Pismo Parafii św. Stanisława Kostki w Krakowie 6 czerwiec 2010 nr 360 (790) Przez śmierć i pogrzeb można więcej zrobić niż za życia. ks. Jerzy Popiełuszko str. 3
Słowo Dla Życia Jezus moim zmiłowaniem Jezus udał się do pewnego miasta, zwanego Nain; a szli z Nim Jego uczniowie i tłum wielki. Gdy zbliżył się do bramy miejskiej, właśnie wynoszono umarłego - jedynego syna matki, a ta była wdową. Towarzyszył jej spory tłum z miasta. Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: Nie płacz! Potem przystąpił, dotknął się mar - a ci, którzy je nieśli, stanęli - i rzekł: Młodzieńcze, tobie mówię wstań! Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce. Wszystkich ogarnął strach; wielbili Boga i mówili: Wielki prorok powstał wśród nas, i Bóg łaskawie nawiedził lud swój. Rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej okolicznej krainie. Ewangelia mówi, iż Jezus użalił się nad wdową idącą za marami, na których spoczywało ciało jej jedynego syna. Zapewne sytuacja życiowa i materialna wdowy była trudna. Jako wdowa nie miała prawa dziedziczyć po śmierci męża i pozostawał na utrzymaniu swoich najbliższych krewnych. Jedyny jej syn był dla niej nadzieją na godne życie i utrzymanie w przyszłości. O ile każda śmierć kogoś bliskiego jest dramatem, o tyle ta śmierć miała swoje konkretne konsekwencje dla życia wdowy. Śmierć syna pozostawiła tę kobietę szczególnie osamotnioną, bezbronną i pogrążoną w rozpaczy. Wzruszony Jezus reaguje bardzo spontanicznie na zaistniałą sytuację. Mówi do kobiety: nie płacz, a następnie podchodzi do mar i wskrzesza zmarłego młodzieńca. Dramatyczna sytuacja człowieka wyzwala w Jezusie reakcję pomocy. Jezus niejednokrotnie okazuje Z Ewangelii według św. Łukasza 7,11-17 współczucie napotkanym ludziom: karmi, wskrzesza, uzdrawia. Wszystkie te sytuację są częścią naszej codzienności. Życie nasze nieustannie ukazuje się nam jako bardzo krucha rzeczywistość. Często wznosimy nasze myśli i głosy do Boga aby się nad nami użalił. By Ojciec Niebieski zmiłował się nad naszym losem, udzielił nam siły, wspomógł w trudnościach, naprawił to co zostało zniszczone. Przyjście na świat Jezusa Chrystusa było najwyższym i ostatecznym aktem tego zmiłowania. Cuda jakie czynił Jezus zapowiadały to co spełni się w pełni czasów, gdy Jezus wypowie ostateczne słowa Nie płacz i otrze wszelką łzę z naszych oczu (por. Ap. 21,4). Wiara w spełnienie się tego dobra jakiego Bóg chce dla każdego człowieka. Chrześcijanin żyje przekonaniem, że miłość Boga okazuje się ostatecznie silniejsza niż śmierć. ks. Jan Dubas SDB ks. jerzy popiełuszko Ks. Jerzy Popiełuszko urodził się 14.09.1947 r. we wsi Okopy, w parafii Suchowola, na terenie archidiecezji zwanej wówczas w Białymstoku, z rodziców Władysława i Marianny z domu Gniedziejko. W dwa dni po urodzeniu, 16 września, został ochrzczony w parafialnym kościele pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Suchowoli i tam 17.06.1956 r. bierzmowany przez biskupa Władysława Suszyńskiego. Podczas bierzmowania wybrał sobie imię patrona archidiecezji wileńskiej Kazimierz. W latach 1954-1965 uczęszczał do Szkoły Podstawowej oraz Liceum Ogólnokształcącego w Suchowoli. Tam również, w parafialnym kościele, był ministrantem. Uzyskawszy świadectwo maturalne, zgłosił się 24.06.1965 r. do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego Św. Jana Chrzciciela w Warszawie, gdzie przez siedem lat przygotowywał się intelektualnie i duchowo do przyjęcia święceń kapłańskich. Podczas tych studiów musiał odbyć dwuletnią służbę wojskową w specjalnej jednostce dla kleryków w Bartoszycach. Z tego okresu znany jest fakt mężnej postawy alumna Jerzego, który nie pozwolił odebrać sobie medalika i różańca, za co był szykanowany przez tamtejsze władze wojskowe. Celem tych szykan i obostrzeń w służbie było zniechęcanie życiorys żołnierzy-kleryków do powrotu na drogę powołania kapłańskiego. Po powrocie do Seminarium Jerzy Popiełuszko musiał poddać się operacji tarczycy oraz leczył się z choroby serca. Przeżycia w wojsku, choroba i pobyt w szpitalu bardzo zbliżyły go do kolegów oraz w szczególny sposób uwrażliwiły na potrzeby, cierpienia i krzywdy bliźnich. Stał się opiekuńczy i zatroskany, zwłaszcza o chorych. W dniu 12.12.1971 r. otrzymał święcenia subdiakońskie, a 12.03.1972 r. - diakonat. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego dnia 28.05.1972 r. w bazylice archikatedralnej św. Jana Chrzciciela w Warszawie na Starym Mieście. Jako neoprezbiter został skierowany do pracy duszpasterskiej i katechetycznej najpierw w parafii Świętej Trójcy w Ząbkach koło Warszawy, gdzie pracował trzy lata (10.06.1972-4.10.1975), a następnie do parafii Matki Bożej Królowej Polski w Warszawie- Aninie. Po trzech latach, dnia 20.05.1978 r., przeniósł się na wikariat do parafii Dzieciątka Jezus w Warszawie na Żoliborzu, skąd 25.05.1979 r. władza archidiecezjalna skierowała go do pracy duszpasterskiej przy kościele akademickim św. Anny w Warszawie na Trakcie Królewskim. Prowadził tam konwersatoria dla studentów medycyny, organizował rekolekcje i obozy o charakterze 2 3
ks. jerzy popiełuszko życiorys rekolekcyjnym oraz kierował duszpasterstwem pielęgniarek w kaplicy Res Sacra Miser przy Krakowskim Przedmieściu 62. Od czterech lat był członkiem Krajowej Konsulty Duszpasterstwa Służby Zdrowia, a na terenie archidiecezji warszawskiej diecezjalnym duszpasterzem środowisk medycznych. Dnia 6.10.1981 r. podjął się nadto opieki duszpasterskiej nad chorymi w Domu Zasłużonego Pracownika Służby Zdrowia w Warszawie przy ul. Elekcyjnej 37, urządzając tam własnym sumptem kaplicę i stając się na mocy nominacji kurialnej kapelanem. Ostatnim miejscem zamieszkania i pracy ks. Jerzego Popiełuszki od 20.05.1980 r. była parafia św. Stanisława Kostki w Warszawie na Żoliborzu, gdzie jako rezydent pomagał w pracy parafialnej i zajmował się duszpasterstwem specjalistycznym. Między innymi kierował zebraniami formacyjnymi grupy studentów Akademii Medycznej, był duszpasterzem średniego personelu medycznego (pielęgniarki) oraz co miesiąc urządzał dla lekarzy spotkania modlitewne. Na podkreślenie zasługuje udział ks. Jerzego Popiełuszki w przygotowaniu dwóch wizyt papieskich. W obydwu przypadkach, wbrew sprzeciwom władz komunistycznych i Służby Bezpieczeństwa, był faktycznym przewodniczącym Sekcji Sanitarnej Komitetu Przyjęcia Ojca Świętego Jana Pawła II w Warszawie i ze swoją kilkusetosobową grupą medyczną roztaczał z ramienia Kościoła opiekę zdrowotną nad uczestnikami pielgrzymek. Oddzielną kartę życia ks. Jerzego, która doprowadziła go do palmy męczeństwa było jego bezkompromisowe zaangażowanie się w duszpasterstwo świata pracy, zarówno w okresie tworzenia się Solidarności, jak i później, gdy trwał stan wojenny w Polsce oraz po jego zniesieniu. Pomimo szykan ze strony czynników państwowych i esbeckich oraz pomówień i oszczerstw w środkach masowego przekazu, był rzecznikiem i obrońcą godności człowieka, praw ludzkich do wolności, sprawiedliwości, miłości i prawdy, a także heroldem