Rozdział 1 Przepisy ogólne

Projekt z dnia 18 października 2007r. USTAWA z dnia... r. o ochronie osób i mienia 1) Rozdział 1 Przepisy ogólne Art. 1. Ustawa określa: 1) obszary, obiekty i urządzenia podlegające obowiązkowej ochronie; 2) zasady tworzenia i funkcjonowania wewnętrznych służb ochrony; 3) zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia; 4) wymagane kwalifikacje i uprawnienia pracowników ochrony; 5) nadzór nad funkcjonowaniem ochrony osób i mienia; 6) zasady ochrony transportowanej: a) broni, b) amunicji, c) materiałów wybuchowych, d) innych środków bojowych stanowiących uzbrojenie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Biura Ochrony Rządu, Straży Granicznej, Służby Więziennej oraz innych państwowych formacji uzbrojonych; 7) zasady ochrony transportowanych wartości pieniężnych oraz przedmiotów wartościowych. Art. 2. Użyte w ustawie określenia oznaczają: 1) broń broń palną w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm. 2) ); 2) broń palna długa każdą inną broń palną niż broń palna krótka; 3) broń palna krótka broń palną z lufą, której długość nie przekracza 30 cm lub której całkowita długość nie przekracza 60 cm, w tym pistolety i rewolwery centralnego zapłonu o kalibrach od 6,35 mm do 11,43 mm (0,45 ), pistolety sygnałowe o kalibrze 26 mm oraz pistolety i rewolwery bocznego zapłonu o kalibrze 5,6 mm (0,22 ) przeznaczone do strzelania amunicją long rifle lub short ; 4) granica chronionego obszaru, obiektu, urządzenia linię, ustaloną i opisaną w dokumentacji realizowanej umowy lub planie ochrony przez kierownika jednostki zarządzającego obszarem, obiektem lub urządzeniem, wyznaczającą chroniony obszar, obiekt lub ich część albo urządzenie, powstałą poprzez oznakowanie informujące o objęciu tego obszaru, obiektu lub ich części albo urządzenia ochroną; 5) jednostka obliczeniowa kwotę określającą dopuszczalny limit stale lub jednorazowo przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych i przedmiotów wartościowych, wynoszącą 120-krotność przeciętnego 1

miesięcznego wynagrodzenia za ubiegły kwartał, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski ; 6) kierownik jednostki osobę, która zarządza obszarami, obiektami lub urządzeniami podlegającymi obowiązkowej ochronie; 7) konwój - ochronę transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, innych środków bojowych, o których mowa w art.1 pkt 6 lit. d, wartości pieniężnych oraz przedmiotów wartościowych; 8) konwojent pracownika ochrony wyposażonego w broń palną wykonującego czynności konwojowania; 9) licencja - zezwolenie na wykonywanie zadań związanych z ochroną osób i mienia w zakresie wymaganym ustawą; 10) obszar podlegający obowiązkowej ochronie - obszar określony przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i oznakowany w widocznym miejscu poprzez umieszczenie informacji o treści: Obiekt chroniony przez specjalistyczną uzbrojoną formację ochronną ; 11) ochrona mienia - działania zapobiegające popełnieniu czynów zabronionych przeciwko mieniu, a także przeciwdziałające powstawaniu szkody z nich wynikającej oraz polegające na niedopuszczeniu do wstępu lub przebywania osób nieuprawnionych na terenie chronionych obszarów, obiektów, urządzeń; 12) ochrona osób - działania mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa życia, zdrowia i nietykalności osobistej; 13) organizator transportu właściciela transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d; 14) państwa członkowskie - państwa członkowskie Unii Europejskiej lub państwa członkowskie Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oraz Konfederację Szwajcarską; 15) pracownik ochrony - osobę posiadającą licencję pracownika ochrony fizycznej lub licencję pracownika zabezpieczenia technicznego i wykonującą zadania ochrony w ramach wewnętrznej służby ochrony albo na rzecz przedsiębiorcy, który uzyskał koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, a także osobę wykonującą takie zadania w zakresie niewymagającym licencji; 16) przechowywanie wartości pieniężnych magazynowanie wartości pieniężnych w pomieszczeniach lub urządzeniach służących do przechowywania wartości pieniężnych; 17) specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne - wewnętrzne służby ochrony lub przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesje na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, posiadających pozwolenie na broń na okaziciela, wydane na podstawie odrębnych przepisów; 18) transport podlegający obowiązkowej ochronie - transport wartości pieniężnych, broni, amunicji, materiałów wybuchowych lub innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d oraz przedmiotów wartościowych; 2

19) wartości pieniężne, w tym przedmioty wartościowe: a) krajowe i zagraniczne znaki pieniężne; b) czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę wartość do inkasa lub inną o podobnym charakterze; c) weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę wartość do inkasa lub inną o podobnym charakterze; d) inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę; e) złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także platynę i inne metale z grupy platynowców, z wyłączeniem muzealiów w rozumieniu ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z późn. zm. 3) ), 20) wewnętrzne służby ochrony - uzbrojone i umundurowane zespoły pracowników przedsiębiorców lub jednostek organizacyjnych, powołane do ich ochrony. Art. 3. Ochrona osób i mienia realizowana jest w formie: 1) bezpośredniej ochrony fizycznej: a) stałej lub doraźnej, b) polegającej na stałym dozorze sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych, c) polegającej na konwojowaniu wartości pieniężnych, broni, amunicji, materiałów wybuchowych, innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, oraz przedmiotów wartościowych; 2) zabezpieczenia technicznego, polegającego na: a) montażu zabezpieczenia technicznego elektronicznego składającego się z elektronicznych urządzeń i systemów alarmowych sygnalizujących zagrożenie chronionych osób i mienia oraz urządzeń i systemów przekazu i monitorowania tych sygnałów, a także ich eksploatacji, konserwacji i naprawach w miejscach ich zainstalowania, b) montażu zabezpieczenia technicznego mechanicznego składającego się z urządzeń i środków mechanicznego zabezpieczenia oraz ich eksploatacji, konserwacji, naprawach i awaryjnym otwieraniu w miejscach zainstalowania. Art. 4. 1. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących ochrony obszarów, obiektów i urządzeń jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez: 1) Ministra Obrony Narodowej; 2) ministra właściwego do spraw wewnętrznych; 3) Ministra Sprawiedliwości; 4) ministra właściwego do spraw zagranicznych; 5) Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego; 6) Szefa Agencji Wywiadu; 7) Szefa Centralnego Biura Antykorupcyjnego; 8) Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego; 9) Szefa Służby Wywiadu Wojskowego, 3

