Czcimy świętych i wspominamy zmarłych

Czcimy świętych i wspominamy zmarłych [dropcap] [/dropcap]uroczystość Wszystkich Świętych, przypadająca 1 listopada, w Kościele katolickim to radosny dzień. To okazja do wspominania nie tylko tych, którzy zostali przez Kościół oficjalnie uznani za świętych, wyniesieni na ołtarze, ale też tych wszystkich, którzy żyli obok nasi, osiągnęli zbawienie i są w niebie. Dla żyjących wiernych mają być przykładem do naśladowania i orędownikami u Boga. 2 listopada to Dzień Zaduszny, dzień szczególnej modlitwy za wszystkich wiernych zmarłych za tych w czyśćcu przygotowujących się do zmartwychwstania. Dzień Wszystkich Świętych ma swoje korzenie w kulcie męczenników, którzy oddali swoje życie za wiarę w Chrystusa. W rocznice śmierci męczenników odprawiano Eucharystię i czytano opisy męczeństwa. Każda lokalna wspólnota miała swoich męczenników, którzy poprzez męczeństwo stawali się świętymi, a ich relikwie przenoszono w różne miejsca. Papież Bonifacy IV w 610 złożył relikwie do starożytnej świątyni pogańskiej Panteon, którą poświęcił na kościół pod wezwaniem Matki Bożej Męczenników. Od tego czasu,w dniu 13 maja czczono zmarłych męczenników. Uroczystość z 13 maja na 1 listopada przeniósł Papież Grzegorz III w 731, a w 837 Grzegorz IV rozporządził, aby dzień 1 listopada poświęcić również pamięci wszystkich świętych Kościoła katolickiego. Na prośbę cesarza Ludwika Pobożnego rozszerzono to święto na cały Kościół. Dzień

Wszystkich Świętych celebrowany jest w Kościele przez odprawienie mszy świętej, podczas której księża mają na sobie białe szaty liturgiczne, symbolizujące radość i podniosły nastrój. Odbywa się ponadto uroczysta procesja na cmentarz i wspólna modlitwa nad grobami. W ciągu roku przypada wspomnienie jednego lub kilku świętych. Jednak świętych jest więcej. Wiele osób doszło do świętości przez codzienną wierność i zaangażowanie, a nie koniecznie przez oddanie życia dla Boga w męczeństwie. Dzień Zaduszny zainicjował w X wieku św. Odylon, opat z Cluny jako przeciwwagę obrzędów ku czci zmarłych, np. słowiańskich Dziadów. Sama nazwa Dzień Zaduszny oznacza dzień modlitw za dusze. Powszechny zwyczaj obchodzenia tego święta utrwalił się w Polsce od XII wieku, a w XIV pojawiły się procesje na cmentarz do czterech stacji, przy których odmawiano modlitwy za zmarłych i śpiewano pieśni żałobne. Począwszy od XV wieku, w Zaduszki odprawia się w kościołach trzy msze święte: w intencjach wiernych, w intencji wszystkich wiernych zmarłych oraz w intencji papieża. Te dni są dla chrześcijan zadumą, modlitwa, nostalgią i nadzieją a śmierć-brama do życia. Wszystkich Świętych jest dniem radosnym, zachęcającym aby wierni dążyli do świętości a Zaduszki to dzień refleksji nad przemijaniem ludzkiego życia. W tych dniach odwiedza się cmentarze, groby zmarłych, składa kwiaty wieńce co jest symbolem pamięci o zmarłych. Zapalanie zniczy jest tradycją przejęta z pogańskiego święta zwanego Dziadami, którego celem było nawiązanie kontaktu z duszami zmarłych a rozpalane ogniska oświetlały duszom drogę do domu. Te dni przypominają prawdę o wspólnocie kościoła katolickiego obejmują żyjących w niebie, pokutujących w czyśćcu i żyjących jeszcze na ziem. Wśród tych trzech stanów Kościoła dokonuje się wymiana wartości duchowych poprzez modlitwę pamięć i ofiarę a ta wzajemna łączność duchowa to obcowanie

