Credo Biuletyn teologiczno-pastoralny nr 25 - styczeń 2013 Adres wydawcy: Augustinus Skr. Pocztowa 28 59-902 Zgorzelec 4 E-mail: augustinus@irs.nu Autorzy: Tomasz Pieczko: ttjpieczko@gmail.com Pedro Snoeijer: psnoeijer@wp.pl Strony internetowe: www.augustinus.pl www.blogpastoratomaszpieczko.blogspot.com www.pedrosnoeijer.blogspot.com Nota od Redakcji Drodzy Czytelnicy, Otrzymujecie kolejny numer naszego biuletynu zatytułowanego Credo. Nasze Credo, czyli wierzę jest wynikiem chęci podzielenia się z Wami tym, co stanowi dziedzictwo myśli Reformacji Kościoła protestantyzmu - która następuje począwszy od wieku XVI. Refleksja Reformacji w wymiarze teologicznym, ale i pastoralnym, pozostaje wciąż witalna dla Kościoła Powszechnego, a zatem warto ją przybliżać, nie zapominając naturalnie o potrzebie aktualizacji jej przekazu. Celowo wybraliśmy Katechizm Jana Kalwina z roku 1545, jako porządkujący tok naszego przekazu myśli. Dokument ten jest nieco mniej znany w Polsce, niemniej ze względu na jego rzeczowość, ale i otwartość, wydaje nam się pozostawać ciągle interesującym, jako punkt wyjścia dla szerszej refleksji. Autorzy zamieszczonych artykułów nie kryją ich związku emocjonalnego z protestantyzmem, będąc obaj zaangażowanymi w życie Kościołów protestanckich. Nie aspirują także do wyczerpującego przedstawiania poruszanych kwestii, zarówno stricte sensu teologicznych, jak i biblijnych. Chcemy raczej zainspirować naszych czytelników do ich własnych, dalszych poszukiwań, proponując im ich pierwszy kierunek. Pozostajemy otwarci na Wasze pytania, chęć pozytywnej dyskusji, życząc Wam przede wszystkim, aby Pan stał się centrum Waszego życia, jako tych, których dotyka Jego Słowo. Autorzy CREDO nr 25 1 styczeń 2013
Katechizm Genewski 1545 - Niedziela XXV Dwudziesta piąta niedziela 159. Minister: Przejdźmy do trzeciego przykazania. Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy. 160. Minister: Co ono znaczy? Zabrania nam ono nadużywać imienia Bożego, nie tylko krzywoprzysięgając, ale także w przyrzeczeniach niepotrzebnych i bezużytecznych. 161. Minister: Czy można zatem dobrze używać przyrzeczeń? Tak, tych które są konieczne, to znaczy aby utrzymać prawdę, kiedy wymaga tego praca i aby utrzymać miłosierdzie i zgodę między nami. 164. Minister: Co dalej następuje? Groźba, że Pan nie zostawi bez kary tego, który nadużywa imienia jego. 165. Minister: Zważywszy, że zapowiada On już gdzie indziej i w sposób ogólny, że ukarze wszystkich, którzy przekraczają Jego Prawo, co tutaj mamy ponad ten ogólny zakaz? Przez przykazanie to chciał Bóg wyrazić jak szczególnym zaleceniem jest chwała Jego imienia, mówiąc, że nie ścierpi On lekceważenia Go, abyśmy bardziej mieli je w poważaniu. Tł. Tomasz Pieczko 162. Minister: Przykazanie chce zakazać tylko tych przyrzeczeń, które zniesławiają Boga? Podając ten rodzaj przyrzeczeń przykazanie chce nas ogólnie pouczyć, aby nie posługiwać się imieniem Bożym, jak tylko w bojaźni i pokorze, by Go chwalić. Ponieważ, według tego, że jest On święty i godzien chwały, powinniśmy strzec się wszystkiego, co sprawiałoby wrażenie, że lekceważymy Go lub też dajemy okazję do szargania Jego imienia. 163. Minister: Co winniśmy zatem robić? Kiedy będziemy myśleli, czy mówili o Bogu, bądź też o Jego dziełach, winniśmy to czynić godnie i chwaląc Go. Karta tytułowa Katechizmu Genewskiego Jana Kalwina z 1552 r. CREDO nr 25 2 styczeń 2013
