Downloaded from: justpaste.it/fabula_kwiatki_rp Imperium Osmańskie, 1543 rok, zima DYWAN Nad Imperium Osmańskim zawisło widmo wojny. Stało się to za sprawą Wenecji, państwo to bowiem nie uregulowało należności względem rządzonego przez sułtana Süleymana imperium. W czasie posiedzenia dywanu władca rozkazuje wezyrom podjęcie działań związanych ze sprawą nieposłusznego kraju i wyznacza im inne ważne zadania. Podczas obrad poruszona także zostaje sprawa Taşlıcalı Yahyi Beya, oskarżonego przez Ahmeda Paşę o zabójstwo jednego z wezyrów, Mustafy Paşy. Sułtan nie wierzy w winę swego zięcia, chcąc jednak wydać sprawiedliwy wyrok, postanawia odebrać Yahyi stanowisko szambelana. Jednym z najbardziej wyczekiwanych momentów obrad jest wybór nowego wielkiego wezyra. Odkąd pieczęć odebrana została İbrahimowi Paşy, imperium przez długi czas nie posiadało osoby sprawującej ten najwyższy po sułtanie urząd. Ku zdumieniu i nieskrywanej zazdrości pozostałych członków dywanu, wielkim wezyrem zostaje Kara Ahmed Paşa. Nie nacieszy się jednak nowym stanowiskiem zbyt długo
PROWINCJE W odległej od stolicy Amasyi rządy sprawuje najstarszy syn sułtana, Şehzade Mustafa. Zapomniana przez władcę Mahidevran Sultan wspiera swego syna, jednak przebywając z dala od pałacu Topkapı nie ma znaczącego głosu w wielu sprawach. Decyduje się szukać sojuszników wśród członków dywanu. Przebywający w Konyi Şehzade Mehmed podczas polowania pada ofiarą niewyjaśnionej tragedii. Wraz ze służbą ginie w nadzwyczajnych okolicznościach. Władający Diyarbakırem Şehzade Selim na tle swoich braci nie wyróżnia się żadnymi zdolnościami. Potomek sułtana, choć pełen wzniosłych aspiracji dzierżenia w przyszłości władzy, nie potrafi sprostać oczekiwaniom rzeczywistości. Nie stroni od wina, z trudem wypełniając obowiązki gubernatora prowincji. Sytuacja ulega zmianie, gdy w jego pałacu zjawia się piękna i inteligentna Wenecjanka, Cecilia. Oczarowany kobietą książę nadaje jej nowe imię Nurbanu. Prowincją koronną, Manisą, dumnie włada Şehzade Bayezid. Porywczy temperament mężczyzny jednak daje o sobie znać, gdy pewnego dnia pozwala się uwieść niejakiej Elif. To dopiero początek kłopotów, bowiem wkrótce wychodzi na jaw, że dziewczyna została wysłana do Manisy przez samego İbrahima Paşę, który od początku nie tolerował księcia jako męża swej córki, Huricihan. Ta, dowiedziawszy się o zdradzie męża i intrydze ojca, wpada w rozpacz i ulega wypadkowi, w wyniku którego traci pamięć, ciężarna Elif natomiast traci życie z ręki İbrahima. Tymczasem Huricihan poddaje się rekonwalescencji i powoli odzyskuje wspomnienia. Şehzade Cihangir mieszka w pałacu Topkapı. Zdaje sobie sprawę, że ze względu na swój stan zdrowia nigdy nie dorówna braciom, jednak daleki jest od zazdrości czy innych złych uczuć względem rodzeństwa, a szczególna więź łączy go z najstarszym bratem, Mustafą. Spokojny i wrażliwy Cihangir spędza czas na zagłębianiu się w literaturę, jednak pomimo dobrych relacji z najbliższymi czuje się coraz bardziej osamotniony. Hürrem Sultan postanawia znaleźć mu towarzyszkę.
