Wyjazd pociągiem do Poznania Pociąg to środek lokomocji, którym od dawna się nie poruszam. Myślę, że jakieś 20 lat temu ostatni raz jechałam pociągiem. Natomiast mój syn jeszcze nigdy. Zawsze wsiadamy w samochód, bo wygodnie od miejsca zamieszkania docieramy do samego celu. Niby szybko nie wliczając stania w korkach i jakoś fajnie nie musieć dźwigać ze sobą tobołków, bo wrzucamy wszelkie ilości do bagażnika i w drogę. Jak zwykle są plusy i minusy każdego środka lokomocji ale nie o tym jest ten wpis. Tym razem postawiłam na kompletny luz, brak kalkulacji, przemyśleń, pełen spontan. Jedyny plan to pociąg, najlepiej gruchot, regionalny i wlekący się do Poznania ok. 2 godzin i 10 minut. Jak za dawnych czasów! Zwolenniczką tej akcji stała się moja przyjaciółka. Z okazji Dnia Matki i Dnia Dziecka zaproponowałyśmy naszym pociechom wyjazd pociągiem do Poznania. Było wielkie: hurrraaa!!!! Wyjazd o 7.42 z Ostrowa Wielkopolskiego, adrenalina była więc wstawało się swobodnie. Spotkaliśmy się na dworcu o godzinie 7:15 kupiłyśmy bilety w dwie strony, bardzo drogo, bo zapomniałyśmy legitymacji dzieci. To nam humoru nie zepsuło. Pełne rozczarowanie nastąpiło, gdy na peron wjechał pociąg przedsiębiorstwa transportowego Przewozy Regionalne z klimatyzacją, szklanymi drzwiami miedzy wagonami i podświetlaną na niebiesko listwami. Mało tego cała podróż nie przekroczyła dwóch godzin tylko 1.39 i w Poznaniu wylądowaliśmy o godzinie 9.21.W pociągu jechało się naprawdę komfortowo. Takich podróży lub o jeszcze wyższym standardzie życzymy naszym dzieciom, ale jeszcze tym razem miało być inaczej. Dzieciaki były zadowolone, grzeczne, choć na koniec je poniosło.
Poznański dworzec oczywiście wywarł na mnie ogromne wrażenie, super nowoczesny, błyszczący, połączony z centrum handlowym, do którego nie planowałyśmy wchodzić ale się pogubiłyśmy i weszłyśmy. Jak to z dziećmi najpierw zaliczyłyśmy toaletę, potem fontannę, kolorowy tor przeszkód, bo z tym kojarzą mi się pufy na środku w przejściach City Center. Zapamiętałem je bo o taką jedną bym się zabiła. Podziwiałyśmy fajne sklepy, kafejki i okazałą, wielką reklamę z idolem Maksa R.Lewandowskim. Maks od razu do niej podbiegł a ja pstryknęłam zdjęcie, natychmiast pojawił się ochroniarz i zabronił pstrykania. O ludu, gdzie ja jestem? Dlaczego nie można dziecku zrobić zdjęcia z plakatem? Przestało mi się tam podobać, więc opuściliśmy centrum.
Aleja Niepodległości, w tle Uniwersytet Adama Mickiewicza
Dalej kierowaliśmy się już przez Park Karola Marcinkowskiego,
ulice Święty Marcin prosto na Stare Miasto zaliczając po kolei każdą fontannę. Na Starym Mieście umówione byłyśmy z koleżanką, kolejną blogerką modową i jej dziećmi. Grupa się powiększyła, zintegrowała i zniknęła! Oczywiście miałyśmy ją w zasięgu wzroku, zagryzając szarlotkę i popijając kawę.
Kiedy tłum się zagęścił przyszedł czas na koziołki. O godzinie 12.00 słuchaliśmy hejnału z ratuszowej wieży, siedząc wygodnie w fotelach oraz podziwialiśmy poznańskie bodące się Koziołkijedną z atrakcji turystycznych Poznania.
Następnie zwiedziłam z Maksem Muzeum Historii Miasta Poznania, Górę Przemysła i utknęliśmy znów z ekipą przy Fontannie Wolności.
