Sygn. akt VI ACa 140/11

Transkrypt

1 Sygn. akt VI ACa 140/11 W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 lipca 2011 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący Sędzia SA Lidia Sularzycka (spr.) Sędzia SA Aldona Wapińska Sędzia SA Irena Piotrowska Protokolant sekr. sądowy Karolina Kulibska - Janusz po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2011 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa W. Z. przeciwko Przedsiębiorstwu Państwowemu "[ ]" z siedzibą w W. o zapłatę na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2010 r. sygn. akt IV C 1216/09 uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

2 2 Sygn. akt VI ACa 140/11 Uzasadnienie Powódka W. Z. wniosła o zasądzenie od pozwanego Przedsiębiorstwa Państwowego [ ]" w W. kwoty ,00 zł tytułem odszkodowania za obniżenie wartości nieruchomości położonej w W. przy ul. [ ] wskutek wprowadzenia strefy ograniczonego użytkowania oraz kwoty ,00 zł tytułem zwrotu nakładów koniecznych do zapewnienia właściwego klimatu akustycznego w/w nieruchomości. Pozwany wnosił o oddalenie powództwa. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia r. 1. oddalił powództwo; 2. odstąpił od obciążania powódki kosztami postępowania. Rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne. Powódka jest współwłaścicielką nieruchomości położonej w W. przy ul. [ ] o pow. 0,0596 ha. Nieruchomość ta zabudowana jest budynkiem mieszkalnym o pow. 36 m 2 ; znalazła się ona w granicach utworzonego na mocy rozporządzenia Wojewoda ( ) nr ( ) z dnia r. (obowiązującego od dnia r.) obszaru ograniczonego użytkowania dla [ ] w W. W/w rozporządzenie wyróżniało strefę M", dla której wprowadzono ograniczenia zabudowy mieszkaniowej. Ograniczenia polegały m.in. na zakazie zmiany sposobu użytkowania budynków w celach mieszkaniowych ( 4 ust. 1). Nowe zaś budynki mieszkalne jednorodzinne mogły być budowane wyłącznie jako towarzyszące innym funkcjom ( 4 ust. 2).

3 3 Ponadto zgodnie z 5 należało w nowych i istniejących budynkach zapewnić właściwy klimat akustyczny. Zdaniem Sądu Okręgowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Rozporządzenie nr ( ) Wojewody ( ) z dnia r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla ( ) w W. (Dz. U. Wojew. ( ) Nr ( ) z dnia r.) - jako akt prawa miejscowego - zostało wydane na podstawie delegacji z art. 135 ust. 2 ustawy z dnia r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2006 r., Nr 129, poz. 902). Zgodnie z tym przepisem organem uprawnionym do tworzenia obszarów ograniczonego użytkowania jest wojewoda i dokonuje tego w drodze rozporządzenia. Wspomniany art. 135 ust. 2 z dniem r. został zmieniony przez art. 19 pkt 5 w zw. z art. 48 pkt 2 ustawy z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz ze zm.), otrzymując treść, iż obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały. Dodatkowo art. 47 ust. 2 stwierdzał, iż akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu niniejszą ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje. Ustawa z dnia r. z dniem r. utraciła jednak moc obowiązywania.

4 4 Przepis art. 135 ust. 2 poddany został kolejnej nowelizacji z dniem r., dokonanej w art. 144 pkt 21 ustawy z dnia r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227, ze zm.), jednakże w ramach tej nowelizacji nie uległa zmianie właściwość sejmiku województwa i forma uchwały do ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania. Zmiana ta polegała na zastąpieniu odesłania do pojęcia przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływania na środowisko, jako określonych w art. 51 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, na odesłanie do pojęcia przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, jako określonych w ustawie z dnia r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Nowelizacja nie zawiera przepisów przejściowych, które odnosiłyby się do istniejących uchwał ustanawiających obszary ograniczonego użytkowania. Skoro zatem zmieniła się treść przepisu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienił się w szczególności rodzaj aktu wykonawczego i organ upoważniony do jego wydania, ale również zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści tego aktu, i jednocześnie w wyniku tej zmiany dotychczasowy akt wykonawczy staje się niezgodny ze znowelizowanym przepisem upoważniającym, wówczas przyjąć należy, że taki akt wykonawczy traci moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego. Zatem rozporządzenie Nr ( ) jako akt wykonawczy utraciło moc obowiązującą z dniem r. Wobec powyższego brak było podstawy prawnej do uwzględnienia roszczenia. Wraz z nieobowiązującym już rozporządzeniem przestały obowiązywać wszelkie ograniczenia w nim

