Michał Okoński Futbol jest okrutny
Wszelkie powielanie lub wykorzystanie niniejszego pliku elektronicznego inne niż jednorazowe pobranie w zakresie własnego użytku stanowi naruszenie praw autorskich i podlega odpowiedzialności cywilnej oraz karnej. Projekt okładki Magdalena Palej Fotografia na okładce by AFP / EAST NEWS Fotografia Autora by GRAŻYNA MAKARA / TYGODNIK POWSZECHNY Copyright by Michał Okoński, 2013 Redakcja Łukasz Najder i Tomasz Zając Korekty Sandra Trela / D2D.PL, Agata Czerwińska / D2D.PL Projekt typograficzny, redakcja techniczna i skład Robert Oleś / D2D.PL Książkę złożono pismem Minion Pro ISBN 978-83-7536-634-1 Cena: 27,90
Jakby dobrze podsumować, moje życie składa się niemal wyłącznie z nietrafionych decyzji klubowego zarządu.
Rozgrzewka
Fergie Time Czy wiesz, szanowny czytelniku, co to jest Fergie Time, określenie wysoce złośliwe i uwłaczające? A słyszałeś w ogóle o Alexie Fergusonie, człowieku, który przez ponad ćwierć wieku pracuje z piłkarzami Manchesteru United? Gdy piszę te słowa, szkocki szkoleniowiec ma siedemdziesiąt jeden lat, tytuł szlachecki, w dorobku dwa zwycięstwa w Lidze Mistrzów, dwanaście mistrzostw Anglii (trzynaste w drodze), ze dwadzieścia pomniejszych pucharów, a przed stadionem postawiono mu pomnik: jest legendą i świadomie ze statusu legendy korzysta. Fergie Time to czas dodany do regulaminowych dziewięćdziesięciu minut przez sędziego po ocenie, ile zajęły wcześniejsze przerwy na zmiany, interwencje lekarzy czy wznowienia gry po golu. Określenie, jak powiedziałem, lekko tylko modyfikując frazę Karola Maya, złośliwe i uwłaczające. W świecie futbolu panuje bowiem przekonanie, że jeśli Manchester United przegrywa bądź remisuje, Alex Ferguson wywiera na sędziów tak silną presję, że nakazują grać tyle minut, ile drużyna MU potrzebuje, by strzelić gola. We wrześniu 2009 roku (podczas meczu z Manchesterem City skądinąd, co nie jest tu bez znaczenia) na tablicy świetlnej sędziego technicznego pokazano wprawdzie cztery minuty ale piłkarze i tak grali sześć, a Michael Owen strzelił gola, który przyniósł Manchesterowi United zwycięstwo 4 : 3. W kwietniu 1993 roku drużyna Fergusona grała sześć dodatkowych minut w meczu z Sheffield Wednesday, aż Steve Bruce strzałem głową dał jej wygraną 2 : 1. W kwietniu 2009 9
młodziutki Federico Macheda trafił do siatki Aston Villi w dziewięćdziesiątej trzeciej minucie meczu zakończonego ostatecznie zwycięstwem MU 3 : 2. Wygląda więc na to, że najlepiej zacząć tam, gdzie wszystko powinno się skończyć: w doliczonym czasie gry. Wyjaśniając od razu, że Fergie Time nie istnieje to znaczy nie istnieje jako efekt niedopuszczalnych nacisków szkockiego trenera na sędziów. Owszem, widok czerwononosego sir Alexa wściekle wymachującego w kierunku arbitra ręką z zegarkiem kojarzy się z angielską piłką niemal tak mocno, jak z polską piłką kojarzy się zmęczony podczas podróży samolotem działacz Kręcina. Ale jeśli piłkarzom MU rzeczywiście zdarza się wygrywać w ostatnich sekundach, to nie dlatego, że im pomagają sędziowie. Mam raczej ochotę postawić tezę, że taka jest natura tego sportu. Weźmy przypadek najgłośniejszy. Barcelona, maj 1999 roku. Manchester United pokonuje Bayern Monachium w finale Ligi Mistrzów, mimo że przez cały mecz przegrywa. Dwa gole przesądzające o triumfie drużyny Alexa Fergusona padają właśnie w doliczonym czasie gry, w dziewięćdziesiątej pierwszej i dziewięćdziesiątej trzeciej minucie. Bajkowy scenariusz? Cud? Wsparcie sędziów? Przecież takie sytuacje nie zdarzają się nigdy, a zwłaszcza nie zdarzają się na takim poziomie i drużynom tak znakomicie uporządkowanym jak niemiecka. Czy ktoś racjonalnie myślący byłby w stanie przewidzieć, że machina naoliwiona przez Ottmara Hitzfelda w ciągu dziewięćdziesięciu sekund zatnie się aż dwa razy, skoro działała bezbłędnie przez dziewięćdziesiąt minut? Football, bloody hell! kręci głową do kamery oszołomiony menedżer* MU chwilę po meczu, nawet nie próbując racjonalnej analizy tego, co się wydarzyło. * Rola menedżera w angielskiej piłce różni się nieco od roli trenera w większości krajów świata. Sir Alex Ferguson i jemu podobni zajmują się nie tylko pracą z zawodnikami na treningach i podczas meczów odpowiadają również za politykę transferową, nadzorują szkolenie młodzieży itp. (Wszystkie przypisy pochodzą od autora). 10