Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 311. Legislacja. Akty ustawodawcze. Akty o charakterze nieustawodawczym. Rocznik 61.

Transkrypt

1 Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 311 Wydanie polskie Legislacja Rocznik 61 7 grudnia 2018 Spis treści I Akty ustawodawcze ROZPORZĄDZENIA Rozporządzenie Rady (UE) 2018/1909 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do wymiany informacji w celu monitorowania prawidłowego stosowania procedury magazynu typu call-off stock... 1 DYREKTYWY Dyrektywa Rady (UE) 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi... 3 II Akty o charakterze nieustawodawczym ROZPORZĄDZENIA Rozporządzenie Rady (UE) 2018/1911 z dnia 26 listopada 2018 r. zmieniające rozporządzenie (UE) 2015/1588 w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa ( 1 )... 8 Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi ( 1 ) Tekst mający znaczenie dla EOG. (Ciąg dalszy na następnej stronie) Akty, których tytuły wydrukowano zwykłą czcionką, odnoszą się do bieżącego zarządzania sprawami rolnictwa i generalnie zachowują ważność przez określony czas. Tytuły wszystkich innych aktów poprzedza gwiazdka, a drukuje się je czcionką pogrubioną.

2 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1913 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej tribenuron, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1914 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie nieodnawiania zatwierdzenia substancji czynnej chinoksyfen zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1915 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej Metschnikowia fructicola szczep NRRL Y-27328, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1916 z dnia 6 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresu zatwierdzenia substancji czynnej bispirybak ( 1 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1917 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej flurtamon, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 1 ) DECYZJE Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1918 z dnia 4 grudnia 2018 r. upoważniająca Zjednoczone Królestwo do stosowania szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 16 i 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1919 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca decyzję 2009/790/WE upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 287 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1920 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca decyzję wykonawczą 2010/99/UE upoważniającą Republikę Litewską do przedłużenia stosowania środka stanowiącego odstępstwo od art. 193 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej Decyzja wykonawcza Rady (UE) 2018/1921 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca decyzję wykonawczą 2013/191/UE upoważniającą Łotwę do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a), art. 168 i 168a dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ( 1 ) Tekst mający znaczenie dla EOG.

3 L 311/1 I (Akty ustawodawcze) ROZPORZĄDZENIA ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2018/1909 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie (UE) nr 904/2010 w odniesieniu do wymiany informacji w celu monitorowania prawidłowego stosowania procedury magazynu typu call-off stock RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym, uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ( 1 ), uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ( 2 ), stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Aby zapewnić prawidłowe monitorowanie uproszczenia wprowadzonego w dyrektywie Rady 2006/112/WE ( 3 ) w odniesieniu do procedury magazynu typu call-off stock, niezbędne jest, aby właściwe organy państw członkowskich miały automatyczny dostęp do otrzymanych od podatników danych dotyczących takich transakcji. (2) Biorąc pod uwagę fakt, że przepisy zawarte w niniejszym rozporządzeniu są efektem zmian wprowadzonych dyrektywą Rady (UE) 2018/1910 ( 4 ), niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie od dnia rozpoczęcia stosowania tych zmian. (3) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 ( 5 ), PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W art. 21 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 904/2010 wprowadza się następujące zmiany: 1) lit. c) otrzymuje brzmienie: c) numery identyfikacyjne VAT osób, które dokonywały dostaw towarów i świadczenia usług, o których mowa w lit. b), oraz numery identyfikacyjne VAT osób, które przedłożyły informacje zgodnie z art. 262 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE dotyczące osób posiadających numer identyfikacyjny VAT, o którym mowa w lit. a); ; ( 1 ) Opinia z dnia 3 lipca 2018 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). ( 2 ) Dz.U. C 283 z , s. 35. ( 3 ) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z , s. 1). ( 4 ) Dyrektywa Rady (UE) 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi (zob. s. 3 niniejszego Dziennika Urzędowego). ( 5 ) Rozporządzenie Rady (UE) nr 904/2010 z dnia 7 października 2010 r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 268 z , s. 1).

4 L 311/ ) w lit. e) formuła wprowadzająca otrzymuje brzmienie: e) całkowita wartość dostaw towarów i świadczonych usług, o których mowa w lit. b), przez każdą z osób, o których mowa w lit. c), na rzecz każdej z osób posiadających numer identyfikacyjny VAT nadany przez inne państwo członkowskie oraz w odniesieniu do każdej z osób, które przedłożyły informacje zgodnie z art. 262 ust. 2 dyrektywy 2006/112/WE jej numer identyfikacyjny VAT i przedłożone przez nią informacje dotyczące każdej z osób posiadających numer identyfikacyjny VAT nadany przez inne państwo członkowskie, pod następującymi warunkami:. Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2020 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r. W imieniu Rady H. LÖGER Przewodniczący

