Jezus jest Panem Sabatu (Część 1) (10)

Pozwalamy i zachęcamy do kopiowania i rozprowadzania tego materiału w dowolnej formie, pod warunkiem, że nie zmienia się tekstu w żaden sposób i nie pobiera opłaty poza kosztem reprodukcji. Wszelkie wyjątki muszą być zatwierdzone przez autora i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Jezus jest Panem Sabatu (Część 1) (10) Ewangelia Marka 2:23-28 Piotr Słomski (Peter Slomski) Seria: Ewangelia Marka Dobra nowina o Jezusie 19 lipca, 2015 r. Konflikt i rozwiązanie Czasami nowe jest lepsze niż stare. Rozważaliśmy już ten temat ostatnim razem. Z nadejściem Jezusa, wszystko co było nierozerwalnie związane ze starym przymierzem zostało zniesione. Jedną z tych rzeczy był post przypadający na Dzień Zadośćuczynienia, kiedy to dokonywano ofiary za grzechy. Dzień Zadośćuczynienia wraz z postem z nim związanym został zniesiony, ponieważ Jezus przyszedł aby dokonać zadośćuczynienia za grzech jako ostateczną ofiarę. Widzieliśmy również, że nie wszystko co stare przeminęło. Przeminąć musiało to, co było nierozerwalną częścią starego przymierza. Jednak w czasach starego przymierza było wiele rzeczy, które są aktualne do dzisiaj. Jest taki rodzaj postu, który nie jest związany z Dniem Zadośćuczynienia. Jest to post i modlitwa w czasie potrzeby. Wiedza o tym, co przeminęło i o tym co pozostaje aktualne do dziś jest tematem fragmentu z Ewangelii Marka 2:23-28, który będziemy dzisiaj rozważać. Ostatnim razem pojawił się temat postu; teraz mowa będzie o sabacie. Jeszcze raz widzimy konflikt między przywódcami religijnymi a Jezusem; temat sabatu pojawia się w samym środku konfliktu. Być może pamiętasz, że Jezus do tej pory miał już trzy konflikty z przywódcami religijnymi. Pierwsze dotyczyło odpuszczenia człowiekowi grzechu, drugie wynikło z faktu, że Jezus jadał z grzesznikami, a trzecie dotyczyło postu. W każdym z tych konfliktów, przywódcy religijni sprzeciwiali się Jezusowi. Podważali to, kim był Jezus. Była to kwestia tożsamości Jezusa, a to jest właśnie głównym tematem Ewangelia Marka. To z tej Ewangelii dowiadujemy się, że Jezus jest Chrystusem i Synem Boga. I znów zobaczymy jak Jezus wraz ze swoimi uczniami robi coś, co wywołuje oskarżenia, a następnie jak rozwiązuje ten problem autorytatywnym stwierdzeniem. To autorytatywne stwierdzenie składa się z trzech części Jezus podaje trzy odniesienia do Starego Testamentu. Każde z nich potwierdza Jego tożsamość, co z kolei pomaga nam zrozumieć jak, jako chrześcijanie, powinniśmy traktować sabat. Problem i oskarżenie Jaki to problem więc wywołał kolejną falę opozycji wobec Jezusa? Najpierw będziemy rozważać problem, potem oskarżenie, a na końcu omówimy trzy-częściową odpowiedź Jezusa. Pozorny problem znajduje się w wersecie 23. Spójrz na to, co mówi: I stało się, że Jezus szedł w sabat przez zboża, a uczniowie jego w drodze zaczęli rwać kłosy. Jezus ze swoimi uczniami przechodził przez pola zbóż zrywając kłosy i jedli ziarno. Były to pola jęczmienia bądź pszenicy, prawdopodobnie pszenicy; były one gotowe do żniwa. Ziarno najwyraźniej dojrzewało, musiało więc to być w okresie między połową kwietnia a połową czerwca. Uczniowie zrywali kłosy, rozcierali je rękami by wydobyć ziarna i jedli. Byli głodni. Prawdopodobnie nie jedli jeszcze posiłku. Problem jednak polegał na tym, że był to sabat. 1

