a na Lam a opowiedział Jarosław Mikołajewski zilustrował Paweł Pawlak kolekcjadziecka Lampa Aladyna

Transkrypt

1 zilustrował Paweł Pawlak Miesięcznik poleca Lam a p Kiedy Aladyn usłyszał swój własny lament, zrobiło mu się tak smutno, że przytulił do siebie to, co miał w ręku, czyli starą lampę, po czym pogłaskał ją niczym pluszowego misia. I wtedy stały się rzeczy, którym kto chce, niech zaprzeczy, lecz jeśli zaprzeczy, to powie od rzeczy. Rozległ się huk, rozjarzył się blask, z lampy wydobył się dym, a z dymu wyłonił się potężny duch. Cena 14,90 zł (0% VAT) Indeks Lampa Aladyna opowiedział Jarosław Mikołajewski Al dy a na INFORMACJE O KOLEKCJI DZIECKA NA STRONIE INFOLINIA kolekcjadziecka

2

3

4 S t o p k k j n a r e d a c y a Tekst: Jarosław Mikołajewski na podstawie Baśni z 1001 nocy Redakcja: Hanna Bartoszewicz Ilustracje: Paweł Pawlak Łamanie: Anna Przygodzka Projekt graficzny serii: Agnieszka Żelewska i Elżbieta Wasiuczyńska Copyright by AGORA SA, Warszawa 2005 Copyright for illustrations by Paweł Pawlak, 2005 Druk i oprawa drukarnia Perfekt, ul. Połczyńska 99, Warszawa ISBN

5 Al Lam a p dy a na opowiedział Jarosław Mikołajewski zilustrował Paweł Pawlak

6 6

7 M iała matka syna, syna Aladyna. Mieszkali na Wschodzie, tam, gdzie słońce co dzień wschodzi, by oświecić dorosłych i dzieci, drzewa oraz kwiaty, biednych i bogatych Biedna była matka, biedny więc był także Aladyn. Ale nie chciał być biedny. Kiedy mama posyłała go do lasu po chrust, przed wyjściem zawsze jej śpiewał tak wesoło, że aż niektóre ptaki wychylały się z gniazd. Prawdę mówiąc, inne chowały się, żeby tego nie słyszeć zależało to wyłącznie od osobistego słuchu i upodobań drozdów, jaskółek i wilg. Co śpiewał Aladyn? Posłuchajcie: 7

8 8 Kiedyś będę tak bogaty, że ci kupię cztery światy. Będziesz miała stół ze złota jeśli przyjdzie ci ochota, będziesz jadła przy tym stole torty i cukrzone mole, a na głowie będziesz miała czapkę, co ci będzie grała, a na stopach dwa trzewiki z krokodyla wprost z Afryki

9 No dobrze już, przestań. Wcale nie chcę jeść cukrzonych moli ani nosić na głowie grającej czapki wołała matka ze śmiechem i myślała sobie, że największym skarbem, jaki można posiadać, jest kochające, wesołe i zdrowe dziecko. 9

10 Pewnego razu, kiedy chrustu nieopodal domu już zabrakło i Aladyn musiał zapuścić się głębiej w las, żeby znaleźć choć kilka suchych gałęzi na opał, w miejscu, do którego nigdy przedtem nie doszedł, zobaczył dziwnego człowieka. Miał on ciemną, prawie siną twarz, spiczastą bródkę i długie palce. Widać było, że jest w kłopocie jakby chodził wokół czegoś, czego nie ma odwagi dotknąć, choć bardzo, ale to bardzo chce. Dzień dobry! zawołał wesoło Aladyn, który naprawdę wierzył, że ten dzień okaże się dobry i przyniesie mu w końcu wymarzoną fortunę. Dla mnie czy dla ciebie, na ziemi czy w niebie, na ziemi czy w piekle? warknął człowiek wściekle. 10

11 Aladyn, który też chętnie rymował, z miejsca polubił tajemniczego człeka. Spytał więc: Mogę ci pomóc czy mam wracać do domu? Nawet pomóc musisz, a potem mamusi zaniesiesz pieniędzy, zapomnisz o nędzy tak odpowiedział mroczny mężczyzna i dodał już bez rymu, żeby Aladyn go dobrze zrozumiał. Widzisz? W ziemi jest dziura. Przez tę dziurę wchodzi się do podziemnej komnaty, gdzie są skarby. Więcej, niż mógłbyś udźwignąć 11