Studium Biblijne: Ks. Wyjścia (2 Mojżeszowa) 3,1-6 i 13-16 1 Gdy Mojżesz pasał trzodę teścia swego Jetry, kapłana Midianitów, pognał raz trzodę poza pustynię i przybył do góry Bożej, do Horebu. 2 Wtem ukazał mu się anioł Pański w płomieniu ognia ze środka krzewu; i spojrzał, a oto krzew płonął ogniem, jednakże krzew nie spłonął. 3 Wtedy rzekł Mojżesz: Podejdę, aby zobaczyć to wielkie zjawisko, dlaczego krzew się nie spala. 4 Gdy Pan widział, że podchodzi, aby zobaczyć, zawołał nań Bóg spośród krzewu i rzekł: Mojżeszu! Mojżeszu! A on odpowiedział: Oto jestem! 5 Wtedy rzekł: Nie zbliżaj się tu! Zdejmij z nóg sandały swoje, bo miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą. 6 Rzekł też: Jam jest Bóg ojca twego, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka, i Bóg Jakuba. Wtedy Mojżesz zakrył oblicze swoje, bał się bowiem patrzeć na Boga. [=] 13 A Mojżesz rzekł do Boga: Gdy przyjdę do synów izraelskich i powiem im: Bóg ojców waszych posłał mnie do was, a oni mnie zapytają, jakie jest imię jego, to co im mam powiedzieć? 14 A Bóg rzekł do Mojżesza: Jestem, który jestem. I dodał: Tak powiesz do synów izraelskich: Jahwe posłał mnie do was! 15 I mówił dalej Bóg do Mojżesza: Tak powiesz synom izraelskim: Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i tak mnie nazywać będą po wszystkie pokolenia. 16 Idź i zgromadź starszych Izraela, i powiedz im: Pan, Bóg ojców waszych objawił mi się, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, mówiąc: Patrzyłem na was i na to, co wam czyniono w Egipcie. W momencie objawienia Bożego Mojżesz żył już około 40 lat z rodziną swej żony. Wędrował jako pasterz z trzodą teścia Jetry przez pustynię i zapewne sądził, że już do końca swego życia będzie żył w podobny sposób. Bóg miał jednak inne plany związane z Mojżeszem. Na świętej górze Horeb (Synaj), górze PANA, objawił mu się sam Bóg. Na tejże samej górze Horeb, Bóg zawrze póżniej przymierze z Izraelem i podaruje mu Dziesięć Przykazań (Ks. Wyjścia 19-20). W starożytnym świecie każdy naród i każdy region posiadał swoich bogów. Bóg objawił się Mojżeszowi nie jako bóg góry Horeb, gdyż On nie jest jednym z wielu bogów, posiadających swoje terytorium i strefę wpływów. Bóg jest bowiem wszechmogący, nie ograniczony do określonego terytorium, to Bóg patriarchów Abrahama, Izaaka i Jakuba. Mojżesz znał oczywiście obietnice Boga dane Abrahamowi. To Bóg, który zawarł przymierze z Abrahamem, Izaakem i z Jakubem, Bóg, który uczynił wielkie rzeczy w przeszłości. Ten sam Bóg mówi do Mojżesza i z reakcji Mojżesza wynika wyraźnie, że Mojżesz doskonale rozumie, z Kim ma do czynienia: ukrywa swoją twarz i boi się (w. 6). Bóg jest święty. Nie można tak sobie, bez konsekwencji, podejść do Niego. Tam gdzie jest Bóg, tam jest obecny też wielki niszczący ogień. Bóg jest ogniem trawiącym (Ks. Powt. Prawa / 5 Mojż. 4,24; Hebrajczyków 12,29). Naród Izraela pod górą Synaj, był pełen lęku i przerażenia wobec wielkości Boga (Ks. Wyjścia 20,18-21). Przez Jezusa Chrystusa otrzymaliśmy dostęp do Boga (Por. Hebrajczyków 12,18-29). W dalszych wersetach czytamy, że Bóg nakazuje Mojżeszowi powrót do Egiptu, aby wyprowadzić lud Izraela z tego kraju. Mojżesza jednak ogarnia strach i chciałby tego zadania uniknąć. Odpowiada: Kimże jestem, bym miał pójść do Farona i wyprowadzić synów izraelskich z Egiptu? (Ks. Wyjścia 3,11). To prawda, Mojżesz sam nic nie znaczy w oczach Farona, podobnie jak lud Izraela, który był dla Egipcjan niczym więcej jak tylko tanią siłą roboczą. To jednak nie jest istotne kim jest Mojżesz, czy Izrael. Ważne jest Kim jest Bóg. On jest Bogiem Wszechmogącym, Stworzycielem nieba i CREDO nr 25 3 styczeń 2013
