PRZEWODNIK DLA POSŁÓW

Transkrypt

1 PRZEWODNIK DLA POSŁÓW GRUPA EPL W PARLAMENCIE EUROPEJSKIM Wersja poprawiona czerwiec 2009 r. SŁUŻBA DS. DZIAŁALNOŚCI PARLAMENTARNEJ PL

2 Nowa wersja Praktycznego Przewodnika deputowanego i obserwatora EPL w Parlamencie Europejskim dostarcza informacji opartych na dokumentach i obowiązującej praktyce. Sam w sobie przewodnik ten nie jest prawnie wiążący. Przewodnik ten został uważnie przeanalizowany przez poszczególne działy Grupy EPL, w szczególności przez dział prac parlamentarnych. 2

3 PRZEWODNIK DLA POSŁÓW GRUPA EPL W PARLAMENCIE EUROPEJSKIM Wersja poprawiona czerwiec 2009 r. 3 Handbook for Members - EPP Group in the EP

4 4

5 Szanowni Państwo! Witamy Państwa w Grupie EPL w Parlamencie Europejskim. Podręcznik ten przeznaczony jest głównie dla nowych posłów i ma za zadanie zapoznanie Państwa z pracą Parlamentu Europejskiego oraz naszej grupy. Składa się on z trzech głównych części: opisu roli i struktury Parlamentu; charakterystyki organizacji Grupy EPL oraz wsparcia, jakie przysługuje posłom; dalszych szczegółów dotyczących codziennej pracy posła do PE. Załączniki służą jako bardziej szczegółowe uzupełnienie głównych punktów zawartych w podręczniku. Wiele przedstawionych tematów jest dla Państwa z pewnością znanych, jednak mamy nadzieję, że podręcznik jako całość będzie stanowić dla Państwa przejrzyste i spójne źródło odniesienia w pracy w charakterze posła do PE. Oczywiście w Parlamencie, który jest żywą instytucją, przepisy i procedury ulegają zmianom. W podręczniku opisano ich stan na czerwiec 2009 r. Naturalnie strona internetowa naszej grupy oraz strona intranetowa www. eppgroup-ep-ec są stale aktualizowane. Zawierają one dalsze szczegóły i najnowsze informacje. Trzy inne przydatne źródła to strony internetowe samej Europejskiej Partii Ludowej i Sieci Idei Europejskich naszej grupy oraz strona intranetowa Parlamentu Europejskiego Mam nadzieję, że informacje te okażą się pomocne. Zarówno ja, jak i moi współpracownicy z sekretariatu grupy służymy Państwu oczywiście dalszą pomocą. Z poważaniem, Martin Kamp Sekretarz Generalny 5

6 6

7 SPIS TREŚCI A. PARLAMENT EUROPEJSKI 1. ORGANIZACJA PARLAMENTU Kalendarz parlamentarny Miesięczne sesje plenarne Komisje stałe...12 Podkomisje...12 Komisje specjalne...12 Komisje śledcze i tymczasowe...13 Inne organy parlamentarne: Delegacje międzyparlamentarne...13 Wspólne komisje parlamentarne...13 Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE...13 Eurośródziemnomorskie Zgromadzenie Parlamentarne (EMPA)...14 Zgromadzenie Parlamentarne EUROLAT...14 EURONEST...14 Obserwacja wyborów w krajach trzecich i inne delegacje ad hoc...14 Pełna lista delegacji parlamentarnych KORZYSTANIE Z NAJWAŻNIEJSZYCH UPRAWNIEŃ PARLAMENTU Procedura legislacyjna i inne procedury Wyznaczanie komisji przedmiotowo właściwych Działania komisji przedmiotowo właściwych Sprawozdania z własnej inicjatywy Sprawozdawcy Sprawozdawcy pomocniczy Sprawozdawcy komisji opiniodawczych STRUKTURA PARLAMENTU Organy zarządzające: Przewodniczący Prezydium Konferencja Przewodniczących Kwestorzy Konferencja Przewodniczących Komisji...19 Konferencja Przewodniczących Delegacji...19 Sekretariat Parlamentu: Sekretarz generalny...19 Urzędnicy...19 Struktury administracyjne

8 B. GRUPA EPL 1. ORGANIZACJA GRUPY EPL Wprowadzenie: podejmowanie decyzji Skład organów Grupy Prezydium Zarząd Konferencja Prezydium grupy i przewodniczących delegacji krajowych Zgromadzenie plenarne grupy Stałe grupy robocze Horyzontalne grupy robocze Grupy robocze komisji (posiedzenia przygotowawcze) Koordynatorzy GŁÓWNE ZASADY OBOWIĄZUJĄCE W GRUPIE EPL Organizacja posiedzeń grupy Podstawowy kalendarz grupy Uczestnictwo JAKIE WSPARCIE ZAPEWNIA SEKRETARIAT GRUPY EPL? Sekretariat Sekretarz generalny Organizacja wewnętrzna Działalność parlamentarna wsparcie doradców ds. polityki Wydział ds. strategii politycznej Służba ds. Prasy i Komunikacji wsparcie rzeczników prasowych Polityka Sąsiedztwa i działalność międzykulturowa Wydział ds. Prezydencji Jednostka badawcza Stosunki z parlamentami krajowymi Służba ds. Stosunków Międzynarodowych C. PRACA POSŁA DO PE 1. GŁOSOWANIE CZYM JEST SYSTEM DYSCYPLINY W GRUPIE EPL? Cele systemu dyscypliny...31 Przygotowywanie głosowań na posiedzeniu plenarnym...31 Przygotowywanie głosowań w komisji...31 Ocena frekwencji członków Grupy...32 Informacje i wykorzystanie list obecności JAKIE SĄ GŁÓWNE ZASADY PRACY W KOMISJACH?...33 Uczestnictwo w posiedzeniach z prawem do głosowania...33 Uczestnictwo w posiedzeniach z głosem doradczym...33 Prawo do składania poprawek do rozpatrzenia w komisji (art. 150 Regulaminu) Dopuszczalność poprawek w komisji...33 Głosowanie w komisji...34 Uproszczona procedura głosowania nad sprawozdaniami w komisji (art. 43 Regulaminu) Prowadzenie posiedzeń jawnych i z wyłączeniem jawności

