dziwnych okolicznościach i Kanadyjki zwiększają przewagę. Końcówka 3. kwarty należy już do Polek. Jest praktycznie remis 53:52 dla Kanadyjek. No i ostatnia odsłona. Żaden zespół nie chce odpuścić. Błędy mnożą się po obu stronach. Kanadyjki ciągle z minimalną przewagą. Naszym zawodniczkom nadal rzut z dystansu nie siedzi. Niecałe 30 sekund do końca jest remis 64:64. Piłka w posiadaniu Kanadyjek. Oblężenie polskiego kosza, piłka jak zaczarowana odbija się od obręczy, tablicy. Walka o każdy centymetr parkietu. W kolejnym zwarciu ewidentny faul Kanadyjki. Przerwana akcja, sędzina przyznaje 2 rzuty osobiste. Do końca 4,2 sekundy. Przenosimy się pod kosz przeciwniczek, na linii rzutów staje Iza Piekarska. Polska ławka i trybuny prawie zamarły w bezruchu. Pierwszy rzut idealny, słychać tylko szelest siatki. Owacja, kciuki zaciśnięte. Drugi rzut już nie taki czysty, ale czy to ważne. Wpada. Krzyczymy: Polska! Polska! 4,2 sekundy to chyba wieczność. Piłka wybita z boku, jedno podanie, drugie, próba rzutu. Koniec. Szał radości na parkiecie, o trybunach nie ma co mówić. Jesteśmy wśród 4 najlepszych zespołów. Mecz z Rosją już o największa stawkę. Finał turnieju to kilka dni temu brzmiało jak nieosiągalne marzenie. Gdyby mecze koszykówki kobiet miały 7

8 8 3 kwarty, gdyby o wyniku decydowała obrona, gdyby procent trafionych koszy z półdystansu i dystansu był większy to Polska odniosłaby historyczne zwycięstwo nad Rosją. I to 15 sierpnia, w święto państwowe. A ponieważ w 4. kwarcie przegraliśmy 28:6, średnią celność rzutów mieliśmy w granicach 30%, to przegraliśmy 72:46 i zagramy o trzecie miejsce z zespołem Czech. I jak mamy zdobyć ten wymarzony medal, to powinniśmy zagrać o niebo lepiej. Trudno było po meczu rozmawiać z kimkolwiek z drużyny. Nie ma co się dziwić. Cały animusz z poprzednich spotkań gdzieś uleciał, a pojawiło się lekkie rozgoryczenie. Jakie przyczyny tej katastrofalnej skuteczności? Może zabrakło tego elementu w przygotowaniach, na pewno stres. DARIUSZ MACIEJEWSKI Jestem bardzo szczęśliwy, że osiągnęliśmy duży sukces w historii żeńskiej koszykówki. Ten brązowy medal jest jeszcze cenniejszy, jeśli weźmiemy pod uwagę jedynie tygodniowe przygotowanie poprzedzające nasz występ. Udało się stworzyć zespół. Z meczu na mecz graliśmy coraz lepiej. Gdyby te przygotowania były dłuższe, myślę, że byłaby szansa na walkę o jeszcze wyższą stawkę. W niektórych meczach decydowała o wygranej dyspozycja dnia. To było 7 bardzo ciężkich spotkań. Grupa była bardzo mocna dwa zespoły zdobyły medal Australia złoty, my brąz. Jedyny łatwiejszy mecz był z Brazylią, w którym wygraliśmy 19 punktami. Pozostałe mecze były na styku. Rozstrzygnięcia padały w ostatnich minutach. Cztery razy udało nam się w taki właśnie sposób wygrać; przegraliśmy raz z Rosją. To świadczy o wielkim charakterze tego zespołu i z tego jestem bardzo zadowolony. Nawet mecz finałowy był wywalczony ogromną determinacją i wolą walki. Nawet nie chęć, a pragnienie zwycięstwa, to oprócz umiejętności, które posiadają zawodniczki, najbardziej w nich cenię. APS. Padło wiele pochwał pod adresem całego zespołu. Czy wśród nich jest miejsce na wyróżnienia indywidualne? Bardzo równo grała Iza Piekarska. Przez siedem spotkań miała tylko jedną wpadkę, akurat w meczu z Rosją. Mimo to zasługuje na wielką pochwałę. Kasia Czubak zagrała jako jedyna rozgrywająca; druga doznała kontuzji. Jestem pełen podziwu, jak ona to wytrzymała. Dla mnie to coś fenomenalnego. Justyna Żurowska zaimponowała mi w dwóch bardzo ważnych meczach ogromną determinacją i wolą walki. To znalazło odzwierciedlenie w klasyfikacji zbiórek i przechwytów. Być może bez wielkich fajerwerków, ale grała jednak na bardzo wysokim poziomie. Z pozostałych zawodniczek każda wniosła coś do ostatecznego sukcesu. Gosia Babicka w ważnych momentach rzuciła za trzy, Kasia Krężel grała również dobrze, najmłodsza zawodniczka Asia Zalesiak też zasługuje na pochwałę. Każda z naszego zespołu wniosła dużo, żeby ostatecznie drużyna znalazła się na trzecim miejscu. IZABELA PIEKARSKA Jako drużyna przyjechałyśmy tutaj ze świadomością, że trenowałyśmy wspólnie tylko tydzień. Ostatnio widziałyśmy się 2 lata temu, kiedy wygrałyśmy srebro podczas ME U-20. Na treningu poprzedzającym Uniwersjadę było dosyć chaotycznie. Zaczęłyśmy jednak turniej, zobaczyłyśmy, że nam wychodzi, że się zgrywamy i rozumiemy na boisku. Zagrałyśmy taką polską koszykówkę, tak jak nas uczono. Poziom Uniwersjady był bardzo wyrównany. Nasza grupa była najcięższa. Drużyny, które wyszły z grupy, zajęły ostatecznie miejsca medalowe. To świadczy o tym, że miałyśmy z kim się ogrywać w eliminacjach. Chiny, Brazylia, Australia te drużyny były znakomite. Australijki prezentowały świetny poziom. Byłam pod wrażeniem organizacji Uniwersjady. Tajlandczycy byli dla nas naprawdę bardzo mili. Jestem bardzo zadowolona, że miałam szansę przyjechać do Bangkoku. Czymś zupełnie nowym dla mnie jest tamtejsza pogoda. Najważniejsze jest jednak to, że zdobyłyśmy brąz. To był pierwszy taki akcent w naszej koszykówce. Tym milsze będą wspomnienia. Jest to jedna z najlepszych rzeczy, jaka mogła nam się przydarzyć w naszej sportowej karierze. Zobaczyłyśmy inne drużyny, inną koszykówkę nie tylko europejską. Pokazałyśmy również, że Polska jest jednym z lepszych krajów w żeńskiej koszykówce, że ma swoje wysokie miejsce w świecie. Osobiście zobaczyłam, ile mi jeszcze brakuje do zawodniczek lepszych i nad czym powinnam pracować. Myślę, że miałyśmy również doskonałą szansę, żeby się pokazać. Kiedy skończymy studia, każda z nas chciałaby grać w jak najlepszych warunkach. Za rok skończę naukę i chciałabym mieć takie najlepsze warunki, żeby móc się dalej rozwijać i reprezentować godnie siebie i koszykówkę. APS. Czy jest szansa, by takie wymarzone warunki znaleźć w Polsce? Czy wrócisz do kraju i zagrasz w jednym z naszych rodzimych klubów? Bardzo bym chciała. Jestem patriotką. Rodzice zawsze bardzo to cenili i byli nawet zdziwieni. Nie wiedzieli, że aż tak patriotycznie mnie wychowali. Kiedy jestem w Stanach i ludzie mówią, że Polki są takie miłe, mądre i tak dobrze grają w koszykówkę, to jest mi bardzo miło. Każdy przecież wie, że są jednak różne stereotypy dotyczące Polski i Polaków. Staramy się więc jak najlepiej reprezentować nasz kraj. Zawsze do tych stron będziemy miały sentyment. Jeśli nie uda się grać w przyszłości w Polsce, to zagramy gdziekolwiek indziej. Mam jednak nadzieję, że zostaniemy powołane do kadry i mimo wszystko będzie okazja, aby godnie reprezentować nasz kraj. Klasyfikacja końcowa 1. Australia, 2. Rosja, 3. Polska, 4. Czechy, 5. Serbia, 6. Japonia, 7. Chiny, 8. Mozambik, 9. Tajwan, 10. Tajlandia, 11. Łotwa, 12. Turcja, 13. Kanada, 14. Brazylia, 15. USA, 16. Korea. Zespół Małgorzata Babicka, Magdalena Gawrońska, Magdalena Bibrzycka, Katarzyna Krężel, Katarzyna Czubak, Anna Pamuła, Marta Jujka, Izabela Piekarska, Karolina Piotrkiewicz, Justyna Podziemska, Joanna Zalesiak, Justyna Żurowska Trenerzy Dariusz Maciejewski i Witold Ziółkowski aps nr (254)

9 [pi³ka no na kobiet] Dobra nauka Po losowaniu słychać było w środowisku żeńskiej piłki nożnej hasło: grupa śmierci. Japonia, Francja, Korea Południowa to wszystko zespoły znacznie wyżej notowane w światowych rankingach. ROBERT GÓRALCZYK trener Polska kadra piłkarek wróciła na Uniwersjadę po 6 latach. Ostatni raz Polki startowały w Pekinie. Od tego czasu zmieniło się w zasadzie pokolenie startujących. Tylko 2 zawodniczki i 2 osoby w naszym sztabie szkoleniowym miały już doświadczenie w startach uniwersjadowych. Turniej był bardzo specyficzny. Uczestniczyło w nim 16 zespołów, dziewczyny musiały grać co 2 dni, co przy tym klimacie było zdecydowanie dużym obciążeniem. Już losowanie dało nam do zrozumienia, że nasze starty w turnieju nie będą łatwe. Była to grupa bardzo wymagająca. Można było przypuszczać, że grając przeciwko 2 zespołom azjatyckim Japonii i Korei, oraz bardzo silnej Francji, będzie silny opór. Turniej rozpoczęliśmy pomyślnie, bo w pierwszym meczu z Japonią odnieśliśmy zwycięstwo, co dla osób znających poziom, jaki reprezentował przeciwnik, mogło być zaskakujące. To, wydawało się, stawiało nas w bardzo dobrej sytuacji przed kolejnymi meczami. W drugim meczu przeciwko Francji graliśmy w zasadzie lepiej niż z Japonią. Gdyby za tym szła skuteczność na boisku, to moglibyśmy zapewnić sobie awans do drugiej rundy. Liczy się jednak to, co wpada do bramki, a w tym właśnie dniu nie za bardzo chciało nam