PAŁAC TOPKAPI Od pewnego czasu Raziye Sultan spotyka się potajemnie z szambelanem, Malkoçoğlu Balı Beyem. Zakochani ukrywają swoje uczucie przed otoczeniem, jednak ich szczęście nie trwa długo. Kiedy sułtan informuje córkę o planowanych dla niej zaślubinach z Lalą Mustafą Paşą, dziewczyna postanawia pozbyć się potencjalnego małżonka. Wraz z ukochanym ziszcza swe niecne plany, posyłając wezyra na tamten świat. Jednak to nie koniec problemów pary, bowiem Lütfi Paşa ich uprzedza i postanawia wydać za mąż swoją córkę, Esmahan Sultan za Balı Beya. Nie mniej zmartwień ma Mihrimah Sultan. Jej mąż, Taşlıcalı Yahya Bey, został niesłusznie oskarżony o zabójstwo członka dywanu, a następnie pozbawiony stanowiska szambelana. Kobieta pragnie uchronić ukochanego przed kolejnymi podejrzeniami i działaniami wezyrów, dla których bej najwidoczniej stał się pionkiem w grze. Tymczasem Rüstem Paşa, chcąc jeszcze bardziej wkupić się w łaski swej sojuszniczki, Hürrem Sultan, snuje plany poślubienia jej córki. Wie, że dzięki temu wzrośnie jego pozycja w radzie dywanu. Na drodze do osiągnięcia celu stoi jednak małżonek młodej sułtanki. Wezyr, świadomy niekorzystnej sytuacji byłego szambelana, zrobi wszystko, by pozbyć się niewygodnego rywala. Umacnia się władza Hürrem Sultan. Prawowita żona sułtana nawiązuje sojusz z przyrodnią siostrą władcy, Yenişah Sultân, doprowadzając do ograniczenia przez Valide Sultan władzy w haremie. Rudowłosa sułtanka podstępem wykrada pieczęć Ayşe Hafsy, a jej kopię umieszcza w liście z rozkazem zabicia İbrahima Paşy. Celem sojuszniczek nie jest śmierć szwagra sułtana, lecz spowodowanie konfliktu pomiędzy Ayşe Hafsą i Hatice oraz osłabienie wpływów teściowej w haremie. İbrahim zostaje napadnięty przez ludzi Hürrem. Pomimo doznanych obrażeń udaje mu się wrócić do swego pałacu, gdzie zastaje żonę w towarzystwie swojej matki. Oczom potomkiń dynastii Osmanów ukazuje się zakrwawiony pergamin z kopią pieczęci Valide. Zszokowana Hatice
każe rodzicielce natychmiast opuścić pałac. Hürrem nie poprzestaje na jednym zwycięstwie. Kiedy w jej ręce wpada list z oskarżeniami względem İbrahima Paşy (czytaj dalej: intryga Lütfi Paşy), ukrywa go w swojej komnacie, czekając na dogodny moment, by pokonać swego wroga. Rudowłosa sułtanka cieszy się miłością Süleymana, triumfując nad odtrąconą przez władcę Mahidevran. To właśnie Wiosenną Różę podejrzewa o zorganizowanie zamachu na swego najstarszego syna, Mehmeda. Pałac sułtana swą obecnością zaszczyca Şah Huban Sultân. Po mającym miejsce kilka lat temu rozwodzie z Lütfi Paşą szuka sojuszników, by osłabić władzę Hürrem. Do Topkapı powraca też przyrodnia siostra władcy, Yenişah. Sytuacja kobiety znacznie się poprawia, a to za sprawą małżeństwa z wielkim wezyrem, Ahmedem Paşą. Nikt jednak nie zdaje sobie sprawy, że mariaż ma jedynie na celu umocnienie pozycji sułtanki, która pobyt w samotności wykorzystała na snucie kolejnych planów zburzenia rodzinnego spokoju. Jej relacje z Ayşe Hafsą, niegdysiejszą rywalką jej matki, nie są najlepsze, ponadto nikt nie przypuszcza, że to Yenişah stoi za zabójstwem Mustafy Paşy, o które oskarżono byłego szambelana. I nikt, poza jej sojusznikiem, nie ma pojęcia, że to mroczna persona zorganizowała udany zamach na swą siostrę, Beyhan Wkrótce Yenişah, obawiając się utraty silnej pozycji, postanawia otruć swego małżonka. Wbrew jej oczekiwaniom przynosi to odwrotny skutek od zamierzonego, a pozbawiona sojuszników sułtanka zostaje wygnana ze stolicy. W stolicy zjawia się druga córka İbrahima i Nigar Kalfy, Salma. Mieszkała ona wraz ze swoją siostrą, Esmanur, w domu ofiarowanym im przez ojca. Dziewczęta jednak sprzedały posiadłość, a młodsza z nich, Salma, wyrusza do Konstantynopola, by odnaleźć starszą siostrę. Na targu spotyka przyjaciela İbrahima, Nasuha Efendiego. Mężczyzna przygarnia ją pod swój dach i choć nie ma pojęcia, kim jest tajemnicza kobieta, tknięty pewnymi przypuszczeniami, doprowadza do jej spotkania ze swoim przyjacielem. İbrahim nie kryje zaskoczenia, obiecuje zająć się swoją córką, jednak wkrótce potem Salma ucieka z domu Efendiego. Przekonawszy na targu Sümbül Agę, trafia do seraju. Nadzorca haremu, oczarowany nieznajomą, nadaje jej nowe imię Makarim ale o wszystkim informuje Hürrem. Pewnego dnia Makarim spotyka swego przyrodniego brata Osmana. Czy młodzi odkryją, że łączy ich pokrewieństwo?
