DZIAŁ PIERWSZY. POSTĘPOWANIE KARNE

DZIAŁ PIERWSZY. POSTĘPOWANIE KARNE

Rozdział I. Uwagi ogólne Część I. Uwagi wprowadzające 1. Sądowe postępowanie karne. Postępowanie karne w sprawach należących do właściwości sądów toczy się według przepisów KPK (art. 1 KPK). 2. Cele postępowania karnego. Postępowanie karne uregulowane przepisami KPK ma na celu, aby: sprawca przestępstwa został wykryty i pociągnięty do odpowiedzialności karnej, a osoba niewinna nie poniosła tej odpowiedzialności, przez trafne zastosowanie środków przewidzianych w prawie karnym oraz ujawnienie okoliczności sprzyjających popełnieniu przestępstwa osiągnięte zostały zadania postępowania karnego nie tylko w zwalczaniu przestępstw, lecz również w zapobieganiu im oraz w umacnianiu poszanowania prawa i zasad współżycia społecznego, uwzględnione zostały prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło w rozsądnym terminie. Podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne. 3. Udział czynnika społecznego w postępowaniu. Postępowanie karne w granicach określonych w ustawie odbywa się z udziałem czynnika społecznego (art. 3 KPK). 4. Bezstronność organów prowadzących postępowanie. Organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 KPK).

4 Rozdział I. Uwagi ogólne 5. Domniemanie niewinności oskarżonego. Jedną z podstawowych zasad postępowania karnego jest zasada domniemania niewinności oskarżonego, wyrażona w art. 5 KPK. Zgodnie z tym przepisem oskarżonego uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym wyrokiem. Wątpliwości, których nie da się usunąć, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. 6. Prawo do obrony. Podejrzany lub oskarżony (tj. osoba, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów lub osoba, wobec której skierowano do sądu akt oskarżenia) ma prawo do obrony, które obejmuje prawo do korzystania z pomocy obrońcy. O tym uprawnieniu należy podejrzanego i oskarżonego pouczyć. Prawo do obrony można rozumieć m.in. jako: prawo do posiadania obrońcy oraz obowiązek działania obrońcy na korzyść oskarżonego (art. 86 1 KPK), prawo do informacji o treści zarzutów i ich zmianach (art. 300 1 KPK), prawo do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (art. 175 1 KPK), prawo dostępu do akt (art. 156 KPK), aktywne formy obrony (np. prawo do składania wniosków o przeprowadzenie dowodu art. 167 KPK, prawo do zadawania pytań podmiotom przesłuchiwanym art. 370 1 KPK, prawo do zaskarżania orzeczeń). 7. Zasada swobodnej oceny dowodów. Zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona została w art. 7 KPK. Polega ona na tym, że organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. 8. Niezależność sądu. Sąd karny jest niezależny w swoich rozstrzygnięciach. Rozstrzyga on samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Jednak prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny są wiążące (np. unieważnienie małżeństwa, orzeczenie o ubezwłasnowolnieniu jest dla sądu karnego wiążące).

Część I. Uwagi wprowadzające 5 Należy jednak pamiętać, że sąd karny związany jest orzeczeniami Trybunału Konstytucyjnego (wynika to z art. 190 ust. 1 Konstytucji RP). Ponadto sąd karny związany jest wykładnią prawa dokonaną przez inne sądy w następujących przypadkach: art. 442 3 KPK stanowisko sądu odwoławczego jest wiążące dla sądu, któremu przekazano sprawę do ponownego rozpoznania (wskazania te nie mogą dotyczyć jednak oceny określonych faktów, jeśli narusza to zasadę swobodnej oceny dowodów), art. 441 3 KPK uchwała Sądu Najwyższego zapadła w wyniku rozpoznania zagadnienia prawnego przekazanego przez sąd odwoławczy jest wiążąca także dla sądu I instancji, gdyby wyrok został uchylony i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania, Sąd Najwyższy związany jest uchwałą wydaną przez ten sąd, gdy ma ona rangę zasady prawnej art. 62 SNU. 9. Zasada oficjalności. Zgodnie z zasadą oficjalności, jeżeli ustawa nie wymaga w danej sprawie wniosku określonej osoby, instytucji lub organu albo zezwolenia władzy, organy procesowe prowadzą postępowanie i dokonują czynności z urzędu (art. 9 1 KPK). Strony i inne osoby bezpośrednio zainteresowane mogą składać wnioski o dokonanie również tych czynności, które organ może lub ma obowiązek podejmować z urzędu. 10. Zasada legalizmu. Zasada legalizmu wyrażona została w art. 10 1 KPK. W myśl tego przepisu organ powołany do ścigania przestępstw jest obowiązany do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego. Natomiast oskarżyciel publiczny ma także obowiązek wnieść i popierać oskarżenie o czyn ścigany z urzędu. Instrumentem kontrolnym służącym stronom do wymuszenia na organach procesowych przestrzegania zasady legalizmu są np. środki zaskarżenia (postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa lub umorzenia śledztwa można zaskarżyć. W razie powtórnego wydania przez prokuratora postanowienia o odmowie wszczęcia lub o umorzeniu postępowania istnieje możliwość wniesienia prywatnego aktu oskarżenia art. 55 1 KPK).

