UCHWAŁA NR XXIV/237/05 Rady Miejskiej w Brzeszczach z dnia 11 stycznia 2005 roku

Transkrypt

1 UCHWAŁA NR XXIV/237/05 Rady Miejskiej w Brzeszczach z dnia 11 stycznia 2005 roku w sprawie: rozpatrzenia zarzutów Pani Ireny Wojtala do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz z późniejszymi zmianami) oraz art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz. 139 z późniejszymi zmianami) w związku z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późniejszymi zmianami) Rada Miejska w Brzeszczach uchwala: 1 Odrzucić zarzut do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Brzeszcze wyłożonego do publicznego wglądu w dniach od 8 marca do 29 marca 2004r., wniesiony w dniu 13 kwietnia 2004r. przez Panią Irenę Wojtala zamieszkałą w Harmężach przy ul. Franciszkańskiej 20, kierując się argumentami powołanymi w uzasadnieniu stanowiącym załącznik do niniejszej uchwały. 2 Zobowiązuje się Burmistrza Brzeszcz do doręczenia Pani Irenie Wojtala odpisu uchwały z uzasadnieniem i pouczeniem o przysługującym zainteresowanemu prawie wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w terminie 30 dni od dnia doręczenia za pośrednictwem Rady Miejskiej w Brzeszczach. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia. 3 Przewodniczący Rady Miejskiej Władysław Zawadzki 1

2 Załącznik do Uchwały Nr XXIV/237/05 Rady Miejskiej w Brzeszczach z dnia 11 stycznia 2005r. UZASADNIENIE Na podstawie uchwały nr V/30/99 Rady Miejskiej w Brzeszczach z dnia 26 stycznia 1999 r. przystąpiono do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy Brzeszcze. Projekt tego planu został wyłożony do publicznego wglądu w dniach od 29 października do 19 listopada 2001r., a po zmianach spowodowanych wyrokami Naczelnego Sadu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie, stwierdzającymi nieważność podjętych uchwał w sprawie wniesionych protestów i zarzutów, wyłożono go ponownie do publicznego wglądu w dniach od 8 do 29 marca 2004 roku. W dniu 13 kwietnia 2004r. zarzut do powyższego projektu wniosła Pani Irena Wojtala. Napisała ona, że według planu przez jej nieruchomość utworzoną z działek nr 2778/1, 2777, 2778/2, 2779, 2780 i 2782 będzie przebiegała droga S-1, która działki te będzie przecinać. Budowa tej drogi spowoduje zabranie części niektórych działek i zakaz budowy na pozostałych. W dalszej części zarzutu Pani Irena Wojtala opisuje historię swojej nieruchomości wskazując, że dom wybudowany na nieruchomości przez rodziców zainteresowanej został całkowicie zburzony w 1941 roku. Po zakończeniu II wojny światowej rodzicie Pani Wojtala odbudowali dom drewniany. W roku 1963 nie wydano zainteresowanej, z nieznanych przyczyn, pozwolenia na budowę domu. Okoliczności te były wielkim przeżyciem dla zainteresowanej i jej rodziny, powodującym przez całe lata utratę do istniejącego prawa. Planowana droga S-1 zdaniem zainteresowanej stan ten jeszcze by pogorszyła, a uciążliwości związane z tą drogą byłyby dla Pani Ireny Wojtala i jej rodziny nie do przeżycia. W dalszej części zarzutu zainteresowana wyraża swoją niewiarę w służby państwowe, które mogą nie dopilnować systematycznego oczyszczania i konserwacji wobec faktu, iż na dużym obszarze planowanej drogi S-1 występują obszary bagienne i podmokłe. Zainteresowana zwraca uwagę, że aktualne rowy odwadniające są sporadycznie czyszczone co prowadzi do podtopień. Wybudowanie drogi pogorszyłoby ten stan ponieważ droga ta przecina wszystkie ścieki wodne pod kątem prostym. Pani Irena Wojtala wskazuje również na unikalny zasób przyrodniczy terenu i uznaje że droga S-1 byłaby barbarzyństwem, na które jako obywatel nie wyraża zgody. 2

