skończy się inaczej, niż wymyślił to sobie autor. ludzi stają się zrozumiałe na tysiąc sposobów. Jednak wciąż wierzę,że moje dziecko zapisze swoje

Transkrypt

1 red Wstęp Tomek to otwarta księga. Ilekroć rozpoczynam ją czytać mam nadzieję na inne zakończenie. Wiem, że to naiwne i niedorzeczne, gdyż żadna książka nie skończy się inaczej, niż wymyślił to sobie autor. Jednak wciąż wierzę,że moje dziecko zapisze swoje stronice nie płaczem, a uśmiechem; dobrym, a nie złym słowem; nie obraźliwym lecz przyjaznym gestem. Każdy jest pisarzem swego życia, dzieli się swoją myślą, ubiera w słowa ulotne chwile, a one potem żyją długo, swym własnym życiem. Dla innych ludzi stają się zrozumiałe na tysiąc sposobów. Bo każdy ma swój warsztat, którego używa w charakterystyczny dla siebie sposób. Jedni odbierają go jak kogoś ważnego i mądrego, zaś drudzy nie widzą w nim nic poza przeciętnością. Jeszcze inni chętnie spluną z pogardą w jego kierunku, dając wyraz swemu oburzeniu i wściekłości na niego. 5

2 Słowa dawnej piosenki o cenie jaką przyjdzie nam zapłacić za szczęśliwe chwile brzmią jak zła wróżba, jednak tkwi w nich niezaprzeczalna życiowa prawda. Wystarczy rozejrzeć się dookoła siebie, by odnaleźć ich potwierdzenie w rzeczywistości. Bo na tym właśnie polega życie. Przeżywamy je na wszelkie sposoby, napotykając na swej drodze zarówno na chwile smutku jak i szczęścia. Wszystkie one, uwiecznione na zdjęciach i wklejone do albumu rodzinnego dają obraz życia jakie wiedliśmy. Czy fotografie kłamią? Może wystarczy spojrzeć głębiej, sięgnąć pamięcią do czasów, gdy były robione, a przekonam się jaka jest prawda. Czy dwóm śmiejącym się łobuzersko do obiektywu chłopcom, było wtedy dobrze? Był lipiec, wakacje spędzaliśmy na działce. Moi chłopcy ubrani w takie same żółto białe koszulki, siedzą na ławeczce blisko siebie tak, że ich łokcie lekko stykają się. Obaj patrzą pod słońce i w ten sam sposób mrużą oczy. Mają identyczne jasno blond, ciut przydługie włosy z grzywkami wpadającymi im do oczu. Dzieli ich wprawdzie półtora roku, Michał ma niecałe siedem lat, a Tomek pięć, ale na zdjęciu na pierwszy rzut oka wyglądają na bliźniaków. Czy już wówczas ich przyszłość była w jakiś sposób przesądzona? Czy proporcje czekających ich kiedyś chwil szczęścia i nieszczęścia były gdzieś 6 zapisane? Przyglądam się i nie dostrzegam nic niepokojącego, bracia zdają się z ufnością patrzeć na świat. Podobnie jest z innymi fotografiami, Tomek rubasznie śmiejący się i całujący go w szyję starszy brat, chłopcy w karnawałowych strojach, Tomaszek z loczkami, ssący kciuka i z drugą ręką ukrytą w ukochanym jasiu, Tomek siedzący na podłodze w ogromnych słuchawkach i uczący się angielskiego, Michał rysujący kredą po chodniku i wreszcie pojawia się Piotruś. Dwaj starsi pochylają się nad śpiącym w łóżeczku maluchem, by z nieukrywaną dumą zaprezentować światu najmłodszego braciszka... Czy te zdjęcia mogą kłamać? Czy to możliwe aby wspólne szczęśliwe chwile należały już tylko do przeszłości? Tak, każdy pisze swoją historię, raz zapisane zdarzenia nie odstaną się i choćbym nie wiem jak bardzo chciała, raz zapisane słowo nie zmieni się podczas kolejnego czytania. Dlatego oglądanie starych fotografii nie przyniesie mi nigdy ulgi, a jedynie pozostawi w sercu żal. Na nich zawsze będziemy szczęśliwą rodziną, która z biegiem czasu coś utraciła. Nieodwracalnie, ponieważ zaplanowany zamach na białą królową nie powiódł się. Ma się dobrze na swym tronie i wciąż powiększa swe wpływy. 7

3 . 8 1 Przyjechałam do Polski na początku roku, w styczniu. Byłeś, Tomku, w opłakanym stanie. Na prośbę Twoją i Sabiny babcia zgodziła się na kolejne odtrucie w swoim domu. Przestraszył mnie Twój widok. Wynędzniały, wychudzony z zapadniętymi głęboko oczyma. Na przegubach nie było już wolnego od nakłuć miejsca. Miałeś rozdrapane rany na całym ciele, zwłaszcza na rękach i nogach. Nie miałeś sił, by samodzielnie pójść do toalety. Obraz nędzy i rozpaczy. Rozpłakałam się. Naprawdę pomyślałam, że umierasz. Ty obiecałeś mi wówczas, wszystko czego zażądałam. Godziłeś się na ośrodek i długie leczenie z pomocą prawdziwych fachowców. Ustaliliśmy, że po roku leczenia zacznę spłacać Twoje długi, byś później mógł zacząć życie bez obciążeń. Następnego dnia przyjechała Sabina z porcją metadonu. Po zażyciu go i krótkiej rozmowie przed- 9