9 3. JAKIE SĄ GŁÓWNE ZASADY PRACY NA POSIEDZENIU PLENARNYM?...35 Wstęp na salę obrad...35 Lista obecności...35 Przydział miejsc na sali obrad plenarnych...35 Zachowanie na sali obrad...35 Wystąpienia w sprawach proceduralnych...35 Zabieranie głosu na posiedzeniu plenarnym...36 Struktura debat...36 Przydzielanie czasu wystąpień grupom...36 Wystąpienia z sali...37 Oświadczenie osobiste...37 Oświadczenia złożone zgodnie z art. 142 ust. 7 Regulaminu...37 Przydzielanie czasu wystąpień przez EPL...37 Głosowanie...38 Głosowanie elektroniczne...38 Korekty do głosowania...39 Wyjaśnienia dotyczące sposobu głosowania (art. 163 Regulaminu)...39 Biuro Składania Dokumentów Z JAKICH INSTRUMENTÓW PARLAMENTARNYCH MOGĄ KORZYSTAĆ POSŁOWIE? Uprawnienia parlamentu w ramach prac bieżących: Poprawki do tekstów...40 Głosowanie podzielone, głosowanie imienne i głosowanie odrębne...41 Tura pytań i pytania wymagające odpowiedzi ustnej (art. 108 i 109 Regulaminu) Pytania wymagające odpowiedzi na piśmie (art. 110 Regulaminu)...44 Godzina pytań...45 Projekty rezolucji (art. 113 Regulaminu)...45 Zalecenia dla Rady (art. 114 Regulaminu)...45 Zmiany w Regulaminie Parlamentu...45 Wniosek o debatę nadzwyczajną (art. 133 Regulaminu)...45 Projekty rezolucji w sprawie przypadków łamania praw człowieka, zasad demokracji i państwa prawa (art. 115 Regulaminu)...46 Projekt rezolucji kończący debatę nad oświadczeniem Komisji, Rady lub Rady Europejskiej lub pytaniem wymagającym odpowiedzi ustnej (art. 103 i 108 Regulaminu) Prawo do przedstawienia oświadczenia pisemnego (art. 116 Regulaminu)...46 Kontrola nad Komisją Europejską...47 Inne uprawnienia Parlamentu: Wybór Komisji i jej przewodniczącego...47 Wotum nieufności...47 Powoływanie członków zarządu Europejskiego Banku Centralnego...48 Mianowanie Wysokiego Przedstawiciela ds. Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa..48 Stwierdzenie poważnego i stałego naruszania przez państwo członkowskie zasad wspólnych dla państw członkowskich (art. 7 traktatu UE)...48 Inicjatywa prawodawcza PE

10 5. Z JAKICH INICJATYW GRUPOWYCH MOGĄ KORZYSTAĆ POSŁOWIE? Przesłuchania CZYM SĄ INTERGRUPY? JAKIE KORZYŚCI MUSZĄ ZGŁOSIĆ POSŁOWIE? JAK SĄ ZORGANIZOWANE GRUPY GOŚCI POSŁÓW? ZAŁĄCZNIKI 1. KALENDARZ PARLAMENTARNY HARMONOGRAM SESJI PLENARNYCH PRZYGOTOWYWANIE PORZĄDKU DZIENNEGO SESJI PLENARNEJ PROCEDURY GŁOSOWANIA ORGANIZACJA DELEGACJI I MISJI KOMISJI SEKRETARIAT PE SEKRETARIAT GRUPY EPL PROCEDURA WSPÓŁDECYZJI POSTĘPOWANIE POJEDNAWCZE INNE PROCEDURY Procedura współpracy...65 Procedura konsultacji...65 Procedura zgody...65 Procedura budżetowa...66 Procedura udzielenia absolutorium...67 Roczna strategia polityczna i program działalności legislacyjnej WIĘKSZOŚĆ WYMAGANA W PARLAMENCIE STRESZCZENIE PRZYKŁAD PRAC W TOKU PRZYKŁAD NOTATKI NA POSIEDZENIE PLENARNE PRZYKŁAD LISTY DO GŁOSOWANIA PRZEWODNIK DOTYCZĄCY SPORZĄDZANIA POPRAWEK FORMUŁA D HONDTA ŹRÓDŁA DODATKOWYCH INFORMACJI...85

11 A. PARLAMENT EUROPEJSKI 1. ORGANIZACJA PARLAMENTU Kalendarz parlamentarny Podstawowy kalendarz parlamentarny działa w oparciu o poniższy cykl trzytygodniowy: tydzień na posiedzenia komisji, tydzień na posiedzenia grup politycznych oraz tydzień na miesięczne sesje plenarne. W praktyce sytuacja jest bardziej skomplikowana, ponieważ niektóre tygodnie są dodatkowo przeznaczone na sesje miesięczne w Brukseli (w trakcie których przewiduje się też czas na posiedzenia komisji i grup), a niektóre na zewnętrzną działalność parlamentarną, np. misje delegacji. Przykład tego, jak kalendarz działa w praktyce, zawarto w załączniku 1. W pierwszym rozdziale omówiono w zarysie następujące trzy rodzaje działalności: miesięczne sesje plenarne, komisje, delegacje/inne rodzaje działalności zewnętrznej. Bardziej szczegółowe informacje na temat grup politycznych zawarto w rozdziale 2. Miesięczne sesje plenarne Pełna kadencja Parlamentu, tzn. lata , to jego sesja. Podzielono ją na sesje miesięczne, które odbywają się głównie w Strasburgu, ale także w Brukseli: w Strasburgu (zwyczajne sesje miesięczne) przez tydzień każdego miesiąca od godz w poniedziałek mniej więcej do godz w czwartek, z wyjątkiem sierpnia (sesje miesięczne nie odbywają się) i września (dwie sesje miesięczne, w tym jedna poświęcona budżetowi), w Brukseli (dodatkowe sesje miesięczne) przez dwie połowy dnia od godz w środę mniej więcej do godz w czwartek. W 2009 r. odbyły się cztery takie sesje miesięczne, a w 2008 r. sześć. Sesje miesięczne dzielą się na jednodniowe posiedzenia. Porządek dzienny sesji miesięcznej w Strasburgu jest obecnie podzielony na jasno określone przedziały czasowe, w których oznaczono terminy debat priorytetowych. Debaty dotyczące najważniejszego prawodawstwa zazwyczaj odbywają się we wtorki rano i po południu, najważniejsze debaty polityczne w środy rano, a dyskusje poświęcone bieżącym tematom mają miejsce w środy po południu. Zarys podstawowych porządków dziennych sesji miesięcznej umieszczono w załączniku 2. Pozostałe sprawozdania są zazwyczaj rozpatrywane albo w poniedziałki po południu, albo w czwartki rano (obejmuje to przedstawienie przez sprawozdawcę i odpowiedź Komisji, w większym stopniu relacjonowane przez media). Głosowania nad poszczególnymi punktami nie muszą następować po debacie, ponieważ głosowania odbywają się łącznie, zazwyczaj o godz Jednak aby zwiększyć powiązanie pomiędzy debatami a właściwymi głosowaniami, debaty dotyczące ważnych kwestii są w miarę możliwości wyznaczane w przedziałach czasowych bezpośrednio poprzedzających odpowiednie głosowanie. Co do zasady Parlament ma pełną kontrolę nad porządkiem dziennym, ale rozpatrując wnioski dotyczące prawodawstwa, ściśle współpracuje z pozostałymi instytucjami. W traktatach określono formalne terminy dotyczące jedynie drugiego czytania w odniesieniu do procedury legislacyjnej i procedury budżetowej. Bardziej szczegółowe wyjaśnienia dotyczące przygotowywania porządku dziennego zawarto w załączniku 3. Protokół: Protokół każdego posiedzenia we wszystkich językach urzędowych, zawierający decyzje Parlamentu i nazwiska mówców, jest doręczany najpóźniej na pół godziny przed rozpoczęciem następnego posiedzenia (art. 172 Regulaminu). Na początku każdego posiedzenia przewodniczący przedkłada Parlamentowi do zatwierdzenia protokół poprzedniego posiedzenia. Jeżeli do protokołu zgłoszono zastrzeżenia, Parlament decyduje, czy należy wziąć pod uwagę żądane zmiany. Po przyjęciu protokół jest publikowany w Dzienniku Urzędowym w ciągu miesiąca. Pełne sprawozdanie z obrad: Pełne sprawozdanie z obrad jest sporządzane dla każdego posiedzenia we wszystkich językach urzędowych (art. 173 Regulaminu). Wydanie zawierające wszystkie wypowiedzi w językach oryginalnych (tzw. rainbow edition) jest dostępne zazwyczaj następnego dnia po posiedzeniu w bazie danych EPADES (Epades\public\séance_plénière\ compte_rendu\provisoire). Posłowie mogą edytować tekst swoich wypowiedzi (poprawiając nieścisłości czy usterki stylistyczne, ale nie wprowadzając zmian w treści), przesyłając poprawioną wersję do Wydziału ds. Pełnego Sprawozdania z Obrad (Bruksela PHS 02A059 tel.: 32312); Strasburg LOW T0387 tel.: 73781) w ciągu tygodnia od sesji miesięcznej. Ostateczne wydanie jest publikowane jako załącznik do Dziennika Urzędowego Wspólnot Europejskich (Dz.U.). 11

