księga pierwsza WIELKI MAG LONDYN 1937

Transkrypt

1 księga pierwsza WIELKI MAG LONDYN 1937

2

3 1 Laura przewróciła oczami. Do jakiego świata trafiła? Obrazy na ścianach widziała po raz pierwszy. Lecz czuła się tak, jakby znała je od pradawnych czasów. Otwierał się przed nią nierzeczywisty, ponadrzeczywisty świat marzeń, labirynt luster odbijający jej własne tęsknoty i lęki. Ciemne lasy, kręte ścieżki prowadzące w gęstwinę żądz Mięsożerne kwiaty o przerażającej urodzie, czekające na swoje ofiary Zakazane raje zaludnione ptasimi istotami o groźnych oczach i końskich kopytach Otchłanie błogości, ponad którymi czuwają drapieżne słowiki Wydaje mi się, że skądś się znamy powiedział ktoś za nią okropną angielszczyzną z niemieckim akcentem. Czy myśmy już kiedyś ze sobą nie spali? Laura się obróciła. Spośród tłumu zwiedzających wystawę wyszedł ku niej mężczyzna. Był niczym zjawisko ze świata, w którym dopiero co się zanurzyła. Wysoki i szczupły wyrósł przed nią jak spod ziemi, odziany w czarną pelerynę, smukły, wyprostowany, o twarzy Cezara, siwych włosach i dwa razy od niej starszy. Wielki Mag szepnęła. Co proszę? Na jej spojrzenie odpowiedział ironicznym uśmiechem, niewiarygodnie jasne, niemal lodowato błękitne oczy uważnie jej się przy tym przyglądały. Laurę ogarnął żar, jakby ktoś rozpalił jej wnętrze. Tak, to był on, Wielki Mag, o którym śniła jako dziecko. Mężczyzna, który ją przemieni. Mężczyzna, którego nigdy nie powinna spotkać. Używając całej swej siły woli, opanowała się i odwzajemniła jego drwiący uśmiech. 11

4 Tak, przypominam sobie powiedziała choć tylko pobieżnie. Czy to nie pan próbował mnie zadowolić? Jego szczupła rzymska twarz zaczęła puchnąć niczym gigantyczny balon, po czym zamiast jej odpowiedzieć, głośno kichnął. Pamiątka z żołnierskich czasów podczas wojny powiedział, gdy już się wysmarkał. Podczas inspekcji armaty złapał mnie odrzut. Od tamtej pory dochodzi czasem do takich detonacji. A ja już myślałam, że chce pan nadrobić to, co się wtedy nie udało powiedziała Laura z uśmieszkiem. Roześmiał się i podał jej dłoń. Pozwoli pani, że się przedstawię. Harry Winter. Wzdrygnęła się, słysząc to nazwisko. Mój Boże, to człowiek, na którego cześć urządzono tę wystawę! Twórca wiszących na ścianach obrazów, które zmieniły chłodne, pozbawione ozdób wnętrze galerii Tamiza w świątynię zagadkowych znaków i symboli! Niesławny Harry Winter! Z wahaniem wyciągnęła do niego dłoń. Laura Paddington. Kiwając swą ptasią głową, zbliżył się do niej. Laura z trudem opanowała nagłe drżenie dłoni. Co się stanie, gdy ten człowiek ją dotknie? Może zamieni ją w ropuchę, karząc za brak należytego szacunku? Zanim zdążył ująć jej dłoń, ktoś zastukał w kieliszek, a panujący w zatłoczonej galerii szum ucichł. Proszę mi wybaczyć. Z żalem wskazał na otaczające ich pełne oczekiwania twarze. Mój pogrzeb najwyraźniej nie może już dłużej czekać. Pańskie co? zapytała Laura. Mój pogrzeb powtórzył. Postanowiłem, że dziś każę się zanieść do grobu. I byłbym szczęśliwy, gdyby raczyła mi pani towarzyszyć w tej ostatniej drodze. Ależ to żaden powód do strachu dodał, widząc wyraz jej twarzy. Mors porta vitae*. Zmartwychwstanie wliczone w cenę. * Mors porta vitae (łac.) Śmierć bramą życia. 12