wpadać. Przegraliśmy 2:1. Mimo to sytuacja nadal wydawała się korzystna. W meczu z Koreą wystarczyłby remis, nawet bezbramkowy. To dałoby awans do ósemki i byłby to wynik bardzo dobry, który pozwoliłby myśleć o celach najwyższych. Przez 86 minut wszystko się układało pomyślnie najpierw prowadzenie 1:0, potem Koreanki doprowadziły do remisu. Dopiero na 4 minuty przed końcem strzeliły nam bramkę, która zmieniła cały obraz sportowy naszego występu podczas Uniwersjady. Zepchnęło to nas do strefy walki o miejsca Tam już jest nieco inna gra. Spada dobre nastawienie, mobilizacja. To się oczywiście udaje odzyskać, ale nie zupełnie. Najlepiej widać to po siatkarkach. Kiedy są zwycięstwa, to ten duch w zespole jest. Kiedy są wyniki, przekłada się to bezpośrednio na grę. Po meczu z Koreą motywacja nieco opadła. Potem był kolejny trudny rywal Niemki. Odnieśliśmy zwycięstwo, ponownie nieco zaskakujące. Powszechnie wiadomo, że Niemcy są mocni w tej dyscyplinie, to pewna marka, i w jakimkolwiek składzie by grali, to dla nas był to ważny sukces. Później zagraliśmy z Kanadą. To był trochę słabszy mecz. Gra nie wyglądała tak jak powinna. Próbowaliśmy się pozbierać, ale nie udało nam się jednak zdobyć bramki. Po raz pierwszy w tym turnieju zagraliśmy mecz, w którym nie strzeliliśmy gola. Na zakończenie był zwycięski mecz z RPA. To dosyć ważne, żeby umieć się w takim turnieju jeszcze odnaleźć. To widać było u siatkarzy kiedy musieli grać o miejsca odleglejsze, trudno im się było pozbierać. Było więc wiele pozytywnych aspektów, choćby ten pierwszy mecz z Japonią, dobra gra z Francją, kilkadziesiąt minut z Koreą, nieco pocieszający mecz z Niemkami. Nas jako szkoleniowców udział w Uniwersjadzie nauczył bardzo wiele. Zawodniczki również dostały dobrą naukę. Tu, co prawda, musiały grać w nieco innym układzie niż ten, do którego są przyzwyczajone mecze co 2 dni, cały turniej rozegrany w jednym cyklu, bez przerw. Wiele zawodniczek się sprawdziło, poznały również swoje możliwości. Specyfika przygotowań u nas była nieco inna niż w innych dyscyplinach. Wszystko było skoncentrowane w lipcu. W tej grupie byliśmy od 6 7 tygodni. W którymś momencie nie sprzyja to już zespołowi, chociaż w naszym przypadku całkiem dobrze jednak wszystko funkcjonowało. Pozytywne jest również to, że z tej dwudziestki aż 17 dziewczyn ma szanse występu na kolejnej Uniwersjadzie. Z takim doświadczeniem można będzie coś więcej ugrać. Będzie inny klimat. W Bangkoku ten klimat zespołom europejskim zdecydowanie nie sprzyjał. Myślę, że już od teraz starty naszej kadry nie będą tylko sporadyczne, ale zaczniemy regularne przygotowania. Jako przedstawiciel związku postaram się taką potrzebę zasygnalizować. Mam już pewne przemyślenia, jak to powinno funkcjonować. Mam nadzieję, że będzie to kolejny pozytywny element, jaki wywieziemy z Bangkoku, a wnioski pozwolą nam się zbliżyć do na razie jeszcze odległej światowej czołówki w kobiecej piłce nożnej. MAGDALENA MLECZKO To już mój drugi występ na Uniwersjadzie. 6 lat temu byłam w Pekinie, podobnie jak jeszcze jedna koleżanka z drużyny. Pozostałe zawodniczki występowały w takiej imprezie pierwszy raz. Dla nich to coś zupełnie nowego. Nie są przyzwyczajone do tego rodzajów turnieju. Dostałyśmy szansę. Jednak zaprzepaściłyśmy ją w meczu z Francją. Prze- 9

10 [siatkówka mê czyzn] Sportowa katastrofa Są stworzeni do wygrywania. Pokolenie 20-letnich siatkarzy, urodzone, wychowane i szkolone w dobie rosnącej popularności tej dyscypliny w naszym kraju. Ich poprzednicy zwyciężali na światowych imprezach w sporcie młodzieżowym, potem podbili klubową Europę, osiągnęli wysoce płatny status profesjonalisty i medal mistrzostw świata. Żaden z siatkarzy nie znalazł się w Bangkoku przypadkowo. To kadra PZPS, zaplecze pierwszej reprezentacji, to zawodnicy mimo młodego wieku grający w zawodowej lidze za realne pieniądze. Przygotowywali się do startu w Uniwersjadzie od dwóch lat. Program konsultował Raul Lozano. W polskiej grupie Szwecja, Japonia, Niemcy, USA. Zasada turnieju uniwersjadowego jest dosyć prosta, chcesz mieć medal musisz wygrywać; każdy mecz, każdy set i każdy punkt jest ważny. Pierwszy mecz ze Szwecją 3:0 (w setach do 22, 23, 20). Wygrywamy po walce, ale jest też szansa na sprawdzenie wszystkich zawodników i różnych koncepcji ustawienia. To procentuje w kolejnym pojedynku z Japonią. Zupełnie inny przeciwnik zmusza do maksymalnego wysiłku. Zaczynamy w składzie: Marcin Wika, Bartosz Gawryszewski, Paweł Woicki, Marcel Gromadowski, Łukasz Perłowski, Zbigniew Bartman i Paweł Rusek (libero). Dosyć pechowo w końcówce przegrywamy pierwszego seta do 22. Dwa następne Polacy wygrywają do 21, będąc zespołem zdecydowanie lepszym w takich elementach jak blok, rozegranie, atak. Kryzys pojawia się w czwartej partii. Japończycy znakomicie bronią i wyprowadzają skuteczne kontrataki. W połowie seta przegrywamy już kilkoma punktami. Nie pomagają uwagi przekazywane na czasach i zmiany. Trener Felczak podejmuje ryzyko. Stawia na młodzież. Schodzą Woicki, Wika i Gromadowski, a wchodzą Bartek Neroj, Kuba Jarosz i Michał Kamiński. Polska odrabia straty. Japończycy gasną. Dochodzi do emocjonującej końcówki. Punkt za punkt, obrona za obronę, nieudane zagrywki, ale i fantastyczne ataki. Wygrywamy 29:27. Trener Krzysztof Felczak tak podsumował tę fazę rozgrywek: Tak jak się spodziewaliśmy przed zawodami, ta grupa jest dosyć trudna. Nawet mecz ze Szwedami pokazał, że nic za darmo nie otrzymamy. Zwycięstwo z Japonią to piękny rewanż za porażkę w Izmirze. Jest to również dosyć dobra pozycja wyjściowa i duży komfort w perspektywie wyjścia z grupy. Jednak zdajemy sobie sprawę, że te dwa mecze nie przesądziły jeszcze niczego i zdajemy sobie sprawę, że przed nami 3-dniowa batalia. Cieszymy się z kilku względów, że wytrzymaliśmy w dotychczasowych 10 grałyśmy 2:1. Gdybyśmy ten mecz wygrały albo przynajmniej zremisowały, to wydaje mi się, że walczyłybyśmy w pierwszej piątce. APS. Jakie pozasportowe atrakcje Uniwersjady będziesz wspominać po powrocie do kraju? Byliśmy na wspaniałej wycieczce. Płynęliśmy łódką. Dobiliśmy do świątyni. Tam akurat ludzie święcili jedzenie. Gdy nas zobaczyli, od razu zaprosili nas do obiadu, oddali swój posiłek. To było coś niesamowitego. APS. Jakie wnioski pojawiają się po uniwersjadowym turnieju? Myślę, że teraz należy tę uniwersjadową kadrę pielęgnować. Szkoda by było, żeby po powrocie do Polski wszystko się rozpłynęło, żeby za 2 lata przed Belgradem trzeba było budować zespół od nowa. Po Uniwersjadzie powinny być regularne zgrupowania naszej kadry. Niestety, już nie będę mogła brać w nich udziału. Mam jednak nadzieję, że uda się zrealizować ten pomysł. Klasyfikacja końcowa 1. Korea Północna, 2. Rosja, 3. Brazylia, 4. Irlandia, 5. Francja, 6. Korea, 7. Wielka Brytania, 8. Chiny, 9. Japonia, 10. Kanada, 11. Polska, 12. Republika Południowej Afryki, 13. Niemcy, 14. Tajwan, 15. Tajlandia, 16. Nowa Zelandia Zespół Emilia Bezdziecka, Agnieszka Karcz, Karolina Bochra, Daria Kasperska, Anna Bocian, Paulina Krawczak, Eugenia Czech, Magdalena Mleczko, Natalia Czerniejewska, Alicja Pawlak, Katarzyna Gaweł, Joanna Pło- nowska, Anna Polok, Potrycja Pożerska, Katarzyna Rusek, Paulina Rytwińska, Marta Sęga, Anna Tymińska, Patrycja Wiśniewska, Dominika Wylężałek Anna Żelazko, Ewa Żyła Trenerzy Robert Góralczyk, Wojciech Basiuk aps nr (254)

