19 XI 2017 nr 142/2017 XXXIII NIEDZIELA ZWYKŁA, Rok A, I tam będzie płacz i zgrzytanie zębów Ewangelia: Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść: Pewien człowiek, mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obrót i zyskał drugie pięć. Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa. Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana. Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi. Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł:»panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem«. Rzekł mu pan:»dobrze, sługo dobry i wierny. Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana«. Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, mówiąc:»panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem«. Rzekł mu pan:»dobrze, sługo dobry i wierny. Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię; wejdź do radości twego pana«. Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł:»panie, wiedziałem, żeś jest człowiek twardy: chcesz żąć tam, gdzie nie posiałeś, i zbierać tam, gdzieś nie rozsypał. Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność«.odrzekł mu pan jego:»sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem, i zbierać tam, gdziem nie rozsypał. Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność. Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz w ciemności; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów«. Mt 25,14-30
Zachłanny Bóg Za każdym razem, kiedy Bóg porównuje się do kogoś zachłannego, do kogoś, kto zbiera tam, gdzie nie posiał, kogoś, kto ma wielkie oczekiwania wobec ludzi, być może chce nam powiedzieć: Jestem zachłanny na człowieka, jestem zachłanny na to dobro, które może stać się jego udziałem. Jestem spragniony tego dobra, które rodzi się tam, gdzie pojawia się człowiek. Jestem spragniony człowieka. Może to chce nam powiedzieć Bóg w tej niezwykłej Ewangelii? Boże Ojcze, spraw, abym na wzór Jezusa pragnął pełnić Twoją wolę, aby nastało Twoje królestwo miłości i prawdy. (Rozważania zaczerpnięte z Ewangelia 2017, o. Michał Legan OSPPE, Edycja Świętego Pawła) Cytat tygodnia: Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc, i w śmierci należymy do Pana. Św. Paweł Apostoł Nowenna Pompejańska Choć różańcowy miesiąc październik już za nami, a nasze myśli coraz bardziej kierują się ku nadchodzącym Świętą Bożego Narodzenia, my chcemy jeszcze raz wrócić niejako do tematu Różańca Świętego. Jednak nie bezpośrednio, a do coraz popularniejszej wśród wielu ludzi Nowenny Pompejańskiej. Cała historia rozpoczęła się we włoskich Pompejach gdzie kult NMP Różańcowej rozpropagował bł.bartolo Longo to właśnie za jego sprawą wzniesiono w Pompejach Różańcową bazylikę z której płynie nieustanna modlitwa i część Królowej Różańca Świętego. Ale co do historii samej nowenny: W 1884 r. we Włoszech, cierpiąca na uciążliwą i nieuleczalną chorobę Fortunatina Agrelli, gorliwie modliła się o zdrowie. Któregoś dnia, cierpiąc i modląc się, ujrzała Maryję, która zachęciła ją do odmówienia trzech błagalnych nowenn, a po uzdrowieniu trzech kolejnych nowenn dziękczynnych. Każda z tych sześciu dziewięciodniowych modlitw opierała się wyłącznie na 15 tajemnicach różańca. Matka Boża nie wskazywała na żadne inne szczegółowe modlitwy, które należy odmawiać w trakcie tej nowenny. Mówiła jedynie o samym
