KIM JEST PRZYJACIEL OBLUBIEŃCA? Rozważanie pierwsze Zaufany sługa Abraham zestarzał się i doszedł do podeszłego wieku, a Pan mu we wszystkim błogosławił. I rzekł Abraham do najstarszego swego sługi, który był zarządcą całej jego posiadłości: «Połóż mi swą rękę pod biodro, bo chcę, żebyś mi przysiągł na Pana, Boga nieba i ziemi, że nie weźmiesz dla mego syna Izaaka żony spośród kobiet Kanaanu, w którym mieszkam, ale że pójdziesz do mojego kraju i do mojej rodziny i wybierzesz żonę dla mego syna Izaaka». Odpowiedział mu sługa: «A gdyby taka kobieta nie zechciała przyjść ze mną do tego kraju, czy mogę wtedy zaprowadzić twego syna do kraju, z którego pochodzisz?». Rzekł do niego Abraham: «Bacz, byś nie odprowadzał tam mego syna! Pan, Bóg niebios, który mnie wywiódł z domu mego ojca i z mego kraju rodzinnego, który mi przysiągł: Potomstwu twemu dam ten kraj; On pośle swego anioła przed tobą; weźmiesz stamtąd żonę dla mego syna. A gdyby owa kobieta nie chciała przyjść z tobą, wtedy jesteś zwolniony z tej przysięgi; jednak syna mego nie wolno ci tam odprowadzać». Wtedy sługa położył rękę pod biodro Abrahama, pana swego, i przysiągł mu spełnić te słowa 1. Rdz 24,1-9 W Księdze Rodzaju 24 jest jeszcze jeden ciekawy przykład przyjaciela oblubieńca, który decyduje o wyborze żony dla młodzieńca, a którym jest sługa Abrahama. W rozdziale tym natchniony autor przedstawia ostatnie lata życia patriarchy. Jest to czas, kiedy żona Abrahama Sara już nie żyje, a on sam jest bardzo stary. Mając świadomość, że jego umiłowany syn Izaak doszedł już do wieku, w którym powinien się ożenić, oraz że on sam nie jest w stanie znaleźć dla niego żony, postanawia powierzyć to delikatne zadanie swemu najstarszemu słudze. Jest nim najprawdopodobniej Damasceńczyk Eliezer, wspomniany w Rdz 15,2. W świetle tego tekstu można stwierdzić, iż sługa ten był tak bardzo oddany swemu panu, że ten, nie mając wtedy jeszcze własnego syna, postanowił uczynić go dziedzicem swego majątku. W Rdz 24 autor zapewne świadomie nigdzie nie używa jego imienia, aby każdy czytelnik mógł odnaleźć w nim wzorzec dla siebie. W tekście biblijnym istotne jest bowiem to, że patriarcha do wypełnienia ważnego zadania wybiera najstarszego swego sługę, który był zarządcą całej jego posiadłości (Rdz 24,2), sługę wielokrotnie już wypróbowanego, zaufanego, wiernego i mądrego. Tylko bowiem takiemu człowiekowi można było powierzyć zarówno całe przyszłe życie swego syna, jak też przyszłość swego rodu. Przed powierzeniem misji Abraham dokonuje zaprzysiężenia sługi, a w tym celu poleca mu położyć rękę pod jego biodro (w. 2b). W tym eufemistycznym sposobie mówienia chodzi o położenie ręki na organach rozrodczych. Taki gest również wskazuje na szczególną zażyłość i więź istniejącą między patriarchą i jego sługą oraz podkreśla rangę przysięgi składanej na Pana, Boga nieba i ziemi. Dopiero wtedy sługa dowiaduje się, że ma za zadanie udać się do rodzinnego kraju swego pana, który na polecenie Boże opuścił go 40 lat wcześniej, a dokładnie do jego brata Nachora, aby tam znaleźć żonę dla Izaaka. Co więcej, Abraham