Oczekiwać Pana 2 tydzień adwentu

Oczekiwać Pana 2 tydzień adwentu Lectio divina czytanie i rozważanie Słowa Bożego Parafia NMP Bolesnej, Wrocław Strachocin, grudzień 2011 Teksty dostępne na stronie: www.onjest.pl

Opracowanie: Jolanta Prokopiuk

Lectio divina - metoda osobistego studium Pisma Świętego Mnisi znali dwa sposoby medytacji Słowa Bożego: ruminatio przetrawianie Słowa Bożego poprzez jego ciągłe powtarzanie oraz lectio divina Bożą lekturę, czytanie Pisma Świętego. Ukształtowana była przez duchową egzegezę Pisma Świętego. Chodziło w niej o to, że wszystkie słowa Biblii rozumiem jako drogę do Boga, jako opis drogi duchowej. Chodzi tu raczej o pytanie: kim jestem, co jest tajemnicą mojego życia, kim i czym stałem się dzięki Jezusowi Chrystusowi? Kiedy bowiem poprzez medytację poczuję, kim jestem, zmieni się także moje działanie w świecie. Kilka uwag o miejscu modlitwy, czasie oraz pozycji modlitewnej. Miejsce Idealne to kościół czy kaplica z wystawionym Najświętszym Sakramentem. W praktyce będzie to każde miejsce, w którym znajdziemy choć odrobinę wyciszenia. Czas Przynajmniej kwadrans. Dobrze jeśli będzie to pół godziny. Pora dnia nie jest istotna, ważne tylko, byśmy byli przytomni i w czasie modlitwy nie zasnęli. Pozycja w czasie modlitwy. Godna i wygodna. Można w tej modlitwie klęczeć, można siedzieć na małej ławeczce, można też zwyczajnie usiąść na wygodnym krześle przy stole. Przebieg lectio divina Istotą tej metody jest jej podział na: I. Czytanie (lectio) II. Medytację (meditatio) III. Modlitwę (oratio) Całość poprzedzona być powinna chwilą wyciszenia, skupienia, prośbą skierowaną do Ducha Świętego o dobre owoce. Na zakończenie powinniśmy podziękować Bogu oraz dokonać refleksji nad naszą modlitwą jak się czuliśmy, co było dobre w tej modlitwie a co należałoby w niej poprawić w przyszłości. Czytanie (lectio) wybieramy dłuższy fragment tekstu przynajmniej jeden rozdział. Nie zakładamy, że przeczytamy go w całości. Może się zdarzyć, że już pierwszy werset będzie tym fragmentem nad którym powinniśmy zatrzymać się dłużej. Czytam Pismo Święte powoli i uważnie, nie po to, by pomnożyć swoją wiedzę, lecz by spotkać Boga w Jego Słowie. W czytaniu chodzi bowiem o znalezienie takiego fragmentu (zwykle będzie to jeden werset), który nas poruszy. To poruszenie może mieć bardzo różny charakter. Może to być ciekawość, niezrozumienie, pociecha, piękno, niepokój. Poruszenie jest świadectwem, że ten werset jest dla nas osobiście ważny. Bardzo ważną informacją jest złość lub agresja rodząca się podczas czytania Słowa Bożego. Oznacza ona bowiem, że Jezus w Słowie Bożym dotyka naszej nieuporządkowanej dziedzina życia. Jest bardzo istotne zwrócenie uwagi na uczucia, które nam towarzyszą. Nie mamy wpływu na uczucia, które się rodzą. Są ważne ponieważ, ukazują nam one stan naszego serca. Nie ma uczuć dobrych i złych, ponieważ są one obojętne moralnie. Jeżeli rodzi się uczucie zazdrości lub niechęci to nie jest to grzechem. Materią grzechu będzie dopiero nasza odpowiedź na to uczucie. Znalezienie tekstu, który porusza jest sygnałem, że kończy się etap lectio.