12 Jest mi to po drodze, więc wchodzę! przerwał mu Aladyn i szybko wśliznął się do dziury. A kiedy się wśliznął, zobaczył coś, czego nigdy nie widział w najśmielszych nawet snach skrzynie ze złotymi monetami, puchary z brylantami, misy z diamentami, pierścienie z rubinami Długo by wymieniać, a i tak, siostro i bracie, nie wymienilibyśmy wszystkich skarbów, które Aladyn zobaczył w podziemnej komnacie. Posłuchaj teraz i zrób, co ci powiem! syknął dziwny człowiek. Za chwilę weźmiesz sobie, co tylko chcesz. Jednak najpierw znajdź starą lampę i podaj mi ją. Aladyn bez trudu znalazł starą lampę i podszedł do dziury. 12

13 Podaj! warknął mężczyzna i wyciągnął rękę. Zaraz, zaraz odrzekł chłopiec, który ujrzawszy, jak na widok lampy sina prawie twarz mężczyzny zmienia się w złowrogą maskę, zaczął domyślać się w nim czarownika. 13

14 Najpierw wezmę trochę złotych monet i ponapycham nimi kieszenie, potem podasz mi rękę i stąd wyciągniesz, i wtedy dopiero dam ci lampę. Dawaj lampę natychmiast, bo pożałujesz! zadudnił czarownik. Najpierw złoto i ręka, a potem lampa odparł twardo Aladyn. Dawaj, bo cię tu zamknę! huknął czarownik. A ja myślę, że mnie tu zamkniesz, jak tylko ci ją dam odpowiedział roztropnie chłopiec. Najpierw złoto i ręka! Czarownik nie wytrzymał. 14

15 To będziesz tu siedział do końca świata! ryknął w dziurę i zakrył otwór kamieniem. A kiedy go zakrywał, zsunął mu się z ręki pierścień pokryty jakimiś niezrozumiałymi napisami. Aladyn, niewiele myśląc, włożył sobie pierścień na palec i zanucił smętnie: Głaz to ciężka brama, mama będzie sama, nie ma w głazie klamki, nie otworzę bramki. Co ja teraz zrobię, obię obię obię?... 15

16 Obię obię obię to nie było żadne zaklęcie, tylko echo, którym odpowiedziała komnata na żale Aladyna. Kiedy Aladyn usłyszał swój własny lament, zrobiło mu się tak smutno, że przytulił do siebie to, co miał w ręku, czyli starą lampę, po czym pogłaskał ją niczym pluszowego misia. I wtedy stały się rzeczy, którym kto chce, niech zaprzeczy, lecz jeśli zaprzeczy, to powie od rzeczy. Rozległ się huk, rozjarzył się blask, z lampy wydobył się dym, a z dymu wyłonił się potężny duch. Aladyn przeraził się i wypuścił lampę, a tęgi duch, widząc, że Aladyn ma minę nietęgą, powiedział: Jestem dżinem. Dżinem, czyli duchem tej lampy. Jestem na twoje usługi. Powiedz, czego pragniesz, a spełnię każde twoje życzenie, nawet 16

17 złoto w chleb przemienię, a kamienie w jelenie, a pierścienie w płomienie. A ten głaz w lekki właz? 17

18 Wraz! odparł dżin i klasnął w ręce, głaz się odsunął, a do komnaty wpadły słoneczne promyki. 18

19 Czy Czy ty jesteś jednorazowy? spytał Aladyn, który zawsze zadawał roztropne pytania i jeśli tracił głowę, to tylko po to, by zyskać dwie albo cztery. Jestem zdecydowanie wielokrotnego użytku i usług. Przez całe życie, jeśli tylko czegoś zechcesz, wystarczy, że potrzesz tę lampę, a stawię się na twoje wezwanie. Tylko nie możesz jej stracić, bo służę tylko temu, kto potrze lampę. 19

