WYMAGANIA EDUKACYJNE Z CHEMII MGR AGNIESZKA GROMADA

Transkrypt

1 WYMAGANIA EDUKACYJNE Z CHEMII MGR AGNIESZKA GROMADA 1

2 I. WYMAGANIA PRAWNE. 1. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół. 2. Statut Szkoły Podstawowej nr 2 w Konstancinie Jez. przy ul.żeromskiego Program nauczania chemii. 4. Podstawa programowa z chemii. II. CELE PRZEDMIOTOWEGO SYSTEMU OCENIANIA. 1. Rozpoznawanie poziomu i postępów w opanowaniu przez ucznia wiadomości i umiejętności w stosunku do wymagań edukacyjnych wynikających z podstawy programowej. 2. Informowanie ucznia o poziomie jego osiągnięć edukacyjnych oraz o postępach w tym zakresie. 3. Udzielanie uczniowi pomocy w opanowaniu materiału. 4. Motywowanie ucznia do dalszych postępów w nauce. 5. Dostarczanie rodzicom (prawnym opiekunom) i nauczycielom informacji o postępach, trudnościach w nauce oraz specjalnych uzdolnieniach ucznia. III. CELE KSZTAŁCENIA WYMAGANIA OGÓLNE. 1. Pozyskiwanie, przetwarzanie i tworzenie informacji. Uczeń: a) pozyskuje i przetwarza informacje z różnorodnych źródeł z wykorzystaniem technologii informacyjno-komunikacyjnych; b) ocenia wiarygodność uzyskanych danych; c) konstruuje wykresy, tabele i schematy na podstawie dostępnych informacji. 2. Rozumowanie i zastosowanie nabytej wiedzy do rozwiązywania problemów.uczeń: a) opisuje właściwości substancji i wyjaśnia przebieg prostych procesów chemicznych; b) wskazuje na związek właściwości różnorodnych substancji z ich zastosowaniami 2

3 i ich wpływem na środowisko naturalne; c) respektuje podstawowe zasady ochrony środowiska; d) wskazuje na związek między właściwościami substancji a ich budową chemiczną; e) wykorzystuje wiedzę do rozwiązywania prostych problemów chemicznych; f) stosuje poprawną terminologię; g) wykonuje obliczenia dotyczące praw chemicznych. 3. Opanowanie czynności praktycznych. Uczeń: a) bezpiecznie posługuje się prostym sprzętem laboratoryjnym i podstawowymi odczynnikami chemicznymi; b) projektuje i przeprowadza proste doświadczenia chemiczne; c) rejestruje ich wyniki w różnej formie, formułuje obserwacje, wnioski oraz wyjaśnienia; d) przestrzega zasad bezpieczeństwa i higieny pracy. IV. TREŚCI NAUCZANIA - WYMAGANIA SZCZEGÓŁOWE. 1. Substancje i ich właściwości. Uczeń: opisuje właściwości substancji będących głównymi składnikami stosowanych na co dzień produktów, np. soli kuchennej, cukru, mąki, wody, węgla, glinu, miedzi, cynku, 134 żelaza; projektuje i przeprowadza doświadczenia, w których bada wybrane właściwości substancji; rozpoznaje znaki ostrzegawcze (piktogramy) stosowane przy oznakowaniu substancji niebezpiecznych; wymienia podstawowe zasady bezpiecznej pracy z odczynnikami chemicznymi; opisuje stany skupienia materii; tłumaczy, na czym polegają zjawiska dyfuzji, rozpuszczania, zmiany stanu skupienia; opisuje cechy mieszanin jednorodnych i niejednorodnych; sporządza mieszaniny i dobiera metodę rozdzielania składników mieszanin (np. sączenie, destylacja, rozdzielanie cieczy w rozdzielaczu); 3