Werset 24 mówi nam o oskarżeniu, które przywódcy religijni wytaczają przeciwko Jezusowi: Wtedy rzekli do niego faryzeusze: Patrz! Czemu czynią w sabat to, czego czynić nie wolno? I tak rozpoczyna się trzeci konflikt z przywódcami religijnymi. Faryzeusze, jak się wydaje, ciągle czyhali na błąd Jezusa. Nie chcieli zaakceptować tego, kim był. Po trzech wcześniejszych nieudanych próbach przyłapania Go, być może teraz uda im się znaleźć obciążający dowód na to by Go odrzucić i potępić. Tym obciążającym dowodem było łamanie przez uczniów Jezusa prawa Bożego. Gdyby złamali prawo Boże, Jezus jako ich nauczyciel byłby za to odpowiedzialny. To przekreśliłoby jakiekolwiek twierdzenia Jezusa co do tego, że jest Mesjaszem i Synem Bożym. Jak ktoś, kto ogłaszał się równym Bogu, mógł łamać Boże prawo? Które więc prawo, zdaniem faryzeuszy, łamał Jezus? Prawo, które zakazywało pracy w sabat. To czwarte z Dziesięciu Przykazań, wspomniane w 2 Księdze Mojżeszowej 20:10: Ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. 2 Księga Mojżeszowa 34:21 wyjaśnia Żydom to czwarte przykazanie: Przez sześć dni pracować będziesz, ale dnia siódmego odpoczniesz; w czasie orki i w czasie żniwa odpoczniesz. Sabat więc był dniem zaprzestania codziennej pracy, aby spędzić czas na uwielbianiu Boga. Kiedy faryzeusze, będący częścią jednej z sekt żydowskich, badali prawo sabatu, zwrócili szczególną uwagę na zakaz pracy. Zadali więc sobie pytanie: Co dokładnie jest pracą i jak możemy jej uniknąć? Ich odpowiedź zawierała trzydzieści dziewięć kategorii prac zakazanych, a każda z tych kategorii była podzielona na sześć podkategorii! Jedną z tych zakazanych prac było zbieranie zbóż. Kiedy więc zobaczyli uczniów Jezusa zrywających kłosy, prawdopodobnie pomyśleli sobie: No tak, to jest praca. To jest zakazane! Nie ma nic złego w tworzeniu pozabiblijnych dodatkowych zasad i reguł, które pomagają nam w naszym chrześcijańskim życiu, jednak inną rzeczą jest zrównywanie tych zasad z prawem Bożym i uznawanie łamania tych praw, za grzech. Faryzeusze pogrzebali prawdziwe prawo pod stosem licznych prawach ludzkich. Z tak legalistycznym nastawieniem podeszli do Jezusa ze swoim oskarżeniem. Odpowiedź (część 1): Dawid i chleby pokładne Jak odpowiedział Jezus? Jego odpowiedź zawierała trzy części. Przy każdej z nich odnosił się do Starego Testamentu w sposób pośredni bądź bezpośredni. Pierwsza część jego odpowiedzi jest zawarta w wersetach 25-26 było to odniesienie do wydarzenia, które miało miejsce za czasów starego przymierza. Przyjrzyjmy się wersetowi 25: A On im rzekł: Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy był w potrzebie i był głodny, on i ci, którzy z nim byli? Podobnie jak uczniowie Jezusa, Dawid i jego ludzie byli głodni. Zauważ jednak, że Jezus zaczyna swój argument od słów: Czy nigdy nie czytaliście...? Wydaje się, że Jezus chciał powiedzieć faryzeuszom, że są tak zajęcie swoimi drobiazgowymi zasadami rabinicznymi, że przegapili głębię