Pawłowego i papieskiego nauczania, że zło należy zwyciężać dobrem. Prawdy te głosił wraz ze swym proboszczem ks. prałatem Teofilem Boguckim przede wszystkim podczas nabożeństw za Ojczyznę, urządzanych w kościele św. Stanisława Kostki na Żoliborzu od czasu ogłoszenia stanu wojennego we wszystkie ostatnie niedziele miesiąca. Pierwsza taka Msza św. została odprawiona 28.02.1982 r. Serdeczne więzy ks. Popiełuszki ze światem pracy, zwłaszcza z pracownikami Huty Warszawa, zadzierzgnięte zostały w sposób niemal przypadkowy, ale opatrznościowy i nieodwracalny. Gdy w pamiętnym sierpniu 1980 r. doszło do strajku solidarnościowego w Hucie Warszawa, pięciu przedstawicieli tej Huty przybyło do rezydencji arcybiskupów warszawskich, prosząc kardynała Stefana Wyszyńskiego, ażeby przyjechał do nich lub wyznaczył im jakiegoś kapłana do odprawienia Mszy świętej. Twierdzili, że prawie wszyscy strajkujący wewnątrz Huty są katolikami i pragną uczestniczyć w niedzielnej liturgii mszalnej, ale ze względu na sytuację nie mogą opuścić miejsca pracy. Była to pierwsza niedziela, około godziny ósmej, kiedy strajkowały już Gdańsk, Szczecin i śląskie kopalnie. Prymas Polski, nie mogąc ze względu na inne zaplanowane zajęcia, osobiście odprawić tej Mszy świętej, zlecił swojemu kapelanowi ks. prałatowi Bronisławowi Piaseckiemu: Poszukaj księdza. Ks. kapelan udał się niezwłocznie na pobliski Żoliborz, do kościoła św. Stanisława Kostki, i propozycję pójścia do Huty przedstawił pierwszemu napotkanemu kapłanowi - ks. Jerzemu Popiełuszce. Ks. Jerzy chętnie przyjął propozycję i, po porozumieniu się z proboszczem ks. prałatem Boguckim, wyruszył do Huty. Był to początek kolejnej formy jego duszpasterstwa duszpasterstwa, które zakończyło się jego męczeńską śmiercią. Późnym wieczorem, dnia 19.10.1984 r., wracając samochodem z posługi duszpasterskiej w Bydgoszczy, został zatrzymany przez trzech funkcjonariuszy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych (Wydział do walki z Kościołem) i uprowadzony. Stało się to na szosie w Górsku niedaleko Torunia. Niemal cudem ocalał kierowca pan Waldemar Chrostowski, jedyny świadek bandyckiego porwania, który, chociaż skuty kajdankami, wyskoczył z pędzącego samochodu i niezwłocznie powiadomił władze kościelne i społeczeństwo o dokonanym bezprawiu przez przedstawicieli władz komunistycznych. Nastało wtedy dziesięć dni modlitewnego oczekiwania w wielu świątyniach kraju, zwłaszcza w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie, na powrót kapłana. Niestety to się nie stało. Ciało ks. Jerzego Popiełuszki wyłowiła milicja w dniu 30.10.1984 r. ze sztucznego zbiornika wodnego przy tamie na Wiśle koło Włocławka. Sekcja zmasakrowanych zwłok została przeprowadzona w Białymstoku blisko Suchowoli, bo tak zarządziły władze komunistyczne, ale pogrzeb, zgodnie z wolą katolickiego społeczeństwa, odbył się w Warszawie 3.11.1984 r. Ks. Jerzy Popiełuszko został pochowany w grobie przy kościele św. Stanisława Kostki. Obrzędom pogrzebowym przewodniczył i okolicznościowe kazanie wygłosił kardynał Józef Glemp, prymas Polski. W pogrzebie uczestniczyło wielu biskupów, kilkuset kapłanów oraz prawie milion wiernych, w tym setki pocztów sztandarowych spod znaku Solidarności z całego kraju. Przekonanie duchowieństwa i wiernych o męczeńskiej śmierci ks. Jerzego Popiełuszki za wiarę spowodowało, że kardynał Józef Glemp, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski oraz prymas Polski, wystarał się o potrzebne zezwolenie Stolicy Apostolskiej i powołał archidiecezjalny trybunał, który zajął się procesem beatyfikacyjnym ks. Jerzego. Proces ten na szczeblu diecezjalnym trwał od 8.02.1997 do 8.02.2001 r. Następnie akta procesu zostały przewiezione do Stolicy Apostolskiej i poddane dalszym badaniom w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Mamy głęboką nadzieję, że proces rychło zakończy się i będziemy mogli cieszyć się wyniesieniem sługi Bożego ks. Jerzego do chwały ołtarzy. Opracował: Ks. Grzegorz Kalwarczyk 4 5
ks. jerzy popiełuszko wspomnienia Po uprowadzeniu ks. Jerzego, z polecenia Księdza Biskupa Władysława Miziołka, organizowałem pomoc duszpasterską zarówno w konfesjonale, jak i przy ołtarzu. Konfesjonały były oblężone w ciągu dnia i w godzinach nocnych. Przyszli z pomocą ojcowie bernardyni, dominikanie, franciszkanie, jezuici, kapucyni, karmelici, marianie, paulini, pallotyni, reformaci. Byłem świadkiem, jak nałogowi alkoholicy i recydywiści przyrzekali zmianę życia i ślubowali urzeczywistnienie hasła Księdza Jerzego: Zło dobrem zwyciężaj w intencji odnalezienia go. Trudno powiedzieć, ile tysięcy ludzi wróciło na łono Kościoła za życia księdza Jerzego oraz za Jego przyczyną po uprowadzeniu i zamordowaniu. Wielki duchem żył krótko, zdziałał wiele. Trzeba podkreślić, że ks. Jerzy Popiełuszko działał w parafii św. Stanisława Kostki dzięki wspaniałemu proboszczowi księdzu Teofilowi Boguckiemu, swemu duchowemu ojcu. Ksiądz Jerzy działa nadal także swą męczeńską śmiercią. Powiedział bowiem miesiąc przed śmiercią, że przez śmierć i pogrzeb można więcej zrobić niż za życia. Miałem szczęście być świadkiem, gdy Ojciec Święty przyjechał do parafii św. Stanisława Kostki i po modlitwie przed Najświętszym Sakramentem w kościele, podszedł do grobowca księdza Jerzego, ucałował dwukrotnie płytę i pobłogosławił. Przeżyliśmy to jako nadzieję na rychłe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego księdza Jerzego Popiełuszki. ks. Czesław Banaszkiewicz Gdy Ksiądz Jerzy został zamordowany, gdy przywieziono go do Warszawy, przyszedłem razem z innymi, by pomodlić się i oddać mu cześć. Wtedy jeden z kapłanów zapytał, czy nie mógłbym zostać dłużej i pomóc w spowiedzi. Zostałem. Kolejki do spowiedzi nie kończyły się. (...) To, co działo się w konfesjonale tej nocy, to były naprawdę wydarzenia szczególne. Wiem, że o konfesjonale trzeba mówić bardzo delikatnie, bardzo oszczędnie, bo obowiązuje tajemnica spowiedzi. Ale mogę powiedzieć tutaj publicznie w tej chwili, że byłem wówczas świadkiem cudów, które się tutaj dokonywały tej nocy i że Ksiądz Jerzy zza grobu nie mniej owocnie duszpasterzował, że jego duszpasterzowanie bynajmniej się nie skończyło wtedy, kiedy była tutaj wystawiona jego trumna. Ks. Kazimierz Gersa, 19 marca 1993 Kiedy byłem na procesie, to 40 dni jakie tam spędziłem, były bądź co bądź bardzo trudnymi, żeby nie powiedzieć ciężkimi. Ale był tam taki jeden krótki moment, prywatnie nazywam to takim pierwszym małym cudem Księdza Jerzego, kiedy to w misternie zaplanowanym przebiegu dnia sądowego, ze strony prokuratora, ze strony przewodniczącego sądu, doprowadzono do sytuacji, w której okazało się, że będzie czytany dowód antypaństwowej, wrogiej działalności Księdza Jerzego, mianowicie dokument sporządzony przez Wydział do Spraw Wyznań - mimo protestów pełnomocników mecenasów ze strony nazwijmy kościelnej i rodzinnej. Przewodniczący postanowił to sam odczytać. Jako załącznik do tego była treść kazania, w której według oceny urzędników Wydziału do Spraw Wyznań