12/3 Archives of Foundry, Year 2002, Volume 2, 3 Archiwum Odlewnictwa, Rok 2002, Rocznik 2, Nr 3 PAN Katowice PL ISSN 1642-5308 MASY ZUŻYTE, CHARAKTERYSTYKA I KLASYFIKACJA J. L. LEWANDOWSKI 1, J. DAŃKO 2, R. DAŃKO 3 Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie, Wydział Odlewnictwa, 30-059 Kraków, ul. Reymonta 23 STRESZCZENIE W oparciu o stosowaną w Polsce klasyfikację mas formierskich i rdzeniowych, która obejmuje również kryterium podziału uwzględniające stopień zużycia, przeanalizowano dokładnie masy zużyte. W analizie uwzględniono masy wiązane bentonitem oraz ze spoiwami organicznymi i nieorganicznymi. Wyniki analizy umożliwiły zaproponowanie klasyfikacji mas zużytych, w której uwzględniono zawartość gliny aktywnej w masie wiązanej bentonitem, wielkość strat prażenia w masach wiązanych spoiwami organicznymi oraz znaczenie szkodliwych składników w masie zużytej dla tworzywa odlewu i masy formierskiej. Key words: used sand, reclamation process, sand mixing 1. DANE OGÓLNE W skład znanej, stosowanej w kraju klasyfikacji mas formierskich [1] wchodzi kryterium uwzględniające stopień zużycia. Według tej klasyfikacji wyróżnia się masy: 1) wyjściowe (MA) sporządzone z samych świeżych materiałów formierskich, przy czym do świeżych materiałów zalicza się również regenerat, czyli odzyskaną osnowę piaskową, 2) używane (MU) przynajmniej raz wykorzystane do sporządzenia formy, w której został wykonany odlew, 3) odświeżone (MO) masy używane, do których dodano odpowiednią ilość świeżych materiałów formierskich, przy czym do świeżych materiałów zalicza się również tak regenerat, jak i wodę. Proces odświeżania może być przepro- 1 prof. dr hab. inż. 2 prof. dr hab. inż., jd@agh.edu.pl 3 mgr inż., rd@agh.edu.pl
92 wadzony tylko w przypadku mas trwałych, czyli tych, w których podczas wiązania nie zachodzi nieodwracalna reakcja. 4) zużyte (MX) nie nadające się do dalszego użytkowania. O ile pierwsza grupa mas charakteryzuje się określonym i w zasadzie znanym składem, o tyle skład mas, na które oddziaływała temperatura wlanego do wnęki formy ciekłego stopu odlewniczego zależy z jednej strony od składu masy, a z drug iej od wielkości i czasu oddziaływania temperatury wlanego do wnęki formy tworzywa odlewu oraz stosunku masy tworzywa formy (masy) do masy tworzywa odlewu w formie. Stosunek masy tworzywa formy (masy) do masy tworzywa odlewu jest bowiem zwykle różny w poszczególnych częściach formy ze względu na złożony kształt i zróżnicowaną grubość ścianek odlewu. Zatem tylko ogólnie można stwierdzić, że im wyższa jest temperatura wlanego do wnęki formy ciekłego stopu odlewniczego, przy mniejszym masowym stosunku tworzywa formy (masy) do tworzywa odlewu oraz dłuższym czasie oddziaływania temperatury stopu na masę (dłuższym czasie studzenia odlewów będących w formie), tym większy jest stopień przepalenia masy. Wielkość stopnia przepalenia masy może mieć tak pozytywne, jak i negatywne znaczenie. Zdecydowanie negatywny efekt dużego stopnia przepalenia jest w przypadku mas trwałych, czyli mas, w których podczas wiązania nie zachodzą nieodwracalne reakcje chemiczne. Głównym reprezentantem są nadal najszerzej stosowane masy klasyczne, wiązane bentonitem. Wyraźny początek deaktywacji głównych składników bentonitów, czyli minerałów grupy montmorillonitu, rozpoczyna się zwykle w zakresie 400 500 ºC, co przykładowo przedstawiono na rys. 1, na którym stopień deaktywacji jest zilustrowany zmniejszającą się adsorpcją błękitu metylenowego przez bentonit w miarę wzrostu temperatury ogrzewania. Deaktywacja minerałów grupy montmorillonitu powoduje zmniejszenie zdolności wiązania bentonitu, co przykładowo dla dwóch bentonitów ilustruje rys. 2. Rys. 1. Przykłady wpływu temperatury wygrzewania różnych bentonitów na adsorpcję błękitu metylenowego [2]. Fig. 1. The examples of heating temperature influence on adsorption of blue ethylene for various types of bentonite [2].