5 5 ustanowione, w tym konieczność wykonania zabezpieczeń akustycznych w budynku mieszkalnym należącym do powódki, a tym samym odpadła podstawa roszczenia z art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska. Dla roszczeń powódki nie stanowił także podstawy prawnej art. 435 kc i 415 kc. Prowadzenie legalnej działalności portu lotniczego nie stanowi jednak deliktu cywilnego, mimo że w oczywisty sposób oddziałuje negatywnie na położone w pobliżu lotniska nieruchomości. Na zasadach ogólnych odpowiedzialności odszkodowawczej nie jest możliwe dochodzenie z tego tytułu roszczeń wobec przedsiębiorstwa prowadzącego lotnisko ani na zasadzie winy (art. 415 kc) ani ryzyka (art kc), tym bardziej, że port lotniczy nie może być uznany za zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody. Dopiero w sytuacji, gdy działalność prowadzącego port lotniczy wykraczałaby poza granice legalności, a nadto byłaby zawiniona - szkody z tego tytułu wynikłe, mieszczące się w zakresie strat rzeczywistych lub utraconych korzyści, mogłyby stanowić przesłanki dochodzenia roszczeń odszkodowawczych na podstawie art. 415 kc. W apelacji od powyższego wyroku powódka zarzuciła: 1. naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i błędne zastosowanie lub niezastosowanie: -art. 2, 45 i 77 Konstytucji RP gwarantującej prawo do dochodzenia roszczeń przed Sądami w zw. z art. 129 i art. 136 ustawy Prawo ochrony środowiska; -art. 129 w zw. z art. 135 i 136 ustawy Prawo ochrony środowiska, przepisów 4, 5 i in. rozporządzenia Wojewody ( ) nr ( ) z dnia r. w zakresie braku ustalenia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego z tytułu kosztów koniecznej rewitalizacji

6 6 akustycznej nieruchomości powódki oraz utraty wartości nieruchomości powódki; -art. 435 kc poprzez nieustalenie wobec powódki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego jako przedsiębiorstwa wprawianego w ruch za pomocą siłę przyrody oraz stwierdzenie niewykazania przez powódkę wszystkich przesłanek tej odpowiedzialności; -art. 322 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuwzględnienie stosownych przepisów ogólnych kodeksu cywilnego dla ustalenia odpowiedzialność odszkodowawczej pozwanego; -art. 324 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuznanie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego wobec powódki na podstawie art. 435 kc w zw. z art. 324 ustawy Prawo ochrony środowiska jako przedsiębiorstwa o zwiększonym ryzyku lub o dużym ryzyku oraz stwierdzenia braki wykazania przez powódkę wszystkich przesłanek tej odpowiedzialność pozwanego; -art. 64 i art. 86 Konstytucji RP w zw. z art. 415 kc i art. 144 kc oraz art. 361 kc oraz w zw. z art. 4, 6 i 7 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuznanie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego wobec powódki, powstałej na skutek powodowania przez pozwanego emisji hałasu ponad standardowe normy, powodującej bez ustawowego upoważnienia ograniczenia przez pozwanego powódce w korzystaniu z własności jej nieruchomości; - art. 3 pkt 4, 5, 6, 8a, pkt 20, pkt 23, 33, 39 i 48, 49, art. 73, art. 112, art. 113, art. 114, art. 115, art , art. 139, art. 173, art. 174, art. 175, art. 179, art. 241, art. 322 i nast., w tym 323 i art. 325 ustawy Prawo ochrony środowiska; -art. 87 ustawy Prawo lotnicze;

7 7 -art. 18 ustawy z dnia r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie; -Dyrektywy 2002/30/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia r. w sprawie ustanowienia zasad i procedur w odniesieniu do wprowadzeń ograniczeń odnoszących się do poziomu hałasu w Portach Lotniczych Wspólnot, w tym w szczególności w art. 16 Dyrektywy; -Dyrektywy Rady z dnia r. w sprawie oceny wpływu wywieranego przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko 85/337/EWG, w tym w szczególności art. 12 Dyrektywy; -Dyrektywy 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia r. odnoszącej się do oceny i zarządzania poziomu hałasu w środowisku, ty w szczególności art. 14 Dyrektywy poprzez nieuznanie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, jego zobowiązania do pokrycia wyrządzonej szkody w mieniu powódki wskutek powodowanego przez niego ograniczenia w korzystaniu przez powódkę z nieruchomości na skutek ponadstandardowej emisji hałasu (ponad dozwolone Polskie Normy) przez pozwanego oraz w zakresie stwierdzenia braku wykazania przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego; -art. 415 w zw. z art. 144 kc poprzez nieuznanie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, jego zobowiązania do pokrycia wyrządzonej szkody w mieniu powódki wskutek spowodowanego przez niego ograniczenia w korzystaniu przez powódkę z nieruchomości na skutek ponadstandardowej emisji hałasu przez pozwanego oraz w zakresie stwierdzenia braku wykazania przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego; -art. 4, art. 6 i art. 7 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuwzględnienie odpowiedzialności pozwanego pomimo, że powoduje on