11 meczach trudne momenty. Udało nam się również pokazać, że mamy 12 zawodników i każdy z nich wchodząc na boisko może odegrać znaczącą rolę w taktyce gry i dobrze spełnić swoją misję przyjazdu na Uniwersjadę. Osobiście cieszy mnie fakt, że spotkania wygraliśmy blokiem. To pokazuje, że mamy potencjał w tym elemencie, że procentuje praca i zaangażowanie, jakie włożyliśmy w układanie planu gry-obrona. To nie koniec możliwości. Wierzę, że ten zespół może jeszcze lepiej grać w tym elemencie. Mamy wreszcie coś, co przez lata wy korzystywały inne zespoły. Zapoczątkowali to Amerykanie, rozpracowujący Rosjan STATYSTYK, a w zasadzie analityk gry własnej i przeciwników Michał Gogol. Sprawa niezmiernie ważna, której nie mieliśmy w Izmirze. Od kilku lat pracujemy z wykorzystaniem systemu DataVolley. Jest to włoski program, który służy do tego, aby w sposób bardzo analityczny wyjmować pewne aspekty, łączyć określone sekwencje. Wówczas łatwiej przygotować plan taktyczny na kolejne spotkania, a także ocenić grę każdego z naszych zawodników. Rada dla szkoleniowców, którzy są sceptycznie nastawieni do nowoczesnych technologii w sporcie: Dla mnie osobiście jest to element samooceny. Możliwości tego programu pozwalają na ocenę efektywności pracy trenerskiej. System wychwytuje cechy czy elementy, nad którymi należy pracować, ale także te, które należy jedynie doskonalić, bo osiągnęły optymalny poziom. Jeśli nie wiemy, nad czym mamy pracować to nie mamy również pewności, że podążamy w najlepszym kierunku. Następny przeciwnik z Azji, Tajwan, nie jest tak wymagający. Polacy wygrywają 3:0. Mecz rozgrywany jest w hali sportowej Uniwersytetu. Zupełnym zaskoczeniem dla Polaków jest fakt poświęcenia części tej uczelni pamięci Jana Pawła II. Ma tam swój pomnik, szacunek społeczności lokalnej i właściciela tej prywatnej szkoły, a nauka Ojca Świętego znalazła zrozumienie wśród wyznawców innej wiary. Prowadzimy w grupie i bardzo niewiele trzeba, aby awansować do czołowej ósemki. Można to osiągnąć wygrywając z USA. Na hali tradycyjnie już klub kibica: pracownicy polskiej ambasady, koleżanki i koledzy z ekipy uniwersjadowej, kilku Tajlandczyków. Dobry pierwszy set, przegrana w końcówce nie zapowiadała dramatu w drugim secie. Spokojne prowadzenie i cuda w ostatnich ważnych piłkach. Zamiast ataku plasy, zamiast zagrywki auty, zamiast prostej gry kompletnie niepotrzebne utrudnione rozegranie, zamiast pewności galareta w nogach, zamiast skuteczności bezradność. Kolejne 2 sety dla Polski. Obraz zupełnie inny. No i emocje 5. seta. Marcin Wika staje na zagrywce i robi się wynik 6:1, potem jeszcze 8:2, a potem wraca syndrom paniki. Wszystko nam przeszkadza. Nikt nie może skończyć akcji. Znowu serwy w siatkę. W oczach widmo porażki. I tak się stało. O pozycji w turnieju miał zadecydować pojedynek z Niemcami. Próbkę umiejętności dali w pojedynku z Japonią, przegrywając po dramatycznej walce tie-breaka do 13. Dla Polaków pojedynek trudniejszy, niż można było wcześniej zakładać. W głowach siatkarzy pozostał syndrom niewykorzystanych szans w pojedynku z Amerykanami, gra się nie kleiła, z każdym setem było widać, że pomysłu na grę to już ta ekipa z siebie nie wykrzesze. Na nic zmiany, na nic motywowanie. Przegrywamy 3:1, a o wypadnięciu Polski z finałowej ósemki zadecydowały małe punkty stracone gdzieś tam we wcześniejszej fazie zawodów. Dramat. Już tylko ze statystycznego obowiązku odnotować należy, że Polska wywalczyła ostatecznie 12. pozycję. Po wygranej z Tajlandią przyszły porażki z Serbią i Japonią. Krzysztof Felczak: Mogę powtórzyć to, co przed chwilą powiedziałem chłopakom: nasz wynik to jest sportowa katastrofa. To 12. miejsce to jest tak odległy wynik od naszych planów i marzeń. To trudno wytłumaczyć. Raczej po męsku trzeba przyjąć ten cios dosyć mocny trzeba przyznać. Ale zaraz po tym trzeba podnieść przyłbicę i szybko w innym miejscu się zrewanżować. Co roku kadra B ma służyć przede wszystkim kadrze A. W turnieju w Bangkoku zagrało tylko 3 zawodników, którzy grali w poprzedniej Uniwersjadzie. Jak dalej będą się toczyły losy tych chłopców, trudno w tej chwili jednoznacznie stwierdzić, a nawet przypuszczać. Większość z nich swój talent sportowy będzie mogło rozwijać na parkietach PLS-u, ale również w kadrze A. Chciałoby się wierzyć w powodzenie. Moje doświadczenie podpowiada mi, że następnym razem powinno być lepiej. W drużynie jest kilku chłopców, którzy dopiero co skończyli wiek juniora. Myślę w tej chwili o takich zawodnikach jak Bartman, Jarosz, Kamiński, Żaliński. Jeden z nich Bartek Kurek już nawet przeskoczył do kadry A. W kadrze B mamy swoją pracą służyć kadrze A przekazywać zawodników dalej. Jeśli trener kadry A nie postanowi po Pekinie postawić ich pod broń, jeśli się okaże, że są potrzebni tam, nawet w osiemnastce, to oczywiście w ich miejsce do kadry B przyjdą nowi i będą próbowali podjąć ten trud i walczyć w Belgradzie. Na przykład tu z powodzeniem mógł występować Marcin Możdżonek, Bartek Kurek. Z nimi z pewnością byłoby nam łatwiej walczyć o wyższe miejsca. Oczywiście to doskonale, że Raul Lozano już ich dostrzegł, zawodnicy ci są już w kadrze A. Klasyfikacja końcowa 1. Turcja, 2. Kanada, 3. USA, 4. Włochy, 5. Niemcy, 6. Ukraina, 7. Brazylia, 8. Rosja, 9. Serbia, 10. Czechy, 11. Japonia, 12. Polska, 13. Korea, 14. Egipt, 15. Tajlandia, 16. Meksyk, 17. Chiny, 18. Szwajcaria, 19. Tajwan, 20. Szwecja, 21. Francja, 22. Zjednoczone Emiraty Arabskie, 23. Republika Południowej Afryki. Zespół Zbigniew Bartman, Michał Kamiński, Patryk Czarnowski, Bartłomiej Neroj, Bartosz Gawryszewski, Łukasz Perłowski, Marcel Gromadowski, Paweł Rusek, Jakub Jarosz, Marcin Wika, Paweł Woicki, Wojciech Żaliński Trenerzy Krzysztof Felczak, Dariusz Luks 11

12 [tenis] Powtórki nie było Wszystko stało się jasne po odprawie technicznej i losowaniu. Wszelkie rozstawienia są konsekwencją światowych rankingów. Gospodarze zagrali swoim asem atutowym. 12 W turnieju męskim jedynkę dostał 106. singlista rankingu ATP Tajlandczyk Danai Udomchoke, z dwójką na drugim końcu drabinki Czech Pavel Snobel (270 w rankingu). Polacy Filip Urban (ranking 840) przypisany został do 10, a Radosław Nijaki (1512) wystąpił w grupie nierozstawionych. W grze pojedynczej pań najwyżej zostały rozstawione zawodniczki Tajwanu Yuang-Jan Chan (ranking 67) i Chin Wei Chan (ranking 199). Joasi Sakowicz przypadła turniejowa 15, a Klaudii Jans miejsce nierozstawione. Kiedy do tego dołożymy turnieje deblowe i mikstowe, to tydzień na Królewskich Kortach w Bangkoku zapowiadał się ciekawie. Każdy turniej tenisowy to widok góry lodowej w upalny dzień. Każdego dnia objętość o połowę mniejsza. Z zawodami w Bangkoku wcale nie trzeba tego wiązać z upałem, jaki panował na kortach. Nieszczęśnicy, którym przyszło grać w godzinach południowych, często schodzili z kortu słaniając się na nogach. W pierwszej rundzie odpadł Radek Nijaki po przegranej z Francuzem Charlsem Brezasem (4:6, 1:6). Obaj byli nierozstawieni. Pierwszy set w miarę wyrównany, ale w drugim z każdą piłką Brezas osiągał przewagę. Z meczu na mecz grał on coraz lepiej i ostatecznie zdobył brązowy medal. Filip Urban miał w pierwszej rundzie wolny los, w drugiej pokonał Austriaka Hensela (6:4, 7:6), a w trzeciej uległ zawodnikowi z RPA Heinrichowi Heylowi (6:3, 6:3). W turnieju żeńskim Klaudia Jans w 3. rundzie trafiła na turniejowy nr 5, Czeszkę Evę Hrdinovą, i przegrała 6:1, 6:4. Znacznie lepiej poszło Joasi Sakowicz, w walce o ćwierćfinał pokonała Chorwatkę Ivanę Abramovic (6) w długim i emocjonującym pojedynku (6:4, 3:6, 6:3). Na drodze do półfinału stanęła Rosjanka Alisa Kleybanova (3), Joanna przegrała 6:3, 6:4. W efekcie jeszcze raz się okazało, że rankingi jakąś prawdę oddają. Pewnie największe szanse miałby polski debel żeński, gdyby nie ten brak rozstawienia. Już w pierwszej rundzie przyszło naszym zawodniczkom walczyć z bardzo mocnymi Słowaczkami (E. Fislova, S. Hrozenska). Niestety porażka 6:3, 6:4. Zbyt trudny przeciwnik jak na wejście w turniejowy rytm. F. Ubran i R. Nijaki przyjechali bronić do Bangkoku medalu z Izmiru. Rozstawieni zostali z numerem 7. Rozpoczęli z dużym impetem od przełamania w pierwszym gemie z Australijczykami (S. Bobusic, K. Hensel). To był świetny set w wykonaniu Polaków i wygrana 6:4. Początek drugiego seta nie zapowiadał zmiany. Jako pierwszy serwował Filip, jeden z wyróżniających się zawodników w tym elemencie gry. Objęliśmy prowadzenie. Kolejny gem dla Australijczyków. Przy serwisie Radka coś się zacięło, a przeciwnikom zaczęło sprzyjać szczęście, piłki po siatce, po liniach, kompletnie nieudany smecz Polaka. Nasi z każdą piłką tracili wiarę w zwycięstwo, a Australijczycy odwrotnie. Przegrywamy 6:1. O wszystkim miał rozstrzygnąć trzeci set. Po przerwie nasz debel wraca z szatni w zmienionych strojach, odświeżony. Początek seta jednak ciągle niepomyślny dla Polaków. Symptomatyczne jest przełamanie Polaków przy serwisie Filipa. Przy stanie 5:2 dla Australijczyków polskie nadzieje odżywają. Kilka błędów, kilka minimalnych autów i przełamujemy serwis. Świetnie gra na siatce Radek Nijaki. Robi się 5:4. Polski obóz zaczyna wierzyć w cud. Nie nastąpił. 