W y ż s z a S z k o ł a G o s p o d a r k i w B y d g o s z c z y I N F O R M A C J A O T R Y B I E K O Ń C Z E N I A S T U D I Ó W NA KIERUNKU Turystyka i Rekreacja W R O K U A K A D E M I C K I M 2 0 10/ 2 0 1 1 B y d g o s z c z, p a ź d z i e r n i k 2010
W niniejszym dokumencie zaprezentowano szczegółowe wskazówki metodyczne do prowadzenia seminarium dyplomowego na kierunku studiów turystyka i rekreacja (studia I stopnia). 1. Wytyczne dotyczące pracy w ramach seminarium dyplomowego Seminarium dyplomowe na kierunku turystyka i rekreacja trwa dwa semestry, na III roku studiów pierwszego stopnia. Podstawą zaliczenia z oceną pierwszego semestru zajęć seminaryjnych jest opracowanie teoretyczne wybranego zagadnienia (referat porównawczy lub porównawczokrytyczny). Podstawą zaliczenia z oceną drugiego semestru zajęć seminaryjnych jest praca z tekstem złożonego w poprzednim semestrze opracowania i jego wygłoszenie oraz złożenie opracowania o charakterze aplikacyjnym lub eseju, przy czym tematyka tej pracy winna być powiązana z tematem teoretycznego opracowania wykonywanego w pierwszym semestrze zajęć seminaryjnych. Cele realizowane w ramach seminarium dyplomowego: - umiejętność pisania tekstów spełniających formalne wymogi prac naukowych, - usprawnienie poprawnej redakcji tekstu i pracy z tekstem, - zapoznanie z pracą ze źródłami z zakresu książek, czasopism i innych źródeł, - zapoznanie z wymogami formalnymi tworzenia przypisów z książek, czasopism i źródeł elektronicznych, - ćwiczenie umiejętności wypowiadania się w dyskusji oraz do grupy słuchaczy, ze szczególnym podkreśleniem różnicy między napisaniem i wygłoszeniem tekstu, - ćwiczenie dyscypliny czasowej wypowiedzi, - ćwiczenie umiejętności konstruktywnego i merytorycznego komentowania wysłuchanej wypowiedzi (zaprezentowanego referatu), - pogłębianie wiedzy poprzez słuchanie dokonań innych uczestników grupy seminaryjnej. 2. Wytyczne dotyczące opracowania pracy seminaryjnej Prace seminaryjne powstające w ramach seminarium powinny być powiązane ze sobą tematycznie, być opracowaniami na temat powierzony studentowi przez opiekuna seminarium. Tematyka prac seminaryjnych musi być zgodna z kierunkiem studiów, czyli winna dotyczyć bezpośrednio zagadnień z zakresu turystyki. Prace powinny jednocześnie obejmować tematy przynależne do specjalności. Przy ustalaniu tematów prac opiekun winien także uwzględnić osobiste zainteresowania studenta. Prace seminaryjne nie mogą być jedynie pracami odtwórczymi. Wkład pracy własnej studenta powinien zostać wyraźnie zaznaczony. W obrębie pracy teoretycznej przeglądowej wkładem tym jest zebranie przytaczanego materiału, jego opracowanie i skomentowanie. W ramach pracy aplikacyjnej (projektu badań, analizy danych zastanych, projektu działań) zaproponowane rozwiązania lub ich analiza stanowią wkład własny, który winien być we wstępie pracy i komentarzach zaznaczony. Student w pracach seminaryjnych powinien wykazać się zdobytą w procesie studiowania wiedzą, umiejętnościami korzystania z literatury i innych źródeł, a także oceny, wyboru i komentowania zebranych materiałów oraz niezbędnymi umiejętnościami redakcyjnymi. Prace seminaryjne student opracowuje samodzielnie i indywidualnie (nie dopuszcza się prac dwóch bądź więcej osób). Każda ze składanych prac seminaryjnych (zarówno po pierwszym, jak i po drugim semestrze) powinna się składać z następujących podstawowych części: 2
