WYROK SĄDU REJOWEGO SĄDU PRACY W BIAŁYMSTOKU z dnia 22 września 2011r., sygn. akt VIP 329/11

Transkrypt

1 WYROK SĄDU REJOWEGO SĄDU PRACY W BIAŁYMSTOKU z dnia 22 września 2011r., sygn. akt VIP 329/11 Przewodniczący SSR Maciej Łukaszewicz Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Białymstoku Wydział VI Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 15 września 2011 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy X przeciwko Y prowadzącej działalność gospodarczą o zapłatę wynagrodzenia I. Zasądza od pozwanej Y prowadzącej działalność gospodarczą na rzecz powoda X kwotę 1150 zł ( jeden tysiąc sto pięćdziesiąt złotych ) wraz z ustawowymi odsetkami w wysokości w stosunku rocznym 13% od 17 września 2010 r. do dnia zapłaty z uwzględnieniem dalszych zmian wysokości ustawowych odsetek II. Nakazuje pobrać od pozwanej Y prowadzącej działalność gospodarczą na rzecz Skarbu Państwa ( kasa Sądu Rejonowego w Białymstoku ) kwotę 58 zł ( pięćdziesiąt osiem złotych ) tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu. UZASADNIENIE Powód X wniósł o zasądzenie od Y prowadzącej działalność gospodarczą kwoty zł tytułem częściowego wynagrodzenia za okres skróconego bezprawnie wypowiedzenia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 września 2010 r. oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wywodził, iż był zatrudniony u pozwanej na mocy kolejnych, terminowych umów o pracę. W dniu 14 maja 2010 r. pozwana wręczyła mu oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę za dwutygodniowym wypowiedzeniem nie podając przyczyny. Wskazał, że wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 16 września 2010 r. został przywrócony do pracy. Sąd ten uznał, iż z pozwaną od dnia 1 stycznia 2009 r. łączyła go umowa o pracę na czas nieokreślony. W związku z tym okres wypowiedzenia winien wynosić trzy miesiące, tymczasem od pozwanej otrzymał zapłatę za jedynie 14 dni wypowiedzenia. W tej sytuacji, zdaniem powoda, w całą pewnością należy mu się wynagrodzenie za okres ½ miesiąca. Jako podstawę prawną swego roszczenia wskazał art. 49 k.p. 1

2 Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wskazała, że skoro powód na mocy art k.p. został przywrócony do pracy, a pracodawca w oparciu o art. 47 k.p. wypłacił mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, to nie może już żądać zapłaty na mocy art. 49 k.p. Sąd Pracy ustalił i zważył, co następuje: Bezsporne jest, że powód X pozostawał w stosunku pracy z A.D. a następnie Y prowadzącymi działalność gospodarczą na podstawie okresowych umów o pracę. Pierwszą umowę o pracę powód zawarł w dniu 1 czerwca 1998 r. na okres do 31 sierpnia 1998 r., a kolejne na okres od 1 września 1998 r. do 20 grudnia 1998 r., od 21 grudnia 1998 r. do 31 grudnia 2001 r., od 3 kwietnia 2002 r. do 31 grudnia 2006 r., od 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. Ostatnią umowę o pracę strony zawarły na okres od 1 stycznia 2009 roku do 31 grudnia 2012 roku. Zgodnie z warunkami umów o pracę powód zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy jako pakowacz, a od stycznia 2009 roku jako operator wózka widłowego. Każda z okresowych umów o pracę, w tym również ostatnia zawarta pomiędzy stronami umowa o pracę, zawiera klauzulę o możliwości jej wypowiedzenia za 2 tygodniowym wypowiedzeniem. W dniu 14 maja 2010 roku strona pozwana doręczyła powodowi oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 29 maja 2010 roku, nie podając przyczyny zwolnienia. X w związku z otrzymanym wypowiedzeniem wystąpił na drogę sądową. Wniósł przeciwko pracodawcy pozew, w którym domagał się ustalenia, że z pozwaną łączy go umowa o pracę na czas nieokreślony oraz uznania, że wypowiedzenie umowy o pracę naruszało przepisy prawa i związku z tym wnosił o przywrócenie do pracy. Wyrokiem z dnia 1 lipca 2010 r., sygn. IV P 33/10, Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Bielsku Podlaskim IV Wydział Pracy oddalił powództwo. Wskutek apelacji powoda Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 16 września 2010 r., sygn. V Pa 2