8 8 zanieczyszczenie środowiska i powinien ponosić koszty usunięcia skutków tego zanieczyszczenia.; -art. 4 i 7 ustawy Prawo Ochrony Środowiska i 7 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia r. w sprawie opłat lotniskowych poprzez uznanie, że z pobieranych przez pozwanego opłat za hałas pozwany nie jest zobowiązany do zrekompensowania skutków swojej działalności jako lotniska osobom, którym wyrządził szkodę; - 32 ust. 3 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia r. w sprawie Zasad Techniki Prawodawczej poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, iż rozporządzenie Wojewody ( ) nr ( ) z dnia r. nie obowiązuje; -art. 47 ust. 2 w zw. z art. 19 ust. 5 ustawy z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej poprzez ich niezastosowanie i błędne uznanie, że zmiana organu uprawnionego do wprowadzenia stref ograniczonego użytkowania (art. 135 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska) została dokonana dopiero w art. 144 ust. 21 ustawy z dnia r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, a nie we wcześniej wydanej ustawie w art. 19 ust. 5 ustawy z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, która w art. 47 ust. 2 przewidywała przepisy przejściowe wskazujące na zachowanie w mocy aktów prawa miejscowego (w tym rozporządzenie nr ( ) Wojewody ( ) z dnia r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla [ ] w W.) do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje (tj. uchwały

9 9 przez sejmik województwa, który jest organem przejmującym zadania i kompetencje w tym zakresie po wojewodzie); -art. 144 ust. 21 ustawy z dnia r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko poprzez jego błędną wykładnie i niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że na podstawie przedmiotowego przepisu doszło do przekazania kompetencji do wprowadzenia stref ograniczonego użytkowania z wojewody na rzecz sejmiku województwa podczas, gdy ta zmiana została już wprowadzona do ustawy Prawo ochrony środowiska art. 19 ust. 5 ustawy z dnia r. o zmianie niektórych ustaw, w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, która zawierała również przepisy przejściowe, które regulowały kwestie zachowania mocy obowiązującej przepisów prawa miejscowego wydanych na podstawie dotychczasowych przepisów (przepisów zmienionych); -art. 135 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez błędne uznanie, iż przekazanie kompetencji do wprowadzenia stref ograniczonego użytkowania z wojewody na rzecz sejmiku województwa nastąpiło poprzez art. 144 ust. 21 ustawy z dnia r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko, a nie art. 19 ust. 5 ustawy z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej; -art. 323 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuwzględnienie żądania powódki o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i podjęcia środków zapobiegawczych lub zaprzestania działalności powodującej to zagrożenie lub naruszenie, skoro powódce przez bezprawne oddziaływanie na środowisko wyrządzona została szkoda,

10 10 -art. 5 w zw. z art. 144 kc w zw. z art. 4, 6,7 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuwzględnienie przez Sąd, iż właściciel nieruchomości, na której zlokalizowane jest lotnisko im. [ ] w W., tj. pozwany poprzez swoje działania dopuszcza się ograniczenia powódki, ponad przeciętną miarę, w korzystaniu przez nią z jej nieruchomości oraz w korzystaniu przez powódkę ze środowiska, a więc istnienia podstawy do naprawienia, przez pozwanego na rzecz powódki, powstałej z tego tytułu szkody; 2. naruszenie przepisów postępowania, mających istotny wpływ na wynik sprawy: art. 10, art. 84, pkt 3, 194 3, 210, 213 1, 217, 223, 224, 227, 232, 233, 278, 316, 328, art. 379 pkt 5 kpc i in., a także art. 327 ustawy Prawo ochrony środowiska w tym poprzez: -niezasadne oddalenie lub pominięcie istotnych dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy zgłoszonych przez powódkę, w tym dowodu z opinii biegłych i z przesłuchania świadków i stron (217 kpc, art. 223 kpc); -niezasadne pominięcie lub oddalenie dowodów strony powodowej przez Sąd I instancji, zgłoszonych w piśmie procesowym z dnia [ ] r., [ ] r. i [ ] r. (art. 217 kpc), w tym m.in.: ogłoszenia nr ( ) Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [ ] r. w sprawie opłat lotniskowych na lotnisku ( ), ogłoszenia nr ( ) Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [ ] r. w sprawie taryfy opłat lotniskowych w Porcie Lotniczym W., ogłoszenia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [ ] r. w sprawie taryfy opłat lotniskowych w ( ), raportu [ ] o oddziaływaniu na środowisko ( ) w W. dla prognozowanego rozwoju ruchu lotniczego w celu ustalenia potrzeb dla ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania;

