Intronizacja Co to jest Intronizacja Intronizacja jest to oficjalne i społeczne uznanie najwyższej władzy Serca Jezusowego nad rodziną chrześcijańską. Czyli uznanie Pana Jezusa za naszego, naszej rodziny, jedynego KrÃłla i jednocześnie oddanie się Jemu Najświętszemu Sercu. Pan Jezus prosił Marię Małgorzatę a pãłźniej Rozalię CelakÃłwnę, aby dokonać Intronizacji Najświętszego Serca. Wskazując na serce, Jezus wskazuje na miłość, dobroć, pokãłj, miłosierdzie, sprawiedliwość, wszystko dobro, ktãłre wypływa z Tego Serca by krãłlowało wśrãłd nas. Tylko Serce oddaje sedno starań o wprowadzenie KrÃłlestwa Bożego wśrãłd nas, przez miłość. Jezus prosi także o uznanie go KrÃłlem i przestrzeganie praw Bożych, liczenie się z Jego władzą, mocą, sprawiedliwością. Jeżeli pragniesz żyć z Jezusem i razem z Nim krãłlować, musisz nauczyć się żyć zgodne z Ewangelią. Jezus, BÃłg, stał się człowiekiem, żeby Ci pokazać, że wystarczy tylko Bogu Ojcu zaufać, przestrzegać dekalogu, wypełniać wolę Bożą i z miłością budować KrÃłlestwo Boże, a wszystko inne będzie Ci dane. Jeśli pragniesz, aby On był w Twoim życiu na pierwszym miejscu musisz dokonać Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa. Czyli dokonać aktu osobistego poświęcenia się Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, uczynić Go przewodnikiem twego życia i prosić, aby Serce Jezusa przemieniło twoje serce i życie. BÃłg pragnie KrÃłlowania w naszym życiu. W ten sposãłb poświęcenie się Bożemu Sercu, wszystkim przyniesie korzyść. Ci, ktãłrzy znają i kochają Jezusa Chrystusa, odczują w sobie wyraźnie wzrost wiary i miłości. Ci, ktãłrzy rãłwnież Go znają, ale nie dbają o zachowanie Jego praw i przykazań, będą mogli zaczerpnąć z Tego Serca ogień dla rozpalenia w sobie wygasłej miłości. Dla tych wreszcie nieszczęśliwych, ktãłrzy żyją jeszcze w ciemnościach, będziemy prosić wszyscy razem o pomoc z Nieba. Błagać będziemy, by Jezus Chrystus, ktãłrego władzy przecież podlegają, rzeczywiście tę władzę nad nimi wykonywał. Poświęcenie się Bożemu Sercu niesie z sobą rãłwnież nadzieję lepszej rzeczywistości dla państw, ponieważ ma ono moc odnowienia, względnie umocnienia więzãłw, łączących z natury społeczności świeckie z Bogiem. Jest to tym ważniejsze, że w ostatnich czasach usiłowano już niejednokrotnie wznieść mur między państwami a kościołem. Ma to na celu odrzucenie z życia społecznego wszelkich wpływãłw religii, co jest niemal rãłwnoznaczne ze zniszczeniem wiary Chrystusowej. Jeżeli się odrzuci KrÃłlestwo Chrystusa najmocniejsze filary społeczeństwa muszą się rozpaść. Toteż BÃłg zamierzając słusznie i sprawiedliwie ukarać tych pyszałkãłw, wydał ich na pastwę własnej nędzy, aby służąc własnym namiętnościom, sami siebie zniszczyli nadmierną wolnością.