12 Kworum: Kworum zostaje osiągnięte, jeśli na sali obrad znajduje się jedna trzecia posłów do PE (art. 149 Regulaminu). Wszystkie głosowania są ważne, chyba że na wniosek co najmniej 40 posłów złożony przed rozpoczęciem głosowania przewodniczący stwierdzi brak kworum. Jeżeli wyniki głosowania wykażą brak kworum, głosowanie zostaje wpisane do porządku dziennego następnego posiedzenia. Komisje stałe Miesięczne sesje plenarne stanowią ważne okazje do kluczowych debat i głosowań nad kwestiami rozpatrywanymi przez Parlament. Znaczna część szczegółowych prac Parlamentu Europejskiego odbywa się jednak w jego komisjach stałych: AFET: DEVE: INTA: BUDG: CONT: ECON: EMPL: ENVI: ITRE: IMCO: TRAN: REGI: AGRI: PECH: CULT: JURI: LIBE: AFCO: FEMM: PETI: Komisja Spraw Zagranicznych Komisja Rozwoju Komisja Handlu Międzynarodowego Komisja Budżetowa Komisja Kontroli Budżetowej Komisja Gospodarcza i Monetarna Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów Komisja Transportu i Turystyki Komisja Rozwoju Regionalnego Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi Komisja Rybołówstwa Komisja Kultury i Edukacji Komisja Prawna Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych Komisja Spraw Konstytucyjnych Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia Komisja Petycji Kompetencje komisji stałych określono w załączniku VI Regulaminu Parlamentu. W komisjach zasiadają członkowie i zastępcy przydzieleni grupom w zgodzie z zasadą ścisłej proporcjonalności.. Są oni wybierani podczas pierwszej sesji miesięcznej nowo wybranego Parlamentu (sesji inauguracyjnej) na dwa i pół roku. W praktyce przydział posłów do komisji organizują grupy (i posłowie niezrzeszeni). Zgodnie z podstawową zasadą dany poseł może być członkiem jednej komisji i zastępcą członka innej komisji. Niektóre komisje nie są objęte tymi kalkulacjami, gdyż uważa się, że pożyteczniejsze dla ich prac jest posiadanie członków będących członkami innych komisji w związku z tym nazywa się te komisje neutralnymi. Takimi neutralnymi komisjami są Komisja Kontroli Budżetowej oraz Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia. Podczas swoich posiedzeń inauguracyjnych komisje wybierają prezydium, w którego skład wchodzi przewodniczący i zazwyczaj trzech wiceprzewodniczących wybieranych w głosowaniu tajnym i bez debaty; kadencja prezydium wynosi dwa i pół roku (art. 182 Regulaminu). W praktyce nominacji dokonuje się po rozdzieleniu miejsc pomiędzy grupami politycznymi, a stanowiska są rozdzielane pomiędzy nimi zgodnie z formułą d Hondta. Bardzo rzadko zdarza się, by nominacje na stanowiska w prezydium nie były zgodne z przedstawionymi nominacjami politycznymi, a w takiej sytuacji często dochodzi do kryzysu wymagającego rozwiązania politycznego. Formuła d Hondta gwarantuje, że równowaga członków prezydiów komisji i delegacji odzwierciedla rozdział miejsc w całym Parlamencie, pod względem opcji politycznej i narodowości. System d Hondta jest stosowany regularnie podczas przydzielania stanowisk w Parlamencie Europejskim wyjaśnienie jego działania umieszczono w załączniku 16. Każda grupa powołuje koordynatora dla każdej komisji. Posiedzenia koordynatorów odbywają się regularnie przed posiedzeniami komisji lub po nich i odgrywają zasadniczą rolę w zarządzaniu pracami komisji. Komisje mogą organizować misje delegacji. Kryteria organizacji delegacji wyjaśniono w załączniku 5. Konferencja Przewodniczących może zadecydować, że jakaś kwestia jest tak ważna, że wymaga wspólnego posiedzenia komisji i wspólnego głosowania. W celu przygotowania posiedzenia można ustanowić międzykomisyjną grupę roboczą. Podkomisje Komisje stałe mogą zwrócić się do Konferencji Przewodniczących o powołanie w swoim obrębie jednej lub większej liczby podkomisji, w których zasiadają jej członkowie. Głosowania nad sprawozdaniami sporządzonymi przez podkomisje odbywają się nie w samej podkomisji, ale komisji macierzystej, na której wniosek powołano podkomisję. W odniesieniu do pozostałych kwestii procedury stosowane w podkomisjach są takie same jak w komisjach. Obecnie prace Komisji Spraw Zagranicznych wspomagają dwie podkomisje: Podkomisja Bezpieczeństwa i Obrony (SEDE) i Podkomisja Praw Człowieka (DROI). Komisje specjalne Konferencja Przewodniczących może powołać komisje specjalne dla określonych celów, na okres nie dłuższy niż dwanaście miesięcy, chyba że Parlament zgodzi się na przedłużenie okresu ich funkcjonowania. 12