4 wskazuje te różnice między właściwościami fizycznymi składników mieszaniny, które umożliwiają jej rozdzielenie; opisuje różnice między mieszaniną a związkiem chemicznym lub pierwiastkiem; klasyfikuje pierwiastki na metale i niemetale; odróżnia metale od niemetali na podstawie ich właściwości; posługuje się symbolami pierwiastków i stosuje je do zapisywania wzorów chemicznych: H, C, N, O, Na, Mg, Al, Si, P, S, Cl, K, Ca, Fe, Cu, Zn, Br, Ag, Sn, I, Ba, Au, Hg, Pb; przeprowadza obliczenia z wykorzystaniem pojęć: masa, gęstość i objętość. 2. Wewnętrzna budowa materii. Uczeń: posługuje się pojęciem pierwiastka chemicznego jako zbioru atomów o danej liczbie atomowej Z; opisuje skład atomu (jądro: protony i neutrony, elektrony); na podstawie położenia pierwiastka w układzie okresowym określa liczbę powłok elektronowych w atomie oraz liczbę elektronów zewnętrznej powłoki elektronowej dla pierwiastków grup i ; określa położenie pierwiastka w układzie okresowym (numer grupy, numer okresu); ustala liczbę protonów, elektronów i neutronów w atomie na podstawie liczby atomowej i masowej; stosuje zapis E Z A; definiuje pojęcie izotopu; opisuje różnice w budowie atomów izotopów, np. wodoru; wyszukuje informacje na temat zastosowań różnych izotopów; stosuje pojęcie masy atomowej (średnia masa atomów danego pierwiastka, z uwzględnieniem jego składu izotopowego); odczytuje z układu okresowego podstawowe informacje o pierwiastkach (symbol, nazwę, liczbę atomową, masę atomową, rodzaj pierwiastka metal lub niemetal); wyjaśnia związek między podobieństwem właściwości pierwiastków należących do tej samej grupy układu okresowego oraz stopniową zmianą właściwości pierwiastków leżących w tym samym okresie (metale niemetale) a budową atomów; 4

5 opisuje, czym różni się atom od cząsteczki; interpretuje zapisy, np. H2, 2H, 2H2; opisuje funkcję elektronów zewnętrznej powłoki w łączeniu się atomów; stosuje pojęcie elektroujemności do określania rodzaju wiązań (kowalencyjne, jonowe) w podanych substancjach; na przykładzie cząsteczek H2, Cl2, N2, CO2, H2O, HCl, NH3, CH4 opisuje powstawanie wiązań chemicznych; zapisuje wzory sumaryczne i strukturalne tych cząsteczek; stosuje pojęcie jonu (kation i anion) i opisuje, jak powstają jony; określa ładunek jonów metali (np. Na, Mg, Al) oraz niemetali (np. O, Cl, S); opisuje powstawanie wiązań jonowych (np. NaCl, MgO); porównuje właściwości związków kowalencyjnych i jonowych (stan skupienia, rozpuszczalność w wodzie, temperatura topnienia i temperatura wrzenia, przewodnictwo ciepła i elektryczności); określa na podstawie układu okresowego wartościowość (względem wodoru i maksymalną względem tlenu) dla pierwiastków grup: 1., 2., 13., 14., 15., 16. i 17.; rysuje wzór strukturalny cząsteczki związku dwupierwiastkowego (o wiązaniach kowalencyjnych) o znanych wartościowościach pierwiastków; ustala dla związków dwupierwiastkowych (np. tlenków): nazwę na podstawie wzoru sumarycznego, wzór sumaryczny na podstawie nazwy, wzór sumaryczny na podstawie wartościowości, wartościowość na podstawie wzoru sumarycznego. 3. Reakcje chemiczne. Uczeń: opisuje i porównuje zjawisko fizyczne i reakcję chemiczną; podaje przykłady zjawisk fizycznych i reakcji chemicznych zachodzących w otoczeniu człowieka; projektuje i przeprowadza doświadczenia ilustrujące zjawisko fizyczne i reakcję chemiczną; na podstawie obserwacji klasyfikuje przemiany do reakcji chemicznych i zjawisk fizycznych; podaje przykłady różnych typów reakcji (reakcja syntezy, reakcja analizy, reakcja wymiany); 5