6:4 dla Australijczyków. Zostaje nam kibicowanie w turnieju mikstów. Na początek zwycięskie pojedynki z ekipami Meksyku (6:2, 6:2) i Malawi (6:0, 6:0). W ćwierćfinale po drugiej stronie siatki ekipa Tajwanu Chen Ti i Chuang Chia- Jung. Rankingowo Azjaci są wyżej, Ch. Chuang ma nr 9 w światowym rankingu deblowym. Pierwszy set wręcz znakomity w polskim wydaniu. Klaudia z Radkiem wspaniale współpracują. Ekipa Tajwanu lekko oszołomiona i zaskoczona. Wszystko wychodzi. Mocne serwisy, dobra gra przy siatce, celne minięcia. Kilka znakomitych zagrań Klaudii. W przerwie ekipa Tajwanu z wielkim animuszem oddaliła się do szatni. To nie jest zabronione. Przerwa się wydłużyła. Po powrocie na kort to już inny zespół. Chyba od nowa zdefiniowana została taktyka gry, a na korcie decyzje podejmuje już tylko Chuang Chia. Efekty są widoczne na tablicy wyników. Polacy tracą punkty przy swoim serwisie. 6:3. Polacy przegrywają. Znowu odpoczynek w szatni. Tym razem Polacy potrzebują dłuższej rozmowy. Trzeci set to ostatni fragment walki o medal. Pojedynek bardzo wyrównany, chociaż to po polskich zawodnikach widać bardziej trudy walki. Przełamanie, tego pojedynku już nie można uratować. Przegrywamy 6:4. RADOSŁAW NIJAKI Prawdę mówiąc, z naszego tegorocznego występu w 24. Uniwersjadzie nie możemy chyba być za bardzo zadowoleni. Po sukcesie w Izmirze (zdobyliśmy brąz w deblu) liczyliśmy minimum na powtórkę wyniku sprzed 2 lat. Tym bardziej, że byliśmy rozstawieni z nr 8. Teoretycznie w drodze do półfinału mógł nam pokrzyżować szyki debel koreański, który rozstawiony był chyba z nr 4. Niestety już na samym początku przyszło się nam zmierzyć z nie najgorszą parą z Australii, której ulegliśmy 6:4 w 3. secie. Na pewno było to dla nas jakimś rozczarowaniem, tym bardziej że wygraliśmy pierwszego seta przełamując rywali dwukrotnie. Zanosiło się, że w drugim może być podobnie. Wszystko pękło przy stanie 1:2 (40:0). Coś się zacięło. Szybko przegrywaliśmy gemy. Rywale oprócz solidnego serwisu zaczęli świetnie returnować i wygrywać ważne wymiany przy siatce. Po przegraniu drugiego seta w trzecim był podobny scenariusz (1:5). Potem chwila nadziei. Po trzech kolejno wygranych dla nas gemach już tylko 4:5. Jednak to wszystko, na co było nas tego dnia stać. Nie zdołaliśmy już przełamać rywali. Przegraliśmy decydującego seta 4:6. KLAUDIA JANS W singlu w drugiej rundzie trafiłam na obrończynię złotego medalu z Izmiru. Nie spodziewałam się niczego wielkiego, ale zagrałam dobry mecz. Większe oczekiwana miałam w grach podwójnych. Niestety w deblu mogłyśmy zdecydowanie lepiej wylosować. To były jedne z tych par, na które nie chciałam trafić. Nie udało nam się pokonać naszych koleżanek ze Słowacji mimo usilnych starań. W mikście, w parze z Radkiem Nijakim, szliśmy aps nr (254)

13 jak burza do ćwierćfinału. Tam zatrzymała nas para z Tajwanu. Obawialiśmy się tego meczu. Jednak po wygraniu pierwszego seta 6:1 apetyty i szansa na medal wzrosły. Niestety drugi set należał do przeciwników 3:6. W trzecim secie była walka na całego od 0:2 do 3:2 dla nas. Było już coraz bliżej, ale przeciwnicy nie chcieli oddać nic za darmo i pokazali w końcówce klasę. Wygrali 6:4 w trzecim. Nam pozostał smutek i ogromny żal. Mam nadzieję, że wyciągnięte wnioski pozwolą nam zdobyć medal za dwa lata w Belgradzie. Udział w Uniwersjadzie to spełnienie marzeń. Każdemu studentowi życzę, aby coś takiego przeżył, bo warto poczuć tę atmosferę, nawiązać nowe przyjaźnie i poczuć też dreszcz emocji podczas ceremonii otwarcia. Wyniki Kobiety Singiel 1. Alisa Kleybanova (RUS), 2. Margit Ruutel (EST), 3. Chin-wei Chan (TPE), 3. Sandy Gumulya (INA), 5 8. Joanna Sakowicz (AWF Kraków/ WKS Wawel Kraków), Klaudia Jans (AW- FiS Gdańsk/SKT Sopot) odpadła w trzeciej rundzie; Debel 1. Tajwan (Y. Chan, Ch. Chuang), 2. Kazachstan (A. Rakhim, M. Rakhim), 3. Chorwacja (I. Abramovic, M. Abramovic), 3. Korea (J. Lee, M. Yoo), Polska (K. Jans, J. Sakowicz). Mężczyźni Singiel 1. Danai Udomchoke (THA), 2. Jae-sung An (KOR), 3. Charles Antoine Brezac (FRA), 3. Ti Chen TPE), Filip Urban (WSzPiAdm./AZS Poznań) odpadł w trzeciej rundzie, Radosław Nijaki (University London/AZS Poznań) odpadł w pierwszej rundzie; Debel 1. Tajlandia (S. Ratiwatana, S. Ratiwatana), 2. Rosja (P. Chekhov, A. Krasnorutskiy), 3. Korea (J. An, S. Kim), 3. Indonezja (P. Simpatiaji, S.W. Trijati), Polska (R. Nijaki, F. Urban) odpadła w drugiej rundzie; Debel mieszany 1. Czechy (E. Hrdinova, P. Snobel), 2. Rosja (A. Kleybanova, A. Krasnorutskiy), 3. Chorwacja (I. Abramovic, I. Cerovic), 3. Tajwan (Ti Chen, C. Chuang), 8. Polska (K. Jans, R. Nijaki) Taekwondo Liczyłem na więcej MARCIN CHORZELEWSKI trener Przyjechaliśmy chyba z większymi nadziejami, bo z apetytami na medal. Niestety nie został zrealizowany nasz cel, jeśli chodzi o wynik medalowy. Walki były na dosyć dobrym poziomie. Zawodnicy, z którymi walczyliśmy, zaliczają się do czołówki światowej. Już wcześniej się z nimi spotykaliśmy. Może państw nie było tak wiele jak na MŚ, ale były to reprezentacje mocne, które w taekwondo się liczą. My mamy bardzo młodą drużynę, która dopiero wkracza w takie mocniejsze turnieje. Myślę, że pod względem nabierania doświadczenia, to ten turniej był dla nas dobry. Nie ukrywam, że po MŚ, podczas których poprzebijaliśmy się przez kilka walk i dotarliśmy do stref punktowanych, w Bangkoku liczyłem na nieco więcej. Tu tylko jeden zawodnik przeszedł do strefy 5. miejsca (przegrał z Koreańczykiem o medal). Z jednej strony jesteśmy zawiedzeni, ale mimo to uważam, że takie starty dla naszych zawodników są bardzo dobrym doświadczeniem. APS. Co spowodowało, że nie udało się zrealizować wstępnych zamierzeń? Jakie wnioski można wyciągnąć tuż po Uniwersjadzie, które pomogą w dalszym szkoleniu i zaowocują większymi sukcesami w przyszłości? Każdy wyjazd w inną strefę klimatyczną wymaga określonej adaptacji organizmu. To też będziemy brali pod uwagę. To jest już nasz trzeci wyjazd z tą kadrą na Daleki Wschód. Po tych doświadczeniach, już zauważyłem, że o ile wydolność była w porządku, to moc i dynamika kopnięć była już na nie najlepszym poziomie. To spowodowało, że nie zdobywaliśmy punktów. Kopnięcia trafiały, ale trafiały za słabo. Trzeba się zastanowić, czy w tym okresie poprzedzającym nie należy popracować nad dynamiką. Ona zawiodła wprawdzie tylko tutaj. W Chinach byliśmy nieco dłużej, zrobiliśmy pełny cykl treningowy. Tam nie było takiego problemu jak tutaj. Uniwersjada to jest kolejne nasze doświadczenie. Będziemy razem z zawodnikami analizować każdego z osobna, każdą walkę. Zbliżają się kwalifikacje olimpijskie, więc dla nas jest to niezmiernie ważne, żeby sprawdzać zawodników, zwłaszcza w sytuacjach bardzo stresujących, gdzie muszą walczyć z zawodnikami najwyższej klasy. APS. Czy mimo tych pewnych zastrzeżeń, o których pan wspomniał, można pokusić się jednak o pochwały pod adresem naszych zawodników? Nie mówię w kategoriach chłodnych słów. Raczej realnie oceniam to, co się wydarzyło. Pozytywne jest to, że nadal jest motywacja w całej drużynie. Wszyscy chcą jak najlepiej wypaść, jak najlepiej się zaprezentować. Bardzo mocno pracują na treningach. Tu przyjechała grupa faktycznie wyselekcjonowana. To grupa 6 osób, które zasłużyły na ten wyjazd. Z analizy walk, które przeprowadziliśmy, wyciągniemy bardzo dużo wniosków. To były bardzo dobre akcje. Jednak zabrakło elementu dynamiki i siły. Wyniki Mężczyźni Fly (58 kg) 1. Inmook Lim (KOR), 2. Dech Sutthikunkarn (THA), 3. Arnaud Sangue (FRA), 3. Diego Redina, Michał Łoniewski (AWF Warszawa/AZS AWF Warszawa); bantam (62 kg) 1. Yong Min Kim (KOR), 2. Nacha Punthong (THA), 3. Sayed Navid Sajadi Jouni (IRI), 3, Dmitry Frank (RUS), 5 8. Maciej Ruta (Olsztyńska Szkoła W./AZSUWM Olsztyn); light (72 kg) 1. Patiwat Thongsalap (THA), 2. Alireza Nassrazadany (IRI), 3. Artiz Ichisoa (ESP), 3. Torann Mazeroi (FRA), Łukasz Scheffler (WSPiA w Poznaniu/AZS OŚ Poznań); welter (78 kg) 1. Rouhollah Talebi Kahangi (IRI), 2. Daesung Hwang (KOR), 3. Chun-an Hung (TPE), 4. Arman Yeremyan (ARM), Kamil Chwesiuk (Olsztyńska Szkoła W./AZS UWM Olsztyn); middle (84 kg) 1. Yousef Karami (IRI), 2. Ismail Musaev (RUS), 3. Ali Sari (TUR), 4. Mauro Sarmiento (ITA), Łukasz Śmigaj (WSJO Poznań/UKS TKD Środa Wlkp.); heavy (+84 kg) 1. Jungnyoung Heo (KOR), 2. Leonardo Basile (ITA), 3. Morteza Rostami (IRI), 3. Salvador Perez Rodriguez (MEX), Karol Franz (AWF Poznań/AZS AWF Poznań) 13