miała być zawarta informacja o powołaniu specjalnej organizacji antypaństwowej. I zaczął czytać. Było to ostatnie z kazań wygłoszonych przez księdza Jerzego Popiełuszkę 26 sierpnia 1984 roku. Patrzyłem na tego człowieka, który pewnie pierwszy raz w życiu czytał kazanie. I działo się coś niebywałego. Bo kiedy czytał, na sali robiło się coraz bardziej cicho, a on sam też zaczął dostrajać swój, dosyć do tej pory obojętny, głos do tonacji tego kazania. Było to kazanie o Maryi. Piękne, łagodne, w którym o żadnej organizacji nie było mowy i tak ten głos stawał się coraz delikatniejszy, a mnie się zdawało, że na sali po raz pierwszy robi się jaśniej i łagodniej. I zabrakło tylko amen, ale cisza, która potem zapadła, była właściwie takim społecznym czy publicznym potwierdzeniem, że wszyscy zrozumieli ten tekst, który miał być oskarżeniem tak jak powinien być zrozumiany, jako apologię. Apologię tego, co on robił, gdzie nie było ani słowa o nienawiści. No, później wypadało postawić pytanie. Postawili go pełnomocnicy. Postawili panu Pietruszce jako temu, który się powoływał na ten dokument: Gdzie tu jest mowa o tej organizacji antypaństwowej? Odpowiedział: Przepraszam, ale to nie ja ten dokument sporządziłem - No, ale może pan by odpowiedział? - Nie! Nie odpowiedział. No bo cóż tu można odpowiedzieć? Takie małe pierwsze zwycięstwo Księdza Jerzego tam, gdzie chciano go upokorzyć. Ks. Antoni Pomiński, 16 grudnia 1996 r.: 6 7
ks. jerzy popiełuszko wspomnienia Przypominam sobie ostatnią rozmowę z Nim w Rektoracie naszego ośrodka. Był o rok starszy ode mnie. Spotkaliśmy się w seminarium. Mieszkałem z Jurkiem przez rok w jednym pokoju. W kapłańskim życiu widywaliśmy się od czasu do czasu. Odwiedził mnie już jako rektora na kilka dni przed śmiercią. Wracał z kurii. Przyszedł, aby porozmawiać, jak mi się dzieje u Św. Anny. Wspominał swój pobyt w tym ośrodku. Jednak nasza rozmowa bardzo szybko zeszła na temat jego życia i tego, co aktualnie przeżywa. Dwa fragmenty utkwiły mi w pamięci. Pierwszy to nawiązanie Jurka do spotkania z Księdzem Prymasem. Z Jego relacji wynikało jednoznacznie, że pragnie być posłuszny swojemu Biskupowi, w którego decyzjach odczytuje wolę Bożą. Z szacunkiem i miłością do Księdza Prymasa mówił o zmianach, które mogły nastąpić w jego życiu. Potem zapytałem, czy jest świadom zagrożenia i czy boi się śmierci. Z powagą i ogromnym spokojem odpowiedział, że po tym wszystkim, co dotychczas przeżył, zdaje sobie sprawę z tego, że już niedługo może przyjść ostatni dzień w jego życiu. Śmierci mówił nie boję się, bo już przeżyłem jej przedsionek. Pamiętam jego spokojną, uśmiechniętą i pełną zawierzenia twarz. Wydawało mi się, że patrzy w jakąś tajemniczą dal. Rozstaliśmy się, składając sobie nawzajem serdeczne życzenia słowami Szczęść Boże!, i nie przypuszczaliśmy, iż było to ostatnie nasze spotkanie tu, na ziemi. W kilka dni potem obiegła Warszawę, Polskę i świat jakże bolesna wieść Ks. Jerzy Popiełuszko zamordowany. Oczywiście, dzisiaj inaczej patrzymy na życie Ks. Jerzego, może nieraz koloryzujemy Jego życiorys - zupełnie niepotrzebnie. Tamtego popołudnia ten młody kapłan był taki zwyczajny. Często wracam myślą do tego spotkania, gdyż jest ono dla mnie bardzo ważne. Jurek tego popołudnia mógł pójść na kawę do wielu innych, zapewne bliższych mu kolegów. Dlaczego przyszedł do mnie? Dlaczego zadałem mu pytanie o lęk przed śmiercią? Każdy z nas ucieka przed krzyżem. Chcemy być wielcy, ale po ludzku, bez cierpienia i ofiary... Ks. Zygmunt Malacki, obecny proboszcz parafii p. w. Św. Stanisława Kostki w Warszawie, Do Matki Bolesnej, do ks. Jerzego Ksiądz Jerzy Popiełuszko na początku lat osiemdziesiątych, przez swoją posługę duszpasterską przywrócił godność ludziom pracy. W homiliach, do dziś aktualnych, mówił: Bóg, modlitwa i praca w połączeniu ze sobą pomagają człowiekowi widzieć sens jego życia i trudu. Człowiek pracujący ciężko, bez Boga, bez modlitwy, bez ideałów, jest jak ptak z jednym skrzydłem, który drepta tylko po ziemi. Nie potrafi wzbić się wysoko i zobaczyć większych możliwości, głębszego sensu życia na ziemi ( ) W czasie Solidarności udowodniono, że dążąc przebudowy społeczno-gospodarczej, Bóg w niczym człowiekowi nie przeszkadza. W sobotę, 29 maja tydzień przed beatyfikacją zamęczonego kapelana Solidarności odbyliśmy pielgrzymkę, zorganizowaną przez Akcję Katolicką działającą w naszej parafii. Szlak pielgrzymki prowadził do modlitwy w sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Kałkowie Godowie na Ziemi Świętokrzyskiej. Przewodnikiem i opiekunem duchowym grupy był ks. proboszcz Jan Dubas. 8 9
Do Matki Bolesnej, do ks. Jerzego Kiedy cała nasza Ojczyzna oczekuje na beatyfikację ks. Jerzego Popiełuszki, nasza grupa poszukiwała śladów pamięci o ks. Jerzym na Ziemi Świętokrzyskiej. W przewodnikach dla pielgrzymów można dowiedzieć się, że witraże z podobizną ks. Jerzego Popiełuszki znajdują się w pięknej katedrze Kieleckiej, a także w zabytkowym kościele p. w. Matki Bożej Łaskawej w Jędrzejowie. We Włoszczowej, która zasłynęła z obrony krzyży w szkole w kościele parafialnym znajduje się symboliczny grób kapelana Solidarności. W październiku 2009 w Ostrowcu Świętokrzyskim odsłonięto pomnik ks. Jerzego. My wyruszyliśmy z Dębnik aby w sanktuarium w Kałkowie Godowie modlić się w intencji naszej Ojczyzny. Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej, Królowej Polski, Pani Świętokrzyskiej. To sanktuarium istnieje zaledwie od 43 lat. Do parafii w Krynkach w roku 1967 przyjechał do pracy ks. Czesław Wala i objął obowiązki Wikariusza. Bardzo szybko gorliwy kapłan spostrzegł, że mieszkańcy odległych wsi, takich jak Kątków i Wióry odległych o 8 km, bardzo rzadko pojawiają się na niedzielnych mszach świętych jak również nie posyłają dzieci na naukę religii. Nie zastanawiając się długo zorganizował punkt katechetyczny w Kałkowie. Była to gospodarcza szopa, bez podłogi, sufitu, z dziurawym dachem, którą własnoręcznie wyremontował. Katechezę w szopie rozpoczął we wrześniu 1967 roku. Ciężka praca, wewnętrzna determinacja, przekonanie, że to jest to, co powinien robić, po czterech latach doprowadzają do idei budowy kaplicy św. Maksymiliana Marii Kolbego tj. Ośrodka duszpasterskiego. Trzeba też zaznaczyć, że ks. Wala był systematycznie wzywany na rozmowy, przesłuchania i szykanowany przez funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa i władz administracyjnych. 14 czerwca 1971 roku zostaje poświęcony dom Boży i rozpoczyna się normalna praca duszpasterska, odprawianie Mszy Św., głoszenie kazań, spowiedź. Chociaż mieszkańcy uważali księdza Walę za swojego proboszcza to formalnie był On ciągle wikariuszem w parafii Krynki. W grudniu 1981 r. otrzymuje pozwolenie na osiedlenie w Kałkowie, a w czerwcu 1982 r. zostaje proboszczem parafii. Właściciele Kaniowie odstępują mu oborę, która ma służyć za plebanię. Z pomocą wiernych tj. po zrobieniu okien, podłóg, pieców itp. prac adaptacyjnych, obora-kaplica ma nowego mieszkańca tym razem księdza. W 1982 r. rozpoczyna się budowa kościoła. W kwietniu rozpoczęto kopanie fundamentów, a w ciągu 153 dni stanęły mury. Przy budowie pracowała cala parafia, a nawet głuchoniemi, których duszpasterzem w diecezji był ks. Wala, dobrze znający język migowy. W 1982 roku w sierpniu ksiądz wraz z grupą młodzieży przyjeżdża 10 11