3 Uchwałą nr XVI/165/04 z dnia 25 maja 2004 r. Rada Miejska w Brzeszczach odrzuciła przedmiotowy zarzut. Pani Irena Wojtala zaskarżyła powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W dniu 12 października 2004 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał m.in. iż na etapie sądowoadministracyjnej kontroli uchwały o odrzuceniu zarzutów Sąd nie może kontrolować poglądów organów planistycznych, a tym bardziej nie może poddawać analizie samego projektu planu. Analizując uchwałę Sąd bada natomiast zwłaszcza jej uzasadnienie. Zdaniem Sądu uzasadnienie uchwały Rady Miejskiej z 25 maja 2004 roku jest niewystarczające ponieważ nie indywidualizuje omawianej sytuacji, nie odnosi się do sformułowań wniesionego zarzutu i nie nawiązuje do sytuacji prawnej poszczególnych działek przed i po wprowadzeniu planu w życie. WSA w Krakowie wskazał również na wadliwość uzasadnienia prawnego zaskarżonej uchwały. Sąd wyraził pogląd prawny, zgodnie z którym do przedmiotowej sprawy należy stosować, na mocy art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku o zagospodarowaniu przestrzennym. Wobec stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie odrzucenia zarzutów Rada Miejska w Brzeszczach przystąpiła do ponownej analizy zarzutu w kontekście ustaleń projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Przede wszystkim, zarzut Pani Ireny Wojtala został wniesiony w 15 dniu po upływie okresu wyłożenia planu. Zdaniem Rady Miejskiej jest to okoliczność wystarczająca do odrzucenia tego zarzutu, co szczegółowo zostanie uzasadnione niżej. Biorąc jednak pod uwagę zasadę zaufania obywateli do organów władzy publicznej, Rada Miejska przeanalizowała również merytoryczną treść zarzutu. Ustalając stan faktyczny sprawy Rada Miejska w Brzeszczach wzięła pod uwagę m.in.: Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy Brzeszcze oraz ocenę jego zgodności z projektem planu, uchwałę Rady Miejskiej w Brzeszczach o przystąpieniu do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, inwentaryzację urbanistyczną, wnioski do planu, koncepcję planu, prognozę oddziaływania na środowisko, materiały mapowe i opisowe, opracowane na potrzeby projektu planu Studium Komunikacyjne, 3

4 merytoryczne uzasadnienie nieuwzględnienia zarzutów przez Burmistrza Gminy, opinie i uzgodnienia dokonane w toku postępowania planistycznego i opinie dodatkowe wyjaśniające motywy dokonanych uzgodnień. Na podstawie powyższych dokumentów oraz danych z ewidencji gruntów ustalono następujący stan faktyczny. Nieruchomość Pani Ireny Wojtala jest utworzona z działek nr 2778/1, 2777, 2778/2, 2779, 2780 i Przez część jednej działki ewidencyjnej (nr 2782) o powierzchni 924 m.kw. w projekcie planu jest prowadzona trasa drogi ekspresowej typu S. Droga ta nie dzieli wyżej powołanej działki, zajmuje tylko jej część wschodnią. W konsekwencji planowa droga nie dzieli również gospodarstwa zainteresowanej. Należy zauważyć że cała działka 2782 jest oddzielona od reszty nieruchomości istniejącą drogą. Dodatkowo z projektu planu wynika, że nieruchomość Pani Ireny Wojtala znajduje się obszarze M3. Z części tekstowej projektu planu wynika, że obszar M3, to obszar zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej zwartej lub wolnostojącej. Znaczna część nieruchomości zainteresowanej mieści się w paśmie potencjalnych zagrożeń hałasem komunikacyjnym. Odnosząc ustalenia projektu planu do treści zarzutów należy stwierdzić, że nieprawdziwym jest twierdzenie Pani Ireny Wojtala, że na działkach innych niż działka 2782 (i to w niewielkiej części) projekt planu wprowadza zakaz zabudowy. Jest bowiem dokładnie odwrotnie. Znaczna część nieruchomości Pani Wojtala jest przeznaczona pod zabudowę. Co do działki 2782 stwierdzić należy, że ograniczenia w zabudowie mogą dotyczyć tylko pasa drogowego. Zgodnie z zapisami studium i projektu planu dotyczyć to będzie wyłącznie pasa o szerokości 20m od krawędzi jezdni. Ponadto należy pamiętać, że nawet w obszarze wyznaczanym liniami rozgraniczeniowymi nie jest wykluczone umieszczanie urządzeń infrastruktury technicznej nie związanych z funkcją komunikacyjną drogi. Niedopuszczalnym na etapie procedury planistycznej jest twierdzenie, że budowa drogi zabierze część działek. Wydaje się, że w tym zakresie zainteresowanej chodzi o wywłaszczenie. Zważyć jednak należy, że w żadnym wypadku ustalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie prowadzi do wywłaszczenia kogokolwiek. Plan określa bowiem tylko przeznaczenie terenu, a nie jego faktyczne wykorzystanie. Ewentualne wywłaszczenie za słusznym odszkodowaniem, o ile w ogóle będzie dotyczyło zainteresowanej, jest kwestią zupełnie innego postępowania, w którym zainteresowana będzie posiadała środki niezbędne do ochrony swoich praw. Porównując sytuację prawną nieruchomości Pani Ireny Wojtala w stanie prawnym obowiązującym do r. stwierdzić należy, że ulega ona poprawie. W projekcie planu 4