świętych. Polecamy twórczość Krzysztofa Cezarego Buszmana-poety,autora piosenek, fotografika i podróżnika z zamiłowania. Nie, nie odchodź słowa Krzysztof Cezary Buszman, muzyka Jarosław Chojnacki. Kim jest człowiek święty? Z pewnością nie jest to człowiek idealny, który w życiu nie popełnił błędu, ale ten, który swoje życie złożył w ręce Boga i z całych sił walczył o Niego w swoim życiu. Myślę, że niebo będzie dla nas pełne niespodzianek Jak w tej anegdocie o 3 niespodziankach, które Czekają na nas w niebie: 1. Gdzie są te wszystkie twarze, które wyglądały na święte? 2. Jakim sposobem znalazło się tu tylu podejrzanych typów? 3. Jestem tu także i ja!! Kim jest człowiek święty? Z pewnością nie jest to człowiek idealny, który w życiu nie popełnił błędu, ale ten, który swoje życie złożył w ręce Boga i z całych sił walczył o Niego w swoim życiu. Myślę, że niebo będzie dla nas pełne niespodzianek Jak w tej anegdocie o 3 niespodziankach, które Czekają na nas w niebie: 1. Gdzie są te wszystkie twarze, które wyglądały na święte? 2. Jakim sposobem znalazło się tu tylu podejrzanych typów? 3. Jestem tu także i ja!!

SZTUKA MILCZENIA HGW [dropcap] [/dropcap]co do diabła W jakiej pogardzie trzeba mieć ludzi, mieszkających w mieście, którym z woli wyborców się zarządza, by tak dowodnie pokazywać, że ma się ich w dupie? Pisma były lakoniczne: Zakład Gospodarowania Nieruchomościami Dzielnicy Mokotów m. st. Warszawy uprzejmie informuję, że zgodnie z decyzją ( ) z dnia 26.05.2014 Prezydenta m.st. Warszawy, udziały Miasta Stołecznego Warszawy w budynku przy ul. Narbutta 60 będą zwrócone spadkobiercom byłego właściciela. ( ) I poniżej jeszcze jedno zdanie informacyjne i koniec. Takie kwity wywracające życie ludzkie do góry nogami dostali mieszkańcy 10 z 14 wszystkich mieszkań we wspomnianym budynku. Warszawa miała tam 75 proc udziałów. Pozostałe 4 mieszkania zostały wcześniej wykupione przez lokatorów na własność. To oczywiście przykre kiedy ludzie nagle dowiadują się, że są śmieciami, z którymi nikt nie chce gadać, nikt ich nie poinformował, że jacyś spadkobiercy wystąpili z roszczeniami i że może warto szukać sobie nowego lokum, a teraz nawet nie są stroną nie mają więc wglądu do żadnych dokumentów, zaświadczeń i aktów. A szkoda, bo mocno by ich zaskoczyło to, co mogli by przeczytać. Spadkobiercy właściciela przedstawili urzędnikom miasta stołecznego Warszawa akt notarialny, na podstawie którego wystąpili z roszczeniami. Urzędnicy nie zadali sobie oczywiście trudu, by sprawdzić ten dokument pod względem

podstawowych zasad wiarygodności. Należało to zrobić tym bardziej, że dokument jest wiekowy; liczy sobie 70 lat. I mnóstwo w nim niejasności. 11 stycznia 1947 roku troje właścicieli działki, na której stoi dziś budynek pod adresem Narbutta 60, było uprzejmych sprzedać ją Jerzemu R. Akt notarialny został sporządzony w budynku na ul. Narbutta 58. Jeden ze sprzedających wylegitymował się notariuszowi kenkartą nr 265.281wydaną przez okupacyjne władze niemieckie 14. 12. 1942 r. Notariusz akt podpisał i podstemplował. Stop. To wszystko nieprawda. Nie mogło spotkać się pięcioro ludzi (3 sprzedających, kupujący i notariusz w budynku na Narbutta 58, bo takiego budynku wtedy nie było. Na tym miejscu była kupa gruzów. Budynek ten został zbudowany w 1955 roku. Nie mogli sprzedający opylić kupcowi działki w 1947 r. skoro od 1945 r. obowiązywał dekret Bieruta. Mogli co najwyżej sprzedać mu roszczenia. Ale w akcie notarialnym mowa jest o działce. Nie mógł jeden ze sprzedających legitymować się kenkartą a zwłaszcza taką kenkartą, o takim numerze. W internecie znaleziono oryginał innej kenkarty z 30 listopada 1942 r, a zatem wydanej 2 tygodnie wcześniej niż ta, którą legitymował się sprzedający. I ma on numer wcześniejszy. Obie nie mogą być prawdziwe. Historycy i źródła historyczne oceniają, że podczas okupacji co dziesiąty Polak legitymował się fałszywą kenkartą. Nie mógł notariusz sporządzić aktu notarialnego na kupie gruzów, skoro miał biuro na ul Kapucyńskiej 6. Nie wchodzi też w rachubę ciężka choroba lub kalectwo jednego z uczestników transakcji, skoro, jako się rzekło tam nie było żadnego budynku. Akt sporządził i podpisał zastępca notariusza. Notariusz o takim nazwisku, jakie widnieje na pieczęci, która posłużył się jego zastępca, nie widnieje w spisie notariuszy RP z 1938 r.

