GLOSY. Glosa do wyroku Sądu NajwyŜszego z dnia 3 października 2006 r., sygn. IV KK 209/06 1. Violetta Kwiatkowska-Wójcikiewicz.

Podobne dokumenty
Literatura, zaliczenie ćwiczeń, zakres zagadnień do ćwiczeń kryminalistyka

WYROK Z DNIA 3 PAŹDZIERNIKA 2006 R. IV KK 209/06

Zagadnienia egzaminacyjne z przedmiotu Polskie postępowanie karne. Rok akademicki 2010/ Przedmiot a podstawa faktyczna procesu karnego.

RECENZJE. Recenzja ksiąŝki Grzegorza Kopczyńskiego, Konfrontacja biegłych w polskim procesie karnym, Wydawnictwo Wolters Kluwer, Warszawa 2008, s.

Wiesław Juchacz Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 marca 2015 r., II KK 318. Studia z zakresu nauk prawnoustrojowych. Miscellanea 5,

Liczba godzin Punkty ECTS Sposób zaliczenia

Spis treści. Wykaz skrótów Od Autora... 15

Skutki wadliwego delegowania sędziego

STUDIA PODYPLOMOWE PRAWO DOWODOWE. Katedra Prawa Karnego WYDZIAŁ PRAWA I ADMINISTRACJI. UNIWERSYTETU KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO w Warszawie

POSTANOWIENIE. SSN Roman Sądej (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 176/13. Dnia 13 sierpnia 2013 r. Sąd Najwyższy w składzie:

Glosa do wyroku Sądu NajwyŜszego z dnia 5 marca 2008 r., sygn. V KK 343/07 1

UCHWAŁA Z DNIA 19 LUTEGO 2003 R. I KZP 51/02

POSTANOWIENIE. Sygn. akt V KK 289/14. Dnia 19 listopada 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Andrzej Stępka

Glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 2013 r., III KK 389/12 1

STUDIA PODYPLOMOWE PRAWO DOWODOWE. Katedra Prawa Karnego WYDZIAŁ PRAWA I ADMINISTRACJI. UNIWERSYTETU KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO w Warszawie

Spis treści. Przedmowa... XIII Wykaz skrótów... XVII Wykaz literatury... XXI

Wyższa Szkoła Humanistyczno-Ekonomiczna w Sieradzu. Rok akademicki 20113/2014

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Artymiuk (przewodniczący) SSN Marian Buliński SSN Piotr Hofmański (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Krzysztof Cesarz

Kryminalistyka czyli rzecz o metodach śledczych. Ewa Gruza, Mieczysław Goc, Jarosław Moszyński

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras


WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 274/14. Dnia 24 września 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

GLOSY. Glosa do wyroku Sądu NajwyŜszego z dnia 21 sierpnia 2012 r., sygn. IV KK 42/12 1

P O S T A N O W I E N I E

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

Zadania biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny. pracy przy sporządzaniu opinii w sprawach karnych

1. Pokrzywdzony w postępowaniu przygotowawczym jest stroną uprawnioną do. działania we własnym imieniu i zgodnie z własnym interesem (art kpk).

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Danuta Bratkrajc

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 306/14. Dnia 2 kwietnia 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie:

POSTANOWIENIE Z DNIA 26 STYCZNIA 2007 R. I KZP 35/06

UCHWAŁA Z DNIA 29 MARCA 2006 R. I KZP 3/06

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. W dniu 3 listopada 2014 r. do Sądu Najwyższego wpłynął osobisty wniosek J.W. o wznowienie postępowania w ww. sprawie.