5 L 311/3 DYREKTYWY DYREKTYWA RADY (UE) 2018/1910 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do harmonizacji i uproszczenia niektórych przepisów w systemie podatku od wartości dodanej dotyczących opodatkowania handlu między państwami członkowskimi RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym, uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ( 1 ), uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ( 2 ), stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą, a także mając na uwadze, co następuje: (1) W 1967 r., kiedy Rada przyjęła wspólny system podatku od wartości dodanej (VAT) w drodze pierwszej dyrektywy Rady 67/227/EWG ( 3 ) i drugiej dyrektywy Rady 67/228/EWG ( 4 ), podjęto zobowiązanie do ustanowienia ostatecznego systemu VAT funkcjonującego we Wspólnocie Europejskiej w taki sam sposób, jakby miało to miejsce w jednym państwie członkowskim. Ponieważ nie było odpowiednich warunków politycznych i technicznych do wprowadzenia takiego systemu, po zniesieniu z końcem 1992 r. granic fiskalnych między państwami członkowskimi przyjęto przepisy przejściowe dotyczące VAT. Dyrektywa Rady 2006/112/WE ( 5 ) stanowi, że te przepisy przejściowe muszą zostać zastąpione przepisami ostatecznymi. (2) Zgodnie ze swoim komunikatem z dnia 7 kwietnia 2016 r. dotyczącym planu działania w sprawie VAT Komisja przedstawiła wniosek określający elementy ostatecznego systemu VAT dla transgranicznej wymiany handlowej między przedsiębiorstwami (B2B) z różnych państw członkowskich, który będzie opierał się na zasadzie opodatkowania transgranicznych dostaw towarów w państwie członkowskim przeznaczenia. (3) W swoich konkluzjach z dnia 8 listopada 2016 r. Rada wezwała Komisję do dokonania pewnych ulepszeń unijnych przepisów w zakresie VAT dotyczących transakcji transgranicznych w odniesieniu do roli numeru identyfikacyjnego VAT w kontekście zwolnienia dostaw wewnątrzwspólnotowych, procedur magazynu typu calloff stock, transakcji łańcuchowych oraz dowodu transportu do celów zwolnienia transakcji wewnątrzwspólnotowych. (4) W świetle wezwania Rady oraz tego, że wdrożenie ostatecznego systemu VAT dla handlu wewnątrzwspólnotowego zajmie kilka lat, te szczególne środki, których celem jest zharmonizowanie i uproszczenie niektórych przepisów dla przedsiębiorstw, są odpowiednie. (5) Magazyn typu call-off stock odnosi się do sytuacji, w której w chwili transportu towarów do innego państwa członkowskiego dostawca zna już tożsamość osoby nabywającej towary, której zostaną one dostarczone na późniejszym etapie i po ich przybyciu do państwa członkowskiego przeznaczenia. Obecnie prowadzi to do zaistnienia zdarzenia uznanego za dostawę (w państwie członkowskim wyjścia towarów) oraz zdarzenia uznanego za wewnątrzwspólnotowe nabycie (w państwie członkowskim przybycia towarów), a następnie krajowej dostawy w państwie członkowskim przybycia, oraz wymaga od dostawcy identyfikacji do celów VAT w tym państwie członkowskim. Aby tego uniknąć, takie transakcje w przypadku gdy dochodzi do nich między dwoma podatnikami należy pod pewnymi warunkami uznawać za powodujące jedną dostawę zwolnioną w państwie członkowskim wyjścia i jedno wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie członkowskim przybycia. ( 1 ) Opinia z dnia 3 października 2018 r. ( 2 ) Opinia z dnia 14 marca 2018 r. ( 3 ) Pierwsza dyrektywa Rady 67/227/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych (Dz.U. 71 z , s. 1301). ( 4 ) Druga dyrektywa Rady 67/228/EWG z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych struktura i warunki stosowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 71 z , s. 1303). ( 5 ) Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z , s. 1).