4 stawiliście swoje warunki. Nie dwa lata, ale rok leczenia. Potem zamierzacie przyjechać do mnie. Po kolejnych dwóch dniach uznaliście, że w ogóle nie pójdziesz do ośrodka. Po pierwsze nikt z Waszych znajomych nie wyszedł wyleczony. Po drugie wy nie przeżyjecie tak długiego rozstania. Po trzecie Ty nie nadajesz się do wykonywania absurdalnych poleceń innych. Przełknęłam to. Naprawdę bałam się o Twoje życie. Zgodziłam, się abyś jak najszybciej przyjechał do mnie, do Szkocji. Twierdziłeś, że nic nie jest w stanie zastąpić Ci polskiej heroiny, a tam nie będziesz jej mógł zdobyć. Poszliśmy do dwojga niezależnych terapeutów, którzy nie dali nam nawet minimalnych szans na powodzenie naszego planu. W końcu jeden z nich na kolejnym spotkaniu udzielił mi kilku porad, jak z Tobą postępować. Przede wszystkim mam trzymać się ustalonych przed wyjazdem zasad. Postanowiliśmy, że przyjeżdżasz i przez rok obowiązuje Cię areszt domowy. Dopiero po upływie tego czasu masz prawo szukać pracy. Sam zarobisz na przyjazd Sabiny z jej synkiem, a ja najwyżej Ci w tym pomogę. Przed wyjazdem masz pójść na szpitalny detoks, który pomoże Ci przetrwać najgorsze dni. Spłaciłam Wasze najpilniejsze długi u dilera. Opłaciłam leczenie zębów i Twój przyjazd tutaj. 10 Po Twoim przyjeździe wysłałam Sabinie pieniądze na spłatę pralki, którą wzięła na raty. To tylko niektóre z ustaleń. Ty przede wszystkim masz się kurować. Patrzę na Ciebie, synku, i wierzyć mi się nie chce, że jesteś tu naprawdę. Jakoś przetrwałeś dwudniową podróż autobusem, mimo że nie odbyłeś detoksu w szpitalu. Gdy zacząłeś krwawić, wpadłam w popłoch. Twój organizm domaga się lekarstwa. Jedynego skutecznego na wszelkie przypadłości. Heroiny. Patrzę na Ciebie i uciekam do swojego pokoju. Płaczę. Bo łzy przynoszą ukojenie. Płacz jest dla mnie jak zimny okład na bolący ząb. Zwyczajnie przynosi ulgę i chwilowy spokój. I gdybym choć wiedziała, że coś nim wskóram. Mogłabym przepłakać już swoje życie do końca. Tego nie można nawet nazwać bohaterstwem. Bo czymże jest łza matki uroniona nad synem? Zwykłą rzeczą. Wszystkie matki świata od wieków płaczą. A jednak marzy mi się,żeby zapłakać ostatni raz. Jest taka piosenka grupy Bajm. Pamiętasz, kiedyś posłałam ci jej fragment w smsie. Teraz wydaje mi się również odpowiednia dla odzwierciedlenia mojego stanu. Napisane już słowa, najlepiej wyrażają tę chwilę. Posłuchaj: Nie obiecam Ci, że lepszy będzie świat 11

5 Ważny jest oczu Twoich blask Nie obiecam Ci, że czas ukoi ból Ważne, że ważne, że ważne, że jesteś tu... Witaj Tomku! TOMEK Łzy są najgorsze. Są najdotkliwszą konsekwencją jazdy pod prąd. Dlaczego to, co mi sprawia przyjemność, u Ciebie powoduje szloch? Małe dzieci zachęca się do jedzenia słowami: no jedz, za mamusię, pięknie!, a teraz łyżeczka za tatusia.... Tak to mniej więcej brzmi. Wyobraźmy sobie jednak sytuację odwrotną. Wygłodniałemu maluchowi, który od powiedzmy 48 godzin nie miał nic w ustach, zaproponujmy: no przemęcz się jeszcze dobę, za mamusię.... I niechże ta mamusia zapłacze rozpaczliwie, kiedy to dziecko zdecyduje się jednak coś zjeść. Sytuacja heroinisty jest tożsama z położeniem takiego pogrążonego w wyrzutach sumienia dzieciaka, którego jedynym przestępstwem była naturalna potrzeba zaspokojenia głodu. Cóż w tym złego, że chcę ulżyć cierpieniom? Dlaczego powoduje to u Ciebie takie cierpienie? Czy naprawdę moje życie musi sprowadzać się do wyboru moje męki fizyczne czy Twoja zatruta dusza? Dlaczego nie możesz sprawy ułatwić i pogodzić się z tym, że heroina stanowi po prostu stały element mojego życia, jak 12 kąpiel, śniadanie, praca, obiad, kolacja, sen? Cukrzycy też funkcjonują przecież od zastrzyku do zastrzyku i jakoś nikomu to nie przeszkadza. Oni mogą, a mnie nie wolno? Co ja poradzę,że czuję głód? Trzeba było nie brać, powie ktoś. Dobra, ale wziąłem. Póki co, nikt nie potrafi cofać czasu. Więc takie gadanie z definicji jest wyrazem kompletnej bezradności i nieznajomości tematu. Owszem, nie trzeba się znać na wszystkim, ale można w takiej sytuacji zamilknąć, a nie zabawiać się w udzielanie idiotycznych porad. Na razie bliższe są mi słowa otwierające piosenkę Długość dźwięku samotności grupy Myslovitz: I nawet kiedy będę sam Nie zmienię się, to nie mój świat Przede mną droga, którą znam Którą ja wybrałem sam... Kocham Cię jednak, Mamo. Kocham, więc uciekłem przed heroiną. Uciekłem do Ciebie. Wiele się zmieniło. Wyemigrowałaś, w dodatku mieszkasz na zadupiu. Tu narkotyków raczej nie uświadczę. Kocham Cię, ale nie uciekłem z tego jednego powodu. Nie da się bowiem ukryć, że życie narkomana nie polega tylko na euforii i przyjemności. Więcej jest cierpienia, kłopotów z prawem, niepewności, obaw. Zrobiło się gorąco, więc trzeba było dokonać wyboru. I to szybko. Więc wybrałem. Doraźnie ogromne 13

6 cierpienie, ale docelowo, mam nadzieję, szansę na życie. Bo to, co było dotychczas, trudno życiem nazwać. Witam! 14 2 Bardzo długo nie mogłam tego zrozumieć. Z jednej strony jesteś do mnie podobny. Lubimy tę samą muzykę, te same książki i filmy. Choć dzieli nas całe pokolenie. Przez wiele lat nie mogliśmy usnąć bez wspólnych rozmów do poduszki. Zawsze mieliśmy wspólne tematy. I nagle okazuje się, że jesteśmy tak bardzo różni. Choć Ty jesteś moim dzieckiem, a ja jestem Twoją matką. Budzę się i dociera do mnie, że znaleźliśmy się po przeciwnych stronach. Jak wrogowie na wojnie. Atakujemy się i ranimy nawzajem. Ja bezradna wobec Twoich wyborów i Ty samotny żołnierz własnej armii. Czasem próbujemy zawieszenia broni, jednak robimy to tak nieskładnie, łamiemy rozejmy jeden za drugim i wciąż oboje broczymy krwią. Na szczęście czasem brakuje już łez i następuje chwila opamiętania. Zapominamy o włas- 15

