ODWOŁANIE OD DECYZJI NACZELNIKA URZĘDU SKARBOWEGO W ZNAK NR.

Transkrypt

1 Sp. z o. o. ul... NIP:.. Dyrektor Izby Skarbowej w.. ul..... za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w.. ul..... ODWOŁANIE OD DECYZJI NACZELNIKA URZĘDU SKARBOWEGO W. ZNAK NR. Działając w trybie art. 220 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U ze zm.) niniejszym składam odwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w o nr jak wyżej, wnosząc o: uchylenie zaskarżonej decyzji i rozłożenie na raty zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych za lipiec 2012 r. w wysokości zgodnie z wnioskiem Odwołującego się, lub - 1 -

2 uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Przeciwko zaskarżonej decyzji ponoszę następujące zarzuty: naruszenie podstawowych zasad postępowania podatkowego art. 121, 122, 124, 125 Ordynacji podatkowej, poprzez przewlekanie postępowania podatkowego w sprawie, brak właściwego uzasadnienia wydanej decyzji podatkowej naruszenie art. 67a 1 pkt. 2 oraz pkt. 6 Ordynacji podatkowej poprzez niekompletne uzasadnienie decyzji, w szczególności poprzez niesprecyzowanie, co organ podatkowy rozumie pod pojęciem ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego w rozpatrywanej sprawie oraz zupełny brak odniesienia się do przesłanki interesu publicznego w rozpatrywanej sprawie, naruszenie art. 1 ust. 1 pkt. h rozporządzenia Komisji WE nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis poprzez uznanie, że Odwołujący się znajduje się w trudnej sytuacji finansowej w rozumieniu Wytycznych wspólnotowych dotyczących pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji UZASADNIENIE W przedmiotowej sprawie wniosek o rozłożenie na raty zaległości podatkowych został złożony w dniu 2 sierpnia 2012 r. W dniu 17 sierpnia 2012 r. Organ prowadzący postępowanie wezwał Podatnika do przedstawienia dodatkowych dokumentów. Dokumenty te zostały dostarczone organowi podatkowemu niezwłocznie - za pismem przewodnim z dnia 20 sierpnia. Organ podatkowy pomimo, iż posiadał już kompletną dokumentację w sprawie nie wydał decyzji podatkowych w ww. numerach spraw, ale wszczął postępowanie kontrolne w sprawie prawidłowości naliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych. Postępowanie kontrolne zakończyło się protokołem z dnia 31 sierpnia 2012 r

3 Od tego czasu Organ podatkowy nie podjął żadnych nowych czynności w sprawie. W trakcie postępowania strona nie składała żadnych dodatkowych wniosków, nie przedstawiała żadnych dodatkowych dowodów, co mogłoby spowodować przedłużenie postępowania podatkowego. Podatnik na bieżąco współpracuje również z Organem podatkowym - w wyznaczonym terminie uzupełnił braki formalne wniosku, a zatem nie można zarzucić, iż to działalnie Podatnika powoduje przedłużenie postępowania. Dodatkowo przez cały czas trwania postępowania podatkowego w sprawie rozłożenia na raty zaległości podatkowej Organ podatkowy prowadził postępowanie egzekucyjne. Zajęte zostały wierzytelności z rachunków bankowych Spółki. Przez cały czas trwania postępowania w sprawie rozłożenia na raty organ podatkowy prowadził więc egzekucję zaległości podatkowych o których rozłożenie na raty złożono wniosek, jednocześnie nie podejmując żadnych czynności zmierzających do wydania decyzji w sprawie rozłożenia na raty zaległości. Takie działania organu podatkowego uznać należy za naganne i sprzeczne z podstawowymi zasadami prowadzenia postępowania podatkowego, w szczególności z art. 121 i art. 125 Ordynacji podatkowej stanowiącymi, że postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, jak również wskazującymi, że organy powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. W przedmiotowym przypadku o przestrzeganiu powyższych zasad nie może być mowy. Organy podatkowe podejmują bowiem w tej sprawie wszelkie działania mające na celu bezwzględną egzekucję przysługujących mu należności, a jednocześnie nie podejmują żadnych czynności mających na celu wydanie decyzji w sprawie złożonego przez Podatnika wniosku. W związku z tym nie można powiedzieć, że działalnie Organu podatkowego jest zgodne z wymienionymi wyżej zasadami postępowania podatkowego. Organ podatkowy niezwykle szybko i sprawnie podejmuje bowiem podejmuje czynności dla siebie korzystne, natomiast zdecydowanie w inny sposób traktuje czynności, które należałoby podjąć w interesie podatnika. Powyższe uzasadnia naruszenie wymienionych wyżej zasad postępowania podatkowego, a w szczególności zasadę prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów władzy publicznej

