28.07.2017 Przedstawiam kilka uwag moich rozterek napisanych na szybko, odnośnie do istniejących w Internecie wzorów odwołań od zaskarżonej decyzji emerytalnej, wydanej na podstawie ustawy represyjnej z 2016 r. Chciałbym zwrócić uwagę na różnice zawarte w propozycjach odwołań od decyzji emerytalnych znajdujących się na stronie FSSM, prof. Rakowskiej i Straży Granicznej oraz wojska, które mogą mieć znaczenie dla skutecznego uwzględnienia odwołania, bowiem sąd w postępowaniu cywilnym jest związany naszymi wnioskami. Moim zdaniem, mogły zaistnieć dwie różnice, tak więc w podanych wzorach znajdujących się na stronie FSSM, znajduje się tam wniosek o zmianę zaskarżonej decyzji, a powinien znajdować się wniosek o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji. Podobnie jak uczyniła to prof. Rakowska i projekt wojskowy odwołania. Uchylam oznacza uchylenie w całości, natomiast zmieniam, to oznacza zmianę w części, w pozostałej części się zgadzamy, np. zgadzamy się z tym, iż służyliśmy na rzecz totalitarnego państwa, ale nie z wysokością obniżki... ha! Jeżeli zostanie uchylona decyzja emerytalna w całości przez sąd, zatem zostanie przywrócony stan poprzedni z mocą ex tunc (decyzja emerytalna zostanie zdjęta z obiegu prawnego z mocą ex tunc, tym samy przywrócony zostanie stan prawny ustalony decyzją ostateczną), natomiast zmiana decyzji emerytalnej może oznaczać jej dokonanie przez sąd mocą ex nunc. I. W oparciu o powyższe zarzuty, wnoszę o: 1) zmianę zaskarżonej decyzji przez przyznanie mi świadczenia emerytalnego w dotychczasowej wysokości, tj. w kwocie złotych brutto; 2) zasądzenie od Organu na moją rzecz kosztów postępowania według norm przypisanych. W związku z powyższym, składając odwołanie od decyzji emerytalnej wnoszę na podstawie art. 155 kpa.: 1. O uchylenie zaskarżonej decyzji, odnoszącej się do ponownego ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego na podstawie ustawy zmieniającej i uznania jej za niezgodną z prawem w całości. Analiza zaistniałej sytuacji wskazuje na to, że występują tutaj przesłanki naruszenia słusznego interesu strony i przemawia za tym interes społeczny (art. 155 kpa), materializujący także skompensowane w nich przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, albowiem występuje tu wysokie prawdopodobieństwo, że decyzja jest także dotknięta przenikającą istotę sprawy przynajmniej jedną z wad, powodujących jej nieważność, albowiem: a) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną; b) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie; c) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa; d) wydana została z rażącym naruszeniem prawa materialnego. Kończąc powyższy temat w mojej ocenie proponuję: z daleko posuniętej ostrożności procesowej wnosić o uchylenie lub zmianę zaskarżonej decyzji. Druga sprawa, na którą zwrócono uwagę na forum ifp.pl, to brak zarzutu naruszenia art. 33 ustawy emerytalnej, wprowadzonego do ustawy emerytalnej w połowie 2017 r. Ten zarzut znajduje się w projekcie Straży Granicznej dotyczący rażącego naruszenia przez organ emerytalny ustanowionego zakazu zmieniania ostatecznych decyzji emerytalnych. Tutaj ten zarzut znajduje się w propozycji Straży Granicznej i wojska. Na wstępie należy podnieść, że jak wynika z orzecznictwa sądowego, ponowne ustalenie prawa do świadczeń emerytalno-rentowych nie może być wszczęte na innej podstawie prawnej niż do tej pory, a w szczególności nie może być dokonane na podstawie odmiennej oceny tych samych dowodów, w oparciu o które została wydana wcześniej prawomocna decyzja emerytalna badana już przez sąd cywilny. Poniżej prezentuję cytat z forum policyjnego: Z ifp.pl str. 43 obniżenie emerytur strona 1 / 5
Do wykorzystania w odwołaniach (nie roszczę sobie pretensji co do praw autorskich): naruszenie art. 33,,ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji... Zgodnie z art. 32 ust. 3 cyt. ustawy o emeryturach policyjnych postępowanie w sprawie ustalenia prawa do zaopatrzenia emerytalnego wszczyna się na wniosek zainteresowanego, natomiast w oparciu o art. 33 tej ustawy, decyzja ustalająca prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia ulega uchyleniu lub zmianie na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli: "1) zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawniono nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia; 2) decyzja została wydana w wyniku przestępstwa; 3) dowody, na podstawie których ustalono istotne dla sprawy okoliczności faktyczne, okazały się fałszywe; 