5 2 No i co, obiecywałam za wiele? Geraldine, najlepsza przyjaciółka Laury i jej koleżanka z Akademii Sztuk Pięknych profesora Bonenfanta, prowadziła ją przez tłum wernisażowych gości. Kobiety w sukniach wyciętych zbyt głęboko jak na tę porę dnia stały obok demonstrujących swe znudzenie mężczyzn, którzy bez wyjątku zachowywali się tak, jakby obrazy na ścianach wzbudzały w nich jeszcze mniejsze zainteresowanie niż dekolty towarzyszek. Zdawało się, że jedyne, co ich łączy, to kieliszki z szampanem w dłoniach. A co będzie teraz? zapytała Laura, gdy Geraldine zatrzymała się przy jednej z kolumn, skąd miały widok na niewielką scenę, na której ustawiono pozłacany ołtarz z papier mâché z nadstawką w kształcie tabernakulum. Geraldine potrząsnęła swoim popielatoblond paziem i wykrzywiła twarz typowej guwernantki. Tylko czekaj. Laura właściwie nie miała ochoty na ów poranek w galerii i nawet podczas śniadania nie była jeszcze zdecydowana, czy powinna towarzyszyć przyjaciółce. Po co miała oglądać obrazy innych twórców? Przecież sama była artystką! Lecz Geraldine obiecała jej zapierających dech w piersiach spektakl. Poza tym rodzice kategorycznie zabronili jej oglądania tej wystawy. Laura miała za trzy tygodnie zadebiutować na dworze, a jej suknia balowa wciąż nie była gotowa. Jak on ci się podoba? zapytała Geraldine, gdy Harry Winter wszedł na małą scenę. O kim mówisz? Nie bądź taka świętoszkowata! Oczywiście, że o NIM. 13

6 Ach tak Laura wzruszyła ramionami. Pięknym mężczyzną to akurat nie jest. Ale doskonale wie, jak dobrze wyglądać. Nie jest pięknym mężczyzną? Ponoć doprowadził do upadku więcej kobiet niż namalował obrazów. No to rzeczywiście musi być z niego artysta. Uwaga, zaczyna się przedstawienie. Gdy Laura znów popatrzyła do przodu, do Harry ego Wintera na scenie dołączyła krucha, przypominająca elfa, młoda kobieta z grzywą złotych loków. Laura zmarszczyła czoło. Czy naprawdę widzi to, co widzi? Kobieta miała na sobie niemal przezroczystą sukienkę z beżowego jedwabiu, a pod spodem NIC! Przez cieniuteńki materiał wyraźnie widać było brodawki jej piersi, a także ciemny wzgórek łona. Powiewając szarfami, zatańczyła wokół Harry ego Wintera. Nie odrywając od niego swych zadziwiająco zielonych oczu, sięgnęła pod jego pelerynę i wyciągnęła z panujących pod nią ciemności przedmiot, który na pierwszy rzut oka wyglądał jak nagie, muskularne przedramię, lecz w rzeczywistości okazał się czymś, co Laura skłonna byłaby określić mianem Priapa. Skądś dobiegł dźwięk fisharmonii i podczas gdy akordy przybierały na sile, elf uniósł wysoko sztucznego fallusa, pocałował go pośród łez, a potem zamknął w tabernakulum na ołtarzu. In pace requiescat oznajmił żałobnym głosem elf, gdy wybrzmiały dźwięki organów. Niech spoczywa w pokoju. Laurę ogarnęło nieznane jej podniecenie. Skandalem w jej życiu było to, że wciąż była dziewicą. Wszystkie jej starania, żeby to zmienić, kończyły się fiaskiem z powodu nieśmiałości potencjalnych kandydatów. Do tej pory nie widziała nawet dorosłego mężczyzny nago, chyba że w pracowni plastycznej, ale to się nie liczyło. Teraz każdym fragmentem swego ciała pojęła, dlaczego tak cierpiała z powodu owego deficytu. Organ, który elf na scenie z delikatnością i chwytającym za serce smutkiem zamknął właśnie w tabernakulum, wydawał się wręcz idealnie stworzony do celu, który przewidziała dla niego natura. 14