Wytrzymałość na rozciąganie w stanie wilgotnym, MPa 93 0.03 0.025 0.02 0.015 0.01 0.005 bentonit A bentonit B 0 0 100 200 300 400 500 600 700 Temperatura przepalania, 0 C Rys. 2. Wpływ temperatury przepalanie mas wiązanych 7 częściami wagowymi bentonitu na ich wytrzymałość na rozciąganie dla stosunku wodnoglinowego SW=0,5. Fig. 2. Influence of burning temperature of sand, bonded with 7 parts of bentonit on the sand extension strength. The water-bentonite ratio SW=0,5. Istotne znaczenie ma stopień przepalenia masy również dla efektów procesu odzyskiwania osnowy piaskowej ze zużytej masy klasycznej (regeneracja). Najłatwiej regeneruje się klasyczna masa zużyta, w której zaszła pełna deaktywacja bentonitu (minerałów grupy montmorillonitu). Pod względem prawidłowej gospodarki klasyczny - mi masami formierskimi celowe jest możliwie najwcześniejsze wybicie odlewów z formy i wydzielenie masy praktycznie całkowicie przepalonej [3, 4, 5]. Korzystniej kształtuje się proces deaktywacji w przypadku, rzadko obecnie stosowanych glin kaolinitowych, u których przejście kaolinitu w bezwodny metakaolinit rozpoczyna się dopiero w przedziale 500 600 ºC [1]. Znacznie niższe temperatury deaktywacji mają pozostałe trwałe materiały wiążące takie, jak: dekstryna, skrobia, melasa i można przyjąć, że w warunkach praktycznych wykazują one nadal zdolność wiązania w tej masie, która nie została przegrzana powyżej 150 ºC. W przypadku spoiw organicznych będzie następował rozkład spoiwa i wydzielanie się powstających produktów gazowych i pyłów. Masa przegrzana powyżej temperatury całkowitej destrukcji spoiwa traci całkowicie wytrzymałość i pozostają w niej tylko produkty, które nie przeszły w danej temperaturze w gaz lub nie ulotniły się w postaci pyłu. W masie przegrzanej poniżej temperatury całkowitej destrukcji spoiwa pozostają różne ilości spoiwa, przy czym tak ilość, jak i stan (jakość) pozostałego spoiwa zależy od temperatury masy w danym miejscu formy lub rdzenia. Masa, która nie została przegrzana do temperatury początku destrukcji spoiwa zawiera materiał wiążący w stanie wyjściowym.