5 ograniczono bowiem szerokość pasa zarezerwowanego pod przebieg trasy S-1 w stosunku do planu poprzednio obowiązującego ponad dwukrotnie. W poprzednim planie prawie cała działka 2782 znajdowała się na obszarze przeznaczonym pod powyższą drogę. Ponieważ Pani Wojtala nie precyzuje na czym ma polegać pogorszenie stanu zainteresowanej i jej rodziny, Rada Miejska nie jest w stanie do okoliczności tej ustosunkować się wyczerpująco. Rada Miejska ustaliła jednak, że podstawową uciążliwością związaną z budową trasy S-1 może być potencjalny wzrost poziomu hałasu i emisji spalin. Określenie w chwili obecnej stopnia uciążliwości związanych z podwyższeniem poziomu hałasu (i ewentualnej emisji spalin) jest obiektywnie niemożliwe. Należy jednak pamiętać, że kwestia ta nie może być rozstrzygana na etapie procedury planistycznej. Będzie ona bowiem przedmiotem zainteresowania organów wydających decyzję lokalizacyjną i pozwolenie na budowę. Dopiero na tym etapie pojawi się możliwość zainstalowania środków technicznych ograniczających uciążliwość projektowanej drogi. Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że w części tekstowej projektu planu (pkt ) zapisano nakaz ochrony klimatu akustycznego obiektów budowlanych przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Jest to jedyne ograniczenie jakie może zostać wprowadzone na tym etapie postępowania. Ponadto trzeba pamiętać, że sam zapis projektu planu nie prowadzi z natury rzeczy do powstania wyżej wskazanych uciążliwości faktycznych. Mogą być one bowiem wynikiem wybudowania drogi, a nie wskazania jej przebiegu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Niezależnie od powyższych ustaleń faktycznych Rada Miejska ustaliła również, że planowana droga S-1 (A1 (Pyrzowice) - Dąbrowa Górnicza - Bielsko-Biała - Cieszyn - granica państwa (Brno)) od 2001 roku jest uznawana za jeden z podstawowych elementów docelowego układu komunikacyjnego Rzeczypospolitej. Obecnie droga ta została zaliczona do układu docelowego autostrad i dróg ekspresowych w Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci autostrad i dróg ekspresowych. Dodatkowo należy podnieść, że przedmiotowa droga ma istotne znaczenie dla potrzeb komunikacyjnych Województwa Małopolskiego i została umieszczona w Planie Zagospodarowania Województwa Małopolskiego przyjętym uchwałą Sejmiku Województwa z dnia 22 grudnia 2003 r. Planowana droga ma istotne znaczenie również z punktu widzenia komunikacyjnych potrzeb Gminy. Jak wynika ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Brzeszcze, ruch na kierunku północpołudnie stanowi ok. 70% całego ruchu na wlotach. Projektowana trasa S-1 będzie miała kapitalny wpływ na wielkość i rozkład przestrzenny ruchu. Trasa ta najprawdopodobniej 5

