Materiały prasowe Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Transkrypt

1 Materiały prasowe Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski LABORATORIUM PRZYSZŁOŚCI / LABORATORY OF THE FUTURE Akt 1 / Act 1 REGRESS PROGRESS 21 czerwca stycznia June January 2012 Projekty specjalne / Special projects: Pawel Althamer, Cai Guo-Qiang, Simon Leung, raumlaborberlin Wystawy / Exhibitions: GDZIE JEST ZIELONY KRÓLIK? / WHERE IS THE GREEN RABBIT? KRAJOBRAZ PRZYSZŁOŚCI / LANDSCAPE OF THE FUTURE Zakrojony na dużą skalę projekt ma na celu zdefiniowanie obszarów refleksji artystycznej oraz intelektualnej wobec kwestii dotyczących przyszłości. Czy przyszłość jest już w dużej mierze przewidywalna, czy też nadal stanowi temat zdolny pobudzić wyobraźnię? A może jest tak, że spełniły się już wszystkie nasze oczekiwania i żyjemy na najwspanialszym z możliwych światów, którego wcale nie trzeba zmieniać, a tylko starać się zachować status quo? Dzisiaj myślenie o przyszłości koncentruje się raczej na tym, czego nam może niedługo zabraknąć niż na tym, co jeszcze możemy mieć. Myślenie kategoriami deficytu wydaje się być inspirującą strategią, korzystnie wpływającą na kwestie estetyczne i społeczne. A zatem może w niektórych dziedzinach korzystniejsze byłoby zwijanie się zamiast rozwijania, regres zamiast progresu? Pytanie to dotyczy wielu sfer życia społecznego i politycznego, rodzi więc potrzebę krytycznej oceny tak niepodważalnych pojęć, jak kapitalizm i modernizm, z którymi łączy się potężna idea postępu. Czy postęp, to koło napędowe naszej cywilizacji, stanowi teraz jej zagrożenie? Idea postępu to jedna z fundamentalnych idei oświeconej cywilizacji. Czy jednak (jeśli nadal ma być ideą obowiązującą) nie powinien zostać wsparty swoją antytezą, 1

2 przeformułowanym pojęciem regresu, który rozumiany jako ograniczenie, wycofanie się, zwolnienie tempa, recycling, repetycja stałby się w rzeczywistości kierunkiem progresywnym? Laboratorium przyszłości Regress / Progress podejmuje próbę sformułowania artystycznej i intelektualnej refleksji w tym obszarze. Jest to projekt wieloelementowy, dynamicznie zmieniający się w ciągu sześciu miesięcy trwania, o charakterze work in progress. Składają się na niego wystawy, prezentacje i warsztaty, a także wykłady i dyskusje, w których udział wezmą wybitni artyści oraz przedstawiciele wielu dyscyplin naukowych, teoretycy sztuki, kulturoznawcy, socjologowie, ekonomiści, politolodzy. This grand-scale project aims to define the areas of artistic and intellectual reflection on issues pertaining to the future. Is the future already fairly easy to predict or is it still a topic that fires the imagination? Or maybe all our expectations have already been met and we live in the best of all possible worlds, which there is no need to change but only try to maintain status quo? Nowadays, thinking about the future means considering what we might shortly run out of rather than what we might be left with. Thinking in terms of a shortage seems an inspiring strategy, beneficial for aesthetic and social issues. Therefore, maybe in some areas decline would prove more advantageous than development, regress instead of progress? Because this question pertains to many areas of social and political life, it calls for a critical assessment of such absolute notions as capitalism and modernism, which incorporate the great idea of progress. Is progress the flywheel of our civilization or does it pose a threat? The idea of progress is one of the fundamental ideas of enlightened civilization. If it is, however, to continue as the prevailing idea, it should not be supported but its antithesis the redefined notion of regress, which being understood as a restriction, withdrawal, slowing the pace, recycling and repetition would in reality become a trend of progress? Laboratory of the future Regress/Progress is a project which attempts to formulate the artistic and intellectual reflection on this. It is a compound project of a work-in-progress character, dynamically changing throughout its lifetime of six months. It comprises exhibitions, presentations, workshops, lectures and panel discussions, which will be attended by famous artists and representatives of many fields of science, art theorists, culture experts, sociologists, economists and political scientists. Paweł Althamer Mur / The Wall, 2011 specjalny projekt / special project Zespół szkół Lauder-Morasha oraz zespół szkół waldorfskich, ul. Staszica 11A, Warszawa. Projekt Pawła Althamera realizowany jest we współpracy z uczniami i nauczycielami znajdujących się w jednym budynku szkół. Szkoły te sąsiadują ze sobą, utrzymują bardzo 2