wyraźnie podkreśla, że z żadnej przyczyny nie może on zaprowadzić jego syna do Mezopotamii, ponieważ na podstawie obietnicy Bożej jego ród ma wziąć w posiadanie ziemię Kanaan. Ponieważ zadanie to nie jest łatwe do wykonania i może się zdarzyć, że wybrana kobieta nie będzie chciała opuścić swej ojczyzny i udać się do obcej krainy, sługa otrzymuje zapewnienie o towarzyszącej mu pomocy: sam Bóg pośle swego anioła przed nim, który będzie go wspierał w wypełnieniu posłannictwa (w. 7) 2. 1 Wszystkie cytowane fragmenty Pisma Świętego pochodzą z wydania: Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie z języków oryginalnych (Biblia Tysiąclecia), wyd. V, Poznań 2012. 2 Wszystkie cytowane fragmenty komentarza biblijnego pochodzą z książki: F. Mickiewicz, Przyjaciele Oblubieńca. Studium biblijne, Ząbki 2016, s. 30-39.
Rozważanie drugie Silny Bogiem Sługa ów zabrał z sobą dziesięć wielbłądów oraz kosztowności swego pana i wyruszył do Aram-Naharaim, do miasta, w którym mieszkał Nachor. Tam rozsiodłał wielbłądy przy studni poza miastem w porze wieczornej, wtedy właśnie, kiedy czerpano wodę. I mówił: «Panie, Boże pana mego, Abrahama, spraw, proszę, by dzisiaj nastąpiło spotkanie; bądź łaskaw dla mego pana, Abrahama! Gdy teraz stoję przy źródle i gdy córki mieszkańców tego miasta wychodzą, aby czerpać wodę, niechaj dziewczyna, której powiem: Nachyl mi dzban twój, abym się mógł napić, a ona mi odpowie: Pij, a i wielbłądy twoje napoję, będzie tą, którą przeznaczyłeś dla sługi swego, Izaaka; wtedy poznam, że jesteś łaskaw dla mego pana». Rdz 24,10-14 Sługa zabrał ze sobą kosztowności swego pana (w. 10), czyli srebrne i złote klejnoty, kolczyki i bransolety, jak też tkaniny i kosztowności (por. w. 22 i 53), a zatem wszystko to, co mogło wywrzeć wielkie wrażenie na dziewczynie i jej rodzinie, objuczył tym dziesięć wielbłądów i wyruszył w drogę. Po długiej wędrówce przez pustynię, przez którą prowadziła najkrótsza droga do miasta Nachora, sługa dotarł na miejsce. Podobnie jak inni podróżni, zatrzymał się przy studni w porze wieczornej, kiedy mieszkańcy miasta czerpali stamtąd wodę. Jako wierny sługa swego pana od niego też przejął ducha pobożności oraz wiary w opatrznościowe prowadzenie go przez Boga do celu powierzonej mu misji. Był świadomy, że do wypełnienia swego zadania potrzebuje pomocy i wsparcia z nieba. Dlatego zamiast rozglądać się wśród dziewcząt spokrewnionych z Abrahamem i wśród nich szukać tej, która byłaby najbardziej odpowiednia dla jego syna Izaaka, całą tę sprawę oddał Bogu i zaczął się modlić (Rdz 24,12-14). Modlitwa ta jest niezwykła aż z trzech ważnych powodów. Po pierwsze, sługa ujawnia w niej własną bezradność wobec powierzonego mu zadania. Jest świadomy, że nie wypełni właściwie swego posłannictwa, jeśli będzie kierował się tylko własnym rozsądkiem. Po drugie, ukazuje w niej ogromną lojalność wobec swego pana i zatroskanie o jego dobro. Choć zależy mu na dobrym wykonaniu zadania, to jednak modli się nie o to, by Bóg wspomógł go w tym przedsięwzięciu, ale by przede wszystkim okazał łaskawość dla Abrahama. On wie, że