6 L 311/ (6) Transakcje łańcuchowe odnoszą się do kolejnych dostaw towarów, które są przedmiotem pojedynczego wewnątrzwspólnotowego transportu. Wewnątrzwspólnotowy przepływ towarów powinien być przypisany tylko jednej z dostaw i wyłącznie ta dostawa powinna być objęta zwolnieniem z VAT przewidzianym dla dostaw wewnątrzwspólnotowych. Pozostałe dostawy w łańcuchu powinny być opodatkowane i mogłyby wymagać identyfikacji VAT dostawcy w państwie członkowskim dostawy. Aby uniknąć stosowania przez państwa członkowskie różnych podejść, co mogłoby prowadzić do podwójnego opodatkowania lub nieopodatkowania, a także w celu zwiększenia pewności prawa dla podmiotów gospodarczych, należy ustanowić wspólną zasadę, zgodnie z którą, o ile spełnione są określone warunki, transport towarów należy przypisać jednej dostawie w ramach łańcucha transakcji. (7) Jeżeli chodzi o numer identyfikacyjny VAT w odniesieniu do zwolnienia dostawy towarów w handlu wewnątrzwspólnotowym, proponuje się, żeby włączenie numeru identyfikacyjnego VAT nabywcy towarów do systemu wymiany informacji o VAT (zwanego dalej VIES ), nadanego przez państwo członkowskie inne niż państwo rozpoczęcia transportu towarów stało się, oprócz warunku transportu towarów poza państwo członkowskie dostawy, przesłanką materialną zastosowania zwolnienia, a nie wymogiem formalnym. Wpis do VIES ma ponadto zasadnicze znaczenie dla informowania państwa członkowskiego przybycia o obecności towarów na jego terytorium, a tym samym odgrywa kluczową rolę w walce z oszustwami w Unii. Z tego względu państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w przypadku gdy dostawca nie spełnia obowiązków w zakresie wpisu do VIES zwolnienie nie miało zastosowania, z wyjątkiem sytuacji, gdy dostawca działa w dobrej wierze, to znaczy w przypadku gdy może on należycie uzasadnić przed właściwymi organami podatkowymi wszelkie uchybienia związane z informacją podsumowującą, co mogłyby również obejmować w tym czasie dostarczenie przez dostawcę prawidłowych informacji wymaganych na podstawie art. 264 dyrektywy 2006/112/WE. (8) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie poprawa funkcjonowania przepisów dotyczących VAT w kontekście handlu transgranicznego między przedsiębiorstwami (B2B), nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki tego działania możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. (9) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających ( 1 ) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub większej liczby dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy, prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione. (10) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE, PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: Artykuł 1 W dyrektywie 2006/112/WE wprowadza się następujące zmiany: 1) dodaje się artykuł w brzmieniu: Artykuł 17a 1. Przemieszczenia przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do innego państwa członkowskiego w ramach procedury magazynu typu call-off stock nie uznaje się za odpłatną dostawę towarów. 2. Do celów niniejszego artykułu uznaje się, że procedura magazynu typu call-off stock ma miejsce, jeżeli spełnione są następujące warunki: a) towary są wysyłane lub transportowane przez podatnika lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz do innego państwa członkowskiego w celu dostarczenia tych towarów w tym państwie na późniejszym etapie i po ich przybyciu innemu podatnikowi, który jest uprawniony do nabycia własności tych towarów zgodnie z obowiązującym porozumieniem między tymi dwoma podatnikami; b) podatnik wysyłający lub transportujący towary nie ma siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, do którego towary są wysyłane lub transportowane; ( 1 ) Dz.U. C 369 z , s. 14.

7 L 311/5 c) podatnik, któremu mają zostać dostarczone towary, jest zidentyfikowany do celów VAT w państwie członkowskim, do którego towary są wysyłane lub transportowane, a zarówno tożsamość tego podatnika, jak i numer identyfikacyjny VAT nadany mu przez to państwo członkowskie są znane podatnikowi, o którym mowa w lit. b), w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu; d) podatnik wysyłający lub transportujący towary rejestruje przemieszczenie towarów w ewidencji, o której mowa w art. 243 ust. 3, oraz podaje tożsamość podatnika nabywającego towary i numer identyfikacyjny VAT nadany temu podatnikowi przez państwo członkowskie, do którego towary są wysyłane lub transportowane, w informacji podsumowującej przewidzianej w art. 262 ust Jeżeli warunki określone w ust. 2 są spełnione, następujące zasady mają zastosowanie w momencie przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel na podatnika, o którym mowa w ust. 2 lit. c), pod warunkiem że to przeniesienie nastąpi w terminie, o którym mowa w ust. 4: a) dostawę towarów zgodnie z art. 138 ust. 1 uznaje się za dokonaną przez podatnika, który wysłał lub przetransportował towary samodzielnie albo przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, w państwie członkowskim, z którego towary zostały wysłane lub transportowane; b) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane przez podatnika, któremu towary te zostały dostarczone, w państwie członkowskim, do którego były wysłane lub transportowane. 4. Jeżeli w terminie 12 miesięcy po przybyciu towarów do państwa członkowskiego, do którego zostały wysłane lub przetransportowane, towary nie zostały dostarczone podatnikowi, dla którego zostały przeznaczone, o którym mowa w ust. 2 lit. c) i ust. 6, oraz nie zachodzi żadna z okoliczności określonych w ust. 7, uznaje się, że przemieszczenie w rozumieniu art. 17 ma miejsce w dniu następującym po upływie terminu 12 miesięcy. 5. Uznaje się, że nie miało miejsca przemieszczenie w rozumieniu art. 17, jeżeli spełnione zostały następujące warunki: a) prawo do rozporządzania towarami nie zostało przeniesione, a towary te zostały powrotnie przemieszczone do państwa członkowskiego, z którego zostały wysłane lub przetransportowane, w terminie, o którym mowa w ust. 4; oraz b) podatnik, który wysłał lub przetransportował towary rejestruje ich powrót w ewidencji przewidzianej w art. 243 ust Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 4, podatnik, o którym mowa w ust. 2 lit. c), zostaje zastąpiony przez innego podatnika, uznaje się, że w czasie zastąpienia nie miało miejsca przemieszczenie w rozumieniu art. 17, pod warunkiem że: a) spełnione zostały wszystkie pozostałe mające zastosowanie warunki określone w ust. 2; oraz b) zastąpienie zostało zarejestrowane przez podatnika, o którym mowa w ust. 2 lit. b), w ewidencji przewidzianej w art. 243 ust Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 4, przestaje być spełniony którykolwiek z warunków określonych w ust. 2 i 6, uznaje się, że przemieszczenie towarów zgodnie z art. 17 ma miejsce w momencie, gdy odpowiedni warunek przestaje być spełniony. Jeżeli towary są dostarczane osobie innej niż podatnik, o którym mowa w ust. 2 lit. c) lub w ust. 6, uznaje się, że warunki określone w ust. 2 i 6 przestają być spełnione bezpośrednio przed taką dostawą. Jeżeli towary są wysyłane lub transportowane do kraju innego niż państwo członkowskie, z którego zostały pierwotnie przemieszczone, uznaje się, że warunki określone w ust. 2 i 6 przestają być spełnione bezpośrednio przed rozpoczęciem takiej wysyłki lub takiego transportu. W przypadku zniszczenia, utraty lub kradzieży towarów uznaje się, że warunki określone w ust. 2 i 6 przestają być spełnione w dniu, w którym towary te zostały rzeczywiście usunięte lub zniszczone lub, jeżeli określenie takiego dnia jest niemożliwe, w dniu, w którym stwierdzono ich zniszczenie lub brak. ; 2) w tytule V rozdział 1 sekcja 2 dodaje się artykuł w brzmieniu: Artykuł 36a 1. W przypadku gdy te same towary są przedmiotem kolejnych dostaw oraz są wysyłane lub transportowane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego bezpośrednio od pierwszego dostawcy do ostatniego klienta w łańcuchu, wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie do dostawy dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