znaczenia tego co mówi Pismo. Zapewne wiedzieli co zrobił Dawid, ale wydaje się, że nie rozumieli znaczenia tego wydarzenia. Co dokładnie zrobił Dawid, co pozwoliło Jezusowi usprawiedliwić zrywanie kłosów przez uczniów? Jezus kontynuuje swoją wypowiedź w wersecie 26: Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, arcykapłana, i jadł chleby pokładne, które wolno spożywać tylko kapłanom, a które dał również tym, którzy z nim byli? Starotestamentowa historia, na którą powołuje się Jezus, znajduje się w 1 Księdze Samula 21 jest to historia o tym jak Dawid uciekał przed Saulem, który usiłował go zabić. Dawid uciekł do miejscowości, gdzie znajdował się Przybytek. Było to miasto Nob, w odległości 2

około dwóch kilometrów od Jerozolimy. Uciekając przed Saulem, Dawid i jego ludzie zgłodnieli i jak czytamy w Pierwszej Księdze Samuela 21:3, Dawid poprosił arcykapłana o chleb. Arcykapłanem był wtedy Achimelek. Wkrótce miał on być zastąpiony przez Abiatara, który przez długie lata sprawował urząd arcykapłana za czasów Dawida i to właśnie jego kapłaństwo dominowało w tamtej epoce. Być może właśnie dlatego Jezus wymienia jego imię, a nie Achimeleka. Kiedy jednak Dawid dociera do Nob, jedynym chlebem był poświęcony chleb za Stołu Chlebów Pokładnych. Prawo obrzędowe zapisane w 2 Księdze Mojżeszowej 25:30 i 3 Księdze Mojżeszowej 24:5-9, nauczało, że chleb ten mógł być spożywany jedynie przez kapłanów. Był to tak zwany chleb pokładny. Każdego sabatu, kładziono na stole, w miejscu najświętszym, dwanaście bochenków. Chleb ten był cichym świadectwem tego, że Bóg wspiera swój lud i zaspokaja jego potrzeby. W 1 Księdze Samuela 21:7 czytamy: I dał mu kapłan chleby poświęcone. Jezus nie potępił tego co zrobił Dawid i jego ludzie wręcz przeciwnie używa tego opowiadania by usprawiedliwić zachowania swoich uczniów. Czy Dawid jednak nie złamał prawa? Czy uczniowie Jezusa nie złamali prawa? Sednem tej historii jest to, że czasami trzeba uwzględnić potrzeby ludzkie. Tak, należy przestrzegać czwartego przykazania, jednak nie jest ono tak sztywne byśmy musieli ignorować prawdziwe potrzeby. Bóg nie mówi, na przykład, że mamy się zagłodzić, byleby tylko przestrzegać prawa sabatu. Kapłan Achimelek był bardzo mądry. Rozumiał, że prawo obrzędowe nie może przetrwać kosztem życia ludzkiego. Potrzeba taka jak ta zwycięża nad rytuałami. Jeśli musisz coś zjeść, to zrób sobie coś do zjedzenia. Co więcej, potrzeba jest ważniejsza niż tradycja ludzka. To faryzeusze stworzyli to konkretne dodatkowe prawo zabraniające zbierania zbóż w sabat. To było ich dodaną tradycją. Oskarżenie faryzeuszy nie było spójne ani z historią Dawida ani z tym co zrobili uczniowie. Tak, sabat powinien być przestrzegany. Jest to dzień odpoczynku od codziennej pracy, dzień na spędzenie czasu z Bogiem. Nie mamy jednak do tego podchodzić z twardym, legalistycznym sercem. Dlatego też, jeśli zajdzie taka potrzeba, być może będziemy musieli zrobić coś związanego z pracą w dniu sabatu. W swojej odpowiedzi Jezus nie unieważnia sabatu, ale naucza o tym, jak powinniśmy go postrzegać. Niektórzy mogą pewnie w tym momencie zapytać: Czy sabat nie jest częścią prawa