Bóg okazał mu już wiele razy swą łaskawość, dlatego z ufnością prosi Go, aby również teraz dał mu konkretny znak swej przychylności. Po trzecie, jest to modlitwa bardzo śmiała. Sługa prosi bowiem, by Bóg już dzisiaj udzielił mu oczekiwanego znaku, a ponieważ chce mieć co do tego całkowitą pewność, zaraz potem wyjaśnia, jakiego dokładnie znaku potrzebuje. W tym ostatnim szczególe jednak prośba nie jest arogancka lub niestosowna. Raczej sługa wyraża w niej głębokie zaufanie wobec Boga i pewność, że w tak ważnym momencie Bóg nie cofnie swej życzliwości od Abrahama i jego syna. Znak, o który sługa prosi Boga, jest zarazem sprawdzianem gościnności i wielkoduszności napotkanej dziewczyny. Ma on bowiem zamiar poprosić ją o łyk wody, który pozwoliłby mu ugasić pierwsze pragnienie, ona zaś w odpowiedzi na to powinna zadeklarować chęć napojenia jego wielbłądów. Czerpanie wody ze studni jest zajęciem ciężkim dla kobiety, a napojenie dziesięciu strudzonych drogą wielbłądów, z których każdy mógł wypić około 50 litrów wody, jest czymś wyjątkowo trudnym. Sługa nie był sam. Przybyli z nim także inni ludzie, którzy łatwo mogliby napoić zwierzęta (zob. w. 32). Prosząc jednak Boga o taki, a nie inny znak, wyraża pośrednio pragnienie, by kandydatka na męża dla Izaaka była bardzo gościnna, wielkoduszna i silna. Wciąż zatem okazuje wielką lojalność wobec swego pana i jego syna. Nie chce przyprowadzić Izaakowi jakiejkolwiek dziewczyny. Jasno daje Bogu do zrozumienia, że okaże się łaskawy dla Abrahama właśnie wtedy, gdy na żonę dla jego syna da tę, która będzie pod każdym względem dobrą żoną i matką.
Rozważanie trzecie Pełen wdzięczności Zanim przestał się modlić, nadeszła ze swoim dzbanem na ramieniu Rebeka, córka Betuela, syna Milki, żony Nachora, brata Abrahama. Panna to była bardzo piękna, dziewica, która nie obcowała jeszcze z mężczyzną. Ona to zeszła do źródła i napełniwszy swój dzban, wracała. Wtedy sługa wybiegł jej naprzeciw i rzekł: «Daj mi się napić trochę wody z twego dzbana!». A ona powiedziała: «Pij, panie mój» i szybko pochyliła swój dzban, i dała mu pić. A gdy go napoiła, rzekła: «Także dla twych wielbłądów naczerpię wody, aby mogły pić do woli». Po czym szybko wylała ze swego dzbana wodę do koryta i pobiegła znów do studni czerpać wodę, aż nanosiła dla wszystkich wielbłądów. On zaś przypatrywał się jej, aby się przekonać, czy Pan pozwoli mu osiągnąć cel podróży czy nie. Ale gdy się wielbłądy napiły, wyjął złoty kolczyk do nozdrzy wagi pół sykla oraz dwie złote bransolety na jej ręce, ważące dziesięć syklów, i zapytał: «Czyją jesteś córką, powiedz mi, proszę. Czy w domu twego ojca jest miejsce dla nas na nocleg?». A ona rzekła: «Jestem córką Betuela, syna Milki, którego ona urodziła Nachorowi». Po czym dodała: «Dość u nas słomy i paszy oraz miejsca do przenocowania». Wtedy człowiek ów padł na kolana i oddawszy pokłon Panu, rzekł: «Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg mego pana, Abrahama, który nie omieszkał okazać swej łaskawości i wierności memu panu, ponieważ prowadził mnie drogą do domu krewnych mojego