6 wskazuje substraty i produkty; zapisuje równania reakcji chemicznych w formie cząsteczkowej i jonowej; dobiera współczynniki stechiometryczne, stosując prawo zachowania masy i prawo zachowania ładunku; definiuje pojęcia: reakcje egzotermiczne i reakcje endotermiczne; podaje przykłady takich reakcji; wskazuje wpływ katalizatora na przebieg reakcji chemicznej; na podstawie równania reakcji lub opisu jej przebiegu odróżnia reagenty (substraty i produkty) od katalizatora; oblicza masy cząsteczkowe pierwiastków występujących w formie cząsteczek i związków chemicznych; stosuje do obliczeń prawo stałości składu i prawo zachowania masy (wykonuje obliczenia związane ze stechiometrią wzoru chemicznego i równania reakcji chemicznej). 4. Tlen, wodór i ich związki chemiczne. Powietrze. Uczeń: projektuje i przeprowadza doświadczenie polegające na otrzymaniu tlenu oraz bada wybrane właściwości fizyczne i chemiczne tlenu; odczytuje z różnych źródeł (np. układu okresowego pierwiastków, wykresu rozpuszczalności) informacje dotyczące tego pierwiastka; wymienia jego zastosowania; pisze równania reakcji otrzymywania tlenu oraz równania reakcji tlenu z metalami i niemetalami; opisuje właściwości fizyczne oraz zastosowania wybranych tlenków (np. tlenku wapnia, tlenku glinu, tlenków żelaza, tlenków węgla, tlenku krzemu(iv), tlenków siarki); wskazuje przyczyny i skutki spadku stężenia ozonu w stratosferze ziemskiej; proponuje sposoby zapobiegania powiększaniu się dziury ozonowej ; wymienia czynniki środowiska, które powodują korozję; proponuje sposoby zabezpieczania produktów zawierających żelazo przed rdzewieniem; opisuje właściwości fizyczne i chemiczne tlenku węgla(iv) oraz funkcję tego gazu w przyrodzie; 6

7 projektuje i przeprowadza doświadczenie pozwalające otrzymać oraz wykryć tlenek węgla(iv) (np. w powietrzu wydychanym z płuc); pisze równania reakcji otrzymywania tlenku węgla(iv) (np. reakcja spalania węgla w tlenie, rozkład węglanów, reakcja węglanu wapnia z kwasem solnym); opisuje obieg tlenu i węgla w przyrodzie; projektuje i przeprowadza doświadczenie polegające na otrzymaniu wodoru oraz bada wybrane jego właściwości fizyczne i chemiczne; odczytuje z różnych źródeł (np. układu okresowego pierwiastków, wykresu rozpuszczalności) informacje dotyczące wodoru; wymienia zastosowania wodoru; pisze równania reakcji otrzymywania wodoru oraz równania reakcji wodoru z niemetalami; opisuje właściwości fizyczne oraz zastosowania wybranych wodorków niemetali (amoniaku, chlorowodoru, siarkowodoru); projektuje i przeprowadza doświadczenie potwierdzające, że powietrze jest mieszaniną; opisuje skład i właściwości powietrza; opisuje właściwości fizyczne gazów szlachetnych; wyjaśnia, dlaczego gazy szlachetne są bardzo mało aktywne chemicznie; wymienia zastosowania gazów szlachetnych; wymienia źródła, rodzaje i skutki zanieczyszczeń powietrza; wymienia sposoby postępowania pozwalające chronić powietrze przed zanieczyszczeniami. 5. Woda i roztwory wodne. Uczeń: opisuje budowę cząsteczki wody oraz przewiduje zdolność do rozpuszczania się różnych substancji w wodzie; podaje przykłady substancji, które nie rozpuszczają się w wodzie, oraz przykłady substancji, które rozpuszczają się w wodzie, tworząc roztwory właściwe; podaje przykłady substancji, które z wodą tworzą koloidy i zawiesiny; projektuje i przeprowadza doświadczenia dotyczące rozpuszczalności różnych substancji w wodzie; 7

8 projektuje i przeprowadza doświadczenia wykazujące wpływ różnych czynników na szybkość rozpuszczania substancji stałych w wodzie; definiuje pojęcie rozpuszczalność; podaje różnice między roztworem nasyconym i nienasyconym; odczytuje rozpuszczalność substancji z tabeli rozpuszczalności lub z wykresu rozpuszczalności; oblicza masę substancji, którą można rozpuścić w określonej ilości wody w podanej temperaturze; wykonuje obliczenia z zastosowaniem pojęć: rozpuszczalność, stężenie procentowe (procent masowy), masa substancji, masa rozpuszczalnika, masa roztworu, gęstość roztworu (z wykorzystaniem tabeli rozpuszczalności lub wykresu rozpuszczalności). 6. Wodorotlenki i kwasy. Uczeń: rozpoznaje wzory wodorotlenków i kwasów; zapisuje wzory sumaryczne wodorotlenków: NaOH, KOH, Ca(OH)2, Al(OH)3, Cu(OH)2 i kwasów: HCl, H2S, HNO3, H2SO3, H2SO4, H2CO3, H3PO4 oraz podaje ich nazwy; projektuje i przeprowadza doświadczenia, w wyniku których można otrzymać wodorotlenek (rozpuszczalny i trudno rozpuszczalny w wodzie), kwas beztlenowy i tlenowy (np. NaOH, Ca(OH)2, Cu(OH)2, HCl, H3PO4); zapisuje odpowiednie równania reakcji w formie cząsteczkowej; opisuje właściwości i wynikające z nich zastosowania niektórych wodorotlenków i kwasów (np. NaOH, Ca(OH)2, HCl, H2SO4); wyjaśnia, na czym polega dysocjacja elektrolityczna zasad i kwasów; definiuje pojęcia: elektrolit i nieelektrolit; zapisuje równania dysocjacji elektrolitycznej zasad i kwasów (w formie stopniowej dla H2S, H2CO3); definiuje kwasy i zasady (zgodnie z teorią Arrheniusa); rozróżnia pojęcia: wodorotlenek i zasada; wskazuje na zastosowania wskaźników, np. fenoloftaleiny, oranżu metylowego, uniwersalnego papierka wskaźnikowego; rozróżnia doświadczalnie roztwory kwasów i wodorotlenków za pomocą wskaźników; 8