STOLICA Los uśmiecha się do rodziny İbrahima i Hatice Sultan, bowiem na świat przychodzi kolejna sułtanka Yasmīn. Szczęście nie trwa jednak długo. Jakiś czas później progi pałacu siostry sułtana przekracza nieznajoma kobieta, która w rozmowie z sułtanką Hatice przedstawia się jako córka paszy i nieżyjącej Nigar Kalfy, Esmanur. Pomiędzy kobietami dochodzi do ostrej wymiany zdań. Hatice zamierza raz na zawsze pozbyć się kłopotu w postaci nieślubnego dziecka swego męża. İbrahimowi w ostatniej chwili udaje się uratować córkę od śmierci i ukryć ją w należącym do niego domostwie, dokąd sam postanawia uciec. W stolicy przebywa także brat İbrahima, Niko. Zgodnie z życzeniem paszy zamieszkuje w domu jego przyjaciela, Nasuha Efendiego. Pewnego dnia spotyka na targu Lütfi Paşę. Wezyr, nie mając pojęcia o istnieniu brata bliźniaka swego wroga, wdaje się z mężczyzną w ostrą wymianę zdań, podczas której przestraszony Niko, licząc na rychłe odejście dostojnika, w obecności zgromadzonej na targu gawiedzi mianuje się wielkim wezyrem. Lütfi Paşa uświadamia mu, że İbrahim jakiś czas temu utracił swoje stanowisko. Zdumiony Niko oddala się natychmiast, nie udzieliwszy żadnych wyjaśnień. Pargalı odwiedza Niko w domu Nasuha. Wówczas dowiaduje się od swego brata o istnieniu ich siostry, Veronici, która urodziła się po odebraniu Greka rodzinie. Pasza z trudem ukrywa zszokowanie. Nie potrafi wyznać Niko, że Veronica służyła niegdyś w jego pałacu i miała do wykonania zadanie na jego rozkaz miała wykraść pieczęć sułtanki Hürrem. İbrahim jest pewien, że dziewczyna nie żyje, ale nie wspomina o tym bratu. Pewnego jesiennego popołudnia dochodzi do przypadkowego spotkania İbrahima i Lütfiego. Lütfi przypomina przeciwnikowi o jego wypowiedzianych na targu słowach. İbrahim, początkowo nic z tego nie rozumiejąc, nagle doznaje olśnienia. Uświadomiwszy sobie możliwe skutki spotkania wroga z Niko, postanawia natychmiast rozmówić się z Nasuhem Efendim, który miał nie pozwolić bratu przyjaciela na opuszczanie domostwa. Pozostawia jednak wroga w nieświadomości o istnieniu Niko.