13 Komisje śledcze Zgodnie z postanowieniami traktatu z Maastricht jedna czwarta posłów do PE może podjąć decyzję o powołaniu komisji śledczej. Mandat komisji śledczej wynosi maksymalnie rok, chyba że pod koniec tego okresu Parlament podejmie decyzję o jego przedłużeniu (art. 176 Regulaminu). W związku z porozumieniem międzyinstytucjonalnym dotyczącym uprawnień śledczych Parlament Europejski dysponuje zwiększonymi prawami dostępu do dokumentów. Głosowanie nad sprawozdaniem komisji śledczej odbywa się nie w Parlamencie, ale w samej komisji. Po przyjęciu komisja przedkłada Parlamentowi sprawozdanie wraz z ewentualnymi opiniami mniejszości. Jeśli komisja się o to zwróci, Parlament Europejski może przeprowadzić debatę nad sprawozdaniem na forum Izby. Komisja przedmiotowo właściwa monitoruje działania podjęte w związku z wynikami prac komisji śledczej i w razie potrzeby zdaje sprawozdanie. Obszary, które jak dotąd były przedmiotem działań komisji śledczej w oparciu o zalecenia komisji, obejmują zmiany klimatu, wzmacnianie bezpieczeństwa na morzu (MARE), BSE, wspólnotowy system tranzytowy, pryszczycę, genetykę człowieka i inne nowe technologie współczesnej medycyny oraz system przechwytywania ECHELON. Inne organy parlamentarne: Parlament Europejski ustanowił delegacje w celu nawiązania kontaktów z parlamentarzystami z całego świata. Członkowie delegacji są ofi cjalnie wybierani przez Parlament na podstawie propozycji Konferencji Przewodniczących, po otrzymaniu nominacji od grup politycznych. Delegacje międzyparlamentarne Delegacje ustanawia się w celu utrzymywania stosunków z parlamentami krajów spoza UE, indywidualnie lub w grupach zależnie od położenia geografi cznego. Obecnie działa 27 delegacji międzyparlamentarnych. Oprócz delegacji stałych można także ustanawiać delegacje ad hoc. Ogólnie rzecz ujmując, posiedzenia delegacji odbywają się w cyklu dwuletnim: jednego roku członkowie delegacji PE udają się z misją do przedmiotowego kraju lub krajów, a następnego roku ich odpowiednicy odwiedzają jedno ze zwyczajowych miejsc pracy Parlamentu. W przypadku każdej misji delegacji organizowane są posiedzenia przygotowawcze; obecność na nich jest konieczna, ponieważ nieobecni posłowie tracą prawo udziału w misji. W przeciwieństwie do komisji parlamentarnych delegacje nie muszą sporządzać sprawozdań ani przedkładać Izbie projektów rezolucji. Konferencja Przewodniczących powołuje członków delegacji w oparciu o kandydatury grup politycznych i posłów niezrzeszonych, dbając o zapewnienie sprawiedliwej reprezentacji państw członkowskich oraz opcji politycznych (art. 188 Regulaminu). Proponowane są także kandydatury zastępców. Zastępca uczestniczy w posiedzeniach delegacji bez prawa głosu, ale nie może uczestniczyć w misjach delegacji, chyba że poseł, którego zastępuje, nie może wziąć udziału. Członkowie prezydium delegacji (przewodniczący i wiceprzewodniczący) są wybierani podczas inauguracyjnej sesji miesięcznej, ale także to jest formalnością, ponieważ kandydaci są przedstawiani Konferencji Przewodniczących przez grupy polityczne i posłów niezrzeszonych. Wspólne komisje parlamentarne Parlament może ustanawiać wspólne komisje parlamentarne (WKP) z parlamentami państw stowarzyszonych z UE lub krajów, z którymi rozpoczęto negocjacje w sprawie przystąpienia. Ich kompetencje i regulamin określają umowy zawierane z przedmiotowymi krajami spoza UE. W 2009 r. istniało 7 wspólnych komisji parlamentarnych. Odbywają one posiedzenia co sześć miesięcy na przemian w jednym ze zwyczajowych miejsc pracy PE i w przedmiotowych krajach. Członkostwo delegacji Parlamentu Europejskiego do wspólnych komisji parlamentarnych jest określane w taki sam sposób jak w przypadku komisji stałych. Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE Umowa z Kotonu pomiędzy Wspólnotą Europejską a krajami Afryki, Karaibów i Pacyfi ku (krajami AKP ) zakłada utworzenie organu parlamentarnego o nazwie Wspólne Zgromadzenie będącego organem konsultacyjnym mającym uprawnienia kontrolne i wnioskodawcze. Składa się on z równej liczby posłów do Parlamentu Europejskiego i przedstawicieli krajów AKP (po jednym z każdego kraju). Obecnie Zgromadzenie liczy 154 członków, z których 77 jest wybieranych przez Parlament Europejski z zastosowaniem tej samej procedury, którą stosuje się podczas ustanawiania delegacji międzyparlamentarnych. Na czele Zgromadzenia stoi dwóch współprzewodniczących, jeden reprezentujący członków z krajów AKP i drugi reprezentujący członków z Europy. 13

14 Eurośródziemnomorskie Parlamentarne (EMPA) Zgromadzenie Eurośródziemnomorskie Zgromadzenie Parlamentarne (EMPA) stanowi instytucję parlamentarną ds. procesu barcelońskiego, pełniącą funkcję konsultacyjną w odniesieniu do umacniania i rozwoju partnerstwa eurośródziemnomorskiego, w tym wdrażania układów o stowarzyszeniu. Przedkłada niewiążące rezolucje konferencji eurośródziemnomorskiej. Jego obrady odbywają się przynajmniej raz do roku. Maksymalna liczba członków EMPA wynosi 240: 120 członków z Europy (75 z parlamentów krajowych państw członkowskich UE i 45 z PE) i 120 z parlamentów krajowych krajów partnerskich UE z basenu Morza Śródziemnego (Algieria, Egipt, Jordan, Izrael, Liban, Maroko, Autonomia Palestyńska, Syria, Tunezja i Turcja), aby zagwarantować równowagę północ południe. Zgromadzenie Parlamentarne EUROLAT EUROLAT, które istnieje od 2006 r., to instytucja parlamentarna w ramach partnerstwa strategicznego między Unią Europejską a Ameryką Łacińską i Karaibami (AŁK). Może przyjmować rezolucje i zalecenia dla szczytów UE-AŁK oraz instytucji i organów ministerialnych odpowiedzialnych za rozwój partnerstwa. W jego skład wchodzą członkowie wyznaczeni przez Parlament Europejski i ustawodawców krajowych z krajów AŁK. Cele nowego Zgromadzenia obejmują wzmacnianie stosunków politycznych między UE a Ameryką Łacińską, zwiększanie przejrzystości i reagowanie na oczekiwania obywateli w ramach trzech głównych obszarów działania ujętych w partnerstwie strategicznym: demokracja, polityka zagraniczna, dobre sprawowanie rządów, integracja, pokój i prawa człowieka; kwestie gospodarcze, finansowe i handlowe; kwestie społeczne, programy wymian, środowisko naturalne, edukacja i kultura. EURONEST W 2009 r. zostanie utworzone nowe zgromadzenie parlamentarne ds. stosunków Unii z krajami sąsiednimi w Europie Wschodniej: EURONEST. Zgromadzenie EURONEST będzie wzmacniać dialog i wielostronne wymiany parlamentarne pomiędzy krajami UE i ich wschodnimi sąsiadami (Ukraina, Azerbejdżan, Armenia, Gruzja, Mołdawia i przedstawiciele sił demokratycznych na Białorusi). Obserwacja wyborów w krajach trzecich i inne delegacje ad hoc Parlament Europejski organizuje misje obserwacji wyborów, aby zwiększać prawomocność procesów wyborczych w krajach trzecich oraz wiarygodność wyborów w oczach opinii publicznej, zapobiegać oszustwom wyborczym, chronić prawa człowieka i przyczyniać się do rozwiązywania konfliktów. Co do zasady misje te stanowią część misji obserwacji wyborów z ramienia UE. Zgodę na misje obserwacji wyborów wyraża Konferencja Przewodniczących w oparciu o wnioski przedkładane przez zespół ds. koordynacji wyborów, grupę ustanowioną przez Konferencję i mającą się zajmować wszelkimi kwestiami ogólnymi odnoszącymi się do planowania, organizacji i oceny parlamentarnych misji obserwacji wyborów i związanych z nimi dalszych działań. Konferencja Przewodniczących może wyrazić zgodę na inne delegacje ad hoc, takie jak delegacje na konferencje międzynarodowe czy misje informacyjne. Pełna lista delegacji parlamentarnych Pełna lista stałych delegacji utworzonych przez Parlament Europejski przedstawia się następująco: a) Europa, Bałkany Zachodnie i Turcja Delegacje do: wspólnej komisji parlamentarnej UE-Chorwacja wspólnej komisji parlamentarnej UE - Była Jugosłowiańska Republika Macedonii wspólnej komisji parlamentarnej UE-Turcja Delegacja do spraw stosunków ze Szwajcarią, Islandią i Norwegią oraz do wspólnej komisji parlamentarnej Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) Delegacja do spraw stosunków z Albanią, Bośnią i Hercegowiną, Serbią, Czarnogórą i Kosowem b) Rosja, państwa Partnerstwa Wschodniego, Azja Środkowa i Mongolia Delegacja do komisji współpracy parlamentarnej UE-Rosja Delegacja do komisji współpracy parlamentarnej UE-Ukraina Delegacja do komisji współpracy parlamentarnej UE-Mołdawia 14