9 wymienia rodzaje odczynu roztworu; określa i uzasadnia odczyn roztworu (kwasowy, zasadowy, obojętny); posługuje się skalą ph; interpretuje wartość ph w ujęciu jakościowym (odczyn kwasowy, zasadowy, obojętny); przeprowadza doświadczenie, które pozwoli zbadać ph produktów występujących w życiu codziennym człowieka (np. żywności, środków czystości); analizuje proces powstawania i skutki kwaśnych opadów; proponuje sposoby ograniczające ich powstawanie. 7. Sole. Uczeń: projektuje i przeprowadza doświadczenie oraz wyjaśnia przebieg reakcji zobojętniania (HCl + NaOH); pisze równania reakcji zobojętniania w formie cząsteczkowej i jonowej; tworzy i zapisuje wzory sumaryczne soli: chlorków, siarczków, azotanów(v), siarczanów(iv), siarczanów(vi), węglanów, fosforanów(v) (ortofosforanów(v)); tworzy nazwy soli na podstawie wzorów; tworzy i zapisuje wzory sumaryczne soli na podstawie nazw; pisze równania reakcji otrzymywania soli (kwas + wodorotlenek (np. Ca(OH)2), kwas + tlenek metalu, kwas + metal (1. i 2. grupy układu okresowego), wodorotlenek (NaOH, KOH, Ca(OH)2) + tlenek niemetalu, tlenek metalu + tlenek niemetalu, metal + niemetal) w formie cząsteczkowej; pisze równania dysocjacji elektrolitycznej soli rozpuszczalnych w wodzie; wyjaśnia przebieg reakcji strąceniowej; projektuje i przeprowadza doświadczenie pozwalające otrzymywać substancje trudno rozpuszczalne (sole i wodorotlenki) w reakcjach strąceniowych, pisze odpowiednie równania reakcji w formie cząsteczkowej i jonowej; na podstawie tablicy rozpuszczalności soli i wodorotlenków przewiduje wynik reakcji strąceniowej; wymienia zastosowania najważniejszych soli: chlorków, węglanów, azotanów(v), siarczanów(vi) i fosforanów(v) (ortofosforanów(v)). 9

10 8. Związki węgla z wodorem - węglowodory. Uczeń: definiuje pojęcia: węglowodory nasycone (alkany) i nienasycone (alkeny, alkiny); tworzy wzór ogólny szeregu homologicznego alkanów (na podstawie wzorów kolejnych alkanów) i zapisuje wzór sumaryczny alkanu o podanej liczbie atomów węgla; rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne (grupowe) alkanów o łańcuchach prostych do pięciu atomów węgla w cząsteczce; podaje ich nazwy systematyczne; obserwuje i opisuje właściwości fizyczne alkanów; wskazuje związek między długością łańcucha węglowego a właściwościami fizycznymi w szeregu alkanów (gęstość, temperatura topnienia i temperatura wrzenia); obserwuje i opisuje właściwości chemiczne (reakcje spalania) alkanów; pisze równania reakcji spalania alkanów przy dużym i małym dostępie tlenu; wyszukuje informacje na temat zastosowań alkanów i je wymienia; tworzy wzory ogólne szeregów homologicznych alkenów i alkinów (na podstawie wzorów kolejnych alkenów i alkinów); zapisuje wzór sumaryczny alkenu i alkinu o podanej liczbie atomów węgla; tworzy nazwy alkenów i alkinów na podstawie nazw odpowiednich alkanów; rysuje wzory strukturalne i półstrukturalne (grupowe) alkenów i alkinów o łańcuchach prostych do pięciu atomów węgla w cząsteczce; na podstawie obserwacji opisuje właściwości fizyczne i chemiczne (spalanie, przyłączanie bromu) etenu i etynu; wyszukuje informacje na temat ich zastosowań i je wymienia; zapisuje równanie reakcji polimeryzacji etenu; opisuje właściwości i zastosowania polietylenu; projektuje i przeprowadza doświadczenie pozwalające odróżnić węglowodory nasycone od nienasyconych; wymienia naturalne źródła węglowodorów; wymienia nazwy produktów destylacji ropy naftowej, wskazuje ich zastosowania. 10