3 bliskie i przyjazne kontakty, jednakże społeczności tych szkół nie mogą swobodnie, pomimo tego, że chciałyby podczas przerw lub zajęć - komunikować się i integrować ze sobą. Pomiędzy częściami budynku, w których znajdują się szkoły, nie ma żadnego przejścia, a na zewnątrz oddzielone są one od siebie murem, który został wybudowany ze względów bezpieczeństwa wokół szkoły Lauder-Morasha. Paweł Althamer zaproponował społecznościom tych szkół realizację dwuczęściowego projektu pod nazwą Mur. Pierwsza część projektu, realizowana w szkołach w dniach 20 i 21 czerwca, składa się z warsztatów, w których uczestniczą uczniowie obydwu szkół. Podczas tych warsztatów uczniowie spróbują przedyskutować sytuację, w jakiej znajdują się ich szkoły, wynikającą z wymogów systemu bezpieczeństwa, których część stanowi mur, dokonać analizy jej różnorodnych uwarunkowań oraz zaproponować swoje własne, odzwierciedlające ich punkt widzenia, rozwiązania. Druga część projektu, która ma być realizowana we wrześniu, na początku roku szkolnego, będzie poświęcona wprowadzeniu w życie propozycji uczniów. Jednym z przewidywanych rozwiązań, przedstawionych na pierwszych warsztatach może utopijnym, ale wartym też być może wprowadzenia w życie nawet na chwilę jest budowa kładki nad oddzielającym tereny szkół murem. Paweł Althamer, ur. w 1967 w Warszawie, gdzie mieszka i pracuje. Rzeźbiarz, performer, akcjoner, twórca instalacji, filmów wideo. Lauder-Morasha school complex and Waldorf school complex, ul. Staszica 11A, Warsaw Paweł Althamer s project has involved the cooperation of students and teachers in one of the school s buildings. The schools are adjacent and maintain close and friendly relations, however the schools communities cannot, despite their keen interest, to freely communicate and integrate during recess or classes. There is no passage between the parts of the building which the schools occupy, and they are separated off by a wall form the outside, which was constructed for reasons of safety around the Lauder-Morasha school. Paweł Althamer suggested the school communities to get involved in a project entitled The Wall, which consists of two parts. The first stage, carried out on 20 and 21 June, is a workshop, which will be attended by students from both schools. During the workshop, the students will attempt to discuss the present situation of their schools, which results from safety requirements, represented in part by the wall, and analyse its various determinants and suggest their own solutions that reflect their point of view. The second stage, to be carried out in September at the beginning of the school year, will be devoted to the implementation of the solutions suggested by the students. One of the envisaged solutions to presented at the first workshop, which might be considered idyllic, yet still worth 3

4 implementing, even for a brief moment, is the construction of an overpass over the wall separating the two schools. Paweł Atlhamer, born in 1967 in Warsaw, where he lives and works. Sculptor and performance artist working in video, installation and action art. Cai Guo-Qiang Summer Solstice, 2011 kurator / curator: Fabio Cavallucci U progu lata w CSW Cai Guo-Qiang prezentuje projekt Summer Solstice (Letnie Przesilenie): gdy zbliżamy się do Zamku, widzimy, że z jego wieżyczek wyrastają piękne drzewa brzozy. Właściwa sztuce Wschodu medytacja nad upływem czasu, kołowrotem natury i ulotnością życia wpisuje się w słowiańską mistykę brzozy. Drzewa brzozy od dawna służyły twórczości artystów: kora poprzedziła papier jako nośnik rysunków i poezji. Dziś z wnętrza muzeum wyrastają brzozy i muzeum staje się ich domem, jak doniczka bonsai. Białe gałęzie wystają z okien, falują jak natchnione duchem flagi. Wyglądają tak, jakby dziko wyrosły z ptasich odchodów malujących parapet. I artysta jest ptakiem pisze artysta. I tak kontemplując w domu Muz (mouseion) intrygujące brzozowe bonsai, wkraczamy w kolisty, cykliczny czas natury. Cai Guo-Qiang to pracujący od 16 lat w Nowym Jorku artysta pochodzenia chińskiego. Jego artystyczną sygnaturą są projekty pirotechniczne i wielkoformatowe instalacje multimedialne. Zasłynął serią monumentalnych interwencji typu environment art, z użyciem prochu w przestrzeni otwartej, przeznaczonych do oglądania z lotu ptaka. In early summer this year at the CCA in Warsaw Cai Guo-Qiang is going to present Summer Solstice. Already when approaching the Castle, we can see lush birches growing out of its towers. Meditation on the passage of time, circularity of nature and fleetingness of life characteristic for Eastern art is inscribed into the Slavic mysticism of the birch. Birch trees have long served the creativity of the artists, the bark having preceded paper as a medium for drawings and poetry. Today, birch trees grow out from within the museum building, the museum becoming their home, like a bonsai pot. The white branches reach out of the windows, waving like spirited flags. They look as though they have grown wildly from the bird droppings on the windowsill. And the artist too is a bird, writes the artist. And so, contemplating an intriguing bonsai birch in the home of the Muses (mouseion), we enter the circular and cyclical time of nature. Cai Guo-Qiang is a Chinese-born artist who has worked in New York for the past 16 years. Pyrotechnical projects and multimedia large-scale installations are his artistic flagship. He made a name for himself with a series of monumental interventions of environmental art with the use of gunpowder in open space, intended to be admired from a bird s eye view. 4

