Sanktuarium Maryjne Parafia NMP Matki Pocieszenia w Oławie
Historia Sanktuarium Kościół parafialny p.w. Matki Bożej Pocieszenia w Oławie pierwotnie nosił nazwę św. Błażeja i Andrzeja Świerada. Ze starego gotyckiego kościoła wzniesionego ok. 1300 r. zachowało się prezbiterium, do którego dobudowano w 1587 r. korpus nawowy, wieżę i zakrystię. W 1634 r. zostało spalone miasto, a wraz z nim spłonął i kościół. W osiem lat później odbudowany kościół splądrowali Szwedzi. W 1679 r. ufundowano jeden wielki dzwon, a w 1694 r. dwa małe. W 1801 r. uderzył w wieże piorun, a wichura zniszczyła ją prawie zupełnie. Odbudowano ją w 1860 r. - ma ona 62 m. wysokości. Jest najwyższą budowlą w mieście, widzianą już z odległości 10 km od miasta. Kościół jest bazyliką trzynawową, orientowana o pięcioprzęsłowym korpusie. Nad prezbiterium znajduje się sklepienie gwiaździste z XV w. We wnętrzu bogate wyposażenie: neogotycki ołtarz główny, późnorenesansowa ambona, barokowe organy, alabastrowe płaskorzeźby - w epitafiach - nad drzwiami zakrystii i w prawej nawie bocznej liczne epitafia renesansowe z końca XVI i XVII w. W kościele znajdują się obrazy z XVIII w. przywiezione w 1945 r. z Buczacza: Zdjęcie z Krzyża i Wniebowstąpienia Pana Jezusa. Stacje Drogi Krzyżowej i figura Chrystusa Miłosiernego z Radziechowa oraz słynący łaskami obraz Matki Boskiej z Witkowa Nowego (Arch. Lwowska). Kościół w latach 1534-1945 był w rękach protestantów. Dziełem ostatnich lat, oprócz gruntownej renowacji kościoła jest: obraz św. Andrzeja Świerada (poświęcony przez Jana Pawła II we Wrocławiu 21. 06. 1983 r.) tablica Jubileuszu 600-lecia Matki Boskiej Częstochowskiej, tablica Duszpasterzy Pionierów (07. 02. 1985 r.), tablica ku czci Sługi Bożego Ks. Prałata Bernarda Lichtenberga (27. 12. 1985 r.), tablica poświęcona żołnierzom A. K. (11. 11. 1986 r.), tablica papieża Jana Pawła II (03. 08. 1987 r.), tablica Ks. Jerzego Popiełuszki - Patrona Solidarności (19. 10. 1987 r.), tablica Marszałka Józefa Piłsudskiego (11. 11. 1987 r.), tablica Pomordowanych, Poległych, Zaginionych, Zmarłych na Wschodzie (11. 11. 1988 r.)
Matka Boska Pocieszenia Madonna Pocieszenia, bo tak można powiedzeć o tej delikatnej kobiecie z jakże przenikliwym wzrokiem wpatrującym się w przychodzących do niej wiernych, spogląda na nas z obrazu umieszczonego w lewym bocznym Ołtarzu Oławskiego Sanktuarium. Przywieziono go tutaj w maju 1945 roku z Witkowa Nowego (Archidiecezja Lwowska). Pięknie usytuowany, w otoczeniu licznych wotów doznaje najprawdopodobniej większego kultu i czci niż w Witkowie. Na obrazie o wymarach 130 x 76 centymetrów widzimy dwie twarze - Matki Bożej i Pana Jezusa oraz kiście ich rąk namalowane na desce. Pozostałe widoczne części postaci pokryte są, w stylu barokowym pozłacanym srebrnym odlewem powłóczystej szaty Matki Boskiej i sukienki Dzieciątka Jezus wschodnim sposobem spływającej z głowy Najświętszej Matki Boskiej pozostawiając jedynie, jak wspomniano, otwory na obie twarze i obie kiście rąk. W górnej części Obrazu na głowach Matki i Dzieciątka umieszczono złote korony o kulistych, mocno wschodnich kształtach, które stanowią jedną całość z szatami. Najbardziej chyba charakterystyczną cechą tego obrazu jest trzyćwierciowa wielkość postaci Matki Bożej. Wiemy bowiem, że zazwyczaj Matka Boska z Dzieciątkiem Jezus na ręku jest przedstawiana na obrazach jako popiersie lub w pozycji siedzącej, rzadziej zaś stojąco, a wówczas obraz obejmuje całą postać św. Matki. Na naszym obrazie Madonna stoi, jednek artysta nie przedstawił całej jej postaci, lecz tylko od kolan w górę. Pochodzenie i wiek obrazu nie jest znany. Z przekazów jakie zochowały się do naszych czasów wynika, iż pierwotne jego pochodzenie sięga czasów napadów tatarskich, a miejsce pierwsze jego kultu to Kijowszczyzna. Z tych okolic zabrany był i przechowywany w pałacu jakiegoś hrabiego, a późniejsze Jego miejsce to klasztor połączony z kościołem w Witkowie Nowym. Historia tego obrazu łączy się ściśle z Marią Komorowską Malczewskiego, której zwłoki do roku 1944 spoczywały w grobowcu przy kościele parafialnym w Witkowie Nowym. Obraz ten w Witkowie Nowym doznawał wielkiego kultu. Co roku przychodziły tam liczne pielgrzymki. Najstarsi ludzie (jeden z nich ur. w 1885 r.) opowiadają, że na podziękowanie Matce Boskiej za ocalenie ich rodzin zjeżdżali dwaj staruszkowie Ritter von Brandt z Krystynopola i Graf Łomnicki z Wareża. Bliższych danych o kulcie Matki Bożej dać nie można, albowiem archiwum Parafialne wraz z kościołem spłonęły w 1944 roku. Obraz Matki Bożej Pocieszenia wyratowano z płomieni płonącego kościoła i przywieziono go do Oławy. Obraz umieszczono w ołtarzu w kościele poewangelickim i poświęcono go dając patronat Matki Bożej Pocieszenia. Wiadomo natomiast, że obraz nie jest koronowany. Ostatnim kustoszem tego obrazu (który go przywiózł) był ks. Tadeusz Pilawski dziekan oławski zmarły w 1952 roku. Kult Matki Bożej Pocieszenia coraz bardziej się wzmaga, a wierni tłumnie zanoszą prośby prosząc o pociechę i opiekę, w każdy wtorek każdego tygodnia Uroczystości odpustowe ku czci Matki Boskiej Pocieszenia odbywają się w sobotę po św. Augustynie, na ogół w ostatnią niedzielę sierpnia lub pierwszą września.