11 9. Pochodne węglowodorów. Uczeń: pisze wzory sumaryczne, rysuje wzory półstrukturalne (grupowe) i strukturalne alkoholi monohydroksylowych o łańcuchach prostych zawierających do pięciu atomów węgla w cząsteczce; tworzy ich nazwy systematyczne; dzieli alkohole na mono- i polihydroksylowe; bada wybrane właściwości fizyczne i chemiczne etanolu; opisuje właściwości i zastosowania metanolu i etanolu; zapisuje równania reakcji spalania metanolu i etanolu; opisuje negatywne skutki działania metanolu i etanolu na organizm ludzki; zapisuje wzór sumaryczny i półstrukturalny (grupowy) propano-1,2,3-triolu (glicerolu); bada jego właściwości fizyczne; wymienia jego zastosowania; podaje przykłady kwasów organicznych występujących w przyrodzie (np. kwas mrówkowy, szczawiowy, cytrynowy) i wymienia ich zastosowania; rysuje wzory półstrukturalne (grupowe) i strukturalne kwasów monokarboksylowych o łańcuchach prostych zawierających do pięciu atomów węgla w cząsteczce oraz podaje ich nazwy zwyczajowe i systematyczne; bada i opisuje wybrane właściwości fizyczne i chemiczne kwasu etanowego (octowego); pisze w formie cząsteczkowej równania reakcji tego kwasu z wodorotlenkami, tlenkami metali, metalami; bada odczyn wodnego roztworu kwasu etanowego (octowego); pisze równanie dysocjacji tego kwasu; wyjaśnia, na czym polega reakcja estryfikacji; zapisuje równania reakcji między kwasami karboksylowymi (metanowym, etanowym) i alkoholami (metanolem, etanolem); tworzy nazwy systematyczne i zwyczajowe estrów na podstawie nazw odpowiednich kwasów karboksylowych (metanowego, etanowego) i alkoholi (metanolu, etanolu); planuje i przeprowadza doświadczenie pozwalające otrzymać ester o podanej nazwie; opisuje właściwości estrów w aspekcie ich zastosowań. 11

12 10. Substancje chemiczne o znaczeniu biologicznym. Uczeń: podaje nazwy i rysuje wzory półstrukturalne (grupowe) długołańcuchowych kwasów monokarboksylowych (kwasów tłuszczowych) nasyconych (palmitynowego, stearynowego) i nienasyconego (oleinowego); opisuje wybrane właściwości fizyczne i chemiczne długołańcuchowych kwasów monokarboksylowych; projektuje i przeprowadza doświadczenie, które pozwoli odróżnić kwas oleinowy od palmitynowego lub stearynowego; opisuje budowę cząsteczki tłuszczu jako estru glicerolu i kwasów tłuszczowych; klasyfikuje tłuszcze pod względem pochodzenia, stanu skupienia i charakteru chemicznego; opisuje wybrane właściwości fizyczne tłuszczów; projektuje i przeprowadza doświadczenie pozwalające odróżnić tłuszcz nienasycony od nasyconego; opisuje budowę i wybrane właściwości fizyczne i chemiczne aminokwasów na przykładzie kwasu aminooctowego (glicyny); pisze równanie reakcji kondensacji dwóch cząsteczek glicyny; wymienia pierwiastki, których atomy wchodzą w skład cząsteczek białek; definiuje białka jako związki powstające w wyniku kondensacji aminokwasów; bada zachowanie się białka pod wpływem ogrzewania, etanolu, kwasów i zasad, soli metali ciężkich (np. CuSO4) i chlorku sodu; opisuje różnice w przebiegu denaturacji i koagulacji białek; wymienia czynniki, które wywołują te procesy; projektuje i przeprowadza doświadczenia pozwalające wykryć obecność białka za pomocą stężonego roztworu kwasu azotowego(v) w różnych produktach spożywczych; wymienia pierwiastki, których atomy wchodzą w skład cząsteczek cukrów (węglowodanów); klasyfikuje cukry na proste (glukoza, fruktoza) i złożone (sacharoza, skrobia, celuloza); podaje wzór sumaryczny glukozy i fruktozy; bada i opisuje wybrane właściwości fizyczne glukozy i fruktozy; wymienia i opisuje zastosowania glukozy i fruktozy; podaje wzór sumaryczny sacharozy; 12

