wezwanie Naczelnika lub Jego Zastępcy - bez względu na porę roku, dnia i stan pogody - stawię się w oznaczonym miejscu i godzinie i udam się w góry g

Transkrypt

1

2 Dobrowolnie przyrzekam pod słowem s honoru, że e póki p zdrów w będę, b, na każde wezwanie Naczelnika lub Jego Zastępcy - bez względu na porę roku, dnia i stan pogody - stawię się w oznaczonym miejscu i godzinie i udam się w góry g celem niesienia pomocy ludziom jej potrzebującym cym W pełnej świadomości przyjętych na siebie trudnych obowiązk zków w i na znak dobrej woli, powyższe przyrzeczenie przez podanie ręki r Naczelnikowi potwierdzam

3 HISTORIA

4 TATRZAŃSKIE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE

5 Pierwsze oficjalne próby zorganizowania w Polsce pogotowia górskiego g podejmowano od 1907 roku. Impulsem do powstania pogotowia górskiego g był jednak dopiero śmiertelny wypadek znanego młodego kompozytora i taternika Mieczysława Karłowicza owicza,, który zginął podczas wycieczki narciarskiej w lawinie 8 lutego 1909 roku na stokach Małego Kościelca w Tatrach. 29 października 1909 roku władze w austriackie wyraziły y zgodę na działania ania stowarzyszenia Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (TOPR).

6 29 października 1909 roku władze austriackie wyraziły zgodę na powstanie Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (TOPR).

7 Głównym organizatorem i pierwszym naczelnikiem Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego został Mariusz Zaruski ( ) - malarz, poeta, dawny zesłaniec carski na Syberię,, wybitny taternik i narciarz, późniejszy generał Wojska Polskiego, twórca polskiego żeglarstwa. Prezesem zarządu TOPR został zakopiański lekarz dr Kazimierz Dłuski.

8 gen. Mariusz Zaruski

9

10 Klemens Bachleda

11

12 Od I Wojny Światowej, Tatrzańskim Pogotowiem kierował Józef Oppenheim ( ), który początkowo zastępowa pował Mariusza Zaruskiego,, a później p od 1930 r. przejął wszystkie obowiązki kierownika. Mariusz Zaruski do II Wojny Światowej został Honorowym Naczelnikiem i tylko on przyjmował ślubowania od nowo wstępuj pujących ratowników. w.

13 Józef Oppenheim

14 GÓRSKIE OCHOTNICZE POGOTOWIE RATUNKOWE

15 W latach międzywojennych rosło zainteresowanie turystów i narciarzy wszystkimi pasmami górskimi w Polsce. Co wymagało organizowania nowych grup ratowniczych. Dużą aktywność w tym zakresie wykazywało Towarzystwo Krzewienia Narciarstwa oraz Polskie Towarzystwo Tatrzańskie

16 TKN i PTT w roku 1937 zapoczatkowały tworzenie służb s b ratownictwa górskiego g w: Czarnochorze Stanisław awów Beskidach Szczyrk, Krynica Pieninach - Szczawnica

17 W latach 30-tych XX wieku Krynica była perłą uzdrowisk Polskich i w związku zku z tym znacznie nasilił się ruch turystyczny w tym regionie. Już w 1929 roku w Krynicy został utworzony oddział Polskiego Towarzystwa Turystycznego, a pierwsze próby stworzenia ratownictwa górskiego g datuje się na 1935 rok.

18 20 grudnia 1937 roku 20 grudnia 1937 roku w Krynicy zostaje zorganizowane Zimowe Górskie Pogotowie Towarzystwa Krzewienia Narciarstwa, którego pierwszym kierownikiem zostaje Andrzej Nowikow.. Pogotowie zrzesza 27 członk onków. Działalno alność Górskiego Pogotowia polega na pełnieniu stałych dyżur urów w narciarskich na trasach zjazdowych Góry G Parkowej, obstawa zawodów w narciarskich, saneczkarskich, meczów w hokejowych.

19

20 Ćwiczenia ratownicze rok Krynica

21

22 Rok 1939 i wybuch II Wojny Światowej powoduje zawieszenie działalno alności ratowniczej w Polsce. Jedynie w Zakopanem ratownicy tatrzańscy prowadzą swoją działalno alność pod narzuconą przez okupanta hitlerowskiego nazwą Tatra-Bergwacht. Pogotowie zajmowało o się ratowaniem turystów, narciarzy i taterników. Ratownicy górscy g zapisali piękn kną kartę historii walcząc c na wszystkich frontach II wojny światowej.