pana!». Rdz 24,15-27 chwili wysłuchania jego prośby. Jak widać również w tych słowach przedmiotem dziękczynienia jest okazanie łaski jego panu, a nie jemu samemu. Eliezer nigdy nie zapomina o tym, że jest tylko sługą, który ma do wykonania zadanie na rzecz swego pana, i pozostaje w cieniu. Bóg odpowiada na modlitwę sługi niemal natychmiast. Gdy tylko przestał się modlić, przyszła do studni Rebeka, dziewczyna o niezwykłej urodzie, która postąpiła dokładnie tak, jak chciał sługa (ww. 15-22). Dopiero wtedy zapytał ją o imię i rodzinę i dowiedział się, że była ona wnuczką Nachora, brata Abrahama. W swej pobożności upadł na kolana i oddawszy pokłon Panu, rzekł: Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg mego pana Abrahama, który nie omieszkał okazać swej łaskawości i wierności memu panu, ponieważ prowadził mnie drogą do domu krewnych mojego pana! (Rdz 24,27). Tym sposobem pokazał, że na wzór samego Abrahama umiał nie tylko bezgranicznie ufać Bogu, ale też nie zapomniał o okazaniu Mu wdzięczności w
Rozważanie czwarte Zachwycający Oblubieńcem Tymczasem dziewczyna pobiegła do domu i opowiedziała swej matce o tym, co zaszło. A miała Rebeka brata imieniem Laban. Ten to Laban udał się śpiesznie do owego człowieka, za miasto do źródła. Zobaczył bowiem kolczyk w nozdrzach i bransolety na rękach swej siostry i usłyszał, jak Rebeka mówiła, co jej ów człowiek powiedział. Podszedłszy więc do tego człowieka stojącego z wielbłądami u źródła, rzekł do niego: «Pójdź, błogosławiony przez Pana, czemu stoisz tu na dworze! Przygotowałem dom dla ciebie i miejsce dla twych wielbłądów». Udał się więc ów człowiek do domu. Rozkiełznano wielbłądy, dano słomę i paszę wielbłądom oraz wodę do obmycia jego nóg i nóg ludzi, którzy z nim byli. Gdy zaś podano owemu człowiekowi posiłek, rzekł: «Nie będę jadł, dopóki nie przedstawię mej prośby». Rzekł Laban: «Mów!». I zaczął mówić: «Jestem sługą Abrahama. Pan w szczególny sposób pobłogosławił memu panu, toteż stał się on zamożny: dał mu drobne i większe bydło, srebro, złoto, niewolników, niewolnice, wielbłądy i osły. Żona zaś mego pana, Sara, urodziła panu memu w podeszłym swym wieku syna. Jemu to oddał on całą swą majętność. Pan mój kazał mi przysiąc, że spełnię takie polecenie: Nie wolno ci wziąć żony dla mego syna spośród kobiet Kanaanu kraju, w którym przebywam, lecz masz udać się do rodziny mego ojca, do moich krewnych, i stamtąd wziąć żonę dla mego syna. Gdy zaś rzekłem memu panu: A jeśli taka kobieta nie zechce pójść ze mną odpowiedział mi: Pan, któremu służę, pośle z tobą swego anioła i sprawi, że zamiar twój ci się powiedzie, że weźmiesz żonę dla mego syna z rodziny mojej, z rodu mojego ojca. Będziesz zaś zwolniony z przysięgi, jeśli pójdziesz do mych krewnych, a oni ci jej nie dadzą; tylko wtedy będziesz wolny od mego przekleństwa. Gdy więc dziś przyszedłem do źródła, modliłem się: Panie, Boże pana mego Abrahama, jeśli chcesz mi poszczęścić w drodze, jaką tutaj odbyłem, gdy oto jestem u źródła, niech stanie się tak, żeby ta dziewczyna wyszła czerpać wodę. A gdy jej powiem: Daj mi się napić trochę