To nie koniec naszej wycieczki. Muzea dla dzieci są nudne, najczęściej jak o jakimś słyszą to jest głośne O NIEEEE! Ale w każdym muzeum można znaleźć coś dla dzieci. Drobny element, eksponat, obraz lub coś błyszczącego, co skupi uwagę i wzbudzi ich zainteresowanie. Kręcąc się po Starym Mieście zdążyłyśmy umówić termin do Rogalowego Muzeum Poznania, czyli sprawić dzieciakom małą niespodziankę. Rogale świętomarcińskie osobiście uwielbiam! Można je kupić chyba przez cały rok w dobrych cukierniach w Wielkopolsce i tu muszę pochwalić cukiernię Vogt z Pleszewa, której jestem fanką i zajadam się ich rogalami w Ostrowie Wlkp. Głównie jednak rogal świętomarciński przygotowywany jest z okazji Dnia Świętego Marcina czyli 11 listopada. Jak podaje krótko Wikipedia: Tradycja ta wywodzi się z czasów pogańskich, gdy podczas jesiennego święta składano bogom ofiary z wołów lub w zastępstwie z ciasta zwijanego w wole
rogi. Kościół przejął ten zwyczaj, łącząc go z postacią św. Marcina. Kształt ciasta interpretowano jako nawiązanie do podkowy, którą miał zgubić koń świętego. Była to świetna forma opowieści z częścią warsztatową, jak powstają Rogale Świętomarcińskie. Wspaniałe rogale z nadzieniem z białego maku i aromatem migdałowym (bo tańszy niż migdały i tu przy okazji wyszła poznańska oszczędność, o której nie wiedziałam ha ha) Cała opowieść nawiązywała do historii miasta Poznania z wykorzystaniem gwary poznańskiej, multimediów. I tak w drodze powrotnej, dzieci odpowiednio się po poznańsku określały. I tak: Mela dziewczyna, Szczun chłopak, Mycka czapka, Klapioki uszy, Ślipia oczy, Bryle okulary
Świetna lekcja historii. Polecam!
Spacer po starym Wrocławiu Spacerując po Wrocławiu staram się zawsze odkrywać w nim coś nowego i zwiedzić miejsca, w których jeszcze nigdy nie byłam. Jednak za każdym razem rozpoczynam zwiedzanie od jego najstarszej części Ostrowa Tumskiego. W tym miejscu w IX wieku osiedliło się plemię Ślężan, następnie powstał gród książęcy i podgrodzie, a w 1000 roku Bolesław Chrobry zbudował katedrę i założył biskupstwo. Idąc od strony Muzeum Narodowego można dotrzeć tam przechodząc przez Most Pokoju, trzymając się lewej strony lub Bulwarem Dunikowskiego, obecnie częściowo remontowanym. Spacerując niewielkim parkiem wzdłuż Odry podziwiamy roztaczające się piękne widoki na Ostrów Tumski, nazywany perłą Wrocławia. Znajduje się tu 5 kościołów, piękne i ciche zaułki oraz brukowane uliczki z latarniami gazowymi. Ostrów to po staropolsku wyspa, a Tum to świątynia. Wyspa kiedyś była wyłączną własnością Kościoła, a dopiero kiedy Śląsk dostał się pod panowanie króla Pruskiego zasypano odnogę Odry i wyspę włączono do fortyfikacji miejskich. Najcenniejszym zabytkiem sakralnej architektury na Ostrowie Tumskim jest Katedra św.jana Chrzciciela. Obecna, gotycka budowla, poprzedzona została przez trzy wcześniejsze budowle, wszystkie zniszczone. Od II wojny światowej katedra jest odbudowywana i restaurowana. Wewnątrz można podziwiać piękną ambonę, ołtarz oraz witraże i cudowny obraz Matki Boskiej. Na umieszczony w północnej wieży taras widokowy można wjechać windą i podziwiać z niego panoramę Wrocławia.
Za katedrą znajduje się Plac Katedralny, na którym w 2000 roku ustawiono kolumnę Chrystusa Króla, celem uczczenia rocznicy dwóch tysięcy lat istnienia chrześcijaństwa.
Opuszczając Ostrów Tumski przechodzimy przez Most Tumski, potocznie nazywanym Mostem Zakochanych lub Katedralnym. Na nim zakochane pary wyznają sobie miłość, zapinają kłódkę na przęsłach mostu, a kluczyk wrzucają do rzeki. Ciężki most z kłódkami stał się atrakcją turystyczną, również we Wrocławiu, bo widziałam już takie w innych miastach.
Schodząc z mostu, wchodzimy na Wyspę Piasek z Kościołem Najświętszej Marii Panny na Piasku. Tutaj również znajduje się przystań dla statków wycieczkowych, pływających po Odrze i miejsce odpoczynku z pięknym widokiem na Odrę.
Kierując się w stronę Rynku, przechodzimy przez Most Piaskowy, mijamy Halę Targową i idąc ulicą Grodzką spoglądamy na Tamkę i Bibliotekę Ossolineum. Następnie skręcamy w lewo i wchodzimy na ulicę Szewską.
Ulica Szewska to ulica o średniowiecznym rodowodzie, powstała w XIII wieku. Jej nazwa pochodzi z nieco późniejszego okresu i prawdopodobnie wskazuje na świadczone tu usługi szewskie. Dziś znajduje się na niej wiele zabytkowych kamienic oraz siedziby Instytutu Etnologii, Kulturoznawstwa, Historii, Historii Sztuki oraz Archeologii, a także Katedra Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Wrocławskiego. To wąska uliczka przeznaczona dla ruchu pieszego, jednak z torowiskiem tramwajowym.