Lista załączników do pobrania z witryny internetowej wydawnictwa Difin

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący) SSN Dorota Rysińska SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KK 29/15. Dnia 18 lutego 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Włodzimierz Wróbel

WYROK Z DNIA 16 MARCA 2011 R. III KK 278/10

Kryminalistyka. Zarys systemu

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Barbara Skoczkowska

POSTANOWIENIE. SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

POSTANOWIENIE. SSN Roman Sądej (przewodniczący) SSN Marian Buliński SSN Józef Dołhy (sprawozdawca) Protokolant Łukasz Biernacki

POSTANOWIENIE. SSN Małgorzata Gierszon

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego. Data wydania Akty prawne powołane w orzeczeniu TEZY

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Michał Laskowski SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE Z DNIA 20 KWIETNIA 2005 R. I KZP 8/05

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Dorota Szczerbiak

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz (przewodniczący) SSN Andrzej Ryński (sprawozdawca) SSN Andrzej Stępka

POSTANOWIENIE. SSN Michał Laskowski. po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 listopada 2013 r.,

POSTANOWIENIE Z DNIA 17 CZERWCA 2003 R. II KK 90/03

POSTANOWIENIE. Sygn. akt III KK 305/14. Dnia 8 października 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Szewczyk

POSTANOWIENIE. SSN Zbigniew Puszkarski

POSTANOWIENIE Z DNIA 24 LISTOPADA 2010 R. I KZP 18/10

Czynności legalne warunkowo w postępowaniu karnym

Postępowanie karne. Cje. Postępowanie przygotowawcze II

POSTANOWIENIE. p o s t a n o w i ł : 1. oddalić wniosek; 2. kosztami sądowymi postępowania o wznowienie obciążyć skazaną. Sygn.

Wykaz skrótów Nota od autora Dział I. Uczestnicy postępowania karnego

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 312/16. Dnia 19 października 2016 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Józef Dołhy

WYROK Z DNIA 5 MARCA 2002 R. III KKN 329/99

PROCESOWOKARNE I KRYMINALISTYCZNE ASPEKTY WIZJI LOKALNEJ

Eksperyment procesowy wokół zagadnień semantycznych

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik

WYROK Z DNIA 5 STYCZNIA 2011 R. V KK 116/10

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Katarzyna Wełpa

POSTANOWIENIE. Prezes SN Lech Paprzycki

WYROK Z DNIA 15 GRUDNIA 2011 R. II KK 184/11

bo jej podmiotem jest organ procesowy, a jej przeprowadzenie zależy od uznania i decyzji tych organów,

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Ryński

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Dorota Rysińska (przewodniczący) SSN Jarosław Matras SSN Roman Sądej (sprawozdawca)

POSTANOWIENIE. Sygn. akt II KO 55/13. Dnia 19 lutego 2014 r. Sąd Najwyższy w składzie:

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Jan Bogdan Rychlicki (sprawozdawca) SSN Dorota Rysińska

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Eugeniusz Wildowicz (sprawozdawca) SSN Włodzimierz Wróbel

WYROK Z DNIA 26 KWIETNIA 2012 R. II KK 268/11

Wybór orzecznictwa dotyczącego opinii biegłych w postępowaniu karnym, oceny i kwestionowania opinii.

Zajęcia nr 17: Środki przymusu i postępowanie przygotowawcze rozwiązywanie kazusów

POSTANOWIENIE. SSN Jarosław Matras

POSTANOWIENIE. Sygn. akt IV KK 343/15. Dnia 19 listopada 2015 r. Sąd Najwyższy w składzie: SSN Roman Sądej

Oględziny a czynności towarzyszące 1

Część I. Pozycja stron w postępowaniu w sprawach o wykroczenia... 1

POSTANOWIENIE. SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Jerzy Grubba. Protokolant Anna Janczak

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Stępka

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Józef Dołhy (przewodniczący) SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca) SSN Eugeniusz Wildowicz

K. Juszka, Analiza wpływu oględzin kryminalistycznych na wykrywalność sprawców zabójstw, Kraków 2013, s

POSTANOWIENIE Z DNIA 20 KWIETNIA 2005 R. I KZP 10/05

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący) SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca) SSN Andrzej Stępka

POSTANOWIENIE. SSN Kazimierz Klugiewicz

POSTANOWIENIE. SSN Andrzej Stępka

POSTANOWIENIE. SSN Dariusz Świecki

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. Protokolant Barbara Kobrzyńska