- strony tytułowej (wzór strony w załączeniu), - wstępu, - punktów i podpunktów (tzw. rozwinięcie merytoryczne), - podsumowania, - załączników, - spisu literatury. Do prac powinna zostać dołączona jest płyta CD-R zawierająca wersję elektroniczną pracy. Poszczególne punkty i podpunkty zawierają odpowiednio do rodzaju pracy część teoretyczną (przegląd literatury przedmiotu) oraz część aplikacyjną (empiryczną), wraz z wnioskami, zaleceniami lub oceną przedstawionych rozwiązań. Liczba punktów nie powinna być mniejsza niż trzy, a objętość rozwinięcia merytorycznego nie powinna przekraczać 10 stron. Literatura zawiera alfabetyczny spis wszystkich źródeł, z których korzystano przy opracowaniu pracy. Może być ona podzielona na części w zależności od zróżnicowania źródeł (np. w podziale na książki, artykuły i źródła elektroniczne). Wszystkie wykorzystane źródła w pracy muszą zostać ujęte w literaturze. 2.1. Wskazówki redakcyjne Przypisy Przypisy powinny być wykonywane konsekwentnie metodą: 1) u dołu strony 2) w tekście (metoda nazwisko i data). Ad. 1. Metoda umieszczania przypisów u dołu strony Przykłady przypisów cytowanych po raz pierwszy: a) pozycja książkowa jednego lub kilku autorów: Zaczyński W., Poradnik autora prac seminaryjnych, dyplomowych i magisterskich, Warszawa, Wydawnictwo Żak, 1995, ISBN 83-903103-7-6. b) praca zbiorowa pod redakcją: Toczek-Werner S. (red.), Podstawy rekreacji i turystyki, Wyd. 5 zm., Wrocław, Wydawnictwo AWF we Wrocławiu, 2007, ISBN 978-83-89156-64-8. c) artykuł w pracy zbiorowej: Alejziak W., Metodologia badań w turystyce [W:] Winiarski R. (red.), Turystyka w naukach humanistycznych, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 140-164. d) artykuł w czasopiśmie: Denek K., Pedagogiczne aspekty czasu wolnego, Lider, 2006 nr 12, s. 8-14. e) dokument samoistny w Internecie: Rynkiewicz R., Netykieta [online], 2003-05-13, aktualizacja 2006-06-05 [dostęp 4 marca 2011], Dostępny w World Wide Web: < http://www.netykieta.dlawas.net/>. f) artykuł w czasopiśmie i Internecie: Dobrowolski P., Jak dostać się na Harvard, Wprost [online], Listopad 2009 nr 46 [dostęp 10 listopada 2009], s. 26, Dostępny w World Wide Web: < http://www.wprost.pl/ar/177451/jak-dostac-sie-na-harvard/?i=1399>. Przywoływanie danej pozycji po raz kolejny: a) Przypisy tej samej pozycji kolejno następują po sobie (stosujemy Tamże lub łac. Ibidem ): ¹ Tauber R. D., Siwiński W, Pedagogika czasu wolnego, Wyd. 2 uzup, Poznań, Wyższa Szkoła Hotelarstwa i Gastronomii, 2002, ISBN 83-908-480-0-7. ² Tamże. 3
³ Tamże, s. 70. b) Gdy powołujemy się na dokument wymieniony w jednym z wcześniejszych przypisów i jest to jedyny wykorzystywany dokument tego autora (stosujemy dz. cyt. lub łac. op. cit ): ¹ Siwiński W., Współczesne problemy turystyki i rekreacji w badaniach empirycznych nauk społecznych, Warszawa, ALMAMER Wyższa Szkoła Ekonomiczna, 2007, ISBN 978-83-60197-40-0. ² Oliver P., Jak pisać prace uniwersyteckie, Kraków, Wydawnictwo Literackie, 1999, ISBN 83-08-02889-6. ³ Siwiński W.: dz. cyt.., s. 42. c) Gdy powołujemy się na dokument wymieniony w jednym z wcześniejszych przypisów i nie jest to jedyny wykorzystywany dokument autora, to po raz kolejny