PONIEDZIAŁEK (23.06.) 2 Krl 17,5-8.13-15a.8 (5) Król asyryjski najechał cały kraj, przyszedł pod Samarię i oblegał ją przez trzy lata. (6) W dziewiątym roku [panowania] Ozeasza król asyryjski zdobył Samarię i zabrał Izraelitów w niewolę do Asyrii, i przesiedlił ich do Chalach, nad Chabor - rzekę Gozanu, i do miast Medów. (7) Stało się tak, bo Izraelici zgrzeszyli przeciwko Panu, Bogu swemu, który ich wyprowadził z Egiptu, spod ręki faraona, króla egipskiego. Czcili oni bogów obcych (8) i naśladowali obyczaje ludów, które Pan wypędził przed Izraelitami, oraz królów izraelskich, których wybrali. (13) Pan jednak ciągle ostrzegał Izraela i Judę przez wszystkich swoich proroków i wszystkich "widzących", mówiąc: Zawróćcie z waszych dróg grzesznych i przestrzegajcie poleceń moich i postanowień moich, według całego Prawa, które nadałem waszym przodkom i które przekazałem wam przez sługi moje - proroków. (14) Lecz oni nie słuchali i twardym uczynili swój kark, jak kark ich przodków, którzy nie zawierzyli Panu, Bogu swojemu. (15) Odrzucili przykazania Jego i przymierze, które zawarł z przodkami, oraz rozkazy, które im wydał. I przypomina karę Bożą wymierzoną i zesłaną na królestwo ludu izraelskiego. Wykonawcą jej, jak poucza autor natchniony, był król asyryjski, który za panowania króla izraelskiego Ozeasza (731 722) wkroczył do Samarii, zdobył ją, a lud wziął w niewolę do Asyrii. Przyczyną kary była niewierność ludu izraelskiego względem Boga, cześć oddawana bożkom, łamanie przykazań, co doprowadziło do zaniku dobrych obyczajów. Bóg nie od razu wymierzył karę, dopuszczając do upadku królestwa Izraela. Napominał go za pośrednictwem proroków. Jednak przestrogi nie skutkowały, lud był zatwardziały, trwał w złym, dlatego Bóg odrzucił Izraela (oprócz Judy, w. 18-20). WTOREK (24.06.) Uroczystość Narodzenia św. Jana Chrzciciela Iz 49,1-6
(1) Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał Mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. (2) Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki Mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. (3) I rzekł mi: Tyś Sługą moim, Izraelu, w tobie się rozsławię. (4) Ja zaś mówiłem: Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. (5) Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą. A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. (6) A mówił: To zbyt mało, iż jesteś Mi Sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela! Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi. Kościół Boży dwukrotnie czci w roku liturgicznym Jana Chrzciciela. Raz obchodzi uroczyście dzień jego narodzin dla świata, raz wspomina jego męczeństwo. Tak uprzywilejowany jest tylko Prekursor Chrystusa, nowy Eliasz, wielki nazirejczyk, - Prorok czynu i odwagi, który położył głowę za to, co głosił, bronił i wyznawał. opisuje powołanie i zbawcze posłannictwo Sługi Pańskiego (Sługi Jahwe). Tekst ten liturgia odnosi również do Jana Chrzciciela. Czytanie rozpoczyna się słowami Sługi, tj. Mesjasza: Wyspy, posłuchajcie mnie! Powołał mnie Jahwe już z łona mej matki..." (w. 1). Sługa oznajmia, że sam Bóg nadał wielką moc jego słowom ( ostrym mieczem uczynił me usta"), sprawił, że mają siłę władczą, przenikającą serca, a przy tym roztoczył nad nim swoją opiekę ( w cieniu swej ręki mnie ukrył"). Sługa przez swą działalność rozsławia Boga ( w tobie się rozsławię"), a sam otrzymuje od Niego nagrodę ( moja nagroda u Boga mego") mimo niewidocznych owoców swej pracy. Z kolei przemawia Bóg i wyznacza zbawcze zadanie Słudze: nawrócenie Jakuba i zgromadzenie Izraela, ocalenie Reszty" narodu wybranego, a także pogan, ( ustanowię cię światłością dla pogan). Oznacza to powszechność zbawienia, charakter Królestwa mesjańskiego, wyjawia proroczo zadania Mesjasza. ŚRODA (25.06.) 