8 L 311/ W drodze odstępstwa od ust. 1 wysyłkę lub transport przypisuje się wyłącznie do dostawy towarów dokonanej przez podmiot pośredniczący, w przypadku gdy podmiot ten przekazał swojemu dostawcy numer identyfikacyjny VAT nadany mu przez państwo członkowskie, z którego towary są wysyłane lub transportowane. 3. Do celów niniejszego artykułu»podmiot pośredniczący«oznacza dostawcę w łańcuchu innego niż pierwszy dostawca w łańcuchu, który wysyła lub transportuje towar samodzielnie albo za pośrednictwem osoby trzeciej działającej na jego rzecz. 4. Niniejszy artykuł nie ma zastosowania do sytuacji objętych art. 14a. ; 3) w art. 138 wprowadza się następujące zmiany: a) ust. 1 otrzymuje brzmienie: 1. Państwa członkowskie zwalniają dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę lub przez nabywcę towarów lub na ich rzecz, jeżeli spełnione są następujące warunki: a) towary są dostarczane innemu podatnikowi lub osobie prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów; b) podatnik lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, na rzecz których dokonywana jest dostawa, są zidentyfikowani do celów VAT w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów oraz podali dostawcy ten numer identyfikacyjny VAT; ; b) dodaje się ustęp w brzmieniu: 1a. Zwolnienie przewidziane w ust. 1 nie ma zastosowania, jeżeli dostawca nie dopełnił przewidzianego w art. 262 i 263 obowiązku składania informacji podsumowującej lub jeżeli złożona przez niego informacja podsumowująca nie zawiera prawidłowych informacji dotyczących tej dostawy zgodnie z wymogami art. 264, chyba że dostawca może należycie, w sposób odpowiadający właściwym organom, uzasadnić swoje uchybienie. ; 4) w art. 243 dodaje się ustęp w brzmieniu: 3. Każdy podatnik, który przemieszcza towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock, o której mowa w art. 17a, prowadzi ewidencję umożliwiającą organom podatkowym zweryfikowanie prawidłowego stosowania tego artykułu. Każdy podatnik, któremu towary są dostarczane w ramach procedury magazynu typu call-off stock, o której mowa w art. 17a, prowadzi ewidencję tych towarów. ; 5) art. 262 otrzymuje brzmienie: Artykuł Każdy podatnik zidentyfikowany do celów VAT składa informację podsumowującą zawierającą informacje dotyczące: a) nabywców zidentyfikowanych do celów VAT, którym dostarczył towary na warunkach przewidzianych w art. 138 ust. 1 i art. 138 ust. 2 lit. c); b) osób zidentyfikowanych do celów VAT, którym dostarczył towary, które zostały mu dostarczone w drodze wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 42; c) podatników oraz osób prawnych niebędących podatnikami, które są zidentyfikowane do celów VAT, na rzecz których świadczył usługi inne niż usługi zwolnione z VAT w państwie członkowskim, w którym dana transakcja podlega opodatkowaniu, w odniesieniu do których usługobiorca jest zobowiązany do zapłaty podatku zgodnie z art Oprócz informacji, o których mowa w ust. 1, każdy podatnik przedkłada informacje o numerze identyfikacyjnym VAT podatników, dla których towary, wysyłane lub transportowane w ramach procedury magazynu typu calloff stock zgodnie z warunkami określonymi w art. 17a są przeznaczone, a także o wszelkich zmianach w przedłożonych informacjach. ; 6) uchyla się art. 403 i 404. Artykuł 2 1. Państwa członkowskie przyjmują i publikują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 31 grudnia 2019 r. Niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2020 r.