7 nych urazach, próbujemy sklecić rodzinę od nowa. Może tym razem się naprawdę uda? Tomek, dostajesz od swojej matki ostatnią szansę. Nie robię tego z poczucia winy, ale z miłości do Ciebie. Nie chciałam, żeby to zabrzmiało tak patetycznie, ale taka jest prawda. Moim zdaniem tylko tak dowiem się, czy naprawdę chcesz zmiany w swoim życiu. 16 TOMEK Czy się uda? Ja bym zadał inne pytanie. Czy warto? Moja motywacja jest na wyczerpaniu. Może dwa lata temu. Wtedy wyobrażałem sobie życie bez heroiny. Pamiętasz, Mamo? Siedziałem tydzień w domu po jakiejś półrocznej nieobecności. Ale raz przygrzałem. Reakcja była podręcznikowa i bezwzględna. Za drzwi!!! Wiem, iż tak zwani fachowcy twierdzą, że człowiek się opamiętuje, dopiero jak sięgnie dna. Może niektórych to otrzeźwia. Ale ludzie są różni. Mieszkałem po melinach, pogrążając się w nałogu. Złapałem wirusowe zapalenie wątroby typu C, na którym pociągnę przy maksymalnie sprzyjających wiatrach do 55 roku życia. Odpadły mi troski takie, jak finansowe zabezpieczenie na emeryturę, wiem też, że czego nie zdążę zrobić teraz, nie nadrobię później. Straciłem wolę życia. Czy mam żal? Tak, ogromny. Zostałem wymeldowany. Stoją dwa domy i kamienica, ale nie znalazło się dla mnie tam miejsca. Jeśli już, to na chwilę, u zgorzkniałej babci, która chełpi się przed siostrami przeogromnym wkładem pracy włożonym w walkę o mój powrót do normalnego życia i nie przyjmuje do wiadomości, że jej depresyjne zachowanie, narzekanie, wzdychanie i robienie awantur o to, że łazienka została posprzątana w niedzielę, a obiecałem w sobotę, popychała mnie w stronę heroiny. Ćpun szuka pretekstu. Podejrzliwość, codzienne słuchanie zarzutów i wyrzutów, że biorę. Nawet wtedy, kiedy jeszcze walczyłem z tym i potrafiłem się trzy tygodnie trzymać z dala od heroiny. Paplanina, że testy na zawartość narkotyków w moczu można łatwo oszukać. Natomiast testy za bezbłędne uchodziły wtedy, gdy wychodziły dodatnie. Można mnie uznać za skurwysyna, który szuka naokoło winnych swojej choroby. Ale ja wiem, co czuję. Wiem, że jakbym został w domu z Tobą, Mamo, z młodszym bratem Piotrkiem, to wszystko inaczej by się potoczyło. Trzeba było mi wybaczyć ten raz, i każdy następny też. Ja bym tak zrobił. Ja bym swojego syna nie wyrzucił na ulicę. Walczyłbym o niego nie tylko do końca, ale przede wszystkim od początku. Bo potem jest coraz trudniej. Nawarstwiły się problemy prawne, depresja, żółtaczka, bezdomność i samotność. I ta codzienna pierdolona walka. Nie chciałem tak żyć, 17

8 ale w pewnym momencie sam zauważyłem, że ja już nie mam wyboru. Że jestem ćpunem. Teraz to wiem. Ty, Mamo, pewnie też. Czy uda nam się stworzyć rodzinę od nowa, pytasz? Od nowa pewnie tak. Bo gdybyśmy próbowali naprawiać przeszłość, to byśmy nie dali rady Stwierdzam u Ciebie pamięć wybiórczą. Powiem tylko, że to właśnie Twojego młodszego brata próbowałam chronić. Zapomniałeś już, że eksperymentowałeś zużywkami od dawna, byłeś hazardzistą i złodziejem, nie chciałeś się uczyć ani pójść do pracy. Kraj, w którym trzeba płacić podatki, był nie dla Ciebie. Chciałeś żyć po swojemu. Jednak najgorzej znosiłam Twoje kłamstwa. I wciąż wybaczałam. I dawałam kolejne szanse. Ciągle wypominasz wymeldowanie z domu. Tomku, już nie pamiętasz swoich krętactw? Bardzo wygodnie. Masz dwadzieścia pięć lat, żyjesz na garnuszku kobiet i jest Ci z tym dobrze? A co do sytuacji, którą wspominasz, to ja pamiętam to inaczej. Przyszedłeś do domu w Boże Narodzenie i zostałeś. Odkryłam u Ciebie świeże ślady po igle. Przyznałeś się, że bierzesz pół roku heroinę. Prosiłam, byś został, wspólnie z Tobą 19

9 przeżyłam pierwszy detoks w domu. W połowie stycznia przygrzałeś, jak to sam nazywasz. Zbierałeś siły, aby pójść do jakiejś pracy, i zwyczajnie stchórzyłeś. Gdybyś wtedy wytrzymał, to może miałbyś szansę skończyć z heroiną. Nie mogłam pozwolić na pozostanie w domu. Dzieliłeś pokój z braćmi i stałeś się nie do zniesienia. Wszczynałeś awantury i jak zwykle miałeś tylko wymagania, nie dając nic z siebie. Nigdy nie spróbowałeś zrobić coś pożytecznego dla domu i bliskich. Zajmowałeś się głównie własnymi zainteresowaniami. A do nich należało obstawianie meczy i dawanie w żyłę. Tak, powiedziałam, żebyś się wynosił. Jednak bardziej zależało mi na Twoim leczeniu w ośrodku dla narkomanów. Zrozumiałam, że sama bez pomocy fachowców nie dam rady Ci pomóc. Mogłeś wybrać leczenie, ale Ty wolałeś żyć po swojemu. Od początku bałeś się jakiegokolwiek zakładu, w którym musiałbyś dopasować się do reguł i zasad. Teraz łatwo oskarżać mnie o nieudzielanie pomocy. Ty sam nie chciałeś sobie pomóc i skazałeś się na życie w melinach. Kolejny detoks przeżywaliśmy w lipcu w Rudce. Po trzech tygodniach musiałam pojechać do dentysty, więc zostałeś z babcią. Jeszcze tego samego dnia wybyłeś. Wróciłeś naćpany i oczywiście przekonywałeś o swoim złym samopoczuciu z powodu niestrawności. 20 Powiedziałeś na początku, że nie można cofnąć czasu. To prawda. Nie znałam wcześniej narkomana i być może działałam po omacku, bałam się Twoich znajomych i wreszcie Ciebie. Jednak oskarżanie najbliższych o sprowokowanie Cię do sięgnięcia po heroinę jest zwykłym tchórzostwem. Chowasz się przed sobą samym, swoją niedojrzałością i wybacz, ale głupotą. Twoje tłumaczenia, dla mnie brzmią nieszczerze. Przyznam Ci jednak rację w jednym. Nie da się już odbudować naszego życia. Musimy zapomnieć o tym co było i zacząć od nowa. Najlepszym fundamentem będzie szczerość. Wykorzystaj tę szansę, bo kolejnej już naprawdę nie będzie. Póki co, musisz wydobrzeć. Nie możesz pisać ani czytać. Mówisz, że tak trudno Ci się teraz skupić nad konkretną czynnością. Chodzisz po domu jak cień, cały pokurczony i obolały. Tylko masaż sprawia Ci chwilową ulgę. Zjadasz porcje w sam raz dla dziecka dwuletniego, miewasz zachcianki na słodycze. Jesteś przeraźliwie chudy, Twoje dłonie nadal noszą rany po drapaniu się. Wciąż się pocisz, więc wchodzisz do wanny z wodą, bo prysznic sprawia Ci ból. Kichasz seriami po osiem razy. Wokół Ciebie panuje rozgardiasz. Obiecujesz, że później ogarniesz, jak poczujesz się lepiej. Ja to wiem, ona wyciąga po Ciebie szpony, bezlitośnie karci za niedobór w organizmie. Grozi Ci palcem i obiecuje zemstę. Mó- 21