POSTANOWIENIE Z DNIA 11 GRUDNIA 2002 R. V KK 135/02

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Świadek w procesie karnym

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ. SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący) SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca) SSN Michał Laskowski

POSTANOWIENIE. SSN Tomasz Grzegorczyk (przewodniczący) SSN Jarosław Matras (sprawozdawca) SSN Dariusz Świecki

Transkrypt:

V. Kwiatkowska-Wójcikiewicz GLOSY Violetta Kwiatkowska-Wójcikiewicz Glosa do wyroku Sądu NajwyŜszego z dnia 3 października 2006 r., sygn. IV KK 209/06 1 Streszczenie Glosowane orzeczenie Sądu NajwyŜszego dotyczy istotnych zagadnień, niezwykle rzadko pojawiających się w orzecznictwie, a mianowicie oględzin miejsca zdarzenia oraz eksperymentu procesowo-kryminalistycznego. W wyroku tym Sąd NajwyŜszy słusznie orzekł, Ŝe Oględziny (art. 207 1 k.p.k.) i eksperyment (art. 211 k.p.k.) to czynności procesowe, przeprowadzane wyłącznie przez organ procesowy, który moŝe wezwać do nich biegłego (art. 198 1 k.p.k.) lub specjalistę (art. 205 1 k.p.k.). Sąd wskazał na podmioty uprawnione do realizacji oględzin i eksperymentu, którymi mogą być wyłącznie organy procesowe. Niejako przy okazji Sąd NajwyŜszy dotknął niezwykle waŝkich problemów procesowo-kryminalistycznych, związanych z realizacją oględzin, wizji lokalnej i eksperymentu oraz, choć nie wprost, przesłuchania. Sąd słusznie potępił fakt realizowania przez biegłego czynności procesowych oględzin miejsca, eksperymentu oraz konfrontacji. Oględziny (art. 207 1 k.p.k.) i eksperyment (art. 211 k.p.k.) to czynności procesowe, przeprowadzane wyłącznie przez organ procesowy, który moŝe wezwać do nich biegłego (art. 198 1 k.p.k.) lub specjalistę (art. 205 1 k.p.k.). 1 OSNKW 2006, nr 12, poz. 114. 148 i Prawo 2, 2009