ziemi, i to On wybrał Izrael jako umiłowany lud, jako swego syna (Ks. Wyjścia 4,22). Mojżesz musi się nauczyć, że nie o własnych siłach, lecz tylko przez siłę Boga wszechmogącego może wyprowadzić lud Izraela. Dopiero w naszych słabościach Boża siła może się okazać (2 Koryntian 12,9). Mojżesz prosi o ujawnienie imienia Boga. Znajomość czyjegoś imienia jest bardzo ważne. Jeżeli znamy czyjeś imię, ta osoba już nie jest abstrakcyjną, lecz staje się realną. Dopiero kiedy znamy imię drugiej osoby, możemy mieć relację z nią, możemy ją naprawdę poznać. Szczególnie na Bliskim Wschodzie znajomość imienia jest ważna. Spokojne, ustabilizowane życie Mojżesza, zostaje zakłócone i zostaje on wysłany przez Boga z bardzo ryzykownym zadaniem (stawienie się przed faraonem z wymaganiem wypuszczenia Izraela mogłoby bardzo źle się skończyć). Właściwie nie chodzi tylko o imię. Chodzi o to, Kim jest ten Bóg, który wysyła Mojżesza. Izrael pamiętał obietnice dane Abrahamowi. Naród czekał długie lata, nie widząc działania Bożego. Kimże jest ten Bóg, który go teraz woła? Bóg ujawnia swoje Imię, ale jest to zarazem odpowiedź i uniknięcie odpowiedzi. Boża odpowiedź brzmi tajemniczo: Jestem, który jestem, lub też można tłumaczyć - Jestem Który będę. W języku hebrajskim wyraźnie widać, ze Imię PANA podane w tłumaczeniach jako Jahwe, jest blisko związane z określeniem Jestem, który jestem. Imię PANA (JHWH lub Jahwe, w wersecie 15 tłumaczone jako Pan) po hebrajsku jest tzw. Tetragramem: 4 spółgłoski JHWH. Aby uniknąć nawet przypadkowego nadużycia Imienia Boga, Żydzi już od dawna nie wymawiają imienia Boga. Zamiast tego mówią Pan, lub Imię, lub też Wiekuisty. Początkowo w języku hebrajskim nie używano samogłosek. Potem, kiedy hebrajski już nie był używany na codzień, dodano znaki oznaczające samogłoski. Pod imieniem JHWH podano samogłoski innego hebrajskiego słowa oznaczającego pan (Adonai). Zrobiono to celowo, aby nawet przypadkiem nie wymówić świętego Imienia Pana. Dzisiaj nie jest właściwie do końca pewnym jak Imię PANA było wymawiane. Z pewnością nie jako Jehowa, być może jako Jahwe, ale całkowitej pewności nie ma. Wśród biblistów istnieją dyskusje co do dokładnego znaczenia imienia, ale raczej wszyscy są zgodni, że imię jest związane z hebrajskim czasownikiem być (Hebr.: hajah). Mojżesz i płonący krzew, Rembrandt, rysunek, 1655 Od razu po objawieniu swojego Imienia Bóg jeszcze powtarza: powiesz synom Izraela: jestem posłał mnie do was. Tłumaczenie podaje Jahwe posłał mnie, ale po hebrajsku zostało to zapisane: jestem=. Jestem nie oznacza jakiegoś abstrakcyjnego bytu, lecz oznacza, że Bóg jest aktywny, że On działa. Bóg, który działał w stworzeniu świata (JHWH występuje w Ks. Rodzaju 2,4), teraz działa w wyzwoleniu swego ludu z Egiptu. Imię Pana, JHWH, wskazuje na relację, jaką Bóg ma z Izraelem. Imię JHWH głosi, że Bóg czyni co mówi. Oznacza to błogosławieństwa i spełnienie obietnic, ale też dotyczy groźby sądu za grzechy. JHWH oznacza dla Izraela: Ja jestem waszym Bogiem. To znaczy, że istnieje relacja przymierza między Bogiem, a ludem dla którego Bóg jest JHWH. Konsekwencją przymierza jest trzymanie się warunków przez obie strony. Bóg dotrzymuje swego słowa; błogosławi, spełnia swoje obietnice, ale też kara za przekraczanie Jego Prawa. On wymaga też od ludu Izraela, dotrzymywania warunków przymierza poprzez życie zgodne z wolą Bożą. Kilka wersetów wcześniej Bóg objawił się jako Bóg Abrahama, Bóg Izaaka, i Bóg Jakuba (w. 6), co zostaje kilka razy powtórzone. Patriarchowie jeszcze nie znali CREDO nr 25 4 styczeń 2013
