Shot for Mia: Londyńczycy

Transkrypt

1 muzyka.onet.pl Shot for Mia: Londyńczycy Halina Jasonek, Onet Muzyka i Onet Film Obserwuj102 Oprócz niego w zespole gra także dwóch Anglików i Włoch. - Na pewno nie da się odciąć od kultur, w których się wychowaliśmy. Codziennie wychodzą różnice jeśli chodzi o politykę, kuchnię czy muzykę. Kiedy chłopaki przyjechali do Poznania, chwilę minęło zanim przyzwyczaili się do naszej kultury: picia wódki czy potraw typu żurek opowiada Marcin Świtalski w rozmowie z Onet Muzyka. Halina Jasonek: W biografii Shot for Mia można przeczytać, że poznaliście się w londyńskim pubie. Jak to dokładnie było? Marcin Świtalski: Tak poznałem Joe. To był sławny pub w dzielnicy Camden, w którym bywała Amy Winehouse. Poszedłem tam bardziej jako turysta, żeby zobaczyć. Joe grał tam wtedy akustyczny set ze swoją dziewczyną. Zrobił na mnie duże wrażenie i postanowiłem, że do niego zagadam. Skończyło się na wielogodzinnej dyskusji przy piwie. O muzyce, koncertach, tym co nas jara. Postanowiliśmy, że skoro mamy tyle wspólnego, to trzeba coś razem zrobić, zacząć grać. Potem poznałem Federico, a Jason był jego kumplem i dalej poszło. Zaczęliśmy razem grać i tak dobrze nam się grało, że zaczęliśmy pisać piosenki. Na tyle nam 1 z , 13:17

2 się one podobały, ze postanowiliśmy poważnie się za to zabrać: nagrać płytę i pojechać w trasę koncertową. Historia jak z książki. Jak trafiłeś do Londynu? Skończyłem liceum w Poznaniu. Najpierw tu na miejscu próbowałem rozkręcić rockowy zespół, ale koledzy nie mogli mu poświęć wystarczająco dużo czasu. Po prostu nie wyrabiali. Stwierdziłem, że w Poznaniu już nic mnie nie czeka, nie rozwinę się muzycznie. Postanowiłem sprawdzić co dzieje się w Londynie, tej muzycznej stolicy Europy. I tak po prostu pojechałem, zobaczyć jak tam jest. Impulsywna decyzja. Bardzo mi się spodobało i zostałem. Co jeszcze robiłeś w Londynie? Próbowałam się podszkolić muzycznie: lekcje kompozycji, śpiewu. Pomagałem przy nagrywaniu w studio. Raczej takie dorywcze zajęcia. Poza tobą i Federico, który jest z Włoch, twoi koledzy to rodowici Anglicy? Tak. Joe jest z Manchesteru, a Jason ze wschodniej Anglii. Nikt z nas nie jest urodzonym Londyńczykiem, ale to miasto nas połączyło muzycznie i dzięki niemu możemy teraz razem grać. W bardzo podobny sposób potoczyły się nasze losy. Wszyscy podjęliśmy decyzję, żeby przyjechać do Londynu. Polak został frontmanem angielskiej grupy. W dodatku to ty piszesz dla niej teksty! Koledzy Anglicy się na to zgodzili? 2 z , 13:17