15 Delegacja ds. stosunków z Białorusią Delegacja do komisji współpracy parlamentarnej UE-Armenia, UE-Azerbejdżan i UE-Gruzja Delegacja do komisji współpracy parlamentarnej UE- Kazachstan, UE- Kirgistan i UE-Uzbekistan oraz ds. stosunków z Tadżykistanem, Turkmenistanem i Mongolią c) Maghreb, Maszrek, Izrael i Palestyna Delegacje ds. stosunków z: Izraelem Palestyńską Radą Legislacyjną państwami Maghrebu i Unią Maghrebu Arabskiego państwami Maszreku d) Półwysep Arabski, Irak, Iran Delegacje ds. stosunków z: Półwyspem Arabskim Irakiem Iranem e) Ameryki Delegacje ds. stosunków z: Stanami Zjednoczonymi Kanadą krajami Ameryki Środkowej Chińską Republiką Ludową Indiami Afganistanem państwami Azji Południowej państwami Azji Południowo-Wschodniej i Stowarzyszeniem Narodów Azji Południowo-Wschodniej (ASEEAN) Półwyspem Koreańskim Australią i Nową Zelandią g) Afryka Delegacje ds. stosunków z: Republiką Południowej Afryki Parlamentem Panafrykańskim h) Zgromadzenia wielostronne Delegacja do Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE Delegacja do Eurośródziemnomorskiego Zgromadzenia Parlamentarnego Delegacja do Europejsko-Latynoamerykańskiego Zgromadzenia Parlamentarnego Delegacja do Zgromadzenia Parlamentarnego Euronest (Wschodnie Kraje Sąsiedzkie) Delegacja do spraw stosunków ze Zgromadzeniem Parlamentarnym NATO (w której skład wchodzą członkowie podkomisji ds. bezpieczeństwa i obrony); krajami Wspólnoty Andyjskiej Mercosurem Delegacja do wspólnej komisji parlamentarnej UE-Meksyk Delegacja do wspólnej komisji parlamentarnej UE-Chile f) Azja/Pacyfik Delegacje ds. stosunków z: Japonią 15

16 2. KORZYSTANIE Z NAJWAŻNIEJSZYCH UPRAWNIEŃ PARLAMENTU PROCEDURA LEGISLACYJNA I INNE PROCEDURY Rola i uprawnienia Parlamentu Europejskiego różnią się zależnie od charakteru przedmiotowej procedury legislacyjnej lub innych procedur. Wyróżnia się cztery najważniejsze procedury legislacyjne: procedura współdecyzji Parlament, w toku trzech czytań, jest faktycznie współprawodawcą dzielącym uprawnienia z Radą; w sytuacji, gdy nie uda się osiągnąć porozumienia do drugiego czytania, rozpoczyna się proces mający na celu zbliżenie stanowisk, w którym bierze udział komitet pojednawczy, wspólny komitet Rady i Parlamentu; procedura współpracy Parlament, podczas dwóch czytań, może zaproponować poprawki i odrzucić prawodawstwo w przypadku braku jednomyślności w Radzie (procedurę tę w dużej mierze zastąpiono procedurą współdecyzji); procedura konsultacji Parlament, w ramach jednego czytania, może wydać opinię, aby wywrzeć wpływ na Radę (dotyczy zagadnień takich jak zmiany cen produktów rolnych czy polityka konkurencji); procedura zgody Parlament może przyjąć lub odrzucić wniosek (procedura stosowana w przypadku ważnych umów międzynarodowych i przystąpienia nowych państw). Inne najważniejsze procedury to m.in.: procedura budżetowa Parlament jest jednym z dwóch filarów władzy budżetowej określającej budżet wydatków Unii; procedura udzielenia absolutorium Parlament udziela (lub nie) absolutorium w odniesieniu do sposobu, w jaki instytucje korzystały z zasobów Unii; roczna strategia polityczna i program działalności legislacyjnej Parlament może wywierać wpływ na przyszłe prace Komisji, korzystając ze zorganizowanego dialogu pomiędzy dwiema instytucjami. Bardziej szczegółowe wyjaśnienie procedury współdecyzji zawarto w załączniku 8, a procedury pojednawczej w załączniku 9. Inne procedury opisano w załączniku Różnice wynikające z zastosowania poszczególnych procedur dotyczą nie tylko uprawnień Parlamentu, lecz także wymaganej większości. Streszczenie wymogów dotyczących większości przedstawiono w załączniku 11. WYZNACZANIE KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWYCH Wszystkie wnioski Komisji i Rady są przesyłane do przewodniczącego PE, który, w imieniu Konferencji Przewodniczących, przekazuje je do komisji przedmiotowo właściwych. W razie wątpliwości co do tego, która komisja jest komisją przedmiotowo właściwą, przewodniczący może przekazać sprawę do rozpatrzenia Konferencji Przewodniczących. Często się oczywiście zdarza, że więcej niż jedna komisja jest zainteresowana wnioskiem Komisji Europejskiej. W przypadku gdy kompetencje do zajęcia się danym zagadnieniem ma więcej komisji, jedna komisja otrzymuje status komisji przedmiotowo właściwej (przedm. właśc.), a druga komisja (lub pozostałe komisje) to komisja opiniodawcza. Liczba komisji opiniodawczych nie może przekroczyć trzech, chyba że, w uzasadnionych przypadkach, zapadnie decyzja o odstąpieniu od tej reguły (art. 179 Regulaminu). Ich opinie są przekazywane do komisji przedmiotowo właściwej, która może je uwzględnić, sporządzając sprawozdanie, ale tylko komisja przedmiotowo właściwa może składać poprawki na forum Parlamentu (art. 46 Regulaminu). Czasem komisje są niemal w równym stopniu zainteresowane wnioskiem Komisji, który może zawierać wiele różnych elementów, wchodzących zgodnie z Regulaminem Parlamentu w zakres kompetencji więcej niż jednej komisji. W celu rozstrzygania ewentualnych konfliktów kompetencji pomiędzy komisjami, w art. 47 Regulaminu ustanowiono możliwość ściślejszej współpracy pomiędzy komisjami. W artykule tym skodyfikowano tzw. wzmocnioną procedurę Hughesa: jeżeli zdaniem Konferencji Przewodniczących dana kwestia w równym stopniu wchodzi w zakres kompetencji dwóch komisji, w odniesieniu do sporządzania i przyjmowania opinii mają zastosowanie następujące zasady (razem z postanowieniami art. 46 Regulaminu): kalendarz prac jest ustalany wspólnie przez zainteresowane komisje; sprawozdawca komisji przedmiotowo właściwej i sprawozdawca komisji opiniodawczej starają się osiągnąć porozumienie co do tekstów, które każdy z nich proponuje swojej komisji, oraz co do stanowisk zajmowanych wobec poprawek;