imienia PANA (Ks. Wyjścia 6,2-3), ale oni wiedzieli Kim jest Bóg. Bóg z nimi już zawarł przymierze. Bóg zawarł przymierze z patriarchami i obiecał, że wyrośnie z nich wielki naród, który otrzyma ziemię Kanaan. On dotrzymuje swojego słowa, wyzwalając Izrael z Egiptu. Jeżeli chcemy poznać Boga, wiedzieć Kim on jest, to powinniśmy słuchać Jego Słowa i oglądać Jego czyny. Wtedy możemy razem z Mojżeszem wyznać: Panie, Panie, Boże miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu, bogaty w łaskę i wierność, 7 zachowujący łaskę dla tysięcy, odpuszczający winę, występek i grzech, nie pozostawiający w żadnym razie bez kary, lecz nawiedzający winę ojców na synach i na wnukach do trzeciego i czwartego pokolenia! (Ks. Wyjścia 34,6-7) jest pełen miłości i łaski, że jest wierny i pragnie nas zbawić. To jest Bóg, który widział cierpienie swego ludu w niewoli egipskiej, który słyszał ich skargi i pragnie ich ratować. To jest ten sam Bóg, który widział, jak człowiek stał się niewolnikiem grzechu i cierpi z tego powodu. To ten Bóg, który wysyłał swego syna na ziemię, aby wyzwolić człowieka z niewolnictwa grzechu, aby mógł naprawdę być wolnym i żyć z Nim. Pedro Snoeijer Dalsze artykuły i studia biblijne na blogu autora: www.pedrosnoeijer.blogspot.com To wszystko zawiera Imię Boga. Kiedy Bóg objawia Mojżeszowi swoje Imię, objawia Kim jest i potwierdzenie tego znajdujemy w Jego czynach. Ostatecznie Bóg objawił Kim jest w Jezusie w Chrystusie. W Jezusie widzimy, że Bóg Trzecie przykazanie 2 Mojżeszowa/Ks. Wyjścia 20,7: Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. 5 Mojżeszowa/Ks. Powtórzonego Prawa 5,11: Nie będziesz brał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, bo nie dozwoli Pan, by pozostał bezkarny ten, kto bierze Jego imię do czczych rzeczy. Łatwo można zaobserwować, powszechnie obecne w kulturze polskiej, wezwania typu: O Boże! O Jezu! i im podobne, i ich pochodne. Przywykliśmy do nich tak silnie, że nawet osoby wierzące nie zawsze zwracają uwagę na ich wokół nas obecność. Nie można jednak banalizować tego typu faktów, tego typu okrzyków. Zwłaszcza, że jeśli sięgniemy pamięcią, zauważymy, że można je usłyszeć nie tylko w banalnych, ale nawet i w wulgarnych okolicznościach. Nie można banalizować tego, czego przykazanie Pańskie jasno zakazuje. Nie można zapominać, że banalizowanie przykazań Bożych zawsze jest grzechem, czyli prowadzi do naszego osamotnienia w tym świecie, w którym obecność Boga jest dla Jego stworzeń całkowicie witalną. Przejdźmy zatem do krótkiej, skondensowanej analizy sensu tego przykazania. CREDO nr 25 5 styczeń 2013
Celem trzeciego przykazania jest darzenie szacunkiem wielkości imienia Bożego, które powinno być dla nas święte i nienaruszalne, którego nie wolno żadnym sposobem sprofanować. Bóg chce, abyśmy nie pozbawiali Go czci przez bluźnierstwa, fałszywe przyrzeczenia, czy bezużyteczne obietnice. Bóg chce, abyśmy czy to przez nasze milczenie, czy naszą akceptację wobec zachowania innych, nie popełnili grzechu braku szacunku wobec Niego. W konsekwencji, tak ustami, jak i sercem, nie możemy mówić o Bogu i Jego tajemnicach jak tylko z nieskończonym szacunkiem, z powściągliwością właściwymi Pismu Świętemu. Rozmyślając o Jego dziełach nie powinniśmy myśleć, ani też postrzegać Go w naszym duchu, w sposób, który nie odpowiadałby Jego chwale i Jego czci. Jest to związane z rozumieniem biblijnym imienia, a szczególnie imienia Bożego. W Biblii, zwłaszcza