różańcu. We wskazanym przez Maryję dniu, dziewczynka rzeczywiście nagle i w cudowny sposób odzyskała zdrowie. Objawiając się po raz kolejny Fortunatinie, Maryja powiedziała: Ktokolwiek pragnie otrzymać łaski, niech odprawi na Moją cześć trzy nowenny, odmawiając piętnaście tajemnic różańca, a potem niech odmówi znowu trzy nowenny dziękczynne. Tak powstała nowenna pompejańska. Jest to wyjątkowa, uniwersalna modlitwa, która została podarowana przez Maryję wszystkim ludziom. Opiera się ona, jak widzimy, na samym tylko różańcu, na jego piętnastu tajemnicach, które kontemplujemy w pokorniej prośbie. Uściślijmy: w tym czasie nie znano ani modlitwy fatimskiej ( O mój Jezu, przebacz nam nasze grzechy ), ani modlitwy znanej z Cudownego Medalika, a rozpowszechnianej przez św. Maksymiliana Kolbego ( O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami ), nie było też tajemnic światła, które dodał Św. Jan Paweł II. Początkowo więc nowenna pompejańska opierała się na samym tylko różańcu i w takiej formie propagował ją bł. Bartolo Longo. Jak zatem pojawiły się w nowennie pompejańskiej modlitwy błagalne i dziękczynne? W chwili krzewienia się nowenny pompejańskiej we Włoszech, doszło jeszcze do cudownego uzdrowienia innej dziewczyny. Śmiertelnie chora Clotilde Terbi, będąc bliska śmierci, w stanie głębokiego paraliżu, modliła się nowenną pompejańską, odmawiając sam różaniec. W trakcie agonii niespodziewanie ujrzała Maryję i wtedy, jakby chcąc dodatkowo podkreślić swoją prośbę, wypowiedziała modlitwę z nabożeństwa piętnastu sobót, ułożoną przez bł. Bartola Longo. Modlitwa ta stała się odtąd szerzej znana jako tzw. modlitwa błagalna. Modlitwa ta stała się odtąd szerzej znana jako tzw. modlitwa błagalna. W tym nabożeństwie zamieszczono także wskazówkę, aby modlitwy do Matki Bożej Pompejańskiej kończyć trzykrotnym aktem strzelistym: Królowo Różańca Świętego, módl się za nami!. Tak też zrobiła Clotilde, a wtedy Najświętsza Panna, jakby wzruszona jej słowami, podeszła do chorej i dokonało się natychmiastowe oraz trwałe uzdrowienie. Maryja powiedziała jej m.in.: Chcę, abyś przyszła do Pompejów, by mi podziękować. Przyjdź boso i ogłoś cud w Moim czasopiśmie. Odmawiaj codziennie 15 tajemnic różańca, nie zaniedbuj tego nigdy!. Krótko po tym wydarzeniu, na prośbę wiernych, powstała modlitwa dziękczynna, która odnosi się do poleceń Matki Bożej, a którą ułożył Bartolo Longo. Wskazuje ona na nasze zobowiązania, jakie podejmujemy w tym wyjątkowym nabożeństwie, jakim jest nowenna pompejańska. A więc do: poświęcenia swojego życia Maryi i naśladowania jej cnót, dawania świadectwa o otrzymanych łaskach, dalszego odmawiania różańca oraz zachęcania innych do tej modlitwy. Nie zaniedbujmy swoich obietnic złożonych w modlitwie. Pamiętajmy, że podejmujemy je na całe życie. Są one też istotą nowenny pompejańskiej, która ma na celu trwałe związanie nas z różańcem. Ale też z drugiej strony, kiedy pojawiają się pytania o kolejność, liczbę dodatkowych modlitw czy westchnień do Królowej Nieba, nie popadajmy w myślenie magiczne. Czasem pojawiają się głosy, że zapomnienie modlitwy albo zła kolejność może unieważnić nowennę tak, że trzeba ją zaczynać od nowa. Przypomnijmy sobie wtedy, że jej istotą jest dobrze odmówiony różaniec, w którym łączmy modlitwę z kontemplacją. Dodatkowe modlitwy spełniają swój cel, przypominają nam o obietnicy pompejańskiej i ukierunkowują nasze intencje oraz podjęte zobowiązania. A ponieważ ich istnienie jest uświęcone tradycją, warto je odmawiać tak, jak to czyni się już od 130 lat. Miejmy zawsze na uwadze, że nowenna nie spełnia się dzięki liczbie odklepanych zdrowasiek, ścisłej kolejności modlitw odmówionych z aptekarską dokładnością, ale
