Do przepisania na 7.01.2015r. Bardzo dziękuję!
Głównym przeznaczeniem taśmy geodezyjnej jest pomiar długości boków osnów i wyznaczenie miar bieżących podczas zdjęcia szczegółów sytuacyjnych metodą rzędnych i odciętych. Czynności te nie wymagają częstego przenoszenia taśmy na inne odcinki oraz konieczności jej szybkiego rozwijania i zwijania. Jest to natomiast niezbędne podczas pomiaru krótkich odległości np. miar kontrolnych, czołówek budynków, domiarów prostokątnych (rzędnych i odciętych) itp. Korzysta się wtedy z przymiarów, zwanych ruletkami, lekkich, łatwych do rozwinięcia i szybkiego zwinięcia do futerału lub na widełki za pomocą korbki.
W użyciu spotyka się ruletki wykonane z różnych materiałów o rozmaitej długości nominalnej. Ruletka w przeciwieństwie do taśmy posiada podział centymetrowy, zaś na pierwszym decymetrze naniesiona jest także podziałka milimetrowa. Do pomiarów geodezyjnych należy używać wyłącznie ruletek stalowych, zamiast popularnych, lecz szybko naciągających się ruletek. Nowoczesne ruletki wykonane są stali, posiadają wyraźny podział naniesiony na warstwie lakieru preclowego i są pokryte elastycznym tworzywem sztucznym: teflonem, poliestrem, który chroni podział przed zacieraniem się i korozją.
Niezależnie od sposobu pokrycia wstęgi, mokrą lub zabrudzoną taśmę lub ruletkę należy po skończonym pomiarze natychmiast oczyścić z wilgoci i błota, wytrzeć starannie do sucha i w razie potrzeby zakonserwować smarem bezkwasowym. Pozostawienie przez dłuższy czas w stanie zwiniętym brudnych i wilgotnych przymiarów stalowych, szczególnie starszego typu, bez zabezpieczenia lakierem i tworzywem może spowodować ich nieodwracalne zniszczenia przez rdzę.
Dodatkowo wyposażenie wyżej wymienionego sprzętu pomiarowego stanowi szkicownik ułatwiający wykonywanie w terenie rysunków i zapisywanie wyników pomiarów w dziennikach polowych. Szkicownik jest wyposażony w drewnianą ramkę z zamykającymi zaczepami, taśmę do zawieszenia na szyi i twardą podkładkę pod arkusz papieru formatu A4.
Temat: Klasyfikacja szczegółów terenowych.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 9.11.2011 w sprawie standardów technicznych i wykonywania pomiarów geodezyjnych i wysokościowych oraz opracowania i przekazywania do państwowego zasobu kartograficznego i geodezyjnego wprowadza się następującą klasyfikację szczegółów terenowych:
28.3 Ze względu na wymagania dokładnościowe pomiaru wyróżnia się następujące grupy szczegółów terenowych: I GRUPA szczegóły terenowe jednoznacznie identyfikowane w terenie, zachowujące długą okresowość niezmienności kształtu i położenia, w szczególności: a) znaki i punkty graniczne; b) znaki geodezyjne; c) obiekty budowlane i urządzenia budowlane w tym elementy uzbrojenia sieci terenu bezpośrednio dostępne do pomiaru.
II GRUPA: a) szczegóły terenowe jednoznaczne identyfikowalne w terenie których kształt i położenia nie zachowuje długo okresowej niezmienności, w szczególności: budowle i urządzenia ziemne, w postaci nasypów, wykopów, tam, wałów przeciwpowodziowych, rowów, kanałów oraz sztuczne zbiorniki wodne; b) zakryte obiekty budowalne i urządzenia budowlane, w tym zakryte elementy sieci uzbrojenia terenu; c) elementy zagospodarowania terenu w szczególności: parki, zieleńce, trawniki, place zabaw i wypoczynku, skwery, pojedyncze drzewa.
III GRUPA szczegóły terenowe, w którym jednoznaczna identyfikacja w terenie jest utrudniona i zależna od oceny osoby wykonującej pomiar, takich jak: a) kontury użytków gruntowych oraz odkrywki glebowe na potrzeby gleboznawczej kwalifikacji gruntów; b) cieki i zbiorniki wodne o naturalnych liniach brzegowych; c) oddziały leśne na obszarach lasów i parków narodowych.