Medytacja (Meditatio) Pierwotne, łacińskie znaczenie tego słowa to powtarzanie. W tej części koncentrujemy się na znalezionym urywku. Czytamy go wielokrotnie, powoli, jakby smakując całość wersetu lub jego fragmenty. Czytając możemy akcentować różne części i wyrazy wersetu. Prawdopodobnie nauczymy się w ten sposób wersetu na pamięć. Powtarzajmy go zatem także w myśli może nam pomóc zamknięcie oczu. Angażujmy na tym etapie nie tylko rozum ale także i serce. Modlitwa (Oratio) Na pewnym etapie medytacji zamienia się ona w modlitwę. Będzie ona miała spontaniczny charakter. Czasami będzie to nasza aktywność, ale możemy też być porwani przez Boże natchnienie. Wtedy modlitwa stanie się bardziej działaniem Boga w nas niż naszym działaniem. Trudno przewidzieć, co przyniesie modlitwa, jaki dokładnie charakter i kierunek przybierze. Może to być zarówno przebłaganie, prośba jak i dziękczynienie i uwielbienie. Może mieć także charakter krótkiej, żarliwej modlitwy, proszącej Boga, by ukoił moja tęsknotę, by pozwolił się doświadczyć i ujrzeć. Warto wypowiedzieć się przed obliczem Boga osobiście, rozmawiając o swoich reakcjach - radościach skłaniających do uwielbienia, ale także o tym, co może trapić, powodować zawstydzenie czy wręcz poczucie bezsilności.

4.12. 2011, niedziela OCZEKIWAĆ PANA TO ZROZUMIEĆ SENS TRUDNYCH DOŚWIADCZEŃ Iz 40, 1-5. 9-11 Trudne doświadczenia są człowiekowi bardzo potrzebne. Uczą doceniania chwil dobrych i radosnych w naszym życiu. Uczą doceniania dobrego pracodawcy, dobrego kapłana, dobrej wspólnoty czy ludzi chętnych do pracy dla dobra wspólnego. Prorok Izajasz ukazuje pocieszenie po przeżytej karze. Kara była następstwem grzechów Narodu Wybranego, zwłaszcza odstępstwa od Boga żywego. Prorok podkreśla, że odebrało z ręki Pana karę w dwójnasób za wszystkie swe grzechy. Taka jest kondycja każdego człowieka, ponieważ jest grzesznikiem. Trudne doświadczenia rodzą pokorę. Rodzą potrzebę dostrzegania swoich błędów i grzechów. Tylko w ten sposób można przygotować się na przyjście Pana. Tylko po takich doświadczeniach chwała Pańska ma możliwość się objawić. Prorok Izajasz głośno woła: Pan na pewno przyjdzie. On przychodzi z mocą. On przychodzi ze swoją nagrodą. Objawi się tobie tak jak tego potrzebujesz. Jeśli potrzebujesz, przyjdzie w lekkim powiewie, jak do Eliasza. Jeśli potrzebujesz, przyjdzie w swojej chwale jak na górze Synaj wśród grzmotów i dymu. Jeśli potrzebujesz, przyjdzie jak Bóg zakochany w tobie. Czy jesteś przygotowany do tego spotkania? On przychodzi nie narzucając się. Czy pragniesz spotkać Boga żywego? Decyzja należy do Ciebie, Bóg na ciebie czeka, ale nie przyjdzie, jeśli ty tego nie zechcesz sam. Dlatego sam zdecyduj, czy chcesz zawołać: Maranatha przyjdź Panie Jezu! prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu pozwól mi tęsknić za Tobą. Uzdolnij mnie do przygotowania na spotkanie z Tobą. Pozwól mi spotkać Ciebie.