podajemy nazwisko autora i imię bądź inicjał oraz tytuł lub jego fragment: ¹ Sztumski J., Wstęp do metod i technik badań społecznych, Wyd. 5 zm. i uzup, Katowice, Wydawnictwo Śląsk, 1999, ISBN 83-7164-144-3. ² Zaczyński W., Poradnik autora prac seminaryjnych, dyplomowych i magisterskich, Warszawa, Wydawnictwo Żak, 1995, ISBN 83-903103-7-6. ³ Sztumski J. Wstęp do metod, s. 72. Ad 2 Metoda nazwisko i data W nawiasach okrągłych umieszczamy nazwisko autora i rok wydania, np. (Turkle, 2001), ewentualnie strony, jeśli zamieszczamy cytat, np. (Turkle, 2001, s. 134). Jeśli nazwisko pojawia się jako naturalny element tekstu, to w nawiasach okrągłych piszemy tylko rok, ewentualnie strony, np. (2001, s.134). TEKST Sherry Turkle (2001, s. 134) twierdzi, że Internet jest miejscem, gdzie konfrontacja techniki z ludzkim odczuciem tożsamości przybiera formy szczególnie interesujące. W internetowych, cyberprzestrzennych społecznościach jesteśmy zawieszeni między tym, co rzeczywiste i tym, co wirtualne; posuwamy się naprzód, niepewni naszych kroków, a po drodze wymyślamy samych siebie. Środowiskami szczególnie sprzyjającym manipulacjom tożsamością są MUD-y (Multi Users Dungeons) (Wallace, 2001). Znaczną część graczy stanowią nastolatki (Turkle, 2001). WYKAZ PRZYPISÓW = BIBLIOGRAFIA ZAŁĄCZNIKOWA (na końcu pracy, układ alfabetyczny, pozycje nienumerowane, pełny opis) Turkle S., 2001, Tożsamość w epoce Internetu [ W:] Rosińska Z., Blaustein. Koncepcja odbioru mediów, Warszawa, Prószyński i S-ka, s. 133-141. Wallace P., 2001, Psychologia Internetu, Poznań, Dom Wydawniczy REBIS, ISBN 83-7301-075-0. Materiały uzupełniające tekst główny Tabele: 1. Należy je umieszczać w tekście najbliżej miejsca, gdzie jest o nich wzmianka. 2. Tabele powinny mieć tytuły (nad tabelą) oraz numerację w całej pracy od 1 do n niezależnie od rozdziałów, np. Tab. 10. Przykłady doboru form i metod rekreacji 3. Pod każdą tabelą należy umieścić informacje o źródle, z którego pochodzi jej treść, np.: Źródło: Rocznik statystyczny 2008., s. 213; Źródło: obliczenia własne autora. 4
Rysunki (fotografie, rysunki techniczne, wykresy, schematy, mapy i plany): 1. Należy je umieszczać w tekście najbliżej miejsca, do którego się odnoszą. 2. Rysunki powinny mieć tytuł (pod ilustracją) oraz numerację w całej pracy od 1 do n niezależnie od rozdziałów, np.: Rys. 23. Formy pieszej turystyki górskiej deklarowane przez respondentów Mapa 4. Kampinoski Park Narodowy 3. Pod każdym rysunkiem należy umieścić informację o źródle, z którego pochodzi, np. Źródło: fotografia własna autora.; Źródło: strona WWW: http://www.opera.bydgoszcz.pl/historia.asp. 2.2. Wskazówki techniczne Wyróżnienia elementów tekstu nie wyróżnia się niczego w tekście. Pogrubienia stosuje się jedynie do tytułów punktów i podpunktów. Kursywą w tekście zapisuje się jedynie wyrazy użyte w językach obcych. Tekst - rodzaj i rozmiar czcionki Times New Roman, 12 pkt., odstęp 1,5 bądź 14 pkt odstęp 1. Marginesy: prawy, górny, dolny, 2,5 cm, lewy 3,5 (ze względu na oprawę) Numerowanie stron - dół strony środek bądź zewnętrzny róg. Pierwsza strona posiada numer domyślny (nie jest drukowany). DRUK strony tytułowej do pobrania na stronie Dziekanatu WSG WZORY PODAŃ i DOKUMENTÓW STRONA TYTUŁOWA PRACY SEMINARYJNEJ - STRONA TYTUŁOWA PRACY MAGISTERSKIEJ 5