Do Matki Bolesnej, do ks. Jerzego z pielgrzymką do Lichenia i tam spotyka się z kustoszem sanktuarium Matki Boskiej Licheńskiej ks. Eugeniuszem Makulskim, urodzonym w Kotarszynie, blisko Kałkowa. Owocem tej wyprawy było ofiarowanie przez księdza Makulskiego kopii obrazu Matki Boskiej Licheńskiej dla kościoła w Kałkowie i ustalenie terminu - że ingres Matki Boskiej z Lichenia nastąpi 21 maja 1983 roku w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Po zapadnięciu tej ważnej decyzji, przystąpiono do intensywnych przygotowań. Nowy duch wstąpił w ludzi. Wreszcie nadszedł ten dzień. A tak wspomina ksiądz Makulski: W wigilię Zesłania ducha Świętego 21 maja 1983 roku wiozłem z Lichenia w złocistej ramie poświęconą już kopię Cudownego Obrazu przybraną w zieleń i biało-czerwone goździki. Minęliśmy Starachowice i zbliżamy się do nowej parafii Styków. Wjeżdżamy w bogato udekorowaną, dziesięciokilometrową trasę. W lesie, niedaleko za skrzyżowaniem widzimy wspaniałą bramę triumfalną z napisem: Witamy Cię Maryjo na Ziemi Świętokrzyskiej. Witam się z księdzem Walą i wskazując na przywieziony obraz Matki Bożej mówię: teraz On jest twój, strzeż go i bądź razem z powierzonym ci ludem jeszcze większym czcicielem Tej, którą obraz przedstawia. Ona niech będzie Matką dla ciebie i tych wszystkich, którzy do Niej przyjdą, z tym co ich boli, cieszy czy niepokoi. Były pierwsze wzruszenia i łzy. O godzinie 17-tej Obraz Bolesnej Królowej Polski w obrazie Licheńskim z orłem na piersi przebywa na miejsce swego przeznaczenia: do Kałkowa- Godowa. Jeszcze przed zimą kościół został zadaszony i pokryty blachą, a 9 czerwca 1984 r. odbyło się uroczyste przeniesienie obrazu z kaplicy do dolnego kościoła. I znów nie zabrakło księdza Makulskiego ojca chrzestnego sanktuarium w Kałkowie. 21 maja 1988 r., w wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego, w piątą rocznicę ingresu Bolesnej Królowej Polski do Kałkowa, ks. bp Marian Zimałek poświęcił nową sukienkę dla obrazu, po czym w uroczystej procesji obraz został przeniesiony na stałe z dolnego do górnego kościoła. Budowa kościoła została ukończona, a wzniesiono ją jako wotum dziękczynne za ocalenie Narodu Polskiego od ateizmu z błagalną prośbą o pokój na świecie. W następnych latach ks. Wala wykupuje od miejscowych rolników grunty rolne, na których w krótkim czasie buduje szereg nowych obiektów: dom Jana Pawła, domy pielgrzyma, hydrofornie, dom Panoramy Świętokrzyskiej, dom Męki Pańskiej, dzwonnicę, Drogę Krzyżową na nasypie, wyróżniającą się monumentalną Golgotą, Martyrologium Narodu Polskiego (dwunastą stacją drogi krzyżowej) z trzydziestoma kaplicami, kaplice różańcowe, grotę Matki Bożej z Lourdes, kapliczkę Piety, wioskę dla dzieci głuchoniemych z kaplicą, Oratorium nie narodzonych dzieci, hospicjum i domy dla osób starszych, fundacji pani Ryder, dom dla sióstr klauzurowych i wokół niego eremy i infrastrukturę całego terenu. Na terenie sanktuarium wciąż powstają nowe budowle. Utrzymaniem i obsługą całego kompleksu jak też ruchu pielgrzymkowego zajmują się osoby świeckie oraz siostry ze Zgromadzenia Sióstr Służek NMP Niepokalanej. O godzinie 12.00 odprawialiśmy Mszę świętą z wieloma grupami pielgrzymów (z Kielc, Radomia, Lublina). Szczególnie modliliśmy się w intencji naszej Ojczyzny. Po mszy świętej wspólnie z przewodniczką wybraliśmy się na Golgotę. W Golgocie chodzi o każdy rodzaj męczeństwa: nędzy, głodu i emigracji za chlebem, (nasilenie przypada na drugą połowę XIX wieku), aż po śmierć w pacyfikacjach, obozach koncentracyjnych i na polach bitew, a także o prześladowania komunistyczne. Czasokres obejmuje minione sto trzydzieści pięć lat, to jest od powstania styczniowego po czasy współczesne. 18 października 1997 roku na Golgocie poświęcono oratorium hutników polskich. Motywem tego oratorium jest Najświętsze Serce Jezusowe. Oratorium ukazuje dzieje polskiego hutnictwa, począwszy od pierwszych dymarek, aż po hutnictwo dnia dzisiejszego. Z czasem dojdą różnego rodzaju eksponaty, symbole i plansze. Trzeba bowiem pamiętać, że dzieje polskiego hutnictwa ściśle się wiążą ze Świętokrzyskimi Górami. Tu właśnie powstały pierwsze dymarki. W Golgocie znalazła się cała wierząca i cierpiąca Polska. Taki właśnie był pomysł księdza Czesława Wali, dla którego każdy człowiek posiada swoje odniesienie tak do Boga. Jak i do historii swojego narodu. Męczeński wiek dwudziesty stanowi szczególną historię historii i narodu polskiego, dlatego kałkowska Golgota jest bardzo ważnym elementem w myśli i architekturze sanktuarium. Zlewa się w niej niejako w jedno: męka Chrystusa z męką narodu polskiego. Stąd na frontowej zachodniej ścianie widnieje 25 białych orłów, które stanowiły godło Polski w różnych okresach jej historii. Płaskorzeźby orłów wykonał artysta-rzeźbiarz Andrzej Kołaczyński z Krakowa. Kształt Golgoty przypomina stare zamczyska, których nie był w stanie pokonać czas, mrozy, zawieje i słoty, ani różnego rodzaju najazdy, których w historii Polski było bardzo wiele. I tak przetrwały zamki przez wieki, świadcząc o trwaniu narodu i jego niezniszczalnej sile. Narodu, który uwierzył w Chrystusa i Jemu zaufał. 12 13
Do Matki Bolesnej, do ks. Jerzego Dłużej zatrzymaliśmy się w kaplicy 108 męczenników z okresu II wojny światowej (w sobotę 29 maja przypadało liturgiczne wspomnienie błogosławionego ks. Józefa Kowalskiego, męczennika stającego w obronie Różańca świętego, który przez 3 lata pracował w naszej parafii). Wyjątkowe ożywienie sprawiło modlitewne zamyślenie nad osobą ks. Jerzego. W Jego kaplicy cały wystrój, a także osobisty samochód ks. Jerzego fiat 125 p, przybliżają naszą niedawną historię i ciągłe aktualne wezwanie ks. Jerzego, że wolność jest w nas, że zło trzeba dobrem zwyciężać i że społeczeństwo Solidarne ma moc, aby zmieniać nawet bardzo trudną rzeczywistość. Wyjście na szczyt Golgoty wymaga wysiłku, jednak widok jest wspaniały. Z wysokości krzyża, widoczne jest całe sanktuarium i przyległe zabudowania, a także piękne pola, zalew, lasy, rzeka. W końcu spojrzenie na plac z autokarami i przypomnienie, czas wracać do domu, do Krakowa. Czas spędzony w autokarze był okazją do wielu rozmów o ważnych sprawach ale przede wszystkim była to okazja do modlitwy. Znakomicie spisał się pan kierowca Wojciech, który bezpiecznie zawiózł nas do sanktuarium i przywiózł na nasze ukochane Dębniki. Dziękujemy osobom z Akcji Katolickiej za organizowanie pielgrzymki (planowana jest w lipcu pielgrzymka do Częstochowy i w sierpniu do Warszawy: grób ks. Jerzego, muzeum Powstania Warszawskiego, Lichenia, i Brodowa klasztor o. Paulinów gdzie znajduję się obraz Matki Bożej, który znajdował się w namiocie kaplicy podczas bitwy pod Grunwaldem). Dziękujemy ks. proboszczowi za przewodniczenie i wszystkim uczestnikom pielgrzymki, którzy stworzyli wspaniałą atmosferę Kościoła modlącego się w drodze. Pielgrzymi, w tym autorka tekstu Magdalena Dudek P.S. Drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w Kielcach w kościele p.w. Świętego Krzyża. Po kościele oprowadził nas ks. Dyrektor i Proboszcz Zygmunt Kostka. Piękny kościół zbudowany przed stu laty przez salezjanów w stylu neogotyckim, urzeka piękną choć surową formą architektoniczną, wspaniałą drogą krzyżową, figurą MB Wspomożenia Wiernych. Przywieźliśmy także do naszej parafii, wystawę upamiętniającą 100 lat od śmierci błogosławionego Michała Rua, pierwszego następcy św. Jana Bosko. Komunia Święta w Kościele Dębnickim Kochany Jezu! Czy przyjdziesz do mnie? Przyjdź! Ja tak czekam... Tęsknię ogromnie. Już bardzo chciałbym zobaczyć Ciebie! Choć jesteś w Świętym ukryty Chlebie, ja Ciebie poznam! Serce otworzę, klęknę przed Tobą, Jezu, mój Boże! Amen. 14 15