5.12. 2011, poniedziałek OCZEKIWAĆ PANA TO DOŚWIADCZAĆ RADOŚCI Iz 35, 1-10 Prorok Izajasz nawołuje do radości w każdej sytuacji, w której się znajdujemy. Okazuje się, że nawet w sytuacjach ekstremalnych z serca ludzkiego może wypłynąć radość. Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, niech się raduje step i niech rozkwitnie! Święty Paweł w Liście do Filipian nawołuje wręcz: Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam radujcie się! Prorok Nahemiasz ukazuje wręcz radość jako ostoję i wsparcie dla człowieka wierzącego. A nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Panu jest waszą ostoją! (Ne 8, 10c) Źródłem radości ma być zobaczenie chwały Pana, wspaniałości naszego Boga. Dopiero chwała Pana nasyci serce człowieka, ukoi wszelkie bóle i tęsknoty. Tylko Bóg żywy może wlać w nasze serca radość, która wzmocni nas wewnętrznie. Radość w Panu pokrzepi nasze osłabłe ręce i wzmocni kolana omdlałe. Przyjście Pana to podłączenie się do źródła życia, bo On sam jest Panem życia i śmierci. On jest źródłem wszelkiego życia. Przychodzący Pan jest źródłem wszelkiego uzdrowienia. On sprawi, że głusi usłyszą, niewidomi przejrzą, a chromi odzyskają władzę w nogach. On ma moc, abyśmy zaczęli widzieć oczami serca. On ma moc, abyśmy usłyszeli głos Boży w swoim sercu. On ma w końcu moc, abyśmy dla Niego chodzili i trudzili się w Jego sprawach. On jest Panem żniwa i On wysyła robotników na swoje żniwo. Przyjście Pana to przyjście wszelkiego życia. On ma moc, aby przeobrazić nasze smutne i trudne życie, naszą spieczoną ziemię w pojezierze. Spragniony kraj w krynicę wód. Badyle naszego życia przeobrazi w trzcinę z sitowiem. Wszystko co trudne i bolesne stanie się w naszym życiu błogosławieństwem, gdy oddamy to Panu. Ważne jest również, aby owe przemiany dokonywały się według Jego zasad i Jego planów. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu obdarz mnie darem radości. Pozwól mi oddać w Twoje ręce całe moje życie i przemieniaj je według Twojego upodobania.

6. 12. 2011, wtorek OCZEKIWAĆ PANA TO DOŚWIADCZAĆ POCIESZENIA Iz 40, 1-11 Często doświadczamy na sobie skutków grzechów własnych lub cudzych, czasami nawet popełnionych wiele lat temu. Grzech ma bowiem nie tylko wymiar indywidualny, ale również społeczny. Bóg Jahwe wychowuje swój lud przez ponoszenie konsekwencji grzechu. Tylko skutki grzechu są w stanie doprowadzić nas do wołania do Boga żywego i o Boga żywego. Bóg opuszcza człowieka na chwilę po to, by zrozumiał, że On jest jedynym Pocieszycielem. Oto bowiem wraca do Jerozolimy: Pocieszcie, pocieszcie mój lud, mówi wasz Bóg. Tak odpowiada Jahwe na skargę opuszczonej Jerozolimy. Czy skarżysz się Bogu żywemu, że jesteś sam, opuszczony, bez żadnej pomocy. Czy masz się komu skarżyć? Życie na ziemi w pełni szczęśliwości to iluzja. Skarga również głęboko przynależy do kondycji człowieka. Bóg pociesza swój lud z dobrocią właściwą pasterzowi, z uczuciem ojca, z żarliwością oblubieńca i małżonka, z czułoscią matki. Bóg może pocieszyć człowieka, gdy on się do Niego zwraca. Liczy się z Jego osobą. Największą tragedią człowieka współczesnego jest utrata wiary. Wiara, jeśli się nie rozwija, karłowacieje i w konsekwencji zanika. Bóg, który pociesza, przychodzi do ludzi w osobie Jezusa. Przynosi uciśnionym i ubogim nowinę pocieszenia. Przychodzi, by dodać otuchy tym, którzy są przygnębieni z powodu grzechów. Ofiaruje odpoczynek tym, którzy pracują i są obciążeni. (Mt 11,28nn) Jezus, wraz ze swoim odejściem do domu Ojca, posyła innego Pocieszyciela- Parakleta, czyli Ducha Świętego. On jest Panem i Ożywicielem, ale także w tym samym stopniu Pocieszycielem. Czy wołasz do Ducha Parakleta o pocieszenie? Czy odkryłeś Ducha Świętego jako pocieszyciela? prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu często potrzebuję pocieszenia. Chciałbym zawsze radować się w Panu, ale tak się nie dzieje. Często chodzę smutny i przygnębiony. Bądź moim Pocieszycielem.