starego przymierza? Po śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa, w ramach nowego przymierza, czy nie ma już sabatu? Zastanówmy się jednak nad konsekwencjami takiego myślenia. Co by znaczyło zniesienie czwartego przykazania? Jeśli tak jest, to czy pozostałe przykazania też już nie obowiązują? Dlaczego dzieci uczą się wszystkich Dziesięciu Przykazań? Czy nie ma ich to przekonać o grzechu oraz o tym jak wygląda życie w Chrystusie? Niektórzy wierzący mogą na to odpowiedzieć, że powinniśmy zachowywać tylko te przykazania, które zostały powtórzone w Nowym Testamencie, a czwarte przykazanie się tam nie pojawia. Ale gdzie Biblia naucza by nie zachowywać tego, co nie zostało powtórzone? Nie ma takiego nauczania w Biblii. W przeciwnym razie oznaczałoby to, że pewna część Psalmów i Przysłów się do nas nie odnosi. Ważne jest abyśmy rozumieli gdzie występuje ciągłość pomiędzy Nowym i Starym Testamentem, a gdzie nie. Ważne byśmy zrozumieli, co było nierozerwalnie związane ze starym przymierzem i musi odejść, a co miało miejsce w czasie obowiązywania starego przymierza i ma zastosowanie do dzisiaj. Tak naprawdę w Ewangelii Marka 2:23-28 czwarte przykazanie zostało powtórzone. Niektórzy twierdzą, że Jezus nauczał żydowskich wierzących, więc cokolwiek, co zostało skierowane do nich jest niewłaściwe dla wierzących Chrześcijan. Mówią, że to było przed śmiercią Jezusa. Jeśli jednak tak jest, to nie obowiązuje nas nauczanie z Kazania na Górze ani z przypowieści. Niestety niektórzy faktycznie odrzucają nauczanie z Kazania na Górze właśnie ze względu na takie myślenie. 3

Żydowscy uczniowie Jezusa byli pierwszymi Chrześcijanami. To czego ich nauczał, naucza dzisiaj i nas. Jeśli zatem nadal obowiązuje nas czwarte przykazanie, to można zadać sobie pytanie: Czy ten dzień nadal przypada w sobotę? Dzisiejsze kazanie nie dotyczy jednak tematu tego, czym jest sabat dla dzisiejszego Chrześcijanina. Jezus nie zajmuje się tutaj bezpośrednio tą kwestią. Mówi raczej o tym, jak mamy zachowywać czwarte przykazanie. Pozwól jednak, że zwrócę uwagę na to, że czwarte przykazanie nie wymienia z nazwy konkretnego dnia. Mówi ono po prostu o jednym dniu z siedmiu. Posłuchaj uważnie fragmentu z 2 Księgi Mojżeszowej 20:8-10: Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana Jest tu mowa o jednym dniu po sześciu dniach pracy. W Starym Testamencie był to dzień, który dziś nazywamy sobotą. Jednak w Nowym Testamencie, widzimy, że pierwsi Chrześcijanie, pierwszego dnia tygodnia, w niedzielę zmartwychwstania, robili to co robili Żydzi w czasach starego przymierza. Słowo sabat oznacza odstąpić od pracy, zaprzestać robienia czegoś. Chrześcijani odzielili dzień, aby uwielbiać Boga tak jak robili Żydzi. Dzień uległ zmianie, jednak czwarte przykazanie pozostaje bez zmian. Nadal przestrzegamy sabatu jednego dnia z siedmiu jest to jednak sabat nowego przymierza. W odpowiedzi na oskarżenie faryzeuszy, zatem Jezus nauczał swoich uczniów o prawdziwym znaczeniu sabatu. Nie chodziło o jego legalistyczne przestrzeganie. Sednem Bożego prawa jest to gdzie jest serce nawróconego wierzącego. Sabat jest czymś czego wyczekujemy, a nie dniem