23 Po zakończeniu II Wojny Światowej zmieniły y się granice Polski, co spowodowało o utratę wielu górskich g terenów w w Karpatach Wschodnich. Do Polski przyłą łączone zostały y Sudety, które wymagały y zagospodarowania, a także e nowej kadry przewodnickiej i ratowniczej.

24 Na początku lat 50-tych z inicjatywy Zarządu TOPR w Zakopanem oraz władz Polskiego Towarzystwa Turystyczno - Krajoznawczego (PTTK) rozpoczęto organizowanie pogotowia górskiego w Sudetach i Beskidach.

25 Z końcem 1952 roku, na zakończenie kursów ratownictwa górskiego g prowadzonych przez ratowników w TOPR odbyły y się zebrania założycielskie i powstały słuzby ratownictwa górskiego przyjmując c nazwy: Beskidzkie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe PTTK z siedzibą w Bielsku-Bia Białej, Krynickie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe PTTK z siedzibą w Krynicy Sudeckie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe z siedzibą w Jeleniej Górze. G

26 4 grudnia 1952 roku na Walnym Zjeździe Delegatów TOPR i pozostałych organizacji ratowniczych zatwierdzona zostaje wspólna nazwa GOPR PTTK z siedzibą w Zakopanem.

27 4 grudnia 1952 roku powstaje Krynickie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, które w 1956 roku przemianowane zostaje na Grupę Krynicką Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Pierwszym kierownikiem, a następnie naczelnikiem został Jan Rybarski, który sprawował swoją funkcję przez 19 lat.

28

29

30

31 1957 r. przedstawiciele GOPR uczestniczą jako obserwatorzy w Zgromadzeniu IKAR-CISA w Baden- Zürich w Szwajcarii 1968r. GOPR został przyjęty na członka zwyczajnego Międzynarodowej Komisji Ratownictwa Alpejskiego (IKAR - CISA).

32 W roku 1977 GórskieG Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. zostaje wyłą łączony ze struktur PTTK i zarejestrowane jako samodzielne stowarzyszenie

33 GOPR dzisiaj

34 Zarząd d Główny G GOPR z siedzibą w Zakopanem Grupy Regionalny GOPR Beskidzka z siedzibą w Szczyrku Bieszczadzka z siedzibą w Sanoku Grupa Krynicka z siedzibą w Krynicy-Zdroju Grupa Podhalańska z siedzib Grupa Karkonoska z siedzibą w Jeleniej GórzeG z siedzibą w Rabce Zdroju Grupa Wałbrzysko brzysko- Kłodzka Grupa Jurajska z siedzibą w Podlesicach odzka z siedzibą Wałbrzychu

35 Cele statutowe GOPR niesienie pomocy w górach g ludziom, których zdrowie lub życie jest zagrożone, one, zapobieganie wypadkom w górach, g ochrona środowiska górskiego. g

36 Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowego na przestrzenie lat stało o się nowoczesną i profesjonalną służbą ratownictwa górskiegog Dysponującą dobrze wyposażon oną bazą sprzętow tową i techniczną. Wykorzystującą zaawansowane technologie teleinformatyczne między innymi cyfrowe systemy łączno czności ci bezprzewodowej oraz system nawigacji satelitarnej (GPS)

37 Obiekty ratownicze 7 Centralnych Stacji Ratowniczych dysponujących niezbędnym wyposażenie i sprzętem ratowniczym Ponad 50 stacji ratowniczych rozlokowanych bezpośrednio w górach

38 Pojazdy mechanizne: Samochody terenowe Skutery śnieżnene Quady (ATV)

39 Wypadkowość ść: Średni roczny bilans działalno alności ratowniczej, to: 1825 interwencji, 1996 akcji ratunkowych, 141 wypraw ratunkowych, w tym z użyciem u śmigłowca 31, liczba osób b ratowanych i niestety 25 wypadków śmiertelnych.

40 GOPR obecnie zrzesza 1263 ratowników, w, którzy realizują cele statutowe stowarzyszenia.

41 Wszyscy ratownicy objęci sąs systemem szkoleń w zakresie: Ratownictwa medycznego Ratownictwa narciarskiego Ratownictwa wysokościowego

42 ratownictwo z wykorzystaniem śmigłowca

43

44 ratownictwo jaskiniowe

45

46 ratownictwo ścianowe

47 Ćwiczenia ratownictwa lawinowego

48

49 ratownictwo narciarskie

50

51 ratownictwo ścianowe - zima

52

53 ewakuacja z kolei linowej

54

55 ewakuacyjne z drzew (wypadki na paralotniach)

56 wyprawa poszukiwawcza

57 NUMERY ALARMOWE W GÓRACHG