7 Powiedz, czy oni się z nas naśmiewają? zapytała Laura. Z Harrym Winterem nigdy nie wiadomo odpowiedziała Geraldine. Czasem jego żarty to czyste wygłupy, a czasem jest w nich gorzka powaga. A zwykle i to, i to. W takim razie można tylko mieć nadzieję, że jego elf nie zgubi kluczyka stwierdziła Laura. Kluczyka do tabernakulum? Geraldine popatrzyła na nią z boku z wysoko uniesionymi brwiami. A potem uśmiechnęła się od ucha do ucha. No, widać, że jesteś pod wrażeniem. Co za bzdury! syknęła Laura. Bzdury? Aha! Pst! Podczas gdy Laura trzymała dłoń na ustach przyjaciółki, Harry Winter podszedł do skraju niewielkiej sceny i z niewzruszonym wyrazem twarzy uniósł prawą dłoń, żeby złożyć śluby z uroczystą powagą godną kapłana. Postanowiłem poświęcić się w przyszłości tylko dwóm rzeczom oznajmił. Sztuce i wojnie. Jeszcze w tym miesiącu wyruszę do Madrytu, żeby walczyć z faszyzmem. Pokonamy barbarzyńców tego świata. Bronią i moimi obrazami! Nie skończył jeszcze mówić, gdy wybuchł tak głośny aplauz, jakby zgiełk bitewny hiszpańskiej wojny domowej zagrzmiał w samym środku Londynu. 3 Gdy tylko Harry Winter zniknął ze sceny, galeria opustoszała, jakby gigantyczny odkurzacz wyssał publiczność z sal wystawowych. Przy szatni panował więc ogromny ścisk. Była już niemal jesień, damy musiały otulić swe dekolty ciepłymi norkami, żeby nie ryzykować przeziębienia tuż przed początkiem sezonu balowego. 15

8 Pójdziesz jeszcze ze mną do Akademii? zapytała Geraldine, podczas gdy szatniarka podawała obu młodym kobietom płaszcze. Profesor Bonenfant wydaje przyjęcie. Sądzi, że Harry Winter wpadnie na chwilę. Laura wahała się przez moment. A potem narzuciła płaszcz i potrząsnęła głową. Nie powiedziała. Jestem umówiona. Przecież wiesz dodała, widząc, że przyjaciółka nie rozumie. Z lekarzem. Twarz Geraldine spochmurniała. Jak zwykle z tego samego powodu? Tak skinęła głową Laura wdzięczna, że Geraldine nie wypowiedziała znienawidzonego słowa. Wciąż z powodu tej sprawy. Geraldine głęboko zaczerpnęła powietrza. Jest tak źle? Zanim Laura zdążyła odpowiedzieć, szum rozmów w fo yer rozdarł zrozpaczony kobiecy głos: Nie możesz mnie zostawić! krzyczała. Należymy do siebie! Nawet jeśli już ze mną nie sypiasz! Kobieta mówiła po francusku, ale nawet Laura znała francuski na tyle, żeby zrozumieć. Odwróciła się zdumiona. W szklanych drzwiach łączących część wystawową galerii z holem stał Harry Winter. Na podłodze przed nim klęczał elf. Kobieta miała teraz na sobie obcisłą sukienkę w kolorze ognistej czerwieni, z rozcięciem od biustu do kolan, w której była równie naga jak wcześniej w przezroczystej jedwabnej szacie. Jej wspaniałe loki były potargane, a przerażone oczy pełne łez. Podczas gdy pozostali goście wystawy zachowywali się tak, jakby nic się nie stało, ze wzmożoną uwagą zajmując się swoją garderobą, Laura nie mogła oderwać wzroku od kobiety, która obiema rękoma obejmowała nogi Harry ego Wintera niczym niewolnica z Orientu. Błagam, nie zostawiaj mnie samej! Kocham cię! Ponad życie! 16