Na ulicy Szewskiej, po wschodniej stronie znajduje się również Katedra Św. Marii Magdaleny. Powstała latach 1150-1175, uchodzi za najkunsztowniejszy zabytek sztuki romańskiej w Europie. Na jednym z wewnętrznych łuków podtrzymywanych przez 8 kolumn, przedstawione są sceny z życia Matki Boskiej i Chrystusa. Po zniszczeniach wojennych katedra utraciła hełmy wież, dach nawy, a wybuch miny pod koniec II wojny światowej mocno uszkodził jedną z wież. Na przełomie 1960-70 odremontowano ją i jest dostępna dla zwiedzających wraz z Mostkiem Pokutnic. Całkiem niedawno rozpoczęły się kolejne prace remontowe wież, które ostatecznie zostaną nakryte hełmami. Obecnie jest to katedra diecezji wrocławskiej Kościoła Polskokatolickiego.
Szczególnie polecam wejście na jedną z wież katedry. Znajduje
się tam łączący obie wieże mostek, zwany Mostkiem Pokutnic. Odbudowany w 2001 roku mostek jest atrakcją turystyczną. Według legendy, niegdyś słyszano dochodzące z góry kobiece głosy i jęki. Dlatego matki zaczęły straszyć swoje krnąbrne córki, którym nie spieszyło się do pójścia za mąż, pokutującymi na mostku dziewczętami. Wolały one zamiast obowiązków gospodyń domowych zabawę i beztroski żywot. Hmm Tuż przy katedrze znajduje się malownicza uliczka o nazwie Kurzy Targ, dawniej Ptasi Targ. Uliczka łączy ulicę Szewską z Rynkiem. Została
wytyczona również w XIII wieku i związana była z handlem ulicznym. Handlowano tu drobiem, dziczyzną, mlekiem, warzywami i owocami, a w późniejszym okresie drewniakami, pantoflami, garnkami i innymi wytworami. Mieścił się tu złotnik, krawiec, szklarz i apteka, która działała nieprzerwanie od drugiej połowy XIII wieku do 1951 roku, choć istniała pod różnymi nazwami. Sercem wrocławskiego Starego Miasta jest Rynek. Na środku Rynku stoi Ratusz. Wzniesiony został pod koniec XIII wieku jako parterowy budynek z cegły, z wysokim dachem i 15-metrową wieżą. Większość pomieszczeń ratusza służyło jako kramy kupieckie, a jedynie w wielkiej sali na parterze miały miejsce posiedzenia mieszczan. Po wielu przebudowach na przestrzeni wieków, łączy w sobie cechy gotyku i renesansu. Warto zwrócić uwagę na umieszczony w 1580 roku na Ratuszu zegar astronomiczny z jedną wskazówką i słońcem w centrum tarczy. W latach 1860-1863 wzniesiono Nowy Ratusz, który obecnie jest siedzibą Prezydenta Miasta Wrocławia. Po II wojnie zniszczony Ratusz odbudowano i zaadoptowano na potrzeby muzealne. Dziś w
Ratuszu znajduje się Muzeum Miejskie. Ratusz otoczony jest zabytkowymi kamieniczkami. Każda strona Rynku ma swoją nazwę. I tak, wschodnia część Rynku nazywana jest stroną Zielonej Rury. Zachodnia, to strona Siedmiu Elektronów, południowa to strona Złotego Pucharu, a północna to Targ Łakoci. Na Rynku warto jednak zatrzymać się na dłużej, dlatego poświęcę tym kamieniczkom osobny wpis.
Warto zwrócić uwagę na umieszczone w różnych częściach miasta tablice z reprodukcjami archiwalnych zdjęć Wrocławia z 1945 roku. Pokazują one przyjeżdżającym do miasta turystom skalę zniszczeń doznanych podczas II wojny światowej i ogromu wysiłku włożonego w odbudowę miasta. W ten sposób można porównać zdjęcie z obrazem współczesnym danego miejsca.
Na północno-zachodnim narożniku Rynku Głównego, na skrzyżowaniu ulic Św. Mikołaja i Odrzańskiej znajdują się słynne kamieniczki Jaś to mniejsza kamieniczka i Małgosia, większa. Są one połączone barokową bramą z 1782 roku. Kamieniczki były siedzibą służb kościelnych, przy Kościele Garnizonowym.
W murach Ratusza gościli najważniejsi światowi przywódcy, monarchowie, duchowni oraz artyści. W jego podziemiach znajduje się jeden z najstarszych lokali gastronomicznych w Europie Piwnica Świdnicka. Średniowieczne źródła wspominają o niej już w 1275 roku. Jej nazwa pochodzi od podawanego tu piwa, sprowadzanego z dolnośląskiego miasta Świdnicy. Zgodnie z ówczesnym prawem, piwa wytwarzane poza Wrocławiem można było podawać jedynie w pozostających pod kontrolą rady miasta piwnicach ratuszowych.
Piwnica obecnie zajmuje 1700 m², z czego około 900 m² zajmuje dziewięć sal restauracyjnych. Wejście do Piwnicy znajduje się z południowej strony budynku Ratusza, tam gdzie Rynek łączy się z ulicą Świdnicką. Napis na jednej ze ścian piwnicy głosi: Kto nie był w Piwnicy Świdnickiej, ten nie był we Wrocławiu