6 Rozdział I. Uwagi ogólne Z wyjątkiem wypadków określonych w ustawie lub w prawie międzynarodowym nikt nie może być zwolniony od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo. 11. Umorzenie postępowania z powodu niecelowości orzeczenia. W sprawie o występek zagrożony karą pozbawienia wolności do lat 5 postępowanie może zostać umorzone, jeżeli orzeczenie wobec oskarżonego kary byłoby oczywiście niecelowe ze względu na rodzaj i wysokość kary prawomocnie orzeczonej za inne przestępstwo, a interes pokrzywdzonego nie sprzeciwia się temu (art. 11 1 KPK). Postępowanie można umorzyć w każdym stadium postępowania karnego, zarówno przygotowawczego jak i sądowego. Umorzenie następuje zawsze w formie postanowienia. Natomiast w przypadku gdy kara za inne przestępstwo nie została prawomocnie orzeczona, postępowanie można zawiesić. Zawieszone postępowanie powinno zostać: umorzone albo podjęte przed upływem 3 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia w sprawie o inne przestępstwo. Jeżeli prawomocny wyrok, z powodu którego postępowanie zostało umorzone, został uchylony lub jego treść uległa istotnej zmianie, możliwe jest wznowienie umorzonego postępowania (istotna zmiana = taka zmiana, która powoduje niespełnianie już przesłanki niecelowości prowadzenia postępowania). 12. Ściganie na wniosek. W sprawach o przestępstwa ścigane na wniosek postępowanie z chwilą złożenia wniosku toczy się z urzędu. Organ ścigania poucza osobę uprawnioną do złożenia wniosku o przysługującym jej uprawnieniu (art. 12 1 KPK). przestępstwa bezwzględnie wnioskowe (ścigane jedynie na wniosek) to m.in.: groźba karalna (art. 190 2 KK), wykonanie zabiegu leczniczego bez zgody pacjenta (art. 192 2 KK), niealimentacja (art. 209 KK), uszkodzenie mienia (art. 288 4 KK);

Część I. Uwagi wprowadzające 7 przestępstwa względnie wnioskowe (w typie podstawowym ścigane są z urzędu, ale popełnione na szkodę osoby najbliższej są ściągane wyłącznie na wniosek): kradzież (art. 278 4 KK), oszustwo (art. 286 4 KK), zabór pojazdu w celu krótkotrwałego użycia (art. 289 5 KK). Samo złożenie zawiadomienie o popełnionym przestępstwie nie stanowi złożenia wniosku o ściganie. Ponowne złożenie wniosku po jego cofnięciu jest niedopuszczalne. W przypadku istnienia wielu pokrzywdzonych i wniosku ścigania np. tylko od jednego pokrzywdzonego, nie jest możliwe przypisanie popełnienia czynu zabronionego na szkodę pokrzywdzonych, którzy nie złożyli wniosku. Ustawą z 13.6.2013 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz ustawy Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 2013 r. poz. 849 zob. art. 2 pkt 1 i art. 3): nastąpiło skreślenie art. 205 KK, co spowodowało zmianę trybu ścigania przestępstw (ze ścigania na wniosek na ściganie bezwzględnie z urzędu): zgwałcenia i wymuszenia czynności seksualnej (art. 197 KK), seksualnego wykorzystania zależności (art. 199 1 KK) oraz seksualnego wykorzystania niepoczytalności lub bezradności, jeżeli stan ofiary nie jest wynikiem trwałych zaburzeń psychicznych (art. 198 KK); dokonano zmiany w zakresie możliwości cofnięcia wniosku o ściganie przestępstwa opisanego w art. 197 KK znaczenie ma nie czas orzekania, ale data popełnienia czynu zabronionego. 13. Zasada skargowości. Wszczęcie postępowania sądowego następuje na żądanie: uprawnionego, oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu. Odstąpienie oskarżyciela publicznego od wniesionego oskarżenia nie jest wiążące dla sądu.