9 L 311/7 Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie. 2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty najważniejszych przepisów prawa krajowego w dziedzinie objętej zakresem niniejszej dyrektywy. Artykuł 3 Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Artykuł 4 Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r. W imieniu Rady H. LÖGER Przewodniczący

10 L 311/ II (Akty o charakterze nieustawodawczym) ROZPORZĄDZENIA ROZPORZĄDZENIE RADY (UE) 2018/1911 z dnia 26 listopada 2018 r. zmieniające rozporządzenie (UE) 2015/1588 w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (Tekst mający znaczenie dla EOG) RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 109, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ( 1 ), a także mając na uwadze, co następuje: (1) Na mocy rozporządzenia Rady (UE) 2015/1588 ( 2 ) Komisja jest uprawniona do stwierdzenia w drodze rozporządzeń, że niektóre kategorie pomocy są zgodne z rynkiem wewnętrznym i są wyłączone z wymogu zgłoszenia przewidzianego w art. 108 ust. 3 Traktatu. (2) Centralnie zarządzane fundusze UE, czyli fundusze objęte bezpośrednim lub pośrednim zarządzaniem Unii (z wyłączeniem funduszy objętych zarządzaniem dzielonym z państwami członkowskimi), w coraz większym stopniu wspierają działania leżące we wspólnym interesie UE za pomocą instrumentów finansowych lub gwarancji budżetowych, a tym samym zapewniają szczególnie cenny wkład we wzrost gospodarczy i spójność. Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że w określonych warunkach, pomoc przyznawana przez państwa członkowskie, w przypadku gdy taka pomoc jest przekazywana za pośrednictwem takich centralnie zarządzanych instrumentów finansowych lub w formie gwarancji budżetowych, lub przez nie wspierana, jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega wymogowi zgłoszenia. Z doświadczenia Komisji wynika, że taka pomoc nie prowadzi do żadnych poważnych zakłóceń konkurencji, ponieważ jest dostosowana do warunków mających zastosowanie do danych instrumentów finansowych lub gwarancji budżetowych, wdrażanych przez organy Unii, oraz że można określić jasne warunki jej zgodności. (3) Wspieranie Europejskiej współpracy terytorialnej jest jednym z istotnych priorytetów unijnej polityki spójności. Komisja powinna mieć możliwość stwierdzenia, że w określonych warunkach, pomoc na projekty w zakresie Europejskiej współpracy terytorialnej jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega wymogowi zgłoszenia. Z doświadczenia Komisji wynika, że taka pomoc ma ograniczony wpływ na konkurencję i wymianę handlową między państwami członkowskimi oraz że można określić jasne warunki jej zgodności. (4) Należy zatem rozszerzyć zakres stosowania rozporządzenia (UE) 2015/1588 na takie kategorie pomocy. (5) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2015/1588, ( 1 ) Opinia z dnia 14 listopada 2018 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). ( 2 ) Rozporządzenie Rady (UE) 2015/1588 z dnia 13 lipca 2015 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa (Dz.U. L 248 z , s. 1).

11 L 311/9 PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W art. 1 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) 2015/1588 dodaje się podpunkty w brzmieniu: (xv) na finansowanie przekazywane za pośrednictwem centralnie zarządzanych instrumentów finansowych UE lub w formie gwarancji budżetowych UE lub przez nie wspierane, w przypadku gdy pomoc polega na dodatkowym finansowaniu zapewnianym przy użyciu zasobów państwowych; (xvi) na projekty wspierane przez programy UE w ramach Europejskiej współpracy terytorialnej;. Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia 26 listopada 2018 r. W imieniu Rady J. BOGNER-STRAUSS Przewodnicząca

12 L 311/ ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE RADY (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi RADA UNII EUROPEJSKIEJ, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej ( 1 ), w szczególności jej art. 397, uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej, a także mając na uwadze, co następuje: (1) W swoim komunikacie z dnia 7 kwietnia 2016 r. dotyczącym planu działania w sprawie VAT Komisja zapowiedziała, że zamierza przedstawić wniosek dotyczący ostatecznego systemu podatku od wartości dodanej (VAT) w odniesieniu do transgranicznego handlu między przedsiębiorstwami z różnych państw członkowskich. W swoich konkluzjach z dnia 8 listopada 2016 r. Rada wezwała Komisję do zaproponowania tymczasem pewnych ulepszeń w unijnych przepisach dotyczących VAT w odniesieniu do transakcji transgranicznych, między innymi do celów zwolnień w odniesieniu do transakcji wewnątrzwspólnotowych. (2) Dyrektywa 2006/112/WE ustanawia szereg warunków zwolnienia dostaw towarów z VAT w ramach niektórych transakcji wewnątrzwspólnotowych. Jednym z tych warunków jest zapewnienie, aby towary zostały wysłane lub przetransportowane z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego. (3) Zróżnicowane podejście państw członkowskich do stosowania tych zwolnień w odniesieniu do transakcji transgranicznych doprowadziło jednak do pojawienia się trudności oraz braku pewności prawa dla przedsiębiorstw. Jest to sprzeczne z celem wzmocnienia handlu wewnątrzwspólnotowego oraz zniesieniem granic fiskalnych. Dlatego też ważne jest sprecyzowanie i zharmonizowanie warunków, na jakich można stosować zwolnienia. (4) Z uwagi na to, że transgraniczne oszustwa związane z VAT wynikają przede wszystkim ze zwolnienia z tytułu dostaw wewnątrzwspólnotowych, niezbędne jest określenie pewnych okoliczności, w których uznaje się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z terytorium państwa członkowskiego dostawy. (5) Aby zaoferować przedsiębiorstwom praktyczne rozwiązanie, a zarazem dać pewność administracjom podatkowym, w rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 ( 2 ) należy wprowadzić dwa domniemania wzruszalne. (6) Uproszczeniu przepisów dotyczących procedury magazynu typu call-off stock powinny towarzyszyć odpowiednie obowiązki w zakresie ewidencji w celu zapewnienia prawidłowego stosowania tych przepisów. (7) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011, PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 W rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 282/2011 wprowadza się następujące zmiany: 1) w rozdziale VIII dodaje się sekcję w brzmieniu: Sekcja 2A Zwolnienia związane z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Art Dyrektywy 2006/112/WE) Artykuł 45a 1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków: a) sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są ( 1 ) Dz.U. L 347 z , s. 1. ( 2 ) Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 77 z , s. 1).