To wszystko są poważne wątpliwości, które uzasadniają co najmniej ostrożne podejście urzędnika miejskiego do zwrotu mienia znacznej wartości. Kamienica, położona w Warszawie w tym miejscu jest warta krocie. Fachowcy mówią o co najmniej 10 milionach złotych. Urzędnik, który dostaje na biurko pismo z roszczeniami spadkobierców nie musi podzielać moich i lokatorów wątpliwości ale ma psi obowiązek je wyjaśnić. Od tego bowiem jest jak pies od szczekania, by chronić powierzone mu mienie miasta. I w takim wypadku, jeżeli jest choćby cień niepewności co do istoty rzeczy, powinien zwrócić się do sądu, który jest władny rzecz dogłębnie wyjaśnić i ma do tego instrumenty. Ponieważ istnieją silnie uzasadnione podejrzenia, że nie wszystko w dokumentach tej sprawy dotyczących jest w porządku. Nic takiego się jednak nie stało. Mimo to, a może właśnie dlatego dalsze działania miejskich urzędników były i są zastanawiająco niefrasobliwe. O fakcie, że wobec kamienicy zgłaszane są roszczenia urząd m. st. Warszawy wiedział od 1999 r. Było oczywiste, że jeżeli nie zajdą nieprzewidziane okoliczności, to nie ma siły działka zostanie zwrócona spadkobiercom razem z kamienicą, która na niej stoi. Kamienicą zarządzała wspólnota mieszkaniowa. W jej zarządzie miasto miało 70 proc, zgodnie z posiadaną własnością. W 2005 roku miasto do zarządu mianowało dwoje starających się o zwrot nieruchomości spadkobierców, choć oczywiście nie mieszkali w kamienicy na Narbutta 60. Czy to oznacza, że władze miasta były tylko zaskakująco uprzejme dla spadkobierców, w tamtym momencie ludzi zupełnie prywatnych? Czy też były przewidujące, bo wiedziały, że ci ludzie na pewno ową nieruchomość dostaną? A jeżeli wiedziały, to czemu w ostatnich latach wydawano na kamienicę ogromne sumy z miejskiej kasy? W 2000 roku gruntownie i z niezwykłą starannością, mającą wpływ na koszt przedsięwzięcia, odnowiono klatkę schodową. W 2005 r. wymieniono piony kanalizacyjne, instalacje centralnego ogrzewania i cała elektrykę. Wymieniono drzwi, okna i parapety

na klatce schodowej. Oczywiście niezbędne było jej ponowne odremontowanie, bardzo starannie, bez szczędzenia sił i środków. W 2011 r. ocieplono budynek oraz strop nad bramą wejściową. Zregenerowano kominy, wymieniono rynny. W 2012 ro przygotowano pomieszczenia pod węzeł cieplny, by bez problemów i zbędnych kosztów można było podłączyć ciepłą wodę i odłączyć ogrzewanie gazowe. W 2013 roku, na kilkanaście miesięcy przed podjęciem decyzji prezydenta m. st. Warszawy Hanny Gronkiewicz Waltz o zwrocie nieruchomości, pięknie odremontowano elewację budynku od strony ulicy. Kto podejmował decyzję, by miasto wywalało setki tysięcy samorządowych pieniędzy, by tak pięknie odremontować chałupę, o której od lat było wiadomo, że przejdzie w prywatne ręce? To niesłychany skandal. Ale to jeszcze nic. Zgodnie z prawem nowi właściciele muszą zapłacić miastu za te 10 mieszkań, które miasto im oddaje. To powinny być gigantyczne sumy, bo metr kwadratowy mieszkania w tym miejscu to co najmniej 10 000 złotych. Ale Warszawa woli zrobić nowemu właścicielowi prezent. Z operatu szacunkowego, sporządzonego na wniosek urzędu dzielnicy Mokotów wynika, że 10 mieszkań, o łącznej powierzchni 466 metrów kwadratowych wycenione jest na 1 855 090 zł. To około 4 000 złotych za metr. Nieprawdopodobne. Urząd przyjął ten operat czterokrotnie zaniżający wartość mieszkań nie mrugnąwszy okiem! Wystarczy teraz, że nowi właściciele wywalą dotychczasowych lokatorów na zbita mordę z mieszkań do tej pory komunalnych i sprzedadzą lokale zgodnie z ich prawdziwą wartością rynkową i zarobią miliony złotych. A wszystko to dzięki zastanawiającej łaskawości urzędników warszawskich. Lokatorzy i red. Tadeusz Porębski z lokalnego tygodnika Passa, który opisał tę sprawę, skierowali sprawę do prokuratury z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji Hanny Gronkiewicz Waltz do czasu wyjaśnienia sprawy. Nie otrzymali żadnej odpowiedzi. Wysłali wniosek do samej Hanny Gronkiewicz Waltz o wstrzymanie wykonania decyzji. Zero odzewu. Co do diabła W jakiej pogardzie trzeba mieć ludzi,