a także przepisów dotyczących ochrony transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, wykonywanego przez te jednostki. 2. Ustawa nie narusza przepisów dotyczących organizacji i zasad funkcjonowania innych uzbrojonych służb i formacji ochronnych, tworzonych na podstawie odrębnych ustaw. 3. Ustawy nie stosuje się do Straży Marszałkowskiej podległej Marszałkowi Sejmu. Rozdział 2 Obszary, obiekty, urządzenia i transporty podlegające obowiązkowej ochronie Art. 5. 1. Obszary, obiekty, urządzenia i transporty ważne dla obronności, interesu gospodarczego państwa, bezpieczeństwa publicznego i innych ważnych interesów państwa podlegają obowiązkowej ochronie odpowiednio do stanu zagrożenia przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub zabezpieczenie techniczne wraz ze stałym dozorem sygnałów przesyłanych, gromadzonych i przetwarzanych w elektronicznych urządzeniach i systemach alarmowych w połączeniu z doraźną ochroną fizyczną. 2. Do obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 1, należą: 1) w zakresie obronności państwa w szczególności: a) zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji, b) zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt wojskowy, c) magazyny rezerw państwowych; 2) w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa w szczególności: a) zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o strategicznym znaczeniu dla państwa, b) porty morskie i lotnicze, c) banki, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe i zakłady przedsiębiorców wytwarzających, przechowujących bądź transportujących wartości pieniężne w znacznych ilościach; 3) w zakresie bezpieczeństwa publicznego w szczególności: a) zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków, b) zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające, wybuchowe bądź chemiczne o dużej podatności pożarowej lub wybuchowej, c) rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, środowiska albo spowodować poważne straty materialne; 4) w zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa w szczególności: a) zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej, 4

b) obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe, c) obiekty i obszary posiadające szczególną wartość kulturową oraz muzea i inne obiekty, w których zgromadzone są zabytki, d) archiwa państwowe, e) obiekty i urządzenia teleinformatyczne. 3. Szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń, o których mowa w ust. 2, sporządzają: 1) ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie - w stosunku do podległych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych, przedsiębiorstw państwowych dla których sprawują funkcję organu założycielskiego oraz spółek handlowych, w których Skarb Państwa posiada co najmniej 50% akcji lub udziałów i w których, w imieniu Skarbu Państwa, wykonują prawa z tytułu posiadanych akcji lub udziałów; 2) Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w stosunku do obiektów publicznej radiofonii i telewizji; 3) Prezes Narodowego Banku Polskiego w stosunku do banków; 4) Prezes Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w stosunku do spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych. 4. Umieszczenie w wykazie lub wykreślenie z wykazu określonego obszaru, obiektu lub urządzenia następuje w drodze decyzji administracyjnej. 5. Do decyzji Prezesa Narodowego Banku Polskiego, Prezesa Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz Prezesa Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej w sprawach, o których mowa w ust. 3, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm. 4) ). Decyzje te mają moc ostatecznych decyzji administracyjnych i nadaje się im rygor natychmiastowej wykonalności. 6. Wykazy, o których mowa w ust. 3, ministrowie i kierownicy urzędów centralnych, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, Prezes Narodowego Banku Polskiego oraz Prezes Krajowej Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej przesyłają do właściwych terytorialnie wojewodów oraz na bieżąco aktualizują. 7. Wojewodowie prowadzą ewidencję obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, znajdujących się na terenie województwa. 8. Wojewoda, w drodze decyzji administracyjnej, może umieścić w ewidencji, o której mowa w ust. 7, lub wykreślić z tej ewidencji, znajdujące się na terenie województwa obszary, obiekty i urządzenia innych podmiotów niż określone w ust. 3, na wniosek tych podmiotów lub z urzędu. 9. Wojewoda umieszcza obiekty, obszary i urządzenia w ewidencji, o której mowa w ust. 7, na podstawie decyzji, o których mowa w ust. 4 i ust. 8 i niezwłocznie powiadamia w formie pisemnej właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji oraz kierownika jednostki. Art. 6. 1. Transporty wartości pieniężnych powyżej 0,3 jednostki obliczeniowej, wykonywane na zlecenie lub przez podmioty, o których mowa w art. 5 ust. 2 pkt 2 lit. c, podlegają obowiązkowej ochronie. 2. Sposób i warunki transportowania wartości pieniężnych oraz przedmiotów wartościowych są uzależnione od ich rodzaju lub wartości. 5

Art. 7. 1. Transporty przekraczające: 50 sztuk broni palnej długiej lub 25 sztuk broni palnej krótkiej albo 5.000 sztuk amunicji oraz transporty materiałów wybuchowych podlegają obowiązkowej ochronie. 2. Transportowanie broni, amunicji, materiałów wybuchowych, o których mowa w ust. 1, oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, wykonuje się przy użyciu środków transportu odpowiednio przystosowanych w zależności od rodzaju i ilości broni, amunicji, materiałów wybuchowych. 3.Sposób transportowania innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 1 lit. d określa organizator transportu w zależności od rodzaju środka bojowego. Art. 8. Organizator transportu broni, amunicji, materiałów wybuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 1, oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, przekazuje w formie pisemnej właściwym terytorialnie komendantom wojewódzkim Policji informację o planowanej trasie przemieszczania się transportu, o którym mowa w art. 7 ust. 2, co najmniej jedną dobę przed planowanym terminem rozpoczęcia transportu. Art. 9. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw transportu i po zasięgnięciu opinii Prezesa Narodowego Banku Polskiego określi, w drodze rozporządzenia, sposób wykonywania i wymagania, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych i przedmiotów wartościowych oraz muzealiów, w tym warunki ochrony, a w szczególności: 1) wymagania w zakresie ochrony fizycznej i zabezpieczenia technicznego wartości pieniężnych przechowywanych w obiektach podlegających obowiązkowej ochronie i w czasie ich transportowania; 2) warunki techniczne pojazdów przeznaczonych do transportowania wartości pieniężnych oraz pojazdów przeznaczonych do ich ochrony (pojazdów ubezpieczających), a także tryb potwierdzania spełniania tych warunków; 3) sposób i warunki wykonywania konwoju w zależności od rodzaju i wartości transportowanych wartości pieniężnych, w tym: uzbrojenie, skład grupy konwojowej i wyposażenie konwoju, warunki ochrony transportów wartości pieniężnych realizowanych przez banki centralne państw członkowskich na rzecz Narodowego Banku Polskiego lub przemieszczających się przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej; - uwzględniając konieczność zapewnienia należytego poziomu bezpieczeństwa chronionych wartości pieniężnych. Art. 10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z Ministrem Obrony Narodowej, ministrem właściwym do spraw gospodarki, ministrem właściwym do spraw transportu oraz po zasięgnięciu opinii Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego określi, w drodze rozporządzenia, warunki wykonywania i wymagania, jakim powinien odpowiadać transport broni, amunicji, materiałów wybuchowych oraz innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d, w tym rodzaje zabezpieczenia technicznego stosowanego w ochronie transportu, wykorzystywanych środków transportu, wyposażenie konwojenta, uwzględniając rodzaje i ilości transportowanej broni, amunicji, materiałów wybuchowych, innych środków bojowych, o których mowa w art. 1 pkt 6, oraz sposób powiadamiania właściwych służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo o przemieszczaniu się transportu. 6