13 L 311/11 niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy; b) sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów: (i) pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz (ii) co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy. Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa. 2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu: a) dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów; b) następujące dokumenty: (i) polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów; (ii) dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia; (iii) poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim. ; 2) w rozdziale X dodaje się sekcję w brzmieniu: Sekcja 1A Obowiązki ogólne (Art Dyrektywy 2006/112/WE) Artykuł 54a 1. Ewidencja, o której mowa w art. 243 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE, która ma być prowadzona przez każdego podatnika, który przemieszcza towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock, zawiera następujące informacje: a) określenie państwa członkowskiego, z którego towary zostały wysłane lub przetransportowane, oraz datę wysyłki lub transportu towarów; b) numer identyfikacyjny VAT podatnika, dla którego przeznaczone są towary, nadany przez państwo członkowskie, do którego towary są wysyłane lub transportowane; c) określenie państwa członkowskiego, do którego towary są wysyłane lub transportowane, numer identyfikacyjny VAT prowadzącego magazyn, adres magazynu, w którym towary są składowane w momencie ich przybycia, oraz datę przybycia towarów do magazynu; d) wartość, opis i ilość towarów, które przybyły do magazynu; e) numer identyfikacyjny VAT podatnika zastępującego osobę, o której mowa w lit. b) niniejszego ustępu, na warunkach, o których mowa w art. 17a ust. 6 dyrektywy 2006/112/WE; f) podstawę opodatkowania, opis i ilość dostarczonych towarów oraz datę dokonania dostawy towarów, o której mowa w art. 17a ust. 3 lit. a) dyrektywy 2006/112/WE, a także numer identyfikacyjny VAT nabywcy;

14 L 311/ g) podstawę opodatkowania, opis i ilość towarów, oraz datę wystąpienia któregokolwiek z warunków, a także odpowiednią podstawę zgodnie z art. 17a ust. 7 dyrektywy 2006/112/WE; h) wartość, opis i ilość powrotnie przemieszczonych towarów oraz datę powrotu towarów, o których mowa w art. 17a ust. 5 dyrektywy 2006/112/WE. 2. Ewidencja, o której mowa w art. 243 ust. 3 dyrektywy 2006/112/WE, która ma być prowadzona przez każdego podatnika, któremu dostarczane są towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock, zawiera następujące informacje: a) numer identyfikacyjny VAT podatnika, który przemieszcza towary w ramach procedury magazynu typu call-off stock; b) opis i ilość towarów dla niego przeznaczonych; c) datę przybycia do magazynu towarów dla niego przeznaczonych; d) podstawę opodatkowania, opis i ilość dostarczonych mu towarów oraz datę dokonania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, o którym mowa w art. 17a ust. 3 lit. b) dyrektywy 2006/112/WE; e) opis i ilość towarów oraz datę usunięcia towarów z magazynu na zlecenie podatnika, o którym mowa w lit. a); f) opis i ilość towarów zniszczonych lub brakujących oraz datę zniszczenia, utraty lub kradzieży towarów, które uprzednio przybyły do magazynu, lub datę stwierdzenia ich zniszczenia lub braku; W przypadku gdy towary te są wysyłane lub transportowane w ramach procedury magazynu typu call-off stock do prowadzącego magazyn innego niż podatnik, któremu towary mają zostać dostarczone, ewidencja prowadzona przez tego podatnika nie musi zawierać informacji, o których mowa w lit. c), e) i f) akapitu pierwszego.. Artykuł 2 Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2020 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia 4 grudnia 2018 r. W imieniu Rady H. LÖGER Przewodniczący

