II FSK 2983/14 Wyrok NSA

II FSK 2983/14 Wyrok NSA Data orzeczenia 2014 12 03 orzeczenie prawomocne Data wpływu 2014 09 03 Sąd Naczelny Sąd Administracyjny Sędziowie Małgorzata Wolf Kalamala /przewodniczący sprawozdawca/ Zbigniew Kmieciak Zbigniew Romała Symbol z opisem 6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania 6560 Hasła tematyczne Podatek dochodowy od osób fizycznych Interpretacje podatkowe Sygn. powiązane III SA/Wa 2965/11 Wyrok WSA w Warszawie z 2012 01 09 Skarżony organ Treść wyniku Powołane przepisy Minister Finansów Oddalono skargę kasacyjną Dz.U. 2012 poz 270 art. 134 1, art. 141 4, art. 174, art. 175 1 i 3, art. 176, art. 183 1, art. 184, art. 209, art. 204 pkt 1, art. 205 2 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tekst jednolity. Dz.U. 2000 nr 14 poz 176 art. 11 ust. 1 2b, art. 12 ust. 1 i 3 Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych tekst jednolity SENTENCJA Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Wolf Kalamala (sprawozdawca), Sędzia NSA Zbigniew Kmieciak, Sędzia del. NSA Zbigniew Romała, Protokolant Joanna Bańbura, po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej E. I. S.A. z siedzibą w W. (dawniej: "E. N." Sp. z o.o. z siedzibą w W.) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2965/11 w sprawie ze skargi "E. N." Sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 20 sierpnia 2008 r., nr IPPB2/415 828/08 2/AZ w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od E. I. S.A. z siedzibą w W. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. UZASADNIENIE Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2965/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę "E." sp. z o.o. z siedzibą w W. (zwanej dalej: "spółką") na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 20 sierpnia 2008 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych. W uzasadnieniu orzeczenia wyjaśniono, że wnioskiem z dnia 5 maja 2008 r. spółka zwróciła się do Ministra Finansów o wydanie interpretacji indywidualnej. Strona zapytała: czy koszt wykupionego wszystkim pracownikom abonamentu medycznego w zakresie świadczenia zdrowotnego z zakresu medycy pracy oraz dodatkowych świadczeń zdrowotnych, jak również koszt wykupienia części pracownikom pakietu rodzinnego, stanowi dla pracowników spółki przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm., zwanej dalej: "u.p.d.o.f.")? Spółka wskazała, że płaci za ww. usługi wynagrodzenie miesięczne ryczałtowe ryczałtowa wartość usługi przypadająca na jednego pracownika (umowa wyszczególnia ile z tej wartości stanowią http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/07e67350c2 1/7

świadczenia zdrowotne z zakresu medycyny pracy, a ile dodatkowe świadczenia zdrowotne) pomnożona przez ilość wskazanych osób uprawnionych. Podmiot świadczący usługi medyczne otrzymuje listę uprawnionych pracowników aktualizowaną co miesiąc. Uprawnieni pracownicy posiadają imienne karty uprawniające do korzystania z usług medycznych. Zdaniem spółki, koszt abonamentu medycznego, w zakresie dodatkowych świadczeń medycznych, nie stanowi u pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. W przypadku świadczeń nieodpłatnych, aby mogły one stanowić przychód, winny być otrzymane przez podatnika. Opodatkowanie samej możliwości skorzystania z usługi jest sprzeczne z art. 11 u.p.d.o.f. i prowadziłoby do tego, że nawet bierna postawa pracownika lub innej uprawnionej osoby wiązałaby się z powstaniem obowiązku podatkowego. Ponadto strona zaznaczyła, że nie jest możliwe określenie przez pracodawcę świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika, bowiem na podstawie umowy zawartej z wyspecjalizowaną jednostką świadczącą usługi medyczne pracodawca jest zobowiązany do płacenia na jej rzecz kwoty ustalonej ryczałtem na podstawie ogólnej liczby osób zatrudnionych, bez względu na liczbę pracowników faktycznie korzystających w danym okresie z tych usług. W interpretacji z dnia 20 sierpnia 2008 r. Minister Finansów uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa organ nie stwierdził podstaw do zmiany wydanej interpretacji. Minister Finansów przyjął bowiem, że w przypadku zakupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych (tzw. karnetu medycznego) uprawniających poszczególnych pracowników do skorzystania z określonych usług medycznych, wartość karnetu otrzymanego przez pracownika stanowi przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. W ocenie organu, o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza skorzystanie przez pracownika z konkretnej usługi medycznej, lecz samo otrzymanie przez pracownika karnetu medycznego (o określonej wartości pieniężnej), dającego prawo do świadczeń medycznych. Objęcie pracownika nieobowiązkową opieką medyczną stanowi nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z otoczeniem pracowników nieobowiązkową opieką medyczną nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. W momencie opłacania usług medycznych znana jest spółce zarówno globalna kwota przypadająca do zapłaty, jak i liczba pracowników, dla których wykupiono świadczenie. Faktura VAT wystawiona przez podmiot świadczący usługi medyczne nie zawiera liczby osób uprawnionych. Wyszczególnia natomiast koszty świadczeń zdrowotnych medycyny pracy oraz dodatkowych świadczeń zdrowotnych u pracowników uprawnionych i usługi medyczne dla członków rodzin. Stąd też możliwe jest według organu ustalenie przychodu pracowników. Nie powoduje natomiast powstania przychodu opłacanie przez spółkę kosztów obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy. W skardze do sądu administracyjnego spółka wniosła o uchylenie powyższej interpretacji zarzucając w szczególności naruszenie art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalając skargę spółki, powołał się na pogląd wyrażony w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10, w której stwierdzono, że wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń medycznych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/07e67350c2 2/7