Art. 11. 1. Organizację i sposób wykonania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń umieszczonych w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 7, określa plan ochrony uzgodniony z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji. 2. Kierownik jednostki, w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia pisemnego powiadomienia, o którym mowa w art. 5 ust. 9, przekazuje plan ochrony do uzgodnienia właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji. 3. Plan ochrony powinien: 1) uwzględniać charakter produkcji lub rodzaj działalności jednostki; 2) zawierać analizę potencjalnego stanu zagrożenia i aktualnego stanu bezpieczeństwa jednostki; 3) podawać ocenę aktualnego stanu ochrony jednostki; 4) zawierać dane dotyczące specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, a w tym: a) ilość i sposób rozmieszczenia pracowników ochrony, b) rodzaj oraz ilość uzbrojenia i wyposażenia, c) sposób zabezpieczenia broni i amunicji; 5) zawierać dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych; 6) zawierać zasady organizacji i wykonywania ochrony jednostki. 4. Komendant wojewódzki Policji przy uzgadnianiu planu ochrony bierze pod uwagę potencjalny stan zagrożenia jednostki oraz wymagania określone w obowiązujących przepisach prawa. 5. Uzgodnienie, odmowa oraz cofnięcie uzgodnienia planu ochrony następuje w drodze decyzji administracyjnej. 6. Kierownik jednostki jest obowiązany zapewnić organizację ochrony w jednostce w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia przez komendanta wojewódzkiego Policji uzgodnionego planu. 7. Zmiana planu ochrony, w zakresie o którym mowa w ust. 3 pkt 4-6, wymaga uzgodnienia, o którym mowa w ust. 1. 8. Komendant wojewódzki Policji może cofnąć uzgodnienie planu ochrony w przypadku, gdy organizacja ochrony i zabezpieczenie techniczne obszaru, obiektu lub urządzenia nie odpowiada aktualnym zagrożeniom jednostki. Rozdział 3 Wewnętrzne służby ochrony Art. 12. 1. Wewnętrzne służby ochrony: 1) zapewniają ochronę mienia w granicach chronionych obszarów i obiektów; 2) zapewniają ochronę ważnych urządzeń jednostki, znajdujących się poza granicami chronionych obszarów i obiektów; 3) konwojują mienie jednostki. 2. Przedsiębiorca, który powołał wewnętrzną służbę ochrony i uzyskał koncesję, o której mowa w art. 20, może świadczyć usługi ochrony osób i mienia na rzecz innych jednostek, osób fizycznych i prawnych. Art. 13. Wewnętrzną służbę ochrony tworzy się w terminie 2 miesięcy od daty doręczenia: 7

1) uzgodnionego planu ochrony z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji; 2) decyzji, o której mowa w art. 15 ust. 1. Art. 14. Wewnętrzne służby ochrony podlegają kierownikowi jednostki lub osobie pisemnie przez niego upoważnionej, bezpośrednio podporządkowanej temu kierownikowi. Art. 15. 1. Właściwy terytorialnie komendant wojewódzki Policji może, w drodze decyzji administracyjnej, wydać zezwolenie na utworzenie wewnętrznej służby ochrony w jednostce, w skład której nie wchodzą obszary, obiekty i urządzenia umieszczone w ewidencji, o której mowa w art. 5 ust. 7, na wniosek kierowników tych jednostek, uzasadniony ważnym interesem gospodarczym lub publicznym. 2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, załącza się plan ochrony jednostki zawierający informacje, o których mowa w art. 11 ust. 3. 3. Kierownik jednostki, o którym mowa w ust. 1, jest obowiązany utworzyć wewnętrzną służbę ochrony w terminie 2 miesięcy od dnia doręczenia zezwolenia, o którym mowa w ust. 1. 4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do tworzenia wewnętrznych służb ochrony, działających na terenach jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministra Obrony Narodowej albo ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Art. 16. 1. Komendant wojewódzki Policji odmawia wydania zezwolenia na utworzenie wewnętrznej służby ochrony, o której mowa w art.15 ust. 1, jeżeli: 1) plan ochrony nie zawiera informacji, o których mowa w art. 11 ust. 3; 2) jednostka wnioskująca nie zapewnia spełnienia warunków wynikających z przepisów wydanych na podstawie ustawy. 2. Komendant wojewódzki Policji, w drodze decyzji administracyjnej, cofa zezwolenie na działalność wewnętrznej służby ochrony, o której mowa w art. 15 ust. 1, jeżeli: 1) kierownik jednostki złoży taki wniosek; 2) nie utworzono wewnętrznej służby ochrony w okresie 2 miesięcy od dnia wydania zezwolenia; 3) nie usunięto w wyznaczonym terminie stwierdzonych podczas kontroli uchybień lub nieprawidłowości w organizacji i wykonywaniu ochrony jednostki; 4) działalność wewnętrznej służby ochrony prowadzona jest z rażącym naruszeniem planu ochrony; 5) ustały okoliczności, dla których zezwolenie zostało wydane. Art. 17. 1.Kierownicy jednostek, którzy powołali wewnętrzne służby ochrony lub osoby przez nich upoważnione, w zakresie ochrony osób i mienia, współpracują z Policją, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi). 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, warunki, zakres i tryb współpracy, kierowników jednostek chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne z Policją, Strażą Graniczną, jednostkami ochrony przeciwpożarowej, obrony cywilnej i strażami gminnymi (miejskimi), uwzględniając 8