3 88/10, zmienił zaskarżony wyrok w całości i przywrócił powoda X do pracy u pozwanej Y prowadzącej działalność gospodarczą na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony i w pozostałym zakresie na dotychczasowych warunkach pracy i płacy. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że zawieranie z powodem wielokrotnie wieloletnich umów terminowych stanowiło obejście obowiązujących przepisów prawa pracy i ich społeczno gospodarczego przeznaczenia i uznał, że powoda z pozwaną łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony. Wskutek przywrócenia do pracy, powód zgłosił pracodawcy gotowość do podjęcia pracy. Pracodawca dopuścił powoda do pracy i wypłacił mu jednomiesięczne wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie zł. W dniu 22 września 2010 r. powód wypowiedział umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ( k. 7 akt osobowych część C ), wskutek czego jego stosunek pracy z pozwaną zakończył się. Z powództwa powoda przed Sądem Rejonowym Sądem Pracy w Bielsku Podlaskim toczyła się przeciwko pozwanej sprawa o zapłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres dwóch miesięcy. Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2010 r., sygn. IV P 80/10 powództwo zostało oddalone, apelacja od tego wyroku została oddalona przez Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku wyrokiem z dnia 24 marca 2011 r., sygn. V Pa 23/11. Pismem z dnia 14 kwietnia 2011 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty należnej za okres wypowiedzenia otrzymanego przez niego w maju 2010 r. Wskazał, że otrzymał wynagrodzenie za okres 14 dni, zaś zgodnie z wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 16 września 2010 r. łączyła go z pozwaną umowa o pracę na czas nieokreślony, w związku z tym winien otrzymać wynagrodzenie za trzymiesięczny okres wypowiedzenia. Powołując się na art. 49 k.p. wezwał pozwaną do zapłaty brakującej części wynagrodzenia tj. za okres 2 miesięcy i 16 dni ( k. 5 ). Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi. W przedmiotowej sprawie kwestią sporną było prawo powoda do wynagrodzenia za część okresu wypowiedzenia. Strona pozwana kwestionowała to prawo twierdząc, że zastosowanie do powoda art k.p. poprzez przywrócenie go do pracy, wyklucza możliwość zastosowania art. 49 k.p. Powód nie zgadzał się z takim stanowiskiem wywodząc, że nie ma żadnych przeciwwskazań do stosowania art. 3

4 45 i 49 k.p. jednocześnie Przeciwne stanowisko w ocenie powoda doprowadziłoby do pokrzywdzenia pracownika i częściowego pozbawienia go ochrony przed niezgodnymi z prawem działaniami pracodawcy. Zgodnie z art. 49 k.p. w razie zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy. Funkcją art. 49 kp jest ochrona pracowników przez bezpodstawnym skracaniem wymaganego okresu wypowiedzenia. W razie zaistnienia takiej sytuacji z mocy przepisu następuje unicestwienie bezpodstawnie skróconego okresu wypowiedzenia, a umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego ( por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2008 r., II PK 60/08, OSNP 2010/5-6/62 ). W doktrynie utorował sobie drogę pogląd, że uprawnienie pracownika z art. 49 k.p. jest niezależne od roszczeń przysługujących mu na podstawie art kp. Inne są bowiem podstawy żądań pracownika w razie ich uwzględnienia. Pracownik ma tyle roszczeń, wynikłych z jednego zdarzenia, ile przewiduje prawo, chyba że ustanowiono przepis, że jedno roszczenie wyłącza drugie. Jeżeli pracodawca zastosował zbyt krótki okres wypowiedzenia, to w razie przywrócenia pracownika do pracy na podstawie art k.p. należy mu się wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy ( art k.p. ) niezależnie od wynagrodzenia z art. 49 k.p. ( chyba że oba te okresy się pokrywają ). Również gdy pracownik dochodzi odszkodowania z tytułu wadliwego wypowiedzenia umowy ( art k.p. ), to przysługuje mu ono niezależnie od wynagrodzenia z art. 49 (tak: Jaśkowski Kazimierz, Maniewska Eliza, Komentarz aktualizowany do Kodeksu pracy, Lex 2011) Sąd orzekający w tej sprawie podziela powyższy pogląd. Roszczenia z art. 45 i 49 k.p. nie pozostają w zbiegu. Są to odrębne roszczenia, które sankcjonują różne sytuacje, a ich powstanie uzależnione jest od spełnienia odmiennych przesłanek. Orzecznictwo na które powoływała się strona pozwana broniąc się przed roszczeniem powoda nie jest adekwatne do okoliczności przedmiotowej sprawy. Dotyczy ono bowiem przypadków w których jedynym naruszeniem przepisów przez pracodawcę było zastosowanie zbyt krótkiego okresu wypowiedzenia. W wyroku z dnia 2 lipca 2009 r., III PK 20/09, ( OSNP 2011/5-6/68 ) Sąd Najwyższy podniósł, iż jeżeli jedyną 4