4) decyzja została wydana na skutek świadomego wprowadzenia w błąd organu emerytalnego przez osobę pobierającą świadczenie; 5) decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie, które zostało następnie uchylone, zmienione albo stwierdzono jego nieważność; 6) przyznanie świadczeń lub nieprawidłowe obliczenie ich wysokości nastąpiło na skutek błędu organu emerytalnego. Czyli decyzję o ponownym ustaleniu wysokości emerytury lub renty inwalidzkiej można wydać, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość. W moim przypadku takie nowe dowody i okoliczności się nie pojawiły, albowiem organ emerytalny od.. 2010 r. dysponował informacją z IPN Nr./2010, z dnia 2010 r., która wpłynęła do organu w dniu..2010r., a z której wynikało, że w okresie od..r. do 14.01.1990 r. pełniłem służbę w organach bezpieczeństwa państwa. Informacja IPN Nr /2017 z dnia.2017 r. jest tożsama treściowo z informacją IPN Nr /2010 z dnia 2010 r., a więc nie ujawnia nowych okoliczności faktycznych, które by były organowi emerytalnemu wcześniej nie znane i nie mogła stanowić podstawy do wydania obydwu zaskarżonych decyzji z dnia..06.2017 r. o ponownym ustaleniu wysokości mojej emerytury i renty inwalidzkiej z czego organ emerytalny doskonale zdaje sobie sprawę. Nie było więc podstaw prawnych do zmiany ostatnio wydanej mi i prawomocnej decyzji o ponownym ustaleniu (na mój wniosek) wysokości emerytury z dnia..r. Oznacza to, iż po uprawomocnieniu się tej decyzji, tj. z dnia..r., możliwe było ponowne ustalenie mojego prawa do wysokości emerytury policyjnej na mój wniosek lub z urzędu jeżeli w sprawie zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. Należy również zwrócić uwagę na to, że przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji ( ) przesądza, iż właściwy organ emerytalny: "wszczyna z urzędu postępowanie w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości świadczeń, o którym mowa w art. 15c lub art. 22a ustawy zmienianej w art.1. Jest przeto oczywiste, że wszczęcie z urzędu postępowania w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości świadczeń nie jest równoważne zakresowo z decyzją ustanawiającą prawo do świadczeń, czyli do zaopatrzenia emerytalnego (decyzja taka wydana mi została w dniu.2010 r.), ponownym ustaleniem na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu wysokości emerytury, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie "zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności faktyczne, które mają wpływ na prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokości świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia (art. 33 ust. 1 ustawy o emeryturach policyjnych). Przepis art. 33 cyt. ustawy o emeryturach policyjnych musi być interpretowany ściśle [tak samo jak art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji ( )]. Orzecznictwo Sądu Najwyższego w tej kwestii było dotąd, i chyba jest nadal, oczywiście ugruntowane i jednoznaczne, i żadne odstępstwa od tej reguły nie są możliwe. Przepis art. 2 ust. 1 ustawy nowelizującej z dnia 16 grudnia 2016 r. wyraża nakaz wszczęcia z urzędu postępowania w przedmiocie ponownego ustalenia prawa do świadczeń i wysokości świadczeń, ale zarazem nie przesądza wyniku tego postępowania, to jest tego, czy zostanie wydana nowa decyzja w przedmiocie, w jakim to postępowanie wszczynano. Wynik postępowania (w sensie wydania nowej decyzji w omawianym przedmiocie) zgodnie z art. 33 ustawy o emeryturach policyjnych jest zdeterminowany tym, czy zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość. Jeśli nie zostaną przedstawione, brak jest podstaw do tego, aby zmieniać prawomocną decyzję organu już wcześniej wydaną dla ustalenia prawa do emerytury policyjnej i jej wysokości. Nową okolicznością i nowym dowodem, o jakie tu może chodzić, nie jest bynajmniej "nowe prawo", podające kryteria obliczania strona 2 / 5