mieszkających w mieście, którym z woli wyborców się zarządza, by tak dowodnie pokazywać, że ma się ich w dupie? W jak wielkim poczuciu bezkarności trzeba tkwić, żeby nie zwracać uwagi na krytyczne i uzasadnione wątpliwości, które wskazują lokatorzy, którzy prawdopodobnie wylecą na bruk? Jak długo można pokazywać bez poczucia wstydu, że szastanie kasą podatników jest zupełnie naturalne i niczym nie grozi? Maciej Wiśniowski, wydawca strajk.eu Katastrofa Virgin Galactic [dropcap] [/dropcap]jedna osoba zginęła, jedna została ciężko ranna w katastrofie eksperymentalnego pojazdu kosmicznego Virgin Galactic. Pojazd rozbił się podczas próbnego lotu na pustyni Mojave w Kalifornii. Według kalifornijskiej policji, jeden z pilotów pojazdu zginął, a drugi zdołał się katapultować, lecz został ciężko ranny. Przewieziono go do szpitala. Właściciel statku, firma Virgin Galactic, informowała wcześniej o nieprawidłowym przebiegu lotu. Pojazd o nazwie Virgin Galactic s SpaceShipTwo został wyniesiony w powietrze na grzbiecie specjalnego samolotu, po czym rozpoczął samodzielny lot, w trakcie którego miał zostać wypróbowany silnik rakietowy.

Virgin Galactic s SpaceShipTwo ma być tak zwanym statkiem suborbitalnym, unoszącym się w przestrzeni kosmicznej przez kilka minut. Ma zabierać sześciu pasażerów. Przeszło 500 osób zapisało się już na loty turystyczne, płacąc 200 tysięcy dolarów. źródło: VG BABCIU! To nie Twój wnuczek! DZIADKU! To nie policjant! [dropcap] [/dropcap]oszuści na wnuczka i na policjanta wciąż oszukują starszych mieszkańców Warszawy. Wyłudzają pieniądze od naszych babć, mam, cioć, dziadków, ojców i wujków. Nie bądźmy obojętni i wcześniej ostrzegajmy naszych krewnych, że mogą do nich telefonować osoby podszywające się pod członków rodziny. Osoby te mogą prosić o pieniądze, które mają im pomóc w rozwiązaniu nagłego problemu. Nie pozwólmy, aby w ten sposób nasi najbliżsi stracili dorobek swojego życia. Porozmawiajmy z nimi o oszustach. Stołeczna policja i Urząd m. st. Warszawy przestrzegają

mieszkańców stolicy przed oszustami wyłudzającymi od starszych osób pieniądze metodą na policjanta. Sprawcy tego typu oszustw są często zatrzymywani dzięki pomocy osób, które mają świadomość tego, że mogą zostać oszukane. Niestety wciąż jesteśmy informowani o kolejnych pokrzywdzonych. Kiedy starsza osoba odbiera telefon od rzekomego policjanta z prośbą o pomoc w zatrzymaniu oszustów działających metodą na wnuczka, często przekazuje przestępcom oszczędności całego życia. Przestępcy oszukujący starszych ludzi metodą na wnuczka działają w stolicy od około 10 lat. Pomimo zatrzymania przez policję wielu z nich, nadal docierają do nas sygnały o kolejnych pokrzywdzonych osobach. Przy tego typu przestępstwach bardzo ważną rolę odgrywa profilaktyka. Dlatego właśnie Komenda Stołeczna Policji oraz Urząd m.st. Warszawy rozpoczęły dużą akcję informacyjną, której głównym celem jest uświadomienie osobom starszym grożących im niebezpieczeństw. Chcemy tym przekazem zainteresować także młodsze osoby, które dzięki bezpośrednim kontaktom z rodzicami, dziadkami i innymi starszymi osobami w rodzinie, mogą przekazać im niezbędną wiedzę. Oszuści niedawno zmodyfikowali metodę swojego działania. Tak, jak na początku dzwoniąc na numer stacjonarny i nawiązując rozmowę ze starszą osobą podszywają się pod któregoś z członków rodziny. Po chwili jednak przerywają połączenie. Bardzo szybko telefon ponownie dzwoni. Tym razem przestępca podaje się za policjanta, funkcjonariusza CBŚ lub CBA. Oszust przekonuje starszą osobę, że rozpracowuje zorganizowaną grupę przestępczą i prosi, aby mu w tym pomóc. Ta pomoc ma polegać na przekazaniu gotówki. Dzięki temu będzie można zatrzymać prawdziwych przestępców oszukujących starsze osoby na wnuczka. W rzeczywistości są przestępcami, nie mającymi nic wspólnego z policją. Jedynym ich celem jest wzbogacenie się kosztem