Glosa do wyroku SN z dnia 3.X.2006 r. Oględziny i eksperyment rzadko bywają przedmiotem orzecznictwa, są to bowiem czynności na ogół realizowane w postępowaniu przygotowawczym przez prokuratorów, policjantów itd., a nie przez sądy. Sąd NajwyŜszy odniósł się do eksperymentu w następujących orzeczeniach: w wyroku z dnia 7 maja 1997 r., IV KKN 23/97, OSNKW 1997, nr 9 10, poz. 79 Eksperyment ( ) przeprowadza organ procesowy. Ustawa wcale nie wymaga udziału biegłego ( ) ; w wyroku z dnia 20 czerwca 1988 r., I KR 174/88, OSNKW 1988, nr 11 12, poz. 84 Główną cechą odróŝniającą eksperyment procesowy od eksperymentu rzeczoznawczego jest to, Ŝe eksperyment procesowy jest sensu stricto czynnością procesową, natomiast eksperyment rzeczoznawczy jest częścią składową opinii biegłego. Eksperyment rzeczoznawczy jest przeprowadzany przez biegłych, eksperyment procesowy zaś przez organy procesowe. W glosowanym orzeczeniu Sąd ponownie musiał wskazać na podmioty uprawnione do realizacji oględzin i eksperymentu, którymi mogą być wyłącznie organy procesowe. Niejako przy okazji Sąd NajwyŜszy dotknął niezwykle waŝkich problemów procesowo-kryminalistycznych, dotyczących oględzin, wizji lokalnej i eksperymentu 2 oraz, choć nie wprost, przesłuchania. Jednoznacznie słusznie potępił fakt realizowania przez biegłego czynności procesowych oględzin miejsca, eksperymentu oraz konfrontacji. Potrzeba powoływania biegłych wynika z art. 193 1 k.p.k. jeŝeli stwierdzenie okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy wymaga wiadomości specjalnych. Organ procesowy, powołując biegłego, zawsze powinien najpierw dostrzec moŝliwość uzyskania specjalistycznej informacji, istotnej dla toczącego się postępowania, a niedostępnej poznaniu laika 3. Sąd Rejonowy, w przedmiotowej sprawie, nałoŝył na biegłego do spraw ruchu drogowego obowiązek przeprowadzenia wizji i eksperymentu, które jako czynności procesowe naleŝą wyłącznie do właściwości organów procesowych, a w tym przypadku i na tym etapie postępowania organem właściwym był sąd, który nie ma prawa cesji swoich kompetencji na nikogo. Wręcz narzuca się pytanie: Skoro Sąd Rejonowy widział potrzebę przeprowadzenia wizji (oględzin) i eksperymentu procesowego, dlaczego sam nie przeprowadził tych czynności? JeŜeli czuł się niekompetentny, to dlaczego do udziału w tych czynnościach nie wezwał biegłego? Przedmiotem opinii biegłego moŝe być tylko określony wycinek rzeczywistości, poznanie którego bezpo- 2 Szerzej na ten temat: M. K u l i c k i, V. K w i a t k o w s k a - D a r u l, Siedem kryminalistycznych grzechów k.p.k., (w:) Nauka wobec prawdy sądowej. Księga pamiątkowa ku czci Profesora Zdzisława Kegla, Wrocław 2005, s. 345 356. 3 Zob. M. K u l i c k i, V. K w i a t k o w s k a - D a r u l, L. S tępka, Kryminalistyka. Wybrane zagadnienia teorii i praktyki śledczo-sądowej, M. K u l i c k i (red.), Toruń 2005, s. 270. i Prawo 2, 2009 149

V. Kwiatkowska-Wójcikiewicz średnio przez organ prowadzący postępowanie nie jest moŝliwe, gdyŝ nie posiada wiadomości specjalnych 4. Jednak zarówno oględziny i eksperyment są czynnościami procesowymi, umiejętność prowadzenia których powinna wynikać z racji sprawowanej funkcji, w tym wypadku sprawowania wymiaru sprawiedliwości. Niestety w praktyce, na co zwraca się uwagę w literaturze przedmiotu 5, sądy są skłonne oczekiwać od biegłych i ich opinii więcej niŝ powinny. Ponadto próbują cedować swoje obowiązki na innych uczestników postępowania. Sąd NajwyŜszy słusznie skrytykował taką praktykę: nawiązując do celów procesu karnego, określonych w art. 2 k.p.k., stwierdził trafnie, iŝ nie da się osiągnąć tych celów poprzez przerzucanie obowiązków organów procesowych na innych uczestników postępowania, pozbywanie się moŝliwości bezpośredniego zetknięcia z najwaŝniejszymi dowodami, łamanie zakazów dowodowych i w efekcie, opieranie się przy rozstrzyganiu o istocie procesu na materiale nie stanowiącym dowodów 6. Jest to niezwykle istotne stwierdzenie Sądu, wskazujące na rolę decydentów procesowych w zakresie przeprowadzanych czynności dowodowych oraz zlecanych ekspertyz. W omawianej sprawie biegły nie tylko dokonał wizji lokalnej i przeprowadził eksperyment, ale takŝe przesłuchiwał w jego trakcie oskarŝoną, pokrzywdzoną i świadka. Był tak sumienny, Ŝe sporządził nawet protokół z wizji lokalnej i eksperymentu procesowego, w których zamieścił zeznania przesłuchiwanych. Informacje uzyskane tym sposobem przez biegłego stały się podstawą jego opinii, a nie powinny. Taka opinia powinna być zdyskredytowana przez sąd, a niestety stała się podstawą wydanych wyroków w obu instancjach. Mało tego, sąd wyŝszej instancji, próbował konwalidować opinię biegłego, utrzymując, Ŝe biegły przeprowadził eksperyment rzeczoznawczy. Z takim stwierdzeniem słusznie nie zgodził się Sąd NajwyŜszy, stwierdzając 4 Zob.: J. G r a j e w s k i, L. K. P a p r z y c k i, M. P ł a c h t a, Kodeks postępowania karnego, t. I: Komentarz do art. 1 424 k.p.k., Kantor Wydawniczy Zakamycze, Kraków 2003, s. 495; J. S e h n, Dowód z biegłych w postępowaniu sądowym, Nowe Prawo 1956, nr 3. 5 Szerzej na ten temat np.: L. G a r d o c k i, Zachować umiar, Rzeczpospolita, z dnia 11 stycznia 2006 r.; J. H e i t z m a n, Błędy w opiniowaniu sądowo-psychiatrycznym, (w:) Biegły w sądzie. Konferencja w 40. rocznicę śmierci Profesora Jana Sehna, Kraków 2005, Kraków 2006, s. 47; R. K m i e c i k (red.), Prawo dowodowe. Zarys wykładu, Kantor Wydawniczy Zakamycze, Kraków 2005, s. 90; E. G r u z a, Junk science po polsku, (w:) V. K w i a t k o w s k a - D a r u l (red.), Czynności procesowo-kryminalistyczne w polskich procedurach, Materiały z konferencji naukowej i IV Zjazdu Katedr Kryminalistyki, Toruń, 5 7 maja 2004 r., Toruń 2004, s. 67 78; S. K a l i n o w s k i, Biegły i jego opinia, Warszawa 1994, s. 191; T. T o m a - s z e w s k i, Dowód z opinii biegłego w procesie karnym, wyd. II, Kraków 2000, s. 76; V. K w i a t k o w s k a - D a r u l, Ekspertyza kryminalistyczna w postępowaniu cywilnym, (w:) B. H o ł y s t (red.), Postępy Kryminalistyki, nr 2, Legionowo 1998, s. 32 37; E. G r u z a, Przyczynek do zagadnienia dopuszczalności i wykorzystania dowodów naukowych w procesie karnym, Przegląd Sądowy 1995, nr 7 8, s. 90. 6 OSNKW 2006, nr 12, poz. 114, s. 60. 150 i Prawo 2, 2009