Dnia 19. IX. 1901 roku urodziła się w podhalańskiej wsi JachÃłwka, Rozalia CelakÃłwna. Była najstarszą z ośmiorga dzieci Joanny i Tomasza, ktãłrzy gorliwie troszczyli się o religijne wychowanie potomstwa. Dzień pierwszej Komunii Świętej przyniãłsł jej niezapomniane doświadczenie obecności Jezusa w jej sercu. Rozalia często chodziła do oddalonego o kilka kilometrãłw kościoła, w ktãłrym prowadziła długie rozmowy duchowe z Panem Jezusem i Matką Najświętszą. W wieku 16 lat zapadła na ciężką chorobę, ktãłrej nie umiano rozpoznać. W nowennie do Boleści Najświętszej Maryi Panny prosiła o przywrãłcenie zdrowia, o ile to jest zgodne z wolą Bożą. W dziewiątym dniu nowenny wstała zdrowa, ku powszechnemu zdziwieniu. W roku 1924 Rozalia przeniosła się do Krakowa, wiedziona pragnieniem wyższej doskonałości, chciała się poświęcić życiu zakonnemu. Jej powołanie spełniło się na oddziale skãłrno-wenerycznym w szpitalu Św. Łazarza przy ulicy Kopernika w Krakowie, gdzie przez dwadzieścia lat pracowała jako salowa, a po ukończeniu jako pielęgniarka. Podczas jej dyżurãłw ani jedna osoba nie zmarła, nie pojednana wpierw z Bogiem. 11 VI 1926 roku, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa miała widzenie, w ktãłrym Jezus zbliżył się do niej i przemãłwił: Moje dziecko w tym miejscu jesteś z Mej woli. Ja tak kierowałem życiem twym, że tu cię przyprowadziłem... Tutaj będziesz miała prawdziwe zadowolenie wewnętrzne i cieszyć się będziesz swobodą, bo jesteś na właściwym miejscu... Masz ukochać całym sercem życie ukryte, zapomniane; taką pracę, ktãłra nie ma żadnego uznania w oczach ludzkich... Ludzie zawsze patrzą na stronę zewnętrzną, a ja patrzę na serce: na czystość intencji. Ukryte przed światem życie Rozalii wypełnione było żarliwą modlitwą. Codziennie starała się uczestniczyć we Mszy Św. I adorować Najświętszy Sakrament. SzczegÃłlnym nabożeństwem darzyła Najświętsze Serce Jezusa. W natchnieniach, ktãłre przybrały formę widzeń i słãłw, usłyszała wewnętrzny nakaz, by wraz ze swoim kierownikiem sumienia zabiegać ze wszystkich sił o Intronizację Najświętszego Serca Pana Jezusa w Polsce i na całym świecie. Rozalia CelakÃłwna zmarła 13 IX 1944 roku. Ciało spoczywa na cmentarzu Rakowickim, kwatera XLVIII zachodnia, mogiła 9. Prostota, dobroć, pobożność i uczynność sprawiły, że ludzie w trudnych sytuacjach życiowych zaczęli wznosić modlitwy do Boga przez jej wstawiennictwo. Wiele z tych modlitw zostało wysłuchanych. Wieloletnie starania o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego świątobliwej Rozalii doprowadziły do jego otwarcia przez Ks. Kardynała Franciszka Macharskiego, Metropolitę Krakowskiego 5 XI 1996 roku. Od tej chwili Rozalii CelakÃłwnie przysługuje tytuł Służebnicy Bożej. Pan Jezus powiedział do Rozalii: Strasznie ranią Moje Serce Najświętsze grzechy nieczyste, morderstwa (nienarodzonych) i straszna nienawiść, ktãłra nie wie, co to jest miłość bliźniego. Muszę ukarać niewdzięczne narody, ktãłre nie chcą się nawrãłcić. Pan BÃłg ześle straszne kary. Ratunek dla Polski jest tylko w Sercu Jezusa. KrÃłlestwo Chrystusowe przyjść może do Polski przez Intronizację. Gdy się to stanie, Polska będzie przedmurzem chrześcijaństwa: silna i potężna, o ktãłrą się rozbiją wszelkie ataki nieprzyjaciela. Polska nie zginie o ile przyjmie Chrystusa za KrÃłla w całym tego słowa znaczeniu; jeżeli się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. Tylko te państwa nie zginą, ktãłre będą oddane Sercu Jezusowemu przez Intronizację, ktãłre uznają Go swym KrÃłlem i Panem. Przyjdzie straszna katastrofa na świat. To nie będzie jeszcze koniec świata ani piekło, tylko straszna wojna, ktãłra ma dopełnić zniszczenia.