dzięki gorliwej modlitwie różańcowej, pełnemu zawierzeniu Bogu i pokładaniu ufności w Jego łasce. Nowenna nie jest transakcją handlową z Panem Bogiem poprzez pośrednictwo Maryi, ale narzędziem sprzyjającym naszemu nawróceniu i wewnętrznej przemianie bliźnich, z czego wynika otwarcie się na Bożą łaskę. Istotą nowenny jest różaniec, którym chcemy modlić się już całe życie. Trwajmy więc z radością i nadzieją przy różańcu! Niech on staje się narzędziem dla duchowego odrodzenia każdego z nas, naszych parafii i całego narodu. Odmawiaj codziennie 15 tajemnic różańca, nie zaniedbuj tego nigdy!. Wszak nie bez powodu Nowennę Pompejańską nazywa się Nowenną nie do odparcia. JAK ODMAWIAĆ NOWENNĘ POMPEJAŃSKĄ: Przez 54 dni odmawiamy codziennie 15 tajemnic różańca modląc się w jednej intencji oraz dodając do standardowych modlitw różańca kilka krótkich modlitw początkowych i końcowych. Aby się nie pogubić, warto zaznaczyć sobie w kalendarzu dni rozpoczęcia i zakończenia nowenny wraz z dniami przejścia części błagalnej (pierwsze 27 dni) w dziękczynną (drugie 27 dni). Najpierw żegnamy się znakiem krzyża. Potem podajemy intencję i mówimy: Ten różaniec odmawiam na Twoją cześć, Królowo Różańca świętego. Przechodzimy do modlitw początkowych różańca (Wierzę w Boga, Ojcze nasz, 3 Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu) odmawiamy jeden raz, na początku nowenny w danym dniu. Następnie odmawiamy różaniec piętnaście tajemnic (15 dziesiątek) nie musisz wszystkich naraz. Można na przykład odmawiać po jednej dziesiątce przez cały dzień.. Po skończeniu różańca modlimy się krótką modlitwą (błagalną przez pierwsze 27 dni lub dziękczynną przez drugie 27 dni). Wystarczy tę modlitwę odmówić raz na dzień, na końcu różańca. Na samym końcu modlimy się modlitwą Pod Twoją obronę oraz trzy razy z ufnością i wiarą mówimy: Królowo Różańca świętego, módl się za nami! Modlitwa błagalna: Pomnij o miłosierna Panno Różańcowa z Pompejów, jako nigdy jeszcze nie słyszano, aby ktokolwiek z czcicieli Twoich, z Różańcem Twoim, pomocy Twojej wzywający, miał być przez Ciebie opuszczony. Ach, nie gardź prośbą moją, o Matko Słowa Przedwiecznego, ale przez święty Twój różaniec i przez upodobanie, jakie okazujesz dla Twojej świątyni w Pompejach wysłuchaj mnie dobrotliwie. Amen. Modlitwa dziękczynna: Cóż Ci dać mogę, o Królowo pełna miłości? Moje całe życie poświęcam Tobie. Ile mi sił starczy, będę rozszerzać cześć Twoją, o Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałem, nawiedziła mnie łaska Boża. Wszędzie będę opowiadać o miłosierdziu, które mi wyświadczyłaś. O ile zdołam będę rozszerzać nabożeństwo do Różańca Świętego, wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby i niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali. O, gdyby cały świat wiedział jak jesteś dobra, jaką masz litość nad cierpiącymi, wszystkie stworzenia uciekałyby się do Ciebie. Amen. Tekst na podstawie strony internetowej: pompejanska.rosemaria.pl