8 Rozdział I. Uwagi ogólne 14. Organy prowadzące postępowanie karne. Policja i inne organy w zakresie postępowania karnego: wykonują polecenia sądu i prokuratora oraz prowadzą pod nadzorem prokuratora śledztwo lub dochodzenie w granicach określonych w ustawie. Wszystkie instytucje państwowe, samorządowe i społeczne mają obowiązek udzielać pomocy organom prowadzącym postępowanie karne w zakresie swego działania w terminie wyznaczonym przez te organy. 15. Przesłanki procesowe. Postępowania karnego nie wszczyna się, a wszczęte umarza, gdy: czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia, czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa, społeczna szkodliwość czynu jest znikoma, ustawa stanowi, że sprawca nie podlega karze, oskarżony zmarł, nastąpiło przedawnienie karalności, postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało prawomocnie zakończone albo wcześniej wszczęte toczy się, sprawca nie podlega orzecznictwu polskich sądów karnych, brak skargi uprawnionego oskarżyciela, brak wymaganego zezwolenia na ściganie lub wniosku o ściganie pochodzącego od osoby uprawnionej, chyba że ustawa stanowi inaczej, zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie (art. 17 1 KPK). 16. Zawieszenie postępowania. Zawieszenie postępowania jest to czasowe wstrzymanie biegu procesu, gdy kwestia odpowiedzialności nie została jeszcze rozstrzygnięta. Postępowanie zawiesza się, w przypadku gdy zachodzi długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie postępowania, a w szczególności jeżeli: nie można ująć oskarżonego albo oskarżony nie może brać udziału w postępowaniu z powodu choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby.

Część I. Uwagi wprowadzające 9 Przez pojęcie długotrwałej przeszkody należy rozumieć taką przeszkodę, której termin ustania bądź jest w ogóle trudny do ustalenia, bądź co najmniej jest tak odległy, że przekracza wszystkie dopuszczalne okresy odroczenia rozprawy. Oznacza to, że prowadzenie postępowania jest w ogóle niemożliwe. Za długotrwałą przeszkodę nie można uznać trudności występujących w przeprowadzeniu postępowania, które nie wyłączają możliwości prowadzenia postępowania. Niemożność ujęcia oskarżonego obejmuje nie tylko ukrywanie się sprawcy, ale także długotrwałą nieobecność oskarżonego w kraju, połączoną z niemożliwością przesłuchania oskarżonego za granicą w celu dalszego prowadzenia postępowania przygotowawczego do czasu jego powrotu, gdy postępowanie ekstradycyjne nie zostało wszczęte bądź przeciąga się. Taka nieobecność powinna być pozbawiona elementów ukrywania się. Choroba psychiczna lub inna ciężka choroba to taka choroba, która uniemożliwia oskarżonemu wzięcie udziału w postępowaniu. Musi być ona długotrwała. Oczywiste jest, że nie każda choroba psychiczna prowadzi do zawieszenia postępowania. Niemożność prowadzenia postępowania nastąpi tylko wówczas, gdy oskarżony, pomimo udziału obrońcy nie jest w stanie kierować swoim zachowaniem w toku procesu, co wiąże się z tym, że nie jest władny składać właściwych oświadczeń oraz nie rozumie przeprowadzanych czynności procesowych. Fakty te potwierdza się w zaświadczeniu lekarskim, a także opinii biegłego lekarza odpowiedniej specjalności. Postępowanie ulega zawieszeniu na czas trwania przeszkody. Na postanowienie w przedmiocie zawieszenia postępowania przysługuje zażalenie, niezależnie od tego, czy zapadło ono w postępowaniu przygotowawczym czy sądowym. W czasie zawieszenia postępowania należy jednak dokonać odpowiednich czynności w celu zabezpieczenia dowodów przed ich utratą lub zniekształceniem (np. przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, przesłuchanie świadka zdarzenia w chwili jego ujawnienia). W czasie trwania zawieszenia dopuszczalne jest podejmowanie czynności innych niż dowodowe, które zmierzają do usunięcia przeszkody w celu kontynuowania postępowania np. organ procesowy