Państwa oddane pod panowanie Chrystusa i Jego Boskiemu Sercu dojdą do szczytu potęgi i będzie już Jedna Owczarnia i Jeden Pasterz Dlatego musimy uznać, że Chrystus jest KrÃłlem wszechświata, a więc władcą nie tylko wszystkich narodãłw i ludzi, ale także Panem całego stworzenia. Jego władanie jest absolutne: Dana jest Mi wszelka władza w Niebie i na ziemi. Jest więc najwyższym i jedynym Władcą: KrÃłlem krãłlãłw i Panem panujących. To panowanie Chrystusa nad pojedynczymi osobami i nad całymi narodami zostaje proklamowane przez Intronizację. Jezus otrzymał godność krãłlewską od Ojca, Boga Wszechmogącego, Stworzyciela Nieba i ziemi, i człowiek nic tu dodać ani ująć nie jest wstanie, tzn. Jezus jest KrÃłlem niezależnie od woli człowieka. Natomiast od każdego człowieka i od każdego narodu zależy, czy dobrowolnie KrÃłlewską godność Chrystusa i czy podporządkuje się jego władzy. KrÃłlestwo Jezusa stoi otworem i choć oznacza dla nas zbawienie, to jednak sami mamy zadecydować, czy do niego wejść, dokonując lub uchylając się od Intronizacji Jezusa Chrystusa. Tego aktu domaga się Pan BÃłg z racji podarowanej nam wcześniej wolności wyboru. Sam wybãłr pociąga za sobą jednak ogromne konsekwencje. Odmowa uznania przez człowieka Jezusa za KrÃłla rãłwna się odrzuceniu człowieka przez Boga. Dokonując zatem Intronizacji Jezusa Chrystusa nie nadajemy Mu godności krãłlewskiej, ale wprowadzamy Go jako naszego KrÃłla na monarszy tron, wystawiony Mu przez jednostkę, jak i zbiorowo przez cały narãłd. Uznanie zaś Jego panowania i Jego praw wyraża się w złożonym Mu hołdzie. Sam Pan Jezus wyraził życzenie, by składano Mu hołd nie inaczej, jak przez poświęcenie się Jego Najświętszemu Sercu. â žpoświęcić sięâ oznacza w tym przypadku oznacza całkowite zrezygnowanie z własnej niezależności i wolności; to całkowite stanie się własnością Tego, ktãłremu od tej chwili winniśmy bezwzględne posłuszeństwo. Przez akt poświęcenia dajemy Bogu prawo do swego życia. Ponieważ jest to dla człowieka niebywale trudne, jest rzeczą ogromnie istotną, że poświęcamy się nie komu innemu, ale bezgranicznie miłosiernemu i kochającemu Sercu naszego Zbawiciela. Już nic więcej BÃłg nie mãłgł uczynić, by przekonać nas do swego nad nami panowania. Do ważności Aktu Intronizacji należy zarãłwno ogłoszenie Chrystusa swym KrÃłlem, jak i poświęcenie się Jego Sercu. Jest to świadome i szczere obranie Chrystusa za naszego KrÃłla i Pana, za głowę naszej rodziny. Jest to oddanie mu domu na własność niepodzielną tak, że odtąd staje się Jego domem, a my u Niego mieszkać będziemy. Chrystus pragnie być z nami, chce brać udział w naszych radościach i cierpieniach. A jeżeli dotąd czuliśmy się opuszczeni przez Boga, to nie dlatego, że nie chciał się nami zaopiekować w sposãłb szczegãłlny, lecz dlatego, że nie pozwalaliśmy Mu czynić nam dobrze i obsypywać nas swoimi dobrodziejstwami. Woleliśmy sami sobie radzić i zdawało się nam, że najlepiej wiemy czego nam trzeba, co może nas uszczęśliwić. Niestety, jak często myliliśmy się, jak błędne stawialiśmy kroki! Sami jesteśmy sprawcami naszych nieszczęść. Od Boga może tylko pochodzić dobro. BÃłg jest miłością i chciałby nas obsypywać nadmiarem swych dobrodziejstw. Przez Intronizację dobrze pojętą, otwieramy Mu drzwi naszego serca i domu na oścież. On z radością przyjmuje zaproszenie, zamieszkuje wśrãłd nas, staje się naszym Przyjacielem, Powiernikiem, Doradcą, darzy nas obfitością swoich łask i dãłbr wszelkiego rodzaju. Dopiero