15 L 311/13 ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/1913 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie odnowienia zatwierdzenia substancji czynnej tribenuron, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Tekst mający znaczenie dla EOG) KOMISJA EUROPEJSKA, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG ( 1 ), w szczególności jego art. 20 ust. 1, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Dyrektywą Komisji 2005/54/WE ( 2 ) włączono tribenuron jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG ( 3 ). (2) Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 4 ). (3) Zatwierdzenie substancji czynnej tribenuron, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 31 października 2019 r. (4) Wniosek o odnowienie zatwierdzenia tribenuronu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 ( 5 ) w terminie określonym w tym artykule. (5) Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny. (6) Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 23 czerwca 2016 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności ( Urząd ) oraz Komisji. (7) Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, dając im możliwość przedstawienia uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą. (8) W dniu 29 czerwca 2017 r. Urząd przekazał Komisji wnioski ( 6 ) dotyczące tego, czy tribenuron ma szanse spełnić kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. W dniu 12 grudnia 2017 r. Komisja przedstawiła projekt sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia tribenuronu na forum Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz. (9) Komisja zwróciła się do wnioskodawcy o przedstawienie uwag do wniosków Urzędu oraz, zgodnie z art. 14 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012, do projektu sprawozdania w sprawie odnowienia zatwierdzenia. Wnioskodawca przedstawił uwagi, które zostały dokładnie przeanalizowane. ( 1 ) Dz.U. L 309 z , s. 1. ( 2 ) Dyrektywa Komisji 2005/54/WE z dnia 19 września 2005 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia tribenuronu jako substancji czynnej (Dz.U. L 244 z , s. 21). ( 3 ) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230 z , s. 1). ( 4 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z , s. 1). ( 5 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiające przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 252 z , s. 26). ( 6 ) EFSA (Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności) 2017 r. Conclusion on the peer review of the pesticide risk assessment of the active substance tribenuron (Wnioski z wzajemnej weryfikacji oceny ryzyka stwarzanego przez pestycydy, dotyczącej substancji czynnej tribenuron). Dziennik EFSA 2017;15(7):4912, 39 s., doi: /j.efsa

16 L 311/ (10) W odniesieniu do jednego lub większej liczby reprezentatywnych zastosowań co najmniej jednego środka ochrony roślin zawierającego tribenuron ustalono, że kryteria zatwierdzenia przewidziane w art. 4 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 zostały spełnione. Należy zatem odnowić zatwierdzenie tribenuronu. (11) Ocena ryzyka dotycząca odnowienia zatwierdzenia tribenuronu opiera się na ograniczonej liczbie reprezentatywnych zastosowań, co jednak nie ogranicza zastosowań, w odniesieniu do których mogą zostać dopuszczone środki ochrony roślin zawierające tribenuron. W związku z tym należy znieść ograniczenie polegające na stosowaniu tej substancji wyłącznie w charakterze środka chwastobójczego. (12) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011. (13) Rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2018/1262 ( 1 ) przedłużono termin wygaśnięcia zatwierdzenia tribenuronu do dnia 31 października 2019 r., aby umożliwić zakończenie procesu odnowienia przed wygaśnięciem zatwierdzenia tej substancji. Z uwagi na to, że decyzję w sprawie odnowienia podjęto przed przedłużonym terminem wygaśnięcia zatwierdzenia, niniejsze rozporządzenie należy stosować od dnia 1 lutego 2019 r. (14) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz, PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: Artykuł 1 Odnowienie zatwierdzenia substancji czynnej Odnawia się zatwierdzenie substancji czynnej tribenuron zgodnie z załącznikiem I. Artykuł 2 Zmiany w rozporządzeniu wykonawczym (UE) nr 540/2011 W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem II do niniejszego rozporządzenia. Artykuł 3 Wejście w życie i data rozpoczęcia stosowania Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 lutego 2019 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Sporządzono w Brukseli dnia 6 grudnia 2018 r. W imieniu Komisji Jean-Claude JUNCKER Przewodniczący ( 1 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/1262 z dnia 20 września 2018 r. zmieniające rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 540/2011 w odniesieniu do przedłużenia okresów zatwierdzenia substancji czynnych: 1-metylocyklopropen, beta-cyflutryna, chlorotalonil, chlorotoluron, chlomazon, cypermetryna, daminozyd, deltametryna, dimetenamid-p, diuron, fludioksonil, flufenacet, flurtamon, fostiazat, indoksakarb, MCPA, MCPB, prosulfokarb, tiofanat metylu i tribenuron (Dz.U. L 238 z , s. 62).

17 Nazwa zwyczajowa, numery identyfikacyjne Tribenuron (związek macierzysty) Nr CAS Nr CIPAC 546 Nazwa IUPAC Czystość ( 1 ) Kwas 2-[[(4-metoksy- 6-metylo-1,3,5-triazyno-2-ylo)-metylokarbamoilo]sulfamoilo]benzoesowy 960 g/kg (wyrażone jako tribenuron metylu) ZAŁĄCZNIK I Data zatwierdzenia 1 lutego 2019 r. Data wygaśnięcia zatwierdzenia 30 stycznia 2034 r. ( 1 ) Dodatkowe dane szczegółowe dotyczące identyfikacji i specyfikacji substancji czynnej znajdują się w sprawozdaniu w sprawie odnowienia. Przepisy szczegółowe W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad, o których mowa w art. 29 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, uwzględnia się wnioski ze sprawozdania w sprawie odnowienia dotyczącego tribenuronu, w szczególności jego dodatki I i II. W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na: ochronę konsumentów, w szczególności pozostałości w produktach pochodzenia zwierzęcego, ochronę wód podziemnych, ochronę organizmów wodnych i roślin lądowych niebędących przedmiotem zwalczania. W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko L 311/15