osoby i organy uprawnione do podejmowania współpracy oraz potrzebę zapewnienia sprawnego przebiegu tej współpracy. Art. 18. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, dla wewnętrznych służb ochrony: 1) tryb i warunki ich tworzenia, uwzględniając osoby uprawnione do składania wniosków o utworzenie wewnętrznych służb ochrony, terminy składania tych wniosków, postępowanie w sprawie tworzenia służb oraz dokumentację w zakresie tego postępowania; 2) strukturę organizacyjną, sposób działania i prowadzenia dokumentacji opisującej organizację i przebieg ochrony, uwzględniając stanowiska służbowe i przypisany do nich zakres działania oraz rodzaje dokumentów sporządzanych podczas realizacji zadań ochrony; 3) uzbrojenie i wyposażenie, uwzględniając dopuszczalną liczbę egzemplarzy i rodzaje broni palnej, a także rodzaje środków przymusu bezpośredniego i pozostałego wyposażenia tych służb; 4) wzory umundurowania i odznak służbowych, a także elementy składające się na nazwę służby. 2. Wydając rozporządzenie, o którym mowa w ust. 1, należy uwzględnić potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa obszarów, obiektów i urządzeń, znajdującego się w nich mienia, a także bezpieczeństwa osób przebywających w ich granicach. Art. 19. Minister Obrony Narodowej dla wewnętrznych służb ochrony działających na terenach podległych lub nadzorowanych przez niego jednostek organizacyjnych, a minister właściwy do spraw wewnętrznych dla wewnętrznych służb ochrony działających na terenach urzędów obsługujących organy podległe lub nadzorowane przez tego ministra, mogą określić, każdy we własnym zakresie, w drodze rozporządzenia: 1) warunki i tryb tworzenia tych służb, uwzględniając osoby uprawnione do składania wniosków o utworzenie wewnętrznych służb ochrony oraz osoby uprawnione do tworzenia tych służb; 2) strukturę organizacyjną i sposób działania tych służb oraz sposób prowadzenia dokumentacji dotyczącej wykonywania ochrony, uwzględniając stanowiska służbowe i przypisany do nich zakres działania oraz rodzaje dokumentów sporządzanych podczas realizacji zadań ochrony: 3) uzbrojenie i wyposażenie tych służb, uwzględniając rodzaj broni palnej, środków przymusu bezpośredniego oraz innego wyposażenia w zależności od kategorii obiektu; 4) umundurowanie i odznaki służbowe, uwzględniając rodzaje umundurowania i odznak służbowych oraz zestaw należności umundurowania; - mając na względzie potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa obszarów, obiektów i urządzeń, znajdującego się w nich mienia, a także bezpieczeństwa osób przebywających w ich granicach z uwzględnieniem specyfiki jednostek ochranianych podległych lub nadzorowanych odpowiednio przez Ministra Obrony Narodowej i ministra właściwego dla spraw wewnętrznych. 9

Rozdział 4 Zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia oraz kontrola tej działalności Art. 20. 1. Podjęcie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia wymaga uzyskania koncesji, określającej zakres i formy wykonywania tych usług. 2. Koncesji nie wymaga działalność gospodarcza, w zakresie której wykonywane są usługi, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. a, polegające na przechowywaniu rzeczy oraz działalność gospodarcza w zakresie, o którym mowa w art. 3 pkt 2, jeżeli nie dotyczy ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie. Art. 21. 1. Organem właściwym do udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany, odmowy zmiany, ograniczenia jej zakresu oraz cofnięcia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, w drodze decyzji administracyjnej, jest minister właściwy do spraw wewnętrznych. 2. Przed udzieleniem koncesji organ koncesyjny jest obowiązany, a przed wydaniem innych decyzji, o których mowa w ust. 1, może zasięgnąć opinii właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkiego Policji. 3. W przypadku osób, o których mowa w art. 22, jeżeli były one żołnierzem, pracownikiem lub funkcjonariuszem Wojskowej Służby Wewnętrznej, Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych lub Wojskowych Służb Informacyjnych organ koncesyjny zasięga opinii odpowiednio: Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefa Służby Wywiadu Wojskowego, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. 3a. W przypadku osób, o których mowa w art. 22, jeżeli były one pracownikiem lub funkcjonariuszem Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych oraz pełniły służbę w Agencji Wywiadu organ koncesyjny zasięga opinii Szefa Agencji Wywiadu. 4. Opinie, o których mowa w ust. 2 i 3a, wydaje się w drodze postanowienia. 5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych przekazuje właściwemu terytorialnie komendantowi wojewódzkiemu Policji kopie wydanych decyzji, o których mowa w ust. 1, w terminie 14 dni od dnia ich wydania. Art. 22. Koncesję wydaje się na wniosek: 1) przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, jeżeli osoba ta posiada licencję drugiego stopnia, o której mowa w art. 35 ust. 1 lub art. 42 ust. 1; 2) przedsiębiorcy innego niż osoba fizyczna, jeżeli licencję, o której mowa w pkt 1, posiada co najmniej jedna osoba fizyczna będąca wspólnikiem handlowej spółki osobowej lub członkiem zarządu, prokurentem albo pełnomocnikiem ustanowionym przez przedsiębiorcę do kierowania działalnością określoną w koncesji. Art. 23. 1. Koncesję wydaje się, jeżeli: 1) przedsiębiorca będący osobą fizyczną, osoba stanowiąca organ lub wchodząca w skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurent, pełnomocnik lub wspólnik handlowej spółki osobowej: a) nie byli skazani prawomocnym wyrokiem sądu za umyślnie popełnione przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe oraz, 10