wody z twego dzbana, niechaj mi powie: Pij ty, a i wielbłądy twe napoję; będzie to ta kobieta, którą Pan wybrał dla syna pana mojego. Zaledwie przestałem tak w duchu się modlić, ukazała się Rebeka z dzbanem na ramieniu i zeszła do źródła, aby czerpać wodę. Wtedy powiedziałem do niej: Daj mi pić. Ona zaś szybko nachyliła swój dzban i powiedziała: Pij, a potem napoję także twe wielbłądy. I napiłem się, i wielbłądy moje napoiła. A gdym ją zapytał: Czyją jesteś córką, odpowiedziała: Jestem córką Betuela, syna Nachora, którego urodziła mu Milka. Włożyłem więc kolczyk w jej nozdrza i bransolety na jej ręce. A potem padłem na kolana i oddałem pokłon Panu, i dziękowałem Panu, Bogu pana mego Abrahama, że poprowadził mnie drogą właściwą, abym wziął bratanicę pana mego za żonę dla jego syna. A teraz powiedzcie mi, czy chcecie okazać panu mojemu prawdziwą życzliwość; a jeśli nie powiedzcie, a wtedy udam się gdzie indziej». Rdz 24,28-49 Po otrzymaniu znaku sługa przeszedł do drugiej części zadania, która polegała na pozyskaniu Rebeki jako żony dla Izaaka. Teraz postanowił umiejętnie wykorzystać do swych celów bogactwa, z którymi przybył, oraz obowiązującą na tych terytoriach tradycję gościnności. Najpierw dał Rebece złoty kolczyk do nozdrzy i duże złote bransolety na ręce, a następnie pozwolił jej z tymi darami wrócić do domu. Gdy jej brat Laban zobaczył ją z tymi ozdobami i dowiedział się, od kogo je otrzymała, szybko udał się do hojnego przybysza z dalekiego kraju i zaprosił go do swego domu. Czyniąc to, kierował się z pewnością względami materialnymi, ale z drugiej strony postąpił też jak człowiek dobry i gościnny. W gruncie rzeczy bowiem ludzie biblijnego Wschodu charakteryzowali się dużą otwartością wobec przybyszów. ( ) Gdy po podaniu paszy wielbłądom oraz obmyciu się goście i domownicy zasiedli do posiłku, sługa rzekł: Nie będę jadł, dopóki nie przedstawię mej prośby (Rdz 24,33). ( ) posłużył się [on] tradycyjną formą pertraktacji związanych z pozyskaniem małżonki, a tym samym dał do zrozumienia, że sprawa, z którą przybył, jest najwyższej wagi, ważniejsza nawet od udzielonej mu gościny. Kiedy pozwolono mu mówić, Eliezer przedstawił siebie, swego pana Abrahama oraz jego syna Izaaka, wyjawił powierzone mu zadanie, a następnie opowiedział o swej modlitwie do Boga i spotkaniu z Rebeką przy studni. Na początku swego opowiadania sprytnie i z rozmysłem uwypuklił zamożność Abrahama, będącą owocem obfitego błogosławieństwa Bożego, oraz fakt, że jego jedyny syn jest dziedzicem całej jego majętności (w. 35-36). ( ) Całe opowiadanie sługi wywarło na gospodarzach pozytywne wrażenie, tak że zgodzili się, by zgodnie z postanowieniem Bożym Rebeka została żoną Izaaka.