10 wisz do mnie: Gdybym ją miał pod ręką, nawet bym się nie zawahał. Ona jest moją królową. Poprosiłeś dziś o zostawianie klucz od drzwi prowadzących do ogrodu. Było ciepło i słonecznie, chciałeś się rozgrzać. Nie mogę Ci ich dać. Nie ufam Ci, Tomku. TOMEK Kiedy przychodzi kres? Nie miałem cierpliwości czekać. Wziąłem sprawy w swoje ręce. Wiadomo, narkoman nie skoczy z okna, nie rzuci się pod pociąg ani się nie powiesi, ja bym zresztą nawet porządnej pętli nie umiał zrobić. Zagotowałem dwa gramy spokojnie starczy, aby w końcu odpocząć. Jakaś sześciokrotność śmiertelnej dawki dla człowieka nieuzależnionego. Prawie dwa razy mniej i bez udzielenia pomocy powinno być po mnie. Bezpieczna granica. Nie wahałem się nawet wtedy, gdy już napełniałem pompkę. Przeszło mi przez myśl zostaw list, napisz, że to samobójstwo, łatwiej im będzie to znieść, jak będą wiedzieli, że tego chciałeś. Pomyślałem o Sabinie ciągnę ją tylko w dół. O mamie, bracie będzie to dla nich dramat, ale lepiej dostać raz po głowie kijem bejsbolowym niż kilka lat być okładanym patykiem. Urwałem ten myślotok. Było za późno, bałem się rozmyślić. Tak bardzo pragnąłem śmierci. 22 Wbiłem igłę w żyłę. Odpłynąłem. Ocknąłem się po jakimś czasie, nie wiem, ile to trwało. Strzykawka wciąż wbita w przedramię. Połowa towaru została. Czy usnąłem bezwiednie, czy celowo, choć podświadomie, nie nacisnąłem do końca? Nie wiem. Wiem za to, że to, co zdążyłem władować, powinno było mnie uśmiercić. Wściekły wyszedłem z toalety w centrum handlowym. Żyję, ipóki co nie jestem za to wdzięczny. Najpierw muszę zaufać sam sobie. Potem pomyślę o czymś więcej. 23

11 4 Czytałam już podobne opisy złotego strzału. Miejski kibel, śmiertelna dawka w strzykawce, zaaplikowanie towaru i potem ocknięcie. Pełne zdziwienia i przerażenia. Co dalej!? Jak tu żyć? Odpowiem Ci. Wystarczy skorzystać z pomocy ofiarowanej przez drugiego człowieka. Tak jak ja to zrobiłam. Uwierzyć, że komuś na Tobie zależy. Pojąć, że nie jesteś jedyny nieszczęśliwy. Zrozum, jeśli chciałbyś umrzeć, wybrałbyś inną, pewniejszą śmierć. Jakaś cząstka Ciebie rwała się ku życiu. Tomek, masz przyjaciół gotowych Ci pomóc. Jednak cały w tym ambaras, aby dwoje chciało naraz. TOMEK Długo w to wierzyłem w pomoc drugiego człowieka. Ale nie najlepiej na tym wyszedłem. Nie 24 wszyscy chcieli pomóc. To nie szkodzi akurat, prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Najgorsze jest co innego. Ci, którzy próbowali o mnie walczyć, nie byli w stanie nic zdziałać. Terapeuta wyszkolony w szkółce dla teoretyków, powiedziałby (pomiędzy zdaniami nawołującymi do wyrzucenia z domu): ON MUSI SAM CHCIEĆ SOBIE POMÓC. Tymczasem to nie jest kwestia chęci. To by było zbyt proste. Gdyby do wyjścia z nałogu wystarczył jedynie kaprys, nie byłoby na świecie problemu narkomanii. Niestety przyjemność towarzysząca heroinowemu wjazdowi jest nie do zapomnienia. A cierpienia towarzyszące odstawieniu jeszcze intensywniejsze. Z tego nie da się wyjść. Można się oszukiwać, można latami nie brać, ale pamięć o lekarstwie na wszystko jest silniejsza. Wygrywa z nałogiem ten, kto umrze, zanim ponownie po narkotyk sięgnie. Takim to można zostać zwycięzcą. Rodzina, najbliżsi szybko tracą cierpliwość. Zaprzeczają, działają impulsywnie, nie daj Boże skonsultują się ze specjalistą i już jest po człowieku. Oni jednak są na ogół zaskoczeni, zawiedzeni, nie wierzą, że to spotkało właśnie ich syna, brata, wnuka. Warto się jednak pochylić nad tym, jak wygląda pomoc narkomanom w instytucjach do tego powołanych. Pierwszym krokiem dla każdej osoby chcącej zerwać z nałogiem jest odtrucie detoksykacyjne. No i słyszę po kolei ubezpieczenie, płatne przeświet- 25