5 Simon Leung WAW, kurator / curator: Rirkrit Tiravanija WAW jest trylogią autorstwa Simona Leunga, owocem dwudziestoletniej współpracy z pisarzem i tłumaczem Warrenem Niesłuchowskim. Składają się na nią obrazy: Warren Piece (in the 70s), War After War oraz Artist in Residence, stanowiące rozbudowaną refleksję nad życiem przeżywanym poza granicami konwencjonalnego społeczeństwa. Życie Warrena, który mieszka w Warszawie od 2005 roku, jest walką jednostki o przetrwanie. Urodził się on w obozie dla uchodźców tuż po II wojnie światowej, ale już w dzieciństwie wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Jako dorosły mężczyzna został wcielony do armii amerykańskiej w czasie wojny w Wietnamie. Zdezerterował i przybył do Paryża w sam raz, aby zdążyć na wydarzenia maja 1968 roku, które nieodwracalnie zmieniły jego postrzeganie bycia częścią świata. W swoich projektach Leung zawiera wątki z opowieści Warrena, rozbudowuje je w bogate portrety, które kontemplują biografię jednego człowieka oraz to, jak generują modele skłaniające do refleksji nad technologią i artyzmem indywidualizmu. Według Leunga jest on, tak jak mit historycznego postępu, powtórzeniem tematów, a nie faktów. WAW jest miejscem, w którym Warren wylądował i z którego, tak jak migrujący ptak, odleci ponownie. Simon Leung urodził się w Hong Kongu i studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles, Uniwersytecie Columbia oraz na niezależnym programie studiów Muzeum Sztuki Amerykańskiej Whitney. Uczestniczył min. w Biennale Weneckim (2003), Biennale Withney (1993) oraz wystawiał prace w Pat Hearn Gallery, Fundacji Generali (Wiedeń), 1a Space (Hongkong), NGKB (Berlin) i w Sala Mendoza (Caracas). W roku 2008 otrzymał stypendium Guggenheima i nagrodę Art Journal za esej zatytułowany The Look of Law. WAW is a trilogy of Simon Leung s two-decade collaboration with the writer/translator Warren Niesłuchowski. Consisting of Warren Piece (in the 70s), War After War, and Artist in Residence, they are an extended meditation on a life lived beyond the boundaries of conventional society. A Warsaw resident since 2005, Warren s life is a singular approach to survival. Born in a refugee camp just after WWII, he immigrated to the United States as a child and was a conscript in the US military during the Vietnam War. When he became a deserter, he found his way to Paris just in time for May 68, which irrevocably altered his perception of being in the world. Leung s projects pick up on strands of Warren s stories, expand them into extended portraits that reconsider both the specific biography of one man and how they generate models to reflect on the technology and artistry of selfhood which Leung proposes is, like the myth of historical progress, a repetition of themes rather than realities. WAW is where Warren has landed, and where he will, like a migratory bird, take off again. 5