6 przejmie w całości ruch tranzytowy oraz znaczną część (30 40%) ruchu źródłowodocelowego. W konsekwencji zmniejszy się ruch na podstawowej sieci ulic miejskich o ok %. Dodatkowo, budowa trasy S-1 całkowicie usunie problemy z przepustowością i nadmierną uciążliwością ruchu na drodze wojewódzkiej 933 Oświęcim Pszczyna. Niepodjęcie inwestycji oznaczać będzie wyczerpanie możliwości przepustowych drogi 933 i drogi powiatowej w ciągu 6 8 lat, a tym samym konieczność rozwoju alternatywnego układu wewnętrznych obwodnic, w tym w szczególności obwodnicy południowej z bezkolizyjnym przekroczeniem linii kolejowej. Spowoduje to drastyczne ograniczenie dostępności komunikacyjnej gminy i brak możliwości jej rozwoju gospodarczego. Generalnie należy stwierdzić, iż zgodnie z przedstawionymi w toku postępowania planistycznego opiniami organów współdziałających, w szczególności Dyrektora Oddziału w Krakowie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (pismo z dnia 2 sierpnia 2004 r.), odstąpienie od ustalonego w projekcie planu studialnego przebiegu trasy i szerokości obszaru zarezerwowanego pod przebieg trasy jest niemożliwe. W przypadku bowiem inwestycji liniowej o tak wysokich parametrach technicznych jak droga typu S, ewentualna zmiana przebiegu na jednym odcinku rzutowałaby na dalszą trasę, również w gminach sąsiednich, co nie jest możliwe przy już określonym przebiegu i postępującym zainwestowaniu. Tego typu działanie prowadziłoby również do konieczności dokonania korekt w Planie Zagospodarowania Województwa Małopolskiego, który został już uzgodniony przez organy Gminy. Nie jest również możliwe zmniejszenie obszaru pomiędzy liniami rozgraniczającymi. Zgodnie bowiem z wymogami technicznymi określonymi w Rozporządzeniu Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430) szerokość drogi w liniach rozgraniczających powinna zapewniać możliwość umieszczenia elementów drogi i urządzeń z nią związanych wynikających z ustalonych docelowych transportowych i innych funkcji drogi oraz uwarunkowań terenowych. Najmniejsza szerokość w liniach rozgraniczających drogi klasy S z dwoma pasami ruchu w każdym kierunku nie może być mniejsza od 40 m. Taka wielkość została również przyjęta w części tekstowej projektu planu. Zważyć również należy, że Gmina Brzeszcze podejmowała działania w celu zmiany przebiegu drogi S-1. Wystąpiła w tym celu do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Wojewody Małopolskiego i Zarządu Województwa Małopolskiego z sugestią zmiany przebiegu drogi na spornym odcinku 1 km. Organy opiniujące, pismami z dnia 6