Komunia Święta w Kościele Dębnickim W VII niedzielę Wielkanocną 16 maja b. r. o godzinie 10.00 w kościele Dębnickim odbyła się wspaniała uroczystość. 41 dzieci po raz pierwszy przyjęło Jezusa w Najświętszym Sakramencie: Bębenek Paulina, Bochenek Klaudia, Broda Michał, Brudek Klaudiusz, Czernecka Anna, Czeczótko Michał, Czyżowska Julia, Dudek Dawid, Gajewski Wojciech, Giemza Weronika, Hojnowski Maciej, Kotulska Julia, Kowalski Przemysław, Krakowski Krzysztof, Kubaty Angelika, Kubis Krystyna, Kulesza Anita, Kuśmider Kornelia, Lewicki Paweł, Lubomirska Karolina, Łatka Magdalena, Rozmodlone i uśmiechnięte dzieci zmieniły deszczowy dzień w dzień radości. Po zdjęciach wykonanych przed głównym ołtarzem świątyni, dzieci ustawiły się przy drzwiach wejściowych do świątyni. Dzieci wchodząc do swoich ławek śpiewały z akompaniamentem Pana organisty Mieczysława Tulei. Na początku uroczystości o sakrament Komunii dla swoich dzieci prosili księdza proboszcza Państwo Małgorzata i Dominik Załęscy. Po Marażewska Władysława, Morasiewcz Liwia, Orłowicz Patrycja, Pędzik Adrian, Pietrzykowska Anna, Radkowski Mikołaj, Radoń Julian, Rajchel Grzegorz, Różycki Tomasz, Rząsa Wiktoria, Sala Natalia, Sładek Julia, Smoleń Maciej, Szereszewska Patrycja, Tarczoń Stanisław, Walaszczyk Maciej, Wardeńska Weronika. Załęski Szymon, Żurek Gabriela, Nieć Karolina, podaniu intencji rozpoczęła się Liturgia Słowa 1 czytanie Szymon Załęski, Psalm Patrycja Orłowicz i Julia Kotowska, 2 czytanie Pan Sebastian Kubis, Komentarze do czytań Pan Szymon Kuśmider. Kazanie wygłosił ks. Proboszcz Jan Dubas, zachęcając dzieci I-komunijne do budowania przyjaźni z Panem Jezusem przez całe życie. Po kazaniu odnowione zostały przyrzeczenia chrzcielne. Rodzice, przekazali światło od Paschału poszczególnym dzieciom a byli to Pan Aleksander Łatka oraz Pan Dominik Załęski. W modlitwie wiernych dzieci: Anita Kulesza, Anna Czernecka, Grzegorz Rajchel, Anuka Marażewska, Michał Broda, Julia Sładek, Wiktoria Rząsa w imieniu całej wspólnoty zgromadzonej na mszy świętej przedstawiały intencje Kościoła. Komentarz do darów odczytali Państwo Agnieszka i Grzegorz Żurek. Dary na ołtarz niosły: Magdalena Łatka, Mikołaj Radkowski, Maciej Hojnowski, Maciej Walaszczyk, Anna Pietrzykowska, Julian Radoń, Weronika Giemza w towarzystwie swoich Rodziców. Bardzo dziękujemy rodzicom za dar dla naszej parafii od dzieci I-Komunijnych w postaci banerów zawieszonych na kolumnach przed prezbiterium oraz baner przy wejściu do kościoła. Dzieci bardzo przeżywały całą Mszę Świętą. Przyjęły Komunię świętą o następnie nastąpiły podziękowania: na skrzypcach zagrała - Karolina Lubomirska i solowy śpiew wykonała - Patrycja Szereszewska Wykonana piosenka poruszyła serca rodziców, rodzeństwa, chrzestnych, babć, dziadków: Tobie oddaję swe serce, Tobie poświęcam najwięcej wszystko co moje do Ciebie należy bo to jest Twoje niech każdy uwierzy, że Jesteś Miłością Której nikt nie zmierzy. Dlatego wciąż wołam!...tobie oddaję swe serce itd.wiara i ufność dzieci jest wielka i działa mobilizująco także dla dorosłych. Podziękowanie to wyraz miłości, najlepiej wyrażają to wiersze; Siostrze Anicie, która przygotowała całość uroczystości podziękowały: Ania Pietrzykowska, Angelika Kubaty, Gabriela Żurek. Księdzu Proboszczowi Kornelia Kuśmider i Paweł Lewicki. Wspaniałym Rodzicom, którzy włożyli najwięcej wysiłku, (i ciągle jeszcze wiele przed nimi): Paulina Bębenek i Adrian Pędzik. Dla Dyrekcji SP 30 i wychowawców - Madzia Łatka, Klaudia Bochenek, Weronika Wardeńska, Wojciech Gajewski, Dawid Dudek, Przemek Kowalski. Całość uroczystości zakończyło podziękowanie rodziców - Państwo Joanna i Aleksander Łatka oraz błogosławieństwo kapłańskie udzielone wszystkim uczestnikom uroczystości. W środę 2 czerwca dzieci z klas II uczestniczyły w pielgrzymce dziękczynnej za I Komunię Świętą. Dziękują Bogu i ludziom przed obrazem Matki Bożej Szkaplerznej w Czernej. Słoneczny wieczernik otwarty na oścież, jak polskie domy, Niezwykła uczta Pan gości przyjaciół u swego stołu radując się, że przyszli. ks. Jan Dubas SDB 16 17
Pielgrzymka do Ziemi Świętej Następny dzień, poniedziałek (12.04) był dla nas bardzo pracowitym dniem, pełnym wrażeń. Wędrowaliśmy za Jezusem i jego uczniami wokół Jeziora Genezaret, z których większość powołał spośród rybaków. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro: byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich; pójdźcie za mną, sprawię, że staniecie się rybakami ludzi. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza i brata jego Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego Zebedeusza razem z najemnikami łodzi i poszli za Nim. Mk1. 16-20 Jezioro Galilejskie, zwane również Morzem Galilejskim było i jest nadal dla mieszkańców wielką wodą, często bardzo burzliwą z falami (przy silnym wietrze) grożącymi utonięciem. Ma 21 km długości i dochodzi do 12 km szerokości. Głębokość około 50m. Tafla wody znajduje się 200m poniżej poziomu Morza Śródziemnego (głęboka depresja). Przez Jezioro często przepływał z uczniami Jezus (burza na morzu Panie ratuj nas, bo giniemy ), i my też płynęliśmy statkiem (3) na drugi brzeg (przy właśnie dość dużej fali) z Kafarnaum do Ein Gev (na obiad). Ale od początku. Pierwszym miejscem, do którego przybyliśmy wznoszącym się 150 m nad Jeziorem Genezaret była Góra Błogosławieństw. Znajduje się na niej obecnie kościół (należący do sióstr franciszkanek) zbudowany na planie 8-miokąta, co nawiązuje do liczby błogosławieństw. Pod kopułą osiem okien, w których witraże zawierają łacińskie teksty błogosławieństw. W centrum kościoła znajduje się ołtarz, nad którym wznosi się wysmukły łuk z alabastru. Z zewnętrznych tarasów roztacza się przepiękny widok na jezioro. Teren wokół kościoła i klasztoru sióstr jest bardzo starannie zagospodarowany, w pełni rozkwitu roślinność. Szkoda, że nie było czasu na dłuższy pobyt, ale przed nami jeszcze wiele wrażeń. Niedaleko Góry Błogosławieństw jest miejscowość Tabgha. Tutaj Jezus nakarmił liczne rzesze głodnych i zmęczonych słuchaczy