12 lenie, nie ma miejsc, zapraszamy za pół roku. Który narkoman ma stałą pracą albo jest w stanie dotrzymywać terminów w urzędzie dla bezrobotnych? Który narkoman zrobi rentgen zamiast wydać te pieniądze na kolejną działkę? Nie od dziś wiadomo, że całe życie osoby uzależnionej podporządkowane jest zdobyciu narkotyku. Kto nie zostanie poprowadzony przez kogoś za rączkę, ten detoksu nie załatwi. Dobra, załóżmy, że jestem szczęśliwcem, który przeżył, odstał swoje i dostał szansę odtrucia. Wygląda to w ten sposób, że trzy razy dziennie dostaję garść prochów i obniżaną z dnia na dzień dawkę metadonu (chyba że wchodzę na program, wtedy dawkę się zwiększa, aż do momentu uzyskania satysfakcjonującego efektu). Tutaj nie ma powodów do narzekania, obstawa lekowa jest zazwyczaj znakomita, skręty przechodzi się w miarę lekko, objawy przypominają tylko taką trochę mocniejszą grypę. Gorzej z opieką psychiatryczną. Rozmowy sprowadzają się w gruncie rzeczy do tego, że szanowna/y pan/i z góry wiedzą, iż tracą swój cenny czas, bo ja i tak wyjdę stąd i pierwsze, co zrobię, to załaduję w kanał. Nie wiem, może to jest jakaś metoda, że niby powstrzymam się od ćpania, żeby udowodnić takiemu znachorowi, iż się mylił? Jeśli tak, to dość nieskuteczna. Jeśli kogoś dotyka kryzys i ma ochotę opuścić 26 oddział, nie jest od tego pomysłu odwodzony, zniechęcany (jeśli już, to co najwyżej przez innych pacjentów), psychiatry nie ma, bo cała jego obecność na oddziale to godzina dziennie. Wiadomo, ten, kto jest pełnoletni, ma prawo opuścić szpital w każdej chwili, ale czasami naprawdę wystarczyłoby z człowiekiem porozmawiać, a nie ochoczo i wręcz w nienaturalnym pośpiechu pozbywać się go z oddziału. Żeby było wszystko jasne na taki tryb postępowania personel ma swoje uzasadnienie. Chodzi o to, żeby taka osoba nie zdążyła nakłonić do wyjścia innych, często się bowiem zdarzają wyjazdy grupowe. Jest to jednak bezsensowne myślenie choćby dlatego, że kto miał zostać namówiony na wyjście, ten już i tak się zdecydował. A skoro tak, się trzeba spieszyć, to dziwne, że znajduje się czas na skupowanie przez opiekunów artykułów żywnościowych wychodzącej osoby. No ale tańsza zupka chińska czy jogurt to pokusa zbyt silna, żeby osoby, które mają pomagać, pilnować, wspierać i przede wszystkim biorą pieniądze za pracę, mogły się powstrzymać przed promocyjnym zakupem. Po detoksie są cztery wyjścia. Ośrodek, program metadonowy, abstynencja albo dalsze ćpanie. Najbardziej rozpowszechniona jest ostatnia droga (psychiatrzy to jednak mądrzy i przewidujący ludzie!). Abstynencja jest niemożliwa bez zmiany środowiska, a większość osób nie ma takiej możliwości. 27

13 Skuteczność wyjścia z nałogu po leczeniu ośrodkowym sięga imponującej liczby niecałych 3 procent, można więc śmiało założyć, że to ogromna wola walki o siebie takich wyleczonych, a nie zasługa ośrodka, który służy po prostu jako przechowalnia. Program metadonowy jest najrozsądniejszy z tego wszystkiego. Słuszna jest sama teza, że ćpun nie potrafi funkcjonować na sucho. Żeby jednak dostać się na program, trzeba mieć co najmniej trzyletni ćpuński staż i stwierdzony brak efektów leczenia metodą ośrodkową. Ostatnio te przepisy zostały nieco złagodzone, idzie więc ku lepszemu. Ponadto wiele zależy od ludzi. Za dogrzewanie heroiny z programu się wylatuje. Każdy jednak ma ustawioną dawkę metadonu odpowiednią dla siebie. Jedna osoba dobrze się czuje na 30 ml, inną skręca na setce. Najmniejsze odchylenie od swojej normy powoduje skręty. Znany jest mi punkt jednego z warszawskich programów metadonowych (nie napiszę którego, nie jest bowiem moją intencją obciążać ludzi prokuratorskimi zarzutami), w którym osoby odpowiedzialne za wydawanie dawki syropu rozwadniały substancję i zaoszczędzone w ten sposób ilości rozprowadzały na czarnym rynku (zazwyczaj wśród osób, które nie chciały ćpać, nie miały jednak możliwości dostania się na program lub nie dały rady tego załatwić). Nikt nie przejmował się osobą, która 28 dostając zubożoną ilość leku, źle się czuła, wzięła więc heroinę, co wyszło na teście i w efekcie z programu wylatywała. Dalszego ciągu łatwo się domyślić. Pomoc... Umiesz liczyć, licz na siebie. Dość długo dotyczyło to również mnie. Nie da się bowiem ukryć, że zostałem odtrącony również przez Ciebie, Mamo. Trzeba było czasu, zmiany nastawienia i decyzji, żeby zmienić postępowanie. Zdążyło się wydarzyć wiele złego, no ale to już było. Na razie jest sielanka, bo siedzę w domu, nie biorę i tak dalej. Co jednak, jeśli wezmę? Pomoc jak zwykle nie jest bezwarunkowa. Czy miłość wtedy wystarczy? Nauczony doświadczeniem, nie sądzę. Mimo tej świadomości, mimo że tak wiele mam do stracenia, nie wahałbym się nawet chwili. Na tym polega ta choroba, to jest właśnie uzależnienie. Nigdy nie ma się gwarancji, pewności, pełnego zaufania. Jeśli tego, Mamo, nie zrozumiesz, tracisz czas. 29

14 5 Dlatego właśnie nie zmięknę i nie zaufam Ci przed upływem roku. Zgodziłeś się na areszt domowy, wychodząc z założenia, że lepsze to niż ośrodek. Bałeś się dyscypliny i nie lubisz, gdy Ci się stawia warunki. Oczekujesz ode mnie bezwzględnego podporządkowania życia Twojemu, nie mając zamiaru iść na żadne kompromisy ze swojej strony. Twoja postawa jest jak zwykle roszczeniowa, pochłonął Cię hedonizm w czystej postaci. Tobie musi być dobrze, bez względu na wszystko inne. Przeraża mnie Twój egoizm. Chowasz się pod płaszczykiem uzależnienia, zapominając, że niektórym jednak się udało. Nie jestem już pewna, czy Twój przyjazd tutaj choć trochę spowodowany był chęcią wyjścia z tego gówna. Czy była to tylko typowa ucieczka przed problemami prawnymi. Boisz się powiedzieć mi: 30 Mamo, postaram się, zrobię wszystko, żeby już nie wrócić do ćpania. Ty wolisz zostawić furtkę otwartą, by móc kiedyś powiedzieć: A nie mówiłem... Jeden z terapeutów przytoczył mi myśl Korczaka o tym, że dzieci mają prawo do śmierci, jeśli tego chcą. Pomimo całego szacunku dla doktora Korczaka, nie zgadzam się z nim. Żadna matka nie przyjmie tych słów jako wyroczni. Wierzę, że w tej chwili przemawia przez Ciebie zwykły strach przed tym, jak poradzisz sobie z rzeczywistością, kiedy rozpoczniesz samodzielne życie. Najłatwiej jest zdezerterować, schować się na kilka godzin, przekoczować gdzieś w innym wymiarze. Pamiętaj tylko, że zabawa zacznie się na nowo, z całym tym dobrodziejstwem typu: Skąd mam wziąć na kolejną działkę? Mam nadzieję, że cierpienia, które są teraz Twoim udziałem, nie pójdą na marne. Marzy mi się,że kiedyś Spojrzysz matce w oczy całkiem wolny tak, a ja powiem: Ołowianą chmurę pokonałeś sam. A może jestem tylko naiwna? W kwestii trudności, które napotyka narkoman pragnący wyjść z nałogu. Nieprawdą jest, że trzeba mieć ubezpieczenie. Ten przepis wszedł w życie dopiero niedawno. Po każdym detoksie w szpitalu proponowano Ci ośrodek i to niedobre według Cie- 31