2 Krl 22,8-13; 23,1-3 (8) Wówczas to arcykapłan Chilkiasz powiedział do pisarza Szafana: Znalazłem księgę Prawa w świątyni Pańskiej. I dał Chilkiasz księgę Szafanowi, który ją czytał. (9) Następnie pisarz Szafan poszedł do króla i zdał mu sprawę z tego zdarzenia w słowach: Słudzy twoi wybrali pieniądze znajdujące się w świątyni i wręczyli je
kierownikom robót, nadzorcom świątyni Pańskiej. (10) I pisarz Szafan oznajmił królowi: Kapłan Chilkiasz dał mi księgę - i Szafan odczytał ją wobec króla. (11) Kiedy król usłyszał słowa księgi Prawa, rozdarł szaty. (12) Następnie król rozkazał kapłanowi Chilkiaszowi i Achikamowi, synowi Szafana, Akborowi, synowi Micheasza, pisarzowi Szafanowi i urzędnikowi królewskiemu Asajaszowi: (13) Idźcie poradzić się Pana co do mnie, co do ludu i całego pokolenia Judy w związku ze słowami tejże znalezionej księgi. Bo wielki gniew Pański zapłonął przeciwko nam z tego powodu, przodkowie nasi nie słuchali słów tejże księgi, by spełnić wszystko, co jest w niej napisane. 23(1) Wtedy król polecił przez posłów, by zebrała się koło niego cała starszyzna Judy i Jerozolimy. (2) I wszedł król do świątyni Pańskiej, a wraz z nim wszyscy ludzie z Judy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, kapłani i prorocy oraz cały lud, od najmniejszych aż do największych. Odczytał głośno całą treść księgi przymierza, znalezionej w świątyni Pańskiej. (3) Następnie król stanął przy kolumnie i zawarł przymierze przed obliczem Pańskim, że pójdą za Panem, że będą przestrzegali Jego poleceń, przykazań i praw całym sercem i całą duszą, że w czyn zamienią słowa tego przymierza, spisane w tejże księdze. I cały lud przystąpił do przymierza. I daje krótką syntezę rządów pobożnego króla - reformatora religijnego, Jozjasza, panującego w królestwie Judy w latach 641 609. Za Jego rządów odnaleziono w świątyni Księgę Prawa Mojżeszowego, która zaginęła za czasów jednego z dwóch niegodziwych królów. A regulowała kult religijny i była podstawą odnowienia przymierza oraz przeprowadzenia reformy religijnej w podległym sobie państwie. Król w obecności starszyzny z Judy i Jerozolimy, kapłanów, proroków, wierzącego ludu odnowił przymierze w świątyni. Zobowiązał się, że on i naród pójdą za Panem (będą Mu wierni), zachowają Jego przykazania, zamienią w czyn to, co jest napisane w natchnionej Księdze Bożej. Lud akceptował decyzję króla i przystąpił do przymierza. CZWARTEK (26.06.) 2 Krl 24,8-17 (8) W chwili objęcia władzy Jojakin miał osiemnaście lat i panował w Jerozolimie trzy miesiące. Matce jego było na imię Nechuszta - córka Elnatana z Jerozolimy. (9)
Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, zupełnie tak, jak jego ojciec. (10) W owym czasie słudzy Nabuchodonozora, króla babilońskiego, wyruszyli przeciw Jerozolimie i oblegli miasto. (11) Nabuchodonozor, król babiloński, stanął pod miastem, podczas gdy słudzy jego oblegali je. (12) Wtedy Jojakin, król judzki, wyszedł ku królowi babilońskiemu wraz ze swoją matką, swymi sługami, książętami i dworzanami. A król babiloński pojmał go w ósmym roku swego panowania. (13) Również zabrał stamtąd wszystkie skarby świątyni Pańskiej i skarby pałacu królewskiego. Połamał wszystkie przedmioty złote, które