b) nie toczy się przeciwko tym osobom postępowanie karne o takie przestępstwo lub, c) nie pozostają w okresie próby w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego za umyślnie popełnione przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego lub przestępstwo skarbowe; 2) przedsiębiorca nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych Krajowego Rejestru Sądowego; 3) przedsiębiorca, o którym mowa w art. 22 pkt 2, nie figuruje w Krajowym Rejestrze Karnym. 2. Wykonywanie działalności w zakresie usług ochrony osób i mienia w ramach umowy spółki cywilnej jest dopuszczalne, jeżeli wszyscy wspólnicy posiadają koncesje w tym zakresie. 3. Wniosek o udzielenie lub zmianę koncesji powinien zawierać: 1) firmę przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu lub adresu zamieszkania; 2) numer w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym albo w ewidencji działalności gospodarczej, numer identyfikacji podatkowej (NIP), o ile taki posiada oraz numer wpisu do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej REGON; 3) określenie zakresu i form wykonywanej działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja; 4) określenie czasu, na jaki ma być udzielona koncesja; 5) określenie obszaru świadczenia usług objętych koncesją; 6) planowaną datę rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją; 7) adresy miejsc przechowywania dokumentacji, o której mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 3; 8) dane przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną, osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurentów oraz pełnomocnika ustanowionego w celu kierowania działalnością określoną w koncesji, zawierające: imię i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, obywatelstwo, numer PESEL, a w przypadku osoby posiadającej obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego serię i numer paszportu albo innego dokumentu stwierdzającego tożsamość oraz adresy zameldowania tych osób na pobyt stały i czasowy, informację o posiadaniu licencji drugiego stopnia, a także informację o zatrudnieniu lub pełnieniu służby w organach określonych w art. 21 ust. 3; 9) informacje o posiadanych koncesjach, zezwoleniach lub wpisach do rejestru działalności regulowanej. 4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku składanego do organu koncesyjnego przez przedsiębiorcę ubiegającego się o udzielenie lub zmianę koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 3 oraz zawierający informację o dokumentach wymaganych przy złożeniu wniosku o udzielenie koncesji. 5. Do wniosku o udzielenie koncesji należy dołączyć dokumenty: 1) urzędowo poświadczone: zaświadczenie o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej lub odpis aktualny Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego zawierające m. in. określenie wnioskowanego przedmiotu działalności gospodarczej, zgodnie z Polska Klasyfikacją Działalności (PKD); 11

2) urzędowo poświadczoną kopię licencji drugiego stopnia osoby lub osób, o których mowa w art. 22; 3) zaświadczenie o niekaralności przedsiębiorcy oraz osób, o których mowa w art. 23 ust. 1; 4) zaświadczenie z rejestru dłużników niewypłacalnych Krajowego Rejestru Sądowego 5) oryginał dowodu opłaty skarbowej za udzielenie koncesji wniesionej zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, z późn. zm. 5) ); 6) przedsiębiorca nie będący osobą fizyczną jest obowiązany dodatkowo dołączyć: a) umowę (statut) spółki, akt założycielski lub inny przewidziany przepisami prawa dokument dotyczący utworzenia, działalności i organizacji przedsiębiorcy albo urzędowo poświadczone ich kopie, b) odpis z właściwego rejestru, jeżeli przedsiębiorca podlega wpisowi do rejestru, c) wykaz członków zarządu, prokurentów i pełnomocników, z podaniem adresów ich miejsc zamieszkania, d) dokument określający proporcje udziału kapitału polskiego i obcego w spółce oraz jego wysokość, z podaniem adresów siedziby lub miejsc zamieszkania wspólników - gdy spółka jest podmiotem z udziałem zagranicznym. Art. 24. Organ koncesyjny może odmówić udzielenia koncesji lub ograniczyć jej zakres w stosunku do wniosku o udzielenie koncesji albo odmówić zmiany koncesji: 1) gdy przedsiębiorca nie spełnia określonych w ustawie warunków do wykonywania działalności objętej koncesją, o których mowa w art. 22 i 23; 2) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa oraz bezpieczeństwa lub dóbr osobistych obywateli; 3) przedsiębiorcy, któremu w ciągu ostatnich trzech lat cofnięto koncesję na działalność określoną ustawą z przyczyn wymienionych w art. 29 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz w ust. 2 i 3 lub gdy przedsiębiorcę reprezentuje osoba, która była osobą uprawnioną do reprezentowania innego przedsiębiorcy lub była jej pełnomocnikiem ustanowionym do kierowania działalnością określoną w koncesji, a jej działalność spowodowała wydanie decyzji cofającej koncesję temu przedsiębiorcy; 4) przedsiębiorcy, którego w ciągu ostatnich trzech lat wykreślono z rejestru działalności regulowanej, prowadzonego przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, z powodu złożenia oświadczenia niezgodnego ze stanem faktycznym lub, wobec którego orzeczono zakaz wykonywania działalności objętej wpisem; 5) gdy w stosunku do przedsiębiorcy otwarto likwidację albo ogłoszono upadłość. Art. 25.1. Koncesja zawiera: 1) firmę przedsiębiorcy, jego siedzibę i adres lub adres zamieszkania; 2) numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji działalności gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP); 3) imiona i nazwiska osób uprawnionych lub wchodzących w skład organu uprawnionego do reprezentowania przedsiębiorcy, prokurenta, a także pełnomocnika, w przypadku jego ustanowienia do kierowania działalnością objętą koncesją ze wskazaniem osoby lub osób posiadających licencję pracownika ochrony drugiego stopnia i określeniem zakresu oraz numeru licencji; 12

4) określenie zakresu i form działalności, na które jest udzielona, oraz datę rozpoczęcia działalności; 5) czas, na jaki została udzielona; 6) określenie obszaru, na którym świadczone mogą być usługi. 2. Koncesja może zawierać szczególne warunki wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, określone przez organ, o którym mowa w art. 21 ust. 1. 3. Przedsiębiorca jest obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu zmiany danych, o których mowa w ust. 1 pkt 1 3 i w art. 23 ust. 3 pkt 7 9, w terminie 14 dni od ich powstania. 4. W przypadku zmiany danych zawartych w koncesji przedsiębiorca składa wniosek o zmianę koncesji wraz z dokumentami, określonymi w art. 23 ust. 5, odpowiednimi do wnioskowanych zmian. Art. 26. 1. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia jest obowiązany: 1) powiadomić organ koncesyjny o podjęciu, zawieszeniu i trwałym zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej; 2) prowadzić i przechowywać dokumentację dotyczącą zatrudnionych pracowników ochrony oraz zawieranych i realizowanych umów; 3) prowadzić i przechowywać dokumentację organizacji i przebiegu ochrony przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne; 4) przedstawić dokumentację, o której mowa w pkt 2 i 3, na żądanie organu uprawnionego do kontroli; 5) zachowywać formę pisemną umów dotyczących wykonywanych usług i zatrudnianych pracowników ochrony; 6) spełniać warunek, o którym mowa w art. 22 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje i sposób prowadzenia dokumentacji, o której mowa w ust. 1 pkt 2 i 3, oraz czas jej przechowywania, uwzględniając dane jakie powinny zawierać poszczególne rodzaje dokumentacji oraz inne wymagania uwzględniające specyfikę ochrony obiektów podlegających obowiązkowej ochronie. Art. 27. Przedsiębiorca jest obowiązany: 1) oznaczyć pracowników ochrony w sposób jednolity, umożliwiający ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego, chyba że identyfikacja uniemożliwiałaby wykonywanie zadań ochrony osób, a fakt ten został odnotowany w dokumentacji dotyczącej realizowanych umów; 2) zapewnić noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umożliwiającego ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego w przypadkach, o których mowa w art. 61 ust. 3. Art. 28. 1. Ubiory pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny posiadać oznaczenia różniące je w sposób widoczny od mundurów pozostających pod szczególną ochroną lub których wzory zostały wprowadzone na podstawie odrębnych przepisów. 13