17 komisja przedmiotowo właściwa przyjmuje bez głosowania poprawki przyjęte przez komisję opiniodawczą, jeśli dotyczą one aspektów, które wchodzą w zakres kompetencji komisji opiniodawczej i nie są sprzeczne z innymi elementami sprawozdani; jeśli poprawka komisji opiniodawczej zostaje odrzucona przez komisję przedmiotowo właściwą, komisja opiniodawcza ma prawo złożyć poprawkę bezpośrednio na posiedzeniu plenarnym. Czasem któraś komisja nie chce zgodzić się z pierwotnym przydzieleniem danego wniosku innej komisji i uważa, że nie przestrzega się zakresu kompetencji. Taki konflikt kompetencji jest przekazywany do Konferencji Przewodniczących w terminie czterech tygodni od ogłoszenia w Parlamencie skierowania sprawy do pierwszej komisji. Konferencja Przewodniczących Komisji próbuje najpierw rozstrzygnąć konflikt i może wydać Konferencji Przewodniczących zalecenie. W każdym wypadku Konferencja Przewodniczących podejmuje decyzję w terminie 6 tygodni roboczych od chwili zwrócenia się do niej o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego, w przeciwnym wypadku Parlament podejmuje decyzję na następnej sesji miesięcznej. W razie wątpliwości przewodniczący może także zastosować tę zasadę przed poinformowaniem Parlamentu o przekazaniu wniosku do komisji przedmiotowo właściwej (art. 40 ust. 1 lit. a) Regulaminu). DZIAŁANIA KOMISJI PRZEDMIOTOWO WŁAŚCIWEJ Po otrzymaniu wniosku od Komisji lub Rady komisja parlamentarna musi zdecydować, jak zareaguje: czy wymagana jest procedura ze sprawozdaniem, procedura bez sprawozdania czy też procedura uproszczona (art. 43 Regulaminu)? Procedura ze sprawozdaniem: Jeżeli komisja przedmiotowo właściwa decyduje się na procedurę ze sprawozdaniem, powołuje jednego spośród swoich członków lub stałych zastępców na sprawozdawcę; osoba ta jest odpowiedzialna za sporządzenie sprawozdania i przedstawienie argumentów za jego przyjęciem na forum komisji i Parlamentu (zob. niżej). Jako rozwiązanie alternatywne przewodniczący komisji może zaproponować, że on sam lub sprawozdawca sporządzi listę poprawek odzwierciedlających dyskusję w komisji. Jeżeli komisja przyjmie tę propozycję, poprawki te przedkładane są członkom komisji. Jeżeli w terminie nie krótszym niż 21 dni od przekazania listy poprawek co najmniej jedna dziesiąta członków komisji nie wyraziła sprzeciwu, sprawozdanie uważa się za przyjęte. W takim przypadku projekt rezolucji legislacyjnej oraz poprawki są przedkładane Parlamentowi do zatwierdzenia bez debaty. Jeżeli sprzeciw wyraziła co najmniej jedna dziesiąta członków komisji, poprawki poddaje się pod głosowanie na następnym posiedzeniu komisji. SPRAWOZDANIA Z WŁASNEJ INICJATYWY Oprócz reagowania na wnioski Komisji lub Rady komisje mogą same inicjować sprawozdania: są to sprawozdania z własnej inicjatywy. Co do zasady komisja może pracować równolegle maksymalnie nad sześcioma sprawozdaniami z własnej inicjatywy. Od wyrażenia zgody na sporządzenie sprawozdania do jego przyjęcia w komisji muszą upłynąć przynajmniej trzy miesiące, tak by komisje, którym powierzono sporządzenie opinii, miały na to dość czasu. Istnieje pięć kategorii sprawozdań z własnej inicjatywy, każda z odrębną procedurą wyrażania zgody i postępowaniem na posiedzeniu plenarnym: sprawozdania legislacyjne z własnej inicjatywy: w oparciu o art. 192 traktatu WE art. 39 Regulaminu zgodę wyraża Konferencja Przewodniczących; sprawozdania strategiczne: stanowiące reakcję Procedura bez sprawozdania lub procedura uproszczona: Po pierwszej dyskusji nad wnioskiem legislacyjnym przewodniczący może zaproponować przyjęcie go bez poprawek. Jeżeli co najmniej jedna dziesiąta członków komisji wyraża zastrzeżenia, przewodniczący komisji nie może przedstawić Parlamentowi sprawozdania dotyczącego przyjęcia wniosku. 17

18 na wnioski nielegislacyjne zawarte w wykazie inicjatyw strategicznych i priorytetowych programu działalności legislacyjnej i prac Komisji zgodę wyraża Konferencja Przewodniczących Komisji (z zastrzeżeniem odwołania grupy politycznej do Konferencji Przewodniczących); sprawozdania nielegislacyjne z własnej inicjatywy: maksymalnie cztery strony zgodę wyraża Konferencja Przewodniczących; roczne sprawozdania z działalności i monitorowania: w oparciu o wykaz sporządzony przez Konferencję Przewodniczących automatyczne wyrażenie zgody; sprawozdania z wdrożenia: dotyczące transpozycji prawodawstwa UE do prawa krajowego oraz jego wdrażania i egzekwowania w państwach członkowskich automatyczne wyrażenie zgody. SPRAWOZDAWCY Poseł nadzorujący sporządzanie projektu sprawozdania w komisji i czuwający nad poszczególnymi etapami jego rozpatrywania przez Parlament to sprawozdawca. Sprawozdawca odgrywa zasadniczą rolę w wypracowywaniu kompromisu w ramach komisji, jeżeli zajdzie taka potrzeba, negocjując z innymi grupami i instytucjami. Powołanie: Sprawozdawcy są formalnie powoływani przez komisję przedmiotowo właściwą, decyzja ta opiera się jednak na nominacji uzgodnionej na posiedzeniu koordynatorów. Wyznaczając sprawozdawców, praktycznie wszystkie komisje korzystają z systemu punktów: każdej grupie przydziela się pewną liczbę punktów uzależnioną od liczebności grupy; za punkty te można kupować sprawozdania (lub opinie). W przypadku ważniejszych sprawozdań, takich jak sprawozdania budżetowe lub sprawozdania roczne, przyjętą praktyką jest stosowanie systemu rotacji grup. Kiedy przypada kolej na Grupę EPL, decyzję o wyznaczeniu sprawozdawcy podejmuje koordynator, zazwyczaj w oparciu o pracę posłów w komisji, tzn. obecność i udział w głosowaniach. Sporządzanie sprawozdań: Sprawozdawca zazwyczaj sporządza najpierw dokument roboczy, a następnie projekt sprawozdania. Gotowy tekst jest przesyłany do sekretariatu komisji, który sprawdza, czy od strony formalnej jest on zgodny z obecnymi przepisami i dba o to, by został on przetłumaczony na wszystkie języki i przekazany wszystkim członkom komisji. W ograniczonym wymiarze Parlament stara się zapewnić dodatkowe wsparcie w zakresie tłumaczeń ustnych na ograniczoną liczbę języków sprawozdawcom, sprawozdawcom komisji opiniodawczej i sprawozdawcom pomocniczym, jeżeli sprawozdanie dotyczy budżetu lub jest objęte procedurą współdecyzji. Uzasadnienie : Sprawozdanie może zawierać uzasadnienie. Uzasadnienie, którego długość nie może przekraczać 10 stron, jest nieobowiązkowe w przypadku sprawozdań legislacyjnych w pierwszym czytaniu (art. 42 Regulaminu), ale obowiązkowe w 18 przypadku sprawozdań nielegislacyjnych (art. 44 Regulaminu). Musi zawierać kosztorys, który określa ewentualne skutki finansowe sprawozdania oraz ich zgodność z perspektywą finansową dotyczącą budżetu. Uzasadnienie wchodzi w zakres odpowiedzialności sprawozdawcy i nie jest poddawane pod głosowanie. Musi być jednak zgodne z tekstem projektu rezolucji poddawanego pod głosowanie oraz z ewentualnymi poprawkami zaproponowanymi przez komisję. W przeciwnym wypadku przewodniczący komisji może usunąć uzasadnienie (art. 48 Regulaminu). Przyjęcie przez komisję: Po sporządzeniu i przekazaniu członkom komisji sprawozdanie jest umieszczane w porządku dziennym posiedzenia komisji w celu poddania go pod debatę, podczas której zostanie także potwierdzony termin składania poprawek. Na jednym z następnych posiedzeń poprawki zostaną poddane pod głosowanie, a sprawozdanie przyjęte. Na tym etapie sprawozdawca odgrywa zasadniczą rolę, dążąc do osiągnięcia w obrębie komisji porozumienia w odniesieniu do najbardziej kontrowersyjnych części sprawozdania, np. proponując poprawki kompromisowe. Ponieważ w przypadku pewnych ważnych głosowań w Parlamencie istnieje wymóg uzyskania większości bezwzględnej posłów do PE, sprawozdawca zazwyczaj dąży do uzyskania maksymalnie szerokiej płaszczyzny porozumienia wśród grup politycznych na etapie komisji. Przedstawienie na posiedzeniu plenarnym: sprawozdawca przedstawia nie własne stanowisko, ale stanowisko wypracowane przez komisję. Jeżeli jednak tekst przyjęty przez komisję parlamentarną znacząco różni się od poglądów sprawozdawcy, może on zrezygnować. Sprawozdanie przedstawia wtedy Parlamentowi inny członek danej grupy politycznej lub przewodniczący komisji parlamentarnej. SPRAWOZDAWCY POMOCNICZY Jeżeli sprawozdawca należy do innej grupy politycznej, grupy polityczne powołują zazwyczaj swoich sprawozdawców pomocniczych. Sprawozdawca pomocniczy monitoruje postępy sprawozdania w komisji, przedstawia Parlamentowi stanowisko swojej grupy i wraz z koordynatorem i pozostałymi członkami grupy sporządza listę do głosowania dla grupy. SPRAWOZDAWCY KOMISJI OPINIODAWCZYCH W komisji przedmiotowo właściwej osobą odpowiedzialną za sprawozdanie jest sprawozdawca. Jego odpowiednikami w komisjach opiniodawczych są sprawozdawcy komisji opiniodawczych. Na szczeblu komisji odgrywają podobną rolę do sprawozdawcy. Powołuje się także pomocniczych sprawozdawców komisji opiniodawczej. W praktyce w obrębie komisji sprawozdawców komisji opiniodawczych określa się mianem sprawozdawców.