wykonał Salomon, król izraelski, dla świątyni Pańskiej - tak jak Pan przepowiedział. (14) I przesiedlił na wygnanie całą Jerozolimę, mianowicie wszystkich książąt i wszystkich dzielnych wojowników, dziesięć tysięcy pojmanych, oraz wszystkich kowali i ślusarzy. Pozostała jedynie najuboższa ludność kraju. (15) Przesiedlił też Jojakina do Babilonu. Także matkę króla, żony króla, jego dworzan i możnych kraju zabrał do niewoli z Jerozolimy do Babilonu. (16) Wszystkich ludzi znacznych w liczbie siedmiu tysięcy, kowali i ślusarzy w liczbie tysiąca, wszystkich wojowników król babiloński uprowadził do niewoli, do Babilonu. (17) W jego zaś miejsce król babiloński ustanowił królem jego stryja, Mattaniasza, zmieniając jego imię na Sedecjasz. I opisuje upadek Jerozolimy. Do pierwszego najazdu na królestwo judzkie doszło za panowania Jojakima (608 598). Dokonał go król Babilonu, Nabuchodonozor (605 562), który uprzednio zagarnął ziemie Egiptu, po zwycięstwie nad Egipcjanami pod Karkemisz (605). A kiedy na tronie zasiadł Jojakin (inaczej Jechoniasz, 598/7), wojsko Nabuchodonozor a otoczyło Jerozolimę i zmusiło ją do poddania. Król Jojakin (Jechoniasz) dostał się wraz z matką do niewoli babilońskiej. Nabuchodonozor ograbił świątynię, pałac królewski w Jerozolimie i przeprowadził na szeroką skalę deportację spośród mieszkańców Jerozolimy. W Jerozolimie ustanowił królem stryja Jojakina, Mattaniasza, zmieniając mu imię na Sedecjasz (597 586). W tych smutnych wydarzeniach historycznych była myśl, plan Boży. Odsłania go autor natchniony. Bóg ukarał królestwo Judy i jego stolicę Jerozolimę za niewierność Bogu i zbrodnie, jakich się dopuszczali królowie judzcy.
PIĄTEK (27.06.) Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa I 1J 4,7-16 (7) Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. (8) Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. (9) W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. (10) W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy. (11) Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. (12) Nikt nigdy Boga nie oglądał. Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała. (13) Poznajemy, że my trwamy w Nim, a On w nas, bo udzielił nam ze swego Ducha. (14) My także widzieliśmy i świadczymy, że Ojciec zesłał Syna jako Zbawiciela świata. (15) Jeśli kto wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. (16) Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. I poucza, że Bóg jest miłością. Zwróćmy uwagę na to, że w czytanym dziś fragmencie występują takie pojęcia, jak miłość, narodzenie, życie, poznanie... Słowa te nie tylko wyrażają wzajemną współzależność, lecz stanowią również pewne utożsamienie. Miłość bowiem jest życiem, jest poznaniem, jest nowym rodzeniem się. A źródłem tego wszystkiego jest miłość Boża, jest Bóg, który jest miłością. Wszelka więc miłość ma w Nim swe źródło i jest obrazem Boga samego. Autor niedwuznacznie stwierdza, że Bóg pierwszy nas umiłował, że więc On wystąpił z inicjatywą miłości, gdyż właśnie z Niego wywodzi się wszelka miłość. Obrazem zaś miłości Bożej, jej ucieleśnieniem jest Jezus Chrystus, który w" tym celu przyszedł na świat, by nas obdarzyć Bożym życiem, stając się ofiarą przebłagalną za nasze grzechy", tzn., składając swe życie w ofierze jako, zadośćuczynienie Bożej sprawiedliwości za wszelkie zło przez nas popełnione. W zamian Bóg żąda od nas miłości ku drugiemu człowiekowi. Miłość ta ma być dowodem naszego narodzenia z Boga i znajomości Boga.