9 Dlaczego płaczesz? odparł Harry Winter, także po francusku, delikatnie ujmując jej dłonie, żeby pomóc jej wstać z podłogi. Nauczyłem cię wszystkiego, czym jest miłość. Ale ja muszę ci coś powiedzieć! Coś pięknego! Nie, Florence. Nasz czas minął. Jesteś młoda i piękna, możesz przebierać pośród mężczyzn. Wstań więc i weź się do roboty! Laura była oburzona. Jak ten człowiek mógł publicznie mówić o tak intymnych sprawach? Jednocześnie była zafascynowana jego nikczemnością. Cóż za wolny duch Gdy nadal próbowała uporządkować swoje odczucia, Harry Winter odwrócił się plecami do elfa i podszedł do niej. Choć oczekuje na mnie pewien profesor powiedział, znów swoim koszmarnym angielskim to jednak wolałbym spędzić ten wieczór z panią, panno Paddington. Czy mogę zaprosić panią na lunch? Laura nie zastanawiała się ani chwili. Ależ oczywiście powiedziała. Pod warunkiem, że to nie będzie francuska restauracja. Och, nie lubi pani dobrego jedzenia? Cudownie, ja też! Ukłonił się i podał jej ramię. Lecz Geraldine ją przytrzymała. Zapomniałaś, że jesteś umówiona? Laura z powagą popatrzyła na swoją przyjaciółkę, potem na Harry ego Wintera, który obdarzył ją ironicznym spojrzeniem, nie martwiąc się wcale o elfa, który zniknął właśnie w galerii z głośnym szlochaniem. Laura poczuła, jak jej serce raduje się, choć jednocześnie była niemal sparaliżowana strachem. Chciała, musiała poznać tego mężczyznę! To był właśnie ten mężczyzna, na którego czekała od zawsze. A więc, panno Paddington? Lekarz poczeka poinformowała przyjaciółkę. A potem zwróciła się do Harry ego Wintera. Dlaczego wciąż tu stoimy? zapytała i wzięła go pod ramię. Chodźmy! Znam wspaniały 17

10 lokal, całkiem blisko. Z tak okropnym angielskim jedzeniem, że będziemy mogli rozmawiać bez przeszkód. 4 Restauracja okazała się zatłoczonym, głośnym pubem, w którym serwowano do wyboru rybę z frytkami lub rostbef w sosie miętowym. Harry i Laura zdecydowali się na rybę z frytkami. To był dobry wybór. Choć siedzieli przy stole już ponad godzinę, ani minuty nie zmarnowali na jedzenie. Ależ państwo niczego nie tknęli stwierdził kelner, który przyniósł im kawę. Harry opróżnił swój talerz do kubełka od szampana, nawet na sekundę nie spuszczając wzroku z Laury. Nie słyszał ani hałasów przy barze, ani brzęku talerzy przy sąsiednich stolikach. Wystarczało mu to, że patrzy. Laura była przepyszną miniaturą, tak piękną, jakby sam stworzył ją w jednym ze swych snów: jasna, owalna twarz, dwoje dużych czarnych oczu, pełne, ciemnoczerwone usta, które układały się w najczarowniejszy uśmiech, jaki kiedykolwiek widział. Lecz przede wszystkim fascynował go naiwny, a jednocześnie bezwstydny sposób, w jaki się poruszała, w jaki raz po raz zdmuchiwała ciemne loki z czoła, jakby mogła w ten sposób przepędzić całą rzeczywistość. Była Wietrzną Narzeczoną kobietą-dzieckiem i femme fatale w jednym. Mój Boże, jakąż rozkoszą byłoby złamanie ślubowania z tą istotą Nie boi się pan wdawać w spory Bogiem? Albo z policją? zapytała. Mówiła niemal niezrozumiałą mieszaniną angielskiego i francuskiego. Jednak Harry emu zdawała się ona nigdy niesłyszanym językiem. Jej ciemny, chropawy głos brzmiał tak, jakby 18

11 zawierało się w nim nieskończone bogactwo doświadczeń. A przy tym miała najwyżej dwadzieścia lat. Bóg to mój stary kumpel odparł. Spotykamy się raz na tydzień, żeby pograć w szachy. Choć ten gnojek ciągle szachruje. W takim razie nie mogę się doczekać, co powie następnym razem na temat pańskiego wystąpienia w galerii. Kto nie ma odwagi wchodzić w spory z Bogiem, nie może być artystą. A kto się boi policji, nie nadaje się nawet do malowania ścian. Harry wypił łyk kawy, a potem zmienił temat. Zresztą jest mi pani winna pewne wyjaśnienie. Kogo miała pani na myśli, mówiąc: Wielki Mag? Laura wahała się przez chwilę. Harry z zachwytem stwierdził, że się zaczerwieniła. To sen z mojego dzieciństwa wyjaśniła. Niemal każdej nocy we śnie ukazywał mi się Wielki Mag. Niczego bardziej nie pragnęłam, niż żeby mnie uwolnił z mojego ciała. I przemienił w dzikiego konia, albo przynajmniej w chłopca. Cudowny motyw do obrazu. Zachwycony Harry chwycił ją za rękę. Próbowała to pani namalować? Skąd pan wie, że jestem malarką? zapytała. Harry nie wiedział tego, miał tylko taką nadzieję. Zdradza panią pani skóra powiedział. Zbyt często ma kontakt z terpentyną. Jej ciepła, sucha dłoń leżała w jego ręku, Laura nawet nie próbowała jej zabrać. Najchętniej by ją pocałował. Lecz wiedział, co by się wówczas stało. Odłożył więc grzecznie jej dłoń z powrotem na stół. Niech mi pani opowie o swoim malarstwie. Jakie są pani ulubione motywy, oczywiście poza rybą z frytkami? Profesor Bonenfant pozwala nam malować tylko jabłka odpowiedziała, patrząc na swą osamotnioną dłoń. Wciąż to samo jabłko, aż całkiem się pomarszczy i zgnije. A potem następne. I co to ma niby oznaczać? zapytał Harry. 19