7 2 sierpnia, 13 sierpnia i 9 sierpnia 2004r., wypowiedziały się jednoznacznie negatywnie co do możliwości dokonania takiej zmiany. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Rada Miejska zważyła, co następuje. Przede wszystkim, zgodnie z art. 153 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Rada Miejska jest związana oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w powołanym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W związku z powyższym Rada Miejska, przyjmuje za własną całość argumentacji Sądu, zgodnie z którą w przedmiotowej sprawie należy stosować przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 24 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym zarzut należy wnieść na piśmie, w terminie nie dłuższym niż 14 dni, po upływie okresu wyłożenia projektu. Okres wyłożenia planu zakończył się w dniu 29 marca Termin 14 dni upływał w dniu 12 kwietnia 2004 roku. Dzień ten był dniem ustawowo wolnym od pracy (drugi dzień Wielkanocy). Ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym nie określa ani sposobu liczenia terminów ani też kwestii doręczeń i zachowania terminu. Brak jest również w tym zakresie odesłania do jakiejkolwiek normy prawa powszechnie obowiązującego. Zdaniem Rady Miejskiej nie jest również możliwe w odniesieniu do procedury składania i rozpatrywania zarzutów stosowanie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2000r., nr 98, poz ze zm.). Zgodnie bowiem z art. 1 tej ustawy, Kodeks postępowania administracyjnego normuje postępowanie: 1) przed organami administracji publicznej w należących do właściwości tych organów sprawach indywidualnych rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnych, 2) przed innymi organami państwowymi oraz przed innymi podmiotami, gdy są one powołane z mocy prawa lub na podstawie porozumień do załatwiania spraw określonych w pkt 1, 3) w sprawach rozstrzygania sporów o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego i organami administracji rządowej oraz między organami i podmiotami, o których mowa w pkt 2, 4) w sprawach wydawania zaświadczeń. Rozpatrywanie zarzutów nie mieści się w określonym wyżej katalogu. Tym samym należy uznać, że wobec braku normy szczegółowej, złożenie zarzutu w piętnastym dniu po upływie okresu wyłożenia projektu planu, niezależnie od tego w jakim dniu termin na to złożenie się kończy, powoduje konieczność odrzucenia zarzutu z powodu niedochowania terminu. 7

8 Zważyć jednak należy, że niezależnie od wskazanej wyżej przyczyny formalnej, zarzut Pani Ireny Wojtala nie zasługuje na uwzględnienie również z przyczyn merytorycznych. Przed uzasadnieniem takiego stanowiska należy dodatkowo stwierdzić, iż znaczna część pisma Pani Ireny Wojtala dotyczy okoliczności nieistotnych dla procedury planistycznej względnie nie dotyczy indywidualnego interesu prawnego zainteresowanej. W szczególności nie może być przedmiotem rozpatrzenia niewiara Pani Wojtala w sprawność służb państwowych oraz fakt systematycznego oczyszczania i konserwacji urządzeń melioracyjnych. Kwestia ta w ogóle nie jest przedmiotem projektu planu i nawet pośrednio nie może wpływać na jego treść. To samo dotyczy podtopień, które następują na bliżej niesprecyzowanym obszarze na skutek sporadycznego czyszczenia urządzeń melioracyjnych (z zarzutu zdaje się wynikać, że obszar ten nie obejmuje nieruchomości zainteresowanej, ponieważ na nieruchomości tej nie występują obszary bagienne i podmokłe; a zatem dodatkowo Pani Wojtala nie ma zindywidualizowanego interesu prawnego w tym zakresie). Zważyć ponadto należy, że kąt przecięcia drogi i cieków wodnych nie ma znaczenia dla występujących podtopień. Kwestia ta może być ewentualnie przedmiotem zainteresowania organów administracji wodnej lub organów wydających pozwolenie na budowę. Zdaniem Rady Miejskiej Pani Irenie Wojtala nie przysługuje prawo do żądania zachowania unikalnego zasobu przyrodniczego terenów sąsiednich (na nieruchomość zainteresowanej zasoby takie nie występują). A zatem w tym przypadku nie została spełniona podstawowa przesłanka z art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (brak jest naruszenia uprawnienia lub interesu prawnego zapisami projektu). Zważyć jednak należy, że również ten pogląd nie jest uprawniony, co jednoznacznie wynika z prognozy oddziaływania na środowisko. W tym stanie rzeczy należy uznać, iż zarzut Pani Ireny Wojtala dotyczy wyłącznie ograniczenia zabudowy działki nr 2782 oraz uciążliwości faktycznych związanych z wykonaniem projektowanej inwestycji. W tym zakresie zważyć należy, że ustalenie zasad zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy. Wynika to wprost z treści przepisu art. 4 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi, że ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych oraz morza terytorialnego, do zadań własnych gminy. Z prawnej kwalifikacji powyższego zadania jako zadania własnego gminy nie wynika jednakże, że gmina ustalając przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu w planach zagospodarowania przestrzennego posiada graniczącą z autonomią planistyczną swobodę w kształtowaniu tych zasad. Swoboda ta jest bowiem 8