w Starym Testamencie, imię wyraża osobę, osobowość, tożsamość tego, który je nosi i który nim się dzieli. Dlatego też imię i relacja wobec niego jest czymś niezwykle ważnym w kulturze biblijnej. Szczególnie, w wyżej opisanym aspekcie, taką uwagą i powagą winno być otoczone imię Boże. Imię Boże, to Jego renoma, Jego sława, opinia o Nim, którą dał nam poznać przez swoje Słowo i przez swoje dzieła w Jezusie Chrystusie. Bóg odrzuca także wszelkie mówienie z użyciem terminów religijnych, wyzbyte sensu i powagi. Nie akceptuje, aby Jego święte imię było we wszystko wmieszane. Jego święte imię winno być używane wyłącznie do wskazania prawdziwego Boga, Ojca i Zbawiciela, takiego, jaki objawił się w Piśmie Świętym: Niechaj więc mowa wasza będzie: Tak - tak, nie - nie, bo co ponadto jest, to jest od złego (Ew. Mateusza 5,37); A przede wszystkim, bracia moi, nie przysięgajcie ani na niebo, ani na ziemię, ani nie składajcie żadnej innej przysięgi; ale niech wasze "tak" będzie "tak", a wasze "nie" niech będzie "nie", abyście nie byli pociągnięci pod sąd (List Jakuba 5,12) Imię Boże podkreślone w tzw. Kodeksie z Aleppo (rękopis Starego Testamentu z ok. 930 roku, przechowywany podczas wielu wieków w synagodze w Aleppo, w Syrii). Praktykę trzeciego przykazania można ująć w trzech punktach: 1. To, jak w moim duchu pojmuję Boga, to, co mówi o Nim mój język, ma zgadzać się z Jego wspaniałością, ze świętością Jego imienia i mieć na uwadze wywyższanie jego piękna i wielkości. 2. Nie mogę nigdy lekkomyślnie nadużywać Jego mocy (por. Ew. Mateusza 12,38-42; 16,1-4), Jego świętego Słowa, ani też poddać sobie lub własnym ambicjom prawdy, nauczania Pisma Świętego. Ponieważ godność Jego imienia jest wdrukowana w Jego Słowo i Jego dzieła, winienem zawsze mieć wobec nich postawę czci i poważania, które im są właściwe. 3. Nie wolno nigdy źle mówić, ani krytykować Pana. Przeciwnie, we CREDO nr 25 6 styczeń 2013
wszystkim co On uczynił, winniśmy Go chwalić. Winniśmy chwalić Jego mądrość, Jego sprawiedliwość, Jego moc, Jego miłość (5 Mojżeszowa/Ks. Powtórzonego Prawa 32,2-4). Trzecie przykazanie ukazuje się zatem jako pogłębienie drugiego. Nie wystarczy nam wiedzieć bardzo dokładnie jaki jest Bóg w Jezusie Chrystusie. Jest koniecznym, aby używanie tej wiedzy było prawe i nie prowadziło nigdy do próżności. Powinienem mieć odwagę przeanalizowania i wychwycenia wszystkich próżnych sposobów używania imienia Bożego w moim życiu; od tych najbardziej poważnych, do wydawałoby się banalnych, drobnych, a których powadze i skutkach nawet dotąd nie myśleliśmy. Warto zastanowić się nad takim przykładem: Czy jest do przyjęcia mówienie o państwach chrześcijańskich, o narodach chrześcijańskich, o cywilizacjach chrześcijańskich, itd.? Przecież wyraźnie można dostrzec, także w faktach z życia codziennego, z obserwacji mediów krajowych i międzynarodowych, że żaden z rządów, żadna z partii obecnie istniejących (w jakimkolwiek państwie), aspirując do nazwy chrześcijańskiej, nie są w istocie rzeczy zasługującym na określanie się chrześcijańskimi. Żaden naród, żaden kraj nie ma prawa do określania się takim, mając na uwadze jego świadectwo dziejowe. Chrześcijańskość nie może stać się denominacją kulturową, mającą na celu określone i doraźne korzyści, bądź stawanie w opozycji do innych (jednostek lub grup), uznanych za nie-chrześcijan, nie-chrześcijańskich... Warto zwrócić uwagę, tak na marginesie, poruszając kwestię chrześcijańskości, w jakim kontekście chrześcijanin, chrześcijańskość jest użyta w