29.1 Geodezyjny pomiar sytuacyjny wykonuje się w sposób zapewniający określenie położenia punktu sytuacyjnego względem najwyżej położonych (najbliżej) punktów na poziomej osnowy geodezyjnej oraz osnowy pomiarowej z dokładnością nie mniejszą niż: 0,10 m w przypadku szczegółów I grupy; 0,30 m w przypadku szczegółów II grupy; 0,50 m w przypadku szczegółów III grupy.
Temat: Metody tyczenia prostych.
1. Metoda tyczenia w przód / wstecz. TYCZENIE PROSTEJ W PRZÓD Tyczenie w przód zwane inaczej normalnym jest najczęściej stosowanym sposobem tyczenia. Polega na tym, że stojąc za jednym z punktów i patrząc na drugi, wyznacza się kolejne punkty leżące na tej prostej. TYCZENIE PROSTEJ NA SIEBIE (wstecz) Tyczenie na siebie stosujemy wtedy, gdy zachodzi potrzeba przedłużenia linii prostej, wyznaczonej między dwoma punktami A i B w terenie. Długość przedłużanego odcinka może wynosić do 100 m.
2. Sposób ze środka Stosuje się wówczas, gdy opisane wcześniej tyczenie w przód nie jest możliwe ze względu na brak widoczności pomiędzy końcami odcinka prostej, spowodowany przesłonięciem przeszkodą z niemożliwością ustawienia się obserwatora na zewnątrz odcinka, np. gdy punkty końcowe odcinka AB znajdują się na ścianach budynków lub litych ogrodzeń. Liczba wytyczonych punktów pośrednich zależy od warunków terenowych, liczby osób mogących wziąć udział w tyczeniu, długość odcinka AB, a zwłaszcza kształt części szczytowej wzniesienia stanowiącego przeszkodę.
Z tych względów możliwe jest zastosowanie jednego z trzech wariantów metody z środka polegających na wykorzystywaniu: dwóch lub więcej tyczek rozmieszonych na punktach pośrednich.
W najprostszym wariancie polegającym na wytyczeniu metodą ze środka dwóch punktów pośrednich, na części wierzchołkowej wzgórza w odległości co najmniej 50 m ustawia się w przybliżeniu na prostej AB dwóch pomocników z tyczkami 1 i 2. Po wcześniejszym zasygnalizowaniu tyczkami skrajnych punktów A, B dwaj tyczący powinni sprawdzić czy z punktu 1 widać tyczki w punktach 2 oraz B, a także czy z punktu 2 są widoczne tyczki 1 i A. Jeśli widoczność taka jest zapewniona, wtedy pomiarowy 1 wytycza pomocnika 2 na prostą 1-B, a ten z kolei naprowadza pomiarowego 1 na linię 2-A, po czym opisane wyżej czynności są wielokrotnie ponawiane. Wzajemne naprowadzenie się pomocników trwa tak długo aż tyczki pośrednie wytyczone na prostej 1-B i 2-A nie będą ulegały dalszym przemieszczeniom co świadczy o ich ostatecznym wtyczeniu na prosta AB.
Dla dłuższych prostych może zachodzić potrzeba wyznaczania trzech punktów pośrednich 1, 2, 3, a zatem do tyczenia są potrzebne trzy osoby. Tyczkę 2 ustawiamy wówczas na szczycie wzniesienia, z którego muszą być widoczne zarówno dwa pozostałe punkty pośrednie 1 i 3, umieszczone na przeciwległych bokach, jak i punkty skrajne A, B. Widoczność musi być więc zapewniona wzdłuż odcinków: 1-3, 2-A, 2-B.
Tyczenie rozpoczyna znajdujący się na szczycie wzniesienia pomocnik 2 od wprowadzenia tyczki 1 na prostą 2-A oraz tyczki 3 na prostą 2-B, po czym jeden z pomiarowych 1 lub 3 naprowadza pomocnika z tyczką 2 na prostą 1-3 (3-1). Opisane wyżej postępowanie prowadzone jest dotąd, aż nie będzie już potrzeby dokonywania dalszych przesunięć tyczek pośrednich 1, 2, 3.