dokonując cudownego rozmnożenia 2 ryb i 5 bochenków chleba. Na tym miejscu znajduje się kościół przylegający do benedyktyńskiego klasztoru. Najbardziej znanym w świecie motywem z tego miejsca jest mozaika przedstawiająca kosz z chlebami i dwoma rybami leżącymi równolegle do wysokości kosza, W wielu sklepach można kupić ceramikę (talerze, talerzyki, garnuszki) z tym motywem. Talerzyk-pamiątkę można wykorzystać do położenia na nim wigilijnego opłatka, aby nigdy nie zabrakło chleba. Kolejne miejsce w Tabgdze, to nieduży kościół Prymatu św. Piotra, gdzie Zmartwychwstały Chrystus ukazał się uczniom. Kościół wybudowano na skale, na której Chrystus przygotował uczniom posiłek, a następnie mianował Piotra swoim następcą. Wg ewangelii Janowej Jezus trzykrotnie zapytał Piotra czy miłujesz mnie? i trzykrotnie powiedział paś baranki moje. Po zewnętrznej stronie kościoła, blisko jeziora znajdują się b. stare kamienne schody, po których wg tradycji dokumentowanej archeologicznie stąpał Chrystus, a kute, rzeźbione drzwi prowadzące do wnętrza zostały ufundowane przez Bractwo Kurkowe z Krakowa. Przyszła kolej na mszę św. Tym razem pod chmurką w bardzo dobrze pomyślanym kamiennym amfiteatrze z ołtarzem i pięknym widokiem na Jezioro Genezaret, a w tle statuą Zmartwychwstałego Chrystusa i klęczącym przed nim Piotrem. Msza św., w której uczestniczyły wszystkie trzy nasze franciszkańskie grupy, była sprawowana w intencji 18 19
Pielgrzymka do Ziemi Świętej (3) p. prezydenta Lecha Kaczyńskiego i Jego małżonki oraz pozostałych tragicznie zmarłych uczestników delegacji do Katynia na uroczystości 70-lecia mordu katyńskiego to jakby drugi Katyń, wyginęła polska inteligencja. Potem jeszcze chwila dla siebie, jedyny jak się okazało czas, aby pochodzić po jeziorze, zebrać troszkę kamyków dla córki geolożki i znów dalej, Jedziemy do Kafarnaum, wielokrotnie pojawiającym się na kartach Nowego Testamentu, gdzie zwiedzamy ruiny synagogi (odkopanej przez franciszkańskich archeologów) oraz ruiny domu św. Piotra wkomponowane w nowo-wybudowany kościół. Zostały zachowane pomieszczenia i urządzenia świadczące o mieszkaniu w tym miejscu pierwszych chrześcijan (gmina judeochrześcijańska). Tu dokonał Jezus cudu uzdrowienia paralityka, którego spuszczono na łożu poprzez rozebrany dach. Następny etap to przystań i podróż statkiem (huśtało całkiem nieźle) na drugą stronę jeziora do Ein Gev na obiad; a główne menu to ryba św. Piotra (zwana popularnie Piotrusiem). To ta, uwieczniona na mozaice kościoła Rozmnożenia Chleba i Ryb. Po obiedzie jedziemy do Baptysterium Jordanitu miejsca gdzie rzeka Jordan wypływa z jeziora i toczy leniwie swe wody. To w Jordanie Jezus przyjął chrzest z rąk Jana Chrzciciela. I stało się w owe dni, że przyszedł Jezus z Nazaretu Galilejskiego i został ochrzczony przez Jana w Jordanie. I zaraz kiedy wychodził z wody, ujrzał rozstępujące się niebiosa i ducha nań zstępującego jako Gołębica. I rozległ się głos z nieba: Tyś jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem z ew. św. Marka Tekst ten znajduje się w Baptysterium na ceramicznych tablicach napisany w kilkudziesięciu językach, również po polsku. Nad brzegiem rzeki Jordan odnowiliśmy przyrzeczenia chrztu świętego. Ksiądz Władysław, nasz przewodnik polewał nam głowy wodą zaczerpniętą ze Świętej Rzeki, abyśmy z większą gorliwością przestrzegali tego co obiecywaliśmy Bogu (rodzice w naszym imieniu) przyjmując ten sakrament. Nawzajem robiliśmy sobie zdjęcia z tej ważnej chwili. I znów odjeżdżamy, teraz już do Nazaretu, do hotelu, aby na następny dzień skoro świt ruszyć w drogę. Ciąg dalszy za tydzień. Magdalena Dudek Zdjęcia: Magdalena Dudek, ks. Janusz Goraj SDB 20 21
Z życia Kościoła w Polsce opr. JK na podstawie materiałów z Biura Prasowego KEP Jubileusze biskupie w czerwcu 1 czerwca: 25. rocznica święceń kapłańskich bp. Andrzeja Siemieniewskiego (bp pomocniczy archidiec. wrocławskiej) Srebrny jubileusz kapłaństwa obchodzi 1 czerwca bp Andrzej Siemieniewski. Przeżywał go wraz z kapłanami święconymi w 1985 roku. Abp Marian Gołębiewski wręczył we wtorek, 1 czerwca, listy gratulacyjne kapłanom, którzy obchodzą jubileusz kapłański. O godz. 11.30 w katedrze wrocławskiej pw. św. Jana Chrzciciela rozpoczęła się uroczysta Eucharystia z okazji 25-lecia kapłaństwa. Homilię wygłosił metropolita wrocławski. Ksiądz bp Andrzej Siemieniewski, syn Henryka i Teresy z d. Hofman, urodził się 8 sierpnia 1957 we Wrocławiu. Uczęszczał do II Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu, w którym zdał maturę w roku 1976. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej. W roku 1979 wstąpił do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu, które ukończył w roku 1985 obroną na Papieskim Wydziale Teologicznym (PWT) we Wrocławiu pracy magisterskiej pt. Więź człowieka z Bogiem w świetle filozofii dialogu Martina Bubera. Promotorem pracy był obecny ordynariusz świdnicki biskup Ignacy Dec. Święcenia kapłańskie przyjął 1 czerwca z rąk kardynała Henryka Gulbinowicza. Po święceniach pracował przez dwa lata jako wikariusz i katecheta w parafii p.w. św. Stanisława i św. Wacława w Świdnicy. W roku 1987 uzyskał na Papieskim Wydziale Teologicznym tytuł licencjata teologii i został wysłany do Rzymu na dalsze studia na Papieskim Uniwersytecie Św. Tomasza z Akwinu (Angelicum), które zakończył w roku 1991 obroną pracy doktorskiej z teologii duchowości pt. Gli elementi della spiritualità sacerdotale nel pensiero di Hans von Balthasar (Elementy duchowości kapłańskiej w myśli Hansa von Balthasara). Po powrocie do Polski pełnił funkcję ojca duchownego w MWSD we Wrocławiu (do roku 1998) oraz wykładał na tamtejszym PWT. Jest obecnie profesorem nauk teologicznych i kierownikiem Katedry Teologii Duchowości Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, W latach 1993-1995 pełnił funkcję dyrektora Biblioteki PWT i MWSD. W roku 1997 przeprowadził habilitację z teologii duchowości na podstawie rozprawy pt. Ewangelikalna duchowość nowego narodzenia a tradycja katolicka. W latach 1998 2001 był prorektorem PWT. W latach 1994 2006 ks. Siemieniewski sprawował funkcję asystenta kościelnego młodzieżowych ruchów i stowarzyszeń religijnych, m.in. Katolickiej Wspólnoty Hallelu Jah we Wrocławiu. Od roku 1998 do dnia nominacji biskupiej piastował stanowisko wikariusza biskupiego ds. formacji kapłańskiej. 5 stycznia 2006 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Theuzi. Sakrę biskupią przyjął 11 lutego 2006 z rąk arcybiskupa Mariana Gołębiewskiego (współkonsekratorami byli kardynał Henryk Gulbinowicz i biskup Ignacy Dec). Za swoją dewizę biskup Siemieniewski przyjął słowa z Pisma świętego: Bóg jest miłością (Deus caritas est). Jako biskup pomocniczy wrocławski i wikariusz generalny archidiecezji wrocławskiej pełni on również funkcję delegata Konferencji Episkopatu Polski ds. Federacji Bibliotek Kościelnych FIDES. W kurii metropolitalnej wrocławskiej sprawuje funkcje cenzora. Jest przewodniczącym Rady Dortmundzko - Wrocławskiej Fundacji Partnerstwa Międzyparafialnego św. Jadwigi we Wrocławiu. Jako ceniony kaznodzieja i konferencjonista jest od lat związany z Ruchem Światło-Życie i katolicką Odnową w Duchu Świętym. 11 czerwca: 50. rocznica święceń kapłańskich bp. Teofila Wilskiego (bp pomocniczy diec. kaliskiej) Jubileusze 50-lecia kapłaństwa i 15-lecia święceń biskupich obchodzi w tym roku biskup Teofil Wilski. Okazją do dziękczynienia za nie był Dzień Świętości Kapłańskiej, obchodzony w diecezji kaliskiej 12 kwietnia. 15. rocznica nominacji pierwszego sufragana kaliskiego bp. Teofila Wilskiego minęła 8 kwietnia. Sakrę biskupią otrzymał 8 maja 1995 r. z rąk abp. Jerzego Stroby. Drogę kapłańską rozpoczął zaś 11 czerwca 1960 r., kiedy to przyjął z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego święcenia kapłańskie. 22 23