11 11 -brak ze strony Sądu I instancji wniosku skierowanego do stron nakłaniającego do ugodowego zakończenie postępowania (art. 10 kpc); -przedwczesne zamknięcie rozprawy przez Przewodniczącego przeprowadzenia postępowania dowodowego (art. 224 kpc); -niezasadne oddalenie wniosku strony powodowej o zawieszenie postępowania sądowego (art pkt 3 kpc); -Sąd I instancji nie wziął pod uwagę faktów powszechnie znanych (art i 228 kpc); -niezachowanie wymagań dotyczących swobodnej oceny dowodów, która to zasada została zastąpiona dowolnością (art. 233 kpc); -niezasadne oddalenie wniosku o przypozwanie Skarbu Państwa Marszałka Województwa ( ) (art. 84 w zw. z art. 198 kpc); -pominięcie przez Sąd I instancji wniosków dowodowych zgłoszonych przez powódkę powodujące naruszenie przez Sąd I Instancji zasady dowodowej, określonej w art. 327 ustawy Prawo ochrony środowiska zwalniającej powódkę z obowiązku udowodnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności sprawcy szkód i dającym jej prawo do wystąpienia do sądu, by pozwany udzielił informacji niezbędnych do ustalenia zakresu odpowiedzialności, które to środki dowodowe miały udowodnić roszczenia powódki (art. 227, 322 i 327 ustawy Prawo ochrony środowiska); -naruszenie art. 278 kpc w zakresie odmowy lub pominięcia wniosku dowodowego stronie powodowej o dopuszczenie dowodu opinii biegłych sądowych z zakresu badania natężenia hałasu przez Instytut ( ) w W. w zakresie kosztów rewitalizacji budynku oraz zakresu wyceny spadku wartości nieruchomości; -naruszenie art. 299 kpc w zakresie oddalenia wniosku dowodowego z zeznań strony powodowej, który to dowód nie został przeprowadzony pomimo złożonego wniosku powodów w tym zakresie;

12 12 3. nierozpoznanie istoty sprawy i niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy polegającej na konieczności ustalenia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego i niezbadania zaistnienia przesłanek tej odpowiedzialności wynikającej z : -art. 129 w zw. z art. 135 i 136 ustawy Prawo ochrony środowiska przepisów rozporządzenia Wojewody ( ) nr ( ) z dnia r. w zakresie braku ustalenia odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego z tytułu zmniejszenia wartości nieruchomości strony powodowej oraz kosztów koniecznej rewitalizacji akustycznej; -art. 435 kc poprzez nieustalenie wobec powódki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego jako przedsiębiorstwa wprawianego za pomocą sił przyrody; -art. 324 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuznanie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego wobec powódki na podstawie art. 435 kc jako przedsiębiorstwa o zwiększonym ryzyku lub o dużym ryzyku, do którego stosuje się przepis art. 435 kc bez względu na to czy jest wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody; -art. 64 Konstytucji RP w zw. art. 415 i art. 144 oraz art. 361 kc w zw. z art. 4 i 7 ustawy Prawo ochrony środowiska poprzez nieuznanie odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego wobec powódki poprzez powodowanie przez pozwanego emisji hałasu ponad standardowe normy (Polskie Normy), powodowanej bez ustawowego upoważnienia ograniczenia powódki w korzystaniu z jej własności; -art. 415 w zw. z art. 144 kc oraz przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska, powodujących ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości powódki.

13 13 Zdaniem skarżącej Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy i nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż postępowanie sądowe nie udzieliło odpowiedzi na pytania: -jakie dodatkowe ograniczenia w korzystaniu i używaniu nieruchomości powódki powodują przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska oraz z ustawy prawo lotnicze; -czy nadal istnieją ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości przez powódkę wynikające z rozporządzenia Wojewody ( ) z dnia r. ; -czy istnieją procedury i sposób przekazywania przez pozwanego uzyskanych środków od przewoźników tzw. opłat za hałas w celu zrekompensowania skutków oddziaływania lotniska; -ustalenia w przypadku nieaktualności rozporządzenia Nr ( ) Wojewody ( ), jakie skutki wywarło wobec powódki obowiązywanie ww. rozporządzenia i stosowanie ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości powódki i jaki ma wpływa na odpowiedzialność odszkodowawczą pozwanego za okres kiedy takie ograniczenie występowało; 4. sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału w sprawie oraz błędną ocenę przez Sąd zebranego w sprawie materiału dowodowego, poprzez bezzasadne przyjęcie wbrew zgromadzonym dowodom: -że szkoda wyrządzona na skutek ograniczenia powódki w używaniu i korzystaniu z nieruchomości na skutek emisji hałasu nie wynika z działalności pozwanego jako lotniska tylko z działalności przewoźników; -że brak jest ograniczeń w korzystaniu przez powódkę z nieruchomości, pomimo dalszego stosowania ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości wynikających z rozporządzenia Nr ( ) Wojewody ( ) przez organy samorządowe i Wojewodę ( );