6 Simon Leung was born in Hong Kong and studied at the University of California Los Angeles, Columbia University, and the Whitney Independent Study Program. Leung has participated in the Venice Biennale (2003), the Whitney Biennial (1993) and has also exhibited at Pat Hearn Gallery, the Museum of Modern Art, the Museum of Contemporary Art, the Art Institute of Chicago, the Generali Foundation (Vienna), 1a Space (Hong Kong), NGBK (Berlin), and Sala Mendoza (Caracas). In 2008, he received a Guggenheim fellowship and the Art Journal Award for his essay The Look of Law. Simon Leung WAW, Projekt specjalny / special project składa się z 3 prac / consists of 3 works: *** Simon Leung Warren Piece, 1993 (remake 2011) fotografie, teksty, 3 wideo / photographs, texts, 3 videos Praca Warren Piece (in the 70s) powstała w 1993 roku, gdy Warren pracował w PS1 w Nowym Jorku, a Leung był tam artystą-rezydentem. Składa się na nią pięć obrazów oraz trzy nagrania wideo (wyświetlane na monitorach), które dokumentują ich współpracę oraz przedstawiają refleksję Leunga nad życiem Warrena i nad pierwszą wystawą PS1 zatytułowaną Pokoje (Rooms). Nagrania ukazują jak współpracujący artyści wykonują ćwiczenia Grotowskiego, życie Warrena w latach oraz wywiad z Vito Acconcim, między innymi na temat jego uczestnictwa w wystawie Pokoje. Warren Piece (in the 70s) was made in 1993 when Warren was an employee and Leung was an artist-in-residence at PS1 in New York. It is comprised of five wall pieces and three videos (on monitors) generated from their process of collaboration and Leung s reflections on Warren s life and PS1 s first exhibition, Rooms. The videos show the collaborators doing Grotowski exercises; a narrative of Warren s life between ; and an interview with Vito Acconci, on among other topics, his participation in Rooms. *** Simon Leung War After War, 2011 wideo blue-ray / blue-ray video, 90 6

7 War After War jest zarazem 90-miutnowym, liniowym filmem oraz cyklicznym obrazem, stworzonym by odtworzyć to, co według Leunga jest istotą istnienia Warrena, jako kosmopolity/nomady/gościa/uchodźcy, przybywającego i odchodzącego, pomieszkującego u przyjaciół w Europie i Ameryce. Esej Immanuela Kanta O wiecznym pokoju posłużył jako scenariusz do tego obrazu. Jego fragmenty odczytują przyjaciele Warrena, którzy przez ostatnie dziesięć lat gościli go u siebie. War After War is simultaneously a 90-minute linear film and a cyclical video loop designed to duplicate what Leung considers as Warren s existence in the figure of a cosmopolitan / nomad / guest / refugee, coming and going as he stays with friends through out Europe and America. Immanuel Kant s essay Perpetual Peace functions as a script of the film. Warren s friends who over the last decade have provided him a temporary bed narrate the passages. *** Simon Leung Artist in residence, 2011 fotografie na plexi, drewno, stal, 3 wideo photographs on plexiglass, wood, steel, 3 videos Artist in residence to projekt koncepcyjny, posiadający zarówno formę fizyczną, jak i będący rzeźbą wykorzystującą obraz wideo. Na potrzeby swojego projektu w MAK Center w Los Angeles na początku bieżącego roku, Leung uczynił z Warrena artystę rezydenta (który stał się tym samym dziełem Leunga). Projekt ten odzwierciedla potrzeby Warrena, stale będącego gościem, oraz opiera się na projekcie Leunga z PS1, w czasach gdy on sam był artystą-rezydentem. Trzy obrazy wideo (wyświetlane na płaskich monitorach) są luźno oparte na trzech wcześniejszych nagraniach z 1993 roku. Artist in residence is a conceptual project that also finds a physical form as a video sculpture. For Leung s project at the MAK Center in Los Angeles earlier this year, he arranged for Warren to be an artist in residence (as Leung s work). This project is based on both the logic of Warren s needs as a professional guest and on Leung s PS1 project when he was the artist-at-residence. The three videos (on flat screens) are loosely based on the three earlier videos from grated futures getting behind the scenes instalacja przestrzenna / spatial setting raumlaborberlin 7