12 Laura spojrzała na niego z uśmiechem. Najwyraźniej zrozumiała aluzję. Dlaczego właściwie złożył pan to śmieszne ślubowanie? zapytała. Dlatego że jest pan już taki stary? Wtedy nie mógłbym być z tego dumny westchnął. Nie, wręcz przeciwnie. Mam dosyć tego, że ciągle rządzi mną Dada. Gówno go obchodzi mój wiek. Nigdy nie daje spokoju, wciąż poszukuje. Dada? Laura zmarszczyła czoło. Moje alter ego. Ptasia istota na moich obrazach. Poza tym Ale tego nie mogę powiedzieć, nie rumieniąc się. I znów ten uśmiech rozjaśnił jej twarz. Już rozumiem. Niech spoczywa w pokoju Harry był teraz tak oczarowany, że musiał wcisnąć sobie dłonie pod uda. Uwaga: ryzyko wzwodu! Tylko nad oczami nie mógł zapanować. Chociaż chciał odwrócić spojrzenie, jego wzrok przyssał się do Laury. Jak ona całuje? Czy jak gołąbek, bez żadnych podtekstów? A może preferuje światowe pocałunki? Czytała już pani może coś Zygmunta Freuda? zapytał. Nie, ale tym przyjemniej jest o nim rozmawiać. Więc nie muszę pani tłumaczyć, co to sublimacja powiedział. Przez całe życie marnowałem siły na miłość, a teraz chcę się w końcu skoncentrować na mojej sztuce. I mojej misji. Hiszpańscy bojownicy o wolność potrzebują moich obrazów. Chodzi panu o to, że potrafi pan to, co zakonnicy? A co pani wie o zakonnikach? Wychowałam się w klasztorze. Przez jakiś czas chciałam nawet zostać mniszką. Mniszką albo świętą. Ale wyrzucili mnie ze szkoły. Uznali, że nie da się mnie wychować. Uważali mnie za głupka, bo ciągle pisałam pismem lustrzanym. Laura zdmuchnęła sobie lok z czoła. Mimo że siedzimy tu już ponad dwie godziny, pan wciąż nie złożył mi żadnej propozycji. Co jest powodem pańskiej nieuprzejmości? 20

13 Harry głośno się roześmiał. To nic osobistego odparł. Tylko że miłość nie może mi już nic zaoferować. Przeżyłem już wszystko, co można przeżyć w tej dziedzinie. Jedyną przygodą, która jeszcze mnie interesuje, jest sztuka. Zapalił papierosa. Czy zrobił na niej wrażenie? Laura, nie pytając, wzięła sobie papierosa z jego papierośnicy, zapaliła go jego zapalniczką i zaczęła palić jednocześnie z nim. Mówi pan to naprawdę na poważnie? zapytała i dmuchnęła mu dymem prosto w twarz, nie spuszczając z niego wzroku. Harry znał tę grę. Już jego matka, gdy tylko podejrzewała, że będzie kłamał, zmuszała go, żeby patrzył jej w oczy, i za każdym razem wytrzymywał to spojrzenie, tak że musiała mu uwierzyć nieważne, czy kłamał, czy mówił prawdę. Jednak spojrzenie wielkich czarnych oczu dziecka, którym sprawdzała go teraz Laura, było o wiele trudniejsze do wytrzymania. Miał nieprzyjemnie przeczucie, że ta dziewczyna doskonale wie to, czego on nie wie wcale, a mianowicie, czego tak właściwie od niej chce. I pani o to pyta, choć była pani na mojej wystawie? odparł. Każdy mój obraz to dowód na to, jak bardzo jestem poważny. Laura wzruszyła ramionami. Nie byłam na żadnej wystawie. Chce mnie pani obrazić? wykrzyknął tak głośno, że kilka głów obróciło się w ich stronę. A więc co pani robiła całe przedpołudnie w galerii? Zaciągnęła się papierosem. Nie spuszczając z niego wzroku, wyjaśniła: Spacerowałam po pańskiej duszy. Na moment odebrało mu mowę. Jeszcze nigdy żaden krytyk nie napisał niczego tak inteligentnego na temat jego wystawy. Był tak uszczęśliwiony jej odpowiedzią, jakby go pocałowała nie jak gołąbek, tylko bardzo światowo. Milczał przez chwilę, żeby napawać się czarem jej słów. 21