Rozważanie piąte Rozkochujący Oblubienicę w Oblubieńcu Wtedy Laban i Betuel tak odpowiedzieli: «Ponieważ Pan tak zamierzył, nie możemy ci powiedzieć nie lub tak. Masz przed sobą Rebekę, weź ją z sobą i idź. Niechaj będzie ona żoną syna pana twego, jak postanowił Pan». Gdy sługa Abrahama usłyszał te ich słowa, oddał pokłon Panu. Po czym wyjąwszy srebrne i złote klejnoty oraz szaty, dał je Rebece; a bratu i matce jej ofiarował drogocenne dary. Potem on i ci, którzy z nim przybyli, najadłszy się i napiwszy, udali się na spoczynek. A gdy wstali rano, rzekł sługa Abrahama: «Pozwólcie mi wrócić do mego pana». Odpowiedzieli brat i matka dziewczyny: «Niechaj pozostanie ona z dziesięć dni, zanim odejdzie». Ale on przynaglał, mówiąc: «Nie zatrzymujcie mnie wy, skoro Pan pozwolił mi dopiąć celu mojej podróży. Pozwólcie mi odejść i wrócić do mego pana». Wtedy oni rzekli: «Zawołajmy dziewczynę i zapytajmy ją samą». Zawołali zatem Rebekę i spytali: «Czy chcesz iść z tym człowiekiem?» A ona odpowiedziała: «Chcę iść». Wyprawili więc Rebekę, siostrę swoją, i jej piastunkę ze sługą Abrahama i z jego ludźmi. Pobłogosławili Rebekę i tak rzekli: «Siostro nasza, wzrastaj w tysiące nieprzeliczone: i niech potomstwo twoje zdobędzie bramy swych nieprzyjaciół!» Po czym Rebeka i jej niewolnice wsiadły na wielbłądy i ruszyły w drogę za owym człowiekiem. Sługa Abrahama zabrał więc Rebekę i odjechał. A Izaak, który naówczas mieszkał w Negebie, właśnie wracał od studni Lachaj- Roj; wyszedł bowiem zamyślony na pole przed wieczorem. Podniósłszy oczy, ujrzał zbliżające się wielbłądy. Gdy zaś Rebeka podniosła oczy, spostrzegła Izaaka, szybko zsiadła z wielbłąda i spytała sługi: «Kim jest ten mężczyzna, który idzie ku nam przez pole?» Sługa odpowiedział: «To mój pan». Wtedy Rebeka wzięła zasłonę i zakryła twarz. Kiedy sługa opowiedział Izaakowi o wszystkim, czego dokonał, Izaak wprowadził Rebekę do namiotu Sary, swej matki. Wziąwszy Rebekę za żonę, Izaak miłował ją, bo była mu pociechą po matce. Rdz 24,50-67 Pobyt sługi w domu Labana kończy się dość osobliwym szczegółem. Ponieważ chciał on natychmiast wracać do domu, nie dając dziewczynie dłuższego czasu na przygotowanie się do drogi i pożegnanie z rodziną, mężczyźni zdecydowali się zapytać o zdanie samej Rebeki: Zawołali zatem Rebekę i spytali: «Czy chcesz iść z tym człowiekiem?» A ona odpowiedział: «Chcę iść» (w. 58). W punkcie wyjścia, gdy Abraham powierzał słudze to odpowiedzialne zadanie, sługa obawiał się, czy dziewczyna zechce raz na zawsze opuścić swoją ojczyznę i rodzinę, aby udać się w dalekie strony, do zupełnie obcego kraju i do mężczyzny, którego nigdy nie widziała na własne oczy, a nawet nigdy wcześniej o nim nie słyszała. Można wręcz powiedzieć, że jej sytuacja była bardzo podobna do tej, w której znalazł się Abraham, gdy Bóg polecił mu opuścić ojczyste miasto i pójść w nieznane. O patriarsze autor biblijny pisze, że bez słowa udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał (Rdz 12,4). Rebeka zaś na pytanie swych domowników oświadcza krótko i zdecydowanie: Chcę iść. Wszystko wskazuje na to, że jej brat i rodzice uzależnili od niej natychmiastowy wyjazd z domu. Swą stanowczą odpowiedzią pokornie poddała się Bożym planom, a dzięki temu można widzieć w niej pierwszą osobę, która naśladowała posłuszeństwo i zawierzenie Abrahama. Była nie tylko piękną i pełną wdzięku kobietą, ale też miała w sobie osobliwy hart ducha. Wszystko to sprawiło, że gdy Eliezer powrócił do domu swego pana i gdy wreszcie doszło do spotkania oblubieńca z oblubienicą, Izaak wprowadził Rebekę do namiotu Sary, swej matki. Wziąwszy Rebekę za żonę, Izaak miłował ją, bo była mu pociechą po matce (Rdz 24,67).
