Sygnatura IBPB-2-1/4514-213/16/PM Data 2016.06.27 Autor Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu do Biura 11 kwietnia 2016 r.), uzupełnionym 14 czerwca 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży gospodarstwa rolnego: w części dotyczącej zastosowania warunków zwolnienia jest nieprawidłowe, w części dotyczącej obowiązku badania przez płatnika wykorzystanej pomocy de minimis jest prawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 11 kwietnia 2016 r. do Biura wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży gospodarstwa rolnego. Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 30 maja 2016 r. znak: IBPB-2-1/4514-213/16/PM wezwano Wnioskodawczynię o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 10 maja 2016 r. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Na podstawie warunkowej umowy sprzedaży, sporządzonej przed notariuszem (Wnioskodawczynią) 15 marca 2016 r., sprzedawca X sprzedał małżonkom Y, do ich majątku wspólnego nieruchomość rolną o powierzchni 99,5716 ha, pod warunkiem, że Agencja Nieruchomości Rolnych nie skorzysta z prawa pierwokupu przysługującego jej stosownie do art. 3 ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego. Notariusz pouczyła strony, że podatek od czynności cywilnoprawnych zostanie pobrany w dniu zawarcia umowy przenoszącej prawo do nieruchomości zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Jednocześnie kupujący małżonkowie Y oświadczyli, że nabywana nieruchomość wejdzie w skład gospodarstwa rolnego, będącego już ich własnością oraz iż w wyniku nabycia nieruchomości rolnej nastąpi powiększenie gospodarstwa do powierzchni nie większej niż 300 ha, a jego powierzchnia nie będzie mniejsza niż 11 ha.
Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do Biura 14 czerwca 2016 r. wynika, że: Kupujący nie korzystali z pomocy de minimis, a notariusz odebrała stosowne w tym względzie oświadczenie. Kwota podatku od czynności cywilnoprawnych nie mieści się w kwocie pomocy de minimis przysługującej nabywającym. W związku z powyższym zadano następujące pytania: Czy w zaistniałej sytuacji warunkiem zastosowania przez płatnika notariusza zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest łączne spełnienie warunków określonych w tym przepisie, w tym w szczególności w zakresie pomocy de minimis w rolnictwie... Czy też płatnik nie ma obowiązku badania wysokości otrzymanej przez nabywców pomocy de minimis, a obowiązek ten spoczywa na właściwym organie podatkowym... Jeśli zaś płatnik powinien badać tę kwestię, to czy wystarczającym jest odebranie od nabywców stosownych oświadczeń w tym zakresie... Jeśli zwolnienie jest uzależnione do wysokości udzielonej/wykorzystanej pomocy de minimis w rolnictwie, to czy w sytuacji jak w zaprezentowanym stanie faktycznym, gdy kwota podatku przewyższa wysokość pomocy de minimis w rolnictwie, płatnik winien czynność zwolnić od podatku od czynności cywilnoprawnych do wysokości pomocy de minimis, a w pozostałym zakresie, to jest od nadwyżki naliczyć i pobrać podatek... Czy też nie stosować zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy i podatek pobrać od całości... W ocenie Wnioskodawczyni sformułowanym we wniosku i jego uzupełnieniu z literalnej interpretacji art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych wynika, że warunkiem upoważniającym płatnika do zastosowania przedmiotowego zwolnienia jest nabycie gruntów na podstawie umowy sprzedaży, a grunty nabywane muszą stanowić gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym oraz nabywane grunty utworzą lub powiększą gospodarstwo rolne, którego powierzchnia nie będzie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha, i nabywca będzie prowadził to gospodarstwo przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Jednocześnie ustawodawca w przepisie tym in fine zastrzegł, że zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, przy czym zastrzeżenie to uczynił po średniku. Nadto ustawodawca nie wprowadził do analizowanego przepisu żadnych instrumentów pozwalających płatnikowi na odniesienie się do kwestii pomocy de minimis w rolnictwie, w tym w szczególności co do sposobu przeliczania wykorzystanej już pomocy de minimis, a brak też przepisów wykonawczych w tym względzie. Należy zatem domniemywać, że gdyby ustawodawca chciał zwolnić sprzedaż gruntów rolnych od podatku od czynności cywilnoprawnych jedynie do wysokości niewykorzystanej przez kupującego wysokości pomocy de minimis w rolnictwie, zredagowałby analizowany przepis w odmienny sposób, to jest że zwalnia od podatku do wysokości pomocy de minimis w rolnictwie. Zdaniem Wnioskodawczyni, warunkiem zastosowania przez płatnika zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest łączne spełnienie warunków określonych w przepisie, przy czym zastosowanie przez ustawodawcę średnika przed zdaniem: zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie ( ) sugeruje, że zwolnienie od podatku należy zastosować każdorazowo gdy spełnione są łącznie wszystkie warunki z początkowej części przepisu, a kwestia pomocy de minimins jest obojętna dla tego zwolnienia przedmiotowego.