Glosa do wyroku SN z dnia 3.X.2006 r. w uzasadnieniu, Ŝe eksperyment rzeczoznawczy nie legalizuje ani przesłuchania przez niego (biegłego przyp. autorki) uczestników postępowania, ani tym bardziej wykorzystania ich oświadczeń i to równieŝ przez Sąd odwoławczy 7. Sąd NajwyŜszy pozostał zatem wierny starej zasadzie Quod ab initio vitiosum est, tractu temporis convalescere non potest. Kodeks postępowania karnego nie przewiduje tzw. wizji lokalnej, choć określenie to nieustannie przewija się w mediach i aktach sądowych. O wizji wspomina większość autorów podręczników kryminalistyki 8, próbując wyjaśnić, czym ona faktycznie jest. Paweł Horoszowski wizję lokalną plasuje jako najbliŝszą oględzinom miejsca, podkreślając, Ŝe Od «śledczych oględzin miejsca» odróŝnić moŝna «wizję lokalną» (czyli «wizję miejsca») polegającą jedynie na przybyciu na miejsce, w którym nastąpiło zdarzenie, i obejrzeniu tego miejsca w celu zorientowania się jaka była tam sytuacja w czasie zdarzenia. Przy wizji (np. przez sąd przedsięwziętej) nie poszukuje się nowych przedmiotów oględzin 9. Z kolei Tadeusz Hanausek wskazuje na inną nazwę stosowaną w praktyce oględziny wtórne 10, jak jednak podkreśla, co nie jest ścisłe, albowiem oględziny są czynnością niejako «odkrywczą», tj. ukierunkowaną na wykrycie nowych, nieznanych dotąd informacji i ich źródeł, natomiast wizja lokalna ma przede wszystkim znaczenie weryfikacyjne, czyli sprawdzające fakty juŝ przynajmniej hipotetycznie i w zarysach znane 11. Jan Widacki mówi o wizji lokalnej jako o szczególnym rodzaju oględzin miejsca zdarzenia. W następnym jednak zadaniu wskazuje, Ŝe wizja lokalna jest czynnością w pewnym sensie pośrednią między oględzinami miejsca a eksperymentem. Od oględzin róŝni ją to, Ŝe w jej trakcie nie dokonuje się z zasady zabezpieczenia śladów. Od eksperymentu róŝni ją statyczny charakter 12. Czym zatem jest wizja lokalna? Wedle 93 zarządzenia nr 1426 Komendanta Głównego Policji z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie metodyki wykonywania czynności dochodzeniowo-śledczych przez słuŝby policyjne wyznaczone do wykrywania przestępstw i ścigania sprawców (Dz. Urz. Komendy Głównej Policji nr 1 z dnia 10 stycznia 2005 r., poz. 1) wizją lokalną, nietrafnie, nazwano eksperyment procesowy realizowany w formie odtworzenia. Jak widać brak unormowania 7 OSNKW 2006, nr 12, poz. 114, s. 59. 8 Zob.: B. H o ł y s t, Kryminalistyka, wyd. X zmienione i rozszerzone, Warszawa 2004, s. 1154; J. W i d a c k i (red.), Kryminalistyka, wyd. II zaktualizowane i rozszerzone, Warszawa 2002, s. 135; Z. C z e c z o t, T. T o m a s z e w s k i, Kryminalistyka ogólna, Toruń 1996, s. 197 198; T. H a n a u s e k, Kryminalistyka. Zarys wykładu, wyd. II, Kantor Wydawniczy Zakamycze, Kraków 1997, s. 100; P. H o r o s z o w s k i, Kryminalistyka, Warszawa 1958, s. 243. 9 P. H o r o s z o w s k i, op. cit., s. 243. 10 Zob. takŝe: Z. C z e c z o t, T. T o m a s z e w s k i, op. cit., s. 197. 11 T. H a n a u s e k, op. cit., s. 100. 12 J. W i d a c k i, Inne czynności taktyczne prowadzone z udziałem podejrzanego lub świadka, (w:) J. W i d a c k i (red.), Kryminalistyka, op. cit., s. 135. i Prawo 2, 2009 151