5 wadliwością wypowiedzenia nauczycielowi stosunku pracy jest zastosowanie przez szkołę zbyt krótkiego okresu wypowiedzenia przez sprzeczne z prawem oznaczenie terminu jego upływu przed końcem roku szkolnego, to stosunek pracy rozwiązuje się upływem okresu właściwego i do tego czasu nauczyciel ma prawo do wynagrodzenia, natomiast nie służą mu roszczenia przewidziane w art k.p. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że przepis art. 49 k.p. jest szczególny w stosunku do art k.p. w tym sensie, że reguluje on sankcję tylko jednego naruszenia prawa przez pracodawcę przy wypowiadaniu umowy polegającego na zastosowaniu zbyt krótkiego okresu wypowiedzenia. Wszystkie pozostałe przypadki naruszenia przez pracodawcę przepisów o wypowiadaniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony podlegają sankcjom z art. 45 k.p. W przedmiotowej sprawie pracodawca wypowiadając powodowi umowę o pracę w dniu 14 maja 2010 r. naruszył art k.p., zgodnie z którym w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nie określony powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie. Takiej przyczyny strona pozwana nie podała, co ostatecznie skutkowało przywróceniem powoda do pracy. Poza tym naruszeniem pozwana zastosowała nieprawidłowy, dwutygodniowy okres wypowiedzenia, podczas gdy w przypadku powoda wynosił on trzy miesiące. Skrócony okres wypowiedzenia nie był zatem jedynym bezprawnym zachowaniem pozwanej przy wypowiadaniu powodowi umowy o pracę i dlatego też przyznanie powodowi na drodze sądowej roszczenia przewidzianego w art k.p. nie mogło w żaden sposób pozbawić go roszczenia z art. 49 k.p. Trzeba się zgodzić z argumentacją powoda, że odmienny pogląd spowodowałby obciążenie pracownika negatywnymi konsekwencjami bezprawnych działań pracodawcy. Gdyby bowiem wobec powoda pracodawca zastosowałby trzymiesięczny okres wypowiedzenia, to jego sytuacja byłaby o wiele korzystniejsza. Otrzymałby on wynagrodzenie za trzy miesiące, jak też za miesiąc pozostawania bez pracy ( art. 47 k.p. ) i zostałby przywrócony do pracy, a tak pracodawca wypłacił mu jedynie wynagrodzenie za 14 - dniowe wypowiedzenie i za miesiąc pozostawania bez pracy. Pozbawienie pracownika wynagrodzenie za okres wypowiedzenia w takiej sytuacji, w jakiej znalazł się powód z pewnością nie było intencją ustawodawcy. Podzielenie argumentacji pozwanej 5

6 oznaczałoby nic innego jak tylko przyzwolenie na bezprawne skracanie okresu wypowiedzenia, które samo w sobie nie może stanowić podstawy do przywrócenia do pracy. W przypadku przywrócenia pracownika do pracy na innej podstawie pracodawca zyskiwałaby na wynagrodzeniu pracownika za 2,5 miesiąca. Taka interpretacja nie jest dopuszczalna. Skoro okres wypowiedzenia powoda wynosił trzy miesiące, a pracodawca zastosował okres dwutygodniowy i tylko za ten czas wypłacił powodowi wynagrodzenie, to powodowi stosownie do art. 49 k.p. należało się wynagrodzenia za pozostałą część okresu wypowiedzenia, za którą powód nie otrzymał jeszcze wynagrodzenia od pracodawcy w wyniku jego dobrowolnego świadczenia po wyroku przywracającym do pracy. Powód nie otrzymywał wynagrodzenia za okres od r. do chwili przywrócenia do pracy w dniu r., za wyjątkiem kwoty jednomiesięcznego wynagrodzenia wypłaconej dobrowolnie przez pracodawcę. Tymczasem powodowi na mocy art. 49 k.p. należne było wynagrodzenie za czas do r., a na mocy art. 47 k.p. wynagrodzenie za pozostały czas pozostawania bez pracy nie dłuższy jednak niż jeden miesiąc. Z zaświadczenia o zarobkach powoda przed wypowiedzeniem ( k. 22 akt IV P 33/10 ) wynika, że jego wynagrodzenie miesięczne wynosiło 3220,48 zł brutto. Powód w tej sprawie dochodził jedynie kwoty zł. Jest to więc kwota o wiele mniejsza, niż należna powodowi na mocy art. 49 k.p. Wobec tego, że zgodnie z art. 321 k.p.c. Sąd nie orzeka ponad żądanie strony, należało orzec zgodnie z żądaniem powoda. O odsetkach ustawowych rozstrzygnięto w myśl art k.p. w zw. z art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Wynagrodzenie z art. 49 k.p. płatne jest jak każde inne wynagrodzenie po upływie danego miesiąca. Powód domagał się odsetek za okres krótszy, a jak już wspomniano powyżej Sąd nie orzeka ponad żądanie powoda. Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U r., nr 167, poz ze zm. ) Sąd obciążył pozwaną kwotą 58 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007 r., I PZP 1/07, wysokość tej opłaty Sąd ustalił w oparciu o przepis art. 13 ust. 1 w zw. z art. 21 tej ustawy ( 1150 x 5% = 57,50 zł, po zaokrągleniu do pełnego złotego 58 zł ). 6