kiedy szczególnie myślimy o tym wszystkim, czego nie możemy robić. Dlatego też, jeśli wyniknie taka potrzeba, żeby coś zrobić w dniu sabatu, to nie czujemy się winni. Co najwyżej możemy być rozczarowani, że spędzimy mniej czasu z Bogiem. Czwarte przykazanie, na przykład, nie mówi nic o chodzeniu do sklepu czy kupowaniu jedzenia. Nasze sumienie może nam jednak podpowiadać, że jeśli robimy zakupy w niedzielę, to nie tylko potwierdzamy przez to co robimy, że to w porządku pracować w niedzielę, robiąc zakupy lub pracując w sklepie, ale też wykorzystujemy czas, który mogliśmy spędzić z Bogiem na wspólnym lub rodzinnym wielbieniu. Dlatego zdecydujemy się na to, by nie chodzić do sklepu w niedzielę, ale planujemy nasze zakupy w inny dzień, tak by nie ominęły nas błogosławieństwa sabatu. Może się jednak okazać, na przykład, że na nabożeństwie pojawiają się nowe osoby i chcemy ich zaprosić do domu na obiad. Nie mamy jednak wystarczająco dużo jedzenia. Jest potrzeba, więc kupujemy dodatkowe jedzenie. Zwykle nie myślimy o zakupach w niedzielę, ale ta sytuacja jest wynikiem potrzeby. W ten sam sposób nie powinniśmy automatycznie osądzać drugiego Chrześcijanina, kiedy widzimy go na zakupach w niedzielę. Nie wiemy bowiem, czy nie wynika to z jakiejś nagłej potrzeby. Być może nieoczekiwanie skończyły się pieluszki dla dziecka czy papier toaletowy! To jest wyjątek, konieczność, tak jak w przypadku uczniów Jezusa. Nie liczy się tu pedantyczna zasada, ale nasze serce. Ten dzień jest dla nas cenny, ale jeśli powstaje potrzeba, to nie będziemy się zamartwiać, że robimy coś, czego normie byśmy nie zrobili. Czy kochamy Boga? Jeśli tak, to będziemy kochać również Jego prawo. Będziemy kochać czwarte przykazanie i zrobimy co w naszej mocy by je zachować. Czasami jednak może pojawić się jakaś potrzeba. W Nowym Testamencie w 1 Liście Jana 5:2-3 czytamy: Boga miłujemy i przykazania jego spełniamy. Na tym bowiem polega miłość ku Bogu, że się przestrzega przykazań jego, a przykazania jego nie są uciążliwe. Odpowiedź (część 2): Ustanowienie sabatu Ten nowotestamentowy fragment mówiący o tym, że przykazania Boga nie są uciążliwe, prowadzi nas do drugiej części odpowiedzi Jezusa zaczerpniętej ze Starego Testamentu. Żadne z Dziesięciu 4

Przykazań nie powinno być dla nas uciążliwe są one dla naszego dobra. I to jest sednem tego, co Jezus mówi w drugiej części swojej odpowiedzi dotyczącej czwartego przykazania, którą znajdujemy w wersecie 27: Ponadto rzekł im: Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu. A do jakiego fragmentu Starego Testamentu odniósł się tu Jezus? Nie podaje nam dokładnego odniesienia, ale mówi o tym, że sabat został ustanowiony. Słownik greckich definicji Thayera podaje pięć możliwych znaczeń tego słowa (i są to bardzo podobne znaczenia): (1) stawać się, tj. zaistnieć, zacząć byt, otrzymać istotę; (2) stawać się, tj. stać się; (3) powstać, pojawić się w historii, wejść na scenę ; (4) być stworzonym, dokończonym; (5) stać się, być zrobionym/ustanowionym. Niektórzy mówią, że Bóg ustanowił sabat w momencie nadania Dziesięciu Przykazań na Górze Synaj. Sabat jednakże istniał jeszcze wcześniej. W 2 Księdze Mojżeszowej 16:25 czytamy: dzisiaj jest sabat Pana Wydaje się, że słowa Jezusa odnoszą się do momentu kiedy Bóg odpoczął siódmego dnia, po sześciu dniach stwarzania świata. 