SOBOTA (28.06.) Niepokalanego Serca NMP Dz 3,1-10 (1) Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, (2) wnoszono właśnie pewnego człowieka, chromego od urodzenia. Kładziono go codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby wstępujących do świątyni, prosił o jałmużnę. (3) Ten zobaczywszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił ich o jałmużnę. (4) Lecz Piotr wraz z Janem przypatrzywszy się mu powiedział: (5) Spójrz na nas. A on patrzył na nich oczekując od nich jałmużny. (6) Nie mam srebra ani złota - powiedział Piotr - ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź! (7) I ująwszy go za prawą rękę, podniósł go. A on natychmiast odzyskał władzę w nogach i stopach. (8) Zerwał się i stanął na nogach, i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, chodząc, skacząc i wielbiąc Boga. (9) A cały lud zobaczył go chodzącego i chwalącego Boga. (10) I rozpoznawali w nim tego człowieka, który siadał przy Pięknej Bramie świątyni, aby żebrać, i ogarnęło ich zdumienie i zachwyt z powodu tego, co go spotkało. opisujące cudowne uzdrowienie człowieka cierpiącego na całkowity niedowład nóg, streszcza się wokół jednej myśli zbawczej. Zbawienie (uzdrowienie duszy i ciała) dokonuje się mocą Jezusa. Apostołowie (Piotr i Jan) i ich następcy są tylko narzędziami Jezusa, przekazicielami Jego łaski, kontynuatorami Jego cudów. Apostołowie dają to, co posiadają. Wypełniają misję, jaka została im zlecona. W rozrachunku ostatecznym okazuje się, że dają więcej, szczodrzej, aniżeli się spodziewa proszący i oczekujący. Hagiograf pragnie swym natchnionym słowem dwóch cnót nauczyć: wdzięczności dla Boga i postawy pełnej czci wobec Niego. 13 Niedziela Zwykła (29.06.) Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła Dz 12,1-11
(1) W tym także czasie Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. (2) Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, (3) a gdy spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra. A były to dni Przaśników. (4) Kiedy go pojmał, osadził w więzieniu i oddał pod straż czterech oddziałów, po czterech żołnierzy każdy, zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi. (5) Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga. (6) W nocy, po której Herod miał go wydać, Piotr, skuty podwójnym łańcuchem, spał między dwoma żołnierzami, a strażnicy przed bramą strzegli więzienia. (7) Wtem zjawił się anioł Pański i światłość zajaśniała w celi. Trąceniem w bok obudził Piotra i powiedział: Wstań szybko! Równocześnie z rąk [Piotra] opadły kajdany. (8) Przepasz się i włóż sandały! - powiedział mu anioł. A gdy to zrobił, rzekł do niego: Narzuć płaszcz i chodź za mną! (9) Wyszedł więc i szedł za nim, ale nie wiedział, czy to, co czyni anioł, jest rzeczywistością; zdawało mu się, że to widzenie. (10) Minęli pierwszą i drugą straż i doszli do żelaznej bramy, prowadzącej do miasta. Ta otwarła się sama przed nimi. Wyszli więc, przeszli jedną ulicę i natychmiast anioł odstąpił od niego. (11) Wtedy Piotr przyszedł do siebie i rzekł: Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z ręki Heroda i z tego wszystkiego, czego oczekiwali Żydzi. Pieśnią Christus vincit (Chrystus Wodzem), którą śpiewali pierwsi chrześcijanie ginąc na arenach rzymskich, rozpoczynamy liturgię ku czci dwóch wielkich Apostołów: Piotra i Pawła. Dzień dzisiejszy jest według tradycji dniem ich narodzin dla nieba, wspomnieniem męczeńskiej śmierci, którą ponieśli w Rzymie za cesarza Nerona. Różne były drogi, które prowadziły ich do Rzymu. Droga Piotra wiodła od ciężkiej pracy rybaka galilejskiego aż do zrozumienia Jezusowych słów: Odtąd ludzi będziesz łowił". Droga Pawła z Tarsu prowadziła od faryzejskiej dokładności badania Prawa aż do zrozumienia, że pełnią Prawa jest Chrystus. Jak długa jest droga, która prowadziła Szymona Piotra znad jeziora w Galilei przez towarzyszenie Jezusowi, zaparcie się Go podczas Jego Męki, wyznanie miłości, więzienie w Jerozolimie aż do dnia, kiedy ten człowiek, nazwany Opoką, swoją śmiercią uwielbił Boga. Droga Szawła z Tarsu nazwanego Pawłem to trzydzieści parę lat wysiłku apostolskiego i znoszenia udręk dla Jezusa. Wreszcie Paweł staje u mety, jak sportowiec po długim biegu; sam, bez przyjaciół, tylko Pan Go nie opuścił. My, którzy jeszcze biegniemy, prośmy Boga, byśmy ustrzegli wiarę aż do chwili, gdy staniemy na mecie.
W tej Eucharystii dziękujmy Bogu za ich życie i śmierć, a Bóg niech wspomni na ich męczeństwo i wspiera nas przez ich zasługi.