4 Kolejne zarzuty odnoszą się do przeprowadzenia postępowania mającego na celu ustalenia istnienia lub nieistnienia przesłanek do rozłożenia na raty zaległości podatkowej, tzn. ważnego interesu podatnika i interesu publicznego. W treści skarżonej decyzji organ podatkowy wskazuje przykładowe okoliczności, które mogłyby stanowić o ważnym interesie podatnika. Dla przykładu Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza że okoliczności, które stanowią o istnieniu ważnego interesu podatnika to okoliczności nadzwyczajne, niezależne od woli podatnika i nieprzewidziane. Tymczasem orzeczenia sądowe jednoznacznie wskazują, że pojęcia ważnego interesu podatnika nie można ograniczać tylko i wyłącznie do sytuacji nadzwyczajnych, czy też zdarzeń losowych uniemożliwiających uregulowanie zaległości podatkowych (wyrok WSA z dnia 25 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Bd 980/11). Stanowisko organów przedstawione w uzasadnieniu nie może więc zostać uznane za prawidłowe, a wykładnia pojęcia ważnego interesu podatnika dokonana w przedmiotowej sprawie powinna zostać uznana za zbyt wąską. Dodatkowo w treści uzasadnienia organ podatkowy wskazuje, że udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych w postaci rozłożenia na raty zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od pracowników byłoby szczególnym i nieuzasadnionym uprzywilejowaniem względem innych podatników, którzy rzetelnie wypełniają swoje obowiązki. Takie twierdzenie wydaje się nie znajdować zupełnie żadnego oparcia w przepisach prawa. Gdyby bowiem ustawodawca nie chciał dopuszczać do sytuacji, w których płatnicy podatku dochodowego mogliby uzyskać ulgę w spłacie zobowiązań podatkowych w tym wypadku rozłożenie na raty zaległości podatkowych, wyłączyłby możliwość udzielania takiej ulgi i dokonałby tego wprowadzając właściwe zapisy do art. 67a lub innych przepisów Ordynacji podatkowej. Tymczasem takich przepisów, które powodowałyby że płatnik nie może wystąpić z wnioskiem o udzielenie ulgi Ordynacja podatkowa nie posiada przepisy Ordynacji podatkowej nie wyłączają z możliwości ubiegania się o udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych przez płatników podatku, ze względu na fakt że zaległość dotyczy zaliczek pobranych od podatników. W związku z tym trudno uznać, że przedstawiona przez organ podatkowy argumentacja jest dopuszczalna. Gdyby bowiem przyjąć ją za właściwą należałoby uznać, że płatnik nie ma realnej możliwości skorzystania z ulgi określonej w art. 67a Ordynacji podatkowej, ponieważ organy podatkowe za każdym razem uznają, że korzystanie przez podatnika z tej ulgi jest w odczuciu organu niesprawiedliwe. Należałoby - 4 -

5 w związku z powyższym zastanowić się czy zdaniem organu istnieją w ogóle jakieś sytuacje, w których udzielenie ulgi w spłacie zobowiązań podatkowych byłoby zdaniem organu sprawiedliwe i nie krzywdziło innych uczciwych podatników. Należałoby również w tym miejscu zasygnalizować pewną sprzeczność w uzasadnieniu decyzji. Z jednej strony bowiem organ podatkowy wskazuje, że Podatnik znajduje się w trudnej sytuacji finansowej i w związku z tym nie może mu udzielić pomocy publicznej o charakterze de minimis, z drugiej strony natomiast twierdzi, że brak jest obiektywnych przesłanek do udzielenia ulgi. Naturalnym jest, że dla Podatnika, którym jest osoba prawna Spółka prowadząca działalność gospodarczą, bez żadnych wątpliwości przesłanką, która wpisuje się w pojęcie ważnego interesu podatnika jest jego trudna sytuacja ekonomiczna. Ta okoliczność stanowi bowiem o dalszym istnieniu tego podmiotu. Tymczasem organ podatkowy wskazuje, że trudna sytuacja finansowa podatnika występuje ale jednocześnie stwierdza, że owa trudna sytuacja finansowa nie jest obiektywną przesłanką do udzielenia ulgi. Nie można zgodzić się z tego rodzaju argumentacją. Dalej przechodząc już do samej analizy finansowej oraz uznania Odwołującego się za podmiot znajdujący się w trudnej sytuacji ekonomicznej należałoby stwierdzić, że stanowisko to nie ma żadnego uzasadnienia w danych finansowych. Istotnie wynik finansowy firmy w bieżącym roku nie jest zadawalający, ale za to w całym analizowanym okresie wzrastała wartość aktywów trwałych co wskazuje, że Podatnik dokonuje inwestycji. Ze względu na prowadzoną inwestycję wzrasta również wartość zobowiązań celem jest zakończenie inwestycji i przejście do fazy realizacji zysków z niej płynących. Z dokumentów finansowych wynika również wzrost należności, co przy utrzymującej się na stałym poziomie wielkości przychodów świadczy o tym, że Spółka nie otrzymuje na bieżąco swoich należności. Ponadto, jak zasygnalizowano, przychody Przedsiębiorstwa utrzymują się na stałym poziomie, a koszty prowadzonej działalności w roku bieżącym, przy założeniu utrzymania takiego samego poziomu obciążenia kosztami w drugiej połowie roku jak do miesiąca czerwca, będą mniejsze niż w roku poprzednim. Powyższe spowoduje, że przy utrzymaniu do końca roku takiego poziomu przychodów i kosztów jak w pierwszej połowie roku, Przedsiębiorstwo na koniec roku 2012 odnotuje stratę w wysokości ok zł, a zatem o połowę niższą niż w roku poprzednim. Pokazuje to wyraźnie, że sytuacja finansowa w Przedsiębiorstwie poprawia się. Odnosząc się do analizowanych wskaźników płynności finansowej należałoby powiedzieć, że - 5 -