(4) Świadectwa: Siostry i Bracia pielgrzymi, redakcja Jacek Wilk Tak trudno pójść za Tobą, choć wzywasz mnie po imieniu. Wszystko mnie przerasta. Plecak za duży, buty za ciężkie, tyle spraw niedokończonych, tylu ludzi trzeba pożegnać. Więc jak to tak wziąć po prostu najpotrzebniejsze rzeczy, zbędne zostawić i iść? Czy pada deszcz, czy żar leje się z nieba iść. Odwagi tylko tyle trzeba. Nie bać się, droga sama poprowadzi. Iść za Twoim, Panie, głosem. Oto jestem Następny dzień to już piąty, jak to leci (półmetek). Eucharystia sprawowana obok szkoły na boisku wczesnym rankiem. Słowo dnia Łk 1, 30-31 Nie bój się Maryjo ( ). Oto poczniesz i porodzisz Syna. Dzień pogodowo w kratkę, wszystkiego po trochu, lecz z przewagą upału. Atmosfera w naszej najliczniejszej zielonej rewelacyjna, głównie przez naszego ks. dyr. Andrzeja przewodnika i muzycznego harmonistę Sylwka, który szczególnie jest w opiece Matki, stąd czerpie taką siłę, by przez kilka godzin dziennie ubogacać nas swoimi talentami, grać i śpiewać pod nogę i jeszcze dźwigać harmonię. Ma to duży wpływ na pielgrzymów z innych grup, którzy podczepiają się do nas, by się przysłuchać. Znam to dobrze, gdyż na poprzedniej pielgrzymce podobnie tu gościłem nieoficjalnie. Spodobało mi się tutaj i idę z zielonymi jak i wielu innych mnie podobnych. Niezwykły Harmonisto zielony! Zieloni mówią, że czujesz bluesa. A złoci i wszyscy inni to potwierdzają i Koronka i Różaniec i radość (ta prawdziwa, od Ducha Świętego!). Twoja radosna wiara udziela się nawet pielgrzymom, których smutek dopada. Graj i śpiewaj na chwałę Panu, a nas inspiruj do głębszej, coraz wspanialszej modlitwy. W takim Pięknie trudno nie dostrzec Obecności Najwyższego! Kto zgadnie, 24 25
Do Tej, co w Ostrej świeci Bramie... (4) ile waży instrument harmonisty? Właściwa odpowiedź ponad 7 kg!!! A nasz artysta czy kiedyś się skarżył, że dźwiga ciężki akordeon przez 270 km i jeszcze na nim cudnie gra i śpiewa? Obiad mamy w lesie wśród rosnących prawdziwków (podobno skażonych). Aż się serce kraje, jeśli jest się grzybiarzem. Dochodzimy do miejscowości Orany (Vareny), powracając na starą trasę pielgrzymki, razem z deszczem. Próbujemy odczekać, nie rozbijamy namiotu, może przestanie. Lecz w końcu i tak musimy. Z tego deszczu jest korzyść, po namydleniu nie trzeba się spłukiwać. Całe szczęście rano nie pada, wychodzimy o godz. 6.15 Dziękuję Proszę Jeżeli po przeczytaniu Dziękuję Proszę zrodzi się w nas potrzeba serca aby podzielić się z kimś potrzebującym, aby zaspokoić czyjąś prośbę to wystarczy tylko podejść do punktu odzieży u p. Halinki, w naszej parafii i pozostawić tam to czym chcemy się podzielić. Można tam również pozostawić informację o innych rzeczach, którymi chcielibyśmy się podzielić. Jeżeli prośba będzie dotyczyła pieniędzy, to można je w kopercie opisanej dla kogo pozostawić w zakrystii naszego kościoła lub w kancelarii parafialnej. Prosimy: odzież, bieliznę, obuwie dla mężczyzn, pościel, sprzęt AGD, łóżeczka dziecinne i ubranka, lodówkę, wszystkie zbędne w domu rzeczy, ale w dobrym stanie, Oferujemy: bezpłatnie cegły w dobrym stanie, oraz nieużywaną kilkuletnią papę, tel. 603 862 182, lub 12/307 03 03, piasek, odpłatnie, tel. 600 657 058, podnoszony i rozkładany ławo-stół tel.12/307-03-03, bardzo dużo odzieży dla pań, Dziękujemy za: wszystkie przekazane rzeczy, ciąg dalszy w nastepnym numerze Mebli prosimy nie przywozić, tylko zgłaszać w punkcie odzieży, lub na niżej podane numery telefonów. Informujemy, że Punkt Odzieżowy w podziemiach naszego kościoła wznawia swoją działalność. Zapraszamy wszystkich chętnych! Kontakt z Zespołem Charytatywnym poprzez Kancelarię Parafialną lub zakrystię lub panie w punkcie odzieży tel.: 012 266 71 89, 601 182 038, 510 500 519. Przyjmowanie rzeczy odbywa się w poniedziałki od 17.00 do 18.00, a wydawanie w czwartki od 17.00 do 18.00. Prosimy o przynoszenie rzeczy czystych i sprawnych. W najbliższy czwartek, 10 maja, odbędzie się już po raz drugi dzień otwarty Punktu Odzieżowego. Zapraszamy wszystkich potrzebujących w godzinach od 17.00 do 18.00. 26 27
SALTROM ZAPRASZA Salezjański Ruch Troski o Młodzież ul. Różana 5, 30-305 Kraków, tel. 12 269 30 00 www.saltrom.krakow.pl, e-mail: saltrom@saltrom.krakow.pl WYDARZY SIĘ SALEZJAŃSKIE LATO 2010 WAKACJE Z SALTROMEM - zapisy trwają! Powoli kończą się zapisy na wyjazdy wakacyjne organizowane w ramach akcji Salezjańskie Lato 2010 wakacje z Saltromem. Z Salezjanami wyjechać można jeszcze nad morze do Sztutowa oraz w góry do miejscowości Maniowy na obóz siatkarski, rekreacyjny, taneczny oraz sportowy. Organizujemy również lato w mieście, czyli bezpłatne półkolonie dla dzieci pozostających w Krakowie w czasie wakacji. Honorowy Patronat nad projektem objął Marszałek Województwa Małopolskiego, który w minionym roku uhonorował Saltrom nagrodą Kryształy Soli dla najlepszych organizacji prowadzących działalność pożytku publicznego Wraz z firmą Wawel SA oraz Fundacją Wawel z Rodziną, która wspiera działania Saltromu, będziemy bawić się i licytować, po to by jak najwięcej osób mogło z nami pojechać na wakacje. Na uczestników pikniku czeka szereg atrakcji: występy artystyczne, w roku 2009. Patronat nad akcją objął również Dziennik Polski, TVP Kraków, Radio Kraków i portal www.miastodzieci.pl. Dzięki Przyjaciołom naszej akcji turnusy są atrakcyjne cenowo. Zapraszamy uczestników na wspólny wypoczynek, a darczyńców i sponsorów prosimy o wsparcie naszych działań. Wszelkie informacje dostępne są na naszej stronie www.saltrom.krakow.pl oraz pod numerem telefonu 12 269 30 00. gry i zabawy, pokaz motocykli i wiele innych. Piknik odbędzie się w niedzielę 13 czerwca w godzinach od 13 do 19 w Ogrodzie Doświadczeń Parku Lotników Polskich naprzeciw Centrum Handlowego M1 przy Alei Pokoju. Do zobaczenia! W dniach 17.06-20.06 odbędzie się KURS WYCHOWAWCY KO- LONIJNEGO Zapraszamy do wzięcia w nim udziału osoby pełnoletnie, które chciałyby spróbować swoich sił jako wychowawcy na koloniach i obozach dla dzieci. Kurs odbędzie się w następujących godzinach: czw. - pt. godzina 19.00-21.00 sob. - nd. godzina 9.00-18.00 Koszt kursu: 90 zł Informacje i zapisy: telefonicznie - 12 269 30 00 lub osobiście - ul. Różana 5, w godz. 10.00 