Jakiś czas później wraz z Nasuhem i Niko udaje się do tawerny, chcąc zażegnać spory, jednak nic nie jest w stanie przywrócić dawnej relacji pomiędzy przyjaciółmi. Nasuh Efendi uświadamia sobie protekcjonalność, z jaką przez lata traktował go İbrahim. Po powrocie do domu zamroczony alkoholem Matrakçı postanawia wymierzyć İbrahimowi sprawiedliwość. Szybko jednak dociera do niego, że jego ofiarą padł nie dawny przyjaciel, a Niko... Pod osłoną nocy Nasuh pozbywa się jego ciała, pozostając przez nikogo niezauważonym. Niczego nieświadomy Grek opuszcza dom efendiego. Nazajutrz rano Matrakçı w pełni odzyskuje świadomość i dopiero wówczas zdaje sobie sprawę, co uczynił. Nie mogąc poradzić sobie z dręczącymi go wyrzutami sumienia, pisze pożegnalny list, w którym opisuje zdarzenia minionej nocy, a potem popełnia samobójstwo. Niebawem o śmierci brata i przyjaciela dowiaduje się İbrahim. Młodsza siostra İbrahima, Veronica, zamieszkuje w pałacu Lütfi Paşy. Przyjmuje imię Dilara i pragnąc zemsty, zawiązuje sojusz z wrogiem swego brata. Pewnego wieczoru zostaje napadnięta. Lütfi posyła strażnika z zadaniem otrucia sprawcy. Niedługo potem sporządza list, napisany rzekomo przez brata napastnika sojuszniczki, w którym wspomina o mianowaniu się İbrahima wielkim wezyrem na targu. Umieszcza informację o śmierci mężczyzny i oskarża o ten czyn İbrahima, który jakoby miałby mu grozić. Chcąc nadać sprawie rozgłosu, przez posłańca wysyła list niczego nieświadomemu Yahyi. Zaraz jednak sfałszowany pergamin wpada w ręce pełnej satysfakcji Hürrem. Tymczasem sługa, który otruł napastnika, licząc na nagrodę, dopuszcza się zdrady i o wszystkim informuje wroga swego chlebodawcy. Pomiędzy Dilarą i Lütfim rodzi się uczucie. Sojusznicy postanawiają się pobrać. Wkrótce kobieta dowiaduje się o śmierci Niko i oskarża o nią İbrahima, który nieoczekiwanie zjawia się na weselnej uroczystości, gdzie ponownie spotyka swoją siostrę. Dawny wielki wezyr wyjawia swemu największemu wrogowi tajemnicę jego ukochanej. Małżonkowie znajdują porozumienie, ale wiedzą, że odkąd İbrahim poznał ich sekret, oboje znaleźli się w niebezpieczeństwie. Tymczasem Dilara cierpi na coraz silniejsze bóle głowy, ukrywa jednak przed wszystkimi swoją chorobę. Wieść o rzekomym mianowaniu się przez İbrahima wielkim wezyrem na targu budzi coraz większy sprzeciw wśród obywateli i wkrótce za sprawą Lütfiego dociera także do sułtana. Władca wydaje paszy rozkaz rozpoczęcia poszukiwań İbrahima. Kiedy Lütfi spotyka sułtankę Hatice, bez skrupułów przedstawia jej wszystko, o co podejrzewa się jej męża. Lütfi, po odnalezieniu İbrahima Paşy i oddaniu go w ręce strażników, chcąc jak najszybciej podzielić się wieściami z żoną, udaje się do swego pałacu. Na miejscu zastaje pogrążoną w żałobie służbę, która informuje go o śmierci Dilary. Wówczas dowiaduje się, że ukrywała ona przed nim swoją chorobę. Rozpaczy po stracie ukochanej towarzyszy poczucie winy, bowiem mężczyzna poniewczasie zdaje sobie sprawę, że, pochłonięty walką z wrogiem, nie zauważył pogarszającego się stanu zdrowia małżonki. Postanawia podjąć dawno planowaną działalność dobroczynną otwiera lecznicę i jadłodajnię dla ubogich. Prosi Esmahan, by nadzorowała prace. Sam odsuwa się od świata,
poświęcając się państwowym obowiązkom i modlitwie. Pogrążony w smutku, bagatelizuje nasilające się problemy ze zdrowiem. Lütfi umiera pierwszej zimowej nocy. Strażnicy prowadzą İbrahima do sułtana. Po krótkiej wymianie zdań władca odsyła paszę do domu. Następnego dnia wzywa do siebie Ebusuuda Efendiego w sprawie omówienia możliwości stracenia dawnego przyjaciela. Duchowny przekonuje Sulejmana, że może on złamać złożoną przysięgę ochrony życia tylko w czasie snu. Osman spotyka złotowłosą dziewczynę spacerującą w ogrodzie Topkapı. Jak się później okazuje, została ona nową służącą jego matki. Aby lepiej ją poznać, młodzieniec kłamie w sprawie swojego pochodzenia i przedstawia się jako Kasım. Para spędza ze sobą kilka popołudni. Pewnego razu sułtanka Hatice obiecuje wolność młodej towarzyszce syna, w zamian za zniwelowanie bólu głowy. Kiedy sultanzade dowiaduje się o złożonej obietnicy, zastanawia się nad wyjawieniem skrywanej prawdy. Obawia się jednak, że Nevinur mu nie wybaczy i zapomni o nim przez wzgląd na jego przynależność do dynastii. 4 lutego 2018 /Administracja