których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.f., stanowią dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 wymienionej ustawy. Zakup pakietu jest bowiem zdarzeniem prawnym tworzącym prawo posiadające konkretną wartość finansową do nieodpłatnego skorzystania z usług, które wchodzą w skład nabytego pakietu. Sięgając do przedstawionej w uchwale argumentacji, Sąd podkreślił, że skoro analizowane nieodpłatne świadczenie polega na zagwarantowaniu pracownikowi możliwości skorzystania z usług medycznych, to uprawniony otrzymuje je w momencie, w którym po stronie wykonawcy usług medycznych powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do świadczenia tych usług. Uzyskaniem prawnie relewantnego nieodpłatnego świadczenia nie jest już natomiast następcze w relacji do zapewnionego prawa jego otrzymania wykonanie danej usługi medycznej, które stanowi tylko faktyczną realizację tego prawa. Jednocześnie Sąd zwrócił uwagę, że ustalanie wartości omawianego świadczenia w relacji do jednostkowego uprawnionego winno dokonywać się, zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f., na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f., czyli w odniesieniu do ceny zakupu danego pakietu usług medycznych. Cena ta, jako punkt wyjścia dla określenia wartości świadczenia w relacji do poszczególnego uprawnionego, może zostać bowiem podzielona na równe części odpowiadające indywidualnym jednostkom z całości zbioru uprawnionych z pakietu, albowiem każdy z nich posiada takie samo, wynikające z niego, prawo, gwarantujące możliwość skorzystania ze wszystkich usług objętych pakietem, adekwatnie do odpowiednich potrzeb. W skardze kasacyjnej E. S.A. (dawniej: E. sp. z o.o.) wniosła o uchylenie powyższego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm prawem przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono: w trybie 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; zwanej dalej: "p.p.s.a."), mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie: 1. art. 134 1 oraz 141 4 p.p.s.a. poprzez nierozstrzygnięcie części zarzutów przedstawionych w skardze w tym: brak ustosunkowania się do zarzutu wydania interpretacji z naruszeniem terminu, a co za tym idzie pominięcie powstania tzw. milczącej interpretacji, o której mowa w art. 140 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.); brak ustosunkowania się do zarzutu błędnej wykładni art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. 2. art. 141 4 p.p.s.a. poprzez dokonanie niewłaściwego i niewystarczającego wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia w uzasadnieniu wyroku oraz ustalenie momentu powstania obowiązku podatkowego bez podstawy prawnej, czym Sąd przekroczył swoje ustawowe uprawnienia wynikające z art. 1 i art. 3 1, 2 i 3 oraz art. 4 p.p.s.a. w trybie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie: 3. prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., która doprowadziła do jego niewłaściwego zastosowania poprzez uznanie wartości tzw. pakietów medycznych za przychód z tytułu otrzymanych świadczeń w http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/07e67350c2 3/7