14 [strzelanie] Huk, pot i łzy Królewski klub strzelecki znajduje się w centrum Bangkoku. Kilka hektarów ziemi, budynki, ogród, jezioro. W pobliżu domy mieszkalne, ale królowi się nie odmawia. Kilkanaście strzelnic w budynkach, od parteru po piętra, wszędzie tłumek zawodników. Strzelanie to kilkanaście konkurencji. W każdej inne zasady, inna broń. Łatwo się pogubić, chyba że przewodnikiem jest Pani Jolanta Tołczyk, trenerka i opiekunka naszej ekipy. 14 Zaczyna się strzelanie. Wszędzie huk. Natężenie zależne od rodzaju broni. Najciszej na strzelaniu z broni pneumatycznej, znacznie głośniej przy pistoletach, a pełna kanonada na stanowiskach konkurencji trapowych i skitowych. Wspomniane jeziorko po każdym strzelaniu było coraz bardziej czerwone. Tej barwy są rzutki, które rozpryskiwały się właśnie nad wodą. Większość stanowisk bez klimatyzacji. W budynku przy każdym stanowisku monitor, na korytarzach duże ekrany, każdy strzał zamieniany jest na punkty, klasyfikacje, wyniki drużynowe. Z reguły rewolucja w tabelach dokonuje się po oddaniu 10 strzałów. Wyniki nie kłamią. W Bangkoku stawiła się cała czołówka światowa. Padają nazwiska, wyniki, okrzyki zawodu: Z takim wynikiem miałbym medal na Europie. 12 sierpnia nad Bangkokiem świeci słońce. To było dla wszystkich oczywiste, wszak to dzień urodzin Królowej. Rano Łukasz Czapla w strzelaniu do ruchomej tarczy 2x20 rozpoczął fenomenalnie, w pierwszej serii 195 punktów. Podziwiamy Łukasza od początku, jak tylko zjawił się w wiosce. Ma już jeden srebrny medal w konkurencji 2x30 do ruchomej tarczy. Wtedy przegrał z Chińczykiem Lin Ganem jednym trafieniem. W tamtej konkurencji strzela się dwa przebiegi tarczy wolny i szybki. Chińczyk po wolnym strzelaniu miał wynik 296, Łukasz 290. W szybkim Łukasz odrabia 5 oczek. Za mało na złoto. Polski zawodnik zadziwia. Ma taki dar, że ze stanu kompletnego luzu przechodzi do maksymalnej koncentracji. Jak Łukasz już trzyma broń w ręku, to cały świat zostaje z tyłu. Misterium się powtarza, ostatnia minuta, pełne skupienie, modlitwa i walka z tarczą. Co chwilę na monitorze widać eksplozję, to znaczy że strzał był idealnie w środek tarczy. Wracamy do konkurencji. Po pierwszej serii prowadzenie. W drugiej główny rywal, Chińczyk Lin Gan, ma nieudany występ, tylko 188 punktów. Strzela Łukasz. Znowu co chwilę 10. Ale coś zaczyna zgrzytać w maszynie, pojawiają się dwie ósemki, 3 dziewiątki, ale ciągle jest szansa na złoto. Trzeci lub drugi strzał od końca za 7 punktów wprawia w osłupienie chyba wszystkich. Z Chińczykiem jest wygrana, ale Rosjanin Romanow o jeden punkt z przodu. O srebro trzeba stoczyć baraż z innym Rosjaninem Stiepanovem. Co się stało? Czułem, że strzał był w dziesiątkę! Kompletnie nie wiem, jak poleciał w siódemkę. Jestem zawiedziony, ja mam strzelać jakieś zakichane baraże? Jeszcze raz mobilizacja jednym trafieniem zwycięstwo i srebrny medal. ŁUKASZ CZAPLA Odczuwałem pewnego rodzaju presję. Czułem, że oficjele liczą na moje medale, liczą, że zdobędę chociażby jeden medal. Fakt, że po niedawnych ME (odbyły się one blisko 3 tygodnie temu) nie byłem zbyt pewny tych swoich startów w Bangkoku. Wiedziałem, że najważniejsze starty już za mną, tu natomiast nie wiedziałem, z czym mogę się spotkać. Okazało się, że przyjechali naprawdę mocni rywale. Trzeba było dawać z siebie więcej niż 100%. Są jednak dwa srebrne medale. W strzelaniu mix przebiegi mieszane mam naprawdę wielki niedosyt. Po strzelaniu w pierwszej konkurencji, gdzie goniłem rywali z piątego miejsca i udało mi się wywalczyć to drugie. Przegrałem tylko jednym punktem. Fajny wynik, wysoki, naprawdę na światowym poziomie. Ucieszyło mnie to 2. miejsce. W przebiegach mieszanych złoto było naprawdę na przysłowiowe wyciągnięcie ręki. Można było o nie lekko powalczyć. Zwłaszcza że to w tej konkurencji jestem właśnie rekordzistą świata. Czułem to strzelanie. Jakieś dziwne niedopatrzenie. Szczerze mówiąc, nie wiem, co się stało, bo analizowałem to sobie wiele razy i tak naprawdę nie widziałem złego strzału. To oczywiście padło. Nikt nic nie oszukał. Ja nie znalazłem jednak swojej winy. APS. Czy oprócz medali, przywieziesz do Polski inne pamiątki z zawodów? Mam na myśli określone wnioski, nauki. Co chwilę na treningach poprawiam jakieś drobnostki. Gdy na zawodach zauważę, że coś mi nie wychodzi albo idzie nie tak, jak bym chciał, są pewne niedopatrzenia, staram się z tym walczyć. Jednak to zawody weryfikują wszystko najlepiej. Być może poczułem się odrobinę za pewnie i po prostu niedokładnie wymierzyłem. Stąd wypadło tylko srebro. Lekko przechylony karabin. To są milimetry, potem centymetry. Dla mnie był to strzał idealny, ale gdzieś to małe niedopatrzenie, małe rozluźnienie bo były to ostatnie dwa strzały i tu właśnie przegrałem złoty medal. APS. Jakie jeszcze masz spostrzeżenia dotyczące Uniwersjady? To mój pierwszy udział w Uniwersjadzie. To jakby małe igrzyska dla studentów. Biorąc pod uwagę, że moja konkurencja została wycofana z IO, tym większy smaczek miały te zawody. Pierwszy raz jestem na imprezie sportowej, gdzie jest nie tylko strzelectwo. Są różne inne dyscypliny i to też ma swój urok. Ludzie w Bangkoku są bardzo życzliwi. Często się uśmiechają w końcu to kraj uśmiechu. Wszędzie miło nas przyjmują. Pod tym względem można powiedzieć: bomba. Co do organizacji, można dostrzec pewne niedociągnięcia. Patrząc na strzelnicę, pracę załogi, która operowała naszymi automatami do strzelania, widać, że chcą bardzo, jednak są pewne niedociągnięcia. Dla zawodnika, który już od paru lat jeździ po tych największych imprezach na świecie, jest to widoczne. Być może dla kogoś, kto przychodzi z zewnątrz, nie jest to aż tak dostrzegalne. APS. Jakie masz teraz plany? Kiedy kolejne sportowe wyzwania? Do 26 września br. mam przerwę. Potem czeka mnie finał Pucharu Polski i w listopadzie MŚ. Nie wiem jednak, czy zostanę na nie wysłany, bo Polski aps nr (254)

15 Związek odchodzi od naszej konkurencji. Ewentualnie za własne pieniądze będziemy mogli wystartować. Nie wiem również, czy uda mi się przygotować formę startową. Trudno mieć ją tak cztery razy do roku. Jest to jednak możliwe. Będę walczył. ADAM GŁADYSZEWSKI Zaczęło się niezbyt dobrze od wyniku w trzech postawach. Co prawda niezbyt liczyłem na wynik w tej konkurencji, ale nie przypuszczałem, że będzie tak słabo. W następnej konkurencji w karabinie pneumatycznym już było dosyć dobrze. W trzecim starcie, trzeciej mojej konkurencji karabinie dowolnym, było już bardzo dobrze, a ostatecznie udało mi się zdobyć srebro. Warunki były jednak bardzo trudne duży wiatr, do tego ta wilgotność powietrza. Była przy tym dobra zabawa, ale i ciężka praca. W czasie zawodów było wyjątkowo gorąco. Dwie zawodniczki zemdlały. Na strzelnicę musiała przyjechać karetka. JOLANTA TOŁCZYK Ten start naszych zawodników był bardzo dobry. Zdobyliśmy 5 medali, a tak naprawdę planowaliśmy 3. Dwukrotny udział w finałach, zawodnicy stanęli na wysokości zadania i w ten sposób przekroczyliśmy nasze założenia sportowe. Do Bangkoku przyjechaliśmy z młodą ekipą. Była jedynie czwórka zawodników doświadczonych. Pozostali są bardzo młodzi. Dla nich start w takiej imprezie o randze międzynarodowej był debiutem. Należy zaznaczyć, że to w zasadzie strzelectwo jako dyscyplina debiutowało na uniwersjadzie. Czuliśmy więc presję. Chcieliśmy pokazać się od najlepszej strony. Myślę, że w zupełności się to nam udało. Pozostaje mały niedosyt. Niewiele zabrakło, żeby był złoty medal. Co najmniej jeden. To jest jednak sport. Raz jest złoto, a innym razem trzeba się zadowolić tym srebrnym czy brązowym. Myślę, że dla zawodników, którzy przyjechali do Tajlandii, jest to duże i bardzo dobre doświadczenie. Niektórzy Agnieszka Staroń czy Piotr Daniluk dokładnie za rok o tej samej porze będą już na IO. Start w takiej imprezie, o takiej porze i w tych warunkach klimatycznych to jest już wstępne przygotowanie do startu docelowego, jakim są IO w Pekinie. Niektórzy zawodnicy zmagali się podczas Uniwersjady z trudnościami związanymi z warunkami klimatycznymi. Ten klimat jest dosyć ciężki i start w takich warunkach jest również pewnym doświadczeniem. Zawodnicy musieli sobie z tym poradzić. Były oczywiście różne kryzysy, również na stanowisku. Jednak ta wola walki wzbudzała w nich chęć ukończenia rywalizacji i motywację do stanięcia na wysokości zadania. Start naszej ekipy jest naprawdę bardzo udany. Jeżeli strzelectwo będzie również na kolejnych uniwersjadach, to postaramy się wypaść nie gorzej niż w Bangkoku. Wyniki Kobiety Pistolet pneumatyczny 10 m, indywidualnie 1. Sarao Harveen (IND) 486.1, 2. Olena Kostevych (UKR) 483.5, 3. Kira Mozgalova (RUS) 481.8, 12. Beata Bartków-Kwiatkowska (AWF Katowice/Wisła Kraków) 383, 32. Sandra Stankiewicz (SGH Warszawa/Legia Warszawa) 374, 39. Marlena Bartoszczyk (AWFiS Gdańsk/Flota Gdynia) 372. Pistolet pneumatyczny 10 m, drużynowo 1. Ukraina 1153, 2. Korea 1151, 3. Indie 1143, 8. Polska (B. Bartków-Kwiatkowska, S. Stankiewicz, M. Bartoszczyk) Pistolet sportowy 25 m, indywidualnie 1. Jie Yi Wang (CHN) 785.7, 2. Munkhzul Tsogbadrakh (MGL) 784.1, 3.Victoria Chaika (BLR) 782.4, 13. Agnieszka Korejwo (UG/WKS Flota Gdynia) 572, 21. Sandra Stankiewicz (SGH Warszawa/ Legia Warszawa) 568, 40. Marlena Bartoszczyk (AWFiS Gdańsk/Flota Gdynia) 554. Pistolet sportowy 25 m, drużynowo 1. Chiny 1719, 2. Rosja 1712, 3. Ukraina 1711, 8. Polska (A. Korejwo, S. Stankiewicz, M. Bartoszczyk) Karabin pneumatyczny 10 m, indywidualnie 1. Manuela Felix (GER) 499.8, 2. Sha Liao (CHN) 499.8, 3. Qin Qin Wang (CHN) 499.5, 13. Paulina Wardęga (Akademia im. J.D.