Piśmie Świętym: Dzieje Ap. 26,25-31; Rzymian 16,4-10; 1 Koryntian 9,2-8; 1 Piotra 4,13-19... Być może nigdy o tym nie myśleliśmy, ale aspiracja w życiu politycznym, społecznym, ekonomicznym, nazywania się chrześcijańskim (z oczywistych powodów zysku politycznego, ekonomicznego...) jest ewidentnym naruszeniem trzeciego przykazania (przecież termin chrześcijański odnosząc się do Syna Bożego, Boga prawdziwego wcielonego, odnosi się do Boga samego). Czy nie jest rzeczą właściwszą, jeśli chce się podkreślić własną chrześcijańskość, dowieść tego przez fakty życia zgodnego z Ewangelią, a nie usiłować przydać sobie łatwej etykietki, zapominając, że jest ona niezgodna z wolą Bożą? Trzeba mieć odwagę przedsięwzięcia pracy wyrwania z korzeniami tego, co jest w naszym życiu niezgodne z przykazaniem głębokiego szacunku dla imienia Bożego. Musimy mieć odwagę skupienia się na naszym sposobie wypowiadania Jego imienia, okoliczności w jakich ma to miejsce, świadectwa, jakie zachowania tego typu za sobą w sposób nieunikniony pociągają. A zatem po pierwsze - zakaz używania imienia Bożego ma znaczenie szerokie. Określiliśmy już, że dotyczy ono całej palety zwrotów i im pochodnych; słów, którymi tak często i tak wielu posługuje się w ich retoryce, bardzo często niezwiązanej zupełnie z kontekstem, jakiemu słowa te (nie zapominając o niezwykłej ostrożności z ich używaniem) winny odpowiadać. CREDO nr 25 7 styczeń 2013
Słowa te nie mogą być używane dla uzasadnienia określonych, subiektywnych apetytów polityczno-finansowych, nieważne czy byłyby używane przez osoby indywidualne, czy instytucje kościelne. Musimy bardzo czuwać, by każde słowo, odnoszące się w swym znaczeniu do Boga było używane w prawdzie i dla prawdy, z pełną świadomością jego znaczenia i wagi; by było używane w prawdziwej potrzebie, wiedząc, że Bóg nie uważa za niewinnego tego, który przekracza przykazanie, używając Jego imienia do czczych rzeczy. Jak być posłusznym trzeciemu przykazaniu? Przede wszystkim obserwując, że Bóg sam naucza nas uświęcenia Jego imienia. Jeżeli mówimy źle o Bogu, Bóg mówi dobrze o sobie. Jeżeli używamy Jego imienia do czczych rzeczy, On nadaje swemu imieniu cały bagaż powagi, jaki jest mu niezbędny. Takie przecież jest przesłanie Biblii: Bóg uświęca swoje imię! Bóg nie odsuwa się od człowieka po objawieniu swego imienia. Mówi: Uświęcę moje wielkie imię, które zostało sprofanowane wśród narodów, które wy sami sprofanowaliście pośród nich. I narody dowiedzą się, że ja jestem Przedwieczny (por. Izajasza 48,9-11; Ezechiela 20,9; 36,23). Winniśmy zatem modlić się, być Mu posłusznym i działać: Bóg chce nas włączyć do uświęcenia i szacunku dla Jego imienia (por. 3 Mojżeszowa/Ks. Kapłańska 22,31; Ezechiela 20,41). Uświęcamy imię Przedwiecznego przez: nasze dzieła, dokonane z wiary (5 Mojżeszowa/Ks. Powtórzonego Prawa 4,5-8); modlitwę, uważną, skoncentrowaną i żarliwą; kult oddawany Bogu w sposób godny; świadome używanie środków łaski które daje nam ku temu; podziwianie bez ustanku Jego Słowo i Jego dzieła; dawanie prawdziwego i świadomego świadectwa temu, czym jest Bóg miłosierny i współczujący, wolny w gniewie, bogaty w łaskę i wierność, który okazuje łaskę do tysiącznego pokolenia, który wybacza nieprawość, bunt i grzech, ale nie uważa winnego niewinnym. Taka jest jedyna możliwość nie używania imienia Bożego do czczych rzeczy. Tomasz Pieczko Dalsze artykuły na ten i inne tematy oraz rozważania biblijne na blogu autora: www.blogpastoratomaszpieczko.blogspot.com CREDO nr 25 8 styczeń 2013