7 WYROK SĄDU OKRĘGOWEGO W BIAŁYMSTOKU z dnia 15 grudnia 2011r., sygn. akt V Pa 119/11 Przewodniczący: SSA w SO Stanisław Stankiewicz (spr.) Sędziowie: SSO Dorota Zarzecka SSO w SR del. Krzysztof Kruk Sąd Okręgowy Sąd Pracy w Białymstoku Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2011 r. w Białymstoku na rozprawie sprawy X przeciwko Y prowadzącej działalność gospodarczą o zapłatę wynagrodzenia na skutek apelacji pozwanej Y prowadzącej działalność gospodarczą od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Białymstoku z dnia 22 września 2011 roku sygn. akt VI P 329/11 oddala apelację Uzasadnienie Powód X domagał się zasądzenia od Y prowadzącej działalność gospodarczą kwoty 1150 zł tytułem wynagrodzenia za skrócenie okresu wypowiedzenia r. pracodawca rozwiązała z nim umowę o pracę za dwutygodniowym wypowiedzeniem. Sąd Okręgowy wyrokiem z r. przywrócił go do pracy uznając, że był zatrudniony na czas nieokreślony. Ze względu na ogólny staż pracy w Y należało zastosować dłuższy okres wypowiedzenia. Pozwana zapłaciła mu jedynie za 14 dni wypowiedzenia. Na podstawie art. 49 k.p. należy mu się wyższa kwota. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Powód po przywróceniu do pracy otrzymał wynagrodzenie za czas pozostawania bez niej. W tej sytuacji nie może domagać się wynagrodzenia za zastosowanie nieprawidłowego okresu wypowiedzenia. Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia r. zasądził od Y 7

8 jako przedsiębiorcy na rzecz X 1150 zł z ustawowymi odsetkami w wysokości 13% od dnia r.. Na podstawie zebranych w sprawie dowodów ustalił, że powód był zatrudniony w Y na podstawie umów o pracę na czas określony - od r. do r. Taka sama umowa została zawarta pomiędzy stronami na okres od r. do r r. pozwana wypowiedziała X stosunek pracy z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia r. przywrócił go do pracy na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Uznał, że zawieranie z nim przez pracodawcę wieloletnich umów terminowych stanowiło obejście prawa. Po przywróceniu do prac X otrzymał wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy w kwocie 2300 zł. Chciał wynagrodzenia za 2 miesiące a nie za 1, ale żądanie to zostało prawomocnie oddalone wyrokiem z r. Trzy tygodnie później powód zwrócił się do pozwanej z żądaniem wypłaty wynagrodzenia za 2 miesiące i 16 dni czyli za okres o jaki skróciła wypowiedzenie umowy o pracę. Zgodnie z treścią art. 49 k.p. w razie zastosowania okresu wypowiedzenia krótszego niż wymagany, umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wymaganego a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy. Sąd Rejonowy jest zwolennikiem teorii, wg której uprawnienie z art. 49 k.p. jest niezależne od przysługujących pracownikowi roszczeń na podstawie art k.p. Jeśli pracodawca zastosował zbyt krótki okres wypowiedzenia, to w razie przywrócenia pracownika do pracy należy mu się wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy niezależnie od wynagrodzenia za skrócenie okresu wypowiedzenia, chyba że okresy te pokrywają się. Roszczenia z art. 45 i art. 49 nie pozostają w zbiegu. W uzasadnieniu wyroku z dnia r. (III PK 20/09 - OSNP 2011/5-6/68) Sąd Najwyższy stwierdził, że art. 49 k.p. jest w pewnym sensie przepisem szczególnym w stosunku do art. 45 k.p. gdyż reguluje naruszenie tylko jednego prawa (zastosowanie zbyt krótkiego okresu wypowiedzenia) natomiast art. 45 k.p. dotyczy innych przypadków naruszenia. W niniejszej sprawie pracodawca dopuściła się 2 naruszeń. Zastosowała 8