1 Księga Mojżeszowa 2:3 mówi nam: I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go To właśnie wtedy Bóg ustanowił i pobłogosławił siódmy dzień po sześć dni pracy dla całej ludzkości. To lepiej pasuje do słów Jezusa z wersetu 27, gdy mówi: Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu. Jest tu nawiązanie do momentu stworzenia zarówno człowieka jak i sabatu. To właśnie wtedy sabat został ustanowiony dla człowieka, dla każdego, nie tylko dla Izraelitów. To właśnie jest druga część odpowiedzi Jezusa, której udzielił faryzeuszom. Sabat został ustanowiony dla wszystkich, dla nas ma służyć naszemu dobru. Nie ma być brzemieniem, które niesie ze sobą wiele uciążliwych wymagań. Ma to być dzień, którego radośnie wyczekujemy. Bóg uczynił ten dzień specjalnie dla Ciebie i dla mnie. Nie ma to być dzień, który panuje nad nami jak okrutny pan, zmuszając nas do tego byśmy porzucili swoje przyjemności. Ma nam służyć i być dla nas czymś dobrym. Jednak faryzeusze poprzez swoje wiążące tradycje sprawili, że dzień ten stał się ciężarem. Faryzeusze byli jak pewien bogaty człowiek, który kupił sobie piękny jacht. Żeby uchronić jacht przed zniszczeniem, przywiązał go na łańcuch i powiedział swojej żonie i dzieciom, że mogą go oglądać jedynie z pewnej odległości. Jednak taki jacht, tak samo jak sabat, jest czymś czym należy się cieszyć. Tragedią było to, że faryzeusze swoimi przepisami i restrykcjami związali jakby z łańcuchem ten dzień błogosławieństwa. Jeśli sabat został ustanowiony dla nas jako błogosławieństwo, jak więc możemy się nim cieszyć? Jaki zamysł Boga za tym stoi? Po pierwsze, czerpiemy korzyści fizyczne z dnia, w którym zaprzestajemy pracy, którą wykonujemy w tygodniu. Naukowcy odkryli, że jednego dnia na każde siedem, nasze ciało domaga się odpoczynku i zmiany. Bywały czasy, kiedy to różne społeczeństwa próbowały rozszerzyć tydzień do ośmiu bądź dziesięciu dni. Każda taka próba kończyła się niepowodzeniem. W różnych momentach swojej historii, rządy Francji, Rosji czy Sri Lanki, znosiły siódmy dzień i próbowały wprowadzić dziesięciodniowy tydzień. Wszystkie odkryły, że ma to niekorzystny wpływ i że jest to niewykonalne, i szybko powróciły do siedmiodniowego tygodnia z sześcioma dniami pracy i jednym dniem wypoczynku od tygodniowej pracy. Bóg wie co dla nas jest najlepsze. Bóg dał nam to przykazanie dla naszego dobra. Jednak nie tylko dla dobra fizycznego. Mamy również wymiar duchowy. Jesteśmy stworzeni na obraz Boga. Ten dzień służy głównie naszemu duchowemu samopoczuciu. Potrzebujemy jednego dnia z siedmiu, aby oderwać się od wymogów naszej pracy i inne rzeczy by skupić się na relacji z Bogiem. To jest główny powód na sabat. Niektórzy może powiedzą: Ale dla Boga każdy dzień jest święty. Czy nie jest to jednak fałszywa duchowość? Czy chcemy przez to powiedzieć, że Żydzi nie pamiętali o Bogu w pozostałe dni tygodnia? Oczywiście, że 5