8 podstawę dla instalacji GRATED FUTURES tworzy scenariusz świata po szoku paliwowym. przyszłość niewiele będzie mieć wspólnego z wyobrażeniem stechnologizowanego świata z połowy XX wieku, w którym dominowały wyrafinowane powierzchnie. przyszłość naszym zdaniem będzie raczej surowa i bardzo bezpośrednia. przestrzenie będą bardziej kompaktowe niż dziś w wyniku dostępu ludzi do superzaawansowanych technologicznie urządzeń. z drugiej strony brakować będzie podstawowych środków do życia i szczęścia. chcemy stworzyć miejsce przypominające pod pewnymi względami scenę, która pozwala dotrzeć za niektóre kulisy. wejście do sali prowadzi przez struktury tuneli czasu, które zaznaczają przejście od teraźniejszości do naszej wizji przyszłości GRATED FUTURES. osią tego świata jest tunel, który pozwala na podróż w czasie i przestrzeni. przekształca się od stołu w ogród z tarasem, a dalej w krajobraz mieszkania i kończy w zamkniętej świętej przestrzeni zawierającej maszynę do marzeń. ramy, częściowo za zasłonami, zaznaczają kolejne epizody na drodze przez tunel. instalacja przestrzenna nie jest martwym obiektem, ale ma być przestrzenią użytkową, służącą wypracowaniu relacji politycznych i społecznych przez otwarcie na publiczną dyskusję. raumlaborberlin jest kolektywem 8 berlińskich architektów, założonym w 1999 roku, który pracuje interdyscyplinarnie w polu architektury, urbanistyki, sztuki i performance. koncentruje się na przekształceniach urbanistycznych i relacjach pomiędzy przestrzenią publiczną a prywatną. artystyczne i architektoniczne interwencje służą jako narzędzia komunikacji i procesualnego projektowania, na przecięciu kultury i planowania. the setting for the installation GRATED FUTURES is a post-oil-shock-scenario. The future will have hardly anything to do with the mid 20 th -century imagination of a technologised world, dominated by refined surfaces. we much more think the future to be raw and very straight forward. spaces will be more stressed than today, as technologically super-advanced appliances will be at hand of humans, which, on the other hand, are missing basic access to support their life and happiness. we want to create a setting resembling some aspects of a stage, which allows to get behind some scenes. the room is entered through time-tunnel-structures, which mark the transit from today to our future vision of the GRATED FUTURES. the spine of this world is a wormhole that lets one travel through time and space. it turns from a table into a terrace garden into a sitting landscape and ends in the enclosed sacred space which contains the 8

9 dream machine. a series of frames, partly fitted with curtains, mark different episodes on the way through the wormhole. the spatial setting, being not a dead object but a living space that is lived in, aims at elaborating political and social relationships by opening to a public discussion. raumlaborberlin is a network-collective of 8 architects in Berlin, founded in 1999, which works interdisciplinarily on issues of architecture, urban planning, art and performance. The focus of raumlaborberlin s works is urban transformations and relationships between private and public space. Artistic and architectural interventions serve as tools of communication and procesual design, at the intersection of culture and planning. Wystawy: GDZIE JEST ZIELONY KRÓLIK? / WHERE IS THE GREEN RABBIT? KRAJOBRAZ PRZYSZŁOŚCI / LANDSCAPE OF THE FUTURE GDZIE JEST ZIELONY KRÓLIK? / WHERE IS THE GREEN RABBIT? kurator / curator: Ewa Gorządek Hubert Czerepok, Fischli & Weiss, Vadim Fishkin, William Kentridge, Robert Kuśmirowski, Aleksandra Mir, Steven Pippin, Sascha Pohflepp Zielony królik Alba to żywe dzieło sztuki stworzone na zamówienie amerykańskiego artysty Eduardo Kaca. Kac współpracował z francuskimi naukowcami, którzy wszczepili do genomu królika gen zielonej fluorescencji. Futerko Alby albinosa o czerwonych oczach emanowało w niewidocznych promieniach ultrafioletowych zieloną poświatą. Kac zaprezentował Albę po raz pierwszy na festiwalu w Avignon w 2000 roku i zielony królik od razu stał się symbolem przyszłego, wspaniałego a zarazem budzącego niepokój świata zaawansowanej nauki i technologii. W części wystawy Laboratorium Przyszłości Regress/Progress, podejmującej wątek relacji sztuki z dziedzinami wiedzy naukowo-technicznej, próżno jednak szukać dzieł przypominających zaawansowane technologicznie kreacje. Nie ma zielonego królika a prezentowane prace nie zawsze w bezpośredni sposób odnoszą się do zakreślonego tematu. Wywołują raczej refleksję nad relatywnością takich pojęć, jak progresywny i regresywny w kontekście myślenia o przyszłości, które zawsze zawiera w sobie dużą dozę spekulacji. 9