-Częstochowa/AZS Częstochowa) 394, 15. Agnieszka Staroń (Uniwersytet Łódźki/ KS Orzeł Łódź) 394. Karabin sportowy 50 m, leżąc 1. Nataliya Chepurna (UKR) 588, 2. Regin Time (AUT) 587, 3. Qin Qin Wang (CHN) 586, 32. Agnieszka Staroń (Uniwersytet Łódzki/KS Orzeł Łódź) 576. Karabin sportowy 50 m, 3 postawy 1. QinQin Wang (CHN) 681.7, 2. Daniela Peskova (SVK) 679.2, 3. Agnieszka Staroń (Uniwersytet Łódzki/ KS Orzeł Łódź) Mężczyźni Pistolet szybkostrzelny 25 m, indywidualnie 1. Marcel Goelden (GER) 776.0, 2. Leonid Ekimov (RUS) 775.5, 3. Piotr Daniluk (AWFiS Gdańsk/Flota Gdynia) Karabin pneumatyczny 10 m 1. Tino Mohaupt (GER) 700.1, 2. Sergey Kruglov (RUS) 699.1, 3. Niccolo Campriani (ITA) 695.0, 35. Adam Gładyszewski (UMCS Lublin/KS SNAJPER Lublin) 583. Karabin dowolny 50 m, leżąc 1. Maksym Komirenko (URK) 696.1, 2. Adam Gładyszewski ((UMCS Lublin/ KS SNAJPER Lublin) 695.1, 3. Damian Matthias Kontny (GER) Karabin dowolny 50 m, 3 pozycje 1. Yuriy Yurkov (KAZ) , 2. Milenko Sebic (SRB) , 3. Damian Matthias Kontny (GER) , 48. Adam Gładyszewski (UMCS Lublin/ KS SNAJPER Lublin) Ruchoma tacza 10 m 1. Lin Gan (CHN) 582, 2. Łukasz Czapla (Uniwersytet Zielonogórski/Gwardia Zielona Góra) 581, 3. Vladyslav Pryanishnikov (UKR) 578. Ruchoma tarcza mix, 10 m, indywidualnie 1. Dmitry Romanov (RUS) 386, 2. Łukasz Czapla (Uniwersytet Zielonogórski/Gwardia Zielona Góra) 385, 3. Maxim Stepanov (RUS) 385; SKEET 1.Andreas Chasikos (CYP) 146, 2. Nikolay Pil shchikov (RUS) 145, 3. Ralf Buchheim (GER) 145, 13. Kamil Jamróz (AWF Wrocław/WKS Słąśk Wrocław) 116, 24. Dariusz Czerwień (Akad. Rolnicza Poznań/WKS Sląsk Wrocław) 109; Pistolet sportowy, 25 m 1.Adrian Balazs (HUN) 572, 2. Marcel Goelden (GER) 572, 3. Leonid Ekimov (RUS) 571, 11. Piotr Daniluk (AWFiS Gdańsk/Flota Gdynia)

16 [siatkówka kobiet] Sympatię budziły, zanim znalazły się w Bangkoku. Szef ekipy żeńskiej siatkówki Maciej Tietianiec przywiózł zespół na pożegnanie akademickiej reprezentacji Polski do Centrum Olimpijskiego w Warszawie autokarem z napisem ZŁOTKA. Dobry, zgrany zespół To był dobry prognostyk. Polki jechały bronić srebrnego medalu z Izmiru. Choć w składzie ostatecznie znalazły się tylko 3 medalistki (Magdalena Godos, Dominika Koczorowska, Mariola Wojtowicz), trenerzy Leszek Piasecki i Rafał Błaszczyk nie kryli aspiracji do gry w finale. Pierwszy mecz same zawodniczki wprawił w osłupienie. Przeciwniczki z Danii prezentowały zupełnie radosną siatkówkę, a ich umiejętności wskazywały na poziom juniorek. 3:0 (25:10, 25:16, 25:13) było udziałem wszystkich Polek, grała cała dwunastka, a punkty zdobywane były dosyć łatwo. Mecz z Turcją nie był już takim spacerkiem mimo wyniku 3:0; szczególnie w drugim i trzecim secie przeciwniczki stawiały opór. Ostatni mecz z Japonią miał odpowiedzieć na pytanie, z kim zagramy w walce o czwórkę. Dwa pierwsze sety w wydaniu Polek znakomite. Wygrywamy oba do 17. Ale wysokość wygranej jest pozorna. Każdy punkt zdobywamy po ciężkiej walce, Japonki znakomicie bronią. To był ich klucz do końcowego sukcesu. Dwa kolejne sety Polki przegrywają do 20. Nawet z trybun widać, że słabną. W piątym secie w decydujących momentach niebywała wręcz sprawność Azjatek przynosi im sukces. Wychodzimy z grupy na drugim miejscu i w walce o wielką czwórkę gramy z Hiszpanią. Dzień przerwy przyniósł oczekiwany skutek, a i styl gry kolejnych przeciwniczek bardziej nam odpowiadał. Dwa pierwsze sety bardzo wyrównane. Pierwszego wygrywamy po emocjonującej końcówce, ale w drugim sytuacja jest odwrotna. Hiszpanki nieźle bronią, ataki Polek nie są kończące. Ostatecznie zwycięża konsekwentna taktyka i jednak wyższe umiejętności. W czwartym secie Hiszpanki pękają, wygrywamy do 13, jest 3:1 i wchodzimy do ostatecznej, medalowej rozgrywki. W turnieju sensacja, do półfinału dotarła Tajlandia, co daje szansę na wzrost zainteresowania miejscowych kibiców uniwersjadową siatkówką. Półfinał z Chinkami. To był fantastyczny mecz. Wysoka wygrana 3:0 (25:16, 25:20, 25:16) pozornie przyszła łatwo. Polski zespół grał prawie bez własnych błędów. Słowo zespół jest tu zupełnie na miejscu. Każdy na placu boju wiedział, co ma robić, i nawet ekipa sędziowska nie mogła dobrego ustawienia zmienić. Boczny z piszącym podjęli taką próbę w trzecim secie, tłumacząc, że 6 to 7, a zagrywać może 12 albo ktoś inny. Wmieszał się sam supersędzia. Po 5 minutach jałowego deliberowania, uznano jednak, że Polki prawidłowo stoją. Każdy z setów był podobny, już w pierwszej fazie lekkie prowadzenie, dobra zagrywka i urozmaicona gra na siatce. Pracą ekipy znakomicie kierowała Magdalena Godos na rozegraniu. W ataku prawie bezbłędna była Anita Chojnacka (19 kończących i tylko 4 nieudane). Równie skuteczne były Dorota Ściurka i Dominika Kaczorowska. W bloku dodatkowo Aleksandra Liniarska. A opanowanie i pewne przyjęcie Joanny Szczurek i Kasi Wysokiej dopełniły tego statystycznego obrazu. Polska na fali, jest finał, ale mobilizacja zawsze jest potrzebna. Jak się potem okazało, trener Leszek Piasecki złożył przedmeczowe śluby. Po drugiej stronie siatki Serbki. Łatwo wygrały z Tajwankami. Też są mocno zmotywowane. Zaczynamy żelaznym składem. Sektor serbski i polski równie liczny. W trans kibicowania pomaga wejść ekipa rezerwowych siatkarek. Cały czas przygotowują się do ewentualnej zmiany. Mimo że od kilku setów (mecz z Hiszpanią) do żadnej nie doszło. Taka jest siatkówka. Może grać 7 dziewcząt. Intonują znane z polskich sal chóralne pieśni: Polska biało-czerwone... Do tego schodzi się coraz więcej miejscowych z nadziejami na sukces w następnym meczu Tajlandia Chiny. Po kilku piłkach widać, kto będzie w tym meczu dyktował warunki. W każdym elemencie nasz zespół jest lepszy, zdobywa przewagę, momentami kilkupunktową. Czy wytrzymają? 3:0 jest złoto. Dopiero po radosnej euforii całego zespołu widać w jakiej koncentracji był cały zespół i jak bardzo chciały nasze siatkarki stanąć na najwyższym podium. 16 LESZEK PIASECKI Kiedy rozpoczynaliśmy swój udział w turnieju, nie do końca wiedzieliśmy, na co nas stać. Nie była to najmocniejsza reprezentacja, ze- aps nr (254)

17 spół, który w fazie przygotowań sobie zaplanowaliśmy. Niektóre dziewczyny nie mogły przyjechać na Uniwersjadę. Ostateczny obraz reprezentacji tworzył się w trakcie turnieju. Z meczu na mecz graliśmy coraz lepiej. Utworzył się kolektyw. W końcowych spotkaniach byliśmy wręcz zdziwieni i zadawaliśmy sobie pytanie, czy to my jesteśmy tacy mocni, czy przeciwnik taki słaby. Dosyć łatwo nam poszło. Trzeba jednak przyznać, że dziewczyny rozegrały wszystko bardzo dobrze taktycznie, zgodnie z przedmeczowymi ustaleniami. Określiliśmy sobie wszystkie słabe punkty przeciwnika, a dziewczyny na boisku bardzo dobrze to wykorzystały. W różnych wywiadach podkreślają to, że bardzo pomogło im przygotowanie przed każdym meczem. Materiał, który robił nasz statystyk, był dość szczegółowy. Dzięki temu dziewczynom łatwiej się grało, a przeciwnicy w tej konfrontacji niewiele mieli do powiedzenia. APS. Wynik w meczu na tym etapie turnieju to dosyć niespotykane zjawisko. Serbki zadowoliły się już tym srebrnym medalem. On w pełni je satysfakcjonował. Nas natomiast nie. My już srebrny zdobyliśmy na poprzedniej Uniwersjadzie. Chcieliśmy koniecznie zdobyć złoto. I to może kwestia tej determinacji i dużej konsekwencji w grze. Stąd tak wysoki rezultat. W momencie kiedy Serbki w pierwszym secie nie podjęły walki, w kolejnych poszło łatwo. APS. W Izmirze drugie miejsce. W Bangkoku pierwsze. Czego możemy spodziewać się po starcie w Belgradzie? Chyba zmiany trenerów (uśmiech). APS. Zanim jednak to nastąpi, polskim akademickim złotkom przewodzi nadal ozłocony i ogolony (!) trener. Nie przypuszczałem, że to pójdzie tak łatwo. Nieopatrznie powiedziałem, że jestem w stanie poświęcić fryzurę za złoto. Musiałem oczywiście być konsekwentny i dotrzymałem