V. Kwiatkowska-Wójcikiewicz wizji lokalnej w kodeksie postępowania karnego otwiera szerokie pole dla dowodowo szkodliwych czynności balansujących na granicy oględzin, eksperymentu czy innych twórczych aranŝacji 13 organów procesowych. Jej istnienie jako czynności procesowo-kryminalistycznej w kodeksie postępowania karnego stwarzałoby podstawy do zapoznania się z warunkami miejsca zdarzenia, w celu np. weryfikacji informacji dotyczących zdarzenia czy uzyskaniu oraz pogłębieniu wiedzy o nim, bez konieczności nazywania tych czynności szczególnym rodzajem oględzin miejsca zdarzenia czy teŝ wtórnymi oględzinami, a tym samym nie oddającymi sensu przedsiębranej czynności. Zasadność wprowadzenia wizji nabiera szczególnego znaczenia w postępowaniu sądowym, podczas którego sąd moŝe chcieć zapoznać się z miejscem przestępstwa. Dzisiaj moŝe to zrobić na podstawie art. 207 k.p.k., który dotyczy oględzin. Nie są to jednak oględziny, podczas których ujawnia i zabezpiecza się ślady. Taka wizja ma jedynie na celu zorientowanie się co charakteru zdarzenia, wyglądu miejsca i układów sytuacyjnych. Wizja moŝe umoŝliwić sądowi ogląd tego, co nie zawsze jest w stanie oddać dokumentacja oględzinowa. Wizja nie dostarcza środków dowodowych, tak jak oględziny miejsca. Kolejny problem podniesiony w glosowanym orzeczeniu to eksperyment. Ta, niezwykle istotna, czynność wywołuje, nawet liczniejsze niŝ wizja, nieporozumienia i kontrowersje zarówno w teorii, jak i praktyce. Występujące kontrowersje dotyczą nie tylko samej istoty, celu, metodyki, terminologii tej czynności, ale takŝe stosunku eksperymentu do innych czynności, takich jak rekonstrukcja zdarzeń, oględziny, ekspertyza oraz niektóre szczególne formy przesłuchania. Przyczyn takiego stanu rzeczy naleŝy upatrywać w brzmieniu tej ustawowej regulacji: W celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy moŝna przeprowadzić, w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń albo ich fragmentów, z której wynika, Ŝe eksperyment procesowy moŝe być realizowany jakoby w dwóch formach: doświadczenia lub odtworzenia, gdy zachodzi potrzeba sprawdzenia istotnych okoliczności. Eksperyment procesowy zdefiniował, notabene niezbyt trafnie, Sąd NajwyŜszy w jednym ze swoich wyroków (wyrok SN z dnia 10 czerwca 2005 r., II KK 332/04, LEX nr 152467) stwierdzając: doświadczenie polega na sprawdzeniu moŝliwości wystąpienia faktów lub zjawisk albo zbadaniu moŝliwości ich spostrzegania ( ). Odtworzenie ma na celu sprawdzenie, czy zdarzenie mogło mieć określony przebieg. Warunki powinny być maksymalnie zbliŝone do warunków, w jakich zaistniało zdarze- 13 Zob. A. S u c h e c k i, Procesowe i taktyczno-dochodzeniowe aspekty wizji lokalnych w postępowaniu przygotowawczym (na podstawie praktyki KW MO w Kielcach), Problemy Kryminalistyki 1979, nr 139 140, s. 452 458. 152 i Prawo 2, 2009