2. Identyfikatory i odznaki pracowników ochrony zatrudnianych przez przedsiębiorcę powinny w sposób widoczny różnić się od identyfikatorów i odznak funkcjonariuszy i pracowników służb publicznych. Art. 29. 1. Organ koncesyjny cofa, w drodze decyzji administracyjnej, koncesję na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, gdy: 1) wydano prawomocne orzeczenie zakazujące przedsiębiorcy wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją; 2) przedsiębiorca przestał spełniać warunek określony w art. 22 ; 3) przedsiębiorca nie podjął w wyznaczonym terminie działalności objętej koncesją mimo wezwania organu koncesyjnego lub trwale zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją albo kiedy okoliczności faktyczne wskazują na zaprzestanie jej wykonywania; 2. Organ koncesyjny cofa koncesję albo ogranicza jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca: 1) w wyznaczonym terminie nie doprowadził do stanu zgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją; 2) rażąco narusza warunki określone w koncesji lub inne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej, określone przepisami prawa. 3. Organ koncesyjny może cofnąć koncesję albo ograniczyć jej zakres: 1) ze względu na zagrożenie obronności i bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa obywateli, zagrożenie porządku publicznego, albo zagrożenie dóbr osobistych obywateli; 2) gdy przedsiębiorca przestał spełniać co najmniej jeden z warunków określonych w art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a lub pkt 3; 3) w razie ogłoszenia upadłości przedsiębiorcy; 4) gdy przedsiębiorca uniemożliwia przeprowadzenie kontroli przez organ koncesyjny lub organ przez niego upoważniony. Art. 30. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych jest uprawniony do kontroli wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia. 2. Organ, o którym mowa w ust. 1, może upoważnić Komendanta Głównego Policji lub komendantów wojewódzkich Policji do przeprowadzenia kontroli wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia. Art. 31. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych może upoważnić Komendanta Głównego Straży Granicznej do kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia dotyczących prawidłowości dokonywania kontroli bezpieczeństwa przeprowadzanej w krajowych portach lotniczych. 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, Komendant Główny Straży Granicznej może powierzyć przeprowadzenie kontroli komendantom oddziałów Straży Granicznej. Art. 32. W sprawach udzielenia koncesji, odmowy udzielenia koncesji, zmiany koncesji, odmowy zmiany, cofania koncesji, ograniczenia zakresu koncesji oraz kontroli działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, nieuregulowanych w 14

niniejszej ustawie, stosuje się przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095). Rozdział 5 Wymagania kwalifikacyjne pracowników ochrony Art. 33. 1. Zadania ochrony osób i mienia realizowane przez wewnętrzne służby ochrony oraz przedsiębiorców, którzy uzyskali koncesję w zakresie usług ochrony osób i mienia, wykonują pracownicy ochrony. 2. Wykonywanie czynności określonych w art. 34 ust. 1 i art. 35 ust. 1 wymaga posiadania licencji pracownika ochrony fizycznej, czynności określonych w art. 3 pkt 2 licencji pracownika zabezpieczenia technicznego, jeżeli dotyczą one zabezpieczenia technicznego obszarów, obiektów i urządzeń lub transportów podlegających obowiązkowej ochronie. 3. Licencje, o których mowa w ust. 2, ustanawia się jako licencje pierwszego i drugiego stopnia. 4. Pracownikiem ochrony wykonującym zadania ochrony w zakresie niewymagającym licencji nie może być osoba skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślnie popełnione przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przeciwko mieniu, przeciwko obrotowi gospodarczemu, przeciwko bezpieczeństwu powszechnemu, przeciwko wolności, przeciwko porządkowi publicznemu, przeciwko ochronie informacji, przeciwko wiarygodności dokumentów, przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi oraz niespełniająca warunku, o którym mowa w art. 34 ust. 2 pkt 3. Art. 34. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wymagana jest do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1, przez: 1) pracowników specjalistycznych uzbrojonych formacji ochronnych; 2) pracowników ochrony konwojujących wartości pieniężne, broń, amunicję, materiały wybuchowe i inne środki bojowe, o których mowa w art. 1 pkt 6 lit. d oraz przedmioty wartościowe; 3) pracowników ochrony wykonujących bezpośrednio czynności związane z ochroną osób; 4) osoby nadzorujące i kontrolujące pracę pracowników ochrony fizycznej nieposiadających licencji; 5) pracowników ochrony mających prawo do czynności określonych w art. 57 ust. 2 pkt 2 i 3; 6) pracowników ochrony wykonujących czynności na obszarach, w obiektach i przy urządzeniach podlegających obowiązkowej ochronie oraz poza nimi, jeżeli czynności te dotyczą tych obszarów, obiektów i urządzeń; 7) pracowników ochrony wykonujących zadania w obiektach handlowych o całkowitej powierzchni powyżej 500 m kw., w czasie i miejscu ogólnej ich dostępności, z zastrzeżeniem, iż w przypadku usytuowania tych obiektów w jednym budynku ich powierzchnia liczona jest łącznie. 2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia może ubiegać się osoba, która: 15