9 nieprawidłowy okres wypowiedzenia i zaniechała podania przyczyny złożenia takiego oświadczenia. Wg Sądu Rejonowego powodowi na mocy art. 49 przysługiwało wynagrodzenie do r. a na mocy art. 47 wynagrodzenie za pozostawania bez pracy w wysokości maksymalnie jednomiesięcznego. Bez pracy był od r. do r.. Pracodawca dobrowolnie wypłacił mu równowartość zarobku za 1 miesiąc. Przedmiotem sporu była kwota 1150 zł. W sprawie z zakresu prawa pracy Sąd nie może orzec ponad żądanie. W związku z tym Sąd Rejonowy uwzględnił powództwo X w całości. Apelację od wyroku z dnia 22 września wniosła Y. Zarzuciła w niej naruszenie art. 49 k.p. polegające na jego błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu. Przepis ten reguluje sytuację, w której pracodawca naruszył przepisy o wypowiedzeniu umów o pracę stosując za krótki okres wypowiedzenia. Nie dotyczy on innych uprawnień objętych art k.p. oraz ich skutku w postaci powstania roszczenia o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne lub odszkodowanie. Na podstawie art. 45 k.p. pracownik może kwestionować decyzję o rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn merytorycznych i formalnych natomiast art. 49 k.p. nie daje podstaw do podważenia wypowiedzenia. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia r. stwierdził, że naruszenie art. 49 k.p. nie mieści się w grupie przepisów o wypowiedzeniu umów o pracę, których naruszenie uzasadnia zastosowanie art. 45 k.p. wobec czego jego naruszenie nie rodzi roszczeń wymienionych w art k.p. Zdaniem pozwanej art k.p. powinien być podstawą rozstrzygnięcia w sytuacji kiedy zastosowano za krótki okres wypowiedzenia a ponadto jest ono zasadne lub niezasadne. Art. 49 k.p. jest przepisem szczególnym w stosunku do niego i nie powstaje zbieg roszczeń. Na podstawie takiego zarzutu pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja Y jest niezasadna. Bezspornym w sprawie było, że Y 14 maja 2010 r. złożyła X oświadczenie o 9

10 rozwiązaniu z dniem 29 maja zawartej r. umowy o pracę. Sąd Okręgowy wyrokiem z r. przywrócił powoda do pracy u pozwanej na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony w pozwanym zakładzie na dotychczasowych warunkach pracy i płacy r. X zgłosił pozwanej gotowość do pracy na dotychczasowym stanowisku i warunkach (k - 50 akt osobowych). Z powyższego wynika, że nie pracował od 30 maja do 19 września 2010 r. Za okres pozostawania bez pracy otrzymał równowartość jednomiesięcznego wynagrodzenia. W prawie pracy wadliwość oświadczenia woli lub sprzeczne z prawem czynności prawne pracodawcy lub pracownika nie są nieważne z mocy samego prawa. Sprzeczne z przepisami lub nieuzasadnione wypowiedzenie może zostać wzruszone tylko na skutek aktywnego działania pracownika, który musi wystąpić z odpowiednim powództwem. W przypadku zastosowania krótszego niż wymagany okresu wypowiedzenia umowa o pracę rozwiązuje się z upływem okresu wypowiedzenia, a pracownikowi przysługuje wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy. Ustawodawca w art k.p. podał sytuacje skutkujące rozwiązanie umowy o pracę. Są to oświadczenia woli i zdarzenia prawne. Strona takiej umowy może ją rozwiązać składając drugiej stronie oświadczenie. Jego skutek nastąpi wraz z upływem okresu wypowiedzenia. W ocenie Sądu Okręgowego nawet wskazanie nieprawidłowego terminu upływu wypowiedzenia nie wzruszy skutku samego wypowiedzenia. Z mocy samego prawa następuje on tylko w owej dacie. Sytuacja jest prosta gdy pracownik nie kwestionuje w terminie zamiaru samego wypowiedzenia. Przysługuje mu wówczas tylko wynagrodzenie do czasu rozwiązania umowy. Powód w sprawie VI P 33/10 Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim zarzucił pozwanej m.in. naruszenie zasad współżycia społecznego gdyż został zwolniony z pracy po 12 latach, po tym jak zachorował na dyskopatię. Gdyby pracodawca zastosował r. prawidłowy okres wypowiedzenia 10