20 20

21 No to przenieś mnie teraz do domu, a potem pomyślimy, o co by cię jeszcze poprosić zawołał Aladyn i już po chwili był w domu u mamy. Aladyn opowiedział matce o całym zdarzeniu, zaraz też zamówili u dżina wspaniałą ucztę, a przy stole zaczęli się zastanawiać, czego by tu jeszcze sobie od niego zażyczyć. Głowili się długo, chyba przez całą noc, a kiedy już sami nie wiedzieli, czego chcą, mama wzięła głębszy oddech i powiedziała: Najważniejsze, żebyś był bogaty i dobrze ubrany, bo musisz mieć piękną żonę. 21

22 No dobrze, skoro nalegasz odpowiedział Aladyn, i już po chwili dżin wyczarował dla nich wspaniały pałac, stroje i służbę. Do znalezienia pozostała już tylko żona, lecz żeby ją znaleźć, Aladyn musiał się udać do miasta, bo tam gdzie mieszkali, można było spotkać tylko motyle i kozy. A skoro musiał, to się udał. A skoro się udał, to natychmiast zobaczył córkę sułtana, piękną Badr al-budur. Ta albo żadna! szepnął Aladyn, który zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia, i natychmiast poszedł do zamku sułtana prosić go o rękę córki. 22

23 Kiedy słudzy zawiadomili swego władcę o zamiarach przybysza, ten roześmiał się serdecznie. 23

24 Przyprowadźcie go tutaj! Jego prośba jest tak niezwykła, że aż mnie ciekawi. I przywołał córkę, która właśnie wróciła do pałacu i której chciał pokazać zuchwałego młodzieńca. No i stało się kiedy Aladyn pięknie wystrojony, uśmiechnięty i gadający do rymu stanął przed tronem, księżniczka natychmiast się w nim zakochała i poprosiła ojca, by ten już na nic nie czekał, tylko zgodził się na ślub, choćby najskromniejszy. 24

25 Zaczekaj, córeczko. Pozwól, że spytam najpierw tego młodzieńca, kim jest i co posiada No więc kim jesteś i co posiadasz, młodzieńcze? zwrócił się do Aladyna. Jestem synem swej matki i posiadam wszystko, czego dusza zapragnie, prócz twojej córki, o panie odpowiedział Aladyn. 25

26 Księżniczka oblała się rumieńcem, a sułtan, któremu spodobała się odpowiedź Aladyna, uśmiechnął się i powiedział: Dobrze oddam ci swoją córkę, jeśli udowodnisz mi swoje bogactwo. Przyślij mi jutro jakiś skarb. Niech skarb niosą niewolnicy, a niewolników ze skarbem niech pilnują zbrojni rycerze. Jutro? spytał Aladyn ze zdziwieniem w głosie. No dobrze, pojutrze odpowiedział sułtan, przyznając, że zadanie jest za trudne jak na jeden dzień. Źle mnie zrozumiałeś, sułtanie wtrącił Aladyn. Niewolnicy ze skarbem, w otoczeniu wojowników, już stoją przed twoją bramą. Sułtan podbiegł do okna i usta otworzył ze zdziwienia. A otworzywszy usta, kazał otworzyć też bramy. Trzecią rzeczą, jaką otworzył, było okno, przez które obwieścił ślub córki z księciem Aladynem. 26

27 27

28 Mieszkali sobie młodzi w pięknym pałacu, który wzniósł dla nich dżin, mówili sobie na ucho do rymu, spacerowali po ogrodach, tulili się do siebie jak kwiatek do kwiatka na zielonej łące, aż nadszedł dzień, kiedy Aladyn pojechał odwiedzić matkę, a księżniczka ujrzała pod oknami starego, biednego handlarza lamp i usłyszała jego wołanie: Kto da lampę starą, dwie nowe dostanie, nie zapłaci za nie otwórzcie mieszkanie! 28