10 Rozdział I. Uwagi ogólne może wystąpić do sądu o tymczasowe aresztowanie, wydanie postanowienia o poszukiwaniu podejrzanego listem gończym. Postępowanie ulega zawieszeniu np. w przypadku: gdy kara za inne przestępstwo nie została orzeczona a zachodzi możliwość umorzenia absorpcyjnego (art. 11 2 KPK), śmierci oskarżyciela prywatnego (art. 61 1 KPK), śmierci oskarżyciela posiłkowego, który samodzielnie popierał oskarżenie (art. 58 2 KPK), gdy nie można ująć skazanego albo nie można wobec niego wykonać orzeczenia z powodów zdrowotnych (art. 15 2 KKW), osoby, która została posłem lub senatorem (ale wstrzymany został bieg przedawnienia przestępstwa) (art. 105 ust. 3 w zw. z art. 108 Konstytucji RP), na czas trwania postępowania przeciw innym sprawcom, przeciw którym zeznaje świadek koronny (art. 7 ŚwKoronU), gdy nieletni ukrywa się lub nie można go ująć (art. 30a NielU), gdy osoba uzależniona (której zarzuca się popełnienie czynu zagrożonego do 5 lat pozbawienia wolności) podda się leczeniu/rehabilitacji/ udziałowi w programie profilaktyczno-leczniczym na czas trwania tego leczenia (art. 72 NarkU). Zawieszenie nie stoi na przeszkodzie stosowaniu środków zapobiegawczych (art. 255 KPK) oraz wniesieniu i rozpoznaniu na korzyść oskarżonego kasacji i wniosku o wznowienie postępowania (art. 529 i 545 KPK). 17. Zawiadomienie sądu rodzinnego o przestępstwie z udziałem małoletniego. W sprawie o przestępstwo popełnione: na szkodę małoletniego, we współdziałaniu z małoletnim lub w okolicznościach, które mogą świadczyć o demoralizacji małoletniego albo w okolicznościach, które mogą świadczyć o gorszącym wpływie na małoletniego, sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, zawiadamia sąd rodzinny w celu rozważenia środków przewidzianych w przepisach o postępowaniu w sprawach nieletnich oraz w KRO.

Część II. Zasady postępowania karnego 11 18. Postępowanie mediacyjne. W postępowaniu karnym możliwe jest przeprowadzenie mediacji. Celem postępowania mediacyjnego jest doprowadzenie do zawarcia ugody przez strony przed mediatorem. Zgodnie z art. 23a 1 KPK sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator, może z inicjatywy lub za zgodą pokrzywdzonego i oskarżonego skierować sprawę (postanowieniem) do instytucji lub osoby godnej zaufania w celu przeprowadzenia postępowania mediacyjnego między pokrzywdzonym i oskarżonym. Postanowienie o skierowaniu sprawy do mediacji jest niezaskarżalne. W sytuacji, gdy wydaje je organ dochodzenia, postanowienie to nie wymaga zatwierdzenia przez prokuratora, ale może zostać ono przez prokuratora uchylone w trybie art. 326 1 pkt 4 KPK. Postępowanie mediacyjne nie powinno trwać dłużej niż miesiąc. Okresu postępowania mediacyjnego nie wlicza się do czasu trwania postępowania przygotowawczego. Postępowania mediacyjnego nie może prowadzić: osoba, co do której w konkretnej sprawie zachodzą okoliczności przewidziane dla wyłączenia sędziego, czynny zawodowo sędzia, prokurator, adwokat, radca prawny, aplikant do wymienionych powyżej zawodów, inna osoba zatrudniona w sądzie, prokuraturze lub innej instytucji uprawnionej do ścigania przestępstw. Doprecyzowanie trybu postępowania i zakres podmiotów posiadających legitymację do przeprowadzenia postępowania mediacyjnego reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z 13.6.2003 r. w sprawie postępowania mediacyjnego w sprawach karnych (Dz.U. Nr 108, poz. 1020). Część II. Zasady postępowania karnego Zasady postępowania karnego zostały zawarte w znajdującej się poniżej tabeli.