6 w obecnej sytuacji gospodarczej kraju, próba odnoszenia wskaźników płynności do teoretycznych, książkowych modeli, jest wysoce nierealnym założeniem i w zasadzie chyba tylko nielicznym przedsiębiorstwom w takim wypadku udałoby się uzyskać pozytywną ocenę swojej sytuacji finansowej. Analizowane wskaźniki płynności w ocenianym Przedsiębiorstwie istotnie odbiegają od przyjętych norm, jednak nie jest to znacząca różnica, a już na pewno nie jest to różnica, która mogłaby uzasadniać dokonaną ocenę sytuacji finansowej firmy jako trudną w rozumieniu Wspólnotowych Wytycznych na Ratowanie i Restrukturyzację i doprowadzić do zablokowania możliwości udzielania ulgi ze względu na regulacje dotyczące pomocy publicznej. Na zakończenie należałoby jeszcze dodać, że ustawodawca uzależnił możliwość udzielenia ulgi od spełnienia trojakiego rodzaju przesłanek: brak negatywnych przesłanek z punktu widzenia przepisów pomocy publicznej, istnienie interesu publicznego lub istnienie ważnego interesu podatnika. Organ podatkowy w zasadzie ograniczył się do rozpatrzenia tylko i wyłącznie jednego z tych kryteriów rozważył mianowicie czy przepisy pomocy publicznej nie stoją na przeszkodzie udzieleniu ulgi dochodząc do wniosku, że tak i na tym poprzestał. W uzasadnieniu decyzji organ nie podjął nawet próby zdefiniowania tego, czym w konkretnej rozpatrywanej sprawie jest ważny interes podatnika, a jeżeli nawet uznać, że pewne ogólne stwierdzenia padły, to były one wzajemnie ze sobą sprzeczne, co sygnalizowano już wyżej. Organ podatkowy zupełnie pominął w swoich rozważaniach fakt istnienia lub nie interesu publicznego przemawiającego za udzieleniem ulgi. Sytuacja taka jest zupełnie niezrozumiała. Spółka posiada bowiem zespół wysoko wykwalifikowanych fachowców, których praca składa się na najwyższej jakości produkty oraz fachową obsługę klienta. Organ podatkowy nie wziął w swojej decyzji pod uwagę, że konsekwencją odmowy udzielenia ulgi może być konieczność likwidacji miejsc pracy przez Odwołującego się, co bez wątpienia, w obecnej globalnej sytuacji gospodarczej, nie leży w interesie publicznym. Reasumując należałoby stwierdzić, że Odwołujący się nie zgadza się z dokonaną przez organ oceną sytuacji finansowej, uznanej za trudną sytuację w rozumieniu Wytycznych Wspólnotowych dotyczących pomocy publicznej na Ratowanie i Restrukturyzację. Wręcz - 6 -

7 należałoby uznać, że sytuacja finansowa Odwołującego się, biorąc pod uwagę utrzymujący się stały poziom przychodów oraz rosnącą wysokość aktywów trwałych, uzasadniałaby udzielenie ulgi podatkowej z pominięciem regulacji dotyczących pomocy publicznej można byłoby bowiem uznać, że spełnione zostały przesłanki testu prywatnego wierzyciela. Dalej Odwołujący się stoi na stanowisku, że istnieją w przedmiotowej sprawie przesłanki do udzielenia ulgi podatkowej w postaci ważnego interesu podatnika oraz interesu publicznego, co przemawia za uznaniem wniosków określonych na wstępie za zasadne