21 listopada- Ofiarowanie NMP W starożytnych czasach istniał wśród Żydów zwyczaj religijny, polegający na tym, że dzieci - nawet jeszcze nie narodzone - ofiarowywano służbie Bożej. Dziecko, zanim ukończyło piąty rok życia, zabierano do świątyni w Jerozolimie i oddawano kapłanowi, który ofiarowywał je Panu. Zdarzało się czasem, że dziecko pozostawało dłużej w świątyni, wychowywało się, uczyło służby dla sanktuarium, pomagało wykonywać szaty liturgiczne i asystowało podczas nabożeństw. Święta Anna, matka Maryi, przez wiele lat była bezdzietna. Mimo to nie utraciła wiary i ciągle prosiła Boga o dziecko. Złożyła obietnicę, że jeśli urodzi dziecko, odda je na służbę Bogu. Tak zrobiła, choć po tylu latach oczekiwania na upragnione potomstwo musiało to być wielkie poświęcenie z jej strony. Ewangelie nie mówią dokładnie, kiedy miało miejsce ofiarowanie Maryi, ale na pewno na początku Jej życia, prawdopodobnie, gdy Maryja miała trzy lata. Wtedy to Jej rodzice, św. Joachim i św. Anna, przedstawili Bogu przyszłą Królową Świata. Oddali Ją wówczas kapłanowi Zachariaszowi, który kilkanaście lat później stał się ojcem św. Jana Chrzciciela. Według niektórych autorów Maryja pozostała w świątyni około 12 lat. Zdarzenie to wspominamy właśnie w dniu dzisiejszym. Informacje o nim pochodzą z pism apokryficznych, czyli ksiąg nie przyjętych do kanonu Pisma świętego, które jednak są bardzo pomocne w poznawaniu realiów czasów Chrystusa. W Protoewangelii Jakuba, napisanej ok. 140 r. po narodzeniu Jezusa, czytamy, że rodzicami Maryi był św. Joachim i św. Anna i że stali się jej rodzicami w bardzo późnym wieku. Dlatego przed swoją śmiercią oddali Maryję na wychowanie i naukę do świątyni, gdy Maryja miała zaledwie trzy lata. W Kościołach wschodnich panuje zgodne przekonanie, że Maryja faktycznie była ofiarowana w świątyni. Potwierdzają to bardzo liczne wypowiedzi wschodnich pisarzy kościelnych. Oprócz powagi apokryfów, na których się oparli, o ustanowieniu święta Ofiarowania Maryi w świątyni zadecydowało zapewne w niemałej mierze również niejako nakładanie się" świąt Maryi i Jezusa. Skoro obchodzimy uroczyście Poczęcie Jezusa (25 III) i Poczęcie Maryi (8 XII), Narodzenie Jezusa (25 XII) i Narodzenie Maryi (8 IX), Wniebowstąpienie Jezusa i Wniebowzięcie Maryi (15 VIII), to naturalne wydaje się obchodzenie obok święta ofiarowania Chrystusa (2 II) także święto ofiarowania Jego Matki. Kościół przez ustanowienie święta Ofiarowania Maryi w świątyni i przez fakt zachowania tego święta w najnowszej liturgii, chciał przypomnieć prawdę zasadniczą, nie podlegającą żadnej wątpliwości, że Maryja od wieków była przeznaczona w planach Bożych dla wypełnienia wielkiej zbawczej misji. Upatrzona przez Opatrzność na Matkę Zbawiciela przez to samo stała się darem ofiarnym Ojcu niebieskiemu. Nadto do swojej misji Maryja przygotowywała się bardzo pilnie i z całym oddaniem. Świadczą o tym chociażby jej własne słowa, które w chwili Zwiastowania wypowiedziała do niebieskiego posła, archanioła Gabriela: Oto ja służebnica Pańska (Łk 1,38). Świadomie nazywa się Maryja służebnicą Boga, gotową wypełnić swoim życiem wolę Bożą, chociażby miało to od niej wymagać największych ofiar i wyrzeczeń. Źródła: brewiarz.pl,liturgia.wiara.pl,koscioł.wiara..pl W.W.