14 14 -że brak jest ograniczenia powódki w korzystaniu z nieruchomości wobec faktu, iż nieruchomość powódki znajduje się w bliskiej odległości od lotniska, powodującego szkodę w postaci emisji hałasu ponad polskie normy. Wskazując na powyższe powódka wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty ,00 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, lub o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, lub o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i zawieszenie postępowania na podstawie art pkt 3 kpc. Ponadto powódka wniosła: -na podstawie art. 84 i 198 kpc o zawiadomienie Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa i Marszałka Województwa ( ) o toczącym się postępowaniu i wezwanie do udziału w sprawie, gdyż ma ona interes prawny we wstąpieniu do sporu sądowego, gdyż niekorzystne rozstrzygnięcie dla powódki niniejszej sprawy sądowej może spowodować skierowanie powództwa przeciwko osobie zawiadomionej, -na podstawie art pkt 3 kpc o zawieszenie niniejszego postępowania, wobec wydania przez Marszałka Województwa ( ) w dniu [ ] r. decyzji nr [ ] zobowiązującej pozwanego do sporządzenia przeglądu ekologicznego będącego podstawą do utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, -na podstawie art. 390 kpc o skierowanie zapytania prawnego do Sądu Najwyższego o następującej treści: Czy rozporządzenie Wojewody ( ) Nr ( ) z dnia r. obowiązuje pomimo zmiany przepisu art. 135 ust. 2 dokonanej w art. 19 ust. 5 ustawy z dnia r. o zmianie niektórych ustaw, w związku ze zmianą w podziale zadań i kompetencji administracji

15 15 terenowej i przewidzenia przez ustawodawcę przepisu przejściowego, tj. art. 47 ust. 2 ww. ustawy przewidując zachowanie mocy obowiązującej aktów prawa miejscowego wydanych na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów do czasu wydania nowych aktów przez organy, którym przekazano zadania i kompetencje, oraz istnienia regulacji 32 ust. 3 w zw. z 143 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia r. w sprawie zasad techniki prawodawczej, który przewiduje, iż: jeżeli zmiana treści przepisu upoważniającego polega na tym, że zmienia się organ upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje i obowiązując; w takim przypadku organem upoważnionym do zmiany lub uchylenia aktu wykonawczego wydanego na podstawie zmienionego przepisu upoważniającego jest organ wskazany w zmienionym upoważnieniu"? Czy lotnisko, w szczególności[ ] w W., jest przedsiębiorstwem wprowadzanym w ruch za pomocą sił przyrody w rozumieniu art. 435 kc, względnie czy jest zakładem o zwiększonym ryzyku lub o dużym ryzyku w myśl art. 324 ustawy Prawo ochrony środowiska w szczególności w związku z raportem [ ]? Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu. Sąd Apelacyjny zważył co następuje. Apelacja jest zasadna. Za skuteczne uznać należy zarzuty naruszenia prawa materialnego art. 129 ust. 2 i art. 136 ustawy z dnia r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., Nr 25, poz. 150, ze zm.). Apelująca słusznie zarzuca nieuprawnione przyjęcie przez Sąd I instancji braku materialnoprawnej podstawy roszczeń powódki, konstruowanych w powiązaniu z obowiązywaniem wydanego na podstawie delegacji ustawowej aktu prawa

16 16 miejscowego rozporządzenia Wojewody ( ) Nr ( ) z dnia r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla ( ) w W. (Dz. U. Woj. ( ) Nr ( ) z dnia r.). Sąd II instancji, rozpoznający niniejszą sprawę, w pełni zgadza się z dokonaną na gruncie analogicznego stanu faktycznego oceną prawną Sądu Apelacyjnego, zaprezentowaną w wyroku z dnia r. VI ACa 1156/10 i w wyroku z dnia r. VI ACa 194/11. Sąd Okręgowy prawidłowo odniósł się w pierwszej kolejności do kwestii zastosowania do roszczeń powódki do przepisów ustawy z dnia r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r., Nr 25, poz. 150, ze zm.), mających charakter lex specialis w stosunku do przepisów kodeksu cywilnego a to z uwagi na wskazywaną przez nią podstawę faktyczną tych roszczeń. Nieprawidłowo jednak wywiódł, iż odpadła podstawa prawna roszczeń z tejże ustawy (art. 129 ust. 2) wobec utraty mocy obowiązującej rozporządzenia Wojewody ( ) z dnia r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla [ ] w W. (Dz. U. Woj. ( ) Nr ( ) z dnia r.). Stosownie do art. 129 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska - jeżeli w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości korzystanie z niej lub z jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone, właściciel nieruchomości może żądać wykupienia nieruchomości lub jej części. W myśl zaś art. 129 ust. 2 tej ustawy w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę; szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Z roszczeniem, o którym mowa powyżej, można wystąpić w okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie

17 17 rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości (art. 129 ust. 4 w/w ustawy). Zgodnie natomiast z art. 136 ust. 3 ustawy Prawo ochrony środowiska w razie określenia na obszarze ograniczonego użytkowania wymagań technicznych dotyczących budynków szkodą, o której mowa w art. 129 ust. 2, są także koszty poniesione w celu wypełnienia tych wymagań przez istniejące budynki, nawet w przypadku braku obowiązku podjęcia działań w tym zakresie. W świetle powyższego podstawą do domagania się roszczeń jest ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości poprzez stworzenie obszaru ograniczonego użytkowania. Zgodnie z art. 135 ust. 1 ustawy Prawo ochrony środowiska może to mieć miejsce, jeżeli z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, z analizy porealizacyjnej albo z przeglądu ekologicznego wynika, że mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza terenem zakładu. Obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco (przed dniem r. znacząco) oddziaływać na środowisko, lub dla zakładów lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, określa się na zasadach wskazanych w art. 135 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska. Przepis ten zawiera delegację do określenia obszaru ograniczonego użytkowania, jak również oznaczenia, jakie przedsięwzięcia mogą znacząco oddziaływać na środowisko. W dacie uchwalenia obszaru ograniczonego użytkowania, tj r. (data wejścia w życie rozporządzenia Wojewody Mazowieckiego Nr ( ) z dnia r.) art. 135 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska wskazywał, że obszar ograniczonego użytkowania dla

18 18 przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, tworzy wojewoda, w drodze rozporządzenia. Przepis ten uległ zmianie na podstawie art. 19 pkt 5 ustawy z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, która to zmiana obowiązywała od dnia r. i według tej nowelizacji obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie, tworzy sejmik województwa, w drodze uchwały. Zmieniono zatem jedynie organ uprawniony do utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania - w miejsce wojewody - sejmik województwa oraz wskazano, że następuje to w formie uchwały, a nie jak dotychczas w formie rozporządzenia. Zgodnie z 32 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. Nr 100, poz. 908), jeżeli zmienia się treść przepisu upoważniającego do wydania aktu wykonawczego w ten sposób, że zmienia się rodzaj aktu wykonawczego albo zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym lub wytyczne dotyczące treści tego aktu, przyjmuje się, że taki akt wykonawczy traci moc obowiązującą z dniem wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego. Zgodnie zaś z 32 ust. 3 powyższego rozporządzenia, jeżeli zmiana treści przepisu upoważniającego polega na tym, że zmienia się organ upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą, w takim przypadku organem upoważnionym do zmiany lub

19 19 uchylenia aktu wykonawczego wydanego na podstawie zmienionego przepisu upoważniającego jest organ wskazany w zmienionym upoważnieniu. Przepis ten stosuje się przy tym odpowiednio, na podstawie 143 wspomnianego rozporządzenia, do aktów prawa miejscowego. Z powyższego wynika, że zmiana z dniem r. organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego z wojewody na sejmik województwa w myśl 32 ust. 3 w/w rozporządzenia nie wpłynęło na moc obowiązującą rozporządzenia Wojewody ( ) z dnia r., albowiem w przypadku zmiany treści przepisu upoważniającego polegającej na zmianie organu upoważniony do wydania aktu wykonawczego, przyjmuje się, że taki akt zachowuje moc obowiązującą. W zakresie zaś uregulowanym w 32 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia r., gdzie zmieniona została forma aktu, którym tworzy się obszar ograniczonego użytkowania z rozporządzenia na uchwałę, to wspomniane rozporządzenie Wojewody ( ) Nr ( ) z dnia r. nie utraciło mocy obowiązującej na podstawie tej reguły walidacyjnej, albowiem ustawa z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, która z dniem r. zmieniała organ tworzący obszar ograniczonego użytkowania i formę aktu równocześnie w art. 47 ust. 2 wskazała, że akty prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych niniejszą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu niniejszą ustawą zachowują moc do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje. Przepis ten, wbrew stanowisku Sądu Okręgowego, nadal obowiązuje, nie został derogowany, brak jest bowiem aktu prawnego, który by go uchylił lub zmienił. Brak jest podstaw do uznania, że wspomniana obok ustawa z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w