94 Stopień destrukcji spoiwa organicznego ma istotne znaczenie dla dalszych losów powstałej masy zużytej. Masa całkowicie przepalona jest najkorzystniejsza, gdyż stanowi niemal samą osnowę, a zatem łatwa jest regeneracja, a ponadto stanowi ona (jeśli nie jest szkodliwa dla bentonitu) dobry materiał odświeżający masę klasyczną, zastępujący częściowo lub całkowicie świeżą osnowę piaskową. Najmniej korzystna jest masa, w której zupełnie nie wystąpiła destrukcja spoiwa lub nastąpiła w nieznacznym stopniu. Inaczej kształtują się zjawiska w przypadku spoiw nieorganicznych. Praktycznie można stwierdzić, że masy wiązane spoiwami nieorganicznymi po jednokrotnym użyciu są masami zużytymi. Dlatego też masy ze spoiwami nieorganicznymi są po jednokrotnym użyciu wywożone zwykle na składowiska lub odzyskuje się z nich osnowę (regeneracja). Regenerowalność tych mas jest różna i do najmniej korzystnych pod tym względem należą najszerzej spośród nich stosowane masy ze szkłem wodnym. Dodatkowym problemem, ujawniającym się w przypadku tych mas jest ich szkodliwość dla klasycznych mas wiązanych bentonitem. Obecność tych mas w ilości powyżej 15% może doprowadzić do znaczącej deaktywacji minerałów grupy montmorillonitu w klasycznej masie wiązanej bentonitem [6, 7]. 2. KRYTERIA KLASYFIKACJI ZUŻYTYCH MAS FORMIERS KICH I RDZENIOWYCH Przytoczone rozważania, dotyczące mas zużytych, pozwalają na podjęcie próby usystematyzowania tych mas, co może być przydatne przede wszystkim przy podejmo - waniu decyzji o dalszych losach mas zużytych, w ogólnej gospodarce materiałami formierskimi w odlewni. W zaprezentowanej systematyce masy podzielono: I. Według rodzaju osnowy piaskowej: 1. Masy na osnowie kwarcowej, 2. Masy na innych osnowach. II. Według rodzaju materiału wiążącego: 1. Masy wiązane glinami formierskimi: 1.1. Wiązane bentonitem, 1.1.1. Zawierające do 1,5% gliny aktywnej (bentonitu), 1.1.2. Zawierające powyżej 1,5 % gliny aktywnej (bentonitu), 1.2. Wiązane glinami kaolinitowymi. 2. Masy wiązane spoiwami: 2.1. Wiązane spoiwami organicznymi: 2.1.1. Wykazujące stratę prażenia do 1,75 %, 2.1.2. Wykazujące stratę prażenia powyżej 1,75 %, 2.1.3. Zawierające składniki wyraźnie szkodliwe dla metalu (np. azot) lub masy formierskiej, 2.1.4. Nie zawierające składników wyraźnie szkodliwych dla metalu i masy formierskiej.
95 III. 2.2. Wiązane spoiwami nieorganicznymi: 2.2.1. Wiązane szkłem wodnym, 2.2.2. Wiązane krzemianem etylu, 2.2.3. Wiązane krzemionką koloidalną, 2.2.4. Wiązane fosforanami, 2.2.5. Wiązane cementem. Zawierające dodatki 1. Pożądane lub nieszkodliwe dla określonych stopów metalu (na przykład nośniki węgla błyszczącego dla żeliwa), 2. Szkodliwe lub niepożądane dla określonych stopów metali (na przykład nośniki węgla błyszczącego dla określonych gatunków staliwa). W przytoczonych kryteriach przyjęto podział oparty o podstawowe grupy składników mas (osnowa, materiał wiążący, dodatki). Wydzielono masy na innych niż kwarc osnowach piaskowych (p. I. 2), gdyż wymagają one odrębnego rozpatrywania tak w przypadku regeneracji z nich osnowy piaskowej, jak i innych czynności (wywóz mas na składowisko, wykorzystanie poza odlewnictwem). W kraju obok kwarcowej w zasadzie jest stosowana dotychczas w liczących się ilościach tylko osnowa chromitowa. W przypadku klasycznych mas, wiązanych obecnie prawie wyłącznie bentonitem, przyjęto jako kryterium podziału zawartość gliny (bentonitu) aktywnej (p. II.1.1.1 i