naturze, a także przez dowolne przyjęcie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, czym naruszony został art. 217 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze. zm.); błędną wykładnię art. 11 ust 1 u.p.d.o.f poprzez mylną identyfikację przedmiotu opodatkowania, polegającą na przyjęciu, iż opodatkowaniu podlega wartość finansowa prawa do skorzystania z zakupionych świadczeń. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Skarga kasacyjna pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw, a zatem podlega oddaleniu. Została ona oparta na podstawie kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 1 p.p.s.a., dotyczącej naruszenia prawa materialnego oraz w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. dotyczącej naruszenia prawa procesowego, a to art. 134 1 p.p.s.a. i art. 141 4 p.p.s.a w zw. z art. 140 1 i art. 141 4 Ordynacji podatkowej. W pierwszej kolejności należy odnieść się do zaprezentowanych w skardze kasacyjnej zarzutów dotyczących uchybień procesowych. Uzasadniając te zarzuty, strona uznaje za niewystarczające niepełne odniesienie się przez Sąd I instancji do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10 oraz pominięcie jej zastrzeżeń związanych z doręczeniem interpretacji. Wskazać zatem należy, iż zgodnie z art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna jest sformalizowanym środkiem zaskarżenia i powinna czynić zadość nie tylko wymaganiom przypisanym dla pisma w postępowaniu sądowym, lecz także przewidzianym dla niej wymaganiom materialnym, tzn. powinna zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia lub zmiany. Koniecznym warunkiem uznania, że strona prawidłowo powołuje się na jedną z podstaw kasacyjnych, jest wskazanie, które przepisy ustawy zostały naruszone, na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło to mieć wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny nie może domniemywać intencji strony i samodzielnie uzupełniać, czy też konkretyzować zarzutów kasacyjnych (por. wyrok NSA z dnia 20 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 594/12, dostępny: www.orzeczenia.gov.pl). Zważywszy na treść art. 183 1 p.p.s.a. należy podkreślić, że Naczelny Sąd Administracyjny będąc związany wymienionymi w skardze podstawami kasacyjnymi nie może badać zgodności zaskarżonego wyroku z przepisami, które w skardze kasacyjnej nie zostały wymienione. Artykuł 174 pkt 2 p.p.s.a. nakłada zatem na wnoszącego skargę kasacyjną obowiązek wykazania nie tylko tego, że zaskarżony wyrok narusza przepisy postępowania, lecz również tego, że naruszenie to mogło mieć wpływ, i to istotny, na wynik sprawy. Skuteczne podniesienie takiego zarzutu wymaga wykazania istnienia związku przyczynowego między wspomnianym naruszeniem a treścią rozstrzygnięcia polegającego na tym, że gdyby do tego uchybienia nie doszło, to treść rozstrzygnięcia byłaby inna. W rezultacie użyte w treści tego przepisu pojęcie "mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy", należy wiązać tylko z hipotetycznymi następstwami uchybień przepisom postępowania, co oznacza, że skarżący powinien uzasadnić, że następstwa stwierdzonych uchybień były na tyle istotne, że kształtowały lub współkształtowały treść kwestionowanego orzeczenia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 września 2013, sygn. akt I FSK 1174/12, pub: Centralna Baza Orzeczeń http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/07e67350c2 4/7

Sądów Administracyjnych). Tymczasem, autor skargi kasacyjnej, poza werbalnym zacytowaniem przepisu art. 174 pkt 2 p.p.s.a, nie uzasadnił jaki wypływ na wynik sprawy miało przywołanie przez Sąd I instancji jedynie w części uchwały z dnia 24 października 2011 r. i pominięcie kwestii związanych z doręczeniem interpretacji. Należy przy tym podkreślić, iż przy sporządzaniu skargi kasacyjnej wprowadzono tzw. przymus adwokacki, dotyczący także radców prawnych, a w sprawach obowiązków podatkowych doradców podatkowych (art. 175 1 i 3 p.p.s.a.), aby nadać temu środkowi odwoławczemu charakter pisma o wysokim stopniu sformalizowania, gdy chodzi o wymagania dotyczące podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienia, jako istotnych elementów konstrukcji skargi kasacyjnej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 sierpnia 2010 r., sygn. akt I FSK 1353/09; z 30 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1961/08; z 29 stycznia 2010 r., sygn. akt I FSK 2048/08, wszystkie orzeczenia dostępne w CBOSA). Sedno sporu w rozpatrywanej sprawie (objętego również zarzutami skargi kasacyjnej w zakresie naruszenia prawa materialnego) sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy koszt wykupionego wszystkim pracownikom abonamentu medycznego w zakresie świadczenia zdrowotnego z zakresu medycy pracy oraz dodatkowych świadczeń zdrowotnych, jak również koszt wykupienia części pracownikom pakietu rodzinnego, stanowi dla pracowników spółki przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f? Właśnie na tak postawione pytanie odpowiedział Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale pełnego składu Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt II FPS 7/10, przyjmując, że "wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń medycznych, których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), stanowią dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 wymienionej ustawy." Dodatkowo wyjaśnić należy, że wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń zaliczana jest do przychodów podatkowych (art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.). W art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. ustawodawca zakwalifikował m.in. świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych do przychodów ze stosunku pracy. Zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f. wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 2b tej ustawy. W świetle natomiast art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f. wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu. Zagwarantowanie opieki medycznej na podstawie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków medycznych, jak i (dodatkowe) zapewnienie jej (w określonym zakresie) przez wykupienie przez pracodawcę pakietu świadczeń medycznych jest w istocie swojego rodzaju ubezpieczeniem zdrowotnym, polegającym na stworzeniu prawa korzystania z określonych świadczeń medycznych. Możliwość ta ma konkretną wartość finansową, ponieważ dla jej uzyskania, nie zaś w celu wykonania poszczególnego zabiegu medycznego, należy ponieść konkretne wydatki (na zakup prywatnego pakietu medycznego, na powszechne ubezpieczenie zdrowotne). Z tego powodu prawo i wynikająca z niego możliwość nieodpłatnego korzystania z usług medycznych, objętych wykupionym pakietem, może stanowić, jak wywiedziono to w punkcie poprzedzającym, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Skoro nieodpłatne świadczenie polega na zagwarantowaniu http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/07e67350c2 5/7