11 umowa o pracę rozwiązałaby się r. Pozwana powołała się w apelacji m.in. na uchwałę Sądu Najwyższego z r. (I PZP 63/92 - OSNC 1993/7-8/120). W tezie II Sąd Najwyższy uznał, że jeśli wypowiedzenie stosunku pracy jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiedzeniu umów o pracę (art k.p.) i jednocześnie zastosowano okres wypowiedzenia krótszy niż wymagany (art. 49 k.p.) - nie stosuje się art k.p. chyba, że przewidziane w tym przepisie odszkodowanie jest korzystniejsze od wynagrodzenia przewidzianego w art. 49 k.p. W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy wyjaśnił, ż art. 49 k.p. nie mieści się w grupie przepisów o wypowiadaniu umów o pracę, których naruszenie uzasadnia zastosowanie art. 45 k.p. Jego naruszenie nie powoduje bezskuteczności rozwiązania stosunku pracy ani nie rodzi roszczeń wymienionych w art. 45 k.p. Jednym z tych roszczeń jest przywrócenie do pracy. Sąd Okręgowy przywrócił powoda do pracy dopiero r. Jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy powód po podjęciu pracy otrzymał jednomiesięczne wynagrodzenie. Rozwiązanie z nim stosunku pracy ze wskazaniem błędnej daty pozbawiło go prawa do wynagrodzenia za 3 miesiące ( r.). Częściowo zostało to zrekompensowane przyznaniem mu zbyt wysokiego wynagrodzenia na podstawie art. 47 k.p. Przepis ten wyraźnie stanowi, że pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy - nie więcej jednak niż za 2 miesiące a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące - nie więcej niż za 1 miesiąc. Ustawodawca podał w nim wprost maksymalną wysokość wynagrodzenia oraz w sposób pośredni minimalną wysokość. Skoro wynagrodzenie przysługuje pracownikowi przywróconemu do pracy, czyli takiemu którego umowa już uległa rozwiązaniu, to teoretycznie wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy może przysługiwać tylko za okres od upływu terminu wypowiedzenia do dnia poprzedzającego podjęcie pracy. Teoretycznie okres ten może być krótszy niż 1 miesiąc. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy prawidłowo uznał, że powodowi należy się wynagrodzenie w żądanej przez niego wysokości za wypowiedzenie mu 11

12 umowy o pracę przy zastosowaniu zbyt krótkiego okresu wypowiedzenia. Gdyby pracodawca nie popełnił przypisanego mu błędu stosunek pracy trwałby do 31 sierpnia 2010 r.. Zawarte w art. 49 k.p. uregulowanie ma charakter przywileju. Pracownik nabywa bowiem prawo do wynagrodzenia bez ekwiwalentu z jego strony w postaci świadczenia pracy. Na mocy art. 44 k.p. ma prawo odwołać się od wypowiedzenia mu umowy o pracę. Uznanie takiego żądania za podlegające ochronie prawnej skutkuje - tak jak w przypadku powoda - przywróceniem do pracy. Orzeczenie takiej treści ma skutek na przyszłość. Sprawa o należne wynagrodzenie dotyczy zdarzeń z przeszłości. Charakter obu roszczeń jest inny. Nie tylko nie pokrywają się one ale przede wszystkim jedno (przywrócenie do pracy) nie pochłania drugiego (wynagrodzenia). Zawarty w apelacji zarzut dotyczy naruszenia prawa materialnego. W ocenie Sądu Okręgowego skarżąca nie wykazała aby jakiekolwiek naruszenie art. 45 lub 49 k.p. wystąpiło w niniejszej sprawie. Szkoda powoda polega na utracie wynagrodzenia. Ma ona charakter lucrum cessans. Ustawodawca przyznał mu odszkodowanie w postaci wynagrodzenia. Biorąc pod uwagę datę wystąpienia określonych zdarzeń należy uznać, iż powództwo X jest słuszne. W tej sytuacji apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c. 12