wysokości emerytury (to jest art. 15c ustawy o emeryturach policyjnych, wprowadzony do ustawy jakby nie było epizodycznej, będącej dla mnie mimo wszystko złym prawem). Stanowisko to podzielił Sąd Apelacyjny w. w sprawie z mojego powództwa przeciwko Dyrektorowi ZER MSWiA w prawomocnym wyroku z dnia 1..r. sygn. akt.. Dowód: wyrok Sądu Apelacyjny w z dnia.,..r. sygn. akt... w aktach emerytalno-rentowych będących w posiadaniu organu emerytalnego. Ponadto ustawa nowelizująca z 16 grudnia 2016 r. w art. 2 ust. 3 przewiduje wydanie tylko "decyzji ustalającej prawo do świadczeń, czyli decyzji wydawanej po raz pierwszy po przejściu na emeryturę i przewiduje prawo do odwołania się do właściwego sądu tylko: "od decyzji ustalającej prawo do świadczeń. Ustawa nowelizująca w żadnym swoim przepisie nie upoważnia organu emerytalnego do wydania decyzji o ponownym ustaleniu wysokości emerytury ani też nie przewiduje prawa do odwołania się od takiej decyzji do sądu. Oznacza to, że ustawodawca w ustawie nowelizującej z 16.12.2016 r. utrzymał zasadę niewzruszalności prawomocnych już decyzji emerytalnych oraz zasadę niedziałania prawa wstecz, uznając tym samym, że nowe przepisy obniżające świadczenia, tj. art. 15c, art. 22a i art. 24a ustawy nowelizowanej (zmienianej) można zastosować tylko do emerytów, którzy nie mają jeszcze prawomocną decyzją ustalonego prawa do świadczeń. Organ emerytalny otrzymał tylko prawo do wszczęcia z urzędu postępowania w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości świadczeń i w toku tegoż postępowania po ustaleniu, że nie zachodzą w moim przypadku żadne przesłanki przewidziane w art. 33 "ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji... winien to postępowanie umorzyć. Art. 33 "ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, nie przewiduje możliwości zmiany prawomocnej decyzji o ustaleniu prawa do policyjnej renty inwalidzkiej, przewiduje tylko w określonych przypadkach możliwość zmiany decyzji ustalającej prawo do zaopatrzenia emerytalnego lub wysokości świadczenia emerytalnego. Obydwie zaskarżone decyzje zostały więc wydane bez podstawy prawnej i z rażącym naruszeniem prawa, co w mojej ocenie może wyczerpywać znamiona czynu zabronionego, określonego w art. 231 1 Kodeksu karnego. Przepis art. 33 ustawy o emeryturach policyjnych, określając przesłankę decydującą o możliwości wznowienia postępowania (i w jego następstwie wydaniu nowej decyzji), różni się oczywiście od analogicznej (ale nie tożsamej) przesłanki wznowienia postępowania, opisanej w art. 145 1 pkt 5 kpa, który to przepis ze względu na treść art. 11 ustawy o emeryturach policyjnych nie będzie miał w sprawie zastosowania (bo wznowienie postępowania i jego przesłanki reguluje ustawa o emeryturach policyjnych), to jednak sposób rozumienia tam i tu (czy tu i tam, a więc w obu wymienianych przepisach kodeksu postępowania administracyjnego i ustawy o emeryturach policyjnych) nowych dowodów lub ujawnienia nowych okoliczności będzie tożsamy. Według "minimalistów" nowa okoliczność to taka, którą przepis prawny nakazywał ustalić, a której organ nie ustalił w toku postępowania instancyjnego, lub którą ustalił, lecz ustalił ją w świetle wówczas posiadanego materiału dowodowego, niezgodnie z rzeczywistością. Według "maksymalistów" natomiast nowa okoliczność, to także taka (oprócz już określanej), której organ nie usiłował ustalić pierwotnie w toku postępowania instancyjnego, gromadząc materiał dowodowy w granicach swobodnego uznania. Powołanie nowych okoliczności polega na ich przytoczeniu (scharakteryzowaniu) oraz wskazaniu na ich znaczenie dla sprawy; natomiast powołanie nowych dowodów polegać będzie na konkretnym ich wskazaniu i przytoczeniu tezy dowodowej. Ujawnienie nowych dowodów prowadzić może nie tylko do ustalenia nowych okoliczności, ale także do zmiany oceny stanu faktycznego sprawy. W mojej sprawie nie wystąpiły ani nowe dowody, ani nowe okoliczności faktyczne. W związku z tym brak było podstaw do wydawania ponownie decyzji o ustaleniu jej prawa do emerytury policyjnej. Zauważmy, że ze względu na treść przepisu art. 11 ustawy o emeryturach policyjnych w związku z art. 149 1 kpa i z uwagi na treść art. 2 ust. 1 ustawy nowelizującej z dnia 16 grudnia 2016 r. organ emerytalny, mając obowiązek wszcząć postępowanie z urzędu w przedmiocie ponownego ustalenia wysokości świadczeń oraz w związku z tym, mając obowiązek wydania postanowienia o wszczęciu takiego postępowania, postanowienia takiego nie wydał, a więc i nie wszczął postępowania w ustawowo zakreślonym przedmiocie, lecz nowe decyzje o ponownym ustaleniu wysokości emerytury i ponownym ustaleniu wysokości renty inwalidzkiej wydał poza tego rodzaju postępowaniem. Ponadto zaskarżone decyzje pozostają w wyraźnej sprzeczności z przepisami art. 33 ust. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Organ był zobowiązany do niezwłocznego powiadomienia osoby zainteresowanej o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie zmiany decyzji emerytalno-rentowych. Z pewnością nie można uznać za spełnienie powyższego obowiązku zapisu w pouczeniu do przesłanych decyzji, brzmiącego: biorąc pod uwagę zbieżność czasu wszczęcia z urzędu postępowania i wydania niniejszej decyzji należy niniejszą decyzję traktować, jako informację w przedmiocie wszczęcia i zakończenia postępowania. strona 3 / 5