9 ograniczona przepisami ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym niejako podwójnie. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest uchwalany w wyniku przeprowadzenia określonej przepisami tej ustawy wysoce sformalizowanej procedury (art. 6 i 18 ustawy), a ponadto treść planu zagospodarowania przestrzennego, który jest aktem prawa miejscowego, powinna odpowiadać wymaganiom określonym w przepisach prawa (materialnego). W szczególności przepis art. 1 ust. 2 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym nakazuje uwzględnianie w zagospodarowaniu przestrzennym zwłaszcza następujących wymagań i "walorów": 1) wymagań ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury, 2) walorów architektonicznych i krajobrazowych, 3) wymagań ochrony środowiska przyrodniczego, zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także wymagań osób niepełnosprawnych, 4) wymagań ochrony dziedzictwa kulturowego i dóbr kultury, 5) walorów ekonomicznych przestrzeni i prawa własności, 6) potrzeb obronności i bezpieczeństwa państwa. Należy wyraźnie podkreślić, że obowiązek uwzględniania przez gminę powyższych wymagań w sytuacji, gdy są one zawarte w przepisach ustaw szczególnych, jest w istocie obowiązkiem przestrzegania tych przepisów, a zatem nie jest to kwestia pozostawiona uznaniu organów gminy. Zasadę tę potwierdza przepis art. 2 ust. 1 ustawy, który stanowi, że ustalenie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu dokonywane jest w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego z zachowaniem warunków określonych w ustawach. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, że treść planu miejscowego powinna być zgodna z przepisami ustaw. Powyższe stwierdzenia odnoszą się nie tylko do uchwały ustanawiającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, lecz mutatis mutandis także do uchwał odrzucających zarzuty do projektów miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Zważyć należy, że zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego (m.in. wyroki z dnia r., sygn. IV SA 743/98, publ. LEX nr 43700, z dnia r., sygn. IV SA 1259/98, publ. LEX nr 43697, z dnia , sygn. IV SA 1387/99, publ. LEX nr 48258), obowiązek uwzględnienia zarzutu do projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego zarzut jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego (normy prawa materialnego). Niewątpliwie w rozważanym przypadku dochodzi do konfliktu interesów indywidualnych z interesem 9

10 publicznym reprezentowanym przez Radę Miejską. Rada, rozstrzygając o uwzględnieniu bądź odrzuceniu zarzutów bierze jednak pod uwagę zakres naruszonych interesów prawnych poszczególnych podmiotów i proporcje tych naruszeń w porównaniu z innymi podmiotami dbając, aby prawnie uzasadnione władztwo planistyczne gminy w sposób nadmierny, z pogwałceniem zasady sprawiedliwości społecznej, nie naruszało interesów prawnych jednych, chroniąc innych. Nie oznacza to jednak, że istnieje jakaś norma prawna, która w sposób generalny określałaby pierwszeństwo interesu indywidualnego nad interesem zbiorowym. Do uznania zasadności zarzutu lub skargi nie jest więc wystarczające samo naruszenie uprawnień właścicielskich. Rada Miejska ma prawo w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego przyjmować rozwiązania w granicach przysługującego jej uznania, o ile uznania tego nie nadużywa (wyrok NSA z dnia r., sygn. IV SA 1590/98, publ. LEX nr 48215). W tym zakresie musi kierować się interesem ogółu mieszkańców gminy, względnie celowościowymi i racjonalnymi oraz innymi zasadami określonymi w powołanej ustawie o zagospodarowaniu przestrzennym. Zważyć bowiem należy, że ustalenia w zakresie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu zawarte w projekcie planu są wynikiem przyjętych założeń technicznych oraz możliwości finansowych i gospodarczych gminy, i te czynniki decydują o konkretnych rozwiązaniach, które - niestety - nie zawsze dadzą się zrealizować wyłącznie w granicach terenów należących do gminy bądź do Skarbu Państwa. Są to przypadki, w których prawo dopuszcza naruszenie cudzej własności, jednocześnie dając poszkodowanemu prawne możliwości dochodzenia stosownego zadośćuczynienia. Zdaniem Rady Miejskiej zaprojektowanie drogi S-1 w sposób, który zdaniem ekspertów jest optymalny i nie spotkał się z zastrzeżeniami organów uzgadniających plan, powoduje konieczność uznania, że Rada działała w ramach przysługującego jej władztwa planistycznego i władztwa tego nie nadużyła (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia r., sygn. IV SA 238/99, LEX nr 48231). Rada Miejska działała bowiem z zamiarem poprawy sytuacji komunikacyjnej Gminy w kontekście realizacji zadań publicznych o charakterze ponadlokalnym (potrzeby komunikacyjne Województwa i całego państwa, co szczegółowo przedstawiono w uzasadnieniu faktycznym) i zamierzenia te nie zostały zakwestionowane (a nawet zostały poparte) przez organy uzgadniające plan. Biorąc pod uwagę omówione wyżej uwarunkowania o charakterze generalnym, Rada Miejska uznała, że wyznaczenie drogi mieści się w granicach jej uprawnień planistycznych, a celowość takiej inwestycji nie może z mocy przepisów prawa podlegać kontroli. Zakwestionowane zapisy projektu planu wprost realizują obowiązek wynikający 10