18 ZAŁĄCZNIK II W załączniku do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011 wprowadza się następujące zmiany: 1) w części A skreśla się pozycję 106 dotyczącą tribenuronu; 2) w części B dodaje się pozycję w brzmieniu: Numer Nazwa zwyczajowa, numery identyfikacyjne 128 Tribenuron (związek macierzysty) Nr CAS Nr CIPAC 546 Nazwa IUPAC Czystość ( 1 ) Kwas 2-[[(4-metoksy- 6-metylo-1,3,5-triazyno-2-ylo)-metylokarbamoilo]sulfamoilo]benzoesowy 960 g/kg (wyrażone jako tribenuron metylu) Data zatwierdzenia 1 lutego 2019 r. Data wygaśnięcia zatwierdzenia 30 stycznia 2034 r. ( 1 ) Dodatkowe dane szczegółowe dotyczące identyfikacji i specyfikacji substancji czynnej znajdują się w sprawozdaniu w sprawie odnowienia. Przepisy szczegółowe W celu wprowadzenia w życie jednolitych zasad, o których mowa w art. 29 ust. 6 rozporządzenia (WE) nr 1107/2009, uwzględnia się wnioski ze sprawozdania w sprawie odnowienia dotyczącego tribenuronu, w szczególności jego dodatki I i II. W swojej ogólnej ocenie państwa członkowskie zwracają szczególną uwagę na: ochronę konsumentów, w szczególności pozostałości w produktach pochodzenia zwierzęcego, ochronę wód podziemnych, ochronę organizmów wodnych i roślin lądowych niebędących przedmiotem zwalczania. W warunkach stosowania uwzględnia się, w stosownych przypadkach, środki zmniejszające ryzyko. L 311/

19 L 311/17 ROZPORZĄDZENIE WYKONAWCZE KOMISJI (UE) 2018/1914 z dnia 6 grudnia 2018 r. w sprawie nieodnawiania zatwierdzenia substancji czynnej chinoksyfen zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Tekst mający znaczenie dla EOG) KOMISJA EUROPEJSKA, uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin i uchylające dyrektywy Rady 79/117/EWG i 91/414/EWG ( 1 ), w szczególności jego art. 20 ust. 1 i art. 78 ust. 2, a także mając na uwadze, co następuje: (1) Dyrektywą Komisji 2004/60/WE ( 2 ) włączono chinoksyfen jako substancję czynną do załącznika I do dyrektywy Rady 91/414/EWG ( 3 ). (2) Substancje czynne włączone do załącznika I do dyrektywy 91/414/EWG uznaje się za zatwierdzone na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1107/2009 i są one wymienione w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 ( 4 ). (3) Zatwierdzenie substancji czynnej chinoksyfen, określonej w części A załącznika do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 540/2011, wygasa w dniu 30 kwietnia 2019 r. (4) Wniosek o odnowienie zatwierdzenia chinoksyfenu złożono zgodnie z art. 1 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 844/2012 ( 5 ) w terminie określonym w tym artykule. (5) Wnioskodawca złożył dodatkową dokumentację wymaganą zgodnie z art. 6 rozporządzenia (UE) nr 844/2012. Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy stwierdziło, że wniosek jest kompletny. (6) Państwo członkowskie pełniące rolę sprawozdawcy w porozumieniu z państwem członkowskim pełniącym rolę współsprawozdawcy przygotowało sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia i w dniu 5 grudnia 2016 r. przedłożyło je Europejskiemu Urzędowi ds. Bezpieczeństwa Żywności ( Urząd ) oraz Komisji. (7) Zgodnie z art. 11 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 844/2012 ocena ta została ograniczona do oceny ukierunkowanej. Ocena nie wykraczała poza badanie tożsamości, metody analizy, badanie losów i zachowania się w środowisku oraz informacje ekotoksykologiczne, dotyczące potencjalnych właściwości trwałych, wykazujących zdolność do bioakumulacji i właściwości toksycznych (PBT), właściwości bardzo trwałych i wykazujących bardzo dużą zdolność do bioakumulacji (vpvb) oraz właściwości chinoksyfenu związanych z trwałym zanieczyszczeniem organicznym (POP), ponieważ nie zostały spełnione kryteria zatwierdzenia określone w pkt i załącznika II do rozporządzenia (WE) nr 1107/2009. (8) Urząd przekazał sprawozdanie z oceny dotyczącej odnowienia wnioskodawcy i państwom członkowskim, aby umożliwić im zgłoszenie uwag, a otrzymane uwagi przekazał Komisji. Urząd podał również do wiadomości publicznej dodatkową dokumentację skróconą. ( 1 ) Dz.U. L 309 z , s. 1. ( 2 ) Dyrektywa Komisji 2004/60/WE z dnia 23 kwietnia 2004 r. zmieniająca dyrektywę Rady 91/414/EWG w celu włączenia chinoksyfenu jako substancji czynnej (Dz.U. L 120 z , s. 39). ( 3 ) Dyrektywa Rady 91/414/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. dotycząca wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 230 z , s. 1). ( 4 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 540/2011 z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 w odniesieniu do wykazu zatwierdzonych substancji czynnych (Dz.U. L 153 z , s. 1). ( 5 ) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiające przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. L 252 z , s. 26).