15 bie państwo wyciągało rękę wielokrotnie. Jednak tak jak wspomniałam, trzeba samemu chcieć się wyleczyć, żeby spróbować. To pomstowanie na opiekę dla narkomanów jest bezczelnością. W każdej chwili możesz skorzystać z opieki terapeutów, jednak dla Ciebie oni są za głupi i nie znają się na rzeczy. Tymczasem sama wielokrotnie byłam świadkiem, kiedy to młodzi ludzie garnęli się na spotkania do swoich terapeutów i byli w przyjaznych stosunkach z nimi. To kwestia Twojego charakteru, Tomku, że nikt albo prawie nikt Tobie nie odpowiadał. Bo chwila kopa jest dla Ciebie w życiu najważniejsza. I sam zdajesz sobie z tego sprawę. Przed przyjazdem tu rozmawialiśmy z dwojgiem terapeutów. Nie szanujesz tych ludzi, bo oni zbyt dużo o Tobie wiedzą. I chociaż próbujesz wmówić całemu światu, że Ty jesteś inny, musisz pogodzić się z faktem. Jesteś jednym z żołnierzy w armii ćpunów i niczym nie różnisz się od całej reszty. I jeszcze jedno. Pamiętaj, że otrzymujesz ode mnie ostatnią szansę. Jeżeli tym razem nie uporamy się z Twoją narkomanią, zostanie Ci już jedynie leczenie w ośrodku. TOMEK Irytują mnie stwierdzenia typu oczekujesz ode mnie..., boisz się powiedzieć..., przemawia przez ciebie zwykły strach.... Ja nawet jeśli próbuję 32 wejść w czyjąś głowę, to nie uznaję za fakt swoich co do tego odczuć. Ja nie nazwałbym, dziwnie co prawda pojętej, ale jednak odpowiedzialności za słowa strachem. Nie będę nic deklarował dopóty, dopóki nie poczuję się silniejszy od uzależnienia. Bez gwarancji, że to kiedykolwiek nastąpi. Warto uporządkować swoje oczekiwania i zadać sobie pytanie: Czy chcę usłyszeć prawdę, czy okrągłe słówka bez pokrycia?. Skąd mam wziąć na kolejną działkę? To pytanie to przyczynek do tematu, jak to wyglądało dotychczas. Nie jest to wygodny problem. Narkoman w średnim heroinowym ciągu potrzebuje prawie tysiąca złotych tygodniowo. Ja chwytałem się różnych metod. Od błyskotliwych przekrętów po zwykłe sklepowe złodziejstwo. Nielegalne zarabianie zacząłem od wyłudzania przesyłek kurierskich. Kupowałem od pracownika pewnej znanej na polskim rynku firmy logistycznej oryginalne papiery firmowe, ubrania, gadżety. Następnie szukałem w internecie na portalach aukcyjnych osób (a najlepiej firm), które wystawiały na sprzedaż jakieś kosztowne przedmioty (telefony komórkowe, laptopy, ale także warte kilkanaście tysięcy złotych kije bilardowe czy antyki). Kontaktowałem się z taką osobą jako potencjalny kupiec. Prowadziłem obszerną rozmowę na temat rzeczy budzącej moje zainteresowanie, targowałem się ostro o cenę, co obliczone było na 33

16 34 zabicie czujności ofiary. Kiedy dochodziliśmy do porozumienia, pozostawało ustalić szczegóły dotyczące odbioru przesyłki. Ponieważ skupiałem się na osobach zamieszkałych w Warszawie bądź okolicach, mówiłem, że jestem, przykładowo, z Nowego Sącza. Wtedy bezpośredni odbiór był wykluczony. I wtedy wkraczałem ze swoją bajką, że prowadzę firmę produkującą krasnale ogrodowe i ponieważ moje kontakty handlowe obejmują cały kraj (i nie tylko), to oczywiście mam podpisaną umowę abonamentową z kurierską firmą X. Tak zwana przesyłka za pobraniem budziła niepewność tylko u osób prywatnych, w większości firm jest to normalka. Wygląda to w ten sposób, że przyjeżdża kurier, okleja i pakuje przesyłkę w firmowe nalepki, pudełka i inne pierdoły. Paczka jest ubezpieczona, jeśli nawet kupiec się w ostatniej chwili rozmyśli, rzecz wraca po prostu do właściciela. Kurier nie ma prawa zostawić paczki, jeśli nie ma potwierdzenia wpłaty na konto firmy, skąd pieniądze trafiają na rachunek sprzedającego. Oryginalna faktura, istniejący numer transakcji, firmowe ciuchy, czapeczka i długopisik. Wszystko było ważne. Nie miałem tylko firmowego samochodu, dlatego nieprzypadkowo wybierałem firmy mające siedzibę w olbrzymich biurowcach, przed którymi stały setki aut. Cały numer polegał na tym, że kurierem byłem ja. Oszukany, jeśli nic go nie tknęło, dopiero po tygodniu dowiadywał się, że został przewalony, bo tyle mniej więcej trwało, nim pieniądze powinny były znaleźć się na koncie. Rzadko, bo rzadko, ale zdarzały się też problemy. Raz gościa tknęło, zadzwonił na infolinię firmy X, i udał się za nami w pościg (za nami, bo miałem pomocnika, pełniącego funkcję obserwatora przed numerem; jego zadanie polegało na tym, aby co najmniej trzy godziny przed umówioną porą odbioru zorientować się, czy na przykład nie przywita mnie tam ośmiu policjantów, co w końcu oczywiście się zdarzyło, o czym później). Było to w małej miejscowości pod Grodziskiem Mazowieckim. Na skrzyżowaniu nas dogonił, nie było jak bezkolizyjnie przejechać od razu, co gorsza naprzeciwko stanął radiowóz. Decyzja zapadła szybko. Wysiadłem z samochodu z laptopami pod pachą, podszedłem do wozu delikwenta, wrzuciłem sprzęt na przednie siedzenie i rzuciłem: Gratuluję czujności! Szacunek!, żeby go połechtać. Udało się, zadzwonił do mnie pół godziny później (nie zdążyłem jeszcze zlikwidować pre-paidowego numeru, co po udanym dilu czyniłem po siedmiu dniach, żeby móc uspokajać w razie czego zaniepokojonych brakiem przelewu klientów ). Powiedział, że swój nazwijmy to kapitał założycielski też zbił na oszustwach i machlojkach, więc sprawę uważa za zamkniętą. Zero policji, zero problemów. Mnie to oczywiście pasowało. 35