19 3. STRUKTURA PARLAMENTU ORGANY ZARZĄDZAJĄCE Na początku każdej nowej sesji Parlament wybiera przewodniczącego, wiceprzewodniczących, kwestorów i przewodniczących komisji na dwuipółletnią kadencję. KONFERENCJA PRZEWODNICZĄCYCH KOMISJI: Konferencja Przewodniczących Komisji koordynuje działalność komisji parlamentarnych. Przekazuje Konferencji Przewodniczących zalecenia dotyczące pracy komisji i ustalania porządku dziennego sesji miesięcznych. PRZEWODNICZĄCY: Przewodniczący nadzoruje całą działalność Parlamentu i jego organów. Przewodniczy sesjom miesięcznym oraz posiedzeniom Prezydium i Konferencji Przewodniczących. Reprezentuje Parlament we wszystkich kwestiach zewnętrznych, zwłaszcza w odniesieniu do stosunków międzynarodowych. PREZYDIUM: Oprócz przewodniczącego w skład Prezydium wchodzi 14 wiceprzewodniczących i 5 kwestorów (z głosem doradczym). Prezydium jest organem regulacyjnym Parlamentu Europejskiego. Odbywa dwa posiedzenia w miesiącu i zajmuje się kwestiami finansowymi, organizacyjnymi i administracyjnymi dotyczącymi posłów do PE, organizacji wewnętrznej Parlamentu Europejskiego, jego sekretariatu i organów. W razie równej liczby głosów decyduje głos przewodniczącego. KONFERENCJA PRZEWODNICZĄCYCH: W skład Konferencji Przewodniczących wchodzi przewodniczący Parlamentu i przewodniczący grup politycznych. Organ ten jest odpowiedzialny za organizację polityczną Parlamentu. Podejmuje decyzje dotyczące organizacji pracy Parlamentu i kwestii odnoszących się do planowania działalności legislacyjnej; kształtuje stosunki z pozostałymi instytucjami i organami UE oraz parlamentami krajowymi państw członkowskich, a także odpowiada za kwestie dotyczące stosunków z krajami trzecimi oraz instytucjami i organizacjami pozawspólnotowymi. Odbywa posiedzenia dwa razy w miesiącu, aby sporządzić porządek dzienny sesji miesięcznej. KWESTORZY: 5 kwestorów jest odpowiedzialnych za kwestie administracyjne i fi nansowe bezpośrednio dotyczące posłów do PE. KONFERENCJA PRZEWODNICZĄCYCH DELEGACJI: Konferencja Przewodniczących Delegacji może przekazywać Konferencji Przewodniczących zalecenia dotyczące pracy delegacji. SEKRETARIAT PARLAMENTU SEKRETARZ GENERALNY: Sekretarz generalny Parlamentu Europejskiego i jego zastępca są powoływani przez Prezydium. Wspierają przewodniczącego, Prezydium, Konferencję Przewodniczących i Kolegium Kwestorów w wykonywaniu ich obowiązków. Sekretarz generalny jest głównym urzędnikiem zatwierdzającym budżet PE i stoi na czele sekretariatu, o którego obsadzie i organizacji decyduje Prezydium. URZĘDNICY: Urzędnicy PE są rekrutowani w drodze konkursów; podobnie jak do innych urzędników, ma do nich zastosowanie regulamin pracowniczy. Stanowiska, do których odnosi się regulamin, dzielą się na dwie kategorie: AD (administratorzy) i AST (asystenci). STRUKTURY ADMINISTRACYJNE: Oprócz Wydziału Prawnego i Dyrekcji Generalnej ds. Urzędu Przewodniczącego w obrębie sekretariatu PE funkcjonuje dziewięć dyrekcji generalnych (patrz też załącznik 6): Dyrekcja Generalna ds. Urzędu Przewodniczącego jest odpowiedzialna za organizację posiedzeń plenarnych i dalszych działań. Dyrekcja Generalna ds. Polityki Wewnętrznej (IPOL) przyczynia się do wykonywania i rozwijania uprawnień Parlamentu Europejskiego odnoszących się do kwestii legislacyjnych, budżetowych i nadzoru. Zapewnia sprawne prowadzenie posiedzeń komisji parlamentarnych, wspierając przewodniczących komisji i sprawozdawców. 19