W ocenie Wnioskodawczyni, to na organie podatkowym ciąży ewentualny obowiązek badania wysokości otrzymanej pomocy de minimis płatnik nie został wyposażony w żadne instrumenty umożliwiające weryfikację wysokości pomocy de minimis i może bazować jedynie na oświadczeniach nabywcy. Jeśli przyjąć, że zamiarem ustawodawcy było jednak uzależnienie zastosowania zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy od wysokości pomocy de minimis, to w ocenie Wnioskodawczyni w sytuacji gdy kwota podatku przewyższa pomoc de minimis płatnik winien czynność zwolnić od podatku do wysokości niewykorzystanej pomocy de minimis, a w pozostałym zakresie, tj. od nadwyżki naliczyć i pobrać podatek. W analizowanym przepisie ustawodawca bowiem nie posłużył się sformułowaniem pozwalającym wnioskować, że w przypadku gdy kwota podatku przewyższa wysokość pomocy de minimis należy pobrać podatek w pełniej wysokości. Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje: Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223) podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych. O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje, w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, moment dokonania czynności cywilnoprawnej. Na podstawie art. 4 pkt 1 cyt. ustawy obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym. Stosownie do treści art. 10 ust. 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego. Płatnicy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 3 ww. ustawy). W związku z powołanymi powyżej przepisami należy stwierdzić, że sprzedaż nieruchomości podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) cyt. ustawy i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym, a w przypadku, gdy umowa sprzedaży jest dokonywana w formie aktu notarialnego obowiązkiem notariusza (jako płatnika) jest pobór tego podatku. Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W myśl art. 9 pkt 2 powołanej ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż własności gruntów, stanowiących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, wraz z będącymi ich częścią składową drzewami i innymi roślinami, pod warunkiem że w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego utworzonego lub powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia; zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9). Zwolnienie zawarte w powołanym powyżej art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter warunkowy, oznacza to, że umowa sprzedaży będzie zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych, tylko wtedy, gdy w rozumieniu ustawy o podatku rolnym, w chwili dokonania czynności nabywca posiada już grunty rolne (użytki rolne), nabywany grunt będzie stanowił gospodarstwo rolne, a w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, którego powierzchnia będzie nie
mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Ostatnią przesłanką determinującą skorzystanie z omawianego zwolnienia od podatku jest spełnienie warunków do przyznania pomocy de minimis, a więc zawarcie się kwoty zwolnienia (ulgi podatkowej) w przysługującym podatnikowi limicie pomocy de minimis w rolnictwie. W przypadku niedotrzymania któregokolwiek ze wskazanych w art. 9 pkt 2 ww. ustawy warunków następuje utrata zwolnienia od podatku. Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że kupujący nieruchomość rolną nie korzystali z pomocy de minimis; notariusz odebrała stosowne w tym względzie oświadczenie. Kwota podatku od czynności cywilnoprawnych nie mieści się w kwocie pomocy de minimis przysługującej nabywającym. W analizowanym powyżej przepisie, określającym warunki zwolnienia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ustawodawca wyraźnie wskazał, że zwolnienie stanowi pomoc de minimis. Zatem warunkiem skorzystania z tego zwolnienia jest aby omawiane zwolnienie zostało przyznane w ramach przysługującego kupującemu limitu pomocy de minimis w rolnictwie. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że warunkiem zastosowania przez płatnika zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych jest łączne spełnienie warunków określonych w przepisie, przy czym zastosowanie przez ustawodawcę średnika przed zdaniem: zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie( ) sugeruje, że zwolnienie od podatku należy zastosować każdorazowo gdy spełnione są łącznie wszystkie warunki z początkowej części przepisu, a kwestia pomocy de minimins jest obojętna dla tego zwolnienia przedmiotowego. Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić. Należy zwrócić uwagę, że preferencje w postaci zwolnienia w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowią pomoc publiczną w rolnictwie. Kwotą pomocy przyznanej jest więc kwota ulgi podatkowej. Przy jej udzielaniu powinno się stosować przepisy rozporządzenia Komisji Unii Europejskiej nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9). Stosownie do art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013, całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 15 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych. W myśl art. 3 ust. 3 ww. rozporządzenia, łączna kwota pomocy de minimis przyznanej w okresie trzech lat podatkowych przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych nie może przekroczyć górnego limitu krajowego określonego w załączniku, tj. 225.700.000 EUR. Pomoc de minimis uznaje się za przyznaną w dniu, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo otrzymania takiej pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym, niezależnie od terminu wypłacenia pomocy de minimis temu przedsiębiorstwu (art. 3 ust. 4 cyt. rozporządzenia). Zgodnie z treścią pkt 8 preambuły do rozporządzenia Komisji, okres trzech lat brany pod uwagę do celów rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły. Zatem dla każdego przypadku nowej
pomocy de minimis należy uwzględnić całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych. Art. 3 ust. 7 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 stanowi jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis pułap określony w ust. 2 lub górny limit krajowy, o którym mowa w ust. 3, zostałby przekroczony, nowa pomoc nie może być objęta przepisami niniejszego rozporządzenia. Z powyższych przepisów wynika zatem, że jeżeli w okresie dwóch poprzednich lat podatkowych oraz bieżącego roku podatkowego z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis danemu przedsiębiorstwu zostałby przekroczony pułap 15.000 EUR lub łączna kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom przekroczyłaby górny limitu krajowy określony w załączniku, pomocy nie udziela się. Odnosząc się zatem do wywodów Wnioskodawczyni, z których wynika, że zapis art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych dotyczący pomocy de minimis nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie jest obojętna dla tego zwolnienia, należy stwierdzić, że w świetle powołanych powyżej przepisów są one bezpodstawne. Skoro zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy stanowi pomoc de minimis, co wynika jasno z tego przepisu, to do skorzystania ze zwolnienia, koniecznym jest zmieszczenie się przez beneficjenta w limitach określonych rozporządzeniem Komisji nr 1408/2013. Zapis ten nie jest obojętny dla omawianego zwolnienia; stanowi on warunek, którego spełnienie jest niezbędne dla skorzystania z ww. zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych. Wnioskodawczyni w uzupełnionym we wniosku własnym stanowisku wskazała, że jeśli przyjąć, że zamiarem ustawodawcy było uzależnienie zastosowania zwolnienia z art. 9 pkt 2 ustawy od wysokości pomocy de minimis, to w ocenie Wnioskodawczyni w sytuacji gdy kwota podatku przewyższa pomoc de minimis płatnik winien czynność zwolnić od podatku do wysokości niewykorzystanej pomocy de minimis, a w pozostałym zakresie, tj. od nadwyżki naliczyć i pobrać podatek. W analizowanym przepisie ustawodawca bowiem nie posłużył się sformułowaniem pozwalającym wnioskować, że w przypadku gdy kwota podatku przewyższa wysokość pomocy de minimis należy pobrać podatek w pełniej wysokości. Z powyższym sformułowaniem Organ podatkowy także nie może się zgodzić. Jak już wskazano powyżej kwotą przyznanej pomocy de minimis w rolnictwie jest kwota ulgi podatkowej. Warunkiem koniecznym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest aby obliczony podatek mieścił się w ramach przysługującego podatnikowi limitu pomocy de minimis. Z powyższego wynika zatem, że jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis zostałby przekroczony w okresie 3 lat podatkowych limit, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lub art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013, pomocy nie udziela się. Odnosząc powyższe do zajętego przez Wnioskodawczynię stanowiska należy wskazać, że w przypadku niewykorzystania przez kupującego całego limitu pomocy de minimis w rolnictwie, udzielenie nowej pomocy, tj. zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, będzie możliwe jedynie wówczas gdy cała kwota obliczonego podatku od czynności cywilnoprawnych, należnego z tytułu danej czynności, będzie mieściła się w pozostałym do wykorzystania limicie pomocy de minimis. Natomiast w przypadku, gdy wyliczona kwota podatku przekroczyłaby niewykorzystany przez podatnika limit pomocy de minimis, to omawiane zwolnienie nie będzie przysługiwało, tj. wyliczony podatek będzie podlegał zapłacie w całości.