29 29

30 Piękna Badr al-budur, która nie wiedziała, że w lampie Aladyna mieszka wszechmocny dżin, postanowiła zrobić mężowi prezent, więc oddała lampę handlarzowi i wzięła za nią dwie nowe. No i stała się rzecz straszna: Koniec tego dobrego dla ciebie i niego! zawołał handlarz, kiedy tylko dostał lampę. Wyprostował się i Aladyn, który właśnie wracał do domu, rozpoznał w nim czarownika. Rzucił się ku niemu, ale niestety było już za późno. Fałszywy handlarz potarł lampę i kazał dżinowi przenieść zamek z księżniczką hen, daleko, tam, gdzie nikt jej nie znajdzie. 30

31 Krótko rozpaczał Aladyn. Krótko nie dlatego, że nie kochał swej żony, lecz dlatego, że nigdy się nie poddawał. W mig przypomniał sobie o pierścieniu, który ześliznął się czarodziejowi z palca, kiedy ten zasuwał komnatę głazem. Kto wie szepnął do siebie. Może pierścień też jest czarodziejski? I przekręcił w pierścieniu klejnot, wypowiadając życzenie: Chcę być tam, gdzie moja żona, chcę być z żoną, bowiem ona w czarodzieja cierpi szponach smutna i upokorzona!... 31

32 32

33 Kiedy tylko je wypowiedział, natychmiast znalazł się w swoim pałacu, który stał teraz na drugim końcu świata. Myślał szybko i jasno, postanowił działać jeszcze szybciej, choć ostrożnie. Ukrył się za zasłoną i czekał, aż czarownik wyjdzie z pałacu. Minęła godzina, dwie, cztery, osiem Kiedy po dziesięciu godzinach czarownik otworzył drzwi na werandę i wyszedł do ogrodu, Aladyn wydał z siebie króciutki dźwięk, coś jakby pst albo cyt. Księżniczka, która właśnie siedziała na podłodze i zalewała się łzami, opłakując utracone szczęście, rozejrzała się wokół siebie. Dobrze, że są tu przynajmniej świerszcze westchnęła żałośnie. 33

34 Pst, cyt powtórzył szeptem Aladyn. To nie świerszcz, tylko ja, twój mąż. To ty? księżniczka nie mogła uwierzyć własnym oczom i uszom. Skąd się tu wziąłeś? Nie czas na wyjaśnienia wyszeptał Aladyn. Proszę, znajdź szybko lampę, tę starą, którą wymieniłaś na nowe, i przynieś ją tutaj. Księżniczka, która widziała, jak czarodziej chowa lampę pod poduszkę, znalazła ją natychmiast i przyniosła mężowi. A Aladyn już dobrze wiedział, co robić. Potarł ją, usłyszał znajomy huk, zobaczył znajomy blask i po chwili ujrzał też znajomą sylwetkę uśmiechniętego dżina. 34

35 Co mam zrobić, panie, na twoje wezwanie? zapytał. Zamknij czarodzieja w więzieniu, a mnie i moją żonę wraz z pałacem przenieś czym prędzej z powrotem do naszego miasta. 35

36 Jak Aladyn powiedział, dżin zrobił. I od tej pory, już bez tak przykrych przygód, mieszkała sobie książęca para w swoim pałacu, w swoim państwie i mieście. Mieli tłuściutkie dzieci, które wyrosły na mniej lub bardziej smukłych młodzieńców i panny, potem mieli też wnuki oraz prawnuki. A ich prawnuki też miały dzieci, a te dzieci miały nawet praprawnuki, które swoim wnuczętom opowiadały rodzinną legendę o Aladynie, o Badr al- -Budur i o czarodziejskiej lampie z dżinem. Jaka z tego nauka? A taka: Jeśli się ktoś miły z kimś miłym połączy, to ich połączenie nigdy się nie skończy. 36

37 37

38

39 Miesięcznik poleca najpiękniejsze bajki świata: 1 Czerwony Kapturek 2 Kot w butach 3 Calineczka 4 O rybaku i złotej rybce 5 Czterej muzykanci z Bremy 6 Lampa Aladyna 7 Kopciuszek 8 Tomcio Paluch 9 Śpiąca królewna 10 Pan Twardowski 11 Żabi król 12 Słowik 13 Jaś i Małgosia 14 Smok wawelski 15 Trzy świnki 16 Królewna Śnieżka 17 Nowe szaty cesarza 18 Złota kaczka 19 Brzydkie kaczątko 20 Stoliczku, nakryj się!