17 Kręciło się to wszystko doskonale, policja zastawiała na mnie pułapki, wystawiała na sprzedaż różne przedmioty, licząc, że sam im się nawinę. Jednak po dwudziestu sekundach rozmowy orientowałem się, że gadam z podstawionym człowiekiem, umawiałem się wtedy na transakcję i zwyczajnie nie przyjeżdżałem. Zamiast jednak być coraz bardziej czujny, uznałem, że jestem nie do schwytania. Jak myślęo tym z perspektywy czasu, to dziwię się sam sobie, że nie obawiałem się jakiejś prywatnej zasadzki, czegoś na zasadzie przyjaciel oszukanego dobija ze mną targu, a ten z kolesiami czai się na mnie w pokoju obok. W końcu wpadłem, gdyż umówiłem się na interes z kobietą podstawioną przez wyrolowanego kilka dni wcześniej mężczyznę. Wszystko szło jak po maśle, i kiedy już wychodziłem z łupem, z każdego kąta zaczęli wysypywać się policjanci. Obserwacja terenu była wtedy lekceważona, tak pewnie się czułem. Był 22 grudnia, w Wigilię sąd przychylił się do wniosku prokuratury o tymczasowe aresztowanie. Trzy miesiące, potem przedłużka o kolejny kwartał. W pudle, jak w pudle. Złośliwi klawisze (na prośbę jednego ze współwięźniów o użyczenie ognia, tak się bowiem złożyło, że do kartonu papierosów zapomniał dokupić zapałek czy zapalniczki, więzienny strażnik odparł: Poszukaj sobie pod celą krzemieni i rozpal ognisko ), padlinowate żarcie z obowiązkowymi resztkami obiadu 36 wczorajszego (syndrom niedomytych garów), brak możliwości zachowania choćby namiastki higieny (łaźnia raz w tygodniu, a jak ktoś miał pecha, to na przykład z oddziału, na którym kąpiel przysługiwała w piątek, w czwartek był przenoszony na oddział z łaźnią wśrodę... niesamowite, ale to historia z życia), co w połączeniu z brakiem przestrzeni podbijało agresję do dokuczliwych rozmiarów. Siedziało się po dziewięciu w celi, a kibel oddzielała zasłonka. Nie to co teraz. Jak trafiłem ponownie za kraty (na miesiąc, za niestawienie się na prace społeczne, które z kolei miały być karą oczywiście za jakąś kradzież), to byłem w szoku. Warunki jak w hotelu, robotniczym co prawda, ale jednak, ze sraczem za drzwiami i czystą umywalką. Idzie ku normalności, ktoś może wpadnie też kiedyś na pomysł, żeby nie traktować kąpieli niczym przywileju, ale jak normę społeczną. Tak więc siedziałem (a właściwie leżałem), trwał typowy areszt wydobywczy, z obowiązkową co jakiś czas propozycją wyśpiewaj wszystko, przyznaj się, a prokurator zastanowi się nad uchyleniem aresztu.... Wiedziałem jednak, że za uchylanie aresztu (podobnie jak za osadzanie w nim) odpowiadają póki co sądy, prokuratura może co najwyżej wnioskować. Walczyłem o wolność, aż stała się rzecz nieoczekiwana. Sąd uchylił areszt po pięciu miesiącach na skutek mojego odwołania. Kto nie był w śle- 37

18 dczym, ten nie wie, że każdy, kto tam wjeżdża, pierwsze co robi, to pisze odwołanie. Regułą jest nieskuteczność takiego działania, nie przesadzę, jeśli napiszę, że jeden na tysiąc przypadków odnosi pożądany skutek. Mnie się udało, oczywiście nie za pierwszym razem, ale jednak. Fakt, że od początku czułem, iż moje argumenty są dobre. Oczywiście spreparowane, ale realne. Napisałem, że uzasadnianie przedłużenia aresztu obawą matactwa czy prowadzeniem poszukiwań nieznanego wspólnika jest bezzasadne, ponieważ już przesłuchiwany pierwszego dnia zadeklarowałem, że co prawda nie znam personaliów wspólnika, ale mogę wskazać potencjalne miejsca pobytu tej osoby, na co policjanci odpowiedzieli mi, że w okresie świątecznym mają ciekawsze rzeczy do roboty niż jeździć po lokalach i urządzać polowanie. Było to oczywiście kłamstwo, nigdy niczego takiego nie proponowałem, cały czas utrzymywałem tylko, że ustawialiśmy się przy którejś ze stacji metra. Tłumaczyłem też,że nie zdawałem sobie sprawy, że ludzie są oszukiwani, ponieważ wszystko to opierało się na tym, iż nieznany mi z nazwiska człowiek twierdził, że istotnie pracuje w firmie X, ma jednak problem z alkoholem i obawiając się, że klient się zorientuje co do jego stanu, wysyłał mnie po odebranie paczki. Czyli przyznałem się do podszywania pod kuriera, w zaparte jednak szedłem co do świadomości, iż dopuszczam się 38 wyłudzenia. Te wszystkie bajeczki wystarczyły do tego, żeby opuścić po niecałym półroczu areszt śledczy. Prokurator, zapewne w akcie bezradności, zaproponował mi samoukaranie 3 lata w zawieszeniu i naprawa szkód w ciągu 2 lat. Początkowo nie chciał słyszeć o niczym innym niż co najmniej 2 latach bezwzględnego pozbawienia wolności. Grunt zaczął mu się jednak palić pod nogami, postanowiłem też nie ryzykować, bo jeden sędzia by mnie uniewinnił, ale inny mógłby się zorientować, że cwaniakuję, wtedy i z 5 lat byłoby realne. Zawiasy to zawsze zawiasy, a naprawa szkód dotyczy oczywiście tylko udowodnionych wyłudzeń. Co ciekawe, w tamtym czasie nie brałem jeszcze heroiny, znajdowałem się jednak w dość poważnym amoku hazardowym. Żadna suma nie była dla mnie zbyt duża, żeby ją przegrać. Cały ten numer kurierski ciągnąłem kilka miesięcy, zarabiałem dziennie od ośmiu stów do kilku tysięcy złotych. Wszystko to zmarnowałem. Jeśli czegoś żałuję w swoim życiu, to właśnie tego, że zmarnowałem szansę na dość szybkie finansowe bezpieczeństwo. Nawet jakbym miał odpokutować to w więzieniu, to przynajmniej wiedziałbym, za co siedzę. A tak... Szkoda gadać. Po wyjściu na wolność nie mogłem pogodzić się z uczciwą pracą za 800 złotych miesięcznie. Nie chciałem pracować, więc musiałem pakować manatki i przeprowadziłem się do babci, co okazało się 39