13 bada i opisuje wybrane właściwości fizyczne sacharozy; wskazuje na zastosowania sacharozy; podaje przykłady występowania skrobi i celulozy w przyrodzie; podaje wzory sumaryczne tych związków; wymienia różnice w ich właściwościach fizycznych; opisuje znaczenie i zastosowania tych cukrów; projektuje i przeprowadza doświadczenia pozwalające wykryć obecność skrobi za pomocą roztworu jodu w różnych produktach spożywczych. VI. WYMAGANIA I KOMPETENCJE (ZAKRES WIEDZY I UMIEJĘTNOŚCI) UCZNIA NA POSZCZEGÓLNE OCENY). 1. Wymagania KONIECZNE na ocenę dopuszczającą obejmują elementy treści nauczania: a) niezbędne w uczeniu się przedmiotu; b) potrzebne w życiu. Kompetencje ucznia: Dysponuje niepełną wiedzą określoną programem nauczania chemii, ale: a) z pomocą nauczyciela rozwiązuje typowe zadania teoretyczne i praktyczne o niewielkim stopniu trudności; b) z pomocą nauczyciela bezpiecznie wykonuje proste doświadczenia chemiczne; c) zapisuje proste wzory i równania reakcji chemicznych. 2. Wymagania PODSTAWOWE na ocenę dostateczną obejmują elementy treści nauczania: a) najważniejsze w uczeniu się przedmiotu; b) często występujące w programie nauczania chemii; c) określone programem nauczania na poziomie nie przekraczającym wymagań zawartych w podstawie programowej. Kompetencje ucznia: Posiada kompetencje określone w punkcie 1 (na ocenę dopuszczającą) oraz: a) z pomocą nauczyciela poprawnie stosuje wiadomości i umiejętności do rozwiązywania typowych zadań i problemów; 13

14 b) z pomocą nauczyciela korzysta ze źródeł wiedzy, takich jak: układ okresowy pierwiastków chemicznych, wykresy, tablice chemiczne; c) z pomocą nauczyciela bezpiecznie wykonuje doświadczenia chemiczne; d) z pomocą nauczyciela zapisuje i uzgadnia równania reakcji chemicznych oraz rozwiązuje zadania obliczeniowe o niewielkim stopniu trudności. 3. Wymagania ROZSZERZAJĄCE na ocenę dobrą obejmują elementy treści nauczania: a) istotne w strukturze przedmiotu; b) bardziej złożone, mniej przystępne niż podstawowe; c) wymagające umiejętności stosowania wiadomości w sytuacjach typowych oraz bardziej złożonych; d) przydatne w uczeniu się innych przedmiotów (np.: fizyki, techniki, biologii, itp.). Kompetencje ucznia: Posiada kompetencje określone w punkcie 1 i 2 (na oceny dopuszczającą i dostateczną) oraz: a) poprawnie stosuje wiadomości i umiejętności do samodzielnego rozwiązywania typowych zadań i problemów; b) korzysta z układu okresowego pierwiastków chemicznych, wykresów, tablic chemicznych i innych źródeł wiedzy chemicznej; c) bezpiecznie wykonuje doświadczenia chemiczne; d) zapisuje i uzgadnia równania reakcji chemicznych; e) samodzielnie rozwiązuje zadania obliczeniowe o średnim stopniu trudności. 4. Wymagania DOPEŁNIAJĄCE na ocenę bardzo dobrą obejmują pełny zakres treści określonych programem nauczania. Są to treści: a) umożliwiające pełne opanowanie programu nauczania; b) wymagające umiejętności stosowania wiadomości w sytuacjach mniej typowych i złożonych. Kompetencje ucznia: Posiada kompetencje określone w punkcie 1, 2 i 3 (na oceny dopuszczającą, 14