14 I? zapytał w końcu. Czy to nie ciekawsze niż wymiana płynów ustrojowych? Twarz Laury wciąż niczego nie zdradzała. A czy sztuka nie obejmuje i tego, i tego? I znów Harry emu zabrakło słów. Czy to diabeł ukazał mu się w postaci tej dziewczyny, żeby go wodzić na pokuszenie? To, co mówiła Laura, wprost idealnie odzwierciedlało jego własną koncepcję sztuki i życia. Każdy obraz, który można było uznać za prawdziwy, nie był niczym innym jak sennym widziadłem swego stwórcy. Jeszcze większe wrażenie zrobiło na nim jednak to, że Laura zdawała się w ogóle nie być świadoma znaczenia tego, co tak mimochodem rzuciła. Niczym dziecko, które z lunatyczną pewnością rozwiązuje najtrudniejsze matematyczne równania, nie mając najmniejszego pojęcia o swoim geniuszu. Skąd pani to wszystko wie? zapytał. Od swojego profesora od jabłek? Jest pani o wiele za młoda na takie sprawy. Laura wyjęła łyżkę ze słoika z musztardą i zaczęła malować nią coś na serwetce. Gdy zobaczyłam pańskie obrazy powiedziała bardziej do siebie niż do niego to czułam, jakbym je już wcześniej znała. Jakbym wkraczała do świata, w którym się już dawno urodziłam. Przez chwilę nie mówiła nic, malując w milczeniu, jakby nie było tam nikogo innego. Mogę zobaczyć? zapytał Harry, gdy skończyła rysunek musztardą. Bez słowa przesunęła serwetkę w jego stronę. Jej rysunek przedstawiał mężczyznę z rozwianymi włosami. Na wysokości serca w jego piersi lśnił księżyc, który oświetlał ciemny, poprzedzielany szczelinami krajobraz, gdzie trzepoczące skrzydłami czaple połykały jadowite żmije. Zasługuje pani na lepsze wykształcenie niż malowanie jabłek stwierdził Harry. Z podniecenia całkiem zapomniał o pa- 22

15 leniu. Popiół niczym gąsienica zwisał z jego papierosa, a żar dochodził już niemal do filtra. O czym pan myśli? zapytała. O tym, jak możemy wykorzystać czas odparł. Będę w Anglii jeszcze przez tydzień. Co pani proponuje? Tydzień? Laura zawahała się przez moment. W takim razie koniecznie musi pan zobaczyć Kornwalię. Dobrze powiedział Harry. Zgasił papierosa i wstał. Kiedy jedziemy? Już teraz? Właściciel galerii pożyczył mi swój samochód. Stoi w garażu przy Piccadilly Circus. Wydaje mi się, że to niedaleko stąd. Oczekiwał sprzeciwu, może nawet oburzenia. Ale Laura miała tylko jedną wątpliwość: A Florence? Harry podszedł z boku stołu, żeby odsunąć jej krzesło, i uśmiechnął się do niej najwspanialej jak potrafił. Jaka Florence? odpowiedział pytaniem. Jestem wolnym człowiekiem. 5 Jeszcze tej samej nocy przybyli do Kornwalii. Pensjonat, do którego zmierzali, tkwił uczepiony skalistego klifu wysoko nad morzem niczym gołębie gniazdo. Oferował trzy pokoje. Potrzebowali dziesięciu minut, żeby dzwonkiem wywołać gospodarza z łóżka. A teraz stali przy recepcji. Gdy Harry wypełniał formularze meldunkowe, Laura sięgnęła po telefon i poprosiła o połączenie z Londynem. Na miłość boską, gdzie ty jesteś? Głos jej matki, który słychać było tak głośno i wyraźnie, jakby stała tuż obok, niemal przechodził w dyszkant. Laura 23