Jednocześnie, w myśl art. 13a ust. 1 cytowanej ustawy, to na wniosek organu emerytalnego Instytut Pamięci Narodowej... sporządza... informację o przebiegu służby wskazanych funkcjonariuszy.... Również nieuzasadnione jest twierdzenie organu, iż momentem wszczęcia postępowania było otrzymanie informacji z IPN, a nie wysłanie do IPN wniosku o jej sporządzenie. W świetle powyższego należy również uznać, iż postępowanie administracyjne przeprowadzone przez organ dotknięte zostało oczywistą wadą prawną poprzez niezastosowanie przepisów art. 10 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) stanowiący, że Organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.. Jeszcze jeden temat do przemyślenia, odnoszący się do możliwości zagarnięcia sądów przez obecną władzę. Licząc się z taką możliwością powinniśmy teraz podnieść także zarzuty naruszenia prawa międzynarodowego w trakcie procesu sądowego I i II instancji w kraju. W Internecie znalazłem wzór zarzutów. Ponadto znowelizowana ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym narusza także między innymi: a) art. 12 Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka z 10 grudnia 1948 roku, uzupełnionej Międzynarodowym Pakietem Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Międzynarodowym Paktem Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych, uchwalony na XXI sesji ONZ w dniu 16 grudnia 1966 roku, który dotyczy zakazu naruszenia godności człowieka i obowiązku przestrzegania cywilizacyjnych klauzul ograniczających, odpowiadający określonym normom wiedzy, praktyki demokratycznej myśli politycznej; b) art. 17 ratyfikowanego przez Polskę Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych z 16 grudnia 1966 roku, w związku z naruszeniem ograniczeń w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw człowieka; c) przepisy Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, sporządzonej w Rzymie 4 listopada 1950 roku, ratyfikowanej przez Polskę w dniu 19 stycznia 1993 roku (Dz.U. z 1993 roku nr 61 poz. 284), tj.: art. 3 w związku z naruszeniem zakazu poniżającego traktowania wynikającego z prowadzonej kampanii medialnej w celu poniżenia nas w oczach opinii publicznej oraz stworzenie tym samym klimatu społecznego potępienia i wywołania jako społecznie sprawiedliwego poczucia zbiorowej odpowiedzialności oraz upokorzenia; art. 6 w związku z naruszeniem zasady prawa do rzetelnego procesu przez niezawisły i bezstronny sąd, albowiem konwencja chroni jednostki przed traktowaniem ich przez organy państwowe i funkcjonariuszy państwa jako winnych przestępstwa przed stwierdzeniem tego faktu przez sąd. Tutaj naruszenie polega na domniemaniu winy przy popełnieniu bliżej nieokreślonego przestępstwa oraz zbiorowej odpowiedzialności za takie działania. Ponadto ustawa i jej uzasadnienie przypisuje jej adresatom negatywne cechy, których nie można zweryfikować poprzez dostępne i skuteczne środki odwoławcze; art. 7 w związku z naruszeniem zasady zakazu karania bez podstawy prawnej (zasada legalności). Tutaj ustawa z mocą wsteczną dokonuje faktycznej penalizacji działań, które nigdy nie wypełniały znamion przestępstwa, co więcej w przeszłości jako przedmiot naszych działań były sankcjonowane przez państwo (ściganie zbrodni szpiegostwa). Tym samym zapisy ustawy wskazują na niedopuszczalną represję i pozasądową sankcją o charakterze karnym. Dodatkowo uchwalone przepisy w sposób niezgodny z utrwalonymi od dawna standardami demokratycznymi przyjmują domniemanie winy, a ustawodawca przerzucając ciężar dowodzenia swojej niewinności na samych zainteresowanych dokonał także ingerencji w ich godność, art. 6, art. 7 Konwencji w związku z art. 1 protokołu dodatkowego nr 1 do Konwencji w zw. z art. 18 Konwencji, gdzie ustawodawca przekroczył zakres konwencyjnych ograniczeń prawa podmiotowego w postaci rozliczenia z przeszłością, które lekceważy prawny dorobek cywilizowanych narodów w postaci takich wartości jak: pewność prawa, ochrona uzasadnionych oczekiwań, niedyskryminacja, nie działanie prawa wstecz i prawo do rzetelnego procesu; art. 9 oraz art. 10 Europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, traktujących między innymi o zakazie subiektywnego wiążącego prawnie sporządzania ocen historycznych według klucza politycznego itd. strona 4 / 5
Dodano: 28 lipca 2017 r. strona 5 / 5