11 z art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2004r., Nr 204, poz. 2086), zgodnie z którym w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego przeznacza się pod przyszłą budowę dróg pas terenu o szerokości uwzględniającej ochronę użytkowników dróg i terenu przyległego przed wzajemnym niekorzystnym oddziaływaniem. Szerokość zarezerwowanego pasa jest zgodna z zaleceniami specjalistów i stanowiskiem organów uzgadniających projekt planu. A zatem nie można postawić Radzie Miejskiej zarzutu naruszenia obiektywnego porządku prawnego. Nie można również postawić Radzie Miejskiej zarzutu nieproporcjonalności naruszeń interesu prawnego Pani Ireny Wojtala w porównaniu z innymi podmiotami. Zdaniem Rady Miejskiej w tym przypadku niewątpliwie dochodzi do ograniczenia prawa własności nieruchomości (poprzez ograniczenie możliwości zabudowy) ale ograniczenie to nie narusza istoty prawa własności i jest dopuszczalne, zgodnie z art. 33 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi iż ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami prawa, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Tym bardziej, że, jak stwierdza w wyroku z dnia r., sygn. IV SA 1259/98, publ. LEX nr 43697, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie narusza stosunków własnościowych ani posiadania. Dodatkowo, jak wynika z przeanalizowanych w toku postępowania planistycznego uzgodnień, Planu Zagospodarowania Przestrzennego Województwa Małopolskiego, opinii ekspertów, planowany przebieg drogi S-1 jest najbardziej optymalny z punktu widzenia interesu ogółu mieszkańców gminy, względów celowości i racjonalności oraz nade wszystko zgodny z przyjętymi założeniami technicznymi dla inwestycji, w ramach której Gmina musi współdziałać z gminami sąsiednimi, Samorządem Województwa Małopolskiego oraz organami administracji rządowej. Dokonywanie zmian przebiegu tak poważnej inwestycji byłoby sprzeczne nie tylko z interesem publicznym, w jakim inwestycja ta ma być prowadzona, ale nade wszystko naruszałoby racjonalność działania. W tej sytuacji Rada Miejska stoi na stanowisku, iż, niewielkie w porównaniu ze stanem dotychczasowym, ograniczenie sposobu wykonywania własności przez Panią Irenę Wojtala, poprzez wprowadzenie ograniczeń zabudowy, jest uzasadnione i ze wszech miar konieczne. Rada Miejska nie podziela poglądu zainteresowanej o utrudnieniach faktycznych w użytkowaniu nieruchomości polegających na podwyższeniu poziomu hałasu i emisji spalin oraz zwiększeniu ewentualnego dyskomfortu fizycznego i psychicznego. Zdaniem Rady 11

12 niedogodności te mogą być spowodowane wybudowaniem drogi S-1, a nie wytyczeniem jej przebiegu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Biorąc powyższe pod uwagę Rada Miejska w Brzeszczach uznaje zarzut Pani Ireny Wojtala za niezasadny, i zgodnie z art. 24 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, zarzut ten odrzuca. 12