7. 12. 2011, środa OCZEKIWAĆ PANA TO ODZYSKIWAĆ SIŁY Iz 40, 25-31 Trudno nam zrozumieć Boga, ponieważ On nie mieści się w ludzkich kategoriach myślenia. Każde porównanie ludzkie jest nieadekwatne z tym, Kim Bóg jest. Najbliżej nam do zrozumienia, gdy porównujemy Go z miłujacą matką lub ojcem, zakochanym małżonkiem. Bóg Jahwe jest Bogiem wiecznym. Lecz cóż to oznacza dla człowieka zanurzonego w czasie? Trudne do wyobrażenia. Bliższe człowiekowi jest porównanie, gdy mówi, że się nigdy nie męczy ani nie nuży. Bóg Izajasza jest tym, który dodaje mocy zmęczonemu i pomnaża siły omdlałego. Zmęczenie przynależy do natury człowieka. Dzień jest związany z jego aktywnością, a w konsekwencji zmęczeniem i znużeniem. Noc zarezerwowana jest na odpoczynek i regenerację sił. Człowiek współczesny coraz częściej i szybciej doznaje zmęczenia. Często nie wie co to jest wypoczynek, ponieważ jego siły nie regenerują się w określonym czasie. Coraz częściej również dzieci i młodzieży doświadcza takiego zmęczenia, że można określić ich młodymi emerytami. Zmęczenie związane jest także z zaburzoną hierarchią wartości. Niepohamowana konsupcja dóbr materialnych. Dorównywanie sąsiadom za wszelką cenę. Praca bez umiaru. Brak wymagań wobec dzieci, które wyłącznie biorą nie okazując ani wdzięczności, ani troski o innych. Dzieci wyręczane z pracy i obowiązków, które budują w sobie coraz mocniejszą postawę roszczeniową. Bóg zna nasze zmęczenia, w końcu sam ich doświadczał żyjąc na ziemi. On zna nasz problem i ma dla niego rozwiązanie: Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a ja was pokrzepię (Mt 11,28). Bóg mówi wyraźnie Ja was pokrzepię nie żadna rzecz czy osoba. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu często brakuje mi sił. Wydawało mi się, że mogę zapracować na swoje szczęście. Jestem jednak rozczarowany i zgorzkniały. Przyjdź mi z pomocą. Pokrzep mnie. Kto, jak nie ty.

8. 12. 2011, czwartek OCZEKIWAĆ PANA TO DOŚWIADCZAĆ MATKI JEZUSA Rdz 3, 9-15 Ojciec niebieski ma niezwykły gust i znajomość serca człowieka skoro wybrał Maryję na matkę swojego Syna. Obdarzył ją niezwykłą łaską- niepokalanego poczęcia, czyli bycia bez żadnego grzechu, nawet grzechu pierworodnego. Maryja otrzymała taki dar ze względu na swoje powołanie do bycia matką samego Boga. Każdy z nas otrzymał także takie dary, aby zrealizować swoje powołanie i plan Boży w swoim życiu. W dobie współczesnej bardzo się ceni wysoki iloraz inteligencji i wykształcenie. Często wszystko próbuje się temu podporządkować. Nasze nawrócenie ma być związane nie z pomnażaniem kolejnych kierunków studiów, choć i one są bardzo potrzebne, co raczej z akceptacją planu Bożego w swoim życiu, nawet jeśli z punktu widzenia świata owo powołanie może być zupełnie nieatrakcyjne. Maryja jest kobietą wielkoduszną i przeźroczystą na Boga. Jest jak witraż, który nabiera blasku dopiero pod wpływem słońca. Jest obiecana i posłana, aby wspierać nas w naszych zmaganiach. Nie bez kozery autor Księgi Rodzaju podkreśla: Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje, a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę. Po grzechu pierworodnym (któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść?) człowiek chce czy nie chce uwikłany jest w jakiś sposób w grzech swój lub cudzy. Jedynym lekarstwem na grzech jest nawrócenie. Taki też wymiar ma sakrament pojednania. Maryja jako kobieta wolna od grzechu, wspiera nas nieustannie w zmaganiu się z naszą słabością i grzechem. Ona jako osoba pragnie być oczekiwana i zapraszana. Czy zapraszasz Maryję do swojego życia? Czy oczekujesz jej pomocy i wsparcia? prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu Twoja matka jest niezwykłą kobietą. Skoro Ty potrzebowałeś takiej matki, to tym bardziej takiej matki potrzebuję ja, człowiek grzeszny. Spraw, aby Maryja stała się także moja matką.