pamiętali. Jednak Bóg w swojej miłości i miłosierdziu dał im jeden dzień z siedmiu jako oazę, gdzie mogli się schronić, aby Go wielbić po całym tygodniu pracy. Pierwsi Chrześcijanie również zachowywali jeden dzień z siedmiu, spotykając się w pierwszy dzień tygodnia. Czy jesteśmy szczerzy sami przed sobą kiedy twierdzimy, że spędzamy wystarczającą ilość czasu z Bogiem każdego dnia? Dla niektórych z nas, tydzień pracy bywa stresujący i napięty. Oczywiście może być, że ufamy Bogu i widzimy Jego pomoc w ciągu tygodnia, jednak często bywa tak, że spędzamy mało czasu na modlitwie i czytając Jego Słowo. Jeśli kogoś kochamy, to chcemy spędzać czas z tą osobą. Jest takie powiedzenie: Nieobecność sprawia, że serce staje się bardziej czułe. Być może w twoim życiu jest to prawda w odniesieniu do męża, żony, dzieci, czy też jakiejś innej wyjątkowej osoby. O ileż bardziej, po całym tygodniu pracy i obowiązków, kiedy przychodzi niedziela, nie możesz się doczekać dobrego czasu z Bogiem. Czym jest niedziela dla nas? Oczywiście, pod pewnymi względami, jest to zwykły dzień dwadzieścia cztery godziny, podczas których słońce wschodzi i zachodzi. Jednak kiedy twoje serce zaczyna bić dla chwały Boga i dla Bożych ludzi, kiedy zaczynasz dostrzegać Jego pragnienie aby cię nawiedzić, niedziela przemienia się całkowicie. Staje się tak naprawdę czymś niezwykłym. Czymś uświęconym. Czymś niezbędnym. Wtedy możemy zrozumieć dlaczego Bóg zalecił traktować ten dzień w sposób wyjątkowy. Jest to dzień przebywania z Nim. Posłuchaj uważnie obietnicy, którą składa nam Bóg w Księdze Izajasza 58:13-14: Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły. Jest to dzień, w którym gromadzimy się wraz z innymi Bożymi ludźmi by wielbić Boga. Zbliżamy się do Boga w wyjątkowy sposób, poprzez słuchanie, czytania i nauczania Bożego Słowa, przez wspólną modlitwę i śpiew. Kiedy faryzeusze przyszli ze swoim zarzutem, odpowiedź Jezusa nie unieważniła sabatu, ale przywróciła uczniom jego prawdziwe znaczenie. Ten dzień został ustanowiony specjalnie dla nas, ku naszej duchowej radości i duchowemu orzeźwieniu. Odpowiedź (część 3 ): Pan sabatu Werset 28 zawiera ostatnią część odpowiedzi Jezusa: Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu. Krótkie pytanie: Jakie znajdujemy tu odniesienie do Starego Testamentu? Po pierwsze, opis Syn Człowieczy, którego użył już wcześniej Jezus, pojawia się w Księdze Daniela 7:13, gdzie opisuje Mesjasza: I widziałem w widzeniach nocnych: Oto na obłokach niebieskich przyszedł ktoś, podobny do Syna Człowieczego Po drugie, określenie Pan sabatu jest określeniem, które znajdziemy w czwartym przykazaniu w 2 Księdze Mojżeszowej 20:10: Ale siódmego dnia jest sabat Pana. Panem sabatu był Bóg. Więc w tym samym stwierdzeniu Jezus zawarł dwie rzeczy. Po pierwsze, twierdził, że jest Mesjaszem. Po drugie, twierdził, że jest Bogiem. Bóg był Panem sabatu. A Jezus mówi tutaj, że to On jest Panem sabatu. To stwierdzenie jest zdumiewające. Jeśli Jezus jest Panem sabatu, oznacza to, że jest Bogiem! W jaki sposób to co powiedział Jezus, odpowiada na zarzuty faryzeuszy, że Jego uczniowie łamią sabat? Pamiętaj, że Jezus w swojej odpowiedzi nie rozwiązał czyli nie zniósł sabatu. Wykazał raczej, że są pewne wyjątki, kiedy zachodzi potrzeba wykonania jakiejś pracy. Jednak normalnie 6