19 jedną z najgorszych decyzji w moim życiu. Babcia, niegdyś najbardziej wyluzowana z całej rodziny, którą pamiętam z dzieciństwa jako wesołą fajną osobę (w dzieciństwie chwaliłem się przed kolesiami, że tylko moja babka potrafi stanąć na głowie dosłownie), z którą przyjemnie spędzało się czas, nie czując różnicy dwóch pokoleń... Myślałem, że będę miał u niej raj, zapomniałem jednak, że po śmierci dziadka przemieniła się w zgorzkniała, dokuczliwą, czepliwą starszą panią. To plus poczucie ogólnej beznadziei, świadomość, że uczciwie do niczego w życiu nie dojdę, doprowadziło mnie do tego, że zacząłem szukać ucieczki. Znalazłem ją w heroinie. Pieniędzy więc potrzebowałem coraz więcej. Bawiłem się w paserstwo, skupowałem od wszystkich narkomanów kradzione fanty po cenie o jakieś 30 procent niższej, niż byłem w stanie puścić dalej. Wszystko było fajnie, dopóki dysponowałem środkami na jakieś tego typu inwestycje. Z czasem jednak wszystko przeznaczałem na towar, co oznaczało ni mniej ni więcej tyle, że sam musiałem ruszyć dupę iiść kraść. Zdarzały mi się jeszcze grubsze strzały finansowe, które były możliwe dzięki znajomościom z więzienia. Dostałem na przykład zlecenie na sfotografowanie w lokalu dla gejów księdza proboszcza z miejscowości Y (nie ujawnię, która to parafia, bo człowiek zapłacił gruby szmal za to, żeby tego nie 40 robić). Z tym, że ja za swoją robotę dostałem 3000 zł, a zleceniodawcy zgarnęli co najmniej 10 razy więcej. Zwykłe codzienne złodziejstwo też było z początku usłane różami. Nikt mnie nie znał, potrafiłem być tak bezczelny, że wbijałem się do supermarketu, ładowałem całą torbę drogich kaw, podchodziłem do ochroniarza, dawałem mu to mówiąc, że nie chcę z tym wchodzić, bo mnie posądzą jeszcze o kradzież, po czym wracałem na sklep i ładowałem mnóstwo rzeczy w spodnie, w rękawy i gdzie tylko było to możliwe. To były czasy, 5 stów zarobić to był pryszcz. Narkoman jednak potrafi rozpieprzyć każdą sumę (jak hazardzista zresztą). A najgorsze w tym wszystkim jest to, że jak tolerancja wzrośnie do takiej ilości, że potrzebujesz co najmniej dwóch stów dziennie, to wszystko się zaczyna walić, w coraz większej ilości miejsc jesteś spalony i zarobić jest coraz trudniej. Zresztą w sklepach też policzyli straty i zaczęli inwestować w piszczałki, monitoring, detektywów sklepowych. To codzienność większości narkomanów jak potrzebujesz 40 złotych, zarobisz 5 baniek, ale jak potrzebujesz 5 baniek, złapiesz 40 złotych. Dlatego wielu zaczyna handlować towarem, tylko w ten sposób, wpierdalając w nałóg nowe osoby, mając możliwość zarobić na swoją działkę. Jest to błędne koło, z tego powodu skręca mnie, jak słyszę o kolejnym sukcesie policji po zatrzymaniu dilera, 41

20 42 u którego znaleziono 10 działek heroiny i elektroniczną wagę. Zamiast przeznaczać grube pieniądze na idiotyczną bieganinę za narkomanami i dilerami narkomanami, należałoby wyłożyć te środki na jakąś szerszą akcję zlikwidowania zorganizowanych grup przestępczych robiących prawdziwą fortunę na ludzkim nieszczęściu. Zresztą o czym tu mówić, skoro dzwoni do mnie jeden z nadzorców (ma pod sobą kilkunastu dilerów, sam nie bierze, najmniej ważna z osób w hierarchii, które czerpią faktyczne korzyści materialne z procederu wprowadzania na rynek heroiny) i mówi: Tomek, kup dzisiaj sobie na zapas, jutro sklepik nieczynny, bo mamy najazd psów. Skąd, na Boga, przestępca ma takie informacje? Zresztą policjant w kieszeni narko biznesmenów to nic nadzwyczajnego. W Ursusie na przykład każdy taksówkarz wie, kto w tej dzielnicy wszystko organizuje, tylko biedna policja nie ma pojęcia i lata po toy-toyach, szukając narkomanów. I tak już 13 lat. Był taki dzień w Ursusie właśnie, że trójka dzieciaków niezależnie od siebie przedawkowała jednego dnia. Pół roku później zmarła, w którymś z ursuskich bloków, moja bardzo dobra znajoma z Żyrardowa, jedna z trzech osób z tematu, która nigdy nie usiłowała mnie wykołować (to też bardzo częste, narkomanom nie można nigdy do końca zaufać, bezwzględnie cię wyczyszczą z ostatniej złotówki, nie przejmując się twoimi skrętami, twoimi cierpieniami nie jest jednak prawdą, że wszyscy są tacy, słowo się rzekło, ostała się honorowa trójca. O bezwzględności przyjaciół tematowców za chwilę). Chłopak, z którym razem wtedy poszła przyćpać, nie wezwał karetki, tylko uciekł, czego ojciec Marty mu nie wybaczył. Po pogrzebie córki zaczaił się na niego na klatce schodowej i dźgnąłgo kilka razy nożem. Śmierć Martę zabrała kilka godzin po wyjściu z detoksu. To dość częste, kiedy odtruty człowiek zażywa optymalną przed leczeniem dawkę, czego efektem jest zapaść. Sam też byłem świadkiem takiej historii, oczywiście wezwałem pogotowie i uciekłem, dopiero jak pomoc była 20 metrów od chłopaka, wcześniej samemu próbując udzielać pierwszej pomocy. Wracając do form zarabiania pieniędzy, nigdy nie spotkałem się z przypadkiem, żeby jakikolwiek narkoman zarabiał na towar poprzez prostytucję. Wydaje się to dziwne, ponieważ znając ten światek tylko na podstawie filmów, książek czy anegdot, należałoby przyjąć sprzedawanie ciała za coś całkowicie normalnego. Można oczywiście uznać za dziwkę dziewczynę, która jest partnerką dilera, dopóki go nie zamkną i zaraz potem zakochuje się w następnym handlarzu. Taki puchar przechodni dilerów. Dziewczyna, o której piszę, ma zresztą dziecko z jednym z czterech szefów narko-biznesu 43