pracownikowi możliwości skorzystania z usług medycznych, to uprawniony otrzymuje je w momencie, w którym po stronie wykonawcy usług medycznych powstaje obowiązek pozostawania w gotowości do świadczenia tych usług. Uzyskaniem prawnie relewantnego nieodpłatnego świadczenia nie jest już natomiast następcze w relacji do zapewnionego prawa jego otrzymania wykonanie danej usługi medycznej, które stanowi tylko faktyczną realizację tego prawa. Nie jest dopuszczalne, aby po uznaniu nieodpłatnego świadczenia, polegającego na otrzymaniu prawa do skorzystania z opieki medycznej, za podlegające opodatkowaniu opodatkowaniu podlegała także jego realizacja w postaci wykorzystania konkretnej usługi medycznej. Z tych powodów zagwarantowane pakietem medycznym prawo do korzystania z wchodzących w jego skład usług medycznych nie jest postawieniem tych usług do dyspozycji w rozumieniu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.; otrzymanym nieodpłatnym świadczeniem bowiem jest już uprawniona zakupem pakietu możliwość wykorzystania tych usług (str. 18 uzasadnienia uchwały). Wartość nieodpłatnych świadczeń, zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f., ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a u.p.d.o.f. Na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f., jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu. Cena zakupu przez pracodawcę pakietu usług medycznych stanowi punkt odniesienia ustalenia wartości świadczenia otrzymanego przez jednostkowych uprawnionych. Podział tej ceny w relacji do każdego ze wszystkich należących do zbioru uprawnionych stanowić może ustalenie wartości nieodpłatnego świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego, dokonany jest bowiem "według", czyli "w odniesieniu do", ceny zakupu pakietu, a więc zgodnie z art. 12 ust. 3 u.p.d.o.f. w związku z art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f. Wartością nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w powołanych przepisach prawa, nie jest wszak samodzielnie cena zakupu świadczenia, ale wartość tę ustala się według cen zakupu, co oznacza w odniesieniu do tych cen. Ustaleniem wartości nieodpłatnego świadczenia może być jego określenie w wysokości stanowiącej równowartość części ceny zakupu pakietu przypadającej na każdego uprawnionego, jako dokonane "według cen zakupu" w rozumieniu przedstawionego powyżej znaczenia sformułowania art. 11 ust. 2a pkt 2 u.p.d.o.f. Gdyby wartość ceny pakietu przypadającą na jednostkowego uprawnionego pracodawca przekazał w formie pieniężnej pracownikowi, aby ten na przykład wykupił sobie możliwość dodatkowej opieki medycznej, kwota ta niewątpliwie stanowiłaby też nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. Na marginesie można jeszcze dodać, że w kwestii wykładni wymienionych regulacji wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. nr 947) stwierdzając, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596, 769, 1278, 1342, 1448, 1529 i 1540, z 2013 r. poz. 888, 1036, 1287, 1304, 1387 i 1717 oraz z 2014 r. poz. 223, 312, 567 i 598), rozumiane w ten sposób, że "inne nieodpłatne świadczenie" oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wobec powyższego, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 209 w zw. z art. 204 pkt 1 i art. 205 2 p.p.s.a. w zw. z 14 ust. 2 pkt. 1 lit c) i pkt. 2 pkt 2 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490). http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/07e67350c2 6/7

http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/07e67350c2 7/7