Organ podatkowy podziela natomiast stanowisko Wnioskodawczyni, iż na notariuszu jako płatniku podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży obowiązek badania kwestii pomocy de minimis tylko w zakresie informacji przedstawionych przez podatników w złożonym oświadczeniu. Zgodnie z art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu. Notariusz zatem jest płatnikiem, który stosowanie do przepisów Ordynacji podatkowej, jest zobowiązany do obliczenia, pobrania od podatnika i wpłacenia we właściwym terminie organowi podatkowemu podatku od czynności cywilnoprawnych należnego od określonych czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego. Jeżeli na wysokość należnego podatku mają wpływ określone w przepisach prawa podatkowego wyłączenia albo zwolnienia od podatku, w celu ich zastosowania płatnik odbiera od podatnika oświadczenie o spełnieniu przesłanek określonych w przepisach prawa podatkowego. W kontekście obowiązków wynikających z Ordynacji podatkowej notariusz jako płatnik nie jest zobowiązany i uprawniony do kwestionowania deklarowanych przez podatników okoliczności dokonywanych czynności. Wnioskodawczyni w związku ze sporządzeniem aktu notarialnego jest natomiast obowiązana do pobrania od podatników małżonków Y (strony sporządzanej umowy) stosownego oświadczenia o spełnianiu bądź też niespełnianiu warunków określonych w konkretnym zwolnieniu przedmiotowym. Tym samym zakres obowiązków Wnioskodawczyni jako płatnika podatku w omawianej sprawie jest uzależniony od okoliczności przedstawionych jej przez podatników. Należy zaznaczyć, że organem podatkowym właściwym rzeczowo w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych jest naczelnik urzędu skarbowego i to on jest właściwy do zweryfikowania podstaw do udzielenia ulgi i wystawienia stosownego zaświadczenia w tym dotyczącego pomocy de minimis). Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy wskazać, że dokonana umowa sprzedaży nie korzysta ze zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie zostały bowiem spełnione wszystkie warunki niezbędne do skorzystania z tego zwolnienia. Obliczony podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu omawianej umowy sprzedaży nieruchomości nie mieścił się bowiem w limicie pomocy de minimis w rolnictwie przysługującym kupującym. Warunek niewykorzystania pomocy de minimis w rolnictwie jest warunkiem koniecznym do skorzystania z omawianego zwolnienia określonego w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Na Wnioskodawczyni (notariuszu) jako płatniku podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży obowiązek badania spełnienia przez podatnika warunku dotyczącego pomocy de minimis. Do jej obowiązków w tym zakresie należy bowiem odebranie od podatników oświadczenia o spełnieniu przesłanek określonych w przepisach prawa podatkowego, w tym oświadczenia o wykorzystanej pomocy de minimis. Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni w części dotyczącej zastosowania warunków zwolnienia uznać należało za nieprawidłowe. Natomiast w części dotyczącej obowiązku badania przez płatnika wykorzystanej pomocy de minimis za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 2 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.