Glosa do wyroku SN z dnia 3.X.2006 r. nie. Nie wchodząc w szczegółową analizę pojęć 14, naleŝy podkreślić, Ŝe w polskim procesie karnym eksperyment moŝe być realizowany przez organ procesowy, będzie to wówczas eksperyment procesowy, oraz przez biegłego w ramach wykonywanej przez niego ekspertyzy (eksperyment rzeczoznawczy). Organ procesowy oraz biegły mogą być ponadto uczestnikami realizowanych przez siebie czynności. Wynika to wprost z uregulowań Kodeksu postępowania karnego: art. 211 k.p.k. eksperyment realizowany przez organ procesowy; art. 198 1 k.p.k. eksperyment realizowany przez organ z udziałem biegłego; art. 198 2 k.p.k. eksperyment realizowany przez biegłego z udziałem organu procesowego; art. 200 2 pkt 5 w zw. z art. 193 k.p.k. eksperyment realizowany przez biegłego. W kaŝdym przypadku czynności realizowane przez organ procesowy dostarczają istotnych środków dowodowych, z których, w ramach opinii, moŝe, ale nie musi, korzystać biegły. Podobnie opinia biegłego, jak kaŝdy inny środek dowodowy, staje się przedmiotem dowodzenia w procesie. Nigdy jednak podstawą wyroku nie mogą stać się czynności dowodowe przeprowadzone przez nieuprawniony podmiot. Podmiotem czynności procesowych jest bowiem zawsze organ procesowy, nigdy biegły. Oprócz eksperymentu, oczywiście, biegły moŝe uczestniczyć takŝe w oględzinach, wówczas będą to tzw. oględziny złoŝone. Pełni on wówczas jedynie funkcję konsultacyjną dla organu procesowego, który jest jedynym podmiotem uprawnionym do realizacji czynności oględzin. Błędy popełnione przez sądy obu instancji mogły wynikać z uregulowań zawartych w art. 212 k.p.k., który stanowi, Ŝe W toku oględzin lub eksperymentu procesowego moŝna dokonywać równieŝ przesłuchań lub innych czynności dowodowych i umoŝliwia prowadzenie kilku istotnych, acz odrębnych i róŝniących się celem czynności procesowych, w ramach jednej. W omawianym przypadku biegły miał prawo przeprowadzić oględziny rzeczoznawcze oraz eksperymenty rzeczoznawcze w ramach wykonywanej ekspertyzy. Jednak informacje, które uzyskał, nie były wynikiem badań rzeczoznawczych, lecz faktycznych czynności oględzin, eksperymentu, w ramach których, w zastępstwie w zastępstwie organów procesowych, przesłuchiwał świadków oraz oskarŝoną (sic!). 14 Szerzej na ten temat: Słownik Języka Polskiego, M. S z y m c z a k (red.), t. III: R ś, Warszawa 1981, s. 303; Słownik..., t. I: A K, s. 525; Powszechny słownik synonimów, A. B e r - n a c k a (wybór i oprac.), Bydgoszcz 2003, s. 63; Słownik łacińsko-polski, K. K u m a n i e c k i (oprac.), wyd. XIV, Warszawa 1983, s. 197 198; szerzej na temat eksperymentu procesowo-kryminalistycznego: M. K u l i c k i, V. K w i a t k o w s k a - D a r u l, L. S tę p k a, op. cit., s. 438 465. i Prawo 2, 2009 153