20.00 ZAPRASZAMY! MOTTO TYGODNIA Dzieci nie są głupsze od dorosłych, tylko mają mniej doświadczenia Janusz Korczak Świat Dziecka Świetlica dla dzieci w wieku od 6 do 13 lat, czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 14.30-18.30. Oratorium Miejsce dla młodzieży w wieku od 14 do 19 lat, gdzie w godzinach 15-20 można odrobić lekcje, zagrać w bilard, piłkarzyki, zjeść małe co nieco, obejrzeć film Darmowe Korepetycje Indywidualne spotkania dostosowane do możliwości czasowych ucznia i korepetytora, odbywają się od poniedziałku do piątku. Bezpłatna poradnia Można w niej uzyskać wsparcie, pomoc oraz informacje gdzie szukać kontaktu ze specjalistami z różnych dziedzin. Yacht Club Miejsce skupiające pasjonatów żeglarstwa. Podejmuje się dzieła edukacji żeglarskiej i wychowania chrześcijańskiego poprzez organizowane co roku obozy mazurskie, rejsy, szkolenia na stopnie żeglarskie oraz cotygodniowe spotkania młodych żeglarzy środy, godzina 19 Wolontariat Saltrom skupia ponad stu wolontariuszy, którzy działają jako: - wychowawcy w świetlicy Świat Dziecka - wychowawcy w świetlicy Oratorium przy Różanej dla młodzieży - wychowawcy w czasie obozów - korepetytorzy - uczestnicy projektów Wolontariatu Europejskiego (European Voluntary Service EVS) Praktyki SALTROM umożliwia odbycie praktyk uczniom i studentom studiów dziennych, zaocznych i wieczorowych. Kursy Saltrom organizuje: - Kurs Wychowawcy Kolonijnego - Kurs Kierownika Placówek Wypoczynku - Kurs na Stopień Żeglarza Jachtowego - Kurs na Stopień Sternika Jachtowego 28 29
tydzień w modlitwie 6 VI 2010 10 Niedziela Zwykła, Czyt.: 1 Krl 17, 17-24; Ps 30, 2-4. 5-6ab. 11 i 12a i 13b; Ga 1, 11-19; Łk 7, 11-17; 7 00 w int. śp. Mieczysława Kozy (gregoriańska), 8 30 w intencji wyniesienia na ołtarze Sługi Bożego Jana Pawła II, Jana Tyranowskiego oraz męczenników Salezjańskich, od Żywego Różańca, w int. śp. Juliusza w 33 rocz. śm., Janiny w 22 rocz. śm., Stanisława w 15 rocz. śm. i Heleny w 15 rocz. śm., 10 00 w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), w int. śp. 11 30 w int. śp. zmarłych z rodziny Fryców, w int. śp. Bolesława Nowaka w 3 rocz. śm. i o Boże błogosławieństwo dla rodziny, 13 00 w intencji Bogdana i Ewy, dziękczynno błagalna z prośbą o zdrowie, błogosławieństwo Boże i opiekę Matki Bożej Wspomożenia Wiernych z okazji 25 rocz. ślubu, oraz o opiekę Bożą dla dzieci, 17 00 nabożeństwo czerwcowe, 18 00 w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 7 VI 2010 Czyt.: 1 Krl 17, 1-6; Ps 121, 1-2. 3-4. 5-6. 7-8; Mt 5, 1-12; 7 00 w int. śp. Mieczysława Kozy (gregoriańska), w intencji Parafian, 8 00 w int. śp. Andrzeja i Antoniego Cieślików w 16 rocz. śm., w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 18 00 w int. śp. Wiktorii i Jakuba Kozaków, w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), w int. śp. Emilii Janickiej, miesiąc po śmierci, 18 30 nabożeństwo czerwcowe, 8 VI 2010 Wspomnienie św. Jadwigi, królowej, Czyt.: 1 Krl 17, 7-16; Ps 4, 2-3. 4-5. 7-8; Mt 5, 13-16; 7 00 w int. śp. Ryszarda Łazińskiego w 19 rocz. śm., w int. śp. Mieczysława Kozy (gregoriańska), 8 00 w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 18 00 w int. śp. zmarłych polecanych w wypominkach, w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), w int. śp. Wandy, Michała, Anny, Franciszka, Julii, Antoniego, Franciszki, Stanisława i Jana, 18 30 nabożeństwo czerwcowe, 9 VI 2010 Czyt.: 1 Krl 18, 20-39; Ps 16, 1-2. 4. 5 i 8. 11; Mt 5, 17-19; 7 00 w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 8 00 18 00 w intencji próśb i podziękowań do Matki Bożej, w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), 18 30 nabożeństwo czerwcowe, 10 VI 2010 Wspomnienie bł. Bogumiła, biskupa, Czyt.: 1 Krl 18, 41-46; Ps 65, 10abcd. 10e-11. 12-13; Mt 5, 20-26; 7 00 w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 8 00 w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), 18 00 18 30 nabożeństwo czerwcowe, 11 VI 2010 Czyt.: 1 Krl 19, 9a. 11-16; Ps 27, 7-8ab. 8c-9abc. 13-14; Mt 5, 27-32; 7 00 8 00 w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 17 45 koronka do Miłosierdzia Bożego, 18 00 w intencji Antoniego, dziękczynna błagalna z okazji 18 rocznicy urodzin, w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), w int. śp. Franciszka Starzyka, 18 30 nabożeństwo czerwcowe, 12 VI 2010 Czyt.: 1 Krl 19, 19-21; Ps 16, 1-2a i 5. 7-8. 9-10; Mt 5, 33-37; 7 00 w int. śp. Klary i Jana Korbutów, oraz zmarłych z rodziny, w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 8 00 w int. śp. Bronisława w 5 rocz. śm., 17 30 nabożeństwo czerwcowe, 18 00 w int. śp. Janusza Czubryta, oraz zmarłych z rodziny, w int. śp. Antoniny i Stanisława Urbanów, w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), w intencji Sebastiana Jassaka o szczęście w życiu, w 25 rocz. urodzin, oraz o szczęście wieczne dla śp. Sabiny Jassak w 25 rocz. urodzin, 13 VI 2010 11 Niedziela Zwykła, Czyt.: 2 Sm 12, 1. 7-10. 13; Ps 32, 1-2. 5. 7 i 11; Ga 2, 16. 19-21; Łk 7,36 8,3; 7 00 w int. śp. męża Mieczysława Kotapka, o radość życia wiecznego w 8 rocz. śm., 8 30 w int. śp. Marii Orłowicz (gregoriańska), w int. śp. Krzysztofa Krężałka (gregoriańska), 10 00 w int. śp. Józefa, 11 30 w int. Stanisława w rocz. śm., oraz Joanny, w int. śp. Jana, Marii i Andrzeja Adamskich, 13 00 w int. śp. Bogdana, w int. śp. Bogdana, 17 30 nabożeństwo czerwcowe, 18 00 w int. śp. Jolanty Pisarskiej w rocz. śm., w int. śp. Ireny, Wacława oraz zmarłych z rodzin Korków i Grabdów, 30 31
Ogłoszeniaparafialne 10 NIEDZIELA ZWYKŁA 6 czerwiec 2010 1. Bardzo dziękujemy wszystkim, którzy aktywnie uczestniczyli w procesji Bożego Ciała, zwłaszcza wszystkim dzieciom kapłanom, klerykom, siostrom zakonnym, budowniczym ołtarzy, Chórowi, Scholi młodzieżowej, Służbie Liturgicznej, niosącym baldachim, feretrony, figurki, nagłośnienie, dbającym o śpiew. 2. W Oktawie Bożego Ciała po Mszach św. o godzinie 18.00 jest procesja z Najświętszym Sakramentem. Dziś procesja będzie na nabożeństwie czerwcowym o godzinie 17.00. W dniu dzisiejszym na nabożeństwie wieczornym zmiana tajemnic Żywego Różańca. Na uroczyste zakończenie oktawy Bożego Ciała, w czwartek 10 czerwca, tradycyjnie gromadzimy się w kościele rektoralnym Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych przy ul. Tynieckiej 39 na mszy św. o godzinie 18.00. 3. We wtorek 8 czerwca przypada wspomnienie św. Jadwigii, królowej; w piątek uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa; z racji uroczystości nie obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. W sobotę wspomnienie Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny. 4. Zapraszamy na nabożeństwa czerwcowe, w niedziele i soboty o godzinie 17.30 w zwykłe dni po Mszy św. o 18.00. ks. Jan Dubas SDB, proboszcz Redakcja: Ks. Jan Dubas, Teresa Flanek, Magdalena Dudek, Maria Kantor, Zofia Niemiec, Łukasz Pilarczyk, red. nacz. Janusz Kościński, Wojciech Pietras tel. (012) 269 16 18 Internet: http://parafia.salezjanie.krakow.pl/ koszt.wydania 0,90 zł 32