20 Dyrekcja Generalna ds. Polityki Zewnętrznej (EXPO) przyczynia się do wykonywania i rozwijania uprawnień Parlamentu Europejskiego odnoszących się do kwestii legislacyjnych i nadzoru w dziedzinie polityki zewnętrznej. Podobnie jak DG IPOL, zapewnia sprawne prowadzenie posiedzeń komisji parlamentarnych, wspierając przewodniczących komisji i sprawozdawców. Dyrekcja Generalna ds. Komunikacji (COMM) odpowiada za zwiększanie wiedzy o Parlamencie Europejskim i informowanie o jego roli, decyzjach i działalności Dyrekcja Generalna ds. Personelu (PERS) jest odpowiedzialna za zasoby ludzkie Parlamentu Europejskiego, w tym urzędników, personel grup i personel dodatkowy, zgodnie z Regulaminem pracowniczym urzędników i warunkami zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich. Dyrekcja Generalna ds. Infrastruktury i Logistyki (INLO) zarządza budynkami Parlamentu Europejskiego w trzech miejscach pracy oraz biurami informacyjnymi w państwach członkowskich, zarówno na szczeblu technicznym, jak i administracyjnym, a także sprzętem i infrastrukturą związaną z eksploatacją wyżej wspomnianych budynków; zarządza usługami logistycznymi dla posłów i personelu, sprzętem biurowym i salami posiedzeń (zakupy, transport, przeprowadzki, usługi powiadamiania, meble, catering, supermarkety); Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Pisemnych (TRAD) dba o tłumaczenie, publikację i dystrybucję komunikatów pisemnych i elektronicznych we wszystkich językach urzędowych Unii Europejskiej. Dyrekcja Generalna ds. Tłumaczeń Ustnych i Konferencji (INTE) zarządza tłumaczeniami ustnymi wszystkich posiedzeń instytucji w trzech miejscach pracy i w innych miejscach, zarządza salami posiedzeń Parlamentu Europejskiego oraz zajmuje się przydzielaniem techników obsługi tłumaczeń ustnych do sal i posiedzeń; Dyrekcja Generalna ds. Finansów (FINS) przygotowuje i wykonuje budżet oraz zajmuje się obsługą kont i płatności. Dyrekcja Generalna ds. Innowacji i Wsparcia Technologicznego (ITEC) zarządza wykorzystywaniem przez Parlament sprzętu komputerowego, oprogramowania i innego wyposażenia. Wydział Prawny: doradza Parlamentowi w kwestiach prawnych oraz reprezentuje go w postępowaniu sądowym. 20

21 B. GRUPA EPL 1. ORGANIZACJA GRUPY EPL WPROWADZENIE: DECYZJI PODEJMOWANIE żaden kandydat nie uzyska wymaganej większości, odbywa się ostateczna tura, w której uczestniczą dwaj kandydaci, którzy otrzymali najwięcej głosów w drugiej turze. Co do zasady struktura podejmowania decyzji w grupie jest zdecentralizowana. W ramach uzgodnionych strategii politycznych posłowie podejmują decyzje polityczne na szczeblu komisji, w ramach grupy roboczej komisji (czasem określanej mianem posiedzenia przygotowawczego). W przypadku szczególnie ważnych i/lub kontrowersyjnych kwestii dyskusja wymaga poszerzenia. Kwestia jest najpierw poruszana na forum jednej ze stałych grup roboczych (w których zasiadają członkowie różnych komisji), ewentualnie na posiedzeniu Zarządu grupy, a na koniec na pełnym posiedzeniu grupy. SKŁAD ORGANÓW GRUPY Na początku i w połowie każdej sesji parlamentarnej grupa wybiera Prezydium (przewodniczącego i dziesięciu wiceprzewodniczących) na dwuipółletnią kadencję. Grupa wybiera także w głosowaniu swoich kandydatów do organów zarządzających Parlamentu (przewodniczący, wiceprzewodniczący, kwestorzy, przewodniczący komisji i delegacji). Wybory odbywają się zawsze w drodze głosowania tajnego. Wybierany jest kandydat, który uzyskał bezwzględną większość oddanych głosów. Jeżeli w pierwszej i drugiej turze PREZYDIUM Każdy wiceprzewodniczący posiada określony zakres kompetencji, np. skarbnik, przewodniczący stałych grup roboczych, przewodniczący odpowiedzialny za stosunki z instytucjami, stosunki międzynarodowe itp. Główne obowiązki Prezydium obejmują: zwoływanie posiedzeń, przewodniczenie im oraz kierowanie grupą w Parlamencie; przewodniczenie stałym grupom roboczym; reprezentowanie grupy na zewnątrz; podejmowanie na wniosek sekretarza generalnego decyzji dotyczących składu sekretariatu i metody pracy sekretariatu; informowanie grupy o decyzjach natury strategicznej i politycznej podejmowanych na posiedzeniach Prezydium; 21

22 w nagłych sytuacjach podejmowanie decyzji w imieniu właściwych organów; przygotowywanie decyzji dotyczących kwestii finansowych dla Zarządu i grupy. ZARZĄD Jest to organ polityczny grupy, w którego skład wchodzą: członkowie Prezydium Grupy EPL; przewodniczący delegacji krajowych i dodatkowy reprezentant na każdych dziesięciu członków każdej delegacji; członkowie Prezydium PE należący do Grupy EPL; przewodniczący komisji parlamentarnych należący do Grupy EPL; koordynatorzy Grupy EPL ze wszystkich komisji parlamentarnych; przewodniczący i sekretarz generalny EPL, jeżeli są posłami; przewodniczący i sekretarz generalny EPL, jeżeli są posłami (jeżeli nie są posłami, są zapraszani na posiedzenia). Posiedzenia Zarządu odbywają się w regularnych odstępach czasu w tygodniu przed sesjami plenarnymi w Strasburgu. Główne obowiązki Zarządu obejmują: przygotowywanie decyzji strategicznych i politycznych grupy; formułowanie wniosków dotyczących zmian w regulaminie grupy i rozporządzaniu finansowym; przygotowywanie do sesji plenarnych, przy zwróceniu uwagi na kwestie trudne dla grupy z różnych perspektyw narodowych; odbywanie wstępnych debat na temat kluczowych sprawozdań rozpatrywanych na posiedzeniach plenarnych. KONFERENCJA PREZYDIUM GRUPY I PRZEWODNICZĄCYCH DELEGACJI KRAJOWYCH Prezydium grupy spotyka się z przewodniczącymi delegacji krajowych co najmniej raz w miesiącu (zazwyczaj w środę podczas sesji miesięcznej w Strasburgu), aby uzgodnić najważniejsze wytyczne w zakresie polityki i przygotować decyzje mające zasadnicze znaczenie dla strategii politycznej grupy. ZGROMADZENIE PLENARNE GRUPY Pełne posiedzenia grupy Zgromadzenia Plenarne, w praktyce nazywane posiedzeniami grupy odbywają się zazwyczaj w tygodniu sesji miesięcznej Parlamentu i w tygodniu ją poprzedzającym, a ich głównym zadaniem jest przygotowanie prac na posiedzenie plenarne Parlamentu. Uprawnienia posiedzenia grupy obejmują w szczególności: decyzje dotyczące przyjęć do grupy i wygaśnięcia członkostwa, decyzje dotyczące wszelkich kwestii politycznych poruszanych w ramach PE i poza nim, wybory do Prezydium grupy, powoływanie posłów na stanowiska obsadzone przez grupę w organach PE, określanie budżetu grupy i zatwierdzanie sprawozdań finansowych, decyzje dotyczące zmian w regulaminie grupy i rozporządzeniu finansowym. Podczas posiedzeń grupy posłowie mogą obradować i przyjmować porządek dzienny niezależnie od liczby obecnych posłów. Kworum zostaje osiągnięte, jeżeli obecna jest większość członków grupy. Decyzje są obowiązujące niezależne od liczby głosujących, chyba że przed głosowaniem zwrócono się do przewodniczącego o stwierdzenie, czy osiągnięto kworum. W przypadku stwierdzenia braku kworum głosowanie zostaje przesunięte i umieszczone w porządku dziennym następnego posiedzenia. Jeżeli regulamin grupy nie stanowi inaczej, decyzje są podejmowane zwykłą większością głosów. 22