10 Rozwój technologiczny nabiera olbrzymiego przyspieszenia, a zmiany, jakie ze sobą niesie, są widoczne w każdej dziedzinie życia. Sztuka też na różne sposoby usiłuje korzystać z jego potencjału. Zielony królik Kaca czy trzecie ucho wszczepione w przedramię Stelarca to może najbardziej spektakularne tego przykłady. Na wystawie wątek technologiczny został podjęty w perspektywie melancholijno-refleksyjnej, zachęcającej do namysłu i kontemplacji, nie zaś w celu podziwiania możliwości, jakie zaawansowana technika i nauka XXI wieku otwiera przed sztuką. The green rabbit Alba is a live work of art created for the American artist Eduardo Kaca. Kac cooperated with French scientists who introduced a green fluorescence gene into the rabbit s genome. The fur of Alba, a red-eyed albino, glows green when illuminated by invisible ultraviolet light. Kac presented Alba for the first time at a festival in Avignon in the year 2000 and the green rabbit immediately became a symbol of the incredible, albeit disturbing, future world of advanced science and technology. In the Laboratory of the Future Regress/Progress part of the exhibition, which addresses the issue of the relation between art and disciplines of science and technology, one will not encounter works that resemble technologically advanced creations. The green rabbit is absent and the displayed works often only indirectly refer to the imposed theme. They provoke reflection on the relativity of such notions as progressive and regressive in the context of the future, which always involves a great deal of speculation. Technological development is accelerating rapidly and changes which result are visible in every aspect of life. Art also attempts to make use of this potential in various ways. Kac s green rabbit or the third ear implanted into Stelarc s forearm are perhaps the most spectacular examples of this. The theme of technology at the exhibition is approached with melancholy and reflection, inspiring thought and contemplation rather than encouraging to marvel at the possibilities that 21 st century advanced technology and science create for art. KRAJOBRAZ PRZYSZŁOŚCI / LANDSCAPE OF THE FUTURE kurator / curator: Fabio Cavallucci Michał Budny, Søren Dahlgaard, Christian Falsnaes, Carlos Garaicoa, Elodie Pong, Katarzyna Przezwańska, François Roche, Superflex, Nico Vascellari. W niniejszej wystawie krajobraz nie jest fizycznym elementem otaczającego środowiska, a zjawiskiem kulturowym pewnym rodzajem przestrzeni mentalnej. Zamiast podejmować próby wyobrażenia sobie otaczającego świata przyszłości, stara się odkryć nasze jego postrzeganie. 10

11 Znajdziemy się w dwuwarstwowej rzeczywistości, w której góry czy aglomeracje miejskie przeplatać się będą w naszych umysłach z obrazami, które znamy z ekranów naszych komputerów. Poza wizjami katastroficznymi, takimi jak zmiany klimatu czy też naiwnymi i dziecinnymi obrazami ludzkości, która odrodziła się i przetrwała, pojawia się wizja regresji powrotu do prostych kształtów i zwykłych materiałów. Recycling i gromadzenie pozostają najbardziej prawdopodobnymi pojęciami opisującymi najbliższą przyszłość. Artyści: Søren Dahlgaard, Christian Falsnaes, Carlos Garaicoa, Elodie Pong, Katarzyna Przezwańska, François Roche, Superflex i Nico Vascellari, nie zostali wybrani w wyniku racjonalnej i przemyślanej decyzji, lecz przez szczęśliwy traf. Podjęto próbę kreacji pojęcia krajobrazu w umyśle widza, nie zaś jego opisu przez pokazywanie przyszłości, której przecież nikt z nas dziś nie zna. In the present exhibition, the landscape does not denote a feature of the surrounding environment but a cultural setting, a sort of mental space. Rather than attempting to envisage the environment of the future, it seeks to discover our perception of this environment. We will live in a two-layer reality, where natural mountains or urban agglomerations intertwine in our minds with those seen on our computer screens. Apart from catastrophic visions, such as climatic changes, or the naïve and childish images of humankind that survives as a reborn one, there is the conjecture of regression, a return to basic shapes and plain materials. Notions of recycling and collecting continue to seem the most credible hypotheses for the near future. The artists Søren Dahlgaard, Christian Falsnaes, Carlos Garaicoa, Elodie Pong, Katarzyna Przezwańska, François Roche, Superflex and Nico Vascellari were chosen not on the basis of a purely rational and premeditated judgement but by sheer serendipity, in an attempt to invoke the notion of the landscape in the mind of the viewer rather than describing it presenting a future that no one can know today. 11