słowa. APS. Zawodniczki z pewnością doceniły taki gest Trudno mi powiedzieć. Widziałem jednak, że radość miały ogromną, a więc warto było się poświęcić. Dziewczyny naprawdę dały z siebie dużo, ciężko pracowały. Jeśli mogłem im się jakoś zrewanżować i dać coś, co im sprawi radość, to niech to właśnie będzie taka moja forma podziękowania. APS. Jakie samopoczucie w nowej fryzurze? Podobno nawet nie jest tak tragicznie. Powoli się przyzwyczajam. Włosy odrosną. Wspomnienia i złoty medal zostaną. Raz jeszcze gratuluję sukcesu. MAGDALENA GODOS Cały turniej był porównywalny do rozgrywek w Izmirze. W Bangkoku miałyśmy jednak inny zespół. Doszło kilka nowych zawodniczek. Ciężko jest mi więc porównać poziomy, jakie reprezentowała nasza polska drużyna. W Bangkoku dałyśmy jednak przykład naszej siły ognia i podołałyśmy wyzwaniom praktycznie wszystkich przeciwników oprócz Japonii. Przegrana z nimi jednak ostatecznie wyszła nam na dobre. Dzięki temu zagrałyśmy w ćwierćfinale z Hiszpankami. Zwycięstwo w tym spotkaniu umożliwiło nam wejście do czwórki. APS. Na boisku masz do spełnienia ważną rolę. By ją wzorowo wypełniać, musisz wszystko bacznie obserwować. Jakie wnioski odnośnie do relacji pozaboiskowych pozwolą wytłumaczyć fenomen tworzenia takiego zespołu? Monolit był widoczny nie tylko na boisku. Jaka jest zatem recepta na stworzenie takiego kolektywu? Przygotowywałyśmy się do występu na Uniwersjadzie już od 25 czerwca br. Byłyśmy ze sobą przez 2 miesiące. Zdarzały się takie chwile, kiedy w zasadzie miałyśmy siebie już dosyć, ale mimo wszystko wiedziałyśmy, jaki przyświeca nam cel. Wszystkie chciałyśmy za wszelką cenę dowieść tego, że jesteśmy dobrym, zgranym zespołem, który potrafi walczyć o najwyższe miejsca. Klasyfikacja końcowa 1. Polska, 2. Serbia, 3. Chiny, 4. Tajlandia, 5. Japonia, 6. Hiszpania, 7. Włochy, 8. Tajwan, 9. Brazylia, 10. Słowacja, 11. Kanada, 12. Rosja, 13. Francja, 14 Dania, 15. Turcja, 16. Republika Południowej Afryki. Zespół Anita Chojnacka, Magdalena Godos, Marta Haładyn, Dominika Koczorowska, Dominika Kuczyńska, Aleksandra Liniarska, Monika Naczk, Agata Sawicka, Joanna Stanucha- -Szczurek, Dorota Ściurka, Berenika Tomsia, Mariola Wojtowicz, Katarzyna Wysocka Trenerzy Leszek Piasecki, Rafał Błaszczyk 17

18 [gimnastyka] Start w Uniwersjadzie w ocenie Andreja Levita trenera kadry narodowej gimnastyków 18 APS. Od ostatniego występu naszych zawodników minęła już ponad doba. Emocje postartowe już nieco opadły. Jak z tej perspektywy można ocenić udział naszych gimnastyków w Uniwersjadzie? Kiedy odrzucimy emocje, to można ocenić nasz start jako udany. Po raz pierwszy od kilku lat mieliśmy pięć finałów. W zawodach indywidualnych i drużynowych zabrakło niewiele, trochę szczęścia do miejsc medalowych. Myślę, że teraz to tylko kwestia czasu i wytężonej pracy. Generalnie więc oceniam nasz wyjazd do Bangkoku bardzo pozytywnie. Za dwa tygodnie mamy kwalifikacje olimpijskie. Dzięki startom uniwersjadowym zdobyliśmy dodatkowe informacje, które dają sporo do myślenia i oczywiście podstawy do przepracowania pewnych elementów. APS. Co dzięki startom w Bangkoku udało się dostrzec? Do jakich zmian w szkoleniu przyczyni się uniwersjadowa nauka? Są pewne niuanse, które możemy zobaczyć jedynie podczas zawodów, w warunkach stresu związanego ze startem. Tego nie możemy powtórzyć na treningu. Dlatego takie zawody wysokiej rangi dają nam wiele korzyści. Przede wszystkim dają impuls, są małym kroczkiem do przemyślenia, przepracowania i delikatnej zmiany w kierunku szkolenia. APS. Jak mógłby pan przedstawić naszych gimnastyków naszą całą drużynę? Jakich osiągnięć możemy od nich oczekiwać? Jak duże nadzieje możemy wiązać z ich występami? Dobrze powiedziane drużyna. Warto to zaznaczyć, że po raz pierwszy mamy drużynę. Wreszcie można planować występy i osiągnięcia drużynowe. Na 20 drużyn startujących podczas Uniwersjady zajęliśmy w klasyfikacji końcowej 8 miejsce. Dodam, że startowaliśmy w nieco mniej licznym składzie Drużyna niż inne zespoły. Ukraina czy Chiny wystawiły po 6 zawodników. My mamy czterech. Na dwa miesiące przed Uniwersjadą jeden z naszych zawodników Roman Kulesza odniósł poważną kontuzję. Stąd nasza drużyna musiała wprowadzić pewne zmiany w kierunku startów, w ilości przyrządów. Powtarzam to raz jeszcze, to jest już drużyna. Drużyna młoda i, jak mi się wydaje, perspektywiczna. Każdy z zawodników ma określone predyspozycje, cechy, które można rozwijać. Każdy z nich podczas tegorocznego Pucharu Świata zdobył medal w skokach, na poręczach. To są wiec medaliści tworzący perspektywiczny zespół także pod względem duchowym. Jeśli uda się utrzymać ten zespół, to za dwa lata, podczas kolejnej uniwersjady można liczyć na sukces jeszcze większy. Udział APS. Czy po występie w Bangkoku wiesz naszych zawodników w kilku finałach już, co należy zrobić, aby taka tendencja świadczy o tym, że blisko podchodzą zwyżkowa się utrzymała? do światowej czołówki. Wiem przede wszystkim, nad czym APS. Nawet taka pobieżna obserwacja, trzeba pracować. Muszę zwiększyć trudność. Czeka mnie nad tym dużo pra- pozwala dostrzec szczególną atmosferę panującą wśród gimnastyków? Jaka jest cy. To da efekt i znajdzie przełożenie trenerska na nią recepta? być może na medale podczas kolejnej Nie powiedziałbym, że jest to wybitny ład i dyscyplina. To raczej nasza APS. Przed tobą zatem 2 lata wytężonej uniwersjady. dyscyplina sportu wymaga określonych pracy. W tym czasie z pewnością czekają cię inne starty. Kiedy należy trzy- cech samokształcenia, utrzymywania porządku takiego sportowego i psychicznego. Bez tego nie można uprawiać W kwietniu przyszłego roku odbędą mać kciuki? gimnastyki. Jest ona zbyt niebezpieczna. Jakikolwiek nieprawidłowy krok to dostać do drużyny i wtedy już postaram się ME. Mam nadzieję, że uda mi się jest poważna kontuzja, a czasami te się walczyć o medale. konsekwencje są poważniejsze. Sam ruch, który młodzież musi wykonać, Wyniki zobowiązuje do twardej samokontroli Mężczyźni i dużej dyscypliny. Drużynowo 1. Japonia 273,700, 2. Chiny 265,200, 3. Ukraina 263,150, 8. Pol- APS. Czego możemy życzyć gimnastykomska (K. Hulbój, A. Kierzkowski, M. Przygotowania do tego najbliższego startu są już w zasadzie dopięte Poręcze 1. Weiyang Guo (CHN) , Łyszczarz, K. Muchorski) 255,950; na przysłowiowy ostatni guzik. Trzeba 2. Kazuya Ueda (JPN) Cosmin Popescu (ROM) ; 5. Adam trzymać kciuki może zdobędziemy jedną kwalifikację na IO. Generalnie Kierzkowski (AWF B.Podlaska/AZS jednak życie nie kończy się na tym AWF B.Podlaska) , 6. Kamil starcie i trzeba patrzeć w przyszłość. Hulbój (AWFiS Gdańsk/AZS AWFiS Chłopcy są młodzi, perspektywiczni, Gdańsk) ; Kółka 1. Oleksaneyr Vorobyov (UKR) 16.2, 2. Marcell mają ogień w oczach, mają duże możliwości. Do tego należy dorzucić nieco Hetrovics (HUN) 15.7, 3. Jun-Woong więcej szczęścia, niż mieli podczas Uniwersjady. Choć oczywiście nie możemy chorski (AWFiS Gdańsk/AZS AWFiS Go (KOR) , 5. Krzysztof Mu- narzekać. Gdańsk) 15.2 ADAM KIERZKOWSKI Wydaje mi się, że podczas Uniwersjady zaprezentowałem się dobrze; 5. miejsce to jest dobry wynik. Zabrakło co prawda trochę do medalu. Dwa lata temu w Izmirze było dużo gorzej wtedy zająłem 24. lub 25. miejsce. Widoczny jest postęp. Oby tak dalej i będzie dobrze. aps nr (254)