Pokłon (inklinacja od łac. inclino - skłaniam się) bardzo często stosowany jest w liturgiach wschodnich. Uważa się go tam za zwyczajny znak głębokiego szacunku i uwielbienia. W liturgii rzymskiej natomiast pokłon jest znakiem zarówno głębokiego szacunku, jak również usposobienia pokutnego, szczególnie wtedy, gdy ma on związek z prośbą o oczyszczenie z grzechów (w sakramencie pokuty, spowiedzi powszechnej, przy akcie pokuty we Mszy św. itp.) Skłon głowy lub ciała symbolizuje cześć i błaganie. W liturgii rzymskiej pokłon często zastępowany jest przyklęknięciem. Pokłonem ciała pozdrawia się między innymi ołtarz, krzyż a także celebransa, gdy na przykład diakon prosi go o błogosławieństwo (wypowiada słowa: "pobłogosław mnie ojcze") i gdy je otrzymuje. Skłaniamy głowę, kiedy przynosimy jakiś przedmiot liturgiczny kapłanowi, np. podczas przygotowania darów ofiarnych. Skłon głowy jest znakiem szacunku i uprzejmości. Skłaniamy głowę, gdy wypowiadamy razem imiona Trzech Osób Trójcy Świętej, gdy wypowiadamy imię: Jezus, Maryja, świętego, którego przypada wspomnienie, święto lub uroczystość. Skłon ciała (ukłon głęboki) - przy tym pokłonie zginamy głęboko głowę i ramiona. To również jest znak czci i uwielbienia. Jeśli w jakimś kościele nie jest przechowywany Najświętszy Sakrament (nie ma "wiecznej lampki"), wtedy skłaniamy ciało przed głównym ołtarzem, paschałem albo przed krzyżem. Po procesji wejścia kapłan, diakon i asystujący wykonują głęboki skłon w stronę ołtarza. Ponadto kapłan czyni głęboki ukłon przed ołtarzem: podczas wypowiadania modlitw: Wszechmogący Boże, Przyjmij nas Panie w duchu pokory... w Kanonie Rzymskim na słowa: Pokornie Cię błagamy podczas wypowiadania słów konsekracji (jako że są to słowa samego Chrystusa): "Bierzcie i jedzcie...bierzcie i pijcie" Ponadto skłon głowy wykonują wszyscy (kapłan i wierni) w czasie Wyznania Wiary na słowa: "I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem" - jest to nasz wyraz uczczenia tajemnicy Wcielenia oraz w czasie śpiewu Chwała na Wysokości Bogu na słowa Jezu Chryste. W wykonywaniu skłonów należy zachować nie tylko powagę i staranność, ale i rozsądny umiar. Liturgia bowiem nie może stać się nieustannym skłanianiem wszystkiemu i wszystkim, gdyż inaczej może się przerodzić w parodię liturgii. Podnoszenie oczu Podnoszenie oczu zawsze rozumiano jako znak zewnętrzny kierowania duszy do Boga. Modlący się człowiek spontanicznie kierował swój wzrok w górę wraz z myślami (Ps 122; Ps 123; Łk 16,23; J 11,41). Chrześcijanie hołdowali temu zwyczajowi tak dalece, że poganie wyśmiewali ich z tego powodu, jak podaje Tertulian i św. Cyprian. Stare liturgie pozostawiały wiernym zupełną dowolność pod tym względem. Dokładniejsze przepisy dotyczące podnoszenia oczu podał dopiero Rytuał Rzymski w 1614 roku. Wymagał na przykład podnoszenia oczu podczas przygotowania darów ofiarnych czy przed konsekracją. Praktyka podnoszenia oczu miała ułatwić uprzytomnienie sobie obecności Bożej i osiągnięcie większej serdeczności w modlitwie. Posoborowa odnowa liturgiczna wymaga, aby oczy były zwrócone na ołtarz, na obrzędy, na lektora, na głoszącego słowo Boże, w celu łatwiejszego zachowania zgodności między myślami, słowami i czynnościami liturgicznymi. Kapłan obecnie podnosi oczy w Kanonie Rzymskim przed przeistoczeniem na słowa: "On to w dzień przed swoją męką podniósł oczy ku niebu; do Ciebie, Boga Ojca Wszechmogącego cdn. opracowanie: Patryk Bartosik