Rozważanie szóste Nie jest Oblubieńcem A Izaak, który naówczas mieszkał w Negebie, właśnie wracał od studni Lachaj- Roj; wyszedł bowiem zamyślony na pole przed wieczorem. Podniósłszy oczy, ujrzał zbliżające się wielbłądy. Gdy zaś Rebeka podniosła oczy, spostrzegła Izaaka, szybko zsiadła z wielbłąda i spytała sługi: «Kim jest ten mężczyzna, który idzie ku nam przez pole?». Sługa odpowiedział: «To mój pan». Wtedy Rebeka wzięła zasłonę i zakryła twarz. Kiedy sługa opowiedział Izaakowi o wszystkim, czego dokonał, Izaak wprowadził Rebekę do namiotu Sary, swej matki. Wziąwszy Rebekę za żonę, Izaak miłował ją, bo była mu pociechą po matce. Rdz 24,62-67 Jako wysłannik Abrahama, Eliezer spełnia zarazem funkcję przyjaciela oblubieńca wobec syna patriarchy, Izaaka. Również przy wypełnianiu tego zadania zapomina całkowicie o sobie, a jego najważniejszym pragnieniem jest pozyskać dla młodego oblubieńca oblubienicę obdarzoną wszelkimi pozytywnymi cechami: silną, energiczną, życzliwą, gościnną i gotową na największe nawet wyrzeczenia. Jego życiowa mądrość, doświadczenie i roztropność sprawiły, że dobrze wypełnił swe delikatne posłannictwo. Co więcej, zdołał doprowadzić nawet do tego, że młody oblubieniec całym sercem pokochał swą oblubienicę. Rzeczą znamienną jest przy tym to, że po wykonaniu swego zadania z powrotem usunął się w cień, gdyż w następnych rozdziałach Księgi Rodzaju już się nie pojawia. Eliezer, jako wierny sługa swego pana, spełnia w całym tym wydarzeniu funkcję zarówno apostoła, jak też przyjaciela oblubieńca. Na pierwszym miejscu jest on wysłannikiem (po grecku apostolos) Abrahama. Od najdawniejszych czasów świat semicki znał funkcję wysłannika. Posłaniec był urzędowym pełnomocnikiem jakiejś znaczącej osoby lub pośrednikiem w jakiejś ważnej sprawie. Był on prawnym i osobistym przedstawicielem posyłającego, a na tej podstawie mógł w sposób ważny dokonywać w jego imieniu czynności prawnych, np. dokonania zaręczyn lub nawet zawarcia małżeństwa, o czym właśnie jest mowa w Rdz 24. Wysłannik (czyli apostoł) był przy tym zobowiązany do bezwzględnego posłuszeństwa swemu mocodawcy i musiał we wszystkim dbać o jego interesy. Gdy zaś był jego reprezentantem, pośród tych, do których został posłany, doznawał takiego samego szacunku i cieszył się takimi samymi względami, na jakie zasługiwał jego pan. Eliezer jawi się jako wzór takiego właśnie apostoła. Jako przedstawiciel Abrahama, zawsze pozostaje wobec niego lojalny oraz jest skupiony na właściwym wypełnieniu swego zadania. Zarówno w swych czynach, jak też w mowie, jest ponadto przykładem wielkiej roztropności i pobożności. Świadomy tego, że powierzona mu misja nie jest łatwa, składa ją w ręce opatrzności Bożej. Głęboko wierzy w skuteczność swej modlitwy i ufa, że sam Bóg, okazujący łaskawość swym wyznawcom, poprowadzi go właściwymi drogami do osiągnięcia zamierzonego celu.