ludzkiej krzywdy. Po przekazaniu pieniędzy lub wpłaceniu ich na wskazane przez oszusta konto, wszelki kontakt z przestępcami się urywa. Z reguły wówczas pokrzywdzony orientuje się, że padł ofiarą oszusta. Z policyjnych informacji wynika, że coraz więcej osób jest świadomych zagrożenia. Dzięki temu często przestępcom nie udaje się oszukać kolejnych osób, do których telefonują oszuści, próbujący wyłudzić pieniądze. Pamiętajmy, że zasada ograniczonego zaufania do nieznajomych obowiązuje nie tylko dzieci. Dorośli często o niej zapominają, stając się ofiarami własnej łatwowierności i braku rozwagi. Oszuści wykorzystują ufność oraz dobre serce osób, które nie potrafią odmówić pomocy w trudnej sytuacji. Niespodziewane telefony osób podających się za policjantów, od dawno niewidzianych wnuków, siostrzenic czy kuzynów nie muszą zakończyć się naszą finansową porażką, jeżeli będziemy przestrzegać kilku podstawowych zasad, o które apelujemy: Jak nie dać się oszukać? dzwoni telefon ktoś mówi, że jest Twoim wnuczkiem, krewnym coś się wydarzyło: wypadek, choroba rozmówca się rozłącza, a za chwilę telefon dzwoni ponownie ktoś mówi, że trwa akcja policyjna, która pozwoli zatrzymać oszustów pada prośba o zachowanie wszystkiego w tajemnicy pilnie potrzebne są pieniądze lub wartościowe rzeczy, jeśli nie masz pieniędzy, pada prośba o zaciągnięcie kredytu rozmówca prosi Cię o przekazanie pieniędzy wskazanej osobie lub wykonanie przelewu Pomogłaś/eś, przekazałaś/eś pieniądze, czekasz

Uspokoiłaś/eś się, dopiero teraz dzwonisz do wnuczka, na policję już wiesz, że dałaś/eś się oszukać Straciłaś/eś wszystkie swoje oszczędności! Nie musiało się tak stać. Bądź ostrożna/y, pamiętaj: jeżeli rozmówca proponuje Ci, że możesz potwierdzić autentyczność dzwoniącego policjanta pod numerem 112 zanim zadzwonisz pod ten telefon, sprawdź czy rozłączyłeś poprzednią rozmowę Policja nigdy w takich lub podobnych sytuacjach nie prosi o przekazanie pieniędzy nie działaj pochopnie pod presja czasu po rozmowie zadzwoń do kogoś bliskiego na znany Ci numer telefonu, by opowiedzieć o zdarzeniu nie może być ono tajemnicą jeśli nie możesz skontaktować się z najbliższymi, niezwłocznie powiadom policję o takim zdarzeniu, dzwoniąc pod numer 112 Komenda Stołeczna Policji uruchomiła też specjalną linię telefoniczną dla tych osób, które podejrzewają, że mógł do nich zatelefonować oszust podający się za wnuczka, krewnego lub policjanta funkcjonariusza CBŚ. Nie dajmy przestępcom szansy! Nie pozwólmy, aby zabrali oszczędności życia! Na Państwa sygnały policjanci czekają przez całą dobę. Telefonować można pod nr 22 60-33-222. W przypadku jakichkolwiek podejrzeń, że nie jest to członek rodziny, czy prawdziwy funkcjonariusz tylko oszust lub w chwili, gdy telefonująca osoba postępuje w podany powyżej sposób PROSIMY O NATYCHMIASTOWE POWIADOMIENIE POLICJI. Tylko w tym roku stołeczni policjanci zatrzymali już 86 osób, które oszukiwały starszych ludzi metodą na wnuczka i policjanta. Decyzją sądów 32 z nich zostały tymczasowo aresztowane. Przestępcy oszukali 293 osoby. 178 osób zgłosiło policjantom, że usiłowano je oszukać.

Pokrzywdzeni stracili blisko 10 milionów złotych.