15 dostateczną i dobrą) oraz: a) stosuje zdobytą wiedzę do rozwiązywania problemów i zadań w nowych sytuacjach; b) wykazuje dużą samodzielność i potrafi bez pomocy nauczyciela korzystać z różnych źródeł wiedzy, np. układu okresowego pierwiastków chemicznych, wykresów, tablic chemicznych, encyklopedii, internetu; c) projektuje i bezpiecznie wykonuje doświadczenia chemiczne; d) biegle zapisuje i uzgadnia równania reakcji chemicznych oraz samodzielnie rozwiązuje zadania obliczeniowe o dużym stopniu trudności. 5. Wymagania WYKRACZAJĄCE na ocenę celującą obejmują treści: a) wychodzące poza obowiązujący program nauczania; b) stanowiące efekt samodzielnej pracy ucznia; c) wynikające z indywidualnych zainteresowań. Kompetencje ucznia: Posiada kompetencje określone w punkcie 1, 2, 3 i 4 (na oceny dopuszczającą, dostateczną, dobrą i bardzo dobrą) oraz: a) stosuje wiadomości w sytuacjach nietypowych (problemowych); b) formułuje problemy oraz dokonuje analizy i syntezy nowych zjawisk; c) proponuje rozwiązania nietypowe; d) osiąga sukcesy w konkursach chemicznych na szczeblu wyższym niż szkolny. VII. SPOSOBY OCENIANIA. 1. Na pierwszej lekcji w każdym roku szkolnym nauczyciel zapoznaje uczniów z wymaganiami programowymi oraz z przedmiotowym systemem oceniania z chemii. 2. Ocenie podlegają wiadomości i umiejętności ucznia. 3. Wystawiane oceny są jawne dla ucznia i jego rodziców: a) na prośbę ucznia nauczyciel uzasadnia ocenę na lekcji, na której ją wystawił; 15

16 b) na prośbę rodziców lub prawnych opiekunów nauczyciel uzasadnia wystawioną ocenę w czasie zebrań. 4. Ustalanie ocen bieżących odbywa się na podstawie: a) wyników prac pisemnych; b) odpowiedzi ustnych; c) analizy samodzielnych prac ucznia, np.: prac domowych, referatów, itd.; d) obserwacji aktywności ucznia podczas lekcji. 5. Odpowiedzi ustne obejmują zakres materiału z ostatniego tematu. 6. Prace pisemne to: a) prace klasowe po zakończeniu każdego działu, które są zapowiadane co najmniej z tygodniowym wyprzedzeniem i wpisywane do dziennika; b) kartkówki z dwóch lub trzech tematów, które są zapowiedziane na lekcji poprzedzającej; c) kartkówki z ostatniego tematu, które nie wymagają wcześniejszego zapowiadania; d) Sprawdziany diagnozujące we wrześniu i w maju. 7. W ciągu dwóch tygodni od napisania pracy nauczyciel przedstawia uczniowi pracę sprawdzoną oraz ją omawia. 8. Praca klasowa może być przedstawiona również rodzicom lub prawnym opiekunom na ich prośbę w czasie zebrań lub wypożyczona uczniowi za pokwitowaniem. 9. Nauczyciel przechowuje prace pisemne do końca roku szkolnego. 10. W przypadku usprawiedliwionej nieobecności na pracy klasowej lub kartkówce zapowiedzianej, uczeń ma obowiązek zaliczyć ją pisemnie w terminie dwóch tygodni od dnia oddanej sprawdzonej pracy przez nauczyciela. W przypadku, gdy uczeń nie zaliczy pracy klasowej lub kartkówki w terminie, nauczyciel wyznacza termin zaliczenia. 11. We wrześniu zostaje ustalony termin konsultacji (raz w tygodniu), podczas których uczeń może zaliczać prace klasowe lub kartkówki oraz wyjaśniać bieżące problemy. 12. Prace niesamodzielne będą oceniane na niedostateczny bez możliwości poprawy oceny. 13. Uczeń może poprawić oceny z prac klasowych pisemnie podczas konsultacji w terminie dwóch tygodni od dnia oddania sprawdzonej pracy przez nauczyciela. 16