INTENCJE MSZALNE 20.11-26.11.2017r. Poniedziałek 20.11 6.30 1) + Grzegorz i Janina Pasternak 2) + Aleksandrę Kanik 17.00 + Tomasz Szczotka z żoną Julią w rocz. śm. Wtorek 21.11 6.30 1) + Władysław Czubak w 3 rocz. śm. z żoną Bronisławą 2) + Stanisław Kubica 17.00 + Antoni Konior w 19 rocz. śm. z żoną Elżbietą Środa 22.11 6.30 1) przez wstawiennictwo św. Cecylii w int. pana organisty Wojciecha o zdrowie, błogosł. Boże i potrzebne łaski - KR 2) + Szymon Gołąbek w 23 rocz. śm. z żoną Katarzyną 17.00 ++ członkinie XXI Róży Kobiet Czwartek 23.11 6.30 1) + Krzysztof Matras 2) + Tadeusz Kołek 17.00 + Józef Kubica z żoną Agnieszką i dziećmi Piątek 24.11 6.30 1) + Józef Kropacz w 9 rocz. śm. 2) + Maria Rączka 17.00 - intencje pogrzebowe Sobota 25.11 6.30 1) + Michał Dudys w 3 rocz. śm. 2) + Maria Stec z mężem Antonim 17.00 + Michał Wojtusiak z żoną Cecylią Niedziela - 26.11 7.00 1) + Antoni Kotrys w 36 rocz. śm. z zięciem Antonim w 19 rocz. śm. 2) + Teresa Misik z synem Tadeuszem 9.00 1) za parafian 2) + Henryk Gołąbek 3) + Jan i Teresa Bożek 11.00 1) dziękczynna w 1 rocz. urodzin dla Ani o bł. Boże i potrzebne łaski 2) o bł. Boże i zdrowie dla Martynki w 1 rocz. urodzin 3) + Wacław Szlegr z synem Łukaszem 16.00 dziękczynna w roczek dla Sylwii Kuleta o zdrowie i bł. Boże
1.Dziś przypada 33 niedziela zwykła. Jako synowie światłości oraz synowie dnia, oczekujemy nadejścia Dnia Paoskiego. W przedostatnią niedzielę roku liturgicznego gromadzimy się na sprawowaniu Eucharystii, by doświadczyd sakramentalnego spotkania z Jezusem Chrystusem. On pragnie szczęścia każdego człowieka. Trzecia niedziela miesiąca dziękujemy dziś za wszelkie ofiary składane na cele parafialne. 2. Liturgiczne obchody tygodnia: a) w poniedziałek, 20 listopada - wspomnienie Św. Rafała Kalinowskiego, prezbitera, b) we wtorek, 21 listopada - wspomnienie Ofiarowałaś Najświętszej Maryi Panny. Jest to dzieo imienin Księdza Biskupa Janusza Zimniaka. Pamiętamy o modlitwie w intencji Biskupa Seniora, c) w środę, 22 listopada - wspomnienie Św. Cecylii. dziewicy i męczennicy, d) w piątek, 24 listopada - wspomnienie Świętych męczenników Andrzeja Dung- Lac, prezbitera i Towarzyszy. 3. W przyszłą niedzielę, 26 listopada, obchodzimy uroczystośd Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. 4. W zachrystii można jeszcze tylko dziś zapisad się na lampiony adwentowe. 5. Rozpoczął się sezon grzewczy stąd prosimy wchodzących do kościoła i wychodzących z niego o szczelne zamykanie drzwi wejściowych. Strona internetowa: www. parafiarybarzowice.pl, e-mail: rybarzowice254@gmail.com REDAKCJA: ks. proboszcz Władysław Urbańczyk, ks. Rafał, Patryk Zwardoń, Wojciech Wrona, Patryk Bartosik, Źródła: Kalendarz Liturgiczny, niedziela.pl,gość.pl,brewiarz.pl