II.1.1.2), gdyż bardzo celowe jest wyodrębnienie podczas wybijania odlewów masy o dużym stopniu przepalenia, przede wszystkim ze względu na polepszającą się regenerowalność masy zużytej w miarę ubytku gliny aktywnej (bentonitu). Masy zużyte wiązane spoiwami podzielono na dwie zasadnicze grupy (ze spoiwami organicznymi i nieorganicznymi) ze względu na znane, istotne różnice zjawisk zachodzących w miarę podwyższania temperatury. Spośród mas ze spoiwami organicznymi wyodrębniono trzy podgrupy. Dwie opierają się o wartość strat prażenia (w 950 0 C), przy czym podgrupa II.2.1.1, do której zaliczono masy bardzo silnie przepalone (straty prażenia poniżej 1,75%), obejmuje masy, które w zasadzie można zastosować tak do odświeżania mas z bentonitem (jeżeli spełniają warunek podany w p. II.2.1.4), jak i do sporządzania mas wyjściowych, wiązanych takim samym spoiwem, jakie jest zawarte w tej masie. Jednak zastosowanie tej dobrze przepalonej masy do sporządzania masy wyjściowej (jako materiału częściowo zastępującego świeżą osnowę piaskową) jest możliwe tylko wtedy, gdy w odlewni uda się podczas wybijania wyodrębnić tę masę. Jeżeli pochodzi ona z przepalonych rdzeni to zwykle przechodzi do klasycznej masy formierskiej. Masy zaliczone do podgrupy II.2.1.2 (strata prażenia powyżej 1,75%) w warunkach praktycznych dają się łatwo wyodrębnić wtedy, gdy występują w postaci brył. Są one najczęściej wywożone na składowisko, zaś jeżeli występują w większej ilości, a odlewnia posiada odpowiednie urządzenia, odzyskuje się z nich osnowę piaskową.
96 Mniejsze bryły tej masy przechodzą do klasycznej masy formierskiej i ich obecność może być tolerowana, jeśli nie zawierają składników wyraźnie szkodliwych dla mas wiązanych bentomitem (p. II.2.1.4), a jeżeli zawierają składniki przydatne (na przykład nośniki węgla błyszczącego) mogą być nawet korzystne. Często są one jednak szkodliwe i wtedy najlepiej zmienić skład masy rdzeniowej tak, aby domieszka zużytej masy była korzystna lub obojętna dla masy wiązanej bentonitem. LITERATURA [1] J.L. Lewandowski: Tworzywa na formy odlewnicze, Kraków 1997, wyd. Akapit. [2] J. Baier: Przegląd Odlewnictwa t. 42, 1992, nr 5, s. 175-179. [3] G. Pistol, J. Hűbler: Giesserei t. 82, 1995, nr 22, s. 781-786. [4] E. Flemming, J.L. Lewandowski: Przegląd Odlewnictwa t. 45, 1995, nr 4, s. 131-135. [5] G. Pistol, J. Hűbler, E. Stuhr: Giesserei t. 76, 1989, nr 3, s. 63-69. [6] J.L. Lewandowski, W. Solarski, J. Zawada: Przegląd Odlewnictwa t. 48, 1998, nr 10, s. 322-325. [7] U. Kleinheyer: Giesserei t. 65, 1978, nr 20, s. 561-567. Praca zrealizowana w ramach projektu celowego KBN nr 10 T08 036 2000C/5061. USED FOUNDRY SANDS, CHARACTERISTIC AND CLASSIFICATION SUMMARY Basing on classification of foundry sands applied in Poland, consideration leading to the waste index determination of, the used foundry sands were analyzed. Typical moulding sands with bentonite as a bonding material as well as organic and non-organic binders were considered. Results of carried out analysis enables to put the proposition of new attempt into classification of used foundry sands based on montmorillonite-type clay content. Such parameters of reclaimed sand as loss of ignition, for resin bonded sands, Na 2 O content for self-hardening silica sands and the other detrimental ingredients influencing new prepared sand mixture and as a result the quality of cast-were explained. Recenzent: prof. dr hab. Mariusz Holtzer.