sabat powinien być zachowywany i postrzegany jako błogosławieństwo dla nas. I Jezus kontynuuje tę kwestię w wersecie 28 mówiąc: Tak więc Sabat ma być przestrzegany ponieważ sam Jezus jest Panem sabatu. Zachowywanie sabatu jest nierozerwalnie związane z tożsamością Jezusa. To jak traktujemy sabat jest związane z naszą relacją z Jezusem. Jezus ogłosił swój autorytet nad sabatem, co sprawia, że sabat pozostaje pod Jego jurysdykcją i panowaniem. Jezus nie mówi, że był Panem sabatu, ale że jest Nim. Tak długo jak pozostaje On Synem Człowieczym, tak długo będzie Panem Sabatu. Jako Pan sabatu, Jezus zaznacza swoją władzę nad sabatem regulując sposób jego przestrzegania. To twierdzenie nie oznacza, że Jezus w tym momencie zniósł sabat ani że pozwala swoim uczniom łamać prawo dotyczące sabatu w sposób dowolny. To z pewnością nie jest kontekst tego fragmentu. Jezus używa raczej swojego autorytetu, aby odsunąć ograniczające przepisy faryzeuszy, które wypaczyły Boży zamiar względem sabatu. Bóg zawsze pragnął by Jego lud cieszył się dniem sabatu. Intencja Jezusa, jako tego, który jest Bogiem, w tym względzie, nie uległa zmianie. Jezus przyszedł by wyzwolić sabat spod legalistycznych przepisów, którymi rabini go zatruli oraz by przywrócić prawdziwe znaczenie sabatu. Tak jak w przypadku jachtu, który zbyt długo był przykuty do brzegu i nie spełniał swojego celu służąc rodzinie właściciela. Musi być odwiązany, należy uwolnić go od łańcuchów, a jego prawdziwy cel musi zostać przywrócony. Właśnie tego dokonuje Jezus. Ogłasza sabat swoim dniem. Już przy stworzeniu przeznaczył ten dzień dla człowieka, a teraz powrócił, aby ten dzień wybronić i zerwać łańcuchy faryzejskich przepisów, które uczyniły ten dzień ciężarem. Przyszedł aby ofiarować ten dzień swoim uczniom jako dzień błogosławieństwa, pociechy i korzyści zgodnie z pierwotnym zamierzeniem. Jezus jest jak król, który wrócił do swojej ziemi spustoszonej przez wroga. Wrócił, aby przywrócić porządek rzeczy. Swoim przyjściem sprawił, że wiele z tego co stare przeminęło. Ludzkie tradycje faryzeuszy przeminęły. Prawo obrzędowe i sądownicze związane z sabatem, które zostało nadane wyłącznie Izraelitom jako narodowi, również przeminęło. Jednak pierwotne zamierzenie sabatu nigdy nie zostało unieważnione. Jezus przyszedł by je przywrócić. Dla kogo jest sabat? Jezus przyszedł by odbudować sabat dla wszystkich tych, którzy Go kochają i co za tym idzie, którzy podążają za Nim. To On jest Panem sabatu. Uczynił sabat dla człowieka. Uczynił go naszym błogosławieństwem, czymś co ma nam przynieść korzyść, co ma być dla nas dobre. Dlatego też jest to dzień, na który powinniśmy radośnie wyczekiwać, ponieważ jest to czas spędzony z Bogiem. Jeśli zrozumiemy dlaczego Bóg dał nam to czwarte przykazanie, jeśli zrozumiemy słowa Jezusa, że to dla nas, dla naszej korzyści, to będziemy wyczekiwać tego jednego, szczególnego dnia z siedmiu. Jeśli kochamy Pana sabatu, będziemy również kochać Jego sabat. Peter Slomski i Zbór Ewangeliczny Agape w Poznaniu. Strona internetowa: www.agape-poznan.org 7