12 Rozdział I. Uwagi ogólne ZASADY OGÓLNOPRAWNE Zasada praworządności nakaz działania zgodnie z prawem, określona m.in. w Konstytucji RP (art. 7). Zasada wyodrębnienia sądów jako władzy w sądach i trybunałach niezawisłość sędziów, niezależność sądów, prawo do sądów. Zasada udziału czynnika społecznego w sądach sądy obiektywność i sprawiedliwość, w Polsce instytucja ławnika; za granicą ława przysięgłych. ZASADY DYNAMIKI PROCESOWEJ Zasada oficjalności działanie z urzędu, nie zależy od woli pokrzywdzonego, proces prowadzą organy państwowe. Wyjątek! Skarga prywatna Zasada legalizmu organ powołany do ścigania przestępstw jest obowiązany do wszczęcia i przeprowadzenia postępowania przygotowawczego, a oskarżyciel publiczny także do wniesienia i popierania oskarżenia o czyn ścigany z urzędu, istnieją wyjątki (umorzenie absorpcyjne, ściganie nieletnich). ZASADY POZNANIA DOWODOWEGO Zasada prawdy adresowana do organu procesowego, dotyczy wyłącznie stanu faktycznego sprawy. Zasada bezpośredniości sąd ma obowiązek bezpośrednio zapoznać się z dowodem, dowód musi być pierwotny (wyjątki: art. 389, 391, 392, 393 KPK; np. odczytanie protokołu zamiast przeprowadzenia dowodu, gdy świadek nie żyje). ZASADY GWARANCYJNE Zasada prawa do obrony oskarżonemu przysługuje prawo do obrony, w tym prawo do korzystania z pomocy obrońcy, o czym należy go pouczyć; obrona: formalna korzystanie z pomocy adwokata, materialna prawo do wypowiadania się na każdym szczeblu procesu. Zasada domniemania niewinności oskarżony jest niewinny dopóki nie udowodni mu się winy, wątpliwości należy rozstrzygać na korzyść oskarżonego, winę należy udowodnić.

Część II. Zasady postępowania karnego 13 ZASADY OGÓLNOPRAWNE Zasada urzędniczej obsady organów ścigania wyodrębnione od władzy sądowniczej, zbudowane hierarchicznie, obowiązuje centralizm. ZASADY DYNAMIKI PROCESOWEJ Zasada kontradyktoryjności spór równouprawnionych stron przed bezstronnym sądem, jej przeciwieństwem jest zasada inkwizycyjności. Zasada skargowości sądowe postępowanie wszczyna się na żądanie uprawnionego oskarżyciela lub innego uprawnionego podmiotu, wyjątkiem są sprawy nieletnich. ZASADY POZNANIA DOWODOWEGO Zasada swobodnej oceny dowodów organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. ZASADY GWARANCYJNE

Rozdział II. Sąd Część I. Właściwość i skład sądu 1. Właściwość rzeczowa sądu WŁAŚCIWOŚĆ RZECZOWA SĄDÓW SĄD REJONOWY (art. 24 KPK) Sąd rejonowy orzeka w I instancji we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw przekazanych ustawą do właściwości innego sądu. Sąd rejonowy rozpoznaje ponadto środki odwoławcze w wypadkach wskazanych w ustawie. SĄD OKRĘGOWY (art. 25 KPK) Sąd okręgowy orzeka w I instancji w sprawach o następujące przestępstwa: o zbrodnie określone w KK oraz w ustawach szczególnych, o występki określone w Rozdziałach XVI i XVII oraz w art. 140 142, art. 148 4, art. 149, art. 150 1, art. 151 154, art. 156 3, art. 158 3, art. 163 3 i 4, art. 165 1, 3 i 4, art. 166 1, art. 173 3 i 4, art. 185 2, art. 189a 2, art. 210 2, art. 211a, art. 252 3, art. 258 1 3, art. 265 1 i 2, art. 269, art. 278 1 i 2 w zw. z art. 294, art. 284 1 i 2 w zw. z art. 294, art. 286 1 w zw. z art. 294, art. 287 1 w zw. z art. 294, art. 296 3 oraz art. 299 KK, o występki, które z mocy przepisu szczególnego należą do właściwości sądu okręgowego. Sąd apelacyjny, na wniosek sądu rejonowego, może przekazać do rozpoznania sądowi okręgowemu, jako sądowi I instancji, sprawę o każde przestępstwo, ze względu na szczególną wagę lub zawiłość sprawy. Sąd okręgowy rozpoznaje ponadto środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń wydanych w I instancji w sądzie rejonowym oraz inne sprawy przekazane mu przez ustawę. SĄD APELACYJNY (art. 26 KPK) Sąd apelacyjny rozpoznaje: środki odwoławcze od orzeczeń i zarządzeń wydanych w I instancji w sądzie okręgowym oraz inne sprawy przekazane mu przez ustawę. SĄD NAJWYŻSZY (art. 27 KPK) Sąd Najwyższy rozpoznaje: kasacje, środki odwoławcze i inne sprawy w wypadkach określonych w ustawie.