20 20 podziale zadań i kompetencji administracji terenowej wprowadzająca zmiany do niektórych ustaw, a to w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej została uchylona lub też w inny sposób utraciła moc w całości. W związku z tym, że ustawa ta wprowadza zmiany w różnych aktach prawnych, co do każdej z tych zmian osobno należało rozpatrywać zakres regulacji oraz przepisy wprowadzające i przejściowe. Najpóźniejsza terminowa regulacja w tej ustawie została zawarta w art. 34 ust. 3, gdzie określono, że stosunek pracy z określonymi w ust. 1 pracownikami, wygasa z dniem r., jeżeli przed upływem tego terminu nie zostaną im zaproponowane nowe warunki pracy lub płacy na dalszy okres albo w razie nieprzyjęcia do dnia r. nowych warunków pracy lub płacy. Data ta reguluje jedynie zagadnienia określone w tym przepisie, nie odnosi się natomiast do innych unormowań i nie powoduje utraty mocy z dniem r. całego aktu prawnego, w tym wspomnianego art. 47 ust. 2, który samodzielnie określa ramy czasowe obowiązywania aktów prawa miejscowego wydanych na podstawie przepisów zmienianych tą ustawą z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu tą ustawą. Zachowuje on moc obowiązującą do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące zadania i kompetencje, czyli w niniejszej sprawie do uchwalenia przez Sejmik Województwa ( ) w formie uchwały nowego obszaru ograniczonego użytkowania, który by zastąpił w całości poprzedni. Z akt sprawy niniejszej wynika, iż nowy organ nie uchwalił nowego obszaru ograniczonego użytkowania, co powoduje, iż w zakresie kompetencji określonych art. 135 ust. 2, a więc obszaru, którego dotyczy, obowiązuje wciąż rozporządzenie Wojewody ( ) z dnia r.

21 21 W zakresie zaś określenia przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, lub dla zakładów, lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana, jako takie przedsięwzięcie w dacie wydania rozporządzenia Wojewody ( ) Nr ( ) z dnia r. według art. 135 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska, było to przedsięwzięcie, określone w art. 51 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy; zakres ten nie został zmieniony też ustawą z dnia r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej, którą dokonano zmiany organu upoważnionego do określenia obszaru ograniczonego użytkowania i formy aktu ustanawiającego ten obszar. Zgodnie z treścią art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo ochrony środowiska obowiązującego do dnia r. sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wymagają między innymi planowane przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko. Zgodnie zaś z treścią ust. 8 art. 51 ustawy Prawo ochrony środowiska również obowiązującego do dnia r. Rada Ministrów, uwzględniając możliwe oddziaływanie na środowisko przedsięwzięć, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy Prawo ochrony środowiska określi, w drodze rozporządzenia: 1) rodzaje przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wymagających sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko, oraz rodzaje przedsięwzięć, dla których obowiązek sporządzenia raportu może być wymagany, w tym przypadki, gdy zmiany dokonywane w obiektach są kwalifikowane, jako takie przedsięwzięcia, biorąc pod uwagę rodzaj działalności, wielkość produkcji i inne parametry techniczne, a także charakterystykę przedsięwzięcia, wielkość emisji, usytuowanie oraz rodzaj i skalę jego oddziaływania na środowisko; 2) szczegółowe uwarunkowania związane z kwalifikowaniem

22 22 przedsięwzięcia do sporządzenia raportu, biorąc pod uwagę charakterystykę przedsięwzięcia, wielkość emisji, usytuowanie oraz rodzaj i skalę jego oddziaływania na środowisko. Aktem wykonawczym wydanym na podstawie art. 51 ust. 8 ustawy Prawo ochrony środowiska było rozporządzenie Rady Ministrów z dnia r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz ze zm.). Zgodnie z 1 rozporządzenia określało ono: 1) rodzaje przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, wymagających sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko; 2) rodzaje przedsięwzięć, dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być wymagany; 3) przypadki, w jakich zmiany dokonywane w obiektach są kwalifikowane, jako przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko; 4) szczegółowe uwarunkowania związane z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko. Zgodnie zaś z 2 ust. 1 pkt 28 sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wymagają lotniska o podstawowej długości pasa startowego nie mniejszej niż m. Według zaś 3 ust. 1 pkt 55 sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko mogą wymagać lotniska, niewymienione w 2 ust. 1 pkt 28, lub lądowiska helikopterów. Ustawa z dnia r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko w art. 144 ust. 9 uchyliła w tytule I ustawy Prawo ochrony środowiska cały dział V i VI, a więc też art. 51, ale równocześnie w art. 173 ust. 1 uznała, że dotychczasowe przepisy

23 23 wykonawcze, wydane między innymi na podstawie art. 51 ust. 8 ustawy Prawo ochrony środowiska, zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 60 ustawy z r., jednak nie dłużej niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie tej ustawy, to jest do dnia r. Zgodnie zaś z treścią art. 173 ust. 2 ustawy z dnia r. do czasu wydania przepisów, o których mowa w art. 60 tej ustawy: 1) za przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, określone w art. 59 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, uważa się określone w dotychczasowych przepisach przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, wymagające sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko; 2) za przedsięwzięcia mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, określone w art. 59 ust. 1 pkt 2 mniejszej ustawy, uważa się określone w dotychczasowych przepisach przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być stwierdzony. Powyższe oznaczało, że uchylając art. 51 ust. 1 pkt 1 i art. 51 ust. 8 ustawy Prawo ochrony środowiska uznano, że przepisy wykonawcze wydane na podstawie tej ustawy (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko) zachowują moc przez 24 miesiące, to jest do dnia r., a w ust. 2 art. 173 doprecyzowano, że do czasu wydania przepisów wykonawczych określonych w art. 60 ustawy z dnia r. za przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, określone w art. 59 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, uważa się określone w dotychczasowych przepisach (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia

24 r.) przedsięwzięcia mogące znacząco oddziaływać na środowisko, wymagające sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko. Ostatecznie więc zmiana z dnia r. miała jedynie charakter redakcyjny i określała, kiedy przepisy wykonawcze mówiące o tym, jakie przedsięwzięcia mogą zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, tracą moc. Przepisem wykonawczym, wydanym na podstawie art. 60 ustawy z dnia r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, jest nowe rozporządzenie Rady Ministrów z dnia r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397), które weszło w życie z dniem r. Rozporządzenie to określa: 1) rodzaje przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; 2) rodzaje przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko; 3) przypadki, w których zmiany dokonywane w obiektach są kwalifikowane, jako przedsięwzięcia, o których mowa w pkt 1 i 2. Zgodnie 2 ust. 1 pkt 30 do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się lotniska o podstawowej długości drogi startowej nie mniejszej niż m, a zgodnie z 3 ust. 1 pkt 59 do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się lotniska inne niż wymienione w 2 ust. 1 pkt 30 lub lądowiska, z wyłączeniem lądowisk centrów urazowych, o których mowa w ustawie z dnia r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym przeznaczonych wyłącznie dla śmigłowców ratunkowych. Reasumując zmiany art. 135 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska w zakresie organu, rodzaju aktu prawnego oraz określenia rodzaju

25 25 przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko w żaden sposób nie wpłynęły na skuteczność obowiązywania rozporządzenia Wojewody ( ) z dnia r., albowiem zmiana organu upoważnionego do wydania aktu wykonawczego nie wpłynęły na moc jego obowiązywania; kwestia formy aktu została rozstrzygnięta w przepisach przejściowych, to jest art. 47 ust. 2 ustawy z dnia r., zakres spraw przekazanych do uregulowania aktem wykonawczym przedmiotowo pozostał ten sam, albowiem nie zmieniła go ani nowelizacja dokonana ustawą z dnia r. ani też nowe rozporządzenie Rady Ministrów z dnia r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Zatem, wbrew poglądowi Sądu Okręgowego, rozporządzenie Wojewody ( ) z dnia r. w dacie wyrokowania przez ten Sąd obowiązywało. Fakt obowiązywania tego rozporządzenia nie został również podważony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia r. II CSK 367/08 LEX nr W takim stanie rzeczy Sąd pierwszej instancji zobligowany był do rozpoznania żądań powódki związanych z wprowadzeniem na terenie, na którym znajduje się ich nieruchomość, obszaru ograniczonego użytkowania. W dacie rozstrzygania apelacji powódki, zafunkcjonowała - choć jeszcze nie ze skutkiem jej stosowania - w myśl przepisów regulujących normatywną kwestię tworzenia przedmiotowego obszaru, uchwała Nr 76/11 Sejmiku Województwa ( ) z dnia r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla [ ] w W. Uchwała ta została wydana na podstawie m.in. art. 135 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia r. Prawo ochrony środowiska; wchodzi ona w życie w ciągu 14 dni od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa ( ). Pojawienie się w

26 26 obrocie prawnym tego aktu obliguje Sąd do rozważenia jego zastosowania w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy uznając, iż brak jest materialno - prawnych podstaw z ustawy Prawo ochrony środowiska nie badał już merytorycznie zasadności żądań powódki i oddalił w całości zgłoszone przez nią wnioski dowodowe, co należy zakwalifikować jako nierozpoznanie istoty sprawy i konieczność uchylenia sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji celem rozstrzygnięcia roszczeń powódki wynikających z ustawy Prawo ochrony środowiska. Mając na uwadze, iż roszczenia powódki podlegają ocenie przede wszystkim w świetle art. 129 i 136 ustawy Prawo ochrony środowiska, za przedwczesne uznać należy odnoszenie się do pozostałych zarzutów oraz wniosków apelacji. Wobec zgłaszania żądań pozwu także z powoływaniem się na art. 435 kc wskazać należy, iż w tym przypadku rzeczą powódki jest wykazanie wszystkich przesłanek odpowiedzialności na tej właśnie podstawie, a więc przede wszystkim wykazanie, że pozwany jest przedsiębiorstwem wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody, jak też że jego działalność w zakresie wywołującym szkodę jest bezprawna (por. postanowienie SN z dnia r. III CZP 17/10 LEX nr ). Wobec powyższego Sąd II instancji na podstawie art i art kpc orzekł jak w sentencji wyroku.