9.12. 2011, piątek OCZEKIWAĆ PANA TO OCZEKIWAĆ NA PRAWDZIWEGO BOGA Iz 48, 17-19 Jam jest Pan, twój Bóg. Jest tylko jeden Pan, jeden Bóg żywy. To było najważniejsze doświadczenie Narodu Wybranego. Ten Pan określałał się jeszcze jako Jahwe, ale także jako Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba. Ten sam Bóg, w którego wierzył i którego kochał Jezus Chrystus. W jakiego Boga ty wierzysz? Czy na pewno Boga Jezusa Chrystusa? Człowiek jest z natury osobą wierzącą. Jeżeli nie będzie wierzył w prawdziwego Boga, to będzie wierzył w bożki. Bożki doby współczesnej to pieniądze, materializm, konsupcjonizm, hedonizm, praca, dzieci, wyższe wykształcenie a także ja sam - mój egoizm. Bóg, na którego oczekujemy w adwencie, to także Bóg Stwórca, to ten, który mnie ukształtował. Jako mój Stwórca wie, co dla mnie dobre i pożyteczne. Jako Stwórca ma prawo kierować życiem swojego stworzenia. Prorok Izajasz podkreśla, że pokój w sercu człowieka stałby się jak rzeka, gdyby przestrzegał on Bożych przykazań. Pokój to podstawowy dar Jezusa zmartwychwstałego. To także dar dobrego sakramentu pojednania, który ma być sakramentem nawrócenia. Pokój to harmonia i wewnętrzne zintegrowanie. Przestrzeganie przykazań to także warunek sprawiedliwości. Izajasz mówi, że sprawiedliwość twoja byłaby jak morskie fale. Sprawiedliwość w Słowie Bożym to wypełnianie woli Bożej. O Józefie, mężu Maryi, Mateusz ewangelista pisze, że był to mąż sprawiedliwy. Ów mąż sprawiedliwy był człowiekiem Słowa Bożego. Tym co go przekonało przy wizycie anioła to właśnie Słowo Boże: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy "Bóg z nami." (Mt 1,23) Przestrzeganie przykazań to także warunek płodności, nie tylko fizycznej, ale przede wszystkim duchowej: Twoje potomstwo byłoby jak piasek, i jak jego ziarnka twoje latorośle. prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu przepraszam Cię za wszystkie bożki w moim życiu. Ty jesteś moim Stworzycielem. Pragnę, abyś był Bogiem mojego życia.

3.12. 2011, sobota OCZEKIWAĆ PANA TO BYĆ GORLIWYM Syr 48, 1-4. 9-11 Autor Mądrości Syracydesa mówi o proroku Eliaszu dość gwałtownie i radykalnie. Powstał Eliasz, prorok jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia. Trzy cechy można wyróżnić w posłudze proroka Eliasza: gorliwość, słowo płonące jak pochodnia i ogień. Eliasz to prorok głębokiego zaangażowania, gwałtowności i radykalności, która była wielokrotnie zarzutem i wyzwaniem wobec tych, ktorzy byli letni lub wręcz niewierni Bogu Jahwe. Eliasz to człowiek życia. Tak jak żył, tak i umarł zabrany w ognistym orszaku. Prorok Eliasz doświadcza swoich słabości jak każdy grzeszny człowiek. Zostaje zraniony przez jedno zdanie królowej Jezebel. Zrodziło to w nim głęboki lęk, a mówiąc współczesnym jezykiem - depresję. Ucieka na Bożą górę Horeb. Pan Bóg troszczy się o swojego proroka, posyłając do niego swojego anioła z posiłkiem. Wzmacnia jego siły, aby mógł dotrzeć do Bożej góry Horeb i spotkać się z Bogiem żywym. Spotkanie jest zadziwiające. Bóg Jahwe pozwala Eliaszowi wyjść ze swojej groty, w której było bezpiecznie, ale w której nie było życia. Wzywa go, aby wyszedł na górę i stanął wobec Pana. Prorok pokonuje swój lęk jako zwyczajny człowiek i dopiero może spotkać się ze swoim "pracodawcą". Bóg przychodzi w lekkim powiewie, w łagodności, aby nie zranić Eliasza. Na pytanie Boga: Co ty tu robisz, Eliaszu? Prorok odpowiada charakterystycznie dla siebie: Żarliwością rozpaliłem się o chwałę Pana, Boga Zastępów, gdyz Izraelici opuścili Twoje przymierze, rozwalili Twoje ołtarze i Twoich proroków zabili mieczem. Tak że ja sam tylko zostałem, a oni godzą jeszcze i na moje życie. (1Krl 19, 14) prośby, dziękczynienia, uwielbienia). Możesz modlić się tak: Jezu obdarz mnie gorliwością w Twojej służbie. Proszę Cię,aby nie zabrakło we mnie ognia, który potrafi zapalić innych w wierze.