16 odsunęła słuchawkę od ucha, żeby nie uszkodzić sobie błony bębenkowej. W Cow s Creek. Nic nie poradzę na to, że ta miejscowość tak się nazywa. Masz natychmiast wracać! Ten tak zwany artysta to zwykły zboczeniec! Ojciec i ja zasięgnęliśmy informacji. Nie rozumiem cię, mamo. Straszne szumy na linii. Ale nie martw się. Mamy z Geraldine pokój tylko dla nas. Poza tym są tu wszyscy studenci z mojej grupy. Pan Amrose, brat właściciela galerii, wiesz który, ma tutaj pensjonat. Powiedziałam, że masz natychmiast wracać! Jak twój ojciec się o tym dowie, to strach nawet pomyśleć! Dostanie zawału serca! Okropne mamy połączenie, mamo, prawie wcale cię nie słyszę. Jeśli jutro nie będziesz z powrotem, powiem twojemu ojcu. To ty będziesz go miała na sumieniu! Chcesz tego? Muszę kończyć, mamo. Odezwę się do was znowu, najpóźniej za tydzień. Nie czekając na odpowiedź matki, Laura odwiesiła słuchawkę na widełki. To już załatwione! Tylko co będzie dalej? Potrzebujemy dwóch pokoi powiedział Harry swoim koszmarnym angielskim. Gospodarz, ziewając, sięgnął do półki z kluczami. Jego szlafrok był w takie same żółto-czerwone pasy jak tapety za recepcją. Dwa pokoje? zapytała Laura. Jest pan malarzem pokojowym, który boi się policji? Harry bez słowa podał jej pióro. Laura zmarszczyła czoło. Czy on naprawdę chce, żeby spali w osobnych pokojach? A może chce tylko zachować pozory? Niepewnie podpisała formularz wystawiony na jej nazwisko. Wąskie schody, oświetlone słabym światłem migoczącej lampki, prowadziły na pierwsze piętro. Na podeście gospodarz otworzył drzwi do dwóch sąsiadujących ze sobą pokoi, a potem ulotnił się z drwiącym uśmieszkiem. Czarny kot obserwował ich 24

17 ze swojego miejsca do spania na ławce. Laura poczuła, że wilgotnieją jej dłonie. Jaki pretekst wymyśli Harry, żeby wejść z nią do jej pokoju? Nagle ogarnął ją lęk. Temu mężczyźnie rzucały się do stóp przepiękne półnagie kobiety, a ona była tylko niedoświadczoną dziewczyną. Życzę pani miłej nocy powiedział Harry. Słucham? Laurze wydało się, że się przesłyszała. Może spotkamy się w naszych snach. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, zniknął w swoim pokoju razem z kotem, który przemknął tuż za nim przez szparę w drzwiach. Zaraz potem zamknął od środka drzwi na klucz. Laura popatrzyła na zamknięte drzwi, odczuwając jednocześnie ulgę i rozczarowanie. Czy on robił sobie z niej żarty? Skonsternowana weszła do swojego pokoju. W środku czuć było pastę do podłogi i świeżo wypraną pościel, a nad łóżkiem, na bielonej wapnem ścianie, wisiał mały czarny krucyfiks stanowiący jedyną ozdobę pokoju. Gospodarze musieli być katolikami. Laura zsunęła buty i nadstawiła uszu. Czy także powinna przekręcić klucz w drzwiach? Jeśli zamknie drzwi, będzie musiał pukać. A wtedy będzie mogła zwlekać z otworzeniem, ile będzie chciała, o ile w ogóle będzie mu chciała otworzyć. Podobała jej się myśl, że będzie go trzymać w niepewności. Jeśli jednak zamknie, może się zdarzyć, że uzna ją za pruderyjną wychowankę klasztornej szkoły i natychmiast się wycofa. Co ona ma, do diabła, zrobić? Kiedy odkrywała łóżko, usłyszała za ścianą kroki. Najwyraźniej jeszcze nie położył się spać. Podczas gdy w pokoju obok trzeszczały deski podłogi, Laura z każdym jego krokiem odczuwała na zmianę strach i odwagę. Nie, nie zamknie drzwi na klucz. Zgasiła światło, rozebrała się do naga i wślizgnęła pod kołdrę. Jej oczy stopniowo przyzwyczajały się do ciemności. Czuła na skórze szorstkie płótno, a jej ciało ogarnęło cudowne pod- 25