17 Do oceny semestralnej lub końcoworocznej brane będą pod uwagę obie oceny (z pracy i z poprawy). 14. Prace domowe, referaty i inne formy aktywności zaplanowane przez nauczyciela w danym semestrze są obowiązkowe. Uczeń jest zobowiązany do oddawania ich do kontroli w wyznaczonym terminie. Jeżeli uczeń nie oddał pracy w wyznaczonym terminie bez uzasadnionego usprawiedliwienia otrzymuje ocenę niedostateczną. 15. Uczniowie nie mogą spóźniać się na lekcje oraz korzystać z telefonów komórkowych podczas lekcji. 16. Uczeń zobowiązany jest do prowadzenia zeszytu przedmiotowego. 17. Obowiązkiem ucznia jest przynoszenie na lekcję wymaganego podręcznika i zeszytu ćwiczeń: seria Chemia Nowej Ery, wydawnictwo Nowa Era. 18. Każdy uczeń ma obowiązek zgłoszenia na początku lekcji o ewentualnym braku zeszytu ćwiczeń. Brak takiego zgłoszenia jest to ocena niedostateczna z zadanej pracy domowej. 19. Każdy uczeń ma obowiązek uzupełnić nieodrobioną w terminie pracę domową na następną lekcję. 20. Nieobecność na lekcji nie zwalnia ucznia z przygotowania się do lekcji i możliwości odpowiedzi ustnej lub pisania kartkówki niezapowiedzianej. 21. Prace domowe są sprawdzane w terminie wybranym przez nauczyciela. 22. Prace pisemne są oceniane według zasad podanych w Statucie Szkoły: a) ocena niedostateczna % maksymalnej liczby punktów; b) ocena dopuszczająca - 31% - 50%; c) ocena dostateczna - 51% - 70%; d) ocena dobra - 71% - 85%; e) ocena bardzo dobra - 86% - 95%; f) ocena celująca - 96% - 100%. 23. Nauczyciel ma obowiązek dbać o systematyczne wystawianie ocen. 24. Procedura ustalania oceny po I semestrze i na koniec roku: a) oceny klasyfikacyjne na I semestr i koniec roku ustala nauczyciel przedmiotu biorąc pod uwagę oceny cząstkowe; b) oceny cząstkowe grupowane są w III kategorie: kategoria I oceny z prac klasowych i sprawdzianów diagnozujących; 17

18 kategoria II oceny z kartkówek zapowiedzianych; kategoria III oceny z kartkówek niezapowiedzianych, odpowiedzi ustnych, prac domowych, referatów, aktywności na zajęciach; c) ocena I kategorii ma największą wagę, natomiast ocena III kategorii ma najmniejszą wagę; d) ocena na I semestr i koniec roku nie jest średnią arytmetyczną ocen cząstkowych; e) przy ustalaniu oceny na koniec roku uwzględnia się ocenę na I semestr. 25. Nie później niż na miesiąc przed klasyfikacyjnym posiedzeniem rady pedagogicznej zatwierdzającej wyniki klasyfikacji za I semestr lub koniec roku, nauczyciel informuje ucznia na lekcji o ewentualnej ocenie niedostatecznej na I semestr lub koniec roku. 26. Uczeń ma prawo poprawy proponowanej oceny niedostatecznej na I semestr lub koniec roku w formie zaproponowanej przez nauczyciela. 27. Uczeń ma prawo poprawy oceny semestralnej i rocznej (o jeden stopień) pisząc sprawdzian z całego semestru lub roku szkolnego minimum na ocenę, na którą chce się poprawiać. 28. W klasach III gimnazjum i VIII szkoły podstawowej nauczyciel organizuje raz w tygodniu zajęcia dodatkowe dla uczniów chętnych przygotowujące do egzaminu zewnętrznego z chemii. 29. Sposoby wspomagania uczniów, którzy nie osiągają zadawalających wyników w nauce: a) uświadomienie uczniowi braków wiedzy i umiejętności; b) dodatkowa praca domowa lub dodatkowe ćwiczenie umożliwiające uzupełnienie brakujących wiadomości i umiejętności; c) bieżąca pomoc nauczyciela w nadrobieniu niezrozumiałej partii materiału. 30. Informowanie rodziców lub prawnych opiekunów o postępach w nauce ich dzieci odbywa się poprzez: a) spotkania klasowe z wychowawcą klasy; b) spotkania indywidualne z nauczycielem przedmiotu na prośbę rodziców, opiekunów lub nauczyciela; c) indywidualne spotkania nauczycieli z rodzicami podczas dni otwartych. 18

19 Opracowała Agnieszka Gromada. 19