1) posiada obywatelstwo polskie lub obywatelstwo innego państwa członkowskiego; 2) ukończyła 21 lat; 3) ma pełną zdolność do czynności prawnych, stwierdzoną własnym oświadczeniem; 4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem sądu za umyślnie popełnione przestępstwo lub przestępstwo skarbowe. 3. Licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia wydaje się osobie, która spełnia warunki, o których mowa w ust. 2, oraz: 1) posiada pozytywną opinię: a) wydaną przez komendanta powiatowego (miejskiego) Policji, właściwego ze względu na jej miejsce zamieszkania na wniosek organu wydającego licencję, a w przypadku obywatela innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego przez organ odpowiedniego szczebla i kompetencji w innym państwie członkowskim, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania wraz z uwierzytelnionym jej tłumaczeniem na język polski, b) odpowiednio Szefa Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Szefa Służby Wywiadu Wojskowego, Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego - dla osoby która była żołnierzem, pracownikiem lub funkcjonariuszem Wojskowej Służby Wewnętrznej, Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Służby Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych lub Wojskowych Służb Informacyjnych na wniosek organu wydającego licencję, c) Szefa Agencji Wywiadu dla osoby, która była pracownikiem lub funkcjonariuszem Służby Bezpieczeństwa Spraw Wewnętrznych oraz pełniła służbę w Agencji Wywaidu na wniosek organu wydającego licencję; 2) posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną orzeczeniami lekarskim i psychologicznym; 3) posiada: a) wykształcenie co najmniej podstawowe lub gimnazjalne i zdała egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony fizycznej z licencją pierwszego stopnia, albo b) tytuł zawodowy technika ochrony fizycznej osób i mienia, dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia, albo dyplom ukończenia studiów lub świadectwo ukończenia studiów podyplomowych w zakresie ochrony fizycznej osób i mienia. 4. W przypadku, gdy w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim właściwe organy nie wydają dokumentów, o których mowa w ust. 3 pkt 1, mogą one być zastąpione przysięgą lub w państwach gdzie nie istnieje forma przysięgi ślubowaniem złożonym stosownie do obowiązujących w danym państwie przepisów przed notariuszem lub upoważnionym organem sądowym lub administracyjnym albo upoważnionym organem zawodowym. Dokumentem potwierdzającym złożenie przysięgi lub ślubowania jest zaświadczenie wydane przez wymienione organy lub notariusza stwierdzające autentyczność przysięgi lub ślubowania wraz z ich uwierzytelnionymi tłumaczeniami na język polski. 5. Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia jest obowiązana raz na trzy lata lub, gdy w orzeczeniach, o których mowa w ust. 3 pkt 2 wskazano krótsze terminy następnych badań, do dnia upływu tych terminów, poddać się 16

badaniom i przedstawić właściwemu ze względu na jej miejsce zamieszkania komendantowi wojewódzkiemu Policji aktualne orzeczenia. Art. 35. 1. Licencja pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia uprawnia do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 1 oraz do: 1) opracowywania planów ochrony w zakresie bezpośredniej ochrony fizycznej obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie oraz innych obszarów, obiektów i urządzeń chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne; 2) organizowania i kierowania zespołami pracowników ochrony fizycznej. 2. O wydanie licencji pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia może ubiegać się osoba, która spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2. 3. Licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia wydaje się osobie, która: 1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i 2; 2) posiada: a) co najmniej wykształcenie średnie i zdała egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony fizycznej z licencją drugiego stopnia, albo b) tytuł zawodowy technika ochrony fizycznej osób i mienia, dyplom potwierdzający kwalifikacje w zawodzie technik ochrony fizycznej osób i mienia, albo dyplom ukończenia studiów lub świadectwo ukończenia studiów podyplomowych w zakresie ochrony fizycznej osób i mienia. 4. Osoba posiadająca licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia jest obowiązana raz na trzy lata lub, gdy w orzeczeniach, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 2, wskazano krótsze terminy następnych badań, do dnia upływu tych terminów, poddać się badaniom i przedstawić właściwemu ze względu na jej miejsce zamieszkania komendantowi wojewódzkiemu Policji aktualne orzeczenia. Art. 36. 1. Egzamin dla osób ubiegających się o przyznanie licencji pracownika ochrony fizycznej, zwany dalej egzaminem, przeprowadza nie rzadziej niż raz na trzy miesiące komisja powoływana przez komendanta wojewódzkiego Policji właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osób ubiegających się o licencję, a w przypadku osoby nie posiadającej miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Komendant Stołeczny Policji. 2. Członkowie komisji za udział w jej pracach otrzymują wynagrodzenie w wysokości nieprzekraczającej 50% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z ostatniego kwartału ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski". Art. 37. 1. Za egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej od osoby składającej egzamin pobiera się opłatę w wysokości zapewniającej pokrycie kosztów egzaminu, stanowiącą dochód budżetu państwa. 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia: 1) tryb wnoszenia opłaty, o której mowa w ust. 1; 17

2) sposób ustalania jej wysokości; 3) stawki wynagrodzenia egzaminatorów; - uwzględniając w szczególności podmiot uprawniony do pobierania opłaty, termin jej wnoszenia oraz kalkulację kosztów egzaminów obejmującą ich koszty organizacyjnotechniczne, a także funkcje pełnione przez egzaminatorów w komisji egzaminacyjnej i czas trwania egzaminów. Art. 38. Egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia obejmuje znajomość zagadnień ogólnoprawnych, psychologii, zasad udzielania pomocy przedmedycznej, zasad organizacji i wykonywania ochrony, zasad użycia broni palnej i środków przymusu bezpośredniego, samoobrony i technik interwencyjnych, a także innych umiejętności, w tym podstaw wiedzy o zabezpieczeniach technicznych, niezbędnych do wykonywania zawodu pracownika ochrony. Art. 39. Egzamin na licencję pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia obejmuje zagadnienia, o których mowa w art. 38, w poszerzonym zakresie oraz zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług ochrony osób i mienia, organizację administracji państwowej i samorządowej, ochronę informacji niejawnych stanowiących tajemnicę państwową i służbową oraz zagadnienia z zakresu przeciwdziałania zagrożeniom przestępczym. Art. 40. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: 1) zakres obowiązujących tematów egzaminów, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 3 lit. a oraz w art. 35 ust. 3 pkt 2 lit. a; 2) skład komisji egzaminacyjnej i sposób przeprowadzania egzaminów; 3) tryb, formy i terminy powoływania komisji egzaminacyjnych oraz przeprowadzania egzaminów. 2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, należy uwzględnić w szczególności podstawową tematykę z zakresu znajomości dziedzin, o których mowa w art. 38 i 39 mając na względzie różnice wymagań wynikające ze stopnia licencji, a także wskazać instytucje i organizacje, z których będą powoływani członkowie komisji reprezentujący prokuraturę, Policję, wojewodę, Państwową Straż Pożarną, rzeczoznawcę lub eksperta systemów zabezpieczających, zapewniając obiektywny sposób oceny osób egzaminowanych i profesjonalny skład komisji. Art. 41.1. Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia uprawnia do wykonywania czynności określonych w art. 3 pkt 2. 2. O wydanie licencji pracownika zabezpieczenia technicznego, o których mowa w ust. 1, może ubiegać się osoba, która: 1) ukończyła 18 lat; 2) spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2 pkt 1, 3 i 4. 3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia, o której mowa w ust. 1, wydaje się osobie, która: 1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań, stwierdzoną orzeczeniem lekarza medycyny pracy oraz; 2) posiada: 18

a) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe i ukończyła: kurs pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika zabezpieczenia technicznego z licencją pierwszego stopnia, albo b) wykształcenie co najmniej zasadnicze zawodowe z dziedzin gospodarki: informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności, telekomunikacyjnej, mechatronicznej lub mechanicznej albo studia podyplomowe w zakresie zabezpieczenia technicznego albo uzyskała uprawnienia do wykonywania zawodu z jednej z wymienionych dziedzin gospodarki na podstawie odrębnych przepisów. Art. 42.1. Licencja pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia uprawnia do wykonywania czynności, o których mowa w art. 3 pkt 2, do: 1) opracowywania projektów zabezpieczenia technicznego; 2) opracowywania planów ochrony w zakresie zabezpieczenia technicznego obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie oraz innych obszarów, obiektów i urządzeń chronionych przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne; 3) organizowania i kierowania zespołami pracowników zabezpieczenia technicznego. 2. O licencję pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia, o której mowa w ust 1, może ubiegać się osoba, która spełnia warunki, o których mowa w art. 34 ust. 2. 3. Licencję pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia, o której mowa w ust. 1, wydaje się osobie, która: 1) spełnia warunek, o którym mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 i posiada zdolność fizyczną i psychiczną do wykonywania zadań stwierdzoną orzeczeniem lekarza medycyny pracy oraz; 2) posiada: a) co najmniej wykształcenie średnie, 2-letni staż pracy w zakresie zabezpieczenia technicznego i ukończyła kurs pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia lub uzyskała, w trybie przepisów o zasadach uznawania nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej kwalifikacji do wykonywania zawodów regulowanych, decyzję w sprawie uznania kwalifikacji w zawodzie pracownika ochrony zabezpieczenia technicznego z licencją drugiego stopnia, albo b) tytuł zawodowy technika lub dyplom potwierdzający kwalifikacje zawodowe w zawodach z dziedzin gospodarki: informatycznej, elektronicznej, elektrycznej, łączności, telekomunikacyjnej, mechanicznej lub mechatronicznej albo dyplom ukończenia studiów na kierunku technicznym w zakresie odpowiednio specjalności związanych z wymienionymi dziedzinami gospodarki albo studia podyplomowe w zakresie ochrony technicznej osób i mienia albo uzyskała uprawnienia do wykonywania zawodu w jednej z wymienionych dziedzin gospodarki na podstawie odrębnych przepisów. Art. 43.1. Po upływie trzech lat od dnia wydania opinii, o której mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 lit. a, komendant powiatowy (miejski) Policji, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby posiadającej licencję pracownika ochrony, na pisemne polecenie komendanta wojewódzkiego Policji jest obowiązany sporządzić nową opinię o tym pracowniku. 2.Opinię, o której mowa w ust. 1, wydaje się w formie postanowienia. 19

Art. 44. 1. Licencje przyznaje, odmawia przyznania, zmienia, zawiesza i cofa, w drodze decyzji administracyjnej, właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby ubiegającej się lub posiadającej licencję, komendant wojewódzki Policji, a w przypadku osoby nieposiadającej miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej Komendant Stołeczny Policji. 2. Licencje przyznaje się na czas nieokreślony. 3. Za wydanie licencji pobiera się opłatę stanowiącą dochód budżetu państwa. 4. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wysokość, tryb i miejsce wnoszenia opłaty za przyznanie licencji pracownika ochrony, uwzględniając relację nie przekraczającą: 1) 20% dla licencji pierwszego stopnia i 50% dla licencji drugiego stopnia, wysokości tej opłaty w stosunku do wysokości opłaty skarbowej za koncesję na usługi w zakresie ochrony osób i mienia, 2) w przypadku wydania nowej licencji w związku z: a)zmianą nazwiska 10 % stawki opłaty za licencję, b)utraty lub zniszczenia licencji 30 % stawki opłaty za licencję. Art. 45. 1. Wniosek o przyznanie licencji pracownika ochrony fizycznej i licencji pracownika zabezpieczenia technicznego powinien zawierać: 1) imię i nazwisko wnioskodawcy; 2) datę i miejsce urodzenia, numer PESEL, a w przypadku osoby posiadającej obywatelstwo innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego: serię i numer paszportu albo innego dokumentu potwierdzającego tożsamość, oraz adres zamieszkania; 3) określenie rodzaju licencji; 4) informacje o pracy lub służbie w organach, o których mowa w art. 34 ust. 3 pkt 1 lit. b. 2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia: 1) tryb składania wniosku i przyznawania licencji pracownika ochrony fizycznej i licencji pracownika zabezpieczenia technicznego oraz duplikatów tych dokumentów uwzględniając potrzebę zapewnienia sprawności postępowania; 2) wzór wniosku, z uwzględnieniem danych zawartych w ust. 1 oraz rodzaje dokumentów wymaganych przy złożeniu wniosku o przyznanie licencji; 3) wzory licencji: a) pracownika ochrony fizycznej pierwszego stopnia, b) pracownika ochrony fizycznej drugiego stopnia, c) pracownika zabezpieczenia technicznego pierwszego stopnia, d) pracownika zabezpieczenia technicznego drugiego stopnia, -uwzględniając wymiary, barwę i elementy graficzne wzoru licencji. Art. 46. Licencja zawiera: 1) imię i nazwisko posiadacza; 2) fotografię posiadacza; 3) określenie rodzaju licencji; 4) numer licencji, datę jej wystawienia oraz pieczęć i podpis organu wystawiającego; 5)pouczenie o obowiązkach posiadacza licencji. 20