3 Nie dali mi odczuć, by mieli coś przeciwko (śmiech). Nie wydaje mi się, żeby był jakikolwiek problem. Najważniejszy w tej sytuacji był oczywiście poziom angielskiego. Cieszę się, że od najmłodszych lat rodzice pchali mnie żebym ten angielski szlifował. Uczyłem się też z filmów, gier komputerowych i muzyki. Taki miks edukacyjny. Nie wydaje mi się, żeby język był teraz jakimkolwiek ograniczeniem. Mogę być wokalistą, pisać własne teksty i je śpiewać po angielsku. Bez problemów z akcentem czy wymową. Shot for Mia to taki tygiel kultur. Są na tym tle jakieś starcia? Na przykład temperamentów? Na pewno nie da się odciąć od kultur, w których się wychowaliśmy. Codziennie wychodzą różnice jeśli chodzi o politykę, kuchnię czy muzykę. Kiedy chłopaki przyjechali do Poznania, chwilę minęło zanim przyzwyczaili się do naszej kultury: picia wódki czy potraw typu żurek. Do tego trzeba przywyknąć. Dla nas to oczywiste, ale jak Anglik pójdzie do miejsca jak Pijalnia Wódki, to przeżywa pewien szok kulturowy. Pozytywny czy negatywny? Bardzo pozytywny. Wydaje mi się, że to wzbogaca naszą znajomość. Cały czas się czegoś dowiadujemy o sobie. Słuchałam waszej debiutanckiej płyty "Shot for Mia". Brzmi bardzo nowocześnie i tak powiedziałabym amerykańsko. Bardziej jak Imagine Dragons niż angielskie pubowo-stadionowe granie. Tradycja angielska czy amerykańska jest wam bliższa? 3 z , 13:17

4 Wychowywałem się na klasycznym rocku z lat 60. i 70. Takie zespoły jak Beatlesi czy Rolling Stonesi zdominowali tę historię, a potem Led Zeppelin czy Pink Floyd. Brytyjska kultura muzyczna jest mi bliższa, jeśli chodzi o korzenie. Z kolei muzyka amerykańska jest bardzo energiczna, jest ten rozmach - nie ma żadnych ograniczeń. W Shot for Mia mieszamy tradycję rocka z Wielkiej Brytanii z amerykańską energią i spontanicznością. Są jakieś polskie wpływy? Najbardziej to widać w tekstach. Są po angielsku, ale styl pisania jest można powiedzieć polski. Bardzo mnie inspirują np. teksty Agnieszki Osieckiej. Prosty sposób przekazywania mocnych treści. A muzyczne inspiracje? Na pewno klasyka: Dżem, Perfect, Budka Suflera - na tym uczyłem się grać na gitarze. A jeśli chodzi o nowe rzeczy, to z takich bardziej lajtowych - Happysad bardzo mi imponowali. Dużo koncertujecie w Polsce. Skończyliśmy nagrywanie płyty i było pytanie co dalej. Przeszukaliśmy nasze kontakty i wyszło tak, że mnie się udało podzwonić po kumplach i zorganizować jakieś koncerty w Polsce. Pojawiła się szansa, więc ją wykorzystaliśmy. Najważniejsze, że odzew od publiki jest bardzo pozytywny. Jak się pół roku spędza w studio, to są dni kiedy przychodzi zwątpienie. Nie wiadomo czy to jest dobre czy złe. Tak naprawdę się nie wie. W końcu wyszliśmy, gramy w Polsce, ludziom się to podoba. Teraz nasz priorytet to 4 z , 13:17

5 zagrać na festiwalach letnich w Polsce. A potem fajnie by było dołączyć się na support jakiegoś zespołu z Anglii albo ze Stanów. Młodemu muzykowi trudno się przebić w Londynie? Bardzo. Pierwsza rzecz, która od razu przychodzi na myśl kiedy się przyjeżdża, to olbrzymia ilość zespołów, wokalistów. W każdym, nawet najmniejszym pubie gdzie nie ma porządnej sceny, ludzie się rozkładają i grają. Jednego wieczoru cztery, pięć zespołów. Do tego organizowane są jam sessions. Wtedy są kolejki saksofonistów, gitarzystów. Ta ilość może przytłoczyć. Zespołowi bez wytwórni, który nie ma teledysku i dopiero zaczyna jest trudno. Trzeba włożyć w to dużo pracy. Z Londynu polska scena muzyczna wygląda jakoś inaczej? Na pewno nabrałem w Anglii doświadczenia. Teraz mogę docenić rzemiosłu polskich muzyków. Gramy przed zespołami jak IRA czy Happysad. To jest profesjonalizm. Jak się widzi, że ktoś dzień w dzień daje super koncert, to się to docenia. 5 z , 13:17