V. Kwiatkowska-Wójcikiewicz Odrębną kwestią, nie poruszoną przez Sąd NajwyŜszy, jest zagadnienie prawidłowego przesłuchania świadków przez sądy I i II instancji. Być moŝe, gdyby świadkowie zostali przesłuchani prawidłowo, nie trzeba by było powoływać biegłego? MoŜe wiele wyjaśniłoby przesłuchanie ich w szczególnej formie, jaką jest przesłuchanie na miejscu zdarzenia, w celu odtworzenia przebiegu zdarzenia 15? Wątpliwości co do prawidłowo przeprowadzonych przesłuchań moŝe wywołać fakt, Ŝe biegły przeprowadzał czynności na miejscu zdarzenia z udziałem oskarŝonej i świadków, mające na celu wyjaśnienie sprzeczności w zeznaniach świadków co do miejsca upadku pokrzywdzonej na podłoŝe oraz co do moŝliwości potrącenia pieszej w miejscu i okolicznościach opisanych przez nią, co oznacza, Ŝe konfrontował ze sobą świadków, świadków z oskarŝoną, a konfrontacja jest szczególną formą przesłuchania, która to czynność jest zastrzeŝona wyłącznie dla organów procesowych! Podsumowując, naleŝy stwierdzić, Ŝe w przypadku organów procesowych i powoływanych przez nich biegłych niezbędna jest świadomość istnienia granic wzajemnych kompetencji w zakresie realizowanych czynności. Pomocna w tym niewątpliwie moŝe okazać się edukacja kryminalistyczna zarówno decydentów procesowych, w tym zwłaszcza sądów, jak i biegłych. Commentary on the Supreme Court judgement of 3 October 2006, file no. IV KK 209/06 Abstract The herein commented judgment by the Supreme Court concerns essential issues that appear in judicial decisions extremely rarely, i.e. crime scene investigation and experiment ordered as part of proceedings in court. In the said judgment, the Supreme Court correctly found that Inspection (Article 207 1 of the Code of Penal Procedure) and experiment (Article 211 of the Code of Penal Procedure) constitute judicial acts to be carried out only by an authority which conducts proceedings at law and may ask an expert (Article 198 1 of the Code of Penal Procedure) or a specialist (Article 205 1 of the Code of Penal Procedure) to participate. The Court specified entities that are authorised to inspect and reconstruct, these exclusively being authorities conducting proceedings at law. As it were, the Supreme Court 15 M. K u l i c k i, V. K w i a t k o w s k a - D a r u l, L. S tępka, op. cit., s. 241 244. 154 i Prawo 2, 2009

Glosa do wyroku SN z dnia 3.X.2006 r. touched upon some extremely important procedural and criminal issues relating to crime scene investigation, site surveillance, experiment and, however indirectly, interrogation. The Court correctly condemned the fact that these are experts who perform such judicial acts as crime scene investigation, experiment and/or confrontation. i Prawo 2, 2009 155