19 [judo] Tanio skóry Starty Polaków komentuje Adam Marek, trener akademickiej reprezentacji w judo Nie było zaskakujących wyników, rozstrzygnięć. Na tle tych ponad 60 państw nie wypadliśmy najbardziej okazale. Poprzedni start, podczas AMŚ w Korei, był bardziej udany. W Bangkoku nie liczyliśmy na jakieś sukcesy, ponieważ zawodnicy pierwszej reprezentacji wyjeżdżają do Brazylii, gdzie będą walczyli o kwalifikacje olimpijskie. To jest priorytet. Trenerzy reprezentacji z dużymi oporami oddawali nam do dyspozycji swoich zawodników. Oczywiście to nie jest najlepsze usprawiedliwienie. Nie chciałbym jednak ganić naszych zawodników. Tanio skóry nie sprzedali. Każdy z nich w zawodach indywidualnych czy drużynowych często przegrywał w dogrywkach. Nie był to więc taki blamaż. Przegrywali, ale próbowali stanąć okoniem. Judo jest traktowane jako dyscyplina dodatkowa. To zdarzyło się już 7 razy, Polska była reprezentowana na Uniwersjadach 6 razy. Niestety bez sukcesów. Wśród mężczyzn nie było nigdy indywidualnego medalu, dwa razy wywalczyliśmy drużynowy. Wśród kobiet Marta Kołodziejska zdobyła dwa medale. To był w zasadzie cały dorobek uniwersjadowej reprezentacji judo. Uniwersjada w Bangkoku nie była zbyt mocno obsadzona, ponieważ większość państw ten start zbagatelizowała. Nieliczna grupa państw wystawiła najmocniejszych zawodników, by sprawdzić ich formę przez MŚ. Nasze dziewczyny obroniły się w Bangkoku medalem. Iwona Machałek zasługuje na wyróżnienie. Zdobyła brązowy medal, a przy odrobinie szczęścia mogłaby walczyć o złoty medal. Piąte miejsce zdobyła Beata Raińczuk. Najmłodsza z 4 sióstr, z których każda zdobyła medal na ME juniorek i każda była reprezentantką Polski. Okazało się, że poprzez rozpad Związku Radzieckiego w konkurencji mężczyzn mieliśmy do pokonania aż 13 krajów, a po rozpadzie Jugosławii 5. Te kraje mają dobrych zawodników w sportach walki. Tych nacji jest wiele. Oni nie mają w innych dyscyplinach znaczących wyników. Jednak mają je w sportach walki. To oni w zasadzie wy- nie sprzedali grywali wszystkie medale. Ostatecznie najlepiej jednak wypadli Japończycy. Z krajów europejskich Francuzi. To potwierdził nawet finał. Rzadko kiedy tak bywa, w zawodach drużynowych kobiet i mężczyzn w finale spotkała się Francja i Japonia. Brązowe wywalczyła Rosja i Korea. APS. Jak na tle tej czołówki plasuje się Polska? W zasadzie zbieramy to, co pozostanie po tych gigantach. Mamy kilku zdolnych zawodników. Jednak musimy się nastawiać na większe sukcesy dopiero co drugą uniwersjadę. Kolejna jest rok po IO. Młode zespoły, w tym zespół polski, będą miały okazję do startu. Wtedy też będą MŚ, ale to już nie będą kwalifikacje olimpijskie. APS. Kiedy ponownie trzymać kciuki za starty naszych? W połowie września br. będziemy walczyli w Rio de Janeiro. Tam chcielibyśmy wypaść jak najlepiej. Jest kilku dobrych, zdolnych zawodników i oni tam powinni powalczyć. MAREK KRĘCIELEWSKI Po naszych startach pozostał ogromny niedosyt, gdyż nie wykorzystaliśmy w pełni swoich możliwości. Trochę zabrakło szczęścia, trochę się zagapiliśmy. Staraliśmy się jak najbardziej, ale niestety nie wyszło tak, jak byśmy chcieli. Jednak dla większości z nas był to dopiero pierwszy start na tak dużej imprezie. Wcześniej mieliśmy starty w gronie juniorskim może o nieco większym prestiżu, ale nigdy wśród takiej światowej czołówki, jaka była w Bangkoku. Poziom sportowy zawodów był na dużo wyższym poziomie, niż mogło się to nam wcześniej wydawać. Myśleliśmy, że ze względu na zbliżające się MŚ do Tajlandii przyjadą nieco osłabione składy. Jednak część krajów wystawiła na Uniwersjadzie swoje najmocniejsze ekipy. Nie tylko my zawiedliśmy. Zawiodły również inne ekipy faworyci, jak na przykład Japończycy, bardzo mocni Rosjanie również przegrywali walki. Tego startu na straty absolutnie jednak nie można spisać. Do szczęścia jednak trochę zabrakło. Wyniki Kobiety Drużynowo 1. Japonia, 2. Francja, 3. Rosja, 3. Korea, 5. Polska; Open 1. Liu Huanyuan (CHN), 2. Jung Eun Lee (KOR), 3. Mai Tateyama (JPN), 3. Sandrine Portet (FRA), Marzena Makuła (AWF Wrocław/AZS AWF Wrocław); Powyżej 78 kg 1. Wen Tong (CHN), 2. Belkis Zehra (TUR), 3. Mika Sugimoto (JPN), 3. Nataaly Sokolova (RUS), 5 8. Małgorzata Górnicka (AWF Wrocław/AZS AWF Wrocław); Do 70 kg 1. Yoriko Kunihara (JPN), 2. Ka Yeon Park (KOR), 3. Catherine Roberge (CAN), 3. Erich Barbieri (ITA), 5. Beata Raińczuk (AWFiS Gdańsk/ GKS Czarni Bytom); Do 57 kg 1. Nae Udaka (JPN), 2. Yahaira Aguirre (ESP), 3. Kyong Sil Choe (PRK), 3. Mee Hwa Kim (KOR), Małgorzata Bielak (AWFiS Gdańsk/AZS AWFiS Gdańsk); Do 52 kg 1. Bundmaa Munkhbaatar (MGL), 2. Je Hee Lee (KOR), 3. Anush Hakobyan (ARM), 3. Iwona Machałek (AWFiS Gdańsk) Mężczyźni Drużynowo 1. Japonia, 2. Francja, 3. Rosja, 3. Korea, 7. Polska; Open 1. Satoshi Ishi (JPN), 2. Aleksander Petkovic (SRB), 3. Adam Okruashviki (GEO), 3. Vitaliy Polyanskyy, Kamil Panek (AWFiS Gdańsk/AWFiS Gdańsk); Do 100 kg 1. Takamasa Anai (JPN), 2. Franck Martial Moussima (CMR), 3. Jung Hoon Kim (KOR), 3. Egidijus Zilinskas (LTU), Kamil Panek (AWFiS Gdańsk/AWFiS Gdańsk) nie przeszedł kwalifikacji; Do 90 kg 1. Khurshid Nabiev (UZB), 2. Nicolas Brisson (FRA), 3. Dmitry Gerasimenko (RUS), 3. Karolis Bauza (LTU), Łukasz Koleśnik (AWF Wrocław/Gwardia Wrocław); Do 81 kg 1. Grigol Shinsikashvili (GEO), 2. Gyu Kim Min (KOR), 3. Hirotaka Kato (JPN), 3. Farmon Kabulov (UZB), Łukasz Bałanda (UW/AZS UW Warszawa); Do 73 kg 1. Masahiko Otsuka (JPN), 2. Jae Bum Kim (KOR), 3. Serglu Toma (MDA), 3. Batradz Kaytmazov (RUS), Bartosz Garsztecki (Politechnika Opolska/AZS Gliwice) nie przeszedł kwalifikacji; Do 66 kg 1. Ramil Gasimov (AZE), 2. Sugoi Uriarte (ESP), 3. Alessandro Bruyere (ITA), 3. Armen Nazaryan (ARM), Tomasz Kowalski (Uniwersytet Opolski/AZS Opole); Do 60 kg 1. Nam Suk Cho (KOR), 2. Maksym Korotun (UKR), 3. Nazir Kishmakhov (RUS), 3. Hostafa Dalirian (IRI), Kręcielewski Marek (AWF Warszawa/WKS Gwardia Warszawa) 19

20 [p³ywanie] Tak w skrócie można podsumować występ polskiej ekipy pływackiej. Konkurencja była mocna, ale to nic nowego na uniwersjadach. Grupa nie była przypadkowa, to zawodnicy centralnego szkolenia, cały czas z szansami na start w Pekinie. Udowodnił to Łukasz Wójt zdobywając medal i minimum kwalifikacyjne na igrzyska w konkurencji 200 m stylem zmiennym. Przy okazji pobił rekord Polski. Po medalowym deszczu z Izmiru wróciliśmy do polskiej normy uniwersjadowej. Jeden medal, kilka finałów A, kilka rekordów życiowych. W czasie Uniwersjady pobito 26 rekordów tej imprezy w pływaniu. To świadczy o poziomie, a gwiazdy basenów przyciągały publiczność i budziły dodatkowe emocje. ROBERT BIAŁECKI trener Starty naszych pływaków podczas Uniwersjady można podsumować dobrze, przede wszystkim dzięki startom Łukasza Wójta. Jednak te wyniki, które osiągnęła część zawodników nie zadowalają nas jako trenerów, a zawodników w szczególności. Podczas występów naszych pływaków padło kilka rekordów życiowych, kilka rekordów Polski. Troszkę się przeliczyliśmy, jeśli chodzi o oczekiwania w stosunku do naszych zawodników. Zawody poprzedniej Uniwersjady w Izmirze to była inna impreza dużo łatwiejsza. Trudno tak na bieżąco formułować postartowe wnioski. One powinny powstać w oparciu o merytoryczną ocenę zarówno startów, jak i poprzedzających je przygotowań. 20 Medal, kwalifikacja, rekordy i niedosyt ALEKSANDRA URBAŃCZYK Wydaje mi się, że ogólnie nasz występ na Uniwersjadzie można podsumować jednym słowem był nieudany. Oprócz oczywiście Łukasza Wójta, który pobił rekordy życiowe, Polski, zdobył medal i kwalifikacje olimpijskie, oprócz małych rekordów życiowych pojedynczych zawodników. Reszta zawodników nie dostała się do finałów, często nie zbliżyła się nawet do swoich rekordów życiowych. Formy po prostu nie było. Razem z Pauliną Barzycką byłyśmy pierwszy raz na Uniwersjadzie. Wrażenia są pozytywne. Miło nam, że mogłyśmy poznać całą kadrę, zawodników z różnych dyscyplin. Dzięki Beacie Kamińskiej, która na Uniwersjadzie jest kolejny raz i zna wiele osób z naszej reprezentacji, mogłyśmy poznać ich dużo więcej. Zrezygnowałyśmy nawet z możliwości wyjazdu na wycieczkę do Bangkoku, żeby w ostatni dzień przed wyjazdem do Polski móc wspierać i kibicować naszej kadrze judo. Podobała nam się również organizacja uniwersjadowej wioski. Jedynym minusem była pogoda i panujące tu upały. Bangkok budzi mieszane uczucia. Widoki są różne ze skrajności w skrajność; z jednej strony piękne wieżowce, a z drugiej ludzie żyjący w skrajnym ubóstwie. BEATA KAMIŃSKA Uczestniczka 4 Uniwersjad w: Pekinie, Daegu, Izmirze oraz Bangkoku. Uniwersjady w Pekinie oraz w Bangkoku były zorganizowane bardzo podobnie. Wszystko było zapięte na ostatni guzik. W Izmirze jednak jako ekipa pływacka niewiele mogliśmy zobaczyć. Na nic nie było czasu. Ze względu na duże odległości między wioską a obiektami sportowymi większość czasu byliśmy w drodze i właśnie na pływalni. Najsłabiej więc mogę ocenić Izmir. Tam było sporo niedociągnięć organizacyjnych. Było sporo pomyłek sędziowskich. Natomiast jeśli chodzi o wyniki pływaków to w Turcji była rewelacja. W Bangkoku jest świetnie. Widać, że wszyscy się starają, są dla nas bardzo sympatyczni i starają się zapewnić nam jak najwięcej atrakcji. Nieco zastrzeżeń może budzić jedzenie. Mogłoby być nieco bardziej europejskie. Nie każdy lubi krewetki, a tu były w daniach pod różną postacią. Pod względem sportowym to zdecydowanie właśnie w Bangkoku był na zawodach pływackich najwyższy poziom. APS. Czym są uniwersjadowe starty w sportowej karierze? Jakie mają znaczenie dla szkolenia, dla zawodniczego rozwoju? W zasadzie każdy start jest ważny. Starty na uniwersjadach są o tyle aps nr (254)