tak dokonana Intronizacja zaprowadza KrÃłlestwo Jezusa i Jego panowanie w życiu danego człowieka lub narodu. Panowanie Chrystusa nad człowiekiem przenika zatem całą jego rzeczywistość osobową, społeczną, gospodarczą i polityczną. A uznanie bądź nie uznanie Jego godności i władzy krãłlewskiej decyduje o tym, jakimi prawami dany człowiek czy narãłd będzie się rządził i jakie owoce tych rządãłw będzie zbierał. Wiemy, że prawo Jezusa to prawo Miłości i Sprawiedliwości. Wiemy też, że Jezus KrÃłl nie tylko daje człowiekowi swe prawa, ale rãłwnież daje potężną pomoc Ducha Świętego i łaskę do ich wypełnienia. Ponieważ indywidualne uznanie władzy krãłlewskiej Jezusa zmienia sytuację jednostki, lecz zasadniczo nie zmienia sytuacji całego narodu, dlatego jest rzeczą ważną, by Intronizacja była dokonywana była nie tylko przez poszczegãłlne osoby, lecz także zbiorowo przez cały narãłd. By była dokonana zarãłwno przez władze kościelne i przez świeckie, bo tylko wtedy KrÃłlestwo Jezusa będzie mogło w danym państwie z całą mocą zaistnieć. BŁOGOSŁAWIEŃSTWO I ZACHĘTA OJCA ŚWIĘTEGO BENEDYKTA XV â žpragniemy, aby rodziny chrześcijańskie poświęcały się uroczyście Boskiemu Sercu Jezusa i to zaraz od dziś. Błogosławimy wszystkie i każdą poszczegãłlną rodzinę, ktãłra się przyczyni w ten sposãłb do uznania społecznego najwyższej władzy i praw miłości Serca Jezusa nad rodzinami chrześcijańskimiâ. Z Watykanu 14 stycznia 1916 r. Benedykt XV, Papież 12-go maja 1917 roku. Jego Świątobliwość Benedykt XV dał nowe błogosławieństwa dziełu Intronizacji i tak określił jego program: â ž Przez Intronizację pragniemy dać lepsze poznanie Jezusa Chrystusa i staramy się przywrãłcić Jego prawa nad rodziną i społeczeństwemâ. SŁOWA KARDYNAŁA MERCIERA Do Intronizacji, przywiązane są tak liczne łaski i tak widoczny pożytek, że szczęśliwymi można nazwać tych, ktãłrzy ją zrozumieli i uczynić potrafili. Są oni godni zazdrości. Praktyka ta wyda owoce jak najzbawienniejsze i zjedna dla członkãłw rodzin poświęconych najobfitsze błogosławieństwa niebieskie i łaski zbawienia. SŁOWA OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II I ja zachęcam was do odnowy i rozwoju czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przybliżajcie do tego źrãłdła życia i świętości osoby, rodziny, wspãłlnoty parafialne, środowiska, aby mogły z Niego czerpać niezgłębione bogactwo Chrystusa. Tylko ludzie w miłości wkorzenieni i ugruntowani
potrafią przeciwstawić się cywilizacji śmierci i tworzyć na gruzach nienawiści, pogardy i przemocy cywilizację, ktãłra ma swe źrãłdło w Sercu Zbawiciela.