18 niecenie. Czy to wszystko było prawdziwe i rzeczywiste? Ona w pustym pensjonacie, razem z Harrym Winterem? A może to wszystko tylko jej się śni i zaraz się obudzi w swoim panieńskim pokoju, w ponurym, groźnym pałacu swoich rodziców? Srebrzyste światło księżyca wpadało do jej pokoju, nocna bryza za oknem delikatnie wydymała zasłony. Od strony plaży dochodził szum morskiej kipieli, podczas gdy tuż obok deski wciąż skrzypiały pod krokami mężczyzny, którego poznała zaledwie kilka godzin temu. Kim był ten mężczyzna? Czy naprawdę był Wielkim Magiem, który ją uwolni? Od jej ciała i małego, nędznego życia? A może był zwykłym zboczeńcem, jak powiedziała jej matka? Z cichym szczęknięciem zegar w głębi domu zaczął wybijać godzinę. Ziewnąwszy błogo, Laura naciągnęła sobie kołdrę na ramiona. Była tak zmęczona, że musiała zamknąć oczy. Nie spała od dwudziestu godzin. Obrazy minionego dnia pojawiały się w niej, jakby przychodziły z innego świata. Wężowy taniec elfa Żal na twarzy kobiety, gdy całowała Priapa Te niewiarygodnie jasne, niemal lodowato błękitne oczy, którymi Harry Winter prześwietla ludzi Jego słowa o Dadzie i Bogu Wspomnienia odbijały się w Laurze echem niczym w nowym, nieużywanym jeszcze instrumencie, z którego wydobyto dopiero pierwsze dźwięki. Nagle zrobiło jej się za gorąco, niecierpliwym gestem ściągnęła z siebie kołdrę. Słyszała, że erotyczne przyciąganie to proces chemiczny, jednak ta chemia była właściwie alchemią, a na tym mag z pewnością się zna. Przypomniał jej się złożony przez niego ślub. Czy złamie go dla niej? Nie miała odwagi, żeby to sobie wyobrazić, ale nie mogła też myśleć o niczym innym. Poczułaby się jak królowa. Lauro? Cicho zastukano do drzwi. Przerażona usiadła na łóżku. Na zewnątrz świtał już nowy dzień. Czyżby zasnęła? 26

19 Lauro Powtarzając jej imię, uchylił nieco drzwi. Laura zagryzła wargę. Dlaczego nie rozbrzmiewają fanfary? Dlaczego nie słychać bębnów? Drżąc, sięgnęła po zwinięte prześcieradło, żeby okryć swą nagość. Lecz gdy tylko uniosła dłoń, natychmiast ją opuściła. Nie, jeśli ma przez tego mężczyznę stać się królową, to chce go przyjąć jak królowa. Choć całe jej ciało pokryła gęsia skórka, wyprostowała się ze skrzyżowanymi nogami na materacu i z uniesioną głową popatrzyła na drzwi. Nie wstydzi się pani? dobiegł przez szparę w drzwiach szept. Wiem, że jest pani naga. Laura głęboko zaczerpnęła powietrza. A wtedy drzwi się otworzyły i Harry wszedł do środka. Lecz zamiast na nią popatrzeć, zasłonił sobie jedną ręką oczy, a drugą rzucił jej płaszcz, który po przyjeździe zostawiła w recepcji. Proszę, niech się pani ubierze powiedział. Muszę coś pani pokazać. Czekam tu już tak długo. Powiedziawszy to, wyszedł z powrotem na korytarz i zamknął za sobą drzwi. Gnojek! Przeklinając cicho, Laura sięgnęła po ubranie. Zboczeniec. Akurat! 6 Harry Winter czekał na zewnątrz w blasku świtu. Otulony swoją czarną peleryną, opierał się o spryskanego błotem vauxhalla właściciela galerii i palił papierosa. Och, mniszka powiedział ze swoim ironicznym